LOGINShare
Chapter 24. อย่าได้เกรงใจ
Last Updated:
2024-11-19 23:24:23Related chapters
บุปผาต้องมนตร์ Chapter 25. เอนเอียง
“ความสุขของท่านพี่ก็คือความสุขของข้า เช่นนั้นแล้วข้าจะโกรธท่านได้อย่างไร” นางยิ้มน้อยๆ “เรื่องนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเองเถิดเจ้าค่ะ”“ถ้าเช่นนั้นข้าฝากเรื่องมู่ฟางเหนียงกับเจ้าด้วย แต่หากนางไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร อย่างไรก็ส่งรถม้าให้นางกับพ่อไว้ใช้เถิด”“เจ้าค่ะ”“ข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะเข้าไปดูลูก”เมื่อสามีหันหลังให้ นางก็ไม่ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกของตนเอง เด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้ามาเกาะขามารดาด้วยความรักใคร่ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับเห็นสีหน้าถมึงทึงน่ากลัวจนตัวสั่นขึ้นมา“ทำไมเจ้าต้องเกิดมาเป็นผู้หญิง! ทำไมไม่เกิดมาเป็นลูกชายให้ข้า!” นางหยิกหมับเข้าที่แขนของเด็กน้อย เด็กหญิงอ้าปากจะร้องไห้แต่ก็กลัวเกินกว่าจะร้องไห้ได้ นางสะบัดขาไม่แรงนัก แต่ด้วยความกลัวทำให้เด็กน้อยผละออกอย่างรวดเร็ว ได้แต่ยืนมองมารดากระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจก่อนจะปรับสีหน้าแล้วเดินจากไปวันถัดมามู่หยางซัวกลับถึงบ้านในช่วงสายของวัน อดประหลาดใจไม่ได้ที่เห็นรถม้าอยู่หน้าบ้าน หรือจะมีใครเจ็บป่วยมารอรับมู่ฟางเหนียง แต่ก็ไม่เห็นมีใครอยู่หน้าบ้าน หัวคิ้วขมวดยุ่งด้วยความกังวล พาให้เร่งต้องก้าวเข้าไปในบ้าน ก็เห็นลูกส
Last Updated : 2024-11-19บุปผาต้องมนตร์ Chapter 26.นางไปแล้ว
มู่หยางซัวลงจากรถม้า ยกมือประสานคารวะทุกคนที่ยืนรายล้อมด้วยท่าทีนอบน้อม “ท่านทั้งหลาย เราสองพ่อลูกเป็นเพียงหมอรักษาผู้คนยากจน พวกเราไม่มีทรัพย์สมบัติใด บนรถก็มีเพียงสมุนไพรกับอาหาร หากพวกท่านต้องการ ข้าก็จะแบ่งปันให้ อย่างไรก็โปรดหลีกทางให้พวกเราสองพ่อลูกเถิด” “เฮอะ! ข้าไม่ได้ต้องการอาหารหรือสมุนไพรบ้าบออะไรของพวกเจ้า พวกเราต้องการชีวิตของพวกเจ้าต่างหาก” “อะไรนะ! พวกท่านจำผิดหรือเปล่า เราสองพ่อลูกมิเคยล่วงเกินผู้ใด” มู่ฟางเหนียงผวาเฮือก แต่ถูกบิดาปรามด้วยสายตา ในแววตาคล้ายสั่งไม่ให้นางลงมาจากรถม้า “อโหสิให้พวกข้าเถิด ข้าแค่รับงานมาเท่านั้น!” ดาบเล่มโตฟาดลงมาทางมู่หยางซัว สองพ่อลูกไม่มีวรยุทธ์ ไม่ต้องถามเรื่องการต่อสู้ใดๆ นอกจากรักษาคนแล้วไม่เคยทำร้ายใครมาก่อน บิดาเห็นมีดที่กำลังฟาดลงมาก็กระโดดหลบกลิ้งหลุนๆ คลุกฝุ่น มู่ฟางเหนียงจะลงไปช่วยบิดา แต่ม้าตกใจกระโดดยกเท้าหน้าขึ้น เล่นเอาหญิงสาวเกือบตกลงมา ด้วยสัญชาตญาณนางจับบังเหียนแน่น ม้าเตลิดออกวิ่งไปข้างหน้าทันที! “ท่านพ่อ!” “ไม่ต้องห่วงพ่อ ร
Last Updated : 2024-11-22บุปผาต้องมนตร์ Chapter 27. อิงฮวา
“ไม่มีใครรู้ ท่านหมอมู่ได้ฉายาหมอเทวดาไร้เงา ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ชาวบ้านก็แสนอาลัยที่คนยากจนอย่างพวกเราไร้ที่พึ่ง นี่ได้ยินว่าท่านเศรษฐีกู่ยกบ้านหลังนี้ให้ แต่ท่านหมอกับบุตรสาวก็ไม่รับไว้ เสียดายจริงๆ”จ้าวจิ่นสือเพียงพยักหน้ารับแล้วเดินจากมา หัวใจคล้ายมีมือมาบีบเค้นจนเจ็บปวด ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ เขาอดคิดถึงใบหน้าของมู่ฟางเหนียงไม่ได้ ยามนางถลึงตาโต้เถียงหรือแม้กระทั่งแววตาที่สะกดความเจ็บปวดไว้เมื่อไม่พบคน เขาจึงขี่ม้ากลับอย่างเลื่อนลอย ไม่ได้เร่งรีบเหมือนตอนมา เขาไม่มีเวลาให้คิดถึงนางมากนักเพราะต้องเตรียมตัวเดินทางไกล การเดินทางไปเผ่าเอ้อหลุนชุนด้วยม้าใช้เวลากว่าเจ็ดวัน เขาอยู่รอส่งท่านแม่กับเคอหลิ่งหลินเดินทางไปเมืองหลวงก่อน จากนั้นตัวเองก็ออกเดินทางสู่เผ่าเอ้อหลุนชุน แม้จะพูดว่าเป็นการเดินทางแบบส่วนตัวเพื่อเยี่ยมเยือนคารวะหัวหน้าเผ่า ทว่าระหว่างเดินทาง จ้าวจิ่นสือก็ต้องคอยจดจำเส้นทางให้แม่นยำ อาจเพราะเดินทางเพียงลำพังเขาจึงใช้เวลาเร็วกว่าที่คิด เมื่อพ้นแนวภูเขาสูงก็เห็นทุ่งหญ้าโล่งกว้าง แต่กระนั้นก็ยังมีหอสูงเพื่อใช้สังเกตการณ์ เมื่อควบม้าเข้าไปใกล้ ทหารกลุ่มหนึ่งก็ตะโกนถาม เ
Last Updated : 2024-11-22บุปผาต้องมนตร์ Chapter 28. ข้าทำให้ท่านลำบากหรือไม่
กว่าจินปู๋จะพูดจบประโยค ผู้คนที่ยืนรายล้อมก็ถึงกับถอนหายใจไปเฮือกใหญ่ จ้าวจิ่นสือขมวดคิ้ว ชายผู้นี้ลักษณะน่ากลัวดุจยักษ์ ทว่าพูดจาติดอ่าง ซ้ำยังมีแววตาราวกับเด็กน้อยวัยสิบขวบ“เจ้าเพิ่งเดินทางกลับมาจากกองคาราวานไม่ใช่เหรอ” โจวฟู่หรงถามแบบไม่ต้องการคำตอบ แต่รู้ว่าอีกฝ่ายอ้าปากจะตอบ ก็ยกมือห้ามไว้ก่อน “หนังหมาป่าเป็นของมีค่า น้าลู่อู๋แม่ของเจ้าต้องใช้เงินซื้อยารักษาตัว เจ้าเก็บไว้เถิด ถ้าแม่เจ้าถามก็บอกว่าข้ารับด้วยใจก็พอ เอาตามนี้แหละ เจ้าเอาออกไปได้แล้ว”เพราะรู้ว่าถ้าจินปู๋พูดอะไรกว่าจะจบประโยคกินเวลานานเพียงใด จึงรีบตัดบทและโบกมือไล่ จินปู๋เห็นเป็นคำสั่งของหัวหน้าเผ่าจึงก้มลงแบกหมาป่าขึ้นบ่า เดินออกไปหน้าตาเฉยราวกับแบกกระสอบนุ่นก็ไม่ปาน“เอาละ เจ้าเพิ่งมาถึง พักผ่อนให้สบาย หากต้องการอะไรเรียกเด็กๆ ได้ ข้าจะให้คนนำทางเจ้าไปที่เรือนพักรับรอง”จ้าวจิ่นสือพยักหน้ารับ แล้วเดินไปทางที่พ่อบ้านนำทาง แต่ก็อดเหลียวมองคนตัวใหญ่ที่ถูกเรียกว่าจินปู๋ไม่ได้จินปู๋เป็นยักษ์ใหญ่ใจดีสำหรับคนในหมู่บ้าน เขารูปร่างสูงหนาตัวใหญ่ พละกำลังมหาศาลแต่สติปัญญาคล้ายเด็กวัยสิบขวบ จึงไม่แปลกใจที่จะเห็นเขาวิ่งเล่น
Last Updated : 2024-11-22บุปผาต้องมนตร์ Chapter 29. ถอนหายใจ
"ทวนเปิดเผย หลบหลีกง่าย เกาทัณฑ์ลับ ยากระวัง" ลักษณะท่าทางของโจวฟู่หรงแม้จะดูเปิดเผย ทว่าเขาก็ไม่อาจวางใจให้เชื่อใจในสิ่งที่เห็น จากที่เห็นเหล่าทหารและคนในหมู่บ้าน ก็ราวกับคนที่ถูกฝึกมาเพื่อพร้อมรบเสมอ กว่าร้อยปีที่ผ่านมา เผ่าเอ้อหลุนชุนปกครองโดยคนตระกูลโจวมาหลายชั่วอายุคน รวบรวมชนเผ่าอื่นๆ ไว้ในปกครอง แม้ยอมขึ้นตรงกับทางราชสำนัก แต่ถ้าวันใดกระด้างกระเดื่องขึ้นมา กองกำลังคนนับพันและยังชนเผ่าต่างๆ ที่เชื่อฟังคำสั่งของคนตระกูลโจวรวมตัวกันก็เป็นภาพที่น่ากลัวไม่น้อย ตามเดิมเขากำหนดตัวเองไว้ว่าจะอยู่ที่นี่เพียงเดือนเดียว เห็นภูมิประเทศและผู้คนแล้ว อาจจะต้องรั้งอยู่นานกว่าที่คิด แต่อะไรๆ ก็ยังไม่แน่นอน พรุ่งนี้ค่อยเขียนจดหมายส่งถึงท่านพ่อก็แล้วกัน วันถัดมา ในคฤหาสน์ตระกูลโจววุ่นวายด้วยผู้คนมาเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับ ‘สหาย’ ของโจวฟู่หรง ทว่าเจ้าของบ้านกลับควบม้าออกไปดูความเรียบร้อยของหมู่บ้าน โดยมีม้าของราชครูซุนถงฉีที่ปรึกษาของโจวฟู่หรงติดตามไปด้วย ราชครูซุนถงฉี เคยเป็นอาจารย์สั่งสอนเหล่าเชื้อพระวงศ์ แต่ที่ถูกส่งมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อ
Last Updated : 2024-11-22บุปผาต้องมนตร์ Chapter 30. สระน้ำ
“จินปู๋จะเข้าป่าไปหาฟืน คงไม่มีอันตรายอะไร” ลู่อู๋รู้ว่าอยู่แต่ในบ้านกับคนป่วยอย่างนาง มันชวนอึดอัด เลยอยากให้นางออกไปนอกบ้านเสียบ้าง “จินปู๋ เจ้าพาอิงฮวาไปด้วยก็แล้วกัน ดูแลนางดีๆ ล่ะ”“ขะ ข้า ข้าทราบแล้ว ทะ ท่านแม่”“อิงฮวา เจ้าเอาเสื้อคลุมไปด้วย เจ้ายังไม่ชินกับอากาศของที่นี่” ลู่อู๋รีบบอกก่อนที่หญิงสาวจะเดินตามร่างใหญ่ยักษ์ของลูกชายไป นางพยักหน้ารับแล้วหมุนตัวไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมอย่างรวดเร็ว จินปู๋มองคนตัวเล็กแล้วกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะยื่นมือใหญ่ไปดึงหมวกเสื้อคลุมศีรษะของนาง“ดะ แดด ระ แรง”“ขอบใจนะ” อิงฮวายิ้มกว้าง แล้วหันไปทางลู่อู๋ “ข้าไปก่อนนะท่านน้า”จินปู๋เห็นท่านแม่พยักหน้ารับแล้วก็พาอิงฮวาเดินออกจากบ้าน เขาตัวใหญ่ ม้ารับน้ำหนักไม่ไหว แต่ถึงจะตัวใหญ่ถ้าหากเขาวิ่งก็เร็วพอๆ กับม้าเลยทีเดียว“นะ ในป่า มะ ไม่ มีอะไร สนุกหรอกนะ” จินปู๋พูดเขินๆ ใช้ร่างใหญ่ของตัวเองบังแดดให้นางขณะที่เดินมุ่งหน้าเข้าป่า“ยังไปไม่ถึงจะรู้ได้ไงว่ามีอะไรสนุกหรือไม่” อิงฮวาหัวเราะเสียงใส กลบเกลื่อนความคิดของตัวเอง นางไม่ได้อยากไปเที่ยวเล่นสนุกที่ไหน แต่คล้ายว่ามีอะไรบางอย่างที่นางต้องไปค้นหาในป่า เหมือน
Last Updated : 2024-11-22บุปผาต้องมนตร์ Chapter 31. เจ้าเป็นใคร
เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะหงายหลัง สองมือจึงยื่นไปคว้าสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเพื่อเหนี่ยวตัวเองไว้ และนางก็คว้าแขนของผู้ชายแปลกหน้า ใบหน้าคมเข้มนั้นจ้องมองนาง หัวคิ้วกดลงดูเคร่งเครียด แต่มุมปากกลับยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มโจวฟู่หรงขบขับกับอาการของหญิงสาวแปลกหน้าผู้นี้ เขาตั้งใจแค่เดินเล่นพักผ่อน แต่มองมาริมสระน้ำที่เคยมาแอบแช่น้ำผ่อนคลายบ่อยๆ มีคนนั่งก้มหน้ามองผิวน้ำ เขานึกประหลาดใจ คนอะไรนั่งจ้องตัวเองในน้ำได้นานขนาดนั้น พอไปยืนซ้อนด้านหลังก้มมองสิ่งเดียวกับที่คนผู้นี้มองอยู่ ก็เห็นใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวผู้หนึ่ง เมื่อเขาเห็นนาง นางก็เห็นเขา หญิงสาวตกใจลุกพรวดพราดขึ้นจนนางเสียหลักหงายหลัง เขาก็ยื่นมือไปคว้าไว้และนางก็ยื่นมือมาคว้าแขนเขาพอดีรอจนนางยืนได้มั่นคงแล้วจึงเอ่ยปากถามออกไป“เจ้าเป็นใคร”“ข้ารึ” นางปล่อยมือจากท่อนแขนของเขา เมื่อยืนใกล้กันแล้ว นางเลยเหลือเพียงตัวเล็กนิดเดียวจนต้องเชิดหน้ามองเขา“ที่นี่มีผู้อื่นรึ” นอกจากซุนเย่ผิงแล้ว เขาไม่ค่อยเจอผู้หญิงที่กล้าพูดคุยกับเขานัก ใบหน้าเขาก็หล่อเหลาไม่น้อยแต่เพราะเขาชอบทำหน้าดุอยู่เสมอ หญิงสาวจึงพากันหวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้นัก แต
Last Updated : 2024-11-24บุปผาต้องมนตร์ Chapter 32. ข้ายังไม่ได้แต่งงาน
“ข้าซุนเย่ผิงเป็นลูกสาวท่านราชครูซุนถงฉี” นางแนะนำตัว ผมยาวของนางถักเป็นเปียเส้นเล็กๆ ประดับด้วยลูกปัดหลากสี เขาเพียงผงกศีรษะเล็กน้อย “ขอโทษที่เสียงดังไปหน่อย” นางหัวเราะออกมา “กำลังจัดเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับท่าน” “ลำบากท่านหญิงแล้ว” “ลำบากที่ไหนกัน ข้าชอบเรื่องสนุกแบบนี้มาก” ‘เรื่องสนุก?’ เขาได้แต่ทวนสิ่งที่ได้ยินในใจ และไม่ถนัดพูดคุยกับสตรีเสียด้วย จึงได้แต่แย้มมุมปากยิ้มออกมา “อ้อ! ที่นี่วุ่นวาย ท่านไปเล่นที่อื่นก่อนเถิด งานเลี้ยงเริ่มตอนเย็น ท่านค่อยเข้ามาอีกที” “เช่นนั้น ข้าขอตัว” ไปเล่น! นางช่างกล้าใช้คำนี้กับเขาได้นะจ้าวจิ่นสือหมุนตัวเดินออกมาแล้วถอนหายใจเบาๆ เด็กสาวผู้คนนั้นอายุคงสักสิบสี่หรือสิบห้ากระมัง ยังเด็กปานนั้นคงใช้คำพูดผิดไป เขาไม่อยากถือสาเอาความอะไร เพราะที่นี่เองก็ไม่ใช่ถิ่นของเขา และนางก็เป็นถึงลูกสาวท่านราชครู เขาไม่รู้ว่าที่นี่มีเบื้องหลังเบื้องลึกอันใดบ้าง หรือมีคลื่นใต้น้ำให้ต้องระวังหรือไม่ เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งตัดสินอะไรไปดีกว่า
Last Updated : 2024-11-24
Latest chapter
บุปผาต้องมนตร์ Chapter 120. ได้ยินชัดแล้ว
เหวินเฮ่าหลันคลี่พัดโบกไปมาเชื่องช้าคล้ายเกียจคร้าน แต่ในใจแฝงความกังวลอยู่หลายส่วนนัก สหายรักอย่างจ้าวจิ่นสือมาเมืองหลวงคราใดก็มักมาพักที่คฤหาสน์ตระกูลเหวิน จ้าวจิ่นสือเป็นคนไม่ถือยศศักดิ์ทำให้คบหากันสนิทใจ และเมื่อเขาเดินทางไปชายแดนก็มักจะแวะเวียนเยี่ยมเยือนจ้าวจิ่นสืออยู่เสมอ จะว่าไปบุรุษทั้งสองคนนี้เมื่ออยู่ด้วยกันแล้วย่อมเป็นจุดเด่น ผู้หนึ่งบุคลิกองอาจสมเป็นบุตรชายทหารผู้แกล้วกล้า ส่วนอีกคนดูเป็นหนุ่มเจ้าสำราญผู้กุมการค้าในเมืองหลวง หากเห็นเหวินเฮ่าหลันตามหอนางโลมก็มิใช่เรื่องแปลก แต่กับจ้าวจิ่นสือนี่สิ สะดุดตาผู้คนเสียยิ่งกว่า “มาเที่ยวหอนางโลมก็เป็นธรรมดาของบุรุษ แต่ตอนนี้เจ้าไม่เหมือนก่อน พี่สาวเจ้าก็เป็นพระชายาไปแล้ว ฐานะเจ้าก็เป็นเครือญาติกับ...” ยังพูดไม่ทันจบประโยค จ้าวจิ่นสือก็โบกมือห้ามไว้ก่อน เขายกจอกสุราขึ้นดื่มแต่สีหน้าไร้แววรื่นเริง ทั้งสองอยู่ในหอนางโลมก็จริงแต่ไม่ได้เรียกนางคณิกาเข้ามาปรนนิบัติ เพียงนั่งดื่มสุราและสนทนากันเรื่องทั่วไป แต่เหวินเฮ่าหลันเป็นคนมีความอดทนน้อยนัก แม้จะรักสนุกชอบเรื่องบันเทิงและดูเกียจคร้านไ
บุปผาต้องมนตร์ Chapter 119. ไม่คิดว่า
มู่หยางซัวเอ่ยตอบ ไม่คิดว่าตัวเองไม่ได้ติดต่อกับคนที่นี่ แต่คนที่นี่กลับรู้ความเคลื่อนไหวเป็นไปของเขา แสดงว่า... พวกเขารอให้สองพ่อลูกกลับมานานแล้วจริงๆ “ว่าแต่เจ้าสองคนพ่อลูกพักที่ใดกัน” ท่านยายถามแล้วยื่นมือไปลูบเนื้อตัวมู่ฟางเหนียงอย่างเอ็นดู พอพิศดูใกล้ๆ แล้วก็เห็นว่า แท้จริงแล้วมู่ฟางเหนียงไม่ได้เหมือนอี้เฟยนัก แต่มีเค้าโครงหน้าอ่อนหวานเหมือนกัน ดวงตาเป็นประกายสดใสดุจแสงตะวันกระทบผิวน้ำยามเย็น