4 อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

          

          

“คุณนัย” หล่อนทิ้งตัวคุกเข่าตามมา เขายกแขนออกมากันเอาไว้ไม่ยอมให้หล่อนได้ถึงตัวเขา ทำให้พิมลแขปล่อยโฮออกมาอย่างยอมอับอาย “ทำไมทำกับแขอย่างนี้ล่ะคะ คุณนัย”

          “มันเป็นเรื่องอดีตแล้วนะ”

          “ไม่...”    หล่อนส่ายหน้าน้ำตาไหลอาบแก้ม “แขรักคุณนะคะ รักคุณคนเดียว เพียงแต่คุณยินยอมเท่านั้น แขยินดีสละทุกอย่างเพื่อคุณ”

          “คุณธวัชเป็นคนดีที่สุดแล้ว”

          “แต่แขไม่ได้รักเขา”

          “คุณแข...ความรักน่ะเป็นสิ่งสวยงามเสมอนะ กินไม่ได้ก็จริงแต่มันก็มีค่า เขารักคุณมาก...คุณจะมีความสุขมีทุกอย่างเมื่อแต่งงานกับเขา...จำผมเอาไว้เถิดว่าคุณจะมีความสุขหากเลือกผู้ชายที่รักคุณ...ถึงคุณจะไม่รักเขาเลยก็เถิด”

          “แต่แขรักคุณ”

          เขาถอนใจออกมาเฮือกหนึ่ง มองหล่อนเหมือนจะปลง...กับพิมลแข...ลัคนัยรู้สึกเหมือนหล่อนเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้แตกต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นๆ เคยมีสัมพันธ์กันบ้างก็เป็นตัวเองเอาไว้ ในเมื่อก่อนหน้านี้หล่อนกับนายธวัชยังไม่ได้ตกลงกันแน่นอน แต่เมื่อเขารู้ ลัคนัยก็ไม่เคยแตะต้องพิมลแขอีกไม่ว่าหล่อนจะพยายามและเขามีอารมณ์ร่วมคล้อยตามสักเพียงใดก็ตามที

          เขามีทางระบายออกทางอื่น โดยไม่ให้พิมลแขต้องพัวพันกับเขาอีก

          เขาไม่อยากทรยศต่อนายธวัช ทำแบบนั้นมันเหมือนเขาเนรคุณประเภทกินบนเรือนขี้บนหลังคาชัดๆ

          “คุณจะไม่มีความสุขนะ คุณจะมีแต่ความปวดร้าวเพราะผมไม่ได้รักคุณ”

          เขาพูดออกมา โดยไม่ถนอมน้ำใจของหล่อนอีกเลย พิมลแขสะอื้นไห้...หล่อนทิ้งตัวลงนั่งเหมือนหมดอาลัยตายอยาก และเขาก้มมองหล่อนอย่างสมเพช ลุกจากไปเงียบๆ พิมลแขยังได้ยินน้ำเสียงของเขา

          “ผมจะทำให้คุณเจ็บปวดได้ทุกอย่าง...อย่าเอาตัวเองมาทรมานเลย การอยู่กับคนที่คุณรักแต่เขาไม่ได้รักคุณ มันก็เหมือนคุณก้าวลงนรกทั้งที่ยังมีลมหายใจนั่นแหละ...สวรรค์ก็รออยู่แค่มือเอื้อม...ไปเสวยสุขให้คุ้มดีกว่า”        

          เขาเดินลับกายเข้าไปในห้องนอน ปล่อยหล่อนเอาไว้ตรงนี้ พิมลแขรู้สึกได้ดีถึงความอ้างว้าง ถึงความเล็กกะจ้อยร่อยของตัวเองในห้องกว้างๆ นี้...น้ำตายังไม่ยอมหยุดไหลมันยังคงพรั่งพรูกันออกมา

          หล่อนไม่ต้องการสวรรค์นั้น หล่อนอยากเดินลงนรกแต่ประตูนรกก็ปิดกั้นสำหรับหล่อนเสียอีก อีก

เกือบสิบนาทีที่หล่อนทำให้น้ำตาตัวเองแห้งลงได้ แล้วลุกเดินเข้ามาในห้องนอน...เห็นเขานอนเขลงอยู่บนนั้น ถุงเท้ายังอยู่เรียบร้อย และเสื้อก็ยังทับชายอยู่ในกางเกง มือข้างหนึ่งพาดอยู่บนหน้าผาก...

