“ฉันขอปฏิเสธ” ฮาร์วีย์พูดอย่างหนักแน่น"แกพูดอะไรนะ?!"ผู้หญิงคนนั้นขึ้นเสียงทันทีหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น“แกมีสิทธิอะไรมาปฏิเสธฉัน!"ฉันขอบอกอะไรให้นะ! แกไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจ่ายเงินให้ฉันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น! จะมีคนตามมาถล่มแกแน่ ถ้าแกไม่ทำ!”ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกเดือดดาลด้วยความโกรธเมื่อเห็นฮาร์วีย์ดูหมิ่นเธออย่างโจ่งแจ้งจากนั้นเธอก็ชี้ไปที่แอมเบอร์ ฟิลิป และอัลบัสอย่างฉุนเฉียว ในขณะที่ไอออกมาเป็นเลือด“และพวกแกทั้งสามคน!“ยอมรับมาเถอะว่าแกอ่อนแอแล้ว!“แกคิดว่าแกสามารถเริ่มสอนผู้คนได้ เพราะแกมีความรู้เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้มาบ้างนิดหน่อยน่ะเหรอ?!“จริง ๆ แล้ว แกไม่มีอะไรเลย!“แกกำลังสอนนักเรียนในเรื่องไร้ประโยชน์มากมาย แล้วยังจู้จี้จุกจิกกับพวกเขาด้วย!"แกคิดว่าแกเป็นใครกัน?!“ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะเอาหัวโขกกับพื้น แล้วฆ่าตัวตายไปเดี๋ยวนี้เลย!“ฉันจะรายงานเรื่องของแกต่อสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เมื่อฉันกลับออกไปจากที่นี่แล้ว!“นี่คือการหลอกลวง! ฉันจะทำให้ชื่อเสียงของแกต้องเสื่อมเสีย!”กลุ่มเด็กที่มีความสามารถสามคนผู้ไม่ค่อยมีประสบการณ์ในโลกภายนอกมากนักต่างยืนตัวแข็
บรืน!สิบนาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังมาจากด้านนอก รถเอสยูวีจำนวนหนึ่งได้เข้ามาจอดอยู่ตรงทางเข้ากลุ่มชายรูปร่างกำยำในชุดคลุมสีทองกระโดดลงจากรถพวกเขาทั้งหมดพกดาบไว้ที่เอว และมีสีหน้าดุร้ายชายหนุ่มที่ดูเป็นคนอันธพาลได้เดินแยกออกมาจากกลุ่มคนพวกนั้นเขาสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตร ย้อมผมสีบลอนด์ และมีผิวสีแดงระเรื่อเหมือนคนเมาเขามีสีหน้าเศร้าหมองแต่ก็ดูสง่างามผู้หญิงใจร้ายคนนั้นและผู้คนที่อยู่ข้างหลังเธอต่างเข้าไปรุมล้อมชายหนุ่มที่มีสีหน้าเรียบเฉยนั้นทันที“ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว นายน้อยเบียร์สตัดท์!“ไอ้สารเลวพวกนั้นไม่ให้ความเคารพยำเกรงคุณเลย! พวกเขาไม่สนใจโกลด์เด้น พาเลซด้วยซ้ำไป!“คุณต้องช่วยพวกเรานะคะ!”“ฉันบอกไปหลายครั้งแล้วให้คุณเอ่ยถึงชื่อของฉันเวลาที่มีปัญหา?“ไม่มีใครในฟลัตเวลล์กล้าต่อกรกับฉัน…โคเอน เบียร์สตัดท์!”"อะไรนะ?! เขาคือโคเอน เบียร์สตัดท์เหรอ?!”เมื่อได้ยินชื่อนี้ฝูงชนก็ตกตะลึงทันทีโคเอนเป็นเพียงสาวกวงนอกของโกลด์เด้น พาเลซ แต่เขามีพี่ใหญ่ที่เป็นศิษย์ที่แท้จริงขององค์กรแห่งนั้นด้วยเหตุนี้เขาจึงมีความหยิ่งผยองมากเขารู้ว่าเขาไม่สามารถไปได้