แต่มีท่าทางเฉลียวฉลาดสุขุมเหมือนผู้เป็นพ่อ “โรงเตี๊ยมไม่ไกลที่นี่นักเจ้าค่ะ” นางเอ่ยชื่อโรงเตี๊ยมออกไป “ไอ้โรงเตี๊ยมนั่นมันเล็กนิดเดียว อาหารก็ไม่อร่อย ไปพักได้อย่างไรกัน หึ!” ท่านตาทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจ “ไปเก็บข้าวของมาพักด้วยกันที่นี่” มู่ฟางเหนียงหันไปทางบิดา เห็นท่าทีอ้ำอึ้งก็เข้าใจ พ่อของนางเป็นเด็กกำพร้า ไม่คุ้นชินกับการอยู่แบบครอบครัวใหญ่ ที่ผ่านมาก็มีกันแค่สองคนพ่อลูก และไม่ได้เผื่อใจว่าจะได้รับการต้อนรับอย่างดี ดูท่าท่านพ่อที่ได้ฉายาหมอเทวดาไร้เงาผู้แสนจะสุขุมและไม่หวาดกลัวต่อสิ่งใด จะพ่ายแพ้แก่พ่อตาแม่ยายเสียแล้ว “ท่านพ่อกับห
บุปผาต้องมนตร์ Chapter 118. ห้ามถอยเด็ดขาด
เคอหลิ่งหลินบังเอิญได้พบคุณชายเฉินและแอบหลงรักเขา ส่วนนางกับพ่อรู้จักคุณชายเฉินเพราะเป็นคนป่วยที่ตามหาท่านหมอเทวดาไร้เงามาถึงชายแดนที่นางกับพ่ออยู่เคอหลิ่งหลินนิสัยโลดโผน เปิดเผย และจริงใจ นางชอบคุณชายเฉินก็แสดงออกว่าตนชอบ ไม่ปิดบัง ทำให้บิดาของนางต้องส่ายหน้าทุกที เคอหลิ่งหลินอาศัยติดตามบิดาของนางไปพบคุณชายเฉินบ่อยๆ และนางช่วยสอนเป่าขลุ่ยเพราะเห็นคุณชายเฉินบรรเลงเพลงขลุ่ยแสนไพเราะ นางรู้ว่าพี่สาวที่แสนดีผู้นี้อุทิศตนเองเพื่อความรักที่มีต่อคุณชายเฉินมากเพียงใด เมื่อรู้ข่าวว่าเคอหลิ่งหลินได้เคียงข้างครองคู่กับคนที่นางรักและรักนาง มู่ฟางเหนียงก็รู้สึกยินดีและดีใจด้วยอย่างจริงใจส่วนนางนั้น พยายามไม่คิดเรื่องของตนเอง นางรู้ว่าสิ่งที่นางทำ ผิดจารีตประเพณีที่สตรีพึงกระทำ แต่นางก็ไม่นึกเสียใจ อย่างน้อยนางก็รู้ใจตัวเองว่ารักเขามาก และอาจมากเกินกว่าที่จะยอมแบ่งปันเขาให้หญิงอื่น มิอาจทำใจใช้สามีร่วมกับผู้ใด มู่หยางซัวพาลูกสาวเดินมาตามเส้นทางที่คุ้นเคยในอดีต จนมาหยุดที่หน้าร้านขายยาใหญ่โตร้านหนึ่ง สิบกว่าปีที่ผ่านมา จากร้านขายยาเล็กๆ กลายเป็นร้านใหญ่โตไปแล้ว ลูกสาวเห็นสีหน้าเคร่งเ
บุปผาต้องมนตร์ Chapter 117. ข้าจะแบกเจ้าเอง
“เป็นท่านพ่อที่ต้องการเตรียมตัวเตรียมใจมากกว่าลูกกระมัง” นางอดหยอกล้อบิดาไม่ได้ “เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งเป็นผู้หญิงเถิด พ่อเกรงว่าตากับยายของเจ้าจะตำหนิพ่อเอาเสียเปล่าๆ” พูดแล้วก็ถอนหายใจหนักหน่วง “ตั้งแต่พาแม่ของเจ้าออกเดินทางมาจนเจ้าตัวโตขนาดนี้ ก็มิรู้ทั้งสองจะยังอยู่หรือไม่” “ลูกไม่เคยได้ยินท่านพ่อพูดถึงท่านตากับท่านยาย เลยไม่รู้ว่าพวกท่านเป็นคนอย่างไร” นางถามระหว่างรับประทