Chapter 62. ยามเมื่อดอกไม้แดงปรากฏ เจ้าจะให้ใครกอดเจ้า

นางอดบ่นพึมพำไม่ได้ แต่ก็ยอมให้มือใหญ่ประคองนางค่อยๆ เดินออกมาจากด้านนอก เรือโคลงไหวเล็กน้อย แล้วร่างของนางก็ถูกช้อนตัวอุ้มขึ้นอย่างง่ายดาย ด้วยความที่ปิดตานางยกมือขึ้นคล้องคอเขาไว้ด้วยสัญชาตญาณ ใบหน้าแนบที่แผงอก และเพราะมองไม่เห็นจึงไม่รู้ว่าใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มพึ่งใจที่มุมปาก

แม้เขาจะผิวขาวไปสักหน่อย ทว่าทุกจังหวะการก้าวเดินกลับหนักแน่นและมั่งคงราวกับนางตัวเบานัก จากเรือขึ้นบันไดไม่กี่ก้าวนางรู้สึกได้ว่าเข้ามาสู่ห้องที่ค่อนข้างเย็น และหญิงสาวรู้สึกได้ว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องนี้ จนเมื่อเขาปล่อยให้นางนั่งที่เก้าอี้แล้ว ผ้าที่ปิดตาอยู่ถูกปลดออก นางมองเห็นเหวินเฮ่าหลันยกถ้วยชาขึ้นดื่มอยู่เบื้องหน้า

“ข้ามิอาจกล่าวว่ายินดีต้อนรับได้ เพราะข้ามิได้ยินดีแต่เมื่อเจ้ามาถึงรังของข้าแล้ว ก็ต้องขอต้อนรับด้วยความไม่เต็มใจยิ่ง”

เคอหลิ่งหลินตัดสินใจสงบปากสงบคำ เหลียวมองรอบห้อง ลักษณะเป็นห้องลับที่ใดสักแห่ง ในห้องนอกจากโต๊ะชุดนี้แล้วก็เห็นเตียงที่อยู่มุมห้องซึ่งดูเหมือนมิได้ถูกใช้งาน ผนังห้องเป็นหินให้ความรู้สึกเย็น มีศาตราวุธแขวนอยู่หลายชิ้น มันมิใช่เพียงแค่เครื่องประดับแต่ทุกชิ้นล้วนถูกผ่านการ