MasukShare
Chapter 9. อยู่บ้านคนเดียวได้นะ
Terakhir Diperbarui:
2025-02-26 21:47:18ไปรยายิ้มหวาน เธอกลับเข้ามาในครัว เมื่อวานทำแกงไว้สามหม้อ มีเหลือเก็บใส่ตู้เย็นพอได้กินอยู่ แต่เธออยากทำอาหารใหม่ๆให้คุณท่านทั้งสองทานมากกว่าอุ่นของเก่า พอเห็นมีคนงานมาก็เลยลองถามดู ข้าวสวยก็น่าจะพอกินอยู่ และเธอใช้เวลาสิบนาทีจริงๆ อาหารก็อุ่นให้ร้อนพร้อมรับประทาน เธอตักใส่ถ้วยวางบนถาดแล้วเดินถือออกมาให้ คนงานเห็นเข้าก็รีบเข้ามาช่วย หามุมนั่งกินข้าวเที่ยง
“น่ากินทั้งนั้นเลยครับคุณปราย เป็นบุญปากพวกเราจริงๆ”
“พูดเกินไปแล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มเขินๆ
“นี่มันอะไรกัน ทำงานกันเสร็จแล้วหรือไง” น้ำเสียงดุดันดังมาจากด้านหลัง ลูกน้องแต่ละคนพากันสะดุ้งโหย่งไม่คิดว่าภูมิพยัตจะกลับมาที่บ้านตอนนี้
“นี่มันเที่ยงแล้ว พวกเขาก็พักทานอาหารมันก็เรื่องปกติไม่ใช่หรือคะ” ไปรยาเถียงหน้าตาเฉย บรรดาลูกน้องของภูมิพยัตถึงกับมองด้วยความตะลึง มีใครที่ไหนกล้าเถียงเจ้านายเขาล่ะ
“แล้วนั้น!ต้มข่าไก่ใส่เห็ดของผมนี่!” มือใหญ่ชี้นิ้วไปที่ชามกับข้าว
“ของแค่นี้ปรายทำให้ใหม่ก็ได้ค่ะ” ไปรยาส่ายหน้าไปมา นี่มันนิสัยเด็กชัดๆ ห่วงขนมของกินเนี้ย “คุณก็ทานข้าวพร้อมลูกน้องก็ได้นี่”
ภูมิพยัตโคลงศีรษะไปมา “ผมต้องไปจันทบุรีสักสองวันเลยกลับมาเอาเสื้อผ้านะ”
“งานหรือคะ”
“ใช่” เขาตอบแต่พอเห็นแววตาเหมือนลูกแมวหลงทางแล้วก็รู้สึกแปลกๆในหัวใจ
“ปกติผมเดินทางบ่อย ไปดูสวนยางพาราที่จะซื้อไม้บ้าง ไปติดต่อลูกค้าบ้าง งานโรงงานมันก็แบบนี้แหละ ผมไม่อยู่คุณดูแลพ่อกับแม่ให้ดีด้วยนะ”
“ค่ะ คุณพยัตเองก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
หญิงสาวยิ้มให้เขา แต่แล้วก็ต้องตัวแข็งไปเมื่อร่างสูงก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหู ลมหายใจของเขาผ่าวร้อนจนเธอพลอยรุ่มร้อนไปไม่รู้ตัว
“อยู่บ้านคนเดียวได้นะ”
“ค่ะ”
“ล็อกประตูดีๆ ถ้ากลัวก็ไปนอนเรือนใหญ่”
“ค่ะ”
พูดจบภูมิพยัตก็เงยหน้าขึ้น สองหนุ่มสาวยืนคุยกันส่งสายตาระยิบระยับแบบลืมไปว่า รอบข้างมีคนแอบมองอยู่และคาดเดาไปถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งคู่ แม่บ้าน? น่าจะเป็นมากกว่าแม่บ้านเสียแล้ว ไม่อย่างนั้น คุณภูมิพยัตคงไม่ถึงขนาดสั่งลูกน้องมาซ่อมไฟทางเดินและปูอิฐตัวนอนตรงทางเดินใหม่ขนาดนี้
แต่ความรักจะผลิบานในหัวใจที่เยียบเย็นดุจก้อนหินของภูมิพยัต นั้นหมายความว่าผู้ชายคนนี้ได้ฟื้นจากบาดแผลร้าวลึกของหัวใจแล้ว ทว่าใครจะอดทนพอที่จะรักและรักคนอย่างภูมิพยัต ผู้ชายผู้มีหัวใจดุจหินผาคนนี้ได้
ไปรยามักจะเผลอมองไปทางหน้าบ้านเสมอ เหมือนจะเฝ้ารอใครบางคนกลับมา ภูมิพยัตบอกว่าไปดูงานต่างจังหวัดสองวัน แค่สองวันที่เขาไม่อยู่ เธอควรอยู่บ้านอย่างสบายใจแต่กลับเอาแต่คิดถึงผู้ชายปากร้ายคนนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาไปรยาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เธอไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้นแต่ไม่เจอคนถูกใจหรือคนที่จะทำให้ใจเต้นแรงสักครั้ง ก็เป็นครูเด็กประถม เจอแต่ผู้ปกครองเด็กๆนี่นะ เลิกงานก็กลับบ้านมาทำงานบ้านก็แทบไม่ได้หยุดได้พัก จะเอาเวลาที่ไหนไปเจอหนุ่มโสดได้ละ
“งานไอ้เสือมันก็แบบนี้ ต้องไปดูงานที่นั้นที่นี่บ่อยๆ แถมงานโรงงานมันก็สกปรกมีแต่ฝุ่นไม่เหมือนคนทำงานบริษัท ไม่มีเวลาไปเอาอกเอาใจใคร มันก็เลยอยู่เป็นโสดแบบนี้แหละ”
คุณบุญมาพูดเปรยๆ ท่านเองก็สังเกตเห็นว่าไปรยาคอยมองหาลูกชายตัวเองบ่อยๆ สองวันมานี่เธอยังคงกิริยาน่ารักอ่อนหวาน ต้องเรียกว่าเป็นแม่บ้านแม่เรือนมากกว่าแม่บ้านอาชีพ อาหารคาวหวานทำได้อย่างไม่มีที่ติ ตื่นเช้ามาช่วยภรรยาของเขาจัดเตรียมอาหารใส่บาตร ทำความสะอาดบ้านช่องได้อย่างดี แถมยังมาช่วยดูแลต้นไม้ใบหญ้าและอ่านหนังสือให้ฟังอีกด้วย ถ้าเธอจะเสแสร้งแกล้งทำก็ไม่น่าจะแนบเนียนได้ขนาดนี้
