“หยุดพูดเรื่องไร้สาระนี้ได้แล้ว!“เธอคิดว่าฉันจะสนใจรายละเอียดงี่เง่าอย่างถูกหรือผิดเหรอ?“ไม่มีอะไรจะยิ่งใหญ่ไปกว่าชื่อเสียงของฉันแล้ว!”โคเอนรู้สึกหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด“เนื่องจากเธอก็มาจากโกลด์เด้น พาเลซเหมือนกัน ฉันจะให้โอกาสเธอ”โคเอนได้รับการแจ้งข่าวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว“ข้อหนึ่ง…ให้เงินญาติของฉันตามที่เธอต้องการ!“ข้อสอง…ให้ไอ้เด็กสารเลวสามคนนั้นไปทำงานให้เธอฟรี ๆ! แล้วต้องทำอย่างนั้นเป็นเวลาสามปีเต็ม“ข้อสาม…บอกให้พวกเขาคุกเข่าลงตรงจุดนั้น!“หลังจากนั้นเธอก็มากับฉัน! ฉันจะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเมื่อทำตามเงื่อนไขนี้ทั้งหมด!“ถ้าไม่… ก็อย่ามาโทษฉันในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปล่ะ”“คุณต่างหากที่เป็นคนผิด! คุณทำอย่างนี้ไม่ได้!” เลย์นประกาศลั่นด้วยเสียงอันสั่นเทา"อะไรนะ? เธอมาพูดเรื่องเหตุผลกับฉันเหรอ?!”โคเอนโวยวายขึ้นมาทันที“เธอคิดว่าฉันกลัวที่จะจัดการกับพวกเธอเหรอ?!”“ถึงแม้ว่าฉันจะถล่มสถานแห่งนี้ และทำให้ไอ้เด็กสารเลวนั่นพิการ เธอก็ยังคงต้องทำทุกอย่างตามที่ฉันบอกอยู่ดี!“โกลด์เด้น พาเลซคือทุกสิ่งทุกอย่างในฟลัตเวลล์“และฉันคือพระราชา!”“แม้แต่นายท่านแห่งโกล
“ฉันไม่เหมือนนาย”ฮาร์วีย์มองดูโคเอนอย่างใจเย็น“ฉันกระทืบนายน้อยด้วยความอาฆาตแค้นมานับไม่ถ้วนแล้ว เรื่องนี้ทำให้ฉันรำคาญใจมาก“แต่ก็ไม่รังเกียจที่จะกระทืบอีกสักคนหรอกนะ ถ้านายมีความประสงค์ที่อยากจะตาย“ที่นี่ แม้แต่โกลด์เด้น พาเลซก็ไม่สามารถช่วยนายได้”ฮาร์วีย์ชี้ไปที่ผู้หญิงใจร้ายคนนั้น ใบหน้าของเขาดูเย็นชา“อีกอย่าง ฉันเปลี่ยนใจแล้ว“ฉันอยากให้ผู้หญิงคนนั้นคลานต่อหน้าเพื่อน ๆ เพื่อเป็นการขอโทษ ฉันอยากให้เธออ้อนวอนขอความเมตตา“ถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้น ฉันก็จะทำให้เธอพิการเอง นายเชื่อคำพูดของฉันได้เลย!“แม้แต่พระเจ้าก็พาเธอหนีออกไปจากเรื่องนี้ไม่ได้!”"โอ้?"โคเอนหัวเราะเบา ๆ แต่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกโกรธแค้นที่ไม่อาจควบคุมได้“ช่างกล้าหาญจริงนะ ไอ้หนุ่ม!“แกกำลังบอกว่าแกจะเข้ามาต่อสู้กับฉันเหรอ?!“ฉันเข้าใจดีว่าพอแกทำอะไรสำเร็จหน่อย ก็มีอีโก้เกิดขึ้นมาเล็กน้อย…“แต่มีคนอวดดีอย่างแกอยู่ไม่มากนักหรอก!”“ฉันสามารถทำให้แกกลายเป็นตัวเม่นบัดซบได้ถ้าแกต้องการ! เชื่อฉันไหมล่ะ?!”โคเอนโบกมือส่งสัญญาณ และผู้คนที่อยู่ข้างหลังเขาก็ชี้หน้าไม้ไปที่ฮาร์วีย์อย่างบ้าคลั่งหน้าไม้เหล่าน
