“เอาสิ!”ความกล้าบ้าบิ่นของดันเต้ถูกสร้างขึ้นจากความเกลียดชังเข้ากระดูกของเขา“ถือเป็นอันตกลงกัน!“ถ้านายได้สัญญาฉบับนั้นมาภายในวันเดียว ฉันจะยอมตัดมือตัวเองทิ้งเลย!“แต่ถ้านายทำไม่ได้ หวังว่าฉันจะไม่ได้เห็นหน้าเศร้าเป็นหมาหงอยของนายที่บริษัทนี้อีก!“ทุกคนที่นี่เป็นพยาน!“ใครที่ไม่ทำตามคำพูดจะถือเป็นไอ้ขยะไร้ประโยชน์!”ทั้งห้องเงียบกริบ…ครึ่งชั่วโมงต่อมา ภายในห้องทำงานของผู้บริหารระดับสูงสำนักงานแห่งนี้ไม่ได้มีขนาดใหญ่มากนัก มันกว้างเพียงพันตารางฟุตเท่านั้น ภายในห้องมีการตกแต่งไม่มากนักเพราะไม่มีใครเคยใช้มันมาก่อน ภายในมีเพียงโต๊ะ เก้าอี้ และโซฟาเท่านั้นแต่เนื่องจากสำนักงานดังกล่าวหันหน้าไปทางทะเล มันจึงมีบรรยากาศค่อนข้างสดชื่น ฮาร์วีย์ค่อนข้างพอใจกับสิ่งนี้เขาเอนกายบนโซฟาขณะหรี่ตามองขอบฟ้า ใบหน้าของเขาดูสงบ“ขอบคุณที่ยืนหยัดเพื่อฉัน”ควินนี่รินชาหนึ่งแก้วแล้วยื่นให้ฮาร์วีย์“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันคงต้องทรมานน่าดู”"เธอน่ะเหรอ?"ฮาร์วีย์เหลือบมองที่ควินนี่ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ“คุณคิดที่จะจัดการกับคนพวกนั้นทั้งหมดในคราวเดียวใช่ไหม?”“ฉันแค่ช่วยให้เธอได้ทำในสิ่งที่ถูกต
“นี่คุณกำลังหมายถึง…?”ควินนี่ขมวดคิ้ว เธอไม่แน่ใจว่าฮาร์วีย์กำลังวางแผนอะไรอยู่“พาเจ้าหน้าที่จากอิชิกาวะ คอร์ปอเรชั่นมาที่นี่ตอนบ่ายวันนี้”“บอกพวกเขาให้มาตอนบ่ายสามโมงตรง ถ้าพวกเขามาไม่ทัน เราจะยุติข้อตกลงทันที” ฮาร์วีย์อธิบาย“แน่ใจเหรอว่าพวกเขาจะมา?” ควินนี่ถามอย่างสงสัย"พวกเขามาแน่"ใบหน้าของฮาร์วีย์ว่างเปล่า“ฉันก็บอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เพราะเขาอยากจะเข้ามากอบโกยในตลาดของประเทศ H จนตัวสั่นแต่ไม่เคยมีโอกาส“ผลิตภัณฑ์ที่มีอัตรากำไรต่ำของพวกเขาถูกเร่ขายอย่างกับให้เปล่า“ทั้งนานาประเทศและบริษัทต่าง ๆ ย่อมไม่อนุญาตให้พวกเขาทำแบบนั้น“เพราะท้ายที่สุดแล้วมันจะส่งผลกระทบต่อตลาดภายในประเทศ“นอกจากนี้เครื่องใช้ในครัวเรือนยังเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวัน การที่พวกเขาเทขายสินค้าของตัวเองแบบนี้ ชีวิตของประชาชนก็จะได้รับผลกระทบมากที่สุด เลวร้ายได้ถึงขนาดทำให้เกิดความไม่สงบภายในบ้านเมืองได้เลยด้วยซ้ำ“พูดง่าย ๆ ก็คือการเข้าสู่ตลาดประเทศ H ของอิชิกาวะ คอร์ปอเรชั่นล้วนไม่มีเจตนาดีเลยแม้แต่น้อย“พวกเขารู้ดีว่ากลุ่มตระกูลหรือบริษัทธรรมดา ๆ ทั่วไปไม่กล้าที่จะใช้ประเทศของเราเป็นถังขยะ
