Beranda / โรแมนติก / บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ / Chapter4.เป็นแม่บ้านจริงๆ

Share

Chapter4.เป็นแม่บ้านจริงๆ

last update Terakhir Diperbarui: 2025-02-23 12:05:52

“เป็นแม่บ้านจริงๆ ผมหาคนมาแทนป้าประนอมได้แค่นี้ล่ะ” 

เขาเสยผมทำหน้าเบื่อหน่าย แต่พอเหลือบมองใบหน้าคนข้างๆ ที่เขินหน้าแดงจัดก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเธอมีใบหน้าสวย ดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย มีอะไรให้ชวนมองไม่น้อยเหมือนกัน

“ชื่ออะไรล่ะหนู” ผู้เป็นพ่อถามด้วยความเอ็นดู

“ไปรยาค่ะ เรียกปรายก็ได้” เธอยกมือไหว้อย่างมีมารยาททำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองรู้สึกถูกชะตา  “คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายต้องการใช้อะไรบอกปรายได้เลยนะคะ เห็นตัวเล็กแบบนี้ปรายเก่งแรงเยอะนะคะ”

“เรียกห่างเหินจัง เรียกพ่อกับแม่ก็ได้ลูก”  

“แค่กๆ”  คราวนี้ภูมิพยัตสำลักน้ำลายตัวเอง ไม่คิดว่าแม่ของเขาจะแสดงความชื่นชมออกหน้าออกตาแบบนี้  

“มิกล้าค่ะ ปรายมาอยู่ในฐานะลูกจ้าง ไม่สมควรตีตนเสมอนาย” 

“พูดจาน่าฟังดีจัง เอาเถอะๆ งานที่นี่ก็มีแค่ดูแลคนแก่อย่างเราสองคนกับลูกชายหัวรั้นอีกคน แต่ถ้ามันกล้าหือละก็มาฟ้องพ่อกับแม่ได้นะ เอ่อแล้วนี่นอนที่ไหนล่ะ มานอนเรือนใหญ่กับพ่อแม่ก็ได้นะ ไอ้ลูกบ้านี่มันก็สร้างบ้านหลังใหญ่แต่ให้พ่อกับแม่อยู่กันแค่สองคน ตัวมันรึดันไปอยู่อีกหลัง”

“ปรายอยู่บ้านผม”  ภูมิพยัตพูดตัดบท  “ผมไม่ไว้ใจเกิดมาลักขโมยหรือทำร้ายพ่อกับแม่ขึ้นมาจะว่ายังไง”

“ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ” 

เธอหันไปเถียงเขา แต่ริมฝีปากที่เผยอขึ้นนั้นทำให้เขาต้องเบือนหน้าไปทางอื่น แล้วยกมือโบกไปมา

“คำพูดไม่น่าเชื่อถือเท่าการกระทำ ผมจะรอดูแล้วกันว่าคุณเป็นอย่างที่ตัวเองพูดหรือเปล่า”  เขาหยิบแว่นกันแดดที่เหน็บไว้ที่คอเสื้อมาสวม 

“ผมไปทำงานแล้ว ฝากแม่อบรมงานให้..เอ่อ...ปรายเขาด้วยละกัน”

“จ๊ะลูกภูมิไปทำงานเถอะลูก”

ภูมิพยัตมองหญิงสาวด้วยหางตาแบบดูถูกไม่ปิดบังเลยสักนิด เขาก้าวยาวๆแล้วเดินออกไปเพื่อจะไปเอารถที่บ้านขับไปทำงาน  ยัยเด็กขาดสารอาหารนี่ยังไงกัน พ่อกับแม่เห็นแค่ไม่กี่นาทีก็ดูท่าทางจะชอบเอาเสียมากมาย รู้สึกไม่ค่อยพอใจแต่สัญชาตญาณบอกเขาว่าเธอไม่ใช่แม่บ้านธรรมดาแน่ๆ

ไปรยาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างเดินออกไปลับตา แล้วเธอก็นึกได้ว่าทำกิริยาไม่เหมาะสมก็หันไปยิ้มน้อยๆ เป็นเชิงขอโทษผู้ใหญ่ทั้งสอง

“คุณท่านดื่มอะไรคะ”

“กาแฟดำจ๊ะ” คุณแม่เป็นฝ่ายตอบให้

“คุณท่านน่าจะดื่มชาสมุนไพรหรือน้ำผลไม้นะคะ ดีกับสุขภาพมากๆเลยค่ะ”

“แม่เคยทำแล้วล่ะ แต่พ่อเขาว่ามันเหม็นน่ะ”

“ถ้าคุณท่านกับคุณผู้หญิงไม่ว่าอะไร ปรายขอลองทำให้ชิมได้ไหมคะ ปรายเห็นมีใบบัวบกกับใบเตย ฝีมือใครปลูกพืชผักสมุนไพรคะนี่”

“ก็พ่อนี่แหละ แต่ไอ้เสือมันมาช่วยขุดแปลงดินให้”  ชายวัยหกสิบเจ็ดตบเข่าฉาดอย่างเพิ่งนึกได้  

“ฉันล่ะชอบหนูปรายจริงๆ เอาอย่างนี้เรียกพ่อบุญก็ได้ ชื่อเต็มนะพ่อชื่อบุญมา ส่วนนั้นแม่รำเพย หนูปรายก็เรียกเราสองคนว่าพ่อบุญกับแม่รำเพยก็ได้นะ”

“นั้นซิ ไม่ต้องไปสนใจตาภูมิหรอก ถ้าเขาว่าก็บอกไปเลยว่าพ่อกับแม่สั่ง”

“ขอบคุณค่ะ”  ไปรยาหัวเราะออกมาเบาๆ ดีใจที่ได้เจอท่านทั้งสองที่เมตตา

“แม่รำเพยเขาก็อยากได้ลูกสาวน่ารักๆอย่างหนูปรายนี่แหละ แต่สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงเลยมีไอ้เสือแค่คนเดียว”

คุณบุญมาพูดยิ้มๆ  ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก เชื่อว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ร้ายกาจอะไรอย่างที่ลูกชายระแวง

“ว่าแต่หนูเป็นแม่บ้านจริงๆเหรอ”  

“ค่ะ” ประโยคคำถามของคุณบุญมาทำให้เธออดยิ้มไม่ได้ อยู่กับท่านทั้งสอง ทำให้นึกถึงตอนสอนเด็กๆ ที่โรงเรียนเหลือเกิน

