5 ฉันอยากรู้เรื่องของพ่อกับแม่

         

โถงกว้างชั้นบนมีชุดเก้าอี้ทำด้วยหวายลายละเอียดตั้งอยู่พร้อมกับโต๊ะเตี้ยมีกระจกแผ่นหนาใสวางเอาไว้ข้างบน....แจกันดอกไม้ปักด้วยกุหลาบสีชมพูงามสะพรั่ง...เหมือนชนกเกือบจะไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้ หล่อนนั่งลงบนเบาะที่หุ้มด้วยผ้าฝ้ายสีสดใสพิมพ์ลวดลายดอกไม้อ่อนหวาน หยิบเอาหมอนสี่เหลี่ยมทำจากผ้าลายเดียวกันมากอดเอาไว้ หันหน้าออกไปทางหน้าต่างกระจกที่เปิดกว้างเอาไว้ให้สายลมได้โกรกเข้ามาเต็มที่

         “ฉันอยากรู้เรื่องของพ่อกับแม่”

         “ดิฉันไม่อาจจะพูดอะไรได้”

         “ฉันอยากรู้”

         เหมือนชนกบอกย้ำอีกหนหนึ่ง ไพพรรณทำท่าอึดอัดจนเห็นได้ชัด

         “คุณวิสาขากำชับเอาไว้ว่าไม่ให้ดิฉันพูดนะคะ...อย่าทำให้ดิฉันผิดคำพูดเลย”

         “ฉันต้องไปคุยกับแม่ใช่ไหม...แล้วตอนนี้แม่ไปอยู่ที่ไหน”

         “บ้านที่สุขุมวิทค่ะ”

         “ที่เดิมล่ะซิ”

         “ค่ะ...บ้านของคุณยายคุณนก”

         “แล้วตึกโน้นล่ะ...” หล่อนชี้มืออกไป... “ใครอยู่”

         “คุณลัคนัยค่ะ”

         หญิงสาวอึ้งไป...ไพพรรณสังเกตเห็นได้ทันทีว่าหญิงสาวมีท่าทีไม่พอใจนักเมื่อได้ยินชื่อนั้น

         “ท่านกรุณาเขามาก”

         “พ่อหลงเขามากกว่า” หญิงสาวแย้ง “สุขสบายไปเลยล่ะนะ...แต่ก็ยังดี...ดีกว่าปล่อยให้เขาเพ่นพ่านอยู่บนตึกนี่...”

         “เขาย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแล้วนะคะ มีห้องส่วนตัว”

         “ที่ไหน”

         “ดิฉันจะจดชื่อให้ มีเบอร์โทร.ด้วยค่ะ”

         “ก็ดี...เผื่อฉันจะมีเรื่องต้องพูดกับเขา...แล้วบ้านนี้น้าไพ...นอกจากพ่อแล้ว ไม่มีใครอีกแล้วใช่ไหม”

         “ห้องเก่าของคุณลัคนัยก็ยังอยู่นะคะ ท่านสั่งเอาไว้ว่าไม่ต้องเปลี่ยนแปลงเวลาเขากลับเข้ามา...ก็ได้นอนค้าง”

         “ตึกโน้นล่ะ หญิงสาวฉงน “เขาค้างที่โน่นก็ได้นี่”

         “ท่านมักจะมีเรื่องงานคุยกับเขาค่ะ เลยให้ค้างเสียที่นี่ห้องเดิมที่เขาเคยพัก...แล้วก็...” ไพพรรณกระแอมนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อเร็วๆ “ท่านจัดห้องใหม่สำหรับเป็นห้องหอ”

          เหมือนชนกคอแข็ง หล่อนพยายามจะไม่แสดงความโกรธออกมาให้เด่นชัด หล่อนโตแล้ว...หญิงสาวเตือนตัวเองหล่อนไม่ควรจะแสดงกิริยาอย่างเด็กๆ อีกสักพักอาการแข็งขืนของหล่อนจึงหายไป ท่ามกลางความโล่งอกของไพพรรณและหญิงสาวก็ตัดบทเรียบๆ

         “ก็เรื่องของพ่อ บ้านของพ่อนี่นะ”

