Share

Chapter6.เปิดประเด็น

last update Last Updated: 2025-02-26 21:41:48

“ค่ะ ปรายทราบแล้ว”  เธอเชิดหน้ามองเขาตรงๆไม่กลัวคำขู่ของเขา “แต่ปรายก็อยากให้คุณทราบ ปรายมาอยู่ที่นี่ด้วยความจำเป็น แต่ไม่เคยคิดร้ายอะไรกับคุณ และโดยเฉพาะคุณท่านทั้งสอง”

ภูมิพยัตพนักหน้าและเหยียดยิ้มให้ เขาปล่อยให้เธอจัดการเก็บครัวเองแล้วเดินออกมาที่ด้านนอก พ่อของเขามองหน้าแล้วเรียกไว้

“ไอ้เสือพาพ่อไปห้องหนังสือหน่อยซิ”

“ครับ” 

ชายหนุ่มรู้ดีว่า ถ้าพ่อเรียกให้พาไปห้องหนังสือทีไร ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ ภูมิพยักพยุงพ่อเดินเข้ามาในห้องหนังสือเล็กๆ ที่อัดแน่นไปด้วยหนังสือนานาชนิด ทั้งหนังสือสำหรับอ่านและบางเล่มเป็นหนังสือสะสม  

“เอ็งไปเจอหนูปรายที่ไหน”  คุณบุญมาเปิดประเด็น

“ก็...” จะบอกยังไงว่าแม่เล้าส่งมาให้ เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็เข้าใจผิดว่าเขาเอาผู้หญิงอย่างว่าเข้ามาบ้าน

“เอาล่ะๆ หนูปรายบอกพ่อแล้วว่าเจนนี่ส่งตัวมาให้”

“มันไม่ใช่อย่างที่พ่อคิดนะ”

“เอ็งรู้เรอะว่าข้าคิดอะไรอยู่”

“เอ่อ...เอ้า พ่อจะเอายังไงล่ะ จะให้ผมส่งกลับไหม?”

“ไม่ใช่! พ่อกับแม่สงสารหนูปราย เธอคงมีความจำเป็นอะไรบ้างอย่างที่ต้องมาทำงานแบบนี้”

“ก็เงินไง จะอะไรอีก” ภูมิพยัตพูดเหยียดๆ  ผู้หญิงดีๆที่ไหนจะมาขายตัวแลกเงิน

“ก็ใช่ มันก็คงเรื่องเงินนั้นแหละ คนเราก็ทำงานแลกเงินกันทั้งนั้นไม่ใช่เรอะ เอ็งเองก็เหมือนกันนั้นแหละ อย่าได้คิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นนักเลย” 

“พ่อจะเอายังไงล่ะ เอาเงินไปไถ่ตัวมารึไง”

“แล้วเอ็งซื้อหนูปรายมาเท่าไหร่ละ?”

คราวนี้เขานิ่งเงียบไป จริงซิ ก็ไม่ได้ตกลงเรื่องเงินอะไรกับเจนนี่ เพราะไม่ได้ต้องการผู้หญิงบำเรอ ที่เขาสั่งให้เจนนี่หาให้ก็หาแม่บ้านจริงๆนั้นแหละ ตอนนั้นสั่งไว้ ถ้าได้แม่บ้านทำงานเป็นงานจริงก็มีค่านายหน้าให้ แต่เจนนี่ดันหาผู้หญิงอย่างว่ามาให้เสียนี่ เขาขู่จนหล่อนกระเจิงเลยไม่ได้ตกลงจะจ่ายค่านายหน้ายังไง

“ที่คุยกันไว้ก็จ่ายเงินเดือนเดือนละเก้าพันบาท ถ้าทำงานดีค่อยเพิ่มให้ ทำไม่ไหวส่งกลับทันที”

“แล้วหนูปรายไม่เรียกร้องเอาอะไรเพิ่มเลยเรอะ”

“ก็...ไม่มีนะครับ นอกจากเมื่อกี้ถามว่าเลิกงานกี่โมง”

“แล้วเอ็งให้หนูปรายนอนที่ไหน”

“ก็บ้านผมซิ มันมีห้องว่างอยู่ไง”  ภูมิพยัตขมวดคิ้ว  “พ่ออย่าบอกนะว่าจะให้หนูปรายของพ่อมานอนเรือนใหญ่ ผมไม่ยอมหรอก”

“อ้าว! ตกลงจ้างเป็นแม่บ้านหรือจ้างมาทำอะไร หวงจริง”

“ผมเป็นห่วงพ่อกับแม่  เราไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าเธอ จะให้มาอยู่ใกล้พ่อกับแม่ได้ไง เผื่อทำให้เราตายใจแล้วนัดแหนะผัวมายกเค้าบ้านทำไงล่ะ”

“เฮ้ย! พ่อว่าหนูปรายไม่ใช่คนแบบนั้นน่ะ แล้วพ่อว่าหนูปรายยังไม่มีผัวด้วย”

“ก็เพราะพ่อเป็นแบบนี้แหละ ไว้ใจคนง่าย ให้ปรายอยู่บ้านผมนั้นแหละ เกิดอะไรขึ้นผมจะได้จัดการได้ทันเวลา”

“ขี้เกียจเถียงกับลูกหัวดื้ออย่างเอ็งแล้ววะ เอาเป็นว่าห้ามเอ็งรังแกหนูปรายเด็ดขาด”

“ผมจะรอดูว่าหนูปรายของพ่อจะเป็นคนดีสักแค่ไหนเชียว”

ภูมิพยัตเดินกลับมาที่บ้านของตัวเอง  ไม่ได้เรียกให้เธอเดินกลับมาด้วย ไม่รู้ทำไมถึงหงุดหงิดนักเพียงแค่เห็นพ่อกับแม่ให้ความสนิทสนมกับไปรยามากเป็นพิเศษ  คงแค่หลงไปกับหน้าตาน่ารักๆ และเอาอกเอาใจก็เท่านั้น  เรื่องแบบนี้ไม่ได้ทำให้เขาหวั่นไหวได้หรอก  เห็นแบบนี้เขาเคยเจ็บมาแล้ว และจะไม่กลับไปเจ็บกับผู้หญิงแบบนั้นอีกแน่ๆ

ชายหนุ่มเดินกลับมาถึงบ้านก็ตรงดิ่งไปที่ตู้เย็น หวังจะหยิบเบียร์มาดื่มแก้เมื่อยเหมือนทุกวัน แต่แล้วก็ต้องชะงักมือไป เพราะที่ว่างในกระเพาะไม่เหลือให้เติมเครื่องดื่มแล้ว  ก็ต้มข่าไก่ใส่เห็ดของโปรดนั้นนะซิ ทำให้กินข้าวได้ตั้งสองจานพูนๆ มันอร่อยเสียจนลืมอิ่มไปเลย  แต่จะใช่ฝีมือไปรยาจริงหรือเปล่าหรือแม่เขาแกล้งอำก็ไม่รู้ ในเมื่อดื่มเบียร์ไม่ได้ เขาจึงเปลี่ยนใจไปอาบน้ำให้สบายเนื้อตัวแทน 

หลังจากไปรยาจัดการเก็บครัวแล้วก็ตรวจดูความเรียบร้อยของเรือนหลังใหญ่แล้วขอตัวกลับมาพักผ่อนที่เรือนหลังเล็กของภูมิพยัต  แม้จะห่างไม่มาก แต่ทางเดินค่อนข้างมืดทำให้เธอรีบวิ่งเร็วๆ จนเท้าไปสะดุดก้อนอิฐบล็อกตัวหนอนเข้าให้

“ว้าย!”

“ยัยขาสั้นเอ๊ย!”

“คุณพยัต”

ร่างเล็กซุกอยู่ในวงแขนกว้าง ถ้าไม่มีร่างใหญ่ยืนอยู่เบื้องหน้าเธอคงได้หน้าคว่ำคะมำจูบพื้นดินไปแล้ว เนื้อตัวของเขายังเปียกชื้น แต่กระนั้นลมหายใจของเขาก็ร้อนเสียจน เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังหน้าแดง แม้เขาจะมองราวกับเสือจะกินเนื้อกระต่าย แต่เขาจับไหล่ประคองเธอไว้ให้ทรงตัวยืนได้

“เดินแค่นี้ก็ล้ม”

“ก็มันมืดมองไม่เห็นทางนี่คะ ปรายกลัวงูนี่”

“เห็นงูแล้วหรือไงถึงได้กลัว”

“ถ้าเห็นแล้วค่อยกลัว ถึงตอนนั้นก็คงโดนฉกแล้วล่ะ”

“ก็ได้ พรุ่งนี้จะให้คนมาต่อไฟให้ ปกติมันก็มีอยู่หรอกแต่ผมเดินคนเดียวไม่เคยหกล้มสักที”

“ก็ใช่นี่ พ่อคนขายาว”  เธอเถียงเขาแล้วดันตัวออกห่าง ทำท่าจะเดินเข้าบ้านแต่เขากลับโอบไหล่เหมือนประคองขณะเดิน

“คุณเข้าบ้านมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ หรือมาตาม คุณต้องการอะไรหรือเปล่า” 

“ก็แค่ออกมาสูดอากาศเท่านั้นแหละ ถ้าผมไม่ยืนตรงนั้นพอดี คุณได้หน้าคว่ำดั้งหักไปแล้ว” 

“ปากนะ! ถ้าเป็นเด็กจะลงโทษให้ตบปากตามอายุตัวเองเลย!”

“อะไร?”  เขางุนงง “คุณเลี้ยงเด็กด้วยเหรอ”

“เอ่อ..อ้อ..ใช่ค่ะ เด็กเจ็ดแปดขวบนะ”   เกือบหลุดปากบอกว่าเป็นครูสอนเด็กประถมไปแล้ว

“ดูท่าทางจะเข้ากันได้ดีกับพ่อแม่ของผมจริงๆนะ” 

ไปรยามองหน้าเขาแล้วหัวเราะออกมา แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้ามุ่ยเสียนี่

“หัวเราะอะไร”

“แหม! ก็คุณทำเหมือนเด็กกลัวโดนแย่งความรักนี่คะ” 

“บ้าซิ ผมไม่ใช่เด็กเล็กๆนะ”

“โอ๋! เด็กน้อย”  

ไปรยายิ้ม หยุดยืนที่หน้าประตูบ้าน เมื่อยืนใกล้กันขนาดนี้ เธอจึงรู้สึกได้ชัดว่าตัวเองเตี้ยกว่าเขามาก แต่กระนั้นเธอก็เขย่งปลายเท้ายื่นมือไปยี้ผมด้านหน้าของเขา ทำเหมือนเวลาที่หยอกเด็กที่โรงเรียน  แต่ชายหนุ่มคว้ามือของเธอไว้รั้งเอวบางมาแนบชิด  เธอสะดุ้งเฮือกและนึกได้ว่าเขาเป็นผู้ชาย ผู้ชายตัวใหญ่มากเสียด้วย

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ใช่เด็ก”

“ขอโทษค่ะ”

ภูมิพยัตเห็นอีกฝ่ายหลบตา เขาก็ยอมปล่อยเธอออกอย่างง่ายดาย  เพราะเธอเอาแต่ก้มหน้าเขาเลยไม่รู้ว่าเธอหน้าแดงจัดขนาดไหน  เพียงเขาเบี่ยงตัวให้คนตัวเล็ก เธอก็รีบเข้าไปในบ้านทันที

“อาบน้ำแล้วก็รีบนอนซะ พรุ่งนี้คุณต้องไปดูแลพ่อกับแม่ผมแต่เช้า”

“ค่ะทราบแล้ว”

ภูมิพยัตเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว ท่าทางเขินอายแบบนั้นจะแสร้งแกล้งทำหรือเป็นจริง คงต้องใช้เวลาพิสูจน์กัน ไปรยา!