ปัญหาเดียวที่ยังแคลงใจ ไปรยาเป็นผู้หญิงที่แม่เล้าส่งมานะซิ
“คุณพยัตไม่มีคนรักหรือคะ” ไปรยาอดถามไม่ได้ ก็ไม่รู้ทำไมถึงอยากรู้เรื่องของเขานัก รู้แค่ว่าเป็นเจ้าของโรงไม้แปรรูปขนาดใหญ่ แต่เรื่องอื่นเธอก็ไม่รู้จัก
“อยากรู้เรื่องตาภูมิหรือจ๊ะหนูปราย” คุณรำเพยหยอกเย้า
“เอ่อ..เผื่อคุณพยัตพามาคนรักมา ปรายจะได้ดูแลต้อนรับได้ค่ะ” แค่คิดก็เจ็บจี๊ดในอก เธอจะไปมีสิทธิ์คิดหรือรู้สึกอะไรกับเขาได้ล่ะ
“ก็...” สองสามีภรรยาวันหกสิบอัพมองหน้ากันเหมือนช่างใจ จะเล่าดีไหม? แต่เรื่องมันก็นานมากแล้ว
“ปรายขอโทษค่ะ ปรายเป็นแค่แม่บ้านไม่ควรก้าวก่ายเรื่องของผู้เป็นนาย” เธอรีบออกตัวเพราะรู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทั้งท่านสองลำบากใจ
“ไม่มีอะไรหรอก เรื่องมันนานมาหลายปีแล้ว” คุณบุญมาชิงพูดขึ้นมาก่อน
“น่าจะแปดหรือเก้าปีแล้วละ ใช่ไหมคุณ” คุณรำเพยหันไปถามสามี
“ประมาณนั้น” คุณบุญมาพยักหน้ารับ “ไอ้เสือเคยมีคนรัก รักมากถึงขั้นจะแต่งงานอยู่กินด้วยกันนี่แหละ แต่ช่วงนั้นที่โรงงานมีปัญหา การเงินติดขัด มันวิกฤตเลยละช่วงนั้น ไอ้เสือมันเลือกที่จะไม่ปลดคนงาน มันพยายามสู้เพื่อให้ทุกคนยังมีงานทำ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไปแต่งานกับผู้ชายอื่นเสียนี่ ตั้งแต่นั้นก็ไม่เคยไอ้เสือคบผู้หญิงคนไหนจริงจังอีก”
“คุณพยัตคงจะรักผู้หญิงคนนั้นมาก”
จากไปหลายปีแถมแต่งงานไปแล้ว เขายังไม่ลืมเธอ ยังไม่มีใครใหม่ จะเรียกว่าเป็นเรื่องดีของเธอได้หรือเปล่า หากเธอปรารถนาจะให้เขารักเธอล่ะ เธอต้องสู้กับเงาคนรักเก่าของเขานะหรือ
‘รัก’
ไปรยาเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นไป เธอเผลอคิดแบบนั้นได้อย่างไรกัน เธออยากให้ภูมิพยัตรักเธอนะหรือ? อะไรกัน? เธอเพิ่งเจอเขานะแค่ไม่กี่วันด้วยซ้ำไป
อาการนิ่งงันไปของไปรยา ทำให้คุณบุญมาและคุณรำเพยเข้าใจว่าเธอเหนื่อยจากการทำงานและต้องดูแลคนแก่ทั้งวัน
“หนูปราย วันนี้ไปพักผ่อนเถอะจ๊ะ”
“ค่ะ ถ้ามีอะไรก็เรียกปรายได้นะคะ”
“จ๊ะ ไปพักผ่อนเถอะ”
ไปรยายกมือไหว้ลาคุณท่านทั้งสองแล้วเดินออกมาอย่างเหงาๆ ทางเดินที่เขาให้คนมาปูอิฐทางเดินใหม่ รวมทั้งโคมไฟที่หัวเสาก็สว่างไม่มืดมิดเหมือนค่ำคืนแรกที่มาเยือน คนแบบนั้นเคยมีบาดแผลในใจด้วยหรือ? เขาดูสมบูรณ์แบบและหล่อเหลา
เอ่อ...ใช่ เธอไม่โกหกก็ได้ เขาดูหล่อมากแถมยังเต็มไปด้วยมัดกล้าม ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่เธอเคยรู้จัก ที่มักจะผอมๆบางๆ
หญิงสาวเดินกลับมาที่เรือนหลังเล็กของภูมิพยัต เขาบอกว่าสองวันแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเข้าบ้านตอนไหน ไปรยาจัดการอาบน้ำสระผมยาวสลวยแล้วมานั่งที่ห้องนั่งเล่น เปิดโทรทัศน์ดูฆ่าเวลา เธอควรจะเลิกคิดถึงเรื่องของเขา และหาทางแก้ปัญหาของตัวเอง หนี้ห้าล้านบาทที่เกิดการจากเล่นการพนันนี่นะ ทำไมต้องเป็นเธอที่ชดใช้ล่ะ ตั้งแต่เรียนจบทำงานมาสามปีนี้ เงินเดือนของเธอก็แบ่งให้ทางบ้านตลอด เธอควรมีชีวิตของตัวเอง เธอลาออกจากงานเก่ามาแล้ว ทุกคนไม่มีใครสงสัยในการหายตัวไปของเธอ
ร่างบางกระถดกายนั่งกอดเข่าบนโซฟา ด้านนอกมืดแล้วและโคมไฟก็ส่องแสงสว่าง เธออยากเริ่มต้นใหม่ให้ชีวิตตัวเอง ทำงานหาเงิน หาที่อยู่ค่อยๆจัดการชีวิตตัวเองไปที่ละนิดละน้อย ต้องเริ่มต้นใหม่และต้องบอกความจริงกับเขา ถ้าเขาไม่ให้เธอทำงานที่นี่ต่อ เธอก็ต้องหาที่ทางของตัวเอง แต่จะให้กลับไปใช้หนี้ที่ตัวเองไม่ได้ก่อ เธอไม่ยอมเด็ดขาด
เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดตามด้วยเสียงมอเตอร์ไซค์ ไปรยาลุกจากโซฟาไปที่หน้าต่าง ขยับแง้มผ้าม่านออกดู เป็นรถของภูมิพยัต รถจอดสนิทแล้ว ลูกน้องก็ประคองปีกภูมิพยัตลงมาจากรถ ไปรยาตกใจรีบเดินไปเปิดประตูบ้าน แต่พอคนตัวเข้ามาใกล้ก็ได้กลิ่นเหล้าโชยคลุ้งก่อนตัวคนจะมาถึงเสียอีก
“นี่ไปตกถังเหล้าถังเบียร์ที่ไหนมาเนี้ย” ไปรยาเบี่ยงตัวหลบให้ลูกน้องสองคนหิ้วปีกเจ้านายมาที่โซฟา
Bab terkait
บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 10. แกล้ง
“ฉลองกันหนักไปนิดหนึ่งครับคุณปราย” วินพูดขึ้นแล้วสะอึก กลิ่นเหล้าก็โชยคลุ้งไม่แพ้กัน “ช่างเถอะค่ะ เดี๋ยวปรายดูแลต่อเองค่ะ กลับไปพักผ่อนเถอะ”“ครับคุณปราย” วินยกมือไหว้ลา เดินตัวเซไปถึงประตูแล้วนึกได้ หมุนตัวกลับเอากุญแจรถยื่นให้พร้อมยิ้มแห้งๆ ไปรยาได้แต่ถอนหายใจ มองดูลูกน้องทั้งสองกลับไปพร้อมมอเตอร์ไซค์ที่ขับตามมาเมื่อครู่ เธอเดินไปปิดประตูบ้านให้เรียบร้อยแล้วไปดูสภาพคนเมา อะไรจะเมาได้ขนาดนี้ เธอถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูสำหรับเช็ดหน้าและอ่างใส่น้ำ เดินกลับมาก็เห็นเขาเอนหลังพิงโซฟา ศีรษะพาดไปกับพนักพิงหลัง มือเรียวหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาดๆแล้วเช็ดใบหน้าของเขา มือใหญ่ปัดมือเธอออกคล้ายรำคาญ พลอยทำให้หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดไปด้วย“อยู่นิ่งๆ สิคะ ปรายจะเช็ดตัวให้ จะได้สบายเนื้อสบายตัว”เธออดดุเขาไม่ได้ เสียงดุของเธอไม่ดังนักแต่ก็ทำให้เขาลืมตาขึ้นมอง ดวงตาของเขาฉ่ำหวาน โครงหน้าคมและเหนือริมฝีปากที่ยิ้มน้อยๆนั้นมีเรียวหนวดบางๆ เสื้อเชิ้ตของเขายับยู่ ไปรยาพยายามไม่สนใจสายตาของเขา บรรจงเช็ดใบหน้าและลำคอให้ มือเรียวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเขาครางในลำคออย่างพอใจ หญิงสาว
Terakhir Diperbarui : 2025-02-26บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 11. อย่าพูดเรื่องเมื่อคืนเลยนะ
ลมหายใจสม่ำเสมอบอกได้ชัดเจนว่าหญิงสาวหลับไปแล้ว แต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยให้เธอหลับเพียงลำพัง เธอยังนอนหนุนท่อนแขนของเขาอยู่ และเขาก็รู้สึกอุ่นในอกทีได้ใช้วงแขนปกป้องใครสักคน มันเนิ่นนานเหินห่างความรู้สึกแบบนี้ไปนานเท่าไหร่ เขาเคยคิดว่าแผลในใจของเขาไม่มีวันดีขึ้น เขาไม่อาจเปิดใจมีความรักใหม่ได้อีก แต่เขารู้ว่าสิ่งที่คิดนั้นมันผิดไปถนัด ตั้งแต่น้ำตาของเธอรินไหล เขาก็รู้สึกได้ว่าหัวใจของเขายังรู้เป็นไม่ด้านชาอย่างที่คิด เวลาที่ได้พบกัน รู้จักกันมันน้อยเกินกว่าจะตัดสินอะไรได้ เขาไม่อยากบังคับเธอ อยากได้ยินความจริงจากปากเธอ ไม่ว่าเรื่องราวจะเลวร้ายเพียงใด ขอให้เธอเป็นคนบอกเขาเอง อย่าให้เขาต้องไปรับรู้จากคนอื่น อย่างที่เขาเคยเจอมาจากคนรักเก่าเลย ภูมิพยัตดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มทั้งสองคน เธอหลับไปแล้ว และหลับจริงๆจังๆเสียด้วย แต่เขาละ ผู้ชายทั้งแท่งมีผู้หญิงตัวนุ่มหอมกรุ่นในวงแขนนี่ ไอ้ที่ตื่นอยู่นี่จะข่มให้มันหลับลงไปได้ยังไง เขาเผลอหัวเราะในลำคอแล้วก้มลงจูบขมับเธอเบาๆ“นี่เธอกำลังลงโทษฉันอยู่ใช่ไหมไปรยา”แสงแดดจากภายนอกแทรกผ่านผ้าม่านลายลูกไม้มาแตะเปลือกตา ปลุกคนที่หลับใหลให้รู้สึกสึกตัว ไป
Terakhir Diperbarui : 2025-02-27บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 12. ขอยืมตัว
“ทานอาหารเช้ากันดีกว่าค่ะ” ไปรยาพูดแทรกขึ้น เธอตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วระหว่างฟังพ่อแม่ลูกพูดคุยกันอย่างน่าอิจฉา เธอมักจะเป็นส่วนเกินของคำว่า“ครอบครัว”เสมอ“วันนี้ผมขอยืมตัวแม่บ้านคนโปรดของพ่อกับแม่ไปใช้งานหน่อยนะครับ” ภูมิพยัตไม่รู้ตัวว่าตัวเองติดพูดประชดประชันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน“เสร็จงานแล้วก็พาน้องไปเที่ยวดูนั้นดูนี่บ้างก็ได้นะ” คุณบุญมาแนะนำลูกชาย“แถวนี้จะมีอะไรให้เที่ยว” ลูกชายคนเดียวส่ายหน้าไปมา“ไม่เป็นไรค่ะ เสร็จงานแล้วปรายจะรีบกลับมารับใช้คุณท่านค่ะ”ไปรยายิ้มหวาน ทุกคนรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เธอก็รีบจัดเก็บถ้วยชามให้เรียบร้อยจะได้ไปทำงานพร้อมภูมิพยัตที่นั่งจิบกาแฟหน้านิ่ง ราวกับเมื่อวานไม่ได้เมาปลิ้นกลับบ้านมา ภูมิพยัตสังเกตเห็นใบหน้าหวานวันนี้แต้มแต่งเครื่องสำอางไม่จัดนัก แต่ก็ทำให้ใบหน้าเธอดูสดใสน่ามอง ซึ่งมันก็ลบรอยช้ำรอบดวงตาได้บ้าง ร่างสูงก้าวเดินนำออกมาเมื่อเห็นว่าเธอเสร็จงานในครัวแล้ว เขาหยุดยืนที่ประตูรถฝั่งคนนั่งรอจนร่างเล็กพาตัวเองเดินเร็วๆมาถึงรถจึงเปิดประตูให้“จะเอาบันไดไหม?” “ปรายปีนขึ้นเองได้ค่ะ”เธอเบ้ปากใส่เขาแล้วก้าวขึ้นรถโฟร์วิล โดยไม่รู้ว่าภูมิพย