         โต๊ะอาหารใหญ่ และยาวทำจากไม้สักแผ่นเดียวหน้ากว้างขนาดสองเมตรขัดมันวับมีคนนั่งเพียงสองคน นั่งประจันหน้ากัน...นายธวัชเลื่อนแจกันดอกไม้ออกไปเพื่อจะมองหน้าลูกสาวให้ถนัดยิ่งขึ้น ดวงหน้าของเหมือนชนกเกลี้ยงเกลาหล่อนมีผิวสวยมาก...ผิวที่เป็นมรดกตกทอดมาจากวิสาขาโดยตรง ขาวนวลและละเอียดเกลี้ยง เขามองหล่อนอย่างรักใคร่และเอ็นดูอย่างยิ่ง

         “ของโปรดของลูกทั้งนั้น แม่ครัวทำเป็นพิเศษ ลูกต้องกินมากๆ”

         “ไม่ค่อยจะหิวค่ะ”

          หล่อนตอบโดยไม่ยอมมองหน้าเขา..นายธวัชกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกว่าบรรยากาศอึดอัดชอบกลอยู่

          “ลูกนอนหลับดีไหม”

          “ไม่หลับเลยค่ะ”

          “อาจจะยังไม่ชินกับที่เดิม”

          “นกอาจจะต้องกลับมาเริ่มต้นปรับตัวใหม่...” หล่อนสบตากับเขาเข้าจนได้ “มีอะไรหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไป”

          “เราจะพูดกันอย่างผู้ใหญ่นะ ลูก...พ่อมีคำอธิบาย...ที่พ่อไม่บอกลูกไปก่อน เพราะพ่อคิดว่าพ่อจะพูดกับลูกด้วยตัวเอง”

          “พ่ออยากพูดตอนนี้ไหมคะ”

          “เราจะไม่พูดเรื่องเครียดๆ กันที่โต๊ะอาหารนะ”

          “นกฟังได้...แล้วอยากฟังเดี๋ยวนี้...เรื่องหย่าก่อน นกนึกไม่ถึงเลยพ่อกับแม่น่าจะยังอยู่ด้วยกัน”

          “ลูกต้องเข้าใจนะ พ่อกับแม่ไปกันไม่ได้อีกแล้ว เราเข้ากันไม่ได้สนิท...มีช่องว่างมากมายเหลือเกิน พ่อไม่อยากพูดมากไปกว่านี้ มันเหมือนจะสาดโคลนเข้าใส่กัน ลูกโตแล้วพ่อหวังว่าลูกคงจะเข้าใจ พ่อประคับประคองมานานเกินพอแต่มันล้มเหลวเสียก่อน”

          “นกคิดว่าเข้าใจ...แต่ทำไมพ่อแต่งงานใหม่ด้วยล่ะคะ ทำไม...”

          เอาล่ะซิ...นายธวัชนึกในใจ เขาจะต้องตอบให้ดี ไม่ให้เหมือนชนกเข้าใจผิดไปได้

          “นก...พ่อยังมีความต้องการนะ ลูก...พ่อยังต้องการผู้หญิงสักคนหนึ่งที่เข้าใจพ่อ...”

          “นางงามคนนั้นหรือคะ”

          หล่อนถามเยาะๆ “พ่อหวังหรือว่าพ่อกับนางงามจะไปกันได้ ถึงนกจะไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้น นกก็เชื่อว่าคงจะไปกันไม่ได้แน่...”

          “ให้นกได้พบพิมลแขก่อนดีไหม”

          เหมือนชนกไม่ยอมตอบ

          “พ่อก็ยังรักลูกเหมือนเดิม ขอให้ลูกเชื่อว่าความรักของพ่อที่มีต่อลูกยังเท่าเดิมทุกประการ...”

          ร้อนวูบที่ขอบตา เหมือนชนกก้มหน้าลง หล่อนไม่อยากจะยอมรับกับตัวเองเลยว่าจริงๆ แล้วหล่อนหวั่นไหวไปกับเรื่องนี้ หล่อนเคยเป็นหนึ่งเดียวสำหรับนายธวัชหล่อนกลัวจะไม่เป็นไปดังนั้นอีก

          เมื่อหล่อนเงยหน้าขึ้นอีกหน หญิงสาวระวังกิริยาได้ดีแล้ว แต่ท่าทีของหล่อนก็ยังปึ่งชาอยู่นั่นเอง

          “นกจะเชื่อที่พ่อบอก แล้วจะจำเอาไว้ด้วย เดี๋ยวนกจะออกไปหาแม่”

          “ไปวันนี้เลยหรือ”

          “นกมีของฝากของแม่มาด้วย อยากเอาไปให้แม่ แล้วคิดว่ายังอยากคุยกับแม่”

          “แต่พ่อไม่อยากให้เป็นวันนี้”

          เพราะเขารู้นิสัยของวิสาขารู้ในความเรื่อยเจื้อยของอดีตภรรยาเป็นอย่างดี เธออาจจะพูดได้เหมือนชนกได้กลับมา

ตีโพยตีพายเอาอีก...