ไปรยาตื่นเช้าเป็นปรกติ น่าแปลกทั้งที่เธอเจอเรื่องเลวร้ายมาแท้ๆ แค่กลับหลับสนิทยิ่งกว่าบ้านตัวเองเสียอีก เธอรู้ว่าต้องพูดความจริงกับเขา ปิดบังไว้นานวันเข้าจะไม่ดี แต่ความสุขใจที่ได้รับมันมากเกินกว่าจะเธอจะทำลายมันลง หรืออย่างน้อยเธอก็ขอเป็นคนเห็นแก่ตัวที่จะเก็บเกี่ยวความสุขไว้กับตัวให้มากที่สุดก่อนจะจากไป

หญิงสาวมองดูเสื้อผ้าสองสามชุดที่เตรียมมา จะหาซื้อเสื้อผ้าถูกๆ ใส่ดีไหม? กลัวว่าจะถูกส่งกลับก่อนจะได้ใส่เสื้อใหม่จนคุ้ม?  ทำงานเป็นแม่บ้านไม่จำเป็นต้องใส่ชุดสวยก็ได้ แต่เธอก็มีแต่ชุดกระโปรงเท่านั้นนี่นะ  ไปรยาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอแหงนหน้ามองไปทางชั้นบน คิดว่าเขาคงยังไม่ตื่น  เมื่อคืนพออาบน้ำเสร็จเธอก็ขังตัวเองอยู่ในห้องเพราะกลัวเขา

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 7. ไม่มีสิทธิ์โกรธ

    หญิงสาวรู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์โกรธที่เขาจะมองเธอในแง่ร้ายแบบนั้น แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ บางทีก็อ่อนโยนกับเธอ บางครั้งก็ดูดุร้ายเหมือนชื่อของเขานั้นแหละ หรือเพราะเขาคือเสือ เวลาอยู่ใกล้เธอเลยคอยหวาดระแวงว่าจะโดนตะครุบทุกทีไปรยาเดินไปเรือนหลังใหญ่ เดินอ้อมไปด้านหลังก็ถึงห้องครัว เป็นไปตามคาดว่าคุณรำเพยตื่นแต่เช้าตรู่แล้ว“ให้หนูช่วยนะคะคุณท่าน”“ตื่นแต่เช้าเลยนะหนูปราย”“ตื่นเวลานี้จนชินแล้วค่ะ” เธอรีบเข้าไปยืนข้างๆ จะได้ดูว่าตัวเองจะทำอะไรได้บ้าง “คุณท่านจะทำอะไรคะ”“เตรียมอาหารจะใส่บาตรจ๊ะ”“น่าจะบอกปรายตั้งแต่เมื่อวานนะคะ จะได้มาช่วยเตรียมให้เร็วกว่านี้ มาค่ะ คุณท่านเดี๋ยวหนูทำเอง” ไปรยาหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมแล้วลงมือหุงข้าว “เอาเป็นผัดผักกับต้มจืดไหมคะ”“แม่ก็คิดแบบนั้นอยู่เหมือนกันจ๊ะ”“ปกติคุณท่านทำอาหารใส่บาตรทุกวันหรือคะ ปรายจะได้เตรียมให้”“จ๊ะ แต่หนูปรายไม่ต้องลำบากก็ได้นะ”“ไม่ลำบากเลยค่ะ ปรายตื่นเช้าอยู่แล้วจะได้ทราบว่าต้องทำอะไรบ้าง คุณท่านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวปรายจัดสำรับไว้เตรียมถวายพระให้ค่ะ”“ก็ดีเหมือนกันค่ะ พระท่านจะผ่านมาป

    Last Updated : 2025-02-26
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 8. สายตาคมกริบ

    มีเพียงสายตาคมกริบที่จ้องมองไปรยาก่อนที่ก้าวออกมา ภูมิพยัตมองไปยังทางเดิน คิดถึงร่างเนียนนุ่มในวงแขนและกลิ่นหอมละมุนที่ชวนให้เขากระสับกระส่าย เขาไล่ให้เธอไปนอนแต่หัวค่ำ แต่ตัวเขาเองที่นอนไม่หลับ จนต้องเดินลงมานั่งจิบเบียร์อยู่ตามลำพัง และเฝ้ามองว่าเธอจะเปิดประตูห้องออกตอนไหน และ..เขาพบว่าตัวเองนั้นคอยเก้อมือใหญ่หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีน กดเบอร์คนสนิทแล้วกรอกเสียงลงไป“ไอ้ตุ้มเหรอ”“ครับเจ้านาย”“มาซ่อมโคมไฟทางเดินที่บ้านให้หน่อยซิ”“มันก็เสียตั้งนานแล้วนี่ครับ แล้วผมก็บอกเจ้านายให้ซ่อมนานแล้วด้วย”“เออ! แต่ตอนนี้อยากให้มาซ่อม เอ็งจะมาซ่อมไหม? หรือว่าจะให้คนอื่นมาทำแทนแล้วเอ็งก็ไปหางานที่อื่นทำ!”“ครับๆเจ้านาย ผมเอาอุปกรณ์แล้วจะเข้าไปเลยครับ”“เออให้มันเร็วเหมือนเวลาเรียกไปกินเหล้าหน่อย”“ครับเจ้านาย”ภูมิพยัตไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จะไปห่วงทำไมยัยเด็กตัวเล็กขาสั้นแบบนั้น แต่ถ้าเมื่อวานเขาไม่เดินมาส่องดูว่าเธอจะกลับมายังไง ป่านนี้คงหน้าตาบวมปูนเพราะล้มกลิ้งไปแล้ว แต่นอกจากโคมไฟที่หัวเสาแล้ว พื้นที่ปูอิฐตัวหนอนก็ไม่เป็นระเบียบ เขาปล่อยทิ้งไม่ให้ใครมาดูแลนานแล้ว ชายหนุ่

    Last Updated : 2025-02-26
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 9. อยู่บ้านคนเดียวได้นะ

    ไปรยายิ้มหวาน เธอกลับเข้ามาในครัว เมื่อวานทำแกงไว้สามหม้อ มีเหลือเก็บใส่ตู้เย็นพอได้กินอยู่ แต่เธออยากทำอาหารใหม่ๆให้คุณท่านทั้งสองทานมากกว่าอุ่นของเก่า พอเห็นมีคนงานมาก็เลยลองถามดู ข้าวสวยก็น่าจะพอกินอยู่ และเธอใช้เวลาสิบนาทีจริงๆ อาหารก็อุ่นให้ร้อนพร้อมรับประทาน เธอตักใส่ถ้วยวางบนถาดแล้วเดินถือออกมาให้ คนงานเห็นเข้าก็รีบเข้ามาช่วย หามุมนั่งกินข้าวเที่ยง“น่ากินทั้งนั้นเลยครับคุณปราย เป็นบุญปากพวกเราจริงๆ”“พูดเกินไปแล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มเขินๆ“นี่มันอะไรกัน ทำงานกันเสร็จแล้วหรือไง” น้ำเสียงดุดันดังมาจากด้านหลัง ลูกน้องแต่ละคนพากันสะดุ้งโหย่งไม่คิดว่าภูมิพยัตจะกลับมาที่บ้านตอนนี้“นี่มันเที่ยงแล้ว พวกเขาก็พักทานอาหารมันก็เรื่องปกติไม่ใช่หรือคะ” ไปรยาเถียงหน้าตาเฉย บรรดาลูกน้องของภูมิพยัตถึงกับมองด้วยความตะลึง มีใครที่ไหนกล้าเถียงเจ้านายเขาล่ะ“แล้วนั้น!ต้มข่าไก่ใส่เห็ดของผมนี่!” มือใหญ่ชี้นิ้วไปที่ชามกับข้าว“ของแค่นี้ปรายทำให้ใหม่ก็ได้ค่ะ” ไปรยาส่ายหน้าไปมา นี่มันนิสัยเด็กชัดๆ ห่วงขนมของกินเนี้ย “คุณก็ทานข้าวพร้อมลูกน้องก็ได้นี่”ภูมิพยัตโคลงศีรษะไปมา “ผมต้องไปจันทบุรีสักสองวัน