Terakhir Diperbarui : 2025-02-27บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 13. พูดไปตามจริง
“ผมเป็นเจ้าของโรงงาน เลิกงานครึ่งวันจะเป็นไรไป” ปกติเขาไม่ใช่คนแบบนี้หรอกนะ เรื่องงานมาก่อนหญิงเสมอ แต่คราวนี้ให้ตัวเองสักวันก็แล้วกัน“ไปหยิบกระเป๋าเถอะ”“ค่ะ”ไปรยาเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นคล้องไหล่ ภูมิพยัตเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินมาเปิดประตูห้องให้เธอก้าวออกมาก่อน เขาหันไปบอกเลขาฯหน้าห้องว่าจะไม่กลับเข้ามาอีก ไปรยารู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครถามอะไรเกี่ยวกับเธอ ทุกคนเคารพเจ้านายอย่างภูมิพยัตมาก หญิงสาวหยุดที่ประตูรถแล้วหันมาบอกเขาก่อนที่เขาจะทำอะไร“ฉันขึ้นรถเองได้ คุณไม่ต้องอุ้มขึ้นหรอก”“ก็ได้ ผมจะยืนดูเผื่อคุณตกผมจะได้หัวเราะได้ทันเวลา”ไปรยาถลึงตาใส่ เขากลับมาเป็นผู้ชายปากร้ายแต่เพิ่มเติมคือจูบของเขาแสนหวานและเร่าร้อนจนเธอแทบจะละลายไปทันที เขารอเธอจึงขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วจึงเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ ใบหน้าคมอมยิ้มนิดๆก่อนที่รถจะเลื่อนตัวออกไป เขาขับรถวนไปรอบๆบริเวณโรงงาน“นี่โรงงานผม จริงๆมันเป็นของพ่อผม พ่อมาตั้งโรงงานที่นี่เพราะมันใกล้สวนยางพาราของชาวบ้าน ไม้พวกนี้มันหมดอายุแล้ว น้ำยางไม่มี ชาวสวนก็โค่นทิ้งปลูกใหม่ แต่ผมมาขยับขยายโรงงานแปรรูปไม้เต็มรูปแบบตามความต้องการของตลา
Terakhir Diperbarui : 2025-02-27บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 14. เข้าใจ
“ค่ะ ฉันพอเข้าใจ” เธอมองไปรอบๆ “ที่นี่สงบร่มรื่นจริงๆค่ะ อุ้ย!นั้นลูกแกะนี่น่า น่ารักจัง”“ไปดูใกล้ๆ ได้นะครับคุณปราย” เม่นพูดขึ้น“ได้หรือคะ” เธอหันมาถามพร้อมรอยยิ้มสดใส“ตามสบายเลยครับ”ไปรยามองหน้าภูมิพยัตเป็นเชิงขออนุญาต เขาพยักหน้าให้ทำให้ไปรยารีบเดินไปดูคอกที่กั้นไว้เลี้ยงแพะ เธอหยิบหญ้าป้อนให้และลูบหัวแต่ละตัว“ใครนะ” เม่นถามมองดูหญิงสาวร่างเล็กเพลิดเพลินกับการให้หญ้าลูกแกะที่เขาเลี้ยงไว้“ก็แนะนำไปแล้วไง”“หมายถึงเป็นใคร แฟนนายหรือไงไอ้พยัต”“ไม่ใช่” ตอบเร็วเหมือนไม่ต้องคิด แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง“แล้วอยู่กับนายในฐานะอะไรวะ”“เธอเป็นแม่บ้าน”“พูดเป็นเล่น สวยแบบนั้นนะเหรอแม่บ้าน” เม่นกระแทกไหล่เพื่อนเบาๆ “ปรายไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น” เขาพูดน้ำเสียงเคร่งเครียด คนเป็นเพื่อนสนิทเข้าใจในทันทีว่าไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่น“แต่ถ้าคุณปรายไม่ได้เป็นอะไรกับนาย ฉันก็จีบได้ซินะ”“เฮ้ย! เจอกันไม่ถึงสิบนาทีจะจีบแล้วเหรอ”“เป็นไรไป ถ้าคนมันใช่มันใช่นั้นแหละ” เม่นยักไหล่ภูมิพยัตถอนหายใจหนักๆ นี่เขาคิดผิดหรือเปล่าที่มาที่นี่ เม่นไม่ใช่ผู้ชายเลวร้ายอะไรแค่อ่อนไหวง่ายไปนิด แต่พอคิดว่าจะมีใ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-01บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 15. ดื่มไม่เป็นแล้วยังจะดื่ม
“คุณก็หัดซื้ออย่างอื่นใส่ตู้เย็นบ้างก็ดีนะคะ ทีเบียร์นี่ไม่ขาดเลย”“เหลือแค่สี่กระป๋องก็หมดแล้ว”“อะไรกันจะดื่มให้หมดเลยหรือคะ” เธอทำตาโต และเพิ่งเห็นว่าเขาเปิดไปสองกระป๋อง“เก็บไว้ทำไมให้รกตู้เย็น” เขาพูดหน้าตาย“ถ้างั้นปรายช่วยดื่มก็ได้จะได้หมดเร็วๆ”เธอยื่นมือไปแย่งกระป๋องเบียร์จากมือเขาขึ้นมาดื่ม แต่แค่อึกแรกก็สำลักไอแค่กๆออกมา ภูมิพยัตต้องลูบหลังให้แล้วเดินไปหยิบน้ำดื่มส่งให้ไปรยา“ดื่มไม่เป็นแล้วยังจะดื่ม”“ก็เพราะคุณนั้นแหละ” เธอทำหน้ามุ่ย“อีกล่ะ โทษผมทุกที” แม้จะตำหนีอีกฝ่ายแต่เขากลับยิ้มออกมาได้“ก็มันจริงนี่คะ”“คุณดื่มไม่เป็นจริงๆรึ” คราวนี้น้ำเสียงเขาจริงจังขึ้น“ฉันสอนเด็กเล็กน่ะ จะมาดื่มเหล้าดื่มเบียร์ได้ยังไงกัน”“คุณว่าอะไรนะ” “เอ่อ... ฉันพูดอะไรออกไปหรือคะ” ไปรยาสะดุ้งภูมิพยัตวางแขนไปกับพนักโซฟาแล้วยื่นหน้ามาใกล้ หรี่ตามองอย่างจ้องจับผิด“ผมว่าผมได้ยินชัดทุกถ้อยคำเลยล่ะ” เขาคุกคามเธอด้วยสายตา“ถ้าปรายเล่าความจริง คุณสัญญาได้ไหมว่าจะไม่โกรธปราย”“มันร้ายแรงมากไหมล่ะ”“มันขึ้นอยู่กับคุณเอง” เธอบิดมือไปมา พยายามจะสงบใจที่จะพูดความจริงทั้งหมด “ว่ามาก่อนซิ ผมจะพ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-01บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 16. เคยมีคนรัก
ไปรยานึกถึงบทสนทนาที่เม่นพูดขึ้นขณะช่วยย้ายต้นไม้จากกระถางลงแปลงปลูกในสวนย่อมของคุณบุญมา“เคยมี? แล้วตอนนี้ละคะ” “เรื่องมันหลายปีแล้วล่ะครับ” เม่นหันมายิ้มให้ เขามักมีรอยยิ้มเสมอ “คุณปรายอยากรู้เหรอครับ”“เอ่อ...” ถ้าบอกว่าอยากรู้ มันก็พูดไม่ได้ เธอเป็นแม่บ้าน เขาเป็นเจ้านาย ลูกจ้างจะไปสู่รู้เรื่องเจ้านายมากไปมันก็ไม่เหมาะไม่ควร“ไอ้พยัตน่ะ มันเอาแต่ทำงานไม่ค่อยมีเวลาไปเอาอกเอาใจใครหรอกครับ” เม่นทำเป็นพูดลอยๆ“มันเคยมีผู้หญิงที่คบกันถึงขั้นจะแต่งงานแต่งการ บ้านหลังนั้นน่ะ” เม่นพยักหน้าไปทางเรือนหลังน้อยของภูมิพยัตทำให้ไปรยาอดมองตามไม่ได้“คบกันอยู่หลายปี จนคิดว่าจะได้แต่งงานอยู่กินกัน พยัตมันปลูกบ้านไว้เพื่อเป็นเรือนหอ แต่มันมีช่วงหนึ่งที่โรงงานมีปัญหาทางการเงิน เกือบจะล้มละลายเลยล่ะ ผู้หญิงก็เลยตีจากไปแต่งงานกับคนอื่นเสียก่อน ไม่ทันอยู่เห็นว่าไอ้พยัตเพื่อนผมมันแกร่ง มันเก่ง มันฟื้นโรงงานกลับมาได้”ไปรยาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก็เคยคิดว่าทำไมภูมิพยัตถึงแยกไปอยู่เรือนหลังเล็ก ทั้งที่บ้านหลังใหญ่ก็ห้องหับมากมาย ซ้ำมีเพียงพ่อกับแม่อยู่แค่สองคนเท่านั้นเอง “ตั้งแต่นั้นมันก็ไม่มีใครอีกเล
Terakhir Diperbarui : 2025-03-01บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 17. ส่วนที่หายไปจากหัวใจ
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่เคยอิ่มเอมใจอย่างนี้ มันไม่ใช่เพียงแค่เซ็กส์เท่านั้น แต่มันเป็นความสุข การได้เติมเต็มส่วนที่หายไปในหัวใจ“หลับซะ ใกล้สว่างแล้ว” เขาลูบไหล่เธอแล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายเปลือยเปล่า“ปรายมีเรื่องต้องบอกคุณ” เธอพึมพำงึมงำเพราะง่วงงุน“แน่นอน ผมจะฟังทุกถ้อยคำของคุณ หลังจากคุณตื่นแล้ว”ไปรยาหลับไปกับเสียงหัวใจของเขา เธอไม่ได้เสียใจกับการสิ่งที่เกิดขึ้น มันก้าวมาไกลเกินกว่าที่เธอคิดไว้มาก แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องบอกความจริงกับเขา ยิ่งเธอรักเขามากเท่าไหร่ การปิดบังความจริงกลายเป็นความเจ็บปวดที่ทวีความปวดร้าวมากขึ้น มากเสียจนเธอกลัวว่าเขาจะให้อภัยแล้วนี่...เธอหลงรักผู้ชายหน้าโหดคนนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไปรยากำนันวินัยตบโต๊ะเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ลูกน้องที่ส่งไปวางเพลิงโรงงานภูมิพยัตทำไม่ได้ดั่งใจคิด โรงงานแทบไม่มีความเสียหายใดๆเลยสักนิด“อะไรวะ ของแค่นี้ก็ทำไม่ได้ ยังมีหน้ากลับมาหาข้าอีกเรอะ!”“ก็มันมีคนมาเห็นก่อนนี่ครับนาย” ลูกน้องรายงานตัวสั่น“ทำงานไม่ได้คุ้มค่าแรงเลย แถมยังมีหน้ากลับมาหาข้าให้ตำรวจมันตามดมกลิ่นได้อีก ไสหัวไปทั้งหมดนี่ ไปกบดานที่ไหนก่อนก็ไป ให้เรื่อ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-02
Bab terbaru
บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 26. จบ
เสียงหัวเราะหวานใสดังขึ้น เธอหัวเราะเขาแต่ทำไมเขากลับรู้สึกดี และไม่ได้โกรธเลยสักนิดที่ทำให้เขาดูเป็นตัวตลกแบบนี้“พี่พยัตสายเปย์แบบนี้ ปรายจะตอบแทนยังไงดีนะ”“รักพี่เยอะๆ รักพี่มากๆ รักพี่คนเดียวก็พอแล้วครับ”“ค่ะ ปรายจะรักพี่พยัตเยอะๆ รักมากๆ รักคนเดียว และรักตลอดไป”ไปรยาพูดไปปลดกระดุมเสื้อเจ้าบ่าวออก กล้ามอกแน่นหนั่นที่เคยสัมผัส ปลายนิ้วลากไปที่ขอบกางเกง เธอเลียริมฝีปากตัวอย่างไม่รู้ตัวขณะปลดเข็มขัดและรูดซิปกางเกงลง“พี่ทำไม่ไหวแล้ว ขอเลยแล้วกัน” เขาสารภาพแล้วอุ้มร่างเล็กขึ้นไปวางบนเตียง ถอยตัวเองออกมาจัดการกับกางเกงไปให้พ้นตัว เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าแล้วจึงปีนขึ้นเตียงแล้วโน้มหน้าลงจูบกลีบปากหวาน เขาชอบความอ่อนหวานยามอยู่ใกล้ และความร้อนแรงของเธอทำให้เขาคลั่งไคล้“ที่รักของพี่” เขากระซิบเสียงพร่า พรมจูบไปทั่วใบหน้า ลากเรียวลิ้นไปตามลำคอแล้วขบเม้มฝากรอยคิสมาร์ก มือหนาเคล้นคลึงอกคู่สวย เสียงหวานครางกระเส่าพร้อมร่างที่บิดส่ายไปมา“อื้อออ พี่พยัต” ไปรยาครางด้วยความเสียวซ่าน เขาปลดตะขอชุดชั้นในออกแล้วอ้าปากดูดดึงยอดอกสีหวาน ปลายลิ้นตวัดรัวพร้อมกับกอบกุมเต้างาม เธอเสียวกระสัน
บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 25. แต่งงาน
“ความจริง หลังจากการทลายบ่อนกับซ่องของกำนันนิยม เรามีหลักฐานพาดพิงมาถึงคุณธงชัยด้วยนะครับ” ภูมิพยัตหยิบซองสีน้ำตาลที่สอดไว้ในกระเป๋าเสื้อนอกออกมาส่งให้ธงชัย เขารับมาแล้วเปิดออกดู ใบหน้าของธงชัยถึงกับซีดเผือกในขณะที่ภรรยาคว้ารูปไปดูแล้วทุบตีสามีพัลวัน“เรามีหลักฐาน นอกจากคุณธงชัยจะเล่นพนันแล้วยังซื้อบริการหญิงที่อายุไม่ถึงสิบห้าปี แค่นี้มันก็ทำให้คุณย้ายไปนอนกินข้าวแดงในคุกได้สบายๆเลยนะครับ”“ไอ้ผัวบ้า! ไอ้จัญไร! ไหนว่าไปเล่นไพ่อย่างเดียวไง”“ก็นั่นมันของแถมนี่ โอ๊ย!” ธงชัยโดนเมียบิดหูเข้าให้“เอาล่ะครับ” ภูมิพยัตหยิบรูปเหล่านั้นกลับคืน “ในฐานะที่เราก็จะเป็นญาติกันแล้ว ผมจะช่วยปิดเรื่องนี้ให้ แต่ผมก็หวังว่าคุณทั้งสองจะตอบแทนบุญคุณผมโดยการไม่ยุ่งเกี่ยวกับไปรยาอีก”“ได้ๆ จะเอาไปทำอะไรก็เอาไปเลย” ธงชัยรีบบอก“คำพูดอย่างเดียวไม่มีความหมาย ผมทำหนังสือสัญญามาแล้ว รบกวนทั้งสองช่วยเซ็นรับรู้ด้วยนะครับ” เขาหยิบซองจดหมายออกมาแล้วส่งให้ ธงชัยรีบเซ็นชื่อโดยไม่อ่านรายละเอียดทั้งมือไม้สั่น ภรรยาของเขาก็เช่นกัน เพราะเกรงสายตาคมกริบคู่นั้น ถ้าขนาดยิงกำนันนิยมคนดังได้ พวกเขาทั้งสองคนรอดได้ยาก
บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 24. ว่าที่ลูกสะใภ้
คุณบุญมาและคุณรำเพยดีใจที่จะได้ไปรยามาเป็นลูกสะใภ้ ทั้งสองฟังเรื่องราวทั้งหมดจากเม่นแล้ว ทั้งสองดูจะเห่อว่าที่ลูกสะใภ้มากกว่าลูกชายเสียอีก เรียกว่าเตรียมวางแผนจัดงานแต่งงานให้สมน้ำสมเนื้อไม่ให้ไปรยาน้อยหน้าใคร“ปรายไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหน เราจัดกันเล็กๆก็ได้ค่ะ”“ไม่ได้หรอก งานแต่งานลูกชายคนเดียวของบ้านเรา” คุณบุญมาหัวเราะชอบใจ “หนูปรายต้องมีลูกเยอะๆนะ พ่อกับแม่มีลูกคนเดียวเหงาจะแย่ ปรายไม่ต้องห่วง แม่กับพ่อจะช่วยเลี้ยงเอง”“อ้าวพ่อ นี่ลูกผมผมจะเลี้ยงเอง พ่อกับแม่เอาไปเลี้ยงเดี๋ยวก็ตามใจจนเสียคนหรอก”“บ่ะ! ไอ้ลูกคนนี้นี่ ดูเอ็งซิ นี่ก็เสียคนจะแย่อยู่แล้ว พูดจากับพ่อกับแม่ไม่มีหางเสียเอาซะเลย”“ก็พ่อเป็นคนสอนผม ลูกผู้ชายอย่าทำตัวหยุมหยิม ผมก็เป็นแบบนี้”“เอาน่าพ่อลูกคู่นี่ก็นะ” คุณรำเพยห้ามทัพ แล้วหันไปมายิ้มให้ไปรยา “แต่ยังไงหนูปรายก็ยังมีอาอยู่ ถึงเขาจะทำไม่ดีกับเรา เราก็คงจะบอกเขานะ เผื่อวันหน้าได้เจอหน้ากันจะได้มองหน้ากันได้”“ปรายก็คิดแบบนั้นค่ะ”“รอแผลหายก่อนผมจะพาปรายไปบ้านที่กรุงเทพฯ“ดีแล้ว ถ้างั้นก่อนแต่งงานให้หนูปรายมาอยู่เรือนใหญ่กับพ่อแม่ก่อนนะ”“ไม่ได้ อีกตั้งเป็นเดือน
บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 23.ไม่ได้กะเอาถึงตายนี่
Chapter 23.ไม่ได้กะเอาถึงตายนี่“นายต้องไปโรงพยาบาล”“แผลไม่เท่าไหร่” ภูมิพยัตกัดฟันพูดและมองตามร่างของกำนันนิยมที่ถูกหามขึ้นรถพยาบาลออกไปแล้ว“ไม่ค่อยได้ซ้อมหรือไง” เม่นพูดประชด“ก็ไม่ได้กะเอาตายนี่ แค่นี่ก็คงสาหัสเหมือนกัน” เขาถอนหายใจ“เจ้าหน้าที่ชุดปฏิบัติการพิเศษกรมการปกครองเข้าทลายซ่องและบ่อนกำนันนิยม” เม่นอธิบาย“นายเป็นคนทำรึ” “เราแค่เป็นสายให้เท่านั้นเอง” เม่นหัวเราะแฮะๆ “เราจะให้การเป็นพยานให้นายเอง ตอนนี้ไปให้หมอทำแผลก่อนดีกว่า คุณปรายครับ ช่วยพูดให้เพื่อนดื้อๆ ของผมไปโรงพยาบาลที่เถอะครับ”“คุณพยัตไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ” ไปรยาอ้อนวอนด้วยแววตาที่ใครเห็นก็ใจอ่อน ภูมิพยัตพยักหน้ารับ เขาอยากกอดเธอแต่แขนเจ็บจนยกไม่ขึ้น เขาหันไปกระซิบกับเม่น เพื่อนกลั้นหัวเราะแล้ววิ่งหายไปครู่หนึ่งกลับมาพร้อมเสื้อแจ็คเก็ตให้ไปรยาใส่คลุมทับชุดเดรสสีแดงเพลิงที่เธอสวมอยู่“คุณปรายต้องอยู่ให้ปากคำกับตำรวจก่อน เราจะดูแลคุณปรายให้เอง นายไปกับโรงพยาบาลก่อนเถอะ เสร็จแล้วพวกเราจะตามไป”มีเพียงสายตาที่จ้องมองด้วยความเข้าใจ จำใจต้องห่างกันเพียงชั่วคราว เธออยากอยู่ดูแลเขาแต่ก็ต้องเคลียร์เรื่องทางนี้ก่อน ไ
บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 22. เช็ดน้ำตาซะ
เจ้หงส์เดินนวดนาดด้วยท่วงท่านางพญา เธอไม่เหมือนกับเจนนี่ที่มักจะชอบร้องวีดว๊ายๆน่าปวดหัว แต่เจ้หงส์ดูแลแค่เด็กในอาบอบนวด ไม่ได้บริการจัดหาส่งถึงสถานที่อย่างเจนนี่ เจ้หงส์เดินกลับมาที่ห้องเก็บตัวที่ขังไปรยาไว้ ถอนหายใจโล่งอกที่ไม่มีใครยืนคุมหน้าห้อง มือเรียวที่ทาเล็บสีม่วงสวยเปิดประตูเข้าไป ร่างเล็กผวาเฮือกยกมือที่ถูกมัดปาดน้ำตา“เช็ดน้ำตาซะ แต่งตัวสวยๆแล้วออกไปกับเจ้”“ทำไมคะ”“เจ้พูดไม่ได้แต่ต้องรีบ” เจ้หงส์เดินไปที่ตู้เสื้อเลือกหยิบชุดที่แดงเพลิงออกมาแล้วแก้เชือกที่มัดอยู่ ไปรยามองอย่างหวาดๆ“จำไว้ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่าพูดชื่อเจ้เด็ดขาด เจ้ช่วยได้แค่นี้”“ขอบคุณค่ะ” ไปรยาหยิบเสื้อผ้ามาพอคลี่ชุดสีแดงออกดูก็ต้องอ้าปากค้าง เธอไม่เคยใส่เสื้อผ้าแบบนี้เลย แต่เมื่อหันไปทางเจ้หงส์ที่พยักหน้าให้ ทำให้เธอต้องรีบเปลี่ยน มันเป็นชุดเดรสสายเดี่ยวเส้นเล็กอวดเนื้อหนัง กระโปรงก็สั้นจนเธอไม่กล้าก้าวขา มือเล็กพยายามดึงชายกระโปรงลงมาอีกแต่มันก็ไม่ช่วยอะไร เจ้หงส์มองแล้วก็ถอนหายใจ หยิบแปรงมาหวีผมให้หญิงสาว ตามด้วยแต่งหน้าลบรอยน้ำตา ไม่รู้ที่มาที่ไปแต่คิดว่าหญิงสาวคนนี้คงไม่ได้เต็มใจมาจริงๆ แต
บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 21. ไปแล้ว
“ไปแล้ว” ภูมิพยัตยกเหล้าขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่ เม่นขมวดคิ้วยุ่งกับสิ่งที่เพื่อนพูด“ไปไหน?”“ไม่รู้ รู้แต่ไปแล้ว” “เฮ้ย! พูดจาไม่รู้เรื่องเลยว่ะ”เม่นแย่งแก้วเหล้าจากมือเพื่อน เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มในร้านทำให้เขาตัดสินใจลากเพื่อนออกมานั่งที่หน้าร้านแทน แม้เสียงเพลงจะดังออกมาข้างนอก แต่ก็พอจะคุยกับเพื่อนได้ จะได้รู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้นหายไปไหนกัน“เรื่องเป็นมายังไงวะ ไหนเล่ามาดิ”“ไม่รู้จะเล่ายังไง”“เวลาแบบนี้เหล้าไม่ช่วยอะไร แต่เพื่อนน่ะช่วยรับฟังได้นะเว้ย”ภูมิพยัตถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างที่เม่นพูดก็ถูก เวลานี้เขาต้องเพื่อนที่ช่วยรับฟังปัญหาจริง เพราะเขาไม่เข้าใจสิ่งที่ไปรยาตัดสินใจเลยสักนิด เขาเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้เม่นฟัง เว้นเพียงแต่ความสัมผัสลึกซึ้งที่เขากับไปรยามีร่วมกัน จนมาถึงฉากสุดท้ายที่เห็นไปรยาเดินจากไปพร้อมกำนันนิยม“แล้วนายว่าไงล่ะ เราทำอะไรไม่ถูกเลย”“ไอ้บ้าเอ๊ย!!” เม่นตะคอกใส่เสียงดัง เขาโมโหจนอยากถีบโต๊ะ หรือปาขวดระบายอารมณ์เสียจริง“อะไรวะ”“ทำไมนายโง่ขนาดนี้วะ” เม่นกระชากคอเสื้อของภูมิพยัตเขย่าแรงๆ“เฮ้ย! นายเป็นอะไรไปวะ” ภูมิพยัตปัดมือของเพื่อนออก “ไม่
บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 20. หมายความว่ายังไง