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระนี้ได้แล้ว!“เธอคิดว่าฉันจะสนใจรายละเอียดงี่เง่าอย่างถูกหรือผิดเหรอ?“ไม่มีอะไรจะยิ่งใหญ่ไปกว่าชื่อเสียงของฉันแล้ว!”โคเอนรู้สึกหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด“เนื่องจากเธอก็มาจากโกลด์เด้น พาเลซเหมือนกัน ฉันจะให้โอกาสเธอ”โคเอนได้รับการแจ้งข่าวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว“ข้อหนึ่ง…ให้เงินญาติของฉันตามที่เธอต้องการ!“ข้อสอง…ให้ไอ้เด็กสารเลวสามคนนั้นไปทำงานให้เธอฟรี ๆ! แล้วต้องทำอย่างนั้นเป็นเวลาสามปีเต็ม“ข้อสาม…บอกให้พวกเขาคุกเข่าลงตรงจุดนั้น!“หลังจากนั้นเธอก็มากับฉัน! ฉันจะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเมื่อทำตามเงื่อนไขนี้ทั้งหมด!“ถ้าไม่… ก็อย่ามาโทษฉันในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปล่ะ”“คุณต่างหากที่เป็นคนผิด! คุณทำอย่างนี้ไม่ได้!” เลย์นประกาศลั่นด้วยเสียงอันสั่นเทา"อะไรนะ? เธอมาพูดเรื่องเหตุผลกับฉันเหรอ?!”โคเอนโวยวายขึ้นมาทันที“เธอคิดว่าฉันกลัวที่จะจัดการกับพวกเธอเหรอ?!”“ถึงแม้ว่าฉันจะถล่มสถานแห่งนี้ และทำให้ไอ้เด็กสารเลวนั่นพิการ เธอก็ยังคงต้องทำทุกอย่างตามที่ฉันบอกอยู่ดี!“โกลด์เด้น พาเลซคือทุกสิ่งทุกอย่างในฟลัตเวลล์“และฉันคือพระราชา!”“แม้แต่นายท่านแห่งโกล
“ฉันไม่เหมือนนาย”ฮาร์วีย์มองดูโคเอนอย่างใจเย็น“ฉันกระทืบนายน้อยด้วยความอาฆาตแค้นมานับไม่ถ้วนแล้ว เรื่องนี้ทำให้ฉันรำคาญใจมาก“แต่ก็ไม่รังเกียจที่จะกระทืบอีกสักคนหรอกนะ ถ้านายมีความประสงค์ที่อยากจะตาย“ที่นี่ แม้แต่โกลด์เด้น พาเลซก็ไม่สามารถช่วยนายได้”ฮาร์วีย์ชี้ไปที่ผู้หญิงใจร้ายคนนั้น ใบหน้าของเขาดูเย็นชา“อีกอย่าง ฉันเปลี่ยนใจแล้ว“ฉันอยากให้ผู้หญิงคนนั้นคลานต่อหน้าเพื่อน ๆ เพื่อเป็นการขอโทษ ฉันอยากให้เธออ้อนวอนขอความเมตตา“ถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้น ฉันก็จะทำให้เธอพิการเอง นายเชื่อคำพูดของฉันได้เลย!“แม้แต่พระเจ้าก็พาเธอหนีออกไปจากเรื่องนี้ไม่ได้!”"โอ้?"โคเอนหัวเราะเบา ๆ แต่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกโกรธแค้นที่ไม่อาจควบคุมได้“ช่างกล้าหาญจริงนะ ไอ้หนุ่ม!“แกกำลังบอกว่าแกจะเข้ามาต่อสู้กับฉันเหรอ?!“ฉันเข้าใจดีว่าพอแกทำอะไรสำเร็จหน่อย ก็มีอีโก้เกิดขึ้นมาเล็กน้อย…“แต่มีคนอวดดีอย่างแกอยู่ไม่มากนักหรอก!”“ฉันสามารถทำให้แกกลายเป็นตัวเม่นบัดซบได้ถ้าแกต้องการ! เชื่อฉันไหมล่ะ?!”โคเอนโบกมือส่งสัญญาณ และผู้คนที่อยู่ข้างหลังเขาก็ชี้หน้าไม้ไปที่ฮาร์วีย์อย่างบ้าคลั่งหน้าไม้เหล่าน
"น่าสนใจ น่าสนใจจริง ๆ…"โคเอนตบมือ ใบหน้าของเขาดูเย็นชา"ไม่เลว ไม่เลวเลย”“นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาดูถูกฉัน และตบคนของฉันในฟลัตเวลล์!"ประทับใจจริง ๆ!"“หยุดพูดพล่อย ๆ ได้แล้ว นายจะทำให้เธอคุกเข่าหรือเปล่า?” ฮาร์วีย์พูดโดยไม่อยากเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว“หรือนายอยากให้ฉันเป็นคนสอนเธอทำแบบนั้นเอง?”“อะไรกันวะเนี่ย! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะมาทำอวดดีกับฉัน!”โคเอนส่งเสียงออกมาด้วยความโกรธแค้นอย่างหนัก สีหน้าของเขาดูบิดเบี้ยวในขณะที่หัวเราะออกมาดังลั่น“ฉันจะบอกอะไรให้นะ เด็กน้อย! คนของฉันจะไม่ขอโทษแก!“ในทางตรงกันข้าม แกนั่นแหละที่ต้องคุกเข่าอยู่หน้าบ้านของเธอเป็นเวลาสามวันเต็ม!“ถ้าไม่…ฉันก็จะมาจัดการกับแกไม่ช้าก็เร็ว!“แกไม่มีทางหนีได้ไม่ว่าแกจะมีแรงสนับสนุนที่แข็งแกร่งสักแค่ไหนก็ตาม!“ฉันให้เวลาแกสามสิบวินาทีในการไตร่ตรองถึงเรื่องนี้ คุกเข่าแล้วคลานออกออกไป จากนั้นนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น!“ถ้าแกไม่ทำฉันก็จะหักแขนหักขาของแกให้หมด!“และถ้าแกต่อต้าน ฉันก็จะฆ่าแกทันที!”ผู้ติดตามที่ยืนอยู่รอบ ๆ โคเอนต่างก้าวออกไปข้างหน้าและยกหน้าไม้ใส่ฮาร์วีย์อีกครั้งช่างเป็นภาพที่ด
“พวกเขาเป็นเด็กที่มีความสามารถซึ่งกำลังไปท้าทายชาวอินเดียในนามของหลงเหมินเหรอ?” โคเอนพูดด้วยริมฝีปากแห้งผากราวกับนึกอะไรบางอย่างได้"อะไรนะ? พวกเขากำลังจะต่อสู้กับชาวอินเดียเหรอ?”“นายน้อยเหล่านี้มาทำภารกิจที่นี่เหรอ?”“มีคนจากโกลด์เด้น พาเลซกำลังบังคับให้คนเหล่านี้ไปเป็นผู้สอนส่วนตัว เพื่อผลประโยชน์ของตนเองเหรอ?”ฝูงชนเริ่มแสดงความสงสัยมากขึ้นสาวกของโกลด์เด้น พาเลซรู้สึกเฉื่อยชามากในขณะจับหน้าไม้ในฐานะที่เป็นสถานที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์เพียงแห่งเดียวในฟลัตเวลล์ โกลด์เด้น พาเลซย่อมรู้ดีว่าชาวอินเดียได้นำผู้ที่มีความสามารถชั้นยอดของตนเองมาท้าทายหลงเหมินพวกเขารู้ว่าหลงเหมินมีผู้ที่มีความสามารถชั้นยอดสามคนที่จะต่อสู้กลับด้วยเช่นกันเด็กเหล่านี้ถูกคนรอบข้างเอาอกเอาใจอยู่ตลอดเวลา!พวกเขาได้รับมอบหมายให้ต่อสู้กับชาวอินเดียในนามของหลงเหมิน!นี่คือสงคราม!ถ้าใครกล้าแตะต้องเด็กเหล่านี้ก่อนหน้านั้น ไม่ใช่แค่สาวกวงนอกของโกลด์เด้น พาเลซเท่านั้น แม้แต่นายท่านก็ยังต้องชดใจด้วย!โคเอนตัวสั่นเทาก่อนที่เขาจะอุทานออกมาตามสัญชาตญาณว่า “คุ..คุณคือแชมเปี้ยนสาขาฟลัตเวลล์ของ หลงเหมินที
ดวงตาและปากของโคเอนไม่สามารถหยุดกระตุกได้เลยเขาไม่รู้ว่าจะพูดกับฮาร์วีย์ยังไงดีเขาอาจจะท้าทายอำนาจของหลงเหมินได้ แต่ถ้าเขาบอกว่าเขาไม่เคารพองค์กรนี้ตั้งแต่แรก นี่ไม่ใช่สิ่งที่สาวกวงนอกของโกลด์เด้น พาเลซจะสามารถทำได้แต่เขาจะแสดงให้เห็นว่าไม่ให้ความเคารพตัวเอง ถ้าเขายอมรับหลงเหมินและตัวตนของผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ดังนั้นโคเอนจึงไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เขาทำได้แค่มองลงไปในความเงียบ ใบหน้าของเขาช่างดูแย่เหลือเกินหลายครั้งที่ความเงียบงันก็เป็นรูปแบบหนึ่งของข้อตกลงเช่นกันปฏิกิริยาของโคเอนทำให้ฝูงชนทั้งหมดตกใจพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าฮาร์วีย์จะมีอำนาจเหนือโคเอนอย่างสิ้นเชิง เพียงแค่แสดงตัวตนออกมาเท่านั้นสาวกคนอื่น ๆ ของโกลด์เด้น พาเลซต่างมองหน้ากันด้วยสายตาเคอะเขิน พวกเขาถูกบังคับให้เข้ามุมอย่างไม่มีทางหลบเลี่ยงได้เลย“ดูเหมือนว่าหลงเหมินยังคงมีประโยชน์อยู่บ้าง”หลังจากที่เห็นโคเอนยังคงเงียบกริบ ฮาร์วีย์ก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะมองกลับไปยังเด็กที่มีความสามารถสามคนซึ่งกำลังตกตะลึงอย่างหนัก“พวกเธอได้เรียนรู้อะไรหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้บ้าง?“ให้ฉันสอนบทเรี
"โอ้?"“นายกำลังขู่ฉันเหรอ?”“เหนี่ยวไกเลยถ้านายกล้า!”“ถ้าฉันกะพริบตา ฉันจะเลียรองเท้าบู๊ตของนาย!” ฮาร์วีย์ประกาศก้องดวงตาของผู้ติดตามกระตุกอย่างบ้าคลั่ง และเหงื่อหยดลงมาบนแผ่นหลังของเขาเขาไม่เคยคิดเลยว่าฮาร์วีย์จะหัวแข็งขนาดนี้เขารู้ดีว่าตัวเองจะต้องเจออะไรถ้าเหนี่ยวไกปืนออกไปไม่เพียงแต่เขาจะถูกผู้คนสาปแช่งเท่านั้น แต่หลงเหมินและโกลด์เด้น พาเลซก็น่าจะทำสงครามกันด้วยไม่ว่าเขาจะโกรธแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถเหนี่ยวไกได้"อะไร? ทำไม่ได้เหรอ?!“ช่างใจเสาะเหลือเกิน!”ฮาร์วีย์ตบสาวกคนนั้นกระเด็นไปเขาก้าวไปข้างหน้าอย่างสงบนิ่งก่อนที่จะเดินไปหาผู้ติดตามที่เหลือเสียงตบก็ได้ยินก้องไปทั่วห้องในช่วงเวลาเดียวกัน สาวกที่หยิ่งผยองและชอบใช้อำนาจของโกลด์เด้น พาเลซ ต่างถูกตบลงไปกองกับพื้น พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวในขณะที่ใช้มือกุมใบหน้าเอาไว้ถ้าเป็นวันอื่นพวกเขาคงไม่กลัวตัวตนของฮาร์วีย์หรอก...แต่อย่างไรก็ตาม ฮาร์วีย์นับเป็นทรัพย์สมบัติของประเทศก่อนที่จะไปต่อสู้กับชาวอินเดียใครก็ตามที่แตะต้องตัวเขาแม้แต่นิดเดียวก็จะต้องตายอย่างน่าสยดสยอง!ราเชลหัวเราะอย่างเย็