    Last Updated : 2025-02-26
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 10. แกล้ง

    “ฉลองกันหนักไปนิดหนึ่งครับคุณปราย” วินพูดขึ้นแล้วสะอึก กลิ่นเหล้าก็โชยคลุ้งไม่แพ้กัน “ช่างเถอะค่ะ เดี๋ยวปรายดูแลต่อเองค่ะ กลับไปพักผ่อนเถอะ”“ครับคุณปราย” วินยกมือไหว้ลา เดินตัวเซไปถึงประตูแล้วนึกได้ หมุนตัวกลับเอากุญแจรถยื่นให้พร้อมยิ้มแห้งๆ ไปรยาได้แต่ถอนหายใจ มองดูลูกน้องทั้งสองกลับไปพร้อมมอเตอร์ไซค์ที่ขับตามมาเมื่อครู่ เธอเดินไปปิดประตูบ้านให้เรียบร้อยแล้วไปดูสภาพคนเมา อะไรจะเมาได้ขนาดนี้ เธอถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูสำหรับเช็ดหน้าและอ่างใส่น้ำ เดินกลับมาก็เห็นเขาเอนหลังพิงโซฟา ศีรษะพาดไปกับพนักพิงหลัง มือเรียวหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาดๆแล้วเช็ดใบหน้าของเขา มือใหญ่ปัดมือเธอออกคล้ายรำคาญ พลอยทำให้หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดไปด้วย“อยู่นิ่งๆ สิคะ ปรายจะเช็ดตัวให้ จะได้สบายเนื้อสบายตัว”เธออดดุเขาไม่ได้ เสียงดุของเธอไม่ดังนักแต่ก็ทำให้เขาลืมตาขึ้นมอง ดวงตาของเขาฉ่ำหวาน โครงหน้าคมและเหนือริมฝีปากที่ยิ้มน้อยๆนั้นมีเรียวหนวดบางๆ เสื้อเชิ้ตของเขายับยู่ ไปรยาพยายามไม่สนใจสายตาของเขา บรรจงเช็ดใบหน้าและลำคอให้ มือเรียวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเขาครางในลำคออย่างพอใจ หญิงสาว

    Last Updated : 2025-02-26
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 11. อย่าพูดเรื่องเมื่อคืนเลยนะ

    ลมหายใจสม่ำเสมอบอกได้ชัดเจนว่าหญิงสาวหลับไปแล้ว แต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยให้เธอหลับเพียงลำพัง เธอยังนอนหนุนท่อนแขนของเขาอยู่ และเขาก็รู้สึกอุ่นในอกทีได้ใช้วงแขนปกป้องใครสักคน มันเนิ่นนานเหินห่างความรู้สึกแบบนี้ไปนานเท่าไหร่ เขาเคยคิดว่าแผลในใจของเขาไม่มีวันดีขึ้น เขาไม่อาจเปิดใจมีความรักใหม่ได้อีก แต่เขารู้ว่าสิ่งที่คิดนั้นมันผิดไปถนัด ตั้งแต่น้ำตาของเธอรินไหล เขาก็รู้สึกได้ว่าหัวใจของเขายังรู้เป็นไม่ด้านชาอย่างที่คิด เวลาที่ได้พบกัน รู้จักกันมันน้อยเกินกว่าจะตัดสินอะไรได้ เขาไม่อยากบังคับเธอ อยากได้ยินความจริงจากปากเธอ ไม่ว่าเรื่องราวจะเลวร้ายเพียงใด ขอให้เธอเป็นคนบอกเขาเอง อย่าให้เขาต้องไปรับรู้จากคนอื่น อย่างที่เขาเคยเจอมาจากคนรักเก่าเลย ภูมิพยัตดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มทั้งสองคน เธอหลับไปแล้ว และหลับจริงๆจังๆเสียด้วย แต่เขาละ ผู้ชายทั้งแท่งมีผู้หญิงตัวนุ่มหอมกรุ่นในวงแขนนี่ ไอ้ที่ตื่นอยู่นี่จะข่มให้มันหลับลงไปได้ยังไง เขาเผลอหัวเราะในลำคอแล้วก้มลงจูบขมับเธอเบาๆ“นี่เธอกำลังลงโทษฉันอยู่ใช่ไหมไปรยา”แสงแดดจากภายนอกแทรกผ่านผ้าม่านลายลูกไม้มาแตะเปลือกตา ปลุกคนที่หลับใหลให้รู้สึกสึกตัว ไป

    Last Updated : 2025-02-27
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 12. ขอยืมตัว

    “ทานอาหารเช้ากันดีกว่าค่ะ” ไปรยาพูดแทรกขึ้น เธอตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วระหว่างฟังพ่อแม่ลูกพูดคุยกันอย่างน่าอิจฉา เธอมักจะเป็นส่วนเกินของคำว่า“ครอบครัว”เสมอ“วันนี้ผมขอยืมตัวแม่บ้านคนโปรดของพ่อกับแม่ไปใช้งานหน่อยนะครับ” ภูมิพยัตไม่รู้ตัวว่าตัวเองติดพูดประชดประชันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน“เสร็จงานแล้วก็พาน้องไปเที่ยวดูนั้นดูนี่บ้างก็ได้นะ” คุณบุญมาแนะนำลูกชาย“แถวนี้จะมีอะไรให้เที่ยว” ลูกชายคนเดียวส่ายหน้าไปมา“ไม่เป็นไรค่ะ เสร็จงานแล้วปรายจะรีบกลับมารับใช้คุณท่านค่ะ”ไปรยายิ้มหวาน ทุกคนรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เธอก็รีบจัดเก็บถ้วยชามให้เรียบร้อยจะได้ไปทำงานพร้อมภูมิพยัตที่นั่งจิบกาแฟหน้านิ่ง ราวกับเมื่อวานไม่ได้เมาปลิ้นกลับบ้านมา ภูมิพยัตสังเกตเห็นใบหน้าหวานวันนี้แต้มแต่งเครื่องสำอางไม่จัดนัก แต่ก็ทำให้ใบหน้าเธอดูสดใสน่ามอง ซึ่งมันก็ลบรอยช้ำรอบดวงตาได้บ้าง ร่างสูงก้าวเดินนำออกมาเมื่อเห็นว่าเธอเสร็จงานในครัวแล้ว เขาหยุดยืนที่ประตูรถฝั่งคนนั่งรอจนร่างเล็กพาตัวเองเดินเร็วๆมาถึงรถจึงเปิดประตูให้“จะเอาบันไดไหม?” “ปรายปีนขึ้นเองได้ค่ะ”เธอเบ้ปากใส่เขาแล้วก้าวขึ้นรถโฟร์วิล โดยไม่รู้ว่าภูมิพย

