ตอนที่ 9 หมู่บ้านแปลกประหลาด

ตอนที่ 9

หมู่บ้านแปลกประหลาด

                                                                      

             สองวันผ่านมา หลิวซือนัวได้สติขึ้นอีกครั้งในสถานที่ซึ่งนางไม่คุ้นตา  นางถูกช่วยเอาไว้จากคนผู้หนึ่ง เขาบอกนางว่าตัวเองเป็นหมอและบังเอิญช่วยนางที่ไม่ได้สติเอาไว้ที่ริมลำธารด้านข้างของเรือนพักของเขา

             "ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้" นางเอ่ยขอบคุณท่านหมอพร้อมกับโค้งคำนับอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม

            "ข้าเป็นหมอ ช่วยชีวิตคนเป็นเรื่องของข้าอยู่แล้ว โชคดีที่เจ้าไม่เป็นอะไรมาก เพียงร่างกายอ่อนล้าเท่านั้น พักผ่อนให้มากก็ไม่เป็นอันใดแล้ว" 

             "ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ ข้าน้อยยังมีเรื่องอยากจะขอสอบถามท่านหมออีกเรื่องหนึ่งเจ้าค่ะ"

            "แม่นางเชิญถามมาได้เลย"

            "นอกจากข้า ท่านหมอยังช่วยใครเอาไว้อีกหรือไม่เจ้าคะ คือ ตัวข้ากับสหายพลัดตกลงมาด้วยกันเจ้าค่ะ ถ้าท่านหมอพบข้าก็น่าจะพบและช่วยเขาเอาไว้ด้วยเช่นกัน" 

            "ข้าเองกำลังจะถามแม่นางอยู่เช่นเดียวกัน ไม่ผิดข้าช่วยเหลือบุรุษผู้หนึ่งเอาไว้ได้อีกคนหนึ่งเช่นกัน"

             "เขา ข้าหมายถึงบุรุษผู้นั้นน่ะเจ้าค่ะ เขายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมค่ะ" 

             "แน่นอนว่าเขายังมีชีวิต แต่ชีวิตของเขาข้าก็ไม่แน่ใจนักว่าจะยื้อเอาไว้ได้นานเท่าใดกัน"

             "เป็นเพราะพิษในกายของเขาใช่หรือไม่เจ้าคะ ท่านหมอพอจะมีทางช่วยชีวิตเขาบ้างหรือไม่เจ้าคะ" 

              "ตัวข้าแม้จะเป็นหมอ แต่ก็ยังต้องศึกษาวิชาแพทย์อีกมาก ลำพังความรู้ที่ข้ามีในยามนี้แค่ยื้อชีวิตของเขาเอาไว้ได้ถึงตอนนี้ก็ถือว่าสุดความสามารถแล้ว" หมอหนุ่มเอ่ยตอบออกไปตามตรง 

             "เช่นนั้นท่านหมอหมายความว่าสุดท้ายสหายข้าผู้นี้อย่างไรก็คงต้องจบชีวิตลงเช่นนั้นหรือ" หลิวซือนัวเอ่ยขึ้น ในใจยามนี้นึกสงสารเจ้าของร่างซูบผอมที่บุกป่าฝ่าดงด้วยกันมา

             "ท้ายที่สุดอาจจะเป็นเช่นนั้น แต่ถ้าเขาสามารถอดทนรอจนกระทั่งอาจารย์ของข้ากลับมาจากบนเขาได้ก็อาจจะยังพอมีทางรอดชีวิตได้อยู่"

            "อาจารย์ของท่านจะกลับมาเมื่อไหร่หรือเจ้าคะ เร็วที่สุดไม่เกินอีกเจ็ดวัน ช้าที่สุดก็คงไม่เกิดสิบวัน"

              หลังจากที่ได้พูดคุยกับท่านหมอหลงอยู่นาน นางจึงได้รู้ว่าเวลานี้นางกับคุณชายอวี้นั้นหลังจากที่ตกลงมาจากน้ำตกแล้วน้ำก็พลัดมาจนถึงบริเวณท้ายหมู่บ้านตู๋ซือ

จากการบอกเล่าของท่านหมอหลงนางจึงได้รู้ว่าหมู่บ้านตู๋ซือนี้เป็นหมู่บ้านที่อยู่ลึกลับภายในป่า

             ทุกคนภายในหมู่บ้านแยกตัวจากโลกภายนอกชัดเจน ทุกคนใช้ชีวิตอยู่แค่บริเวณหมู่บ้านและหุบเขาลึกภายในป่ากว้างนี้เท่านั้น