“คุณพยัตจะเข้าใจยังไงมันก็เรื่องของคุณ คนเห็นแก่ตัวอย่างปรายก็ต้องไปตามทางของปราย” เธอพูดแล้วก็รีบเดินไปที่ประตูห้อง เปิดออกอย่างรวดเร็ว“ปราย”ภูมิพยัตทำเสียงเหนื่อยๆ เขาเองก็สับสนกับความรู้สึกของตัวเอง โกรธที่เธอไม่พูดความจริง หรือโกรธที่ความจริงมันเปิดเผยตอนที่เหตุการณ์มันมาบรรจบกันอย่างนี้ เขาเคยถูกทิ้งเพราะมีหนี้สินล้นพ้นตัว เขาเกลียด เขาเสียใจที่ถูกทิ้งยามยากลำบาก ไปรยาทิ้งครอบครัวตัวเองทั้งที่รู้ว่ามีหนี้สินและหนีมาอยู่กับเขาแบบนี้ เขา...เขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเธอรู้เพียงแค่ ปล่อยเธอไปจากชีวิตเขาไม่ได้เท่านั้นไปรยาเปิดประตูออกมา เธอต้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นผู้เป็นอารวมทั้งคนที่วิ่งตามจับเธอคราวก่อนอยู่ตรงนั้น“นังปราย! แกมันแย่จริงๆ ทิ้งอาแล้วหนีไปแบบนั้น เอาตัวมันไปเลยครับกำนันนิยม” ธงชัยชี้หน้าด่าทันที เขาโกรธจนควันแทบออกหู เห็นเงียบๆไม่คิดว่าจะมีพิษสงเล่ห์เหลี่ยมเยอะขนาดนี้ ธงชัยหันไปพูดน้อมน้อมกับกำนันนิยม กำนันมองหญิงสาวด้วยสายตาพึ่งพอใจแล้วพยักหน้าให้ลูกน้องไปเอาตัวหญิงสาวมา ร่างบางถึงกับผงะถอยหลัง อยากหมุนตัวกลับไปหาภูมิพยัต แต่สายตาดูถูกดูแคลนของเข
บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 19. วันครบกำหนดใช้หนี้
“ไม่เป็นไรค่ะ ปรายเข้าใจ” ไม่หรอก จริงๆแล้วเธอไม่เข้าใจอะไรเลย จู่เขาก็ทำท่าโกรธเธอมากมายขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี่เขาแสนดีกับเธอจะตายไป“ใช่ เราต้องคุยกัน”ภูมิพยัตปล่อยมือจากเจนนี่ เล่นเอาแม่เล้าถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้น ไปรยาเดินตามแผ่นหลังของเขาออกมานอกร้านกาแฟ“คุณพยัตค่ะ มีเรื่องอะไรหรือคะ”“ผมถามจริงๆ คุณรู้จักคนที่ผมพาเข้าไปเมื่อกี้ไหม?”“เอ่อ...ไม่ทราบค่ะ” เธอพูดตามจริง”“คุณจำได้ไหมว่า คุณบอกผมว่าใครส่งคุณมาเป็นแม่บ้านที่บ้านของผม”“ค่ะ” ไปรยาพยักหน้ารับ “คุณเจนนี่ค่ะ”ภูมิพยัตสูดลมหายใจลึก แล้วจ้องมองราวกับจะฉีกเธออกเป็นชิ้นๆ เพราะเขาเกลียดคนโกหกที่สุด“ไปรยา เราต้องหาที่เงียบๆคุยกันแล้ว ผมต้องการรู้ความจริงจากปากคุณเท่านั้น”คำพูดของเขาเฉียบขาดดุจกับคมมีดที่กรีดคนให้ตายได้ เขาดึงข้อมือเธอให้เดินมาที่รถราวกับกลัวเธอจะวิ่งหนีไป เขาขับรถเข้ามาในโรงแรมที่ทั้งคู่เจอกัน ไปรยารู้สึกหวาดกลัว ไม่ใช่เพราะเขา แต่เพราะเคยหนีเจ้าหนี้ของอาธงชัย ขณะที่ภูมิพยัตโอบไหล่คนตัวเล็กเข้าห้องพัก หญิงสาวไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว เพราะเธอกังวลแต่เรื่องของชายหนุ่มจนลืมไ
บ่วงรักดวงใจพยัคฆ์ Chapter 18. ทำเหมือนไม่เคยเจอ
อาจจะมีแต่ภูมิพยัตเท่านั้นที่ไม่รู้ตัว ว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เมื่ออยู่บ้านเขามักจะช่วยไปรยาหยิบนั้นหยิบนี่ กลายเป็นเงาตามตัวไปรยาไปเสีย วันนี้เขามีธุระต้องเข้าไปในตัวอำเภอ เขาสั่งลูกน้องให้แวะเวียนมาเดินยามที่หน้าบ้านพ่อแม่ ต้องบอกพ่อให้คอยระวังด้วย“ไม่พาหนูปรายไปเที่ยวบ้างละลูก” “ไม่เป็นไรคะคุณท่าน คุณพยัตไปทำงาน ปรายไปก็เกะกะเปล่าๆ”“ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างซิ อยู่ในบ้านทุกวันเป็นเดือนๆแล้ว”ภูมิพยัตมองอย่างชั่งใจแล้วพยักหน้ารับ เขาก็อยากอยู่ตามลำพังกับเธอบ้างเหมือนกัน “ไปแบบนี้นั้นแหละ ถ้าคืนนี้กลับไม่ทันก็จะมาตอนเช้า”“ดูแลน้องด้วยล่ะ” พ่อกำชับ“พ่อก็ดูแลแม่ด้วย” เขายังแอบห่วงเรื่องคนที่มาเผาโรงงานอยู่ แต่ก็สั่งคนให้คอยมาดูที่บ้านแล้ว“ไปเถอะ กว่าจะไปถึง” เขาพยักหน้าเรียกและเดินนำมาที่รถ ไปรยารีบเดินเร็วๆตามหลังเขามา แต่เขาไม่ได้เดินไปที่รถกระบะที่ใช้ประจำ แต่เป็นรถเก๋งคันหรูสีน้ำเงินเข้ม และก็เป็นเช่นทุกครั้งที่เขาจะเปิดประตูรถให้ รอจนเธอขึ้นรถเรียบร้อยแล้วจึงเดินมาฝั่งคนขับและออกรถ “รถมันจอดให้ฝุ่นจับอยู่อย่างนาน เลยเอาออกมาใช้บ้าง”“ค่ะ” เธอไม่รู้จะพ