    Last Updated : 2025-02-27
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 13. พูดไปตามจริง

    “ผมเป็นเจ้าของโรงงาน เลิกงานครึ่งวันจะเป็นไรไป” ปกติเขาไม่ใช่คนแบบนี้หรอกนะ เรื่องงานมาก่อนหญิงเสมอ แต่คราวนี้ให้ตัวเองสักวันก็แล้วกัน“ไปหยิบกระเป๋าเถอะ”“ค่ะ”ไปรยาเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นคล้องไหล่ ภูมิพยัตเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินมาเปิดประตูห้องให้เธอก้าวออกมาก่อน เขาหันไปบอกเลขาฯหน้าห้องว่าจะไม่กลับเข้ามาอีก ไปรยารู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครถามอะไรเกี่ยวกับเธอ ทุกคนเคารพเจ้านายอย่างภูมิพยัตมาก หญิงสาวหยุดที่ประตูรถแล้วหันมาบอกเขาก่อนที่เขาจะทำอะไร“ฉันขึ้นรถเองได้ คุณไม่ต้องอุ้มขึ้นหรอก”“ก็ได้ ผมจะยืนดูเผื่อคุณตกผมจะได้หัวเราะได้ทันเวลา”ไปรยาถลึงตาใส่ เขากลับมาเป็นผู้ชายปากร้ายแต่เพิ่มเติมคือจูบของเขาแสนหวานและเร่าร้อนจนเธอแทบจะละลายไปทันที เขารอเธอจึงขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วจึงเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ ใบหน้าคมอมยิ้มนิดๆก่อนที่รถจะเลื่อนตัวออกไป เขาขับรถวนไปรอบๆบริเวณโรงงาน“นี่โรงงานผม จริงๆมันเป็นของพ่อผม พ่อมาตั้งโรงงานที่นี่เพราะมันใกล้สวนยางพาราของชาวบ้าน ไม้พวกนี้มันหมดอายุแล้ว น้ำยางไม่มี ชาวสวนก็โค่นทิ้งปลูกใหม่ แต่ผมมาขยับขยายโรงงานแปรรูปไม้เต็มรูปแบบตามความต้องการของตลา

    Last Updated : 2025-02-27
  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 14. เข้าใจ

    “ค่ะ ฉันพอเข้าใจ” เธอมองไปรอบๆ “ที่นี่สงบร่มรื่นจริงๆค่ะ อุ้ย!นั้นลูกแกะนี่น่า น่ารักจัง”“ไปดูใกล้ๆ ได้นะครับคุณปราย” เม่นพูดขึ้น“ได้หรือคะ” เธอหันมาถามพร้อมรอยยิ้มสดใส“ตามสบายเลยครับ”ไปรยามองหน้าภูมิพยัตเป็นเชิงขออนุญาต เขาพยักหน้าให้ทำให้ไปรยารีบเดินไปดูคอกที่กั้นไว้เลี้ยงแพะ เธอหยิบหญ้าป้อนให้และลูบหัวแต่ละตัว“ใครนะ” เม่นถามมองดูหญิงสาวร่างเล็กเพลิดเพลินกับการให้หญ้าลูกแกะที่เขาเลี้ยงไว้“ก็แนะนำไปแล้วไง”“หมายถึงเป็นใคร แฟนนายหรือไงไอ้พยัต”“ไม่ใช่” ตอบเร็วเหมือนไม่ต้องคิด แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง“แล้วอยู่กับนายในฐานะอะไรวะ”“เธอเป็นแม่บ้าน”“พูดเป็นเล่น สวยแบบนั้นนะเหรอแม่บ้าน” เม่นกระแทกไหล่เพื่อนเบาๆ “ปรายไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น” เขาพูดน้ำเสียงเคร่งเครียด คนเป็นเพื่อนสนิทเข้าใจในทันทีว่าไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่น“แต่ถ้าคุณปรายไม่ได้เป็นอะไรกับนาย ฉันก็จีบได้ซินะ”“เฮ้ย! เจอกันไม่ถึงสิบนาทีจะจีบแล้วเหรอ”“เป็นไรไป ถ้าคนมันใช่มันใช่นั้นแหละ” เม่นยักไหล่ภูมิพยัตถอนหายใจหนักๆ นี่เขาคิดผิดหรือเปล่าที่มาที่นี่ เม่นไม่ใช่ผู้ชายเลวร้ายอะไรแค่อ่อนไหวง่ายไปนิด แต่พอคิดว่าจะมีใ