เวลาบ่ายสามโมง ฮาร์วีย์และควินนี่มาถึงห้องประชุมแม้ว่าฮาร์วีย์อยากจะบดขยี้ชาวประเทศหมู่เกาะเหล่านี้มากเพียงใด แต่ธุรกิจก็คือธุรกิจ เนื่องจากเขาขอให้ทุกคนมาพบกันตอนบ่ายสามโมง เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำอย่างที่ปากพูด นี่เป็นหนึ่งในกฎพื้นฐานของโลกธุรกิจก่อนที่ทั้งสองจะเข้าไปในห้องโถง แขกก็ได้ยินเสียงตบดังลั่นขึ้นเพี๊ยะ!“เจ้าบ้า!“ไอ้สารเลวพวกนั้น! พวกเขากล้าดียังไงให้ตัวแทนของเรารอมาห้านาทีเต็ม!“พวกคุณจะเอาแต่เอ้อระเหยลอยชายไปแบบนี้เหรอ?!“ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้เหรอว่าเธอต้องมาถึงก่อนเวลานัด?!“พวกคุณมันไม่รู้จักรักษาเวลา! มันถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมประเทศหมู่เกาะถึงได้เปรียบในดินแดนตะวันออกไกล!“บอกควินนี่ว่าเธอเหลือเวลาอีกเพียงสามนาทีเท่านั้น!“ถ้าถึงตอนนั้นเธอยังไม่มาที่นี่ ทั้งเธอและล็อกซัส หุ้นส่วนจำกัดจะต้องชดใช้เรื่องนี้!”ฮาร์วีย์และควินนี่ขมวดคิ้ว เป็นไปอย่างที่ฮาร์วีย์คาดเอาไว้ บริษัท อิชิกาวะ คอร์ปอเรชั่นอยากจะร่วมมือกับล็อกซัส หุ้นส่วนจำกัดมากกว่าเสียอีกโดยปกติแล้ว อิชิกาวะ คอร์ปอเรชั่นควรจะถ่อมตัวอย่างถึงที่สุดนั่นเพราะพวกเขาคือคนที่กำลังมองหาความช่วยเหล
“เขารีบมาเพราะเขาเป็นคนฉลาด เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น“เขาน่าจะรู้อยู่แล้วว่าถ้าเขาไม่มาที่นี่ก่อนบ่ายสามโมง เราจะยกเลิกข้อตกลง”"ทำไมล่ะ?"ควินนี่ขมวดคิ้ว“ตามข้อตกลงของคุณกับดันเต้ คุณจะต้องเก็บข้าวของและออกจากบริษัท หากคุณไม่สามารถบรรลุข้อตกลงได้ภายในหนึ่งวัน”“คุณต้องเป็นฝ่ายกลัวไม่ใช่เหรอ?”“ทำไมฉันต้องกลัวด้วย?“แค่บอกว่าฉันจะต้องได้รับเอกสารสัญญา แต่ไม่เคยพูดออกมาจะต้องได้มันมาจากใคร” ฮาร์วีย์พูดอย่างสงบ“หากข้อตกลงถูกยกเลิกที่นี่ ฉันจะทำให้หัวหน้าตระกูลอิชิกาวะ คุกเข่าต่อหน้าฉัน และขอร้องให้ฉันเซ็นสัญญาในเช้าวันพรุ่งนี้”เมื่อเห็นท่าทางไม่แยแสของฮาร์วีย์ ควินนี่เข้าใจความหมายของคำว่าเผด็จการทันทีฮาร์วีย์และควินนี่เดินเข้าไปหาพนักงานหญิงสองสามคนในขณะที่พวกเธอกำลังคุยกันผู้หญิงสวมแว่นตากรอบทองที่ดูคล้ายจะอยู่ในตำแหน่งเลขาสาวก้าวไปข้างหน้า“คุณสองคนดูหยิ่งผยองมากเลยนะ คุณต้องเป็นคนที่ดูแลล็อกซัส หุ้นส่วนจำกัดใช่ไหม?” ผู้หญิงคนนั้นเรียกร้องอย่างรุนแรง“คุณคือคนที่โทรหานายน้อยอิชิกาวะ และเรียกร้องให้เขามาถึงที่นี่ก่อนบ่ายสามโมง ไม่เช่น