          “ขอแขกอดคุณอีกสักครั้งได้ไหม” น้ำเสียงของหล่อนละห้อยเสียเหลือเกิน... “กอดเฉยๆ” หล่อนบอก ทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง เขายังนอนนิ่งๆ ไม่ขยับเขยื้อน “แขรู้ว่าข้างหน้ามันอ้างว้าง มันไม่มีคุณอีกแล้ว เห็นกันใกล้ๆ แต่แตะต้องไม่ได้”

         แขนของหล่อนยกกอดเขาเอาไว้ อบอุ่นเมื่อได้แนบชิด แต่หล่อนก็รู้ว่าต่อให้ปลุกเร้าเขา ก็ไม่มีวันทำให้เขาเป็นของหล่อนได้อีก พิมลแขนึกถึงครั้งล่าสุดเมื่อเดือนก่อนยังจำรสชาตินั่นได้ไม่รู้ลืม...มันคงจะอยู่กับหล่อนต่อไปอีกนานแสนนานกับบทรักที่หาชายคนใดมาเทียบไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเขาเจนจัด แต่เพราะเขาเป็นชายที่หล่อนรัก...อะไรก็ดูดีชวนประทับใจไปเสียหมดนั่นแหละ

         “คุณจะกลับไปอยู่ในบ้านนั้นอีกไหม”

         “ก็คงจะยังไปๆ มาๆ”

          เขาตอบอย่างระมัดระวังยิ่ง “เพราะที่โน่นก็ไม่มีใครคุณวัชเองก็อยากให้ผมดูแลบ้าน...”

          “เขาพูดถึงลูกสาวเขาด้วย”

          “คุณเหมือนชนกน่ะหรือ”

          “สวยไหม”

          “ก็สวย...สวยเหมือนคุณวิสาขา...”

          “คงสวยมาก”

          “ใช่”

          “คุณนัย..” หล่อนยกตัวเองขึ้นจากท่านอนราบพลิกกายเป็นนอนคว่ำไม่ใส่ใจกับเสื้อผ้าสวยๆ ที่สวมใส่ “คุณชอบลูกสาวคุณวัชหรือเปล่า” อารมณ์แบบผู้หญิงชัดเหลือเกิน แต่ท่าทีของลัคนัยก็ยังเรื่อยๆ เป็นแบบฉบับของเขาเองที่พิมลแขอ่านไม่ออกเพียงแต่หล่อนยังระแวงเท่านั้น

         “คุณเหมือนชนกก็เหมือนเจ้านายอีกคนของเขา นี่คุณวิสาขาก็ฝากผมให้ดูแลเธอด้วยเหมือนกัน”

         “ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วไม่ใช่หรือคะ”

         “คุณนกอายุยี่สิบสอง...ก็ไล่ๆ คุณนี่แหละ”

         “คุณวัชก็รีบกลับบ้านเหลือเกิน เจอแขแค่ชั่วโมงเดียวก็แจ้นกลับไปบ้าน บ่นแต่ว่าต้องกลับไปนั่งโต๊ะกินข้าวกับลูกสาว...”

         “ขอให้รู้เอาไว้อย่างหนึ่งนะ คุณวัชรักคุณเหมือนชนกมาก...อย่าแตะต้องลูกสาวเขาเป็นอันขาด แล้วคุณจะได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ”

          “ถึงขนาดนั้นเชียวหรือ” พิมลแขพึมพำ “แขยังไม่เคยเจอคุณเหมือนชนกอะไรนี่เลยนะ...แต่ดู

เหมือนว่าจะเป็นคนที่ไม่น่ารักสักเท่าไหร่เลย”

          เขาไม่ยอมตอบอีกต่อไป...มีอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับเหมือนชนกที่เขาอยากเก็บเอาไว้รับรู้คนเดียวมากกว่าเหมือนชนก...ผู้หญิงที่ไปจากบ้านเมื่อสองปีก่อนหน้านี้หล่อนยังเหมือนเดิมทุกอย่างเท่าที่เขาได้เห็น เวลาไม่ได้เปลี่ยนแปลงหล่อนไปจากเดิม และที่เขาได้เห็นเพิ่มเติมก็คือเค้าแห่งความยุ่งยากทั้งหลายทั้งปวง ที่จะเกิดจากการกระทำของหล่อน

          “คุณนัย”

          พิมลแขเกยคางมาบนอกเขา “แขยังไม่มั่นใจเลยนะว่าระหว่างแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงจะเป็นอย่างไรบ้าง”

          เขานิ่งไปชั่วอึดใจหนึ่งจึงมีคำตอบให้        “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด มีสติเอาไว้เท่านั้นเป็นพอ”

          เหมือนชนกนอนไม่หลับ ได้แต่กระสับกระส่ายอยู่บนเตียง กลอกตามองไปรอบๆ หล่อนก็ยังพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนในสภาพเดิมก่อนหล่อนจะไปจากบ้าน วัตถุเหมือนเดิม...ยังคงอยู่ที่เดิมรูปแบบเดิม แต่คนซิ...คนที่เปลี่ยนไป...พ่อกับแม่หย่ากัน...รับรู้เรื่องนี้ด้วยความคาดไม่ถึง แม้ว่าจะมีเรื่องระหองระแหงกันมายาวนานแต่เหมือนชนกก็ไม่อยากจะให้ลงเอยแบบนี้

         หล่อนลุกจากเตียงเมื่อรู้ว่าขืนนอนต่อหล่อนก็นอนไม่หลับ เสื้อยืดตัวยาวคลุมเข่าดูเรียบร้อยเมื่อดูเงาจากกระจกแล้วหล่อนก็เดินลงมาข้างล่าง บ้านใหญ่เงียบเชียบเหลือเกินเหมือนบ้านร้าง

         “คุณนก”

         เสียงทักจากด้านหลัง หญิงสาวหันกลับมา ก็เห็นสาวใหญ่ผู้เป็นแม่บ้าน ในเสื้อขาวและกระโปรงสีน้ำเงินดูเรียบๆ ไปทั้งตัว นางยิ้มให้ด้วยท่าทางยินดี... “คุณยังเหมือนเดิมนะคะ”

         “น้าไพก็เหมือนกัน” หล่อนทักตอบอย่างอ่อนโยน ไพพรรณเข้ามาทำงานที่บ้านนี้เกือบจะยี่สิบปีแล้ว เป็นคนเก่าแก่ที่สุด และคุ้นเคยกับบ้านนี้มากที่สุด...

         “ยังดูเหมือนเดิมนะคะ แต่อย่างว่าสองปีเท่านั้นจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้นักหนา...”

          “ดิฉันจัดห้องเอาไว้เหมือนเดิม ไม่ทราบว่าคุณนกอยากจะให้เปลี่ยนแปลงบ้างไหม”

          “ยังหรอก...มันก็ยังดีอยู่นี่...ฉันอยากเดินดูบ้าน...”

          แล้วหล่อนก็เห็นท่าทางอึ้งอั้นของไพพรรณ...เหมือนเกิดไม่สบายใจขึ้นมากะทันหัน ท่าทีแปลกๆ นั่นทำให้เหมือนชนกยิ่งฉงนฉงาย

         “มีอะไรหรือ น้าไพ...ฉันไปสองปีเท่านั้น...ยังมีอะไรอีก...นอกจากเรื่องที่พ่อแม่หย่ากัน...”

         “ตายจริง...คุณนกทราบเรื่องแล้วหรือคะ”         

“ไม่เห็นจะน่าตกใจเลยนี่ ก็มันเป็นความจริงไม่ใช่หรือ เพียงแต่ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นนานแค่ไหน เอาอย่างนี้แล้วกัน...น้าไพ...ไปนั่งคุยกับฉันก่อน”