บทที่ 227

ดวงตาอันมืดมนคู่นั้น วินาทีที่เห็นเธอ ทันใดนั้นก็ถูกย้อมด้วยสีเล็กน้อย

ใบหน้าที่ผอมและหล่อเหลามีร่องรอยของความยินดี แม้แต่ในความคิดก็ค่อย ๆ เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

โลกดูเหมือนจะเงียบลงอย่างกะทันหัน คนข้าง ๆ หายไปและเหลือแต่เธออยู่ตรงหน้าเธอ

เขายืนอยู่ที่เดิมแบบนั้น จ้องมองเธออย่างใกล้ชิด เบ้าตาที่แดงก่ำ ค่อย ๆ ย้อมหางตาแดง

เธอ... ไม่ตาย?

เธอ... ยังมีชีวิตอยู่?

เขาค่อนข้างไม่น่าเชื่อเลย ยกก้าวที่แข็งทื่อและเดินไปที่ซูหว่าน

ซูหว่านเห็นเขาเดินเข้ามา รีบหันหลังและหลีกเลี่ยง แต่หลังจากเห็นเขาเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ ๆ ก็หยุดเดิน

ความอาลัยอาวรณ์ใต้ตาของเขาหยุดลงแล้ว สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เย็นลง แม้แต่คิ้วของเขาก็กลับมาเย็นเหมือนน้ำค้างแข็ง

ซูหว่านเห็นเขามองที่ดวงตาของเขาและดูเหมือนว่าเขาจะมองไปที่คนแปลกหน้าความตึงเครียดของจิตใจและค่อยๆจางหายไป

เขาไม่สนใจชีวิตและความตายของตัวเองจริง ๆ แม้ว่าเขาจะเห็นเธอที่รอดชีวิตมา เขาก็แค่ตกใจชั่วขณะหนึ่งแล้วไม่ตอบสนองเลย

เธอเตะมุมปากล่างเบา ๆ โดยไม่ลังเล หันหลังและเดินไปในทิศทางของจานหมุนของกระเป๋าเดินทาง

เมื่อร่างนั้นหายไปในฝูงชน จี้ซือหานก็ค่อย