             อีกเรื่องที่นางยังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินเท่าไหร่นักก็คือเรื่องที่ท่านหมอหลงบอกว่าทุกคนในหมู่บ้านตู๋ซือนี้ล้วนแล้วแต่มีร่างกายเช่นเดียวกันกับคุณชายอวี้ทั้งหมด 

             ไม่ว่าจะเป็นชาย หญิงหรือว่าเด็กทุกคนล้วนแล้วแต่ผอมจนเหลือแต่กระดูก ไม่มีใครในหมู่บ้านมีเนื้อหนัง ท่านหมอหลงยังกล่าวอีกว่า หากมีใครมีเนื้อหนังมากจนเกินไปก็จะต้องเฉือนเนื้อส่วนเกินนั้นออกไป ไม่เช่นนั้นพวกคนเหล่านั้นจะถูกบูชายัญเพราะถือว่าเป็นการผิดกฎของหมู่บ้านและเป็นการล่วงเกินเทพเจ้า

             ท่านหมอหลงย้ำเตือนนางหลายครั้งว่าห้ามไม่ให้นางออกจากเรือนหมอแห่งนี้ไปโดยเด็ดขาด อีกทั้งห้ามไม่ให้เหล่าคนในหมู่บ้านพบเห็นนางโดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจุดจบของนางอาจจะถึงชีวิตได้

             แน่นอนว่าหลิวซือนัวรู้ว่าถ้านางบังเอิญไปเจอคนในหมู่บ้านเข้า ตัวนางที่ปกติก็อวบอิ่มไปทั้งเนื้อทั้งตัวคงไม่พ้นจะถูกบังคับให้แล่เนื้อเฉือนหนังตัวเองออก อีกทั้งนางยังเป็นคนจากภายนอกที่หลงเข้ามาในหมู่บ้าน หากมีใครพบเห็นจุดจบนางก็คงไม่อาจหนีพ้นความตายได้โดยง่าย

             การเชื่อฟังท่านหมอหลงจึงเป็นทางเดียวที่นางและคุณชายอวี้จะสามารถรอดชีวิตไปจากที่นี่ได้ 

            เนื่องด้วยท่านหมอหลงผู้นี้ไม่ได้มีรูปร่างผอมบางเหลือแต่กระดูกอย่างที่เขาได้บอกว่าคนที่หมู่บ้านนี้ต้องมีรูปร่างเช่นนั้นทุกคน นางเองก็ได้ถามไปแล้วว่าเพราะเหตุใดท่านหมอหลงจึงสามารถอยู่ที่นี่ได้ 

            คำตอบที่ได้ ก็คือเขาและท่านอาจารย์ก็เป็นผู้ที่พลัดตกลงมาจากน้ำตกนั่นเช่นเดียวกัน ต่างกันเพียงแค่ตอนนั้นพวกเขาศิษย์อาจารย์โดนจับไปขังเอาไว้ และเตรียมจะถูกบูชายัญแก่เทพแห่งขุนเขา ซึ่งเป็นเทพที่ชาวบ้านที่นี่นับถือ กราบไหว้บูชา

             โชคดีที่เวลานั้นผู้คนในหมู่บ้านแห่งนี้ส่วนใหญ่ล้มป่วยลง หัวหน้าหมู่บ้านเองก็ป่วยหนักเช่นเดียวกัน พวกเขาศิษย์อาจารย์จึงขอลองรักษาดู

             จนในที่สุดก็สามารถช่วยหัวหน้าหมู่บ้านและคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านเอาไว้ได้ พวกเขาจึงสามารถรอดชีวิตจากการถูกบูชายัญไปได้ อีกทั้งพวกเขายังยินดีจะช่วยส่งพวกตนศิษย์อาจารย์ออกไปจากหมู่บ้านอย่างปลอดภัยเพื่อเป็นการตอบแทนอีกด้วย

             แต่พวกเขากลับขออยู่ที่หมู่บ้านนี้ต่อเพื่อศึกษาสมุนไพรแปลก ๆ ที่มีอยู่ที่นี่อีกทั้งอาจารย์ของเขายังรับบุตรสาวหัวหน้าหมู่บ้านเป็นลูกศิษย์อีกด้วย เพื่อที่วันหนึ่งหากพวกตนออกไปจากหมู่บ้านแล้ว จะมีคนที่รู้วิชาแพทย์ค่อยรักษาคนในหมู่บ้านต่อไป