พนักงานหญิงคนหนึ่งไม่สามารถระงับความรู้สึกของเธอได้“ฮ่องกงคือถิ่นของเรา! ชาวประเทศหมู่เกาะอย่างพวกคุณไม่มีสิทธิ์มาทำตัวหยิ่งผยองที่นี่!”“ฮะ? กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้ นางสารเลว!”เลขาสาวจ้องมองพนักงานหญิงผู้นั้นด้วยสายตาเย็นชา“เราไม่มีสิทธิ์ตรงไหน? พวกเราชาวประเทศหมู่เกาะมีสถานะที่แข็งแกร่ง! อิชิกาวะ คอร์ปอเรชั่นมีสินค้าวางจำหน่ายอยู่ทั่วโลก! ให้เราเอ่ยปากคำเดียว เราก็สามารถขึ้นบัญชีดำบริษัทของคุณได้ทั้งโลก!"เมื่อกี้เธอพูดว่ายังไงนะ?“ไม่พอใจงั้นเหรอ?“ก็มาตบฉันเลยสิ!“มาตบฉันเลย!“ถ้าเธอทำได้จริงฉันจะดีใจมาก!”เลขาสาวหันหน้าไปทางพนักงานหญิงคนนั้นเพื่อยั่วยุเธอเพี๊ยะ!ฮาร์วีย์ก้าวไปข้างหน้าและส่งเลขาคนนั้นให้ลอยไปด้วยการตบอย่างแรง“ผมไม่เคยได้ยินคำขอแปลก ๆ แบบนี้มาก่อน เพราะคุณทุกคนก็ได้ยินใช่ไหม เธอเป็นคนขอให้ผมตบเธอเองนะ“ทีนี้ฉันก็ตบเธอแล้วไง จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ล่ะ?”เลขาที่ดูเย่อหยิ่งดังคนดังกล่าวล้มลงฟาดกับพื้นทันทีหลังจากถูกฮาร์วีย์ตบอย่างรุนแรงจนกระเด็นไป ปากของเธอมีเลือดออก และรอยฝ่ามือสีแดงสดก็ปรากฏเด่นหล้าอยู่บนใบหน้าเธออยู่ในอาการงุนงง ไม่รู้จะโ
“นี่เป็นความผิดของฉันเอง เลขาอากินะ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะฉัน“ไม่ว่าคุณต้องการฟ้องร้องหรือจับกุมใครก็ตาม ฉันจะรับผิดชอบทั้งหมด”โอลิเวียรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่เธอยังคงเงยหน้าขึ้นต่อหน้าไทจิและชาวประเทศหมู่เกาะที่เหลือ“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับบริษัท และก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเด็กหนุ่มคนนี้ด้วย!“เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้! บริษัทของเธอก็เหมือนกัน“ต่อให้คอรี่หรือวินซ์ ยอร์กจะมา พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น!”ในที่สุดไทจิก็พูดขึ้น เขาโบกมือส่งสัญญาณให้เลขาของเขาสงบสติอารมณ์จากนั้นเขาก็กอดอกและก้าวไปข้างหน้าเพื่อวางมาดของตัวเองอย่างเต็มที่“มีแค่ฉันเท่านั้นที่มีสิทธิ์ยื่นคำขาดในเรื่องนี้!”ไทจิหลับนอนกับคนดังจากประเทศเล็ก ๆ มามากมาย และข่มขู่ผู้หญิงมากมายในระหว่างการเจรจาให้กับอิชิกาวะ คอร์ปอเรชั่น เขายังเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเจ้าชายบ่อน้ำมันบางคนในตะวันออกกลางด้วยซ้ำพูดได้เลยว่าไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็จะมีผู้คนรายล้อมและคอยสนองทุกความต้องการของเขาแม้กระทั่งหลังจากที่เขามาถึงฮ่องกง ผู้คนจากล็อกซัส หุ้นส่วนจำกัดก็ยังตามใจเขาทุกวิถีทางเขาไม่คิดเลยว่าจะมีพนักงานเลวๆคนหนึ