    Last Updated : 2025-03-01

Latest chapter

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 26. จบ

    เสียงหัวเราะหวานใสดังขึ้น เธอหัวเราะเขาแต่ทำไมเขากลับรู้สึกดี และไม่ได้โกรธเลยสักนิดที่ทำให้เขาดูเป็นตัวตลกแบบนี้“พี่พยัตสายเปย์แบบนี้ ปรายจะตอบแทนยังไงดีนะ”“รักพี่เยอะๆ รักพี่มากๆ รักพี่คนเดียวก็พอแล้วครับ”“ค่ะ ปรายจะรักพี่พยัตเยอะๆ รักมากๆ รักคนเดียว และรักตลอดไป”ไปรยาพูดไปปลดกระดุมเสื้อเจ้าบ่าวออก กล้ามอกแน่นหนั่นที่เคยสัมผัส ปลายนิ้วลากไปที่ขอบกางเกง เธอเลียริมฝีปากตัวอย่างไม่รู้ตัวขณะปลดเข็มขัดและรูดซิปกางเกงลง“พี่ทำไม่ไหวแล้ว ขอเลยแล้วกัน” เขาสารภาพแล้วอุ้มร่างเล็กขึ้นไปวางบนเตียง ถอยตัวเองออกมาจัดการกับกางเกงไปให้พ้นตัว เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าแล้วจึงปีนขึ้นเตียงแล้วโน้มหน้าลงจูบกลีบปากหวาน เขาชอบความอ่อนหวานยามอยู่ใกล้ และความร้อนแรงของเธอทำให้เขาคลั่งไคล้“ที่รักของพี่” เขากระซิบเสียงพร่า พรมจูบไปทั่วใบหน้า ลากเรียวลิ้นไปตามลำคอแล้วขบเม้มฝากรอยคิสมาร์ก มือหนาเคล้นคลึงอกคู่สวย เสียงหวานครางกระเส่าพร้อมร่างที่บิดส่ายไปมา“อื้อออ พี่พยัต” ไปรยาครางด้วยความเสียวซ่าน เขาปลดตะขอชุดชั้นในออกแล้วอ้าปากดูดดึงยอดอกสีหวาน ปลายลิ้นตวัดรัวพร้อมกับกอบกุมเต้างาม เธอเสียวกระสัน

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 25. แต่งงาน

    “ความจริง หลังจากการทลายบ่อนกับซ่องของกำนันนิยม เรามีหลักฐานพาดพิงมาถึงคุณธงชัยด้วยนะครับ” ภูมิพยัตหยิบซองสีน้ำตาลที่สอดไว้ในกระเป๋าเสื้อนอกออกมาส่งให้ธงชัย เขารับมาแล้วเปิดออกดู ใบหน้าของธงชัยถึงกับซีดเผือกในขณะที่ภรรยาคว้ารูปไปดูแล้วทุบตีสามีพัลวัน“เรามีหลักฐาน นอกจากคุณธงชัยจะเล่นพนันแล้วยังซื้อบริการหญิงที่อายุไม่ถึงสิบห้าปี แค่นี้มันก็ทำให้คุณย้ายไปนอนกินข้าวแดงในคุกได้สบายๆเลยนะครับ”“ไอ้ผัวบ้า! ไอ้จัญไร! ไหนว่าไปเล่นไพ่อย่างเดียวไง”“ก็นั่นมันของแถมนี่ โอ๊ย!” ธงชัยโดนเมียบิดหูเข้าให้“เอาล่ะครับ” ภูมิพยัตหยิบรูปเหล่านั้นกลับคืน “ในฐานะที่เราก็จะเป็นญาติกันแล้ว ผมจะช่วยปิดเรื่องนี้ให้ แต่ผมก็หวังว่าคุณทั้งสองจะตอบแทนบุญคุณผมโดยการไม่ยุ่งเกี่ยวกับไปรยาอีก”“ได้ๆ จะเอาไปทำอะไรก็เอาไปเลย” ธงชัยรีบบอก“คำพูดอย่างเดียวไม่มีความหมาย ผมทำหนังสือสัญญามาแล้ว รบกวนทั้งสองช่วยเซ็นรับรู้ด้วยนะครับ” เขาหยิบซองจดหมายออกมาแล้วส่งให้ ธงชัยรีบเซ็นชื่อโดยไม่อ่านรายละเอียดทั้งมือไม้สั่น ภรรยาของเขาก็เช่นกัน เพราะเกรงสายตาคมกริบคู่นั้น ถ้าขนาดยิงกำนันนิยมคนดังได้ พวกเขาทั้งสองคนรอดได้ยาก

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 24. ว่าที่ลูกสะใภ้

    คุณบุญมาและคุณรำเพยดีใจที่จะได้ไปรยามาเป็นลูกสะใภ้ ทั้งสองฟังเรื่องราวทั้งหมดจากเม่นแล้ว ทั้งสองดูจะเห่อว่าที่ลูกสะใภ้มากกว่าลูกชายเสียอีก เรียกว่าเตรียมวางแผนจัดงานแต่งงานให้สมน้ำสมเนื้อไม่ให้ไปรยาน้อยหน้าใคร“ปรายไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหน เราจัดกันเล็กๆก็ได้ค่ะ”“ไม่ได้หรอก งานแต่งานลูกชายคนเดียวของบ้านเรา” คุณบุญมาหัวเราะชอบใจ “หนูปรายต้องมีลูกเยอะๆนะ พ่อกับแม่มีลูกคนเดียวเหงาจะแย่ ปรายไม่ต้องห่วง แม่กับพ่อจะช่วยเลี้ยงเอง”“อ้าวพ่อ นี่ลูกผมผมจะเลี้ยงเอง พ่อกับแม่เอาไปเลี้ยงเดี๋ยวก็ตามใจจนเสียคนหรอก”“บ่ะ! ไอ้ลูกคนนี้นี่ ดูเอ็งซิ นี่ก็เสียคนจะแย่อยู่แล้ว พูดจากับพ่อกับแม่ไม่มีหางเสียเอาซะเลย”“ก็พ่อเป็นคนสอนผม ลูกผู้ชายอย่าทำตัวหยุมหยิม ผมก็เป็นแบบนี้”“เอาน่าพ่อลูกคู่นี่ก็นะ” คุณรำเพยห้ามทัพ แล้วหันไปมายิ้มให้ไปรยา “แต่ยังไงหนูปรายก็ยังมีอาอยู่ ถึงเขาจะทำไม่ดีกับเรา เราก็คงจะบอกเขานะ เผื่อวันหน้าได้เจอหน้ากันจะได้มองหน้ากันได้”“ปรายก็คิดแบบนั้นค่ะ”“รอแผลหายก่อนผมจะพาปรายไปบ้านที่กรุงเทพฯ“ดีแล้ว ถ้างั้นก่อนแต่งงานให้หนูปรายมาอยู่เรือนใหญ่กับพ่อแม่ก่อนนะ”“ไม่ได้ อีกตั้งเป็นเดือน

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 23.ไม่ได้กะเอาถึงตายนี่

    Chapter 23.ไม่ได้กะเอาถึงตายนี่“นายต้องไปโรงพยาบาล”“แผลไม่เท่าไหร่” ภูมิพยัตกัดฟันพูดและมองตามร่างของกำนันนิยมที่ถูกหามขึ้นรถพยาบาลออกไปแล้ว“ไม่ค่อยได้ซ้อมหรือไง” เม่นพูดประชด“ก็ไม่ได้กะเอาตายนี่ แค่นี่ก็คงสาหัสเหมือนกัน” เขาถอนหายใจ“เจ้าหน้าที่ชุดปฏิบัติการพิเศษกรมการปกครองเข้าทลายซ่องและบ่อนกำนันนิยม” เม่นอธิบาย“นายเป็นคนทำรึ” “เราแค่เป็นสายให้เท่านั้นเอง” เม่นหัวเราะแฮะๆ “เราจะให้การเป็นพยานให้นายเอง ตอนนี้ไปให้หมอทำแผลก่อนดีกว่า คุณปรายครับ ช่วยพูดให้เพื่อนดื้อๆ ของผมไปโรงพยาบาลที่เถอะครับ”“คุณพยัตไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ” ไปรยาอ้อนวอนด้วยแววตาที่ใครเห็นก็ใจอ่อน ภูมิพยัตพยักหน้ารับ เขาอยากกอดเธอแต่แขนเจ็บจนยกไม่ขึ้น เขาหันไปกระซิบกับเม่น เพื่อนกลั้นหัวเราะแล้ววิ่งหายไปครู่หนึ่งกลับมาพร้อมเสื้อแจ็คเก็ตให้ไปรยาใส่คลุมทับชุดเดรสสีแดงเพลิงที่เธอสวมอยู่“คุณปรายต้องอยู่ให้ปากคำกับตำรวจก่อน เราจะดูแลคุณปรายให้เอง นายไปกับโรงพยาบาลก่อนเถอะ เสร็จแล้วพวกเราจะตามไป”มีเพียงสายตาที่จ้องมองด้วยความเข้าใจ จำใจต้องห่างกันเพียงชั่วคราว เธออยากอยู่ดูแลเขาแต่ก็ต้องเคลียร์เรื่องทางนี้ก่อน ไ

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 22. เช็ดน้ำตาซะ

    เจ้หงส์เดินนวดนาดด้วยท่วงท่านางพญา เธอไม่เหมือนกับเจนนี่ที่มักจะชอบร้องวีดว๊ายๆน่าปวดหัว แต่เจ้หงส์ดูแลแค่เด็กในอาบอบนวด ไม่ได้บริการจัดหาส่งถึงสถานที่อย่างเจนนี่ เจ้หงส์เดินกลับมาที่ห้องเก็บตัวที่ขังไปรยาไว้ ถอนหายใจโล่งอกที่ไม่มีใครยืนคุมหน้าห้อง มือเรียวที่ทาเล็บสีม่วงสวยเปิดประตูเข้าไป ร่างเล็กผวาเฮือกยกมือที่ถูกมัดปาดน้ำตา“เช็ดน้ำตาซะ แต่งตัวสวยๆแล้วออกไปกับเจ้”“ทำไมคะ”“เจ้พูดไม่ได้แต่ต้องรีบ” เจ้หงส์เดินไปที่ตู้เสื้อเลือกหยิบชุดที่แดงเพลิงออกมาแล้วแก้เชือกที่มัดอยู่ ไปรยามองอย่างหวาดๆ“จำไว้ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่าพูดชื่อเจ้เด็ดขาด เจ้ช่วยได้แค่นี้”“ขอบคุณค่ะ” ไปรยาหยิบเสื้อผ้ามาพอคลี่ชุดสีแดงออกดูก็ต้องอ้าปากค้าง เธอไม่เคยใส่เสื้อผ้าแบบนี้เลย แต่เมื่อหันไปทางเจ้หงส์ที่พยักหน้าให้ ทำให้เธอต้องรีบเปลี่ยน มันเป็นชุดเดรสสายเดี่ยวเส้นเล็กอวดเนื้อหนัง กระโปรงก็สั้นจนเธอไม่กล้าก้าวขา มือเล็กพยายามดึงชายกระโปรงลงมาอีกแต่มันก็ไม่ช่วยอะไร เจ้หงส์มองแล้วก็ถอนหายใจ หยิบแปรงมาหวีผมให้หญิงสาว ตามด้วยแต่งหน้าลบรอยน้ำตา ไม่รู้ที่มาที่ไปแต่คิดว่าหญิงสาวคนนี้คงไม่ได้เต็มใจมาจริงๆ แต

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 21.  ไปแล้ว

    “ไปแล้ว” ภูมิพยัตยกเหล้าขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่ เม่นขมวดคิ้วยุ่งกับสิ่งที่เพื่อนพูด“ไปไหน?”“ไม่รู้ รู้แต่ไปแล้ว” “เฮ้ย! พูดจาไม่รู้เรื่องเลยว่ะ”เม่นแย่งแก้วเหล้าจากมือเพื่อน เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มในร้านทำให้เขาตัดสินใจลากเพื่อนออกมานั่งที่หน้าร้านแทน แม้เสียงเพลงจะดังออกมาข้างนอก แต่ก็พอจะคุยกับเพื่อนได้ จะได้รู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้นหายไปไหนกัน“เรื่องเป็นมายังไงวะ ไหนเล่ามาดิ”“ไม่รู้จะเล่ายังไง”“เวลาแบบนี้เหล้าไม่ช่วยอะไร แต่เพื่อนน่ะช่วยรับฟังได้นะเว้ย”ภูมิพยัตถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างที่เม่นพูดก็ถูก เวลานี้เขาต้องเพื่อนที่ช่วยรับฟังปัญหาจริง เพราะเขาไม่เข้าใจสิ่งที่ไปรยาตัดสินใจเลยสักนิด เขาเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้เม่นฟัง เว้นเพียงแต่ความสัมผัสลึกซึ้งที่เขากับไปรยามีร่วมกัน จนมาถึงฉากสุดท้ายที่เห็นไปรยาเดินจากไปพร้อมกำนันนิยม“แล้วนายว่าไงล่ะ เราทำอะไรไม่ถูกเลย”“ไอ้บ้าเอ๊ย!!” เม่นตะคอกใส่เสียงดัง เขาโมโหจนอยากถีบโต๊ะ หรือปาขวดระบายอารมณ์เสียจริง“อะไรวะ”“ทำไมนายโง่ขนาดนี้วะ” เม่นกระชากคอเสื้อของภูมิพยัตเขย่าแรงๆ“เฮ้ย! นายเป็นอะไรไปวะ” ภูมิพยัตปัดมือของเพื่อนออก “ไม่

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 20. หมายความว่ายังไง

    “คุณพยัตจะเข้าใจยังไงมันก็เรื่องของคุณ คนเห็นแก่ตัวอย่างปรายก็ต้องไปตามทางของปราย” เธอพูดแล้วก็รีบเดินไปที่ประตูห้อง เปิดออกอย่างรวดเร็ว“ปราย”ภูมิพยัตทำเสียงเหนื่อยๆ เขาเองก็สับสนกับความรู้สึกของตัวเอง โกรธที่เธอไม่พูดความจริง หรือโกรธที่ความจริงมันเปิดเผยตอนที่เหตุการณ์มันมาบรรจบกันอย่างนี้ เขาเคยถูกทิ้งเพราะมีหนี้สินล้นพ้นตัว เขาเกลียด เขาเสียใจที่ถูกทิ้งยามยากลำบาก ไปรยาทิ้งครอบครัวตัวเองทั้งที่รู้ว่ามีหนี้สินและหนีมาอยู่กับเขาแบบนี้ เขา...เขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเธอรู้เพียงแค่ ปล่อยเธอไปจากชีวิตเขาไม่ได้เท่านั้นไปรยาเปิดประตูออกมา เธอต้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นผู้เป็นอารวมทั้งคนที่วิ่งตามจับเธอคราวก่อนอยู่ตรงนั้น“นังปราย! แกมันแย่จริงๆ ทิ้งอาแล้วหนีไปแบบนั้น เอาตัวมันไปเลยครับกำนันนิยม” ธงชัยชี้หน้าด่าทันที เขาโกรธจนควันแทบออกหู เห็นเงียบๆไม่คิดว่าจะมีพิษสงเล่ห์เหลี่ยมเยอะขนาดนี้ ธงชัยหันไปพูดน้อมน้อมกับกำนันนิยม กำนันมองหญิงสาวด้วยสายตาพึ่งพอใจแล้วพยักหน้าให้ลูกน้องไปเอาตัวหญิงสาวมา ร่างบางถึงกับผงะถอยหลัง อยากหมุนตัวกลับไปหาภูมิพยัต แต่สายตาดูถูกดูแคลนของเข

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 19. วันครบกำหนดใช้หนี้

    “ไม่เป็นไรค่ะ ปรายเข้าใจ” ไม่หรอก จริงๆแล้วเธอไม่เข้าใจอะไรเลย จู่เขาก็ทำท่าโกรธเธอมากมายขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี่เขาแสนดีกับเธอจะตายไป“ใช่ เราต้องคุยกัน”ภูมิพยัตปล่อยมือจากเจนนี่ เล่นเอาแม่เล้าถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้น ไปรยาเดินตามแผ่นหลังของเขาออกมานอกร้านกาแฟ“คุณพยัตค่ะ มีเรื่องอะไรหรือคะ”“ผมถามจริงๆ คุณรู้จักคนที่ผมพาเข้าไปเมื่อกี้ไหม?”“เอ่อ...ไม่ทราบค่ะ” เธอพูดตามจริง”“คุณจำได้ไหมว่า คุณบอกผมว่าใครส่งคุณมาเป็นแม่บ้านที่บ้านของผม”“ค่ะ” ไปรยาพยักหน้ารับ “คุณเจนนี่ค่ะ”ภูมิพยัตสูดลมหายใจลึก แล้วจ้องมองราวกับจะฉีกเธออกเป็นชิ้นๆ เพราะเขาเกลียดคนโกหกที่สุด“ไปรยา เราต้องหาที่เงียบๆคุยกันแล้ว ผมต้องการรู้ความจริงจากปากคุณเท่านั้น”คำพูดของเขาเฉียบขาดดุจกับคมมีดที่กรีดคนให้ตายได้ เขาดึงข้อมือเธอให้เดินมาที่รถราวกับกลัวเธอจะวิ่งหนีไป เขาขับรถเข้ามาในโรงแรมที่ทั้งคู่เจอกัน ไปรยารู้สึกหวาดกลัว ไม่ใช่เพราะเขา แต่เพราะเคยหนีเจ้าหนี้ของอาธงชัย ขณะที่ภูมิพยัตโอบไหล่คนตัวเล็กเข้าห้องพัก หญิงสาวไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว เพราะเธอกังวลแต่เรื่องของชายหนุ่มจนลืมไ

  • บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์   Chapter 18.  ทำเหมือนไม่เคยเจอ

    อาจจะมีแต่ภูมิพยัตเท่านั้นที่ไม่รู้ตัว ว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เมื่ออยู่บ้านเขามักจะช่วยไปรยาหยิบนั้นหยิบนี่ กลายเป็นเงาตามตัวไปรยาไปเสีย วันนี้เขามีธุระต้องเข้าไปในตัวอำเภอ เขาสั่งลูกน้องให้แวะเวียนมาเดินยามที่หน้าบ้านพ่อแม่ ต้องบอกพ่อให้คอยระวังด้วย“ไม่พาหนูปรายไปเที่ยวบ้างละลูก” “ไม่เป็นไรคะคุณท่าน คุณพยัตไปทำงาน ปรายไปก็เกะกะเปล่าๆ”“ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างซิ อยู่ในบ้านทุกวันเป็นเดือนๆแล้ว”ภูมิพยัตมองอย่างชั่งใจแล้วพยักหน้ารับ เขาก็อยากอยู่ตามลำพังกับเธอบ้างเหมือนกัน “ไปแบบนี้นั้นแหละ ถ้าคืนนี้กลับไม่ทันก็จะมาตอนเช้า”“ดูแลน้องด้วยล่ะ” พ่อกำชับ“พ่อก็ดูแลแม่ด้วย” เขายังแอบห่วงเรื่องคนที่มาเผาโรงงานอยู่ แต่ก็สั่งคนให้คอยมาดูที่บ้านแล้ว“ไปเถอะ กว่าจะไปถึง” เขาพยักหน้าเรียกและเดินนำมาที่รถ ไปรยารีบเดินเร็วๆตามหลังเขามา แต่เขาไม่ได้เดินไปที่รถกระบะที่ใช้ประจำ แต่เป็นรถเก๋งคันหรูสีน้ำเงินเข้ม และก็เป็นเช่นทุกครั้งที่เขาจะเปิดประตูรถให้ รอจนเธอขึ้นรถเรียบร้อยแล้วจึงเดินมาฝั่งคนขับและออกรถ “รถมันจอดให้ฝุ่นจับอยู่อย่างนาน เลยเอาออกมาใช้บ้าง”“ค่ะ” เธอไม่รู้จะพ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status