            เห็นว่าที่อาจารย์ของท่านหมอหลงขึ้นเขาไปนั้นก็มีศิษย์น้องของเขาผู้เป็นลูกสาวของหัวหน้าเผ่าตามไปด้วย เห็นว่าแม้นางจะเป็นลูกสาวหัวหน้าเผ่าแต่ก็มีจิตใจดีมาก ไม่หัวโบราณคร่ำครึ หากลงเขามาแล้วเจอเข้ากับนางที่เป็นคนต่างถิ่นก็คงไม่เป็นอะไร

             หรือถ้าเกิดสิ่งใดขึ้นตามมาท่านหมอหลงกับอาจารย์ของเขาก็จะเป็นผู้ออกหน้าให้พวกนางเอง อย่างน้อยในฐานะอาจารย์และศิษย์พี่ หากขอร้อง อีกฝ่ายจะต้องยอมแน่

             ในเมื่อต้องรอไปอีกไม่ต่ำกว่าเจ็ดวันสิบวัน สิ่งที่ท่านหมอหลงพอจะใช้ระงับพิษของคุณชายอวี้ได้มีเพียงสูตรยาระงับพิษที่ปรุงกับสมุนไพรถึงสิบสองชนิด ท่านหมอหลงยังเอ่ยอีกว่ามีสมุนไพรที่หายากถึงสามชนิดด้วยกัน ด้วยสามชนิดนี้มีแค่ที่หมู่บ้านตู๋ชือนี้เท่านั้น อีกทั้งสมุนไพรทั้งสามตัวนี้ก็ดูเหมือนจะใช้กับคุณชายอวี้ได้ดีทีเดียว

            "มาเถอะกินข้าวเสีย อีกเดียวท่านหมอหลงนำยามาให้จะได้รีบดื่มตอนยังร้อน ๆ " นางเอ่ยขึ้นกับบุรุษที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่เตียง บนศีรษะของเขายังมีผ้าพันแผลพันเอาไว้เช่นเดิม ที่ดวงตาเองก็มีผ้าผูกเอาไว้เช่นเดิมเหมือนกัน

             "ข้าทานเองได้แล้ว หลายวันนี้รบกวนคุณหนูหลิวแล้ว" เจ้าของดวงตาบาดเจ็บเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่กับมีพลัง เขาเอ่ยเสร็จก็ยื่นมือออกไปเตรียมรับชามข้าวมาถือเอาไว้เอง

             หลายวันมานี้ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งแล้วพบว่าตัวเองยังไม่ตาย ทั้งยังได้พบกับคุณหนูหลิวผู้นี้

             ยิ่งไปกว่านั้นยังได้พบกับท่านหมอที่บอกว่าพิษที่เขาได้รับพอที่จะมีทางรักษาได้ เขาที่ใช้เวลากว่าหนึ่งปีในการเดินทางเสาะหาหมอมาทั่วทั้งแดนใต้ จนหมดสิ้นความหวังที่จะรักษาไปแล้ว กลับมามีความหวังขึ้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง

             "ข้าไม่ถือว่าเป็นการรบกวนอันใดหรอก คุณชายอวี้ก็อย่าได้คิดมากเลย เอาไว้ท่านหายป่วยแล้วค่อยตอบแทนข้าก็ได้" นางเอ่ยก่อนจะยืนยันอีกครั้งที่จะป้อนอาหารให้เขา

            "ข้าอวี้หนานไห่ จะจดจำน้ำใจนี้ตลอดไป" 

            "เช่นนั้นก็รีบกินเข้าเถิด น้ำใจของข้าท่านก็ต้องรับไปให้มากๆหน่อยเล่า" เจ้าของเสียงหวานเอ่ยอย่างขบขัน นางป้อนอาหารคนป่วยได้เยอะทีเดียว 

            ท่านหมอหลงยามเมื่อนำยาเข้ามาให้ยังเอ่ยชมเลยมาคุณชายอวี้นั้นทานอาหารได้มากขึ้นแล้ว แม้ว่าจะดูหน่อยยิ่งกว่านางกินไปมากแต่สำหรับร่างกายเขาแล้ว กินอาหารได้เพิ่มเพียงเล็กน้อยก็ถือว่าดีมากแล้ว