เลขาอากินะร้องไห้ในขณะที่เธอคุยโทรศัพท์ หน้าตาบอกบุญไม่รับของเธอดูราวกับว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานมาไม่น้อย มันเป็นภาพที่น่าสงสารมากแต่ทันทีหลังจากที่เธอวางสาย ใบหน้าที่เย็นชาและเย่อหยิ่งของเธอก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งในทันที“รอก่อนเถอะ! กล้าดียังไงมาตีฉัน?!“ทันทีที่นายน้อยยอร์กมาถึงที่นี่ เขาจะจัดการกับนายก่อน!“ฉันขอเตือนนายเอาไว้เลยนะ วันนี้จะไม่มีใครรอดไปได้แม้แต่คนเดียว!”เมื่อได้รับการสนับสนุนจากเบื้องหลังอย่างล้นหลาม เลขาอากินะจึงรู้สึกว่าเธอจะไม่มีวันพ่ายแพ้ก่อนที่ฮาร์วีย์จะทันได้เอ่ยปาก โอลิเวียเอ่ยปากตัดหน้าเขาออกไปด้วยสีหน้าหวาดกลัว“ช่างมันไปเถอะ! เราจะทำให้เรื่องนี้บานปลายต่อไปไม่ได้อีก!“ไม่อย่างนั้นพวกเราจะถูกไล่ออก!”โอลิเวียไม่รู้ว่าไทอิจิและลูกน้องของเขาโทรหาใคร แต่คนที่ได้ชื่อว่านายน้อยยอร์กคงจะมาจากตระกูลยอร์กแห่งฮ่องกงเท่านั้นเธอแน่ใจว่าหากมีคนในตระกูลมาที่นี่ ไม่เพียงแต่เธอจะเดือดร้อนเท่านั้น แต่ฮาร์วีย์และควินนี่ก็จะถูกลากเข้าไปเกี่ยวด้วย!ในฐานะหญิงสาวจากฮ่องกง เธอเข้าใจดีว่าทายาทเศรษฐีเหล่านั้นจะทำอะไรได้บ้างควินนี่เดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางสงบ ก่อนที่จะห
สีหน้าของโอลิเวียและเหล่าพนักงานเปลี่ยนไปเมื่อสตีเฟ่นมาถึงสตีเฟ่นมักจะปรากฏตัวในนิตยสารบันเทิงและข่าวการเงินแน่นอนว่าพวกเธอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครไม่มีใครคาดหวังว่าเศรษฐีอย่างสตีเฟ่นจะมาที่นี่หลังจากการโทรเรียกเพียงครั้งเดียวเลขาอากินะรู้สึกเบิกบานใจที่ได้เห็นการมาถึงของสตีเฟ่น เธอเดินโซเซไปทางเขาด้วยท่าทางหน้าสมเพชราวกับว่าเธอถูกทำร้ายอย่างสาหัส“ดูฉันสิ นายน้อยยอร์ก! ฟิลเลอร์บนหน้าฉันจะระเบิดออกมาแล้ว!“ล็อกซัส หุ้นส่วนจำกัดล้ำเส้นเกินไป! พวกเขาต้องรับผิดชอบ!”เลขาอากินะถึงกับหลั่งน้ำตาขณะที่เธอโพล่งถึงเรื่องคับข้องใจใบหน้าของสตีเฟ่นดูเย่อหยิ่ง “พวกคุณทำงานได้ดีจริง ๆ ล็อกซัส หุ้นส่วนจำกัด!” เขาอุทานอย่างเย็นชา“ไม่รู้หรือว่านายน้อยอิชิกาวะ และชาวประเทศหมู่เกาะเป็นแขกคนสำคัญของนายน้อยยอร์ก?“แต่คุณกล้าโจมตีแขกของนายน้อยยอร์กงั้นเหรอ? เรื่องนี้ไม่มีทางจบง่าย ๆ แน่!“ใครที่เป็นคนทำเรื่องนี้ คุกเข่าและขอโทษนายน้อยอิชิกาวะเสีย! หักมือของตัวเองทิ้งซะ! ไม่อย่างนั้นไม่ช้าก็เร็วฉันจะเป็นคนจัดการเอง!”โอลิเวียและคนอื่น ๆ หวาดกลัวจนเกือบสิ้นสติ พวกเธอไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไป