Chapter 16. เจ้าคงไม่ได้ล่วงเกินใครหรอกนะ

เพียงไม่นาน กลิ่นบะหมี่หอมกรุ่นก็ลอยมาแตะปลายจมูกก่อนที่ชามบะหมี่จะมาถึง เพราะอยู่กันแค่สองคนพ่อลูกจึงไม่มีพิธีรีตองอะไรนัก อยากนั่งกินตรงไหนก็นั่งกิน นางจึงยกถาดไม้ที่มีชามบะหมี่ร้อนหอมกรุ่นสองชามมาหาเขาที่ลานตากสมุนไพร 

“มาเถิดท่านพ่อ กำลังร้อนๆ เลย เดี๋ยวเราค่อยช่วยกันคัดแยกสมุนไพร”

บิดาวางมือจากงานที่ทำอยู่ มองลูกสาวที่ยกชามบะหมี่ออกมาวางไว้ด้วยท่าทีคล่องแคล่ว เดินเร็วๆ ไปยกกาน้ำชามา แล้วก็รีบมานั่งกินบะหมี่ข้างเขา มู่หยางซัวคีบบะหมี่ส่งเข้าปากแล้วก็อดชื่นชมลูกสาวไม่ได้ เพราะความลำบากหล่อหลอมให้นางต้องเอาตัวรอด แม้จะไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็มิได้อดอยาก อาหารง่ายๆ ก็ปรุงรสให้อร่อยได้ราวกับมีเวทมนตร์

            “อ้อ...เมื่อเช้าพ่อบังเอิญพบกับเศรษฐีกู่หลิน” มู่หยางซัวเอ่ยขึ้นมาอย่างเพิ่งนึกได้

            “ทำไมรึ เขาจะเชิญพวกเราออกจากบ้านของเขาแล้วรึเจ้าคะ”

            อาศัยบ้านผู้อื่นอยู่จะโดนเชิญออกเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ แม้บิดาจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นหมอเทวดาไร้เงา ทว่าไม่สามารถยื้อชีวิตทุกคนได้ มีบางครั้งที่สุดจะยื้อคนเจ็บตายคามือ ญาติพี่น้องโมโหมาพังที่พักอาศัยของนางกับพ่อ นางเก็บผ้าผ่อนแทบไม่ทัน เหตุการณ์เช่นนั้นก็เคยผ่านมาแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด นางจึงระแวงใจว่าจะเกิดเรื่องเช่นนั้นอีก

            “เปล่า พ่อแค่ลองถามเรื่องซื้อบ้านหลังนี้”

            “ท่านพ่อจะเอาจริงหรือเจ้าคะ”

            “ทำไมล่ะ เราจะได้มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ไม่ต้องเร่ร่อนไปทั่ว ไม่ดีรึ”

             “เขาจะขายให้ท่านพ่อเท่าไหร่”

            “ห้าร้อยตำลึง” บิดาพูดเรียบๆ เหมือนเงินจำนวนนิดเดียว แต่มู่ฟางเหนียงที่ถือกระเป๋าเงินย่อมรู้ดีว่าทั้งบ้านมีเงินอยู่กี่ตำลึง

            “แต่เศรษฐีกู่หลินบอกว่าถ้าเราต้องการอยู่ที่นี่จริงๆ เขาจะยกบ้านหลังนี้ให้”

            นางเคี้ยวเส้นบะหมี่อย่างละเอียดราวกับใช้ความคิด สองปีก่อนช่วงที่สองพ่อลูกเดินทางมาถึงที่นี่ใหม่ๆ ได้รับความช่วยเหลือจากเศรษฐีกู่หลิน ภรรยาเอกของท่านกู่หลินล้มป่วยเรื้อรังเนื่องจากเสียเลือดจากการคลอดบุตรชายคนเดียวของตระกูล นางป่วยกระเสาะกระแสะมาเรื่อย จนกระทั่งท่านพ่อกับนางได้ตรวจดูอาการ แม้จะรู้ดีว่าชีวิตของนางสั้นนัก แต่ก็ช่วยบำรุงให้นางสบายตัวขึ้นได้บ้าง กล่าวได้ว่าไม่ทุกข์ทรมานมากนัก จากเดิมที่จะตายวันตายพรุ่ง ก็ยืดชีวิตได้นานครึ่งปี ได้พอเห็นลูกตัวเองแย้มยิ้มหัวเราะก่อนจะสิ้นใจไป

            เศรษฐีกู่หลินอายุเพียงสามสิบสอง มีอนุอีกสี่คน แต่รักภรรยาผู้นี้สุดใจ แม้นางตายไปก็ยังไม่เลือกใครมาเป็นภรรยาเอกคนใหม่ ลูกชายคนเดียวนั้น แรกๆ อ่อนแอนัก แต่เมื่อบำรุงตามสูตรของหมอเทวดาไร้เงาแล้วก็แข็งแรงดีขึ้น จนทุกวันนี้เป็นเด็กชายที่น่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อย นางเองก็เคยเข้าไปตรวจสุขภาพพร้อมสั่งยาบำรุงให้อนุแต่ละคนเพื่อจะได้มีบุตรให้เศรษฐีกู่หลินอีก เขาเป็นคนดีที่น่านับถือ แต่มิใช่ว่านางกับพ่อควรอยู่อย่างสำนึกบุญคุณตลอดเวลา เกิดทำอะไรให้อนุคนหนึ่งคนใดไม่พอใจ นางกับพ่อมิต้องรีบร้อนหอบผ้าผ่อนออกไปอีกรึ

            “ท่านพ่อไม่ต้องฝืนใจหรอกเจ้าค่ะ ท่านไม่เคยอยู่ที่ใดนานๆ แค่อยู่ที่นี่สองปีก็นับว่านานมากแล้ว ถ้าท่านอยากเดินทาง ลูกก็พร้อมติดตามท่านพ่ออยู่แล้ว”

            “เหนียงเอ๋อร์”

            “รอพี่หลิ่งหลินฟื้นแล้ว เราก็ออกเดินทางกันเถิดเจ้าค่ะ” นางยิ้มกว้าง ดูไม่เดือดร้อนที่จะเดินทางอีกครั้ง “ท่านพ่อว่าอีกไม่กี่วันใช่ไหม ข้าจะได้มีเวลาเตรียมตัวเก็บสัมภาระ ว่าแต่ท่านอยากไปไหนคิดไว้หรือยัง”

            “เหนียงเอ๋อร์” บิดาเรียกเสียงเย็นแต่ลูกสาวกลับหัวเราะออกมา “พ่อทำให้เจ้าลำบากมามากแล้วจริงๆ”

            “ถ้าท่านพ่อจะอยู่ที่นี่ก็ต้องซื้อหรือเช่าอยู่ แต่จะอยู่โดยไม่จ่ายอะไรเลยไม่ได้ เจ้าของบ้านไม่คิด แต่ผู้อื่นอาจจะคิดไม่ดีกับเราสองพ่อลูก ไม่เช่นนั้นเราก็ไปหาบ้านหลังเล็กกว่านี้ ราคาถูกกว่านี้”

            ซึ่งก็คงหาได้ยากนัก บ้านทั้งหลังแถมมีพื้นที่สำหรับตากสมุนไพรอย่างนี้ ทั้งบ้านมีเงินรวมกันไม่ถึงสามสิบตำลึงด้วยซ้ำ

            “แต่ถ้าท่านพ่ออยากอยู่ที่นี่จริงๆ ท่านพ่อก็ต้องไปนั่งตรวจโรคที่ร้านยา ส่วนข้าจะลองทำขนมไปขายดีไหมเจ้าคะ เราจะได้มีเงินมาจ่ายค่าบ้านกัน”

              คนเป็นพ่ออ้ำอึ้ง เขาไม่เคยรู้ว่าในบ้านมีเงินเท่าไหร่ หากเจอคนไข้ให้เงิน เขาก็รับมาแบบไม่ได้นับแล้วส่งให้ลูกสาวจัดการ

            “ท่านพ่อค่อยๆ คิดเถิด” นางแย้มยิ้มจนดวงตาเป็นประกาย “เตรียมเดินทางก็ไม่ได้ยุ่งอะไรนักหรอก”

            หมอมู่หยางซัวได้ชื่อว่าเป็นหมอเทวดาไร้เงา ทว่ากลับพ่ายแพ้ต่อการต่อปากต่อคำกับลูกสาวจริงๆ นางรู้ใจเขาดียิ่งกว่าตัวเขาเองเสียอีก อยู่ที่นี่สองปี ทุกอย่างสงบไม่มีเหตุภัยร้ายแรงอะไร ก็เห็นทีน่าจะได้เวลาออกเดินทางอีกครั้ง

            “ว่าแต่” พ่อหรี่ตามองลูกสาวอย่างค้นหาบางสิ่ง

            “อะไรเจ้าคะ”

            “เจ้าคงไม่ได้ล่วงเกินใครจนต้องรีบย้ายออกไปหรอกนะ”

            “ลูกนะรึ” นางชี้นิ้วที่ใบหน้าตนเองก่อนส่ายหน้าไปมาเร็วๆ “ไม่มีๆ ข้าไม่ได้ไปทำอะไรใครนะ”

            จู่ๆ นางก็คิดถึงใบหน้าของชายผู้นั้น ฆ่างูของนางแล้วยังมาทวงคำขอบคุณอีก นิสัยลูกคนเดียวจริงๆ แต่เอ๊ะ! นางก็ลูกคนเดียวนี่ ไม่หรอกๆ นางเป็นคนมีเหตุผลไม่ใช่คนประเภทเดียวกับเขาอย่างแน่นอน.

            จากเดิมที่คิดว่าจะเดินทางเพียงสามหรือสี่วันกลับกลายเป็นสิบวันเต็ม เขาควบม้ากลับมาถึงจวนแม่ทัพจ้าวเช้ามืด บ่าวรับใช้ยังไม่ตื่นเต็มตาดีนัก ทว่าก็ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นสภาพเขาที่กลับมา เมื่อลงจากหลังม้าแล้วก็ส่งบังเหียนให้ผู้ดูแลจูงมันไปพัก ส่วนตนก็ปลดเสื้อคลุมออก คล้ายว่ามันห่อเอาฝุ่นทรายกลับมาด้วย เป็นพ่อบ้านตู้ผู้ตื่นเช้าเข้ามารับเสื้อคลุมทันที แม้จะควบม้าเร็วจนไม่ได้พักมาตลอดสิบสองชั่วยาม แต่บุรุษร่างสูงดูไม่มีท่าทางอิดโรยแม้แต่น้อย

            “ข้าน้อยจะไปเรียนท่านทัพ”  

            “ไม่ต้อง เอาไว้ท่านพ่อตื่นแล้วค่อยเรียนให้ทราบ ให้คนไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบก่อน”