"น่าสนใจ น่าสนใจจริง ๆ…"โคเอนตบมือ ใบหน้าของเขาดูเย็นชา"ไม่เลว ไม่เลวเลย”“นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาดูถูกฉัน และตบคนของฉันในฟลัตเวลล์!"ประทับใจจริง ๆ!"“หยุดพูดพล่อย ๆ ได้แล้ว นายจะทำให้เธอคุกเข่าหรือเปล่า?” ฮาร์วีย์พูดโดยไม่อยากเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว“หรือนายอยากให้ฉันเป็นคนสอนเธอทำแบบนั้นเอง?”“อะไรกันวะเนี่ย! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะมาทำอวดดีกับฉัน!”โคเอนส่งเสียงออกมาด้วยความโกรธแค้นอย่างหนัก สีหน้าของเขาดูบิดเบี้ยวในขณะที่หัวเราะออกมาดังลั่น“ฉันจะบอกอะไรให้นะ เด็กน้อย! คนของฉันจะไม่ขอโทษแก!“ในทางตรงกันข้าม แกนั่นแหละที่ต้องคุกเข่าอยู่หน้าบ้านของเธอเป็นเวลาสามวันเต็ม!“ถ้าไม่…ฉันก็จะมาจัดการกับแกไม่ช้าก็เร็ว!“แกไม่มีทางหนีได้ไม่ว่าแกจะมีแรงสนับสนุนที่แข็งแกร่งสักแค่ไหนก็ตาม!“ฉันให้เวลาแกสามสิบวินาทีในการไตร่ตรองถึงเรื่องนี้ คุกเข่าแล้วคลานออกออกไป จากนั้นนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น!“ถ้าแกไม่ทำฉันก็จะหักแขนหักขาของแกให้หมด!“และถ้าแกต่อต้าน ฉันก็จะฆ่าแกทันที!”ผู้ติดตามที่ยืนอยู่รอบ ๆ โคเอนต่างก้าวออกไปข้างหน้าและยกหน้าไม้ใส่ฮาร์วีย์อีกครั้งช่างเป็นภาพที่ด
“พวกเขาเป็นเด็กที่มีความสามารถซึ่งกำลังไปท้าทายชาวอินเดียในนามของหลงเหมินเหรอ?” โคเอนพูดด้วยริมฝีปากแห้งผากราวกับนึกอะไรบางอย่างได้"อะไรนะ? พวกเขากำลังจะต่อสู้กับชาวอินเดียเหรอ?”“นายน้อยเหล่านี้มาทำภารกิจที่นี่เหรอ?”“มีคนจากโกลด์เด้น พาเลซกำลังบังคับให้คนเหล่านี้ไปเป็นผู้สอนส่วนตัว เพื่อผลประโยชน์ของตนเองเหรอ?”ฝูงชนเริ่มแสดงความสงสัยมากขึ้นสาวกของโกลด์เด้น พาเลซรู้สึกเฉื่อยชามากในขณะจับหน้าไม้ในฐานะที่เป็นสถานที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์เพียงแห่งเดียวในฟลัตเวลล์ โกลด์เด้น พาเลซย่อมรู้ดีว่าชาวอินเดียได้นำผู้ที่มีความสามารถชั้นยอดของตนเองมาท้าทายหลงเหมินพวกเขารู้ว่าหลงเหมินมีผู้ที่มีความสามารถชั้นยอดสามคนที่จะต่อสู้กลับด้วยเช่นกันเด็กเหล่านี้ถูกคนรอบข้างเอาอกเอาใจอยู่ตลอดเวลา!พวกเขาได้รับมอบหมายให้ต่อสู้กับชาวอินเดียในนามของหลงเหมิน!นี่คือสงคราม!ถ้าใครกล้าแตะต้องเด็กเหล่านี้ก่อนหน้านั้น ไม่ใช่แค่สาวกวงนอกของโกลด์เด้น พาเลซเท่านั้น แม้แต่นายท่านก็ยังต้องชดใจด้วย!โคเอนตัวสั่นเทาก่อนที่เขาจะอุทานออกมาตามสัญชาตญาณว่า “คุ..คุณคือแชมเปี้ยนสาขาฟลัตเวลล์ของ หลงเหมินที
