Share
Chapter 61.ท่านโกรธข้า
Related chapter
บุปผาร่ายรัก Chapter 62. ยามเมื่อดอกไม้แดงปรากฏ เจ้าจะให้ใครกอดเจ้า
นางอดบ่นพึมพำไม่ได้ แต่ก็ยอมให้มือใหญ่ประคองนางค่อยๆ เดินออกมาจากด้านนอก เรือโคลงไหวเล็กน้อย แล้วร่างของนางก็ถูกช้อนตัวอุ้มขึ้นอย่างง่ายดาย ด้วยความที่ปิดตานางยกมือขึ้นคล้องคอเขาไว้ด้วยสัญชาตญาณ ใบหน้าแนบที่แผงอก และเพราะมองไม่เห็นจึงไม่รู้ว่าใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มพึ่งใจที่มุมปากแม้เขาจะผิวขาวไปสักหน่อย ทว่าทุกจังหวะการก้าวเดินกลับหนักแน่นและมั่งคงราวกับนางตัวเบานัก จากเรือขึ้นบันไดไม่กี่ก้าวนางรู้สึกได้ว่าเข้ามาสู่ห้องที่ค่อนข้างเย็น และหญิงสาวรู้สึกได้ว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องนี้ จนเมื่อเขาปล่อยให้นางนั่งที่เก้าอี้แล้ว ผ้าที่ปิดตาอยู่ถูกปลดออก นางมองเห็นเหวินเฮ่าหลันยกถ้วยชาขึ้นดื่มอยู่เบื้องหน้า“ข้ามิอาจกล่าวว่ายินดีต้อนรับได้ เพราะข้ามิได้ยินดีแต่เมื่อเจ้ามาถึงรังของข้าแล้ว ก็ต้องขอต้อนรับด้วยความไม่เต็มใจยิ่ง”เคอหลิ่งหลินตัดสินใจสงบปากสงบคำ เหลียวมองรอบห้อง ลักษณะเป็นห้องลับที่ใดสักแห่ง ในห้องนอกจากโต๊ะชุดนี้แล้วก็เห็นเตียงที่อยู่มุมห้องซึ่งดูเหมือนมิได้ถูกใช้งาน ผนังห้องเป็นหินให้ความรู้สึกเย็น มีศาตราวุธแขวนอยู่หลายชิ้น มันมิใช่เพียงแค่เครื่องประดับแต่ทุกชิ้นล้วนถูกผ่านการ
บุปผาร่ายรัก Chapter 63.ผู้นำทาง
“แม่แท้ๆ ผู้ให้กำเนิดข้าตายไปตั้งแต่ข้ายังเป็นจำความมิได้ ที่ผ่านมาบิดาของข้าไม่เคยพูดถึงและไม่มีเคยมีดอกไม้แดงปรากฏขึ้นมาเลยจนกระทั้ง...”นางครุ่นคิด ครั้งแรกที่รอยสักดอกไม้แดงปรากฏที่กลางหลัง คืนที่นางพลัดตกน้ำ แต่ก่อนหน้านั้นเหล่า มันจะเกี่ยวกับท่านป้าซัดฝ่ามือใส่นางหรือไม่“หลินเอ๋อร์” เคอหลิ่งหลินเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงอ่อนโยน เขาเป็นเพียงคนเดียวที่เรียกนางแบบนี้ นางจะบอกเขาอย่างไรว่ามันเริ่มจากที่นางไปตามหาไข่มุกหมื่นราตรี“พวกท่านอย่าทำเหมือนข้าไม่มีตัวตนได้หรือไม่” เหวินเฮ่าหลันกระพือพัดเร็วๆ ด้วยความหงุดหงิด“มันเกี่ยวกับไข่มุกหมื่นราตรีใช่หรือไม่”นางอยากมีสติปัญญาปราดเปรืองกว่านี้ จะหาทางหลบหลีกยามที่ถูกเขาต้อนนางให้จนมุมด้วยสายตาและน้ำเสียงเช่นนั้น“อืม”นางได้แต่พยักหน้ารับ“แต่มันไม่เกี่ยวกับท่านนะ” มือเรียวโบกไปมา “แท้ที่จริงแล้ว ข้าได้พบนักพรตหญิงผู้ดูแลกระบี่ผงาดฟ้าซึ่งข้าเองก็เพิ่งทราบว่านางเป็นท่านป้าของข้า นางเป็นผู้ชี้ทางให้ข้าไปนำไข่มุกหมื่นราตรี ทว่าระหว่างที่เปิดเปลือกหอยนั้นเหมือนร่างกายของข้าจะถูกอะไรสักอย่างเข้า ร่างกายปวดแสบปวดร้อนนัก เมื่อขึ้นจากบึงม
บุปผาร่ายรัก Chapter 64. เจ้าหวังตำแหน่งพระชายา
ไท่หยางเพียงพยักหน้ารับ มองสหายเดินออกไปพร้อมเสียงหัวเราะ ทิ้งคนที่นั่งตัวเกร็งหน้าแดงจัดไว้เบื้องหน้าเขา เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังขึ้นเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินมานั่งเคียงข้างนาง“หลินเอ๋อร์”“หากโม่ชิงถงพูดจริง ข้าก็ฟื้นกำลังและปกป้องตนเองได้ ท่านมิต้องกังวลหรอก”ใบหน้าของนางถูกประคองขึ้นด้วยสองมือของเขา ทำให้นางไม่อาจหลบหลีกสายตาที่จ้องมองนางได้“ข้ามิได้ห่วงเรื่องนั้น” ลมหายใจอุ่นคลอเคลียอยู่ที่เนียนแก้มและความอบอุ่นของเขาทำให้นางอยากจะหยุดเวลาไว้ เพื่อซึมซับความอบอุ่นนี้ให้เต็มปอด“เป็นข้าที่ไม่อาจทนได้”“เรื่องอันใดกัน” “หลินเอ๋อร์เพียงแค่คิดว่ามีผู้อื่นกอดเจ้า ข้าก็ทนไม่ได้แล้ว”นางกะพริบตาปริบๆ “ข้าเคยพูดใช่หรือไม่ ให้เจ้ามาอยู่กับข้า”นางพยักหน้ารับ“เวลานี้ข้าก็ต้องการเช่นนั้น”เขาพูดว่าอะไรนะ หมายถึงอะไรกัน? “ท่านจะให้ข้าอยู่กับท่านนะหรือ?”“ใช่”“ข้าจะอยู่กับท่านในฐานะอะไรกัน” แม้มือใหญ่ประคองหน้านางไว้ แต่นางก็ส่ายหน้าไปมา“หากท่านช่วยข้าเพียงเพราะรู้สึกติดค้างที่ข้าเคยช่วยท่านละก็ ท่านมิต้องทำสิ่งใดหรอก”“หลินเอ๋อร์”คราวนี้น้ำเสียงเข้มขึ้นเหมือนแววตาที่มีประกายดุดันขึ้นมา แต
บุปผาร่ายรัก Chapter 65.เมื่อเจ้าเจอใครสักคนที่รักเขามากพอ
“แม้เป็นเพียงบุตรบุญธรรม แต่บิดาของนางก็เป็นแม่ทัพผู้จงรักภักดีต่อบ้านเมืองและมารดาก็ยังเป็นองค์หญิงสิบสามของพระองค์ เช่นนั้นแล้วนางพอจะได้นั่งตำแหน่งชายาขององค์ไท่หยางได้หรือไม่เพคะฝ่าบาท” “นี่เจ้าก็เป็นแม่สื่อแม่ชักด้วยหรือไร” ฮ่องเต้ทรงพระสรวลขึ้นมา “มิได้เพคะ หม่อมฉันเพียงแค่เห็นว่าองค์ชายไท่หยางทรงช่วยราชกิจมากมายนัก มิขอรับตำแหน่งลาภยศใด ซ้ำยังช่วยสั่งสอนขัดเกลาองค์รัชทายาทให้เพียบพร้อมที่จะสืบราชบัลลังก์ เช่นนี้เห็นควรว่าน่าจะมอบอะไรๆ เล็กๆ น้อยให้ดีหรือไม่ละเพคะ” “เอาล่ะๆ ข้าก็แค่พ่อคนหนึ่ง ย่อมต้องการเห็นลูกๆ มีความสุข ไท่หยางเองก็อ่อนแอมาตั้งแต่เกิด มารดาก็ตายจากไปมีเจ้าที่ดูแลเขาดั่งลูกในไส้ อย่างไรเจ้าก็ช่วยดูแลเรื่องนี้แทนข้าหน่อยก็แล้วกัน” “ขอบพระทัยเพคะ” พระมเหสีเพียงยิ้มน้อยๆ นางมิได้ไม่พอใจสนมอวี้เหมยกับเจี้ยนเหิงเยว่ เพียงแต่ก็มิชอบที่บางครั้งสนมอวี้เหมยทำอะไรข้ามหน้าข้ามตานางอยู่บ่อยครั้ง แม้นางจะไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่ก็เอ็นดูแกมสงสารเด็กชายอมโรคผู้นี้นัก ครั้งก่อนที่มีเหตุลอบทำร้ายองค์รัชทายาทก็ได้ไท่หยางเข้า
บุปผาร่ายรัก Chapter 66. ไม่มีวันทำร้ายเจ้า
“หลินเอ๋อร์ หลายปีมานี่ แม่รู้ว่าเจ้าทุ่มเทแรงกายแรงใจรับใช้ท่านพ่อมามาก แต่สำหรับแม่เจ้าก็คือลูกสาวของแม่ เป็นพี่ของจิ่นสือและเป็นคนในครอบครัว หากในภายภาคหน้าเจ้ามีครอบครัวแต่งงานออกไป เจ้าก็ยังเป็นลูกสาวของแม่เหมือนเดิม”“ท่านแม่ ข้าอยู่กับท่านแม่แบบนี้ไปตลอดมิได้หรือ ข้าไม่แต่งงานได้ไหม”“พูดอย่างกับเจ้ามีคนหลงผิดมาขอแต่งงาน”“ท่านแม่! ข้าน้อยใจเป็นนะ ข้ามิได้ขี้เหร่ขนาดนั้นเสียหน่อย” นางกระฟัดกระเฟียดขึ้นมา ฮูหยินอี้ซิ่วประคองใบหน้าลูกสาว หันซ้าย หันขวา พิศดูใบหน้ามอมแมมของลูกสาว“นั้นซินะ มิได้ขี้เหร่จริงๆ มิน่าล่ะ องค์ชายไท่หยางถึงได้ต้องเสด็จมาส่งเจ้าถึงมือแม่ด้วยพระองค์เอง”“นี่ท่านเข้าข้างผู้อื่นอยู่นะเจ้าคะ”“แม่ก็เห็นองค์ชายไท่หยางมาแต่เล็กแต่น้อย” ฮูหยินอี้ซิ่วลอบมองใบหน้าของลูกสาว นางผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้ว่าทั้งสองมีใจให้กัน เพียงแต่มีบางอย่างที่คล้ายม่านหมอกจางๆ กั้นทั้งสองไว้“เจ้าคิดว่าองค์ชายไท่หยางสุขสบายให้ผู้อื่นปรนนิบัติหรือไร เขาเกิดก่อนกำหนดร่างอ่อนแอนัก ทว่าสติปัญญาเฉลียวฉลาดเกินผู้ใด หากไม่เพราะร่างกายที่อ่อนแอ ตำแหน่งรัชทายาทต้องเป็นขององค์ชายไท่หยางแ
