กว่าจะถึงวันที่เก้าเดือนหน้า ยังมีเวลาอีกประมาณสิบวันซูหว่านไปโรงพยาบาลต่างๆในทุกวัน เพื่อสะสมยานอนหลับกลับมาหลังจากเก็บยาพวกนี้อย่างดีแล้ว ก็เห็นกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะถึงนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้คืนชุดราตรีกับสร้อยเพชรให้หลินเจ๋อเฉิน จึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเรียกเดลิเวอรี่ถึงแม้เธอต้องต่อสู้กับหลินเจ๋อเฉิน แต่ของพวกนี้ไม่ใช่ของเธอ ดังนั้นต้องส่งมันคืนไปคนขับเดลิเวอรี่มาถึงด้วยความรวดเร็ว หลังจากนำของส่งออกไป เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อยตอนที่หลินเจ๋อเฉินเห็นชุดราตรีกับสร้อยที่ถูกส่งคืนมา ในแววตาของเขาก็เผยความสนุกซูหว่านไม่เหมือนกับคนอื่นจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้คงเอาของพวกนี้ไปขายทิ้งหมดแล้ว แต่เธอกลับส่งมันคืน!ดูท่าทางว่าครั้งนี้เขาจะเจอเข้ากับตัวตึงของแท้เข้าให้ แต่ไม่เป็นไร รอเธอเอาโปรเจคมาให้เขาเรียบร้อยก่อน เขาค่อยกำราบเธอ!ซูหว่านนอนพักผ่อนอยู่บ้านครู่ใหญ่ ซานซานก็โทรมาชุดแต่งงานรุ่นลิมิเต็ดที่เธอสั่งตัดไว้เสร็จแล้ว เลยอยากจะให้ซูหว่านไปร้านเวดดิ้งเพื่อลองชุดเป็นเพื่อนซานซานรีบยันร่างอันเหนื่อยอ่อนให้ลุกขึ้น แล้วไปร้านเวดดิ้งที่ซานซานส่งมาเจียงยวู่ซึ่ง
ซูหว่านกลัวว่าเธอจะเป็นห่วง ก็เลยรีบปลอบใจ "ก็อุตส่าห์ลดน้ำหนักเพื่องานแต่งเธอน่ะสิ"ซานซานขมวดคิ้วบ่น "เธอผอมจนจะเป็นไม้จิ้มฟันอยู่แล้ว ยังจะลดอะไรอีก ฟังฉันให้ดี ต่อไปนี้ต้องกินข้าวมื้อละสามจาน!"เจียงยวู่หลุดขำออกมา "กินข้าวมื้อละสามจาน หว่านหว่านคงได้อ้วนเป็นหมูพอดี"ซานซานทำเสียงฟึดฟัด "หว่านหว่านของฉันต่อให้อ้วนเป็นหมูก็ยังสวยอยู่ดี"เจียงยวู่พยักหน้า "จ้าๆๆ หว่านหว่านของเธอจะอ้วนยังไงก็สวย แล้วตอนนี้ไปแต่งหน้าได้หรือยังจ๊ะ?"พอถูกเจียงยวู่ช็อตฟีลแบบนั้น ซานซานก็เลิกบ่นซูหว่าน แล้วลากเธอไปที่ห้องแต่งหน้าพวกเขาลองแต่งหน้าทำผมในสไตล์ที่จะใช้ในวันจริงเสร็จ ก็ไปโรงแรมเพื่อซ้อมกำหนดการณ์ทั้งหมดหลังจากยุ่งมาทั้งวัน เจียงยวู่ก็พาซานซานกับซูหว่านไปกินข้าวเย็น แล้วพามาส่งที่บ้านซานซานกลับมาพักอยู่สักครู่ จากนั้นก็เริ่มเก็บข้าวของเจียงยวู่ซื้อเรือนหอเอาไว้แล้ว หลังจากที่ซานซานแต่งงานเธอก็จะย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่"หว่านหว่าน ถ้าฉันย้ายเข้าเรือนหอแล้ว บ้านเล็กๆหลังนี้ยกให้เธอเป็นคนดูแล ช่วยดูบ้านของเราด้วยนะ~"สำหรับซานซานแล้ว บ้านหลังเล็กๆที่มีซูหว่านคอยดูแลอยู่ ก็เท่ากับเป็น