ดวงตาและปากของโคเอนไม่สามารถหยุดกระตุกได้เลยเขาไม่รู้ว่าจะพูดกับฮาร์วีย์ยังไงดีเขาอาจจะท้าทายอำนาจของหลงเหมินได้ แต่ถ้าเขาบอกว่าเขาไม่เคารพองค์กรนี้ตั้งแต่แรก นี่ไม่ใช่สิ่งที่สาวกวงนอกของโกลด์เด้น พาเลซจะสามารถทำได้แต่เขาจะแสดงให้เห็นว่าไม่ให้ความเคารพตัวเอง ถ้าเขายอมรับหลงเหมินและตัวตนของผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ดังนั้นโคเอนจึงไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เขาทำได้แค่มองลงไปในความเงียบ ใบหน้าของเขาช่างดูแย่เหลือเกินหลายครั้งที่ความเงียบงันก็เป็นรูปแบบหนึ่งของข้อตกลงเช่นกันปฏิกิริยาของโคเอนทำให้ฝูงชนทั้งหมดตกใจพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าฮาร์วีย์จะมีอำนาจเหนือโคเอนอย่างสิ้นเชิง เพียงแค่แสดงตัวตนออกมาเท่านั้นสาวกคนอื่น ๆ ของโกลด์เด้น พาเลซต่างมองหน้ากันด้วยสายตาเคอะเขิน พวกเขาถูกบังคับให้เข้ามุมอย่างไม่มีทางหลบเลี่ยงได้เลย“ดูเหมือนว่าหลงเหมินยังคงมีประโยชน์อยู่บ้าง”หลังจากที่เห็นโคเอนยังคงเงียบกริบ ฮาร์วีย์ก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะมองกลับไปยังเด็กที่มีความสามารถสามคนซึ่งกำลังตกตะลึงอย่างหนัก“พวกเธอได้เรียนรู้อะไรหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้บ้าง?“ให้ฉันสอนบทเรี
"โอ้?"“นายกำลังขู่ฉันเหรอ?”“เหนี่ยวไกเลยถ้านายกล้า!”“ถ้าฉันกะพริบตา ฉันจะเลียรองเท้าบู๊ตของนาย!” ฮาร์วีย์ประกาศก้องดวงตาของผู้ติดตามกระตุกอย่างบ้าคลั่ง และเหงื่อหยดลงมาบนแผ่นหลังของเขาเขาไม่เคยคิดเลยว่าฮาร์วีย์จะหัวแข็งขนาดนี้เขารู้ดีว่าตัวเองจะต้องเจออะไรถ้าเหนี่ยวไกปืนออกไปไม่เพียงแต่เขาจะถูกผู้คนสาปแช่งเท่านั้น แต่หลงเหมินและโกลด์เด้น พาเลซก็น่าจะทำสงครามกันด้วยไม่ว่าเขาจะโกรธแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถเหนี่ยวไกได้"อะไร? ทำไม่ได้เหรอ?!“ช่างใจเสาะเหลือเกิน!”ฮาร์วีย์ตบสาวกคนนั้นกระเด็นไปเขาก้าวไปข้างหน้าอย่างสงบนิ่งก่อนที่จะเดินไปหาผู้ติดตามที่เหลือเสียงตบก็ได้ยินก้องไปทั่วห้องในช่วงเวลาเดียวกัน สาวกที่หยิ่งผยองและชอบใช้อำนาจของโกลด์เด้น พาเลซ ต่างถูกตบลงไปกองกับพื้น พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวในขณะที่ใช้มือกุมใบหน้าเอาไว้ถ้าเป็นวันอื่นพวกเขาคงไม่กลัวตัวตนของฮาร์วีย์หรอก...แต่อย่างไรก็ตาม ฮาร์วีย์นับเป็นทรัพย์สมบัติของประเทศก่อนที่จะไปต่อสู้กับชาวอินเดียใครก็ตามที่แตะต้องตัวเขาแม้แต่นิดเดียวก็จะต้องตายอย่างน่าสยดสยอง!ราเชลหัวเราะอย่างเย็