          “นกจะไปวันนี้” หล่อนยืนยันบอกถึงความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวยิ่ง

          “ลูกจะไปยังไง”

          เขายังห่วง “ถนนกรุงเทพเปลี่ยนไปมากนะ...พ่อยังไม่อยากให้ลูกขับรถเอง...เอาคนรถไปแล้วกัน...”

          “พ่อจะไปส่งนกได้ไหม” หล่อนถามตรงๆ เห็นท่าทีอัดอัดของเขาก็ทำให้หล่อนรู้ว่านายธวัชได้พยายามเลี่ยงจะไม่พบหน้าวิสาขาอีก “ก็ได้ค่ะ นกจะไปกับคนขับรถ...” หล่อนลุกไป “นกจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...” ที่จริงแล้วหล่อนกำลังน้อยใจ เมื่อขึ้นบันไดไปแล้ว หล่อนก็ยังเห็นว่านายธวัชลุกขึ้นเดินดิ่งไปที่โทร....เขาจะโทร.หาใครหล่อนก็ไม่อาจจะรู้ได้ และหล่อนไม่อยากจะรู้ด้วย เพราะเหมือนชนกคิดออกอย่างเดียวว่าเขาไม่อยากไปส่งหล่อนก็เพราะเขามีนัดกับคนอื่นอยู่

          โทร.เรียกเข้ามา ลัคนัยเอื้อมมือไปรับ “ครับผม...” เขารับคำเมื่อได้ยินเสียงนายธวัช เงียบฟังโดยดีสักครู่เขาก็รับคำอีก “ครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อยอย่าห่วงไปเลย”

         เขาวางโทร.ลง “คุณธวัชโทร.มา...ผมว่าคุณกลับไปรอเขาที่บ้านดีกว่านะ อย่าให้เขาออกมาแล้วไม่เจอคุณเลย”

         “ลูกสาวยอมปล่อยตัวเขาออกมาแล้วหรือคะ”

         “คุณนกจะไปบ้านแม่...ผมมีหน้าที่ไปรับเธอกลับ...”

         “แขอยากไปกับคุณ”

         “อย่าเลย...ผมว่าคุณกลับบ้านจะดีที่สุดเลย...” เขาหันหลังให้ไม่สนใจพิมลแขอีกต่อไป หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งกลางเตียงไม่สำเร็จอีกตามเคย เขาไม่แตะต้องหล่อนอีกหลังจากที่รู้แน่นอนว่าหล่อนจะแต่งงานกับนายธวัช...

หล่อนได้พยายามแล้ว มีแต่ความปรารถนาที่เดือดเร่าโดยหาอยู่ในอก ทำให้หล่อนทุกข์ทรมานเหลือเกิน...ได้ยินเสียงอาบน้ำซู่ๆ จากข้างในเมื่อหล่อนรวบรวมกำลังใจลุกจากเตียงได้...หล่อนถอนใจออกมาเมื่อดูเงาตัวเองในกระจกแต่งตัว แล้วเดินออกไปจากห้องเงียบๆ เหมือนเมื่อตอนเข้ามารอเขา...รออย่างหญิงที่หมดศักดิ์ศรีในตัวเอง...หญิงที่เพียรพยายามตื้อเพื่อให้เขานอนด้วยอีกสักหน...แต่ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว...เหลือแต่เพียงความทรงจำ...

พิมลแขแข็งใจที่จะกลับไป...

ลัคนัยกลายเป็นแค่ความทรงจำกับสิ่งที่หล่อนปรารถนาอีกอย่าง...หล่อนรอให้มันสัมฤทธิ์ผลในเร็ววัน...ขอแต่ให้เรียบร้อยดังที่หล่อนเฝ้าหวัง ลัคนัยก็จะอยู่ไม่ห่างไกลจากหล่อนอีกเลย