           "ยาที่ข้าปรุงจะช่วยระงับพิษได้เพียงชั่วคราวเท่านั้นเพื่อให้เจ้าทนรอได้ถึงยามที่อาจารย์ของข้ากลับมาได้ ยาที่ข้าปรุงเจ้าจะต้องกินวันละสามเวลาอย่าได้ขาด ยานี้พอจะทำให้เจ้าทานอาหารได้บ้าง มิใช่กินไม่ได้เลยอย่างแต่ก่อน"

            "ขอบคุณท่านหมอมากขอรับ"

            "แล้วก็แม่นางหลิว ที่เรือนไม้ไผ่ด้านหลังมีห้องหนังสืออยู่ แม่นางเลือกหนังสือจากที่นั้นมาอ่านได้ เอาล่ะพวกท่าน ข้าขอตัวไปเตรียมสมุนไพรก่อน"

            หลังจากท่านหมอหลงไปแล้ว นางจึงช่วยคุณชายอวี้จัดเตียง เพื่อให้เขานอนพักผ่อนต่อไป ส่วนนางก็ออกจากห้องพักของเขาไปที่ห้องหนังสือ

            หนังสือที่นี่มีไม่น้อยทีเดียว ส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรต่าง ๆ เรื่องพิษเรื่องการฝังเข็มบ้าง แน่นอนว่านางคงอ่านเรื่องพวกนี้ได้ไม่เข้าใจแน่ ยังดีที่ยังพอมีหนังสือเกี่ยวการดูแลส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย นางจึงอยู่อ่านหนังสือที่เรือนหนังสือนี้ได้จนถึงช่วงเย็น

            ตกเย็นนางก็แวะไปที่ห้องครัวเพื่อเป็นลูกมือท่านหมอหลงทำอาหารและเตรียมต้มยา

ในอดีตนางในอายุยี่สิบกว่า ๆ ทำอาหารไม่เป็นสักอย่าง ทว่ายามนี้ในมิติใหม่และชีวิตใหม่นี้ มารดาของนางพอจะสอนเข้าครัวบางเล็กน้อย ทำให้นางพอจะหยิบจับข้าวของในครัวคล่องมืออยู่บ้าง

             เมื่อมื้อเย็นเสร็จสิ้น เป็นเช่นเดิม หลิวซือนัวยังคงทำตัวประหนึ่งสาวใช้ของคุณชายอวี้ นางช่วยเขาล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้า และปรนนิบัติทานอาหารและป้อนยา

             ทุกครั้งที่คุณชายอวี้ขัดขืน นางก็จะดื้อดึงเช่นเดิม ยังไงนางก็จะปรนนิบัติเขาให้ได้ เพราะที่เรือนหมอแห่งนี้เรื่องที่พอจะทำให้นางพอจะแก้เบื่อได้บ้างก็คงมีแต่การปรนนิบัติเขาเท่านั้น 

            จะให้ค่อยไปรบกวนเวลาของท่านหมอที่ศึกษาหาวิชาแพทย์ต่าง ๆ อยู่ก็เกรงว่าจะเป็นการรบกวนเวลาอันมีข้าของอีกฝ่าย ฉะนั้นสามวันมานี้หลิวซือนัวจึงได้แทบจะตัวติดอยู่กับคุณชายแซ่อวี้ผู้นี้ตลอดเวลา

            "ข้าเป็นคนเป่ยเจียง จะเดินทางไปหาพี่ชายที่เป่ยจู แล้วเจ้าล่ะจะไปเป่ยจูทำไมกัน ไปหาหมอหรือ" 

           คืนนี้หลังจากที่นางให้อวี้หนานไห่ดื่มยาเสร็จแล้ว ก่อนจะกลับห้องพักของตัวเองจึงรั้งอยู่พูดคุยกับเขาต่ออีกครู่หนึ่ง

           "ข้าเป็นคนเป่ยจูอยู่แต่เดิม ออกเดินทางทั่วแดนใต้กลับไร้หมอที่จะรักษาข้าได้ ครั้งนี้ตั้งใจกลับไปตายที่บ้าน" เขาเล่าเรื่องตัวเองอย่างไม่ปิดบังเช่นกัน

             "เมืองเป่ยจูใหญ่มากใช่หรือไม่ ข้าได้ยินว่าเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในแดนใต้ทีเดียว ภายในเมืองคงครึกครื้นน่าดูเชียว"

             "เป็นเมืองใหญ่และติดกับทะเลน่ะ เรียกได้ว่าเป็นท่าการค้าขนาดใหญ่ก็ว่าได้ เพราะว่าติดทะเลจึงมีพ่อค้าจากต่างแคว้นต่างถิ่นมากมายทีเดียว"

             "เช่นนั้นถ้าไปที่เมืองเป่ยจูก็จะได้เห็นสินค้าแปลกตามากมายใช่หรือไม่"

             "แน่นอนย่อมเป็นเช่นนั้น เอาไว้ถ้าเจ้าได้ไปที่เป่ยจูจริง ข้าจะทำหน้าที่เจ้าบ้านต้อนรับคุณหนูหลิวอย่างดีแน่นอน"

             "เจ้าสัญญาแล้วนะคุณชายอวี้ หากข้าไปเยือนเมื่อไหร่ท่านจะต้องต้อนรับข้าให้ดีด้วย"

             จากตอนแรกจุดหมายของนางคือเมืองเป่ยจูยามนี้กลับมาอยู่ที่หมู่บ้านกลางป่าเขาลึกลับ หากโชคดีออกไปจากที่นี่ได้ก็คงจะต้องเดินทางกลับเป่ยเจียง ไม่อาจตรงไปที่เมืองเป่ยจูได้อีกแล้ว 

            นางหายไปหายวันขนาดนี้แล้ว เรื่องคงไปถึงพี่ใหญ่นางแล้วว่านางหายตัวไป ไม่รู้ว่ายามนี้เสี่ยวหนิง เสี่ยวชิง แม่นางกู่หรูและคนอื่น ๆ จะยังปลอดภัยหรือไม่ นางได้แต่หวังให้ทุกคนปลอดภัยมีชีวิตรอด

           หลิวซือนัวและอวี้หนานไห่เองก็จะต้องรอดปลอดภัยด้วยเช่นกัน รอจนคุณชายอวี้ถอนพิษได้แล้ว พวกนางก็จะรีบออกจากหมู่บ้านนี้ให้เร็วที่สุด เพื่อกลับไปหาครอบครัวของตน

           พวกนางคุยกันต่อ นางถามถึงข้าวของรวมไปถึงอาหารขึ้นชื่อของเป่ยจู เขาเองก็ตอบมาอย่างละเอียด จบจนค่ำมากแล้ว นางจึงจะขอตัวกลับห้องพักของตน

            ยังไม่ทันที่จะได้เปิดประตูออกจากห้องพักของคุณชายอวี้ ด้านนอกเรือนพักก็มีเสียงคนหลายคนวิ่งเข้ามาที่เรือนหมอเสียก่อน 

           โชคดีที่นางดับเทียนได้ทัน ภายในห้องพักจึงไม่มีแสงสว่างหลงเหลืออยู่พอที่จะเป็นที่สงสัยของผู้มาใหม่หลายคน

             "ท่านหมอหลง อยู่หรือไม่ ป้าจวงอยู่ๆก็หมดสติไป"

             "ท่านหมอหลง ท่านหมออยู่ที่ไหนขอรับ

              "ท่านหมอหลง ท่านหมอเจ้าคะ"

            คนเหล่านี้ร้องเรียกไปด้วยสำรวจตามห้องต่างๆไปด้วย จนหลิวซือนัวอดกลัวไม่ได้ว่าห้องที่นางอยู่อาจจะถูกเปิดออกเมื่อไหร่ก็ได้

           นางค่อยๆก้าวเดินจากประตูเพื่อไปรวมกับคุณชายอวี้ที่นอนอยู่บนเตียง 

           "มีคนมา พวกเขาจะเจอเราหรือไม่" นางกระซิบถามคนบนเตียงเสียงเบา

            "อย่าได้กังวนไปเลย เจ้ารีบปีนขึ้นเตียงมาก่อนเถอะ" เขารีบกระซิบตอบกับไป

            หลิวซือนัวไม่รอช้า นางปีนข้ามร่างสูงเข้าไปนั่งอยู่ที่เตียงด้านในตามที่เขาบอก

            หากประตูถูกเปิดเข้ามาจริงๆอย่างน้อยๆก็ยังมีม่านกันเตียงที่พอจะบังพวกนางเอาไว้ได้ 

             "ท่านหมอหลง ท่านหมอท่านหลับแล้วหรือขอรับ"

            เสียงพูดดังขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดนางก็รู้สึกว่าพวกเขามาหยุดลงที่หน้าประตูห้องของพวกเขาแล้ว อีกไม่นานประตูคงถูกเปิดเข้ามาและพวกนางก็คงจะถูกพบเข้า 

             วินาทีต่อมา ประตูก็ถูกผลักเข้ามาจริงๆ

            แอ๊ด