บุปผาร่ายรัก Chapter 67. นอนไม่หลับ
ในเมื่อข่มตาอย่างไรก็ไม่ยอมหลับ นางจึงดีดตัวเองขึ้นมานั่ง ในห้องดับเทียนแล้วแต่สายตาที่ปรับคุ้นกับความมืดแล้วก็พาร่างเดินไปคลำหาเสื้อคลุมที่มุมห้อง แต่ที่ที่มันเคยอยู่กลับว่างเปล่า คิ้วเรียวขมวดยุ่ง “ชุนเอ๋อร์นะชุนเอ๋อร์ กลัวข้าแอบย่องหนีไปตอนกลางคืนแน่ๆ ถึงเอาเสื้อคลุมของข้าไปซ่อน”เคอหลิ่งหลินพึมพำกับตัวเอง นางรู้ว่าชุนเอ๋อร์หลับเฝ้าประตูห้องนอนของนาง ร่างเพรียวจึงเดินมาที่หน้าต่าง ยกมือขึ้นทาบบานหน้าตางแผ่วเบา ใบหน้าสวยหันมองไปทางประตูเพื่อดูว่าคนด้านนอกจะไม่รู้สึกตัวแล้วค่อยๆ ผลักหน้าต่างออกอย่างเบามือที่สุด“เดี๋ยวข้ามานะชุนเอ๋อร์ เจ้าอย่าเพิ่งตื่นตอนนี้นะ” เคอหลิ่งหลินหันหน้ากลับมาทางหน้าต่าง ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ นางหลับตาแล้วลืมตาอีกครั้ง คนผู้นั้นก็ยังยืนกอดอกนิ่งอยู่นอกหน้าต่าง “ท่าน!”“เป็นข้า”“ท่าน เอ่อ...องค์ชายมาทำอะไรที่นี่เพคะ” หญิงสาวถามด้วยความประหลาดใจ นางคงไม่ได้คิดถึงเขาจนตาฝาดใช่ไหม เอ๋ ...ทำไมนางต้องคิดถึงเขาด้วยเล่า“คราวก่อนเป็นเจ้าที่เอายาสมานแผลมาให้ข้า คราวนี้ข้าจึงเป็นฝ่ายเอายามาให้เจ้า” ใบหน้าคมคายพยักหน้าไปทางหลังมือขอ
บุปผาร่ายรัก Chapter 68. ป้อน
“จะให้ข้าป้อนให้หรือไม่”“ไม่ต้องเพคะ...หม่อมฉันดื่มเองได้” นางพูดเตือนตัวเองให้รู้ฐานะระหว่างนางกับเขา แล้วรีบยื่นมือรับจอกเหล้าขึ้นดื่ม นางขมวดคิ้วเล็กน้อย รสไม่แรงแต่ให้ความหวานติดปลายลิ้น แตกต่างจากเหล้าที่เคยดื่มมา “เหล้าองุ่น” “พระองค์มีของดีขนาดนี้เชียว” นางย่นจมูก เคยได้ยินว่าเหล้าองุ่นนี้นำมาจากต่างประเทศ ราคาสูงและหายากมิใช่ว่าเศรษฐีหรือขุนนางชั้นสูงจะมีโอกาสได้ลิ้มรส“ข้ามีสหายดี” ใบหน้าคลายความตึงเครียดลงไปบ้าง ใช้จอกใบเดียวกันรินเหล้าให้ตัวเองดื่มไปอึกหนึ่ง แต่สายตานั้นจับจ้องที่ใบหน้าของหญิงสาว เคอหลิ่งหลินไม่แน่ใจว่าที่ตนรู้สึกผ่าวร้อนอยู่ภายในเพราะเหล้าเลิศรสหรือเพราะสายตาดุจเปลวเพลิงของเขากันแน่ “อยู่บนที่สูงแบบนี้ มองเห็นวังหลวงได้ถ้วนทั่ว ดูงดงามแปลกตาไปมิน้อย” นางเอ่ยเหมือนชวนคุย เพื่อหลบสายตาคู่นั้น“นี่เป็นที่พิเศษของข้า” พูดแล้วก็รินเหล้าส่งให้นางอีกจอก “ข้าไม่เคยพาผู้ใดมา”“รวมถึงองครักษ์ประจำพระองค์ด้วยหรือไม่เพคะ” นางรับจอกเหล้ามาดื่ม ยกหลังมือขึ้นเช็ดมุมปากอย่างเคยตัวลืมมารยาทไปเสียสนิท “เขารู้ที่ๆ ข้าอยู่ และรู้ว่าควรอยู่ที่ใดเมื่อข้าไม่ต้องการ” น้
บุปผาร่ายรัก Chapter 68 มัดจำ
“องค์ชายไท่หยางเพคะ”“หือ” เป็นคราวนี้เขาประหลาดใจในน้ำเสียงที่ฟังดูเกือบๆ จะเป็นออดอ้อน ถ้านางจะออดอ้อนจริงๆ คงต้องฝึกอีกนิดละนะ“หม่อมฉันมีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือเพคะ”“ขอความช่วยเหลือ” หากเป็นเวลาปกติเขาคงดีใจที่หญิงสาวหัวดื้อมาขอให้เขาช่วย แต่เวลานี้เขากลับเห็นว่านางมีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่“เพคะ...คือหม่อมฉันอยากให้พระองค์ช่วยวาดรูปรอยสักดอกไม้แดงบนแผ่นหลังของหม่อมฉันเพคะ”“ทำไม?”“ก็สิ่งนั้นอยู่กลางหลังหม่อมฉัน หม่อมฉันมองไม่เห็นนี่ ต่อให้ส่องกระจกมันก็ภาพกลับด้าน พระองค์มีฝีมือวาดลายเส้นก็เมตตาช่วยหม่อมฉันมิได้หรือไรเพคะ”“เจ้าก็รู้ว่าเมื่อดอกไม้ปรากฏเจ้าจะเจ็บปวดมากเพียงใด”“เพคะ หม่อมฉันจึงต้องขอให้องค์ชายช่วย” “ขอร้อง...” เขาเติมให้“เพคะ หม่อมฉันขอร้อง”“แล้วถ้าข้าช่วยเจ้าจะได้สิ่งใดตอบแทน”เคอหลิ่งหลินหันขวับไปมองคนที่ตนนั่งตักอยู่ เขาคือองค์ชายไท่หยาง อย่างนางนะรึจะมีอะไรไปตอนแทนเขาได้“ก็ได้ หม่อมฉันไปขอให้ผู้อื่นช่วยก็ได้” นางทำท่าจะขยับลุกหนีจากตัก ทั้งที่รู้ว่าตนเองคงหนีจากหอสูงเองมิได้ เพียงขยับตัวเล็กน้อยก็ถูกท่อนแขนนั้นรัดไว้ก่อน ใบหน้าหมดจดหันมาจะต่อว่า แต่ใบหน
Latest chapter
บุปผาร่ายรัก Chapter 90 จบ.
บุปผาร่ายรัก Chapter 89. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 3
บุปผาร่ายรัก Chapter 88. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 2
บุปผาร่ายรัก Chapter 87. โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผา 1
บุปผาร่ายรัก Chapter 86 . ได้ยินว่า
บุปผาร่ายรัก Chapter 85 จบแล้วสินะ
บุปผาร่ายรัก Chapter 84. ส่งท้าย
บุปผาร่ายรัก Chapter 83. นางยิ่งงดงามเปล่งปลั่งขึ้นเหลือเกิน
บุปผาร่ายรัก Chapter 82. ลงทัณฑ์