ซานซานเห็นเธอล็อคกระเป๋าเดินทาง ก็รีบเข้าไปขวาง แต่ถูกเธอผลักออกซานซานถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย "หว่านหว่าน ทำไมถึงดื้อแบบนี้?"เมื่อซูหว่านล็อคกระเป๋าเสร็จ ก็หันกลับไปกอดแขนซานซานอย่างออดอ้อน"เธอดูแลฉันมาตั้งแต่เล็กๆ แต่ฉันไม่เคยให้อะไรเธอเลย ก็คิดซะว่ารับน้ำใจจากน้องสาวคนนี้แล้วกัน"แต่ซานซานก็ยังไม่เห็นด้วย ปกติหว่านหว่านก็ใช้ชีวิตด้วยความลำบากมากพอแล้ว จะให้รับเงินเธอมาอีกได้ยังไงแต่ซูหว่านก็ยังยืนยันจะให้เธอให้ได้ ซานซานจึงได้แต่รับบัตรเอทีเอ็มมาก่อนคิดไว้ว่ารอวันที่เธอแต่งออกไป ค่อยเอาบัตรเอทีเอ็มไปวางคืนที่ห้องนอนหว่านหว่านเงินที่หว่านหว่านลำบากแทบตายกว่าจะหามาได้ ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่รับไว้เด็ดขาดหลังจากทั้งสองคนเก็บของทุกอย่างเสร็จดี ก็นอนในห้องเดียวกัน บนเตียงเดียวกันเหมือนสมัยยังเป็นเด็กๆ ที่มาร์กหน้าไปด้วย แล้วจินตนาการถึงอนาคตตัวเองไปด้วยซานซานพูดถึงการแต่งงานของซูหว่าน บอกว่าเลิกกับจี้ซือหานก็ดีเหมือนกัน ผู้ชายคนนั้นสถานะทางสังคมสูงเกินไป เขาไม่มีทางเอาผู้หญิงธรรมดาไปเป็นภรรยาอยู่แล้ว เธอแนะนำให้ซูหว่านหาพนักงานออฟฟิศภูมิฐานสักคน ที่สถานะใกล้เคียงกัน หาเ
ในทิศทางของประตู บอดี้การ์ดสิบกว่าคนสวมชุดสีดําผลักประตูเข้ามาหลินเจ๋อเฉินเอาสองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสูทและเดินเข้ามาเหมือนม้าดีดกะโหลกแขกเหรื่อเต็มหอเห็นท่าทางของคนกลุ่มนี้ตกใจจนไม่กล้าพูดซานซานและเจียงยวู่ก็ไม่รู้จะทําอย่างไรดี ตกตะลึงอยู่ที่เดิมช่วงเวลาที่ซูหว่านเห็นหลินเจ๋อเฉิน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีขาวทันทีเธอยังคิดว่าเขาคงไม่มา ไม่คิดว่ายังรีบเข้าไปในงานแต่งงานกเธอกลัวว่าหลินเจ๋อเฉินจะทําลายงานแต่งงาน จึงรีบลุกขึ้นจากแขกและเดินไปหาเขาอย่างรวดเร็ว"ประธานหลินค่ะ"ซูหว่านรีบหยุดหลินเจ๋อเฉินที่เดินไปทางแคทวอล์ค "สัญญาเซ็นแล้ว คืนนี้ฉันจะมอบให้คุณค่ะ"หลินเจ๋อเฉินมองเธอขึ้นและลงและเห็นเธอสวมชุดเพื่อนเจ้าสาวสีแชมเปญเซ็กซี่ ดวงตาสีเทาดําจุดประกายความปรารถนาทางเพศทันทีเขาเอามือเดียวโอบเอวของซูหว่านไว้ และดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและแตะต้องพลางพูดว่า "เมื่อคุณเซ็นแล้ว ทำไมไม่ ให้ผมเร็วกว่านี้หรือ?""ประธานหลิน ฉันต้องรับรองว่างานแต่งงานจะสิ้นสุดลงอย่างราบรื่น ไม่งั้นถ้าคุณเอาสัญญาไปแล้ว พูดไม่นับ รบกวนงานแต่งงานของเพื่อนฉันจะทํายังไง" ซูหว่านอดขยะแขยงและรับมืออย
ทันทีที่พวกเขาจากไป แขกที่เต็มห้องโถงก็เริ่มพูดจาไม่ดีเกี่ยวกับซูหว่าน ดูเหมือนจะบอกว่าเธอยั่วยุคนประเภทนี้ได้อย่างไรซูหว่านไม่ได้เอาใจ แต่หันไปมองซานซานและเจียงยวู่ที่เดินมาหาเธอ"หว่านหว่าน นั่นใครล่ะ?"ซานซานมีสีหน้าเป็นห่วง และมองซูหว่าน ลางสังหรณ์บอกเธอว่า คนกลุ่มนั้นไม่ใช่คนดีซูหว่านตบมือเธอด้วยรอยยิ้ม "นั่นคือประธานของกลุ่มบริษัทหลิน เขามาหาฉันเพื่อขอเอกสารสัญญาที่สําคัญฉบับหนึ่งค่ะ"เมื่อเธอพูดแบบนี้ เธอจงใจเปิดเสียงให้สูงขึ้นมีไมโครโฟนเล็ก ๆ ติดอยู่บนชุดแต่งงานของซานซาน เธออยู่ใกล้ ๆ และเสียงจะออกมาจากไมโครโฟนตามธรรมชาติแขกเหรื่อได้ยินคําอธิบายของเธอและเริ่มพูดคุยกันอีกครั้งโดยบอกว่าเพื่อนของซานซานเก่งมากและแม้แต่ประธานของกลุ่มบริษัทหลินก็รู้จักบ้านเกิดของเจียงยวู่อยู่ชานเมืองของเมืองเอ ทุกคนไม่รู้จักคนใหญ่คนโตอะไร แต่ชื่อที่รวยที่สุดในเมืองเอก็ยังเคยได้ยินซูหว่านอธิบายนี้เพื่อปัดเป่าความคิดเห็นของทุกคนไม่งั้นญาติพี่น้องของเจียงยวู่ คงเข้าใจผิดคิดว่าเพื่อนของซานซานเป็นคนนอกลู่นอกทางเอาดีไม่ได้สักอย่างเพราะประโยคที่ว่ากาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์ ก็เพียงพอที่จ
เขียนมาสองหน้าแล้ว เขียนหวัด ๆมาก อธิบายสิ่งที่อยากพูดด้วยคําพูดทั้งหมดหลังจากเธอเขียนเสร็จ ก็หนีบบัตรธนาคารใบนั้นลงในจดหมายลาตาย แล้วเขียนคําว่า 'ส่งจดหมายถึงซานซาน'บนซองจดหมายคิดไปคิดมา หยิบกระดาษจดหมายอีกแผ่นออกมา หยิบปากกาอยากจะเขียนอะไรให้จี้ซือหาน แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในที่สุดเธอก็เขียนเพียงสามคําซึ่งเป็นชื่อของเขา เธอวางปากกาลง พับกระดาษจดหมายและวางไว้ในลิ้นชักเมื่อเธอจากไป ซานซานจะมาทําความสะอาดพระธาตุของเธออย่างแน่นอน จากนั้นเธอจะพบสิ่งที่เธอทิ้งไว้ให้เธอหลังจากทําทั้งหมดนี้เสร็จ ซูหว่านก็คว้ายามากิน คืนนี้ภารกิจหนักมาก ต้องทําให้ร่างกายมั่นคง ไม่งั้นจะล้มเหลวหลังจากทานยาเสร็จ เธอก็เปิดลิ้นชักโต๊ะที่ล็อคไว้ หยิบยานอนหลับกระป๋องเล็ก ๆ ที่เก็บไว้ประมาณสิบวันออกมาจากข้างในหลังนำยานอนหลับใส่กระเป๋าพร้อมสัญญาปลอมที่เตรียมไว้ล่วงหน้า มีดสั้น หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และจองโรงแรมเธอไปที่โรงแรมเพื่อจัดการก่อน จึงส่งที่อยู่ให้หลินเจ๋อเฉินทางข้อความเธอไม่มีไลน์ของหลินเจ๋อเฉินและคิดว่าก่อนหน้านี้เขาส่งข้อความติดต่อเธอและส่งที่อยู่ให้เขาด้วยวิธีนี้[ประธานหลิน โรงแร
เธอเครียดจนใจสั่น ทําไมผู้ชายคนนี้ถึงปลอมตัวเป็นชื่อหลินเจ๋อเฉินเพื่อเข้าใกล้ตัวเองทำไมไม่กล้าแสดงตัวตนด้วยสัจจะ เข้ามาแล้วจะปิดไฟให้หมดทำไม เขาคิดจะทำอะไรกันแน่สมองของเธอยุ่งเหยิงมาก ไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรต่อไปเดิมทีแค่จัดการกับหลินเจ๋อเฉินตามแผนก็พอแล้ว ตอนนี้จู่ ๆ ก็มีคนแปลกหน้าเพิ่มขึ้นแล้ว เธอควรทําอย่างไรดีหัวใจของเธอรีบร้อนจนปั่นป่วน แต่ใบหน้าของเธอบังคับให้ตัวเองใจเย็นลงครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นใคร แค่เข้ามาในห้องนี้ เธอต้องหาวิธีวางยาและทำให้เขาสลบเมื่อนึกถึงตรงนี้ ซูหว่านคลายฝ่ามือที่กําแน่นออกและแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ประธานหลิน คุณต้องเล่นคอสเพลย์และอย่าปิดไฟนะ นี่มืดมาก มองไม่เห็นอะไรเลย"เธอพูดพลางคลําหาเดินไปที่โต๊ะ หยิบแก้วเหล้าเปล่าที่อยู่ข้าง ๆ มา ผสมเหล้าที่บรรจุยานอนหลับลงในแก้วเล็ก ๆเธอยกแก้วเหล้าองุ่นที่คลุกเคล้ากับเหล้าองุ่นได้ครึ่งหนึ่ง เดินไปหาชายคนหนึ่งและส่งน้ําองุ่นให้เขา"ประธานหลิน ดื่มเหล้าสักแก้วเพื่อช่วยสร้างความสุขก่อนเถอะ"ความตั้งใจเดิมของซูหว่านคือหลังจากหลินเจ๋อเฉินมาแล้ว ก็มอบสัญญาให้เขา และหลังจากได้รับส
หลังจากถูกปิดตา ดวงตาของเธอก็มืดสนิท มองไม่เห็นแม้แต่แสงเล็ก ๆ น้อย ๆความกลัวที่มืดมนทําให้เธอราวกับตกลงไปในเหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด ดิ้นรนอย่างไรก็หนีไม่พ้นจนกระทั่งวินาทีนี้ เธอจึงรู้ว่าเธอได้พบกับโรคจิตที่น่ากลัวและยากต่อการจัดการกว่าหลินเจ๋อเฉินด้วยความกลัว เธอจึงเหงื่อเย็นออกมาทั้งตัว แม้แต่ขาทั้งสองข้างก็หยุดอ่อนตัวไม่ได้ดวงตาของเธอถูกปิด ถูกมัดมือทั้งสองข้าง เธอเสียความคิดริเริ่มโดยสิ้นเชิง!สิ่งเดียวที่เธอทําได้ตอนนี้คือใจเย็นและพยายามสื่อสารกับเขา"สุภาพบุรุษท่านนี้"เธอกัดฟันและถามด้วยเสียงสั่นว่า "คุณจะทําอะไรกันแน่"ผู้ชายไม่ตอบคําพูดของเธอ กลับกอดเธอขึ้นขวางซูหว่านรู้สึกว่าร่างกายของเธอว่างขึ้นทันที จากนั้นก็หมุนไปรอบ ๆ เธอถูกโยนลงบนเตียงที่อ่อนนุ่มเธอคิดว่าผู้ชายพยายามรุกล้ำตัวเอง แต่เขาไม่ได้ทำสิ่งเลวร้ายต่อเธอและนั่งข้าง ๆ เธอรู้สึกว่าหน้าเตียงจมลงไปกองหนึ่ง ซูหว่านเดาว่าตัวเองนอนอยู่ตรงกลางเตียงเธอจําได้ว่าเพิ่งซ่อนมีดสั้นไว้หลังหมอนและเพียงแค่ย้ายไปที่ตําแหน่งหมอนเธอก็จะได้รับมีดสั้นตัดเข็มขัดรัดสายไฟเธอใช้แรงขาทั้งสองข้างขยับตัวขึ้นทันทีขณะที่