โครม โครม โครม!ก่อนที่ฮาร์วีย์จะพูดอะไรออกมาอีก ผู้คนที่หยิ่งผยองต่างก็คุกเข่าลงกับพื้นทันทีแอมเบอร์และคนอื่น ๆ ยืดหลังตรงเมื่อเห็นภาพนั้น พวกเขารู้สึกสดชื่นมาก…“ไอ้สารเลว! ไอ้สารเลวนั่น!”หลังจากนั้นครู่ใหญ่ ผู้คนที่คุกเข่าอยู่นานจนขาชาก็ได้คลานกลับไปที่รถผู้หญิงใจร้ายคนนั้นนั่งอยู่ข้างหน้าโคเอนด้วยสีหน้าที่ดูบิดเบี้ยว“เราปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นไปตามทางของเขาไม่ได้นะ นายน้อยเบียร์สตัดท์!“ชื่อเสียงของพวกเราจะมัวหมองไปหมด!“ถ้าเราไม่ทำอะไรเพื่อหยุดยั้งฮาร์วีย์จากการเป็นนายใหญ่ของหลงเหมิน เราก็จะไม่มีโอกาสได้แก้แค้นอีก!”เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้ไม่รู้สึกขอบคุณในความเมตตาของฮาร์วีย์เลย พวกเขาไม่สนใจที่จะพิจารณาตัวเองแม้แต่น้อยทันทีที่พวกเขาจากไป พวกเขาก็คิดที่จะแก้แค้นแล้วโคเอนหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้นหลังจากนั้นครู่ใหญ่"ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะไม่ปล่อยให้มันจบลงแบบนี้แน่!“เขาคิดว่าเขาสามารถเป็นหัวหน้าคนใหม่ของหลงเหมินได้ในการต่อสู้ครั้งนี้เหรอ? ช่างฝันอะไรลม ๆ แล้ง ๆ !“ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาได้ไปตามทางของเขา!“ถ้าเขาขึ้นครองบัลลังก์ เขาก็จะเหยียบย่ำฉันทุกครั้งที่เขาต้
“ใครบอกเธอว่าฉันสู้ไม่ได้!“ฉันไม่จำเป็นต้องกินอะไรเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งหรอกนะ!”ฮาร์วีย์ไม่รู้จะสรรหาถ้อยคำอะไรมาพูดได้ในขณะที่เอามือลูบขมับ“ก่อนอื่นเลย…ที่ฉันไม่ได้ต่อสู้ก็เพราะมีคนล้อมรอบตัวฉันอยู่มากเกินไป!“ถ้ามีศัตรูซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชน หลงเหมินและโกลด์เด้น พาเลซก็คงจะต้องทำสงครามกันจริง ๆ เมื่อพวกนั้นตัดสินใจที่จะยั่วยุเรา!“ประการที่สอง…ฉันกำลังพยายามทำให้เธอเข้าใจอะไรบางอย่าง!“นี่ไม่เกี่ยวกับการต่อสู้เลย! ความสัมพันธ์ก็มีความสำคัญเหมือนกัน!“ก่อนที่ผู้คนจะทะเลาะกันในหนัง เธอคิดไหมว่าทำไมตัวละครหลักถึงต้องถามชื่อคนอื่นก่อนเสมอ?“คำตอบนั้นง่ายมาก ก็เพราะพวกเขาต้องการรู้ว่าพวกเขาสามารถสู้กับคู่ต่อสู้ได้ไหม!“ถ้าคู่ต่อสู้มีภูมิหลังและการสนับสนุนมากมาย ถึงแม้ตัวละครหลักจะชนะได้ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ!"ลองคิดดูสิ ตัวละครหลักมักจะมาจากองค์กรที่มีชื่อเสียงเสมอ! ใคร ๆ ต่างก็ให้ความเคารพยำเกรงพวกเขา!“เราไม่สามารถใช้หมัดพูดแทนเราได้เสมอไปหรอกใช่ไหม?“ถ้าเป็นแบบนั้น คงจะเหนื่อยน่าดู!”เด็กทั้งสามคนทำหน้าเหมือนกับว่าพวกเขาตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้ แต่พวกเขายังคงไม่เชื่อเ