“แล้วใครแนะนำมาล่ะ”  คุณรำเพยถามอย่างเอ็นดู

“เอ่อ..คุณเจนนี่ค่ะ”  ไปรยาตอบไปตามที่เธอพอจะจำได้จากที่พูดคุยกับภูมิพยัต   

สองสามีภรรยาหยุดไปเล็กน้อย หันมามองกันด้วยสายตาสงสาร ทั้งสองพอรู้มาบ้างว่าเจนนี่ที่เป็นสาวประเภทสองนั้นคือ ‘แม่เล้า’ ที่หนุ่มๆมีเงินจะไปหาเพื่อได้ผู้หญิงร่วมหลับนอน แต่ท่าทางใสซื่อดูไม่ประสีประสาแบบนี้ มันกลับทำให้ท่านทั้งสองเข้าใจว่า ไปรยาคงมีความจำเป็นอะไรบางอย่างถึงต้องทำงานแบบนั้น ผู้หญิงที่ทั้งสองเคยเจอร้ายกาจนัก ต่อหน้าลูกชายก็ทำดี แต่พอลับหลังก็ผิดกันอย่างกับหน้ามือกับหลังเท้า

ไปรยาไม่แน่ใจว่าตัวเองทำอะไรผิดไป เห็นสีหน้าท่านทั้งสองดูเปลี่ยนไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมายิ้มให้อย่างเมตตา

“เอาเถอะๆ จะมาจากไหนก็ช่าง อยู่ที่นี่ไม่มีอะไรต้องกลัว ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาคนแก่ๆ อย่างเราได้”

“ขอบคุณค่ะ ตอนนี้ปรายมีปัญหาเดียวคือครัวที่บ้านคุณพยัตไม่มีของสดทำกับข้าวเลยค่ะ”

“มาใช้ครัวที่นี่เลยจ๊ะ ปกติบ้านนั้นไม่ค่อยทำอาหารอะไรหรอกนอกจากกับแกล้ม”  คุณรำเพยบอก

“แล้วคุณท่านอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ ปรายพอทำอาหารได้ไม่รู้จะถูกปากหรือเปล่า”

“ดีเลย แม่เขาชอบทำกับข้าวจะได้มีลูกมือไว้คอยช่วย”  คุณบุญมาพยักหน้าให้  

“อีกเรื่องค่ะ คุณพยัตบอกว่าคุณท่านเป็นเบาหวาน ปรายขอดูค่าน้ำตาลได้ไหมคะ จะได้ทราบว่าต้องเตรียมอะไรให้บ้าง”

สองสามีภรรยามองหน้าด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง  ถ้าไปรยาถูกเจนนี่แม่เล้าส่งตัวมาจริงๆ ทำไมถึงสนใจเรื่องอะไรแบบนี้เล่า เธอควรเอาเวลาไปสนใจเรื่อง ความสวยความงามของตัวเองเพื่อรอปรนเปรอลูกชายของทั้งสองมากกว่า

 คุณรำเพยพยักหน้าให้ไปรยาเดินตามเข้าไปในครัว  หญิงสาวรู้สึกสบายใจ แม้ว่าจะต้องโกหกที่มาที่ไปของตัวเอง เธอตั้งใจว่าระหว่างที่หลบซ่อนตัวที่นี่ หากยังไม่ถูกจับได้ ก็จะขอทำงานเพื่อตอบแทนความเมตตาที่ท่านทั้งสองมีให้

ส่วนผู้ชายหน้าโหดคนนั้นนะเหรอ  เธอไม่คาดหวังให้เขามองเธอดีกว่านี้หรอก!

ภูมิพยัตทำงานอย่างไม่เป็นสุขนัก เพราะห่วงคนที่บ้านไม่รู้แม่บ้านคนใหม่จะทำงานได้ดีอย่างปากพูดหรือเปล่า  พอได้เวลาเลิกงานเขาก็ต้องรีบกลับ ทั้งที่ปกติเขาจะอยู่ที่โรงงานจนเย็นค่ำเรียกว่ากลับคนสุดท้ายเลยก็ว่าได้  งานที่โรงงานแปรรูปไม้ค่อนข้างยุ่ง ต้องคอยดูรถขนไม้ยางพารามาส่ง ตีราคาก่อนจ่ายเงิน รวมทั้งคนมาซื้อ บางก็มาซื้อเพื่อทำฟอร์นิเจอร์ และอื่นๆ ไม้ยางพาราแปรรูปมีหลายรูปแบบ ทั้งอัดน้ำยากันตัวมอดตัวแมลงกินหรือแบบธรรมดาสำหรับผู้ที่ใช้งานไม่ต้องการเก็บชิ้นงานไว้นานนัก  ไม่ใช่เพียงแต่ไม้แปรรูปขนาดต่างๆ ยังรวมถึงขี้เลื่อยด้วย  

เย็นนี้เขาออกจากโรงงานตั้งแต่ห้าโมงเย็น ขนาดรปภ.ของโรงงานยังแปลกใจ  ขับรถไม่กี่นาทีก็มาถึงเรือนใหญ่ของพ่อกับแม่  พ่อกับแม่ของเขาก็ใจดีเกินไป กลัวจะตกหลุมพรางเข้าให้ เห็นหน้าตาใสๆไม่แน่ว่าอาจจะมาหลอกให้ใครต่อใครตายใจแล้วค่อยเผยธาตุแท้ของตัวเอง

ถึงไม่ไว้ใจผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าหวานๆ คนนั้นมากแค่ไหน แต่เขาก็ตั้งใจเก็บเธอไว้ใกล้ตัวเขา หากเธอไม่ใช่คนดีอย่างที่พูด เขาจะเอาคืนอย่างสาสมที่สุด ลงทัณฑ์แบบที่เธอจะต้องร้องขอชีวิตกันเลยทีเดียว

ภูมิพยัตเดินอ้อมไปทางด้านข้างของบ้าน  บริเวณห้องนั่งเล่นออกแบบให้เป็นกระจกใส เชื่อมต่อมาที่สวนย่อมข้างบ้านได้อย่างพอดี เป็นมุมโปรดของพ่อกับแม่ที่จะพักผ่อนและใช้เวลาตลอดวันที่นี่  แต่เสียงหัวเราะของท่านทั้งสองทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว ถึงแม้พ่อกับแม่จะเป็นคนอารมณ์ดีหัวเราะง่าย แต่ใครกันทำให้เสียงหัวเราะเกิดขึ้นในบ้านได้ล่ะ 

