แชร์

บทที่ 230

น่าจะรอประมาณ 21.00 น. พนักงานต้อนรับบอกกับเธอว่า วันนี้ซานซานไม่น่าจะมาผับแล้ว ให้เธอกลับไปก่อนแล้วค่อยมาพรุ่งนี้

ซูหว่านได้แต่กดดันอารมณ์ที่วิตกกังวล ลุกขึ้นเดินออกไปนอกผับ

เมื่อเดินมาถึงลานจอดรถ ตั้งใจจะไปรับรถ ร่างสูงใหญ่ตั้งตรง จู่ ๆ ก็ปกคลุมลงมา...

ซูหว่านเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นก็จ้องมองตาแดงสดคู่หนึ่ง ในใจก็ตัดขาดทันที จิตใต้สํานึกหันมาก็อยากไป

แต่มือกลับถูกผู้ชายฉุดกระชากโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนและมือที่ล้อมรอบเอวรัดแน่นไปทีละนิด

มืออีกข้างที่มีข้อต่อกระดูกชัดเจน ลูบหลังเธอ กดท้ายทอย และกดเธอเข้าไปในหน้าอก

หลังจากใช้ความพยายามอย่างมากในการกอดผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาแน่น ๆ เขาวางคางเชิงมุมบนไหล่ของเธอ

รู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอ ได้กลิ่นที่คุ้นเคยในตัวเธอ จี้ซือหานจึงกล้าแน่ใจว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา นี่คือความจริง

หัวใจที่ว่างเปล่าและเจ็บปวดมาสามปี วินาทีที่กอดเธอ ก็ได้รับความสงบสุขชั่วขณะหนึ่ง...

คนที่เขาคิดถึงมานานขนาดนั้น ยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ตาย นี่สําหรับจี้ซือหาน ก็คือการสูญเสียและกลับมา...

เขากอดเธออย่างแน่นหนาโดยไม่ได้พูดหรือบางทีอาจไม่สามารถพูดอะ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status