“คุณภูมิเอ๊ย!คุณพยัตกลับมาแล้วเหรอคะ” 

ภูมิพยัตทำหน้ายุ่ง ไม่ค่อยชินกับการทักทายเมื่อกลับบ้านนัก เขาถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอกสะบัดฝุ่นก่อนจะพาดมันไว้กับพนักเก้าอี้ แล้วมองหน้าพ่อกับแม่สลับกันไปมาหาสิ่งผิดปกติอยู่

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terkait

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter5.ไอ้เสือ

    “ไอ้เสือ หนูปรายเขาก็ทักทายก็ตอบเขาหน่อยซิ” คุณบุญมาดุลูกชาย“ต้องพูดอะไร ก็เห็นอยู่แล้วว่ายืนอยู่ตรงนี้ก็แสดงว่ากลับมาแล้วซิ คนถามนั้นแหละถามอะไรไม่รู้จักคิด”“เขาไม่ได้ถามเขาเรียกคำทักทาย” คราวนี้คุณรำเพยช่วยอธิบาย แต่ไม่หรอกนางเข้าข้างไปรยาสุดฤทธิ์ “พ่อแม่ครับ นั่นแม่บ้านนะครับ แล้วนี่ผมเป็นลูก สับสนอะไรหรือเปล่า” เขาทำหน้าไม่พอใจเหมือนเด็กไม่รู้ตัว“น้ำเย็นค่ะคุณพยัต” ไปรยาเปลี่ยนเรื่อง รีบรินน้ำใส่แก้วส่งให้ เขารับมาแล้วดื่มรวดเดียวเหมือนโมโห จะโกรธอะไรนักล่ะ เธอก็ตั้งใจทำงานดีแล้วนี่นะ วันนี้สนุกกับการเข้าครัวมาก คุณรำเพยชอบทำอาหารแต่อยู่กันแค่สามคนพ่อแม่ลูก จึงไม่ค่อยได้แสดงฝีมือนัก เธอพลอยได้ความรู้ใหม่ไปด้วย“พ่อกับแม่กำลังจะกินข้าวเย็นพอดี เอ็งมากินพร้อมกันไหมล่ะ” คุณบุญมาถามลูกชาย แม้จะมีกันอยู่แค่นี้แต่ลูกชายก็โตเกินกว่าจะมาออดอ้อนเอาอะไร จะว่าไปก็โตเกินวัยของเขานั้นแหละ เพราะทำงานเรียนรู้งานมาตั้งแต่วัยรุ่นก็ว่าได้ ภูมิพยัตเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการทำงานให้โรงงานเจริญเติบโตก้าวหน้ามาถึงทุกวันนี้ชายหนุ่มมองมาทางแม่บ้านคนใหม่เหมือนจับผิดแล้วพยักหน้ารับ ถ้าเป็นเมื่อก่

    Terakhir Diperbarui : 2025-02-23
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter6.เปิดประเด็น

    “ค่ะ ปรายทราบแล้ว” เธอเชิดหน้ามองเขาตรงๆไม่กลัวคำขู่ของเขา “แต่ปรายก็อยากให้คุณทราบ ปรายมาอยู่ที่นี่ด้วยความจำเป็น แต่ไม่เคยคิดร้ายอะไรกับคุณ และโดยเฉพาะคุณท่านทั้งสอง”ภูมิพยัตพนักหน้าและเหยียดยิ้มให้ เขาปล่อยให้เธอจัดการเก็บครัวเองแล้วเดินออกมาที่ด้านนอก พ่อของเขามองหน้าแล้วเรียกไว้“ไอ้เสือพาพ่อไปห้องหนังสือหน่อยซิ”“ครับ” ชายหนุ่มรู้ดีว่า ถ้าพ่อเรียกให้พาไปห้องหนังสือทีไร ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ ภูมิพยักพยุงพ่อเดินเข้ามาในห้องหนังสือเล็กๆ ที่อัดแน่นไปด้วยหนังสือนานาชนิด ทั้งหนังสือสำหรับอ่านและบางเล่มเป็นหนังสือสะสม “เอ็งไปเจอหนูปรายที่ไหน” คุณบุญมาเปิดประเด็น“ก็...” จะบอกยังไงว่าแม่เล้าส่งมาให้ เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็เข้าใจผิดว่าเขาเอาผู้หญิงอย่างว่าเข้ามาบ้าน“เอาล่ะๆ หนูปรายบอกพ่อแล้วว่าเจนนี่ส่งตัวมาให้”“มันไม่ใช่อย่างที่พ่อคิดนะ”“เอ็งรู้เรอะว่าข้าคิดอะไรอยู่”“เอ่อ...เอ้า พ่อจะเอายังไงล่ะ จะให้ผมส่งกลับไหม?”“ไม่ใช่! พ่อกับแม่สงสารหนูปราย เธอคงมีความจำเป็นอะไรบ้างอย่างที่ต้องมาทำงานแบบนี้”“ก็เงินไง จะอะไรอีก” ภูมิพยัตพูดเหยียดๆ ผู้หญิงดีๆที่ไหนจะมาขายตัวแลกเงิน“ก็ใช่ มันก็ค

    Terakhir Diperbarui : 2025-02-26
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 7. ไม่มีสิทธิ์โกรธ

    หญิงสาวรู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์โกรธที่เขาจะมองเธอในแง่ร้ายแบบนั้น แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ บางทีก็อ่อนโยนกับเธอ บางครั้งก็ดูดุร้ายเหมือนชื่อของเขานั้นแหละ หรือเพราะเขาคือเสือ เวลาอยู่ใกล้เธอเลยคอยหวาดระแวงว่าจะโดนตะครุบทุกทีไปรยาเดินไปเรือนหลังใหญ่ เดินอ้อมไปด้านหลังก็ถึงห้องครัว เป็นไปตามคาดว่าคุณรำเพยตื่นแต่เช้าตรู่แล้ว“ให้หนูช่วยนะคะคุณท่าน”“ตื่นแต่เช้าเลยนะหนูปราย”“ตื่นเวลานี้จนชินแล้วค่ะ” เธอรีบเข้าไปยืนข้างๆ จะได้ดูว่าตัวเองจะทำอะไรได้บ้าง “คุณท่านจะทำอะไรคะ”“เตรียมอาหารจะใส่บาตรจ๊ะ”“น่าจะบอกปรายตั้งแต่เมื่อวานนะคะ จะได้มาช่วยเตรียมให้เร็วกว่านี้ มาค่ะ คุณท่านเดี๋ยวหนูทำเอง” ไปรยาหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมแล้วลงมือหุงข้าว “เอาเป็นผัดผักกับต้มจืดไหมคะ”“แม่ก็คิดแบบนั้นอยู่เหมือนกันจ๊ะ”“ปกติคุณท่านทำอาหารใส่บาตรทุกวันหรือคะ ปรายจะได้เตรียมให้”“จ๊ะ แต่หนูปรายไม่ต้องลำบากก็ได้นะ”“ไม่ลำบากเลยค่ะ ปรายตื่นเช้าอยู่แล้วจะได้ทราบว่าต้องทำอะไรบ้าง คุณท่านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวปรายจัดสำรับไว้เตรียมถวายพระให้ค่ะ”“ก็ดีเหมือนกันค่ะ พระท่านจะผ่านมาป

    Terakhir Diperbarui : 2025-02-26
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 8. สายตาคมกริบ

    มีเพียงสายตาคมกริบที่จ้องมองไปรยาก่อนที่ก้าวออกมา ภูมิพยัตมองไปยังทางเดิน คิดถึงร่างเนียนนุ่มในวงแขนและกลิ่นหอมละมุนที่ชวนให้เขากระสับกระส่าย เขาไล่ให้เธอไปนอนแต่หัวค่ำ แต่ตัวเขาเองที่นอนไม่หลับ จนต้องเดินลงมานั่งจิบเบียร์อยู่ตามลำพัง และเฝ้ามองว่าเธอจะเปิดประตูห้องออกตอนไหน และ..เขาพบว่าตัวเองนั้นคอยเก้อมือใหญ่หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีน กดเบอร์คนสนิทแล้วกรอกเสียงลงไป“ไอ้ตุ้มเหรอ”“ครับเจ้านาย”“มาซ่อมโคมไฟทางเดินที่บ้านให้หน่อยซิ”“มันก็เสียตั้งนานแล้วนี่ครับ แล้วผมก็บอกเจ้านายให้ซ่อมนานแล้วด้วย”“เออ! แต่ตอนนี้อยากให้มาซ่อม เอ็งจะมาซ่อมไหม? หรือว่าจะให้คนอื่นมาทำแทนแล้วเอ็งก็ไปหางานที่อื่นทำ!”“ครับๆเจ้านาย ผมเอาอุปกรณ์แล้วจะเข้าไปเลยครับ”“เออให้มันเร็วเหมือนเวลาเรียกไปกินเหล้าหน่อย”“ครับเจ้านาย”ภูมิพยัตไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จะไปห่วงทำไมยัยเด็กตัวเล็กขาสั้นแบบนั้น แต่ถ้าเมื่อวานเขาไม่เดินมาส่องดูว่าเธอจะกลับมายังไง ป่านนี้คงหน้าตาบวมปูนเพราะล้มกลิ้งไปแล้ว แต่นอกจากโคมไฟที่หัวเสาแล้ว พื้นที่ปูอิฐตัวหนอนก็ไม่เป็นระเบียบ เขาปล่อยทิ้งไม่ให้ใครมาดูแลนานแล้ว ชายหนุ่

    Terakhir Diperbarui : 2025-02-26
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 9. อยู่บ้านคนเดียวได้นะ

    ไปรยายิ้มหวาน เธอกลับเข้ามาในครัว เมื่อวานทำแกงไว้สามหม้อ มีเหลือเก็บใส่ตู้เย็นพอได้กินอยู่ แต่เธออยากทำอาหารใหม่ๆให้คุณท่านทั้งสองทานมากกว่าอุ่นของเก่า พอเห็นมีคนงานมาก็เลยลองถามดู ข้าวสวยก็น่าจะพอกินอยู่ และเธอใช้เวลาสิบนาทีจริงๆ อาหารก็อุ่นให้ร้อนพร้อมรับประทาน เธอตักใส่ถ้วยวางบนถาดแล้วเดินถือออกมาให้ คนงานเห็นเข้าก็รีบเข้ามาช่วย หามุมนั่งกินข้าวเที่ยง“น่ากินทั้งนั้นเลยครับคุณปราย เป็นบุญปากพวกเราจริงๆ”“พูดเกินไปแล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มเขินๆ“นี่มันอะไรกัน ทำงานกันเสร็จแล้วหรือไง” น้ำเสียงดุดันดังมาจากด้านหลัง ลูกน้องแต่ละคนพากันสะดุ้งโหย่งไม่คิดว่าภูมิพยัตจะกลับมาที่บ้านตอนนี้“นี่มันเที่ยงแล้ว พวกเขาก็พักทานอาหารมันก็เรื่องปกติไม่ใช่หรือคะ” ไปรยาเถียงหน้าตาเฉย บรรดาลูกน้องของภูมิพยัตถึงกับมองด้วยความตะลึง มีใครที่ไหนกล้าเถียงเจ้านายเขาล่ะ“แล้วนั้น!ต้มข่าไก่ใส่เห็ดของผมนี่!” มือใหญ่ชี้นิ้วไปที่ชามกับข้าว“ของแค่นี้ปรายทำให้ใหม่ก็ได้ค่ะ” ไปรยาส่ายหน้าไปมา นี่มันนิสัยเด็กชัดๆ ห่วงขนมของกินเนี้ย “คุณก็ทานข้าวพร้อมลูกน้องก็ได้นี่”ภูมิพยัตโคลงศีรษะไปมา “ผมต้องไปจันทบุรีสักสองวัน

    Terakhir Diperbarui : 2025-02-26
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 10. แกล้ง

    “ฉลองกันหนักไปนิดหนึ่งครับคุณปราย” วินพูดขึ้นแล้วสะอึก กลิ่นเหล้าก็โชยคลุ้งไม่แพ้กัน “ช่างเถอะค่ะ เดี๋ยวปรายดูแลต่อเองค่ะ กลับไปพักผ่อนเถอะ”“ครับคุณปราย” วินยกมือไหว้ลา เดินตัวเซไปถึงประตูแล้วนึกได้ หมุนตัวกลับเอากุญแจรถยื่นให้พร้อมยิ้มแห้งๆ ไปรยาได้แต่ถอนหายใจ มองดูลูกน้องทั้งสองกลับไปพร้อมมอเตอร์ไซค์ที่ขับตามมาเมื่อครู่ เธอเดินไปปิดประตูบ้านให้เรียบร้อยแล้วไปดูสภาพคนเมา อะไรจะเมาได้ขนาดนี้ เธอถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูสำหรับเช็ดหน้าและอ่างใส่น้ำ เดินกลับมาก็เห็นเขาเอนหลังพิงโซฟา ศีรษะพาดไปกับพนักพิงหลัง มือเรียวหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาดๆแล้วเช็ดใบหน้าของเขา มือใหญ่ปัดมือเธอออกคล้ายรำคาญ พลอยทำให้หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดไปด้วย“อยู่นิ่งๆ สิคะ ปรายจะเช็ดตัวให้ จะได้สบายเนื้อสบายตัว”เธออดดุเขาไม่ได้ เสียงดุของเธอไม่ดังนักแต่ก็ทำให้เขาลืมตาขึ้นมอง ดวงตาของเขาฉ่ำหวาน โครงหน้าคมและเหนือริมฝีปากที่ยิ้มน้อยๆนั้นมีเรียวหนวดบางๆ เสื้อเชิ้ตของเขายับยู่ ไปรยาพยายามไม่สนใจสายตาของเขา บรรจงเช็ดใบหน้าและลำคอให้ มือเรียวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเขาครางในลำคออย่างพอใจ หญิงสาว

    Terakhir Diperbarui : 2025-02-26
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 11. อย่าพูดเรื่องเมื่อคืนเลยนะ

    ลมหายใจสม่ำเสมอบอกได้ชัดเจนว่าหญิงสาวหลับไปแล้ว แต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยให้เธอหลับเพียงลำพัง เธอยังนอนหนุนท่อนแขนของเขาอยู่ และเขาก็รู้สึกอุ่นในอกทีได้ใช้วงแขนปกป้องใครสักคน มันเนิ่นนานเหินห่างความรู้สึกแบบนี้ไปนานเท่าไหร่ เขาเคยคิดว่าแผลในใจของเขาไม่มีวันดีขึ้น เขาไม่อาจเปิดใจมีความรักใหม่ได้อีก แต่เขารู้ว่าสิ่งที่คิดนั้นมันผิดไปถนัด ตั้งแต่น้ำตาของเธอรินไหล เขาก็รู้สึกได้ว่าหัวใจของเขายังรู้เป็นไม่ด้านชาอย่างที่คิด เวลาที่ได้พบกัน รู้จักกันมันน้อยเกินกว่าจะตัดสินอะไรได้ เขาไม่อยากบังคับเธอ อยากได้ยินความจริงจากปากเธอ ไม่ว่าเรื่องราวจะเลวร้ายเพียงใด ขอให้เธอเป็นคนบอกเขาเอง อย่าให้เขาต้องไปรับรู้จากคนอื่น อย่างที่เขาเคยเจอมาจากคนรักเก่าเลย ภูมิพยัตดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มทั้งสองคน เธอหลับไปแล้ว และหลับจริงๆจังๆเสียด้วย แต่เขาละ ผู้ชายทั้งแท่งมีผู้หญิงตัวนุ่มหอมกรุ่นในวงแขนนี่ ไอ้ที่ตื่นอยู่นี่จะข่มให้มันหลับลงไปได้ยังไง เขาเผลอหัวเราะในลำคอแล้วก้มลงจูบขมับเธอเบาๆ“นี่เธอกำลังลงโทษฉันอยู่ใช่ไหมไปรยา”แสงแดดจากภายนอกแทรกผ่านผ้าม่านลายลูกไม้มาแตะเปลือกตา ปลุกคนที่หลับใหลให้รู้สึกสึกตัว ไป

    Terakhir Diperbarui : 2025-02-27
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 12. ขอยืมตัว

    “ทานอาหารเช้ากันดีกว่าค่ะ” ไปรยาพูดแทรกขึ้น เธอตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วระหว่างฟังพ่อแม่ลูกพูดคุยกันอย่างน่าอิจฉา เธอมักจะเป็นส่วนเกินของคำว่า“ครอบครัว”เสมอ“วันนี้ผมขอยืมตัวแม่บ้านคนโปรดของพ่อกับแม่ไปใช้งานหน่อยนะครับ” ภูมิพยัตไม่รู้ตัวว่าตัวเองติดพูดประชดประชันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน“เสร็จงานแล้วก็พาน้องไปเที่ยวดูนั้นดูนี่บ้างก็ได้นะ” คุณบุญมาแนะนำลูกชาย“แถวนี้จะมีอะไรให้เที่ยว” ลูกชายคนเดียวส่ายหน้าไปมา“ไม่เป็นไรค่ะ เสร็จงานแล้วปรายจะรีบกลับมารับใช้คุณท่านค่ะ”ไปรยายิ้มหวาน ทุกคนรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เธอก็รีบจัดเก็บถ้วยชามให้เรียบร้อยจะได้ไปทำงานพร้อมภูมิพยัตที่นั่งจิบกาแฟหน้านิ่ง ราวกับเมื่อวานไม่ได้เมาปลิ้นกลับบ้านมา ภูมิพยัตสังเกตเห็นใบหน้าหวานวันนี้แต้มแต่งเครื่องสำอางไม่จัดนัก แต่ก็ทำให้ใบหน้าเธอดูสดใสน่ามอง ซึ่งมันก็ลบรอยช้ำรอบดวงตาได้บ้าง ร่างสูงก้าวเดินนำออกมาเมื่อเห็นว่าเธอเสร็จงานในครัวแล้ว เขาหยุดยืนที่ประตูรถฝั่งคนนั่งรอจนร่างเล็กพาตัวเองเดินเร็วๆมาถึงรถจึงเปิดประตูให้“จะเอาบันไดไหม?” “ปรายปีนขึ้นเองได้ค่ะ”เธอเบ้ปากใส่เขาแล้วก้าวขึ้นรถโฟร์วิล โดยไม่รู้ว่าภูมิพย

    Terakhir Diperbarui : 2025-02-27

Bab terbaru

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 35.  รับมือยากจริงๆ

    หญิงสาวรู้สึกเพียงแค่ว่ามีเงาทอดทับอยู่เบื้องหน้า พอเงยหน้าขึ้นก็ประหลาดใจที่ได้เห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ เจ้าของใบหน้าเรีบบนิ่ง เขาสวมสูทสีเข้มมืองสองข้างล้วงในกระเป๋ากางเกง ดวงตาคมชอบจ้องมองเธอเหมือนกำลังประเมินอะไรสักอย่าง“คุณมาทำอะไรแถวนี้คะ คุณปรินทร”“มีงานสัมมนาที่นี่ ผมแอบมาหาที่ดูดบุหรี่”พูดไปอย่างนั้น แต่...ไม่ใช่หรอก เขาเห็นเธอเลยแอบเดินตามมาอย่างไม่รู้ตัวต่างหาก“นั่งด้วยกันไหมคะ” เธอเขยิบให้เขานั่งลงข้างๆ ร่างในชุดสูทเรียบหรูพยักหน้าแล้วนั่งลงข้างๆ สายลมพัดผ่าน กลิ่นหอมละมุนเหมือนกลิ่นดอกไม้แตะปลายจมูกของชายหนุ่ม เขารู้ว่ามันเป็นกลิ่นหอมที่มาจากเธอ“ขอบคุณนะคะ”“หือ?”“ที่ช่วยออกค่ารักษาครอบครัวหมาแม่ลูกอ่อน แล้วยังหาที่อยู่ให้ด้วย”“อ่อ... ก็ไม่มีอะไร” เขายักไหล่ “ได้ยินว่าแวะไปเยี่ยมแม่หมาบ่อยๆนี่”“ค่ะ เกรงใจน้าสมชายกับครอบครัว ทำงานก็เหนื่อยแล้วต้องมาดูแลหมาเจ็บอีก แต่พั้นซ์ก็ไม่ได้ไปบ่อยนะคะ”“ผมรู้” ที่รู้เพราะลูกน้องมารายงานตลอด และออกจะแปลกใจที่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจอะไรในตัวเขาเลยสักนิด นี่เธอจะสนใจแต่บรรดาหมาเจ็บ โดยไม่สนใจเขาเลยสักนิดงั้นเหรอ ยิ่งคิดก

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 34. ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร

    แม้ไม่ใช่ช่วงวันหยุดยาว งานที่โรงแรมก็มีอะไรให้ยุ่งได้ตลอดทั้งปี ซึ่งก็เป็นเรื่องดีเพราะนั้นหมายถึงพนักงานทุกคนจะไม่ต้องหวาดหวั่นกับการถูกปลดจากงาน บางวันก็มีงานจัดเลี้ยงงานแต่งงาน งานมงคลต่างๆ ห้องประชุม ห้องสัมนา และบ้างครั้งก็มีทีมงานจากนิตยสารมาถ่ายแบบ หรือมาถ่ายทำมิวสิกวิดิโอ “นี่ๆ ยัยพั้นซ์ ได้ยินว่าวันนี้พี่เบสท์มาถ่ายเอ็มวีที่สระว่ายน้ำโรงแรมเราเหรอ” ปาจรีย์ถามพัชญนรีน้ำเสียงตื่นเต้น “พี่เบสท์?” คนถูกถามเพียงหันไปมองตารางงานแล้วก็พยักหน้า วันนี้มีคนเหมาใช้สระน้ำของโรงแรมถ่ายทำมิวสิกวิดิโอ แต่เธอจำชื่อศิลปินไม่ได้เพราะในตารางไม่ลงชื่อศิลปิน แต่ลงไว้ว่าบริษัทไหนจะเข้ามาใช้งงาน“โธ่! พี่เบสท์ไง นักร้องไทยหน้าตาเกาหลีๆ นะ หล่อสไตล์โอปป้าเลยนะ” ปาจรีย์ทำหน้าเคลิ้ม แต่พิชญนรีกลับหัวเราะออกมา “พั้นซ์ไม่ค่อยติดตามดารานักร้องเลยไม่รู้ว่าใครเป็นใคร”“ถ้างั้นช่วงพักปลาขอแอบไปส่งผู้ชาย เอ๊ย ไปดูพี่เบสท์หน่อยนะ”“ไปซิ อย่าให้หัวหน้ารู้ก็แล้วกัน”“จ๊ะ ขอบใจมาก”หญิงสาวยิ้มให้เพื่อนและทำงานของตัวเองต่อ เหมือนไม่นานเท่าไหร่ก็รู้สึกได้ว่ามีคนกลุ่มใหญ่เข้ามาทางประหลักของโรงแร

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 33. ผมชื่อปรินทร

    “แล้วคุณไม่ต้องไปทำงานเหรอ” เขาถามพิชญนรียิ้มแล้วเสยผมแก้เขิน “เพิ่งเลิกงานค่ะ กำลังจะกลับที่พัก”“อ่อ...” เพียงรับคำอย่างรับรู้แต่เหมือนไม่ได้สนใจอะไรในตัวเธอนักและไม่ถามอะไรเพิ่มเติมทำให้เธอไม่รู้จะชวนเขาคุยอะไร เขาก็ยังคงนั่งรอเป็นเพื่อนเธอ เมื่อได้นั่งใกล้กัน เธอรู้สึกได้เลยว่าเขาเป็นคนตัวสูงรูปร่างหนา ขนาดว่าเธอตัวสูงถึง 167 ซม.แล้วนะ พออยู่ใกล้เขาเหมือนเธอจะตัวเล็กไปเลยทีเดียว แต่เมื่อสังเกตอย่างละเอียดเธอก็แอบกังวลใจว่าเขาจะเสียเวลากับครอบครัวหมาข้างถนนสามชีวิตนี้“คุณอยากดื่มกาแฟไหมคะ มีร้านกาแฟสดอยู่ใกล้ๆ ค่ะ”“คุณอยากดื่มเหรอ”“เอ่อ...ค่ะ” ไม่หรอก เธอจะอยากกินกาแฟตอนนี้ทำไม นี่มันเวลาที่เธอจะต้องหัวถึงหมอนแล้วหลับเป็นตายไปแล้ว“ก็ได้ เดี๋ยวผมไปซื้อให้”ร่างสูงลุกขึ้นยืน หญิงสาวรีบลุกตามแล้วดึงชายเสื้อของเขาไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกไป เขาเพียงเอี้ยวตัวมองมือเรียวที่จับชายเสื้อของเขา เธอทำตาปริบๆ ก่อนจะปล่อยมือออกอย่างรวดเร็วราวกับโดนของร้อนเข้าไป“ฉันหมายถึง ฉันจะไปซื้อให้คุณเองคะ ไม่ใช่ให้คุณไปซื้อให้ฉัน”“ปรินทร” “คะ?”เขาถอนหายใจหนัก “ผมชื่อปรินทร ““อ้อ...ค่ะ

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter32. พยายามตั้งสติ 

    น้ำเสียงราบเรียบดังมาจากผู้ชายในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำ เขาสวมแว่นกันแดดสีดำอันใหญ่จึงไม่อาจคาดเดาได้ว่าเจ้าของน้ำเสียงคิดอะไรอยู่ คนขับมอเตอร์ไซค์เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเป็นเป้าสายตา มีบางคนหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายคลิป มันเห็นท่าไม่ดีรีบขับรถออกไป พิชญนรีไม่มีเวลาสนใจคนตัวใหญ่ที่เข้ามาช่วยนัก เธอเป็นห่วงแม่หมาและลูกๆ ที่เข้ามาคลอเคลียไม่ยอมห่าง“คุณเป็นเจ้าของหมาเหรอ”“เปล่าคะ แต่...” หญิงสาวพยายามตั้งสติ“เอาเถอะ รถผมจอดตรงนั้น ผมจะอุ้มแม่ไปหาหมอ คุณจะเอาตัวเล็กไปด้วยกันก็ได้นะ”“ค่ะ ค่ะ” พิชญ์นรีทำตามที่เขาบอก เขาอุ้มหมาแม่ลูกอ่อนง่ายดายและไม่กลัวเสื้อผ้าจะเปื้อนเปรอะ เธออุ้มเจ้าตัวเล็กวิ่งตาม เพราะเขาขายาวแค่เดินเร็วๆ ก็เท่ากับเธอวิ่งแล้ว เธอตกใจเล็กน้อยที่เห็นรถเก๋งคันหรูสีดำมันวาวจอดอยู่ เขากดรีโมทกุญแจแล้วพยักหน้าให้เธอเปิดประตู “คุณนั่งเบาะหลังแล้วกัน จะได้ช่วยดูหมาๆด้วย” “ค่ะ” หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปนั่งอย่างรวดเร็วแล้วเขาก็ส่งแม่หมาไว้บนตักเธอ เขาเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับแล้วขับรถออกไปทันที“มีโรงพยาบาลสัตว์อยู่ใกล้ๆ นี่ใช่ไหม”“แค่ เลยสี่แยกไฟแดงหน้าไปประมาณห้าสิ

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 31. อดระแวงไม่ได้

    ปรินทรหันไปพยักหน้ากับลูกน้องแล้วเดินออกไป เขาเองก็ต้องกลับไปดูงานที่บริษัทของตัวเองอยู่แล้ว จะแวะไปดูสินค้าก่อนก็ไม่เสียหายสักเท่าไหร่ เขาสั่งงานลูกน้องเรียบร้อยแล้วก็เดินทางกลับกรุงเทพฯด้วยรถตู้หรูหรา และข้อมูลเกี่ยวกับสินค้าของเขา “เข้างานกะบ่าย?” ปรินทร์พึมพำกับตัวเอง เมื่อถึงกรุงเทพฯก็เข้าบริษัททำงานปกติ พอถึงช่วงบ่าย เขาก็แค่ขับรถไปไม่กี่ช่วงตึกก็ถึงโรงแรมที่นิพัฒน์บอก ชายหนุ่มนั่งดื่มกาแฟร้อนในร้านกาแฟเก๋ไก๋เหมาะกับที่เป็นโรงแรมระดับห้าดาว แล้วสายตาของเขาก็มองเห็นหญิงสาวรูปร่างได้สัดส่วน ดวงตาคมจ้องมองสินค้าที่เดินเข้ามาในชุดพนักงานตอนรับ เสื้อผ้าสีดำขลิบทองทำให้รูปร่างเธอดูเพรียวมากขึ้น สะโพกกลมที่ชวนมองและใบหน้าหวานที่ระบายรอยยิ้มตลอดเวลาผู้หญิงสวยขนาดนี้ เป็นแฟนได้ผีพนันอย่างนิพัฒน์ได้ยังไงกันเขาประเมินราคาอย่างพอใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ต่อสายถึงลูกน้องให้ติดต่อนิพัฒน์เพื่อตกลงข้อเสนอกันอีกครั้ง เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง190เซนติเมตร หรี่ตามองหญิงสาวก่อนจะหยิบแว่นกันแดดมาสวมแล้วเดินออกไป โดยที่คนถูกมองไม่รู้ตัวว่าตัวเองนั้นได้ถูกตีตราเป็นสินค้าใช้แทนหนี้พนั

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 30. ผมมีข้อเสนอ

    “ก็ให้คนที่บ้านเอามาให้ซิครับ” เขาพูดน้ำเสียงสุภาพแต่เยียบเย็น เขายกแขนซ้ายขึ้นแล้วใช้มือขวาเลื่อนแขนเสื้อเพื่อดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ทุกอากัปกิริยาของเขาแม้จะเป็นท่าทางปกติทว่ามีรัศมีอำมหิตแผ่กระจายออกมา“ทำไมผมต้องมาเสียเวลากับคุณนะ”“เพราะผมเป็นลูกค้าประจำไง” ใช่! นิพัฒน์ติดการพนันงอมแงมตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เริ่มจากพนันฟุตบอลซึ่งก็เสียหนักหลักหมื่นมาหลายรอบ พ่อก็ต้องตามจัดการให้ทุกครั้ง ว่าจะเลิกมันก็เลิกไม่ได้ ไม่หรอก เขาเชื่อว่าเขาไม่ได้ติดการพนัน หนักๆ เข้าเขาก็เล่นพนันตามบ่อนต่างๆ พ่อของนิพัฒน์ก็ตามไปใช้หนี้ให้ พ่อกับแม่ของนิพัฒน์เลิกกันตั้งแต่เขายังเด็ก พ่อมักจะเอาเขาไปทิ้งไว้ตามบ้านญาติคนอื่นๆ ไปเรื่อยๆ ระหว่างที่พ่อทำงานเป็นเซลแมนตระเวนไปทั่วประเทศนั้น เขาก็ถูกพี่ป้าน้าอาเลี้ยงดูในวงเหล้าและวงไพ่ มันคงเดาได้ไม่ยากที่เขาพัฒนาตัวเองมาได้ไกลขนาดนี้เพราะอะไรก่อนที่เขาจะกลายเป็นลูกค้าขาประจำที่คาสิโน่นี้ นิพัฒน์ติดตามญาติผู้ใหญ่ที่นั่งรถตู้ข้ามชายแดนมาเล่นแบบ “ถูกกฏหมาย” ที่ประเทศเพื่อนบ้าน เขายอมรับว่าตื่นตาตื่นใจกับคาสิโน่ นอกจากไม่ต้องกังวลว่าจะถูกตำรวจ

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 29.  ได้แต่ถอนหายใจ

    พิชญ์นรีได้แต่ถอนหายใจ การทำงานเป็นกะก็ดีไปอย่างเพราะเขาไม่รู้ตารางเข้างานของเธอ สองสามเดือนมานี้จึงไม่เห็นเขามาก่อกวนเธอรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ เงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์แล้วกวาดสายตามองไปมาหลายครั้ง เพราะติดนิสัยถูกนิพัฒน์มาก่อกวนทำให้เธอต้องคอยเหลือบมองหาร่างผอมบางของเขาอยู่บ่อยๆ“มีอะไรหรือพั้นซ์” ปาจรีย์ถามเพราะเห็นเพื่อนหันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาใครอยู่“ไม่รู้ซิ รู้สึกเหมือนมีคนมอง” พิชญนรีส่ายหน้าไปมา“คงไม่ใช่พี่ชายนอกไส้หรอกนะ” ปาจรีย์ช่วยสอดส่องสายตา เธอเคยอยู่ในเหตุการณ์ที่นิพัฒน์มาขอยืมเงินพิชญนรีมาแล้ว และมีอยู่ครั้งที่เธออดไม่ไหวเลยเข้าไปขวางและต่อว่าที่เขามาขอเงินเพื่อนของเธอ“ยัยบ้า!มาเดือดร้อนอะไรด้วยวะ! หรือเป็นเลสเบี้ยน”“เป็นคนดีไง เลยทนเห็นคนดีถูกรังแกไม่ได้ ถ้าแกไม่รีบไสหัวไป ฉันแจ้งรปภ.ของโรงแรมมาลากคอออกไปแน่ๆ”“ปากดีแบบนี้คงหาผัวได้หรอกนะ”“ต๊าย ตาย นี่ไม่รู้เหรอยะ มีทองท่วมหัวไม่มีผัวก็ได้ยะ”นิพัฒน์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไป ปาจรีย์ได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วหันไปปลอบเพื่อน ตอนนั้นเองที่พิชญนรีได้เล่าเรื่องราวทั้งหมด เธอก็ได้แต่สงสารและเห็นใจ

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 28 รู้จักกัน

    “จริงๆเราสองคนรู้จักกันมานานแล้ว แต่เป็นห่วงความรู้สึกของหนูพั้นซ์” นิรุจน์พูดขึ้นด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจ แล้วแนะนำชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ “อ้อ! นี่ลูกชายอาเอง ชื่อนิพัฒน์ รู้จักกันไว้ซิ”“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้ตามมารยาท“สวัสดีครับเรียกพี่แพทก็ได้ เราชื่อน้ำพั้นซ์ใช่ไหม บังเอิญชื่อขึ้นด้วยพ.พานเหมือนกันเลยนะ”ชายหนุ่มผอมบาง หน้าตามีรอยยิ้มแต่ดูเป็นรอยยิ้มที่พิชญ์นรีรู้สึกไม่เป็นมิตร แต่แม่ของเธอกลับยิ้มอย่างมีความสุขจนเธอพูดอะไรไม่ออก โดยเฉพาะเมื่อแม่บอกว่า“บ้านเราก็มีห้องว่างเยอะ แม่ว่าจะให้คุณนิรุจน์กับแพทมาอยู่ด้วยกันกับเราที่นี่”“อะไรนะคะแม่” “ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกจ๊ะ แม่จะให้คนมาปรับปรุงบ้านอีกสักนิด อีกสักเดือนสองเดือนถึงจะเข้ามาอยู่จ๊ะ”“อยู่ที่นี่ บ้านเดียวกันนี่นะ”หญิงสาวอยากจะหวีดร้องแต่เหมือนจุกในอก เธอไม่สามารถพูดอะไรได้เลย แม้ตั้งใจว่าจะใช้เวลาสองเดือนก่อนที่ว่าที่พ่อเลี้ยงจะเข้ามาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน แต่เมื่อเธอเห็นแม่มีความสุขและไม่ว่าเธอจะลองพูดจาหว่านล้อมอย่างไรก็ไร้ผล สองเดือนจากนั้น นิรุจน์กับนิพัฒน์ก็ก้าวเข้ามาในบ้าน “คุณรุจน์เค้าทำงานเป็นเซลล์แมนนะลูก ส

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 27 ยั่วรัก เมียคั่นเวลา

    พิชญ์นรี หญิงสาวสวยสะกดใจชาย เธอทำงานเป็นพนักงานประชาสัมพันธ์โรงแรมห้าดาวในกรุงเทพฯ ไม่ใช่เพียงแค่สวยเท่านั้น เธอยังเก่งขนาดที่มีบริษัทหลายแห่งจีบให้ไปทำงานด้วย ภายใต้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มซุกซ่อนความหม่นเศร้าไว้ หญิงสาววัย25ปีย้ายจากบ้านที่เคยอบอุ่นมาอยู่คอนโดได้สองปีแล้ว หลังจากที่มารดาของเธอแต่งงานใหม่ พิชญนรีเข้าใจมารดาที่ต้องอยู่ลำพังมาเกือบสิบปี ตั้งแต่ที่บิดาจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ มารดาก็ไม่เคยมีผู้ชายคนใหม่ กัดฟันทนส่งเธอร่ำเรียนจนจบ เธอเคยคิดจะมีอยู่กับแม่ดูแลไปตลอดชีวิตทว่าสองปีที่แล้ว มารดาแนะนำผู้ชายคนหนึ่งให้รู้จักและจะอยู่กินด้วย เธอเข้าใจแต่..เธอเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้นั้นเป็นเหตุผลที่เธอต้องเก็บเสื้อผ้าออกมาใช้ชีวิตตามลำพัง พิชญ์นรีโอนเงินเข้าบัญชีให้แม่ เธอทำแบบเป็นประจำสม่ำเสมอทุกเดือนเมื่อได้รับเงินเดือนแล้ว แม้จะออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวแล้วก็ตาม ใบหน้าหวานถอนหายใจเบาๆ อยู่หน้าตู้ ATM มือเรียวหยิบบัตรATMและสลิปจากตู้ใส่กระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วก็นเดินออกมา “หวังว่าแม่จะได้ใช้เงินที่ลูกโอนไปให้นะคะ” พิชญ์นรีบ่นกับตัวเอง เธอโอนเงินให้แม่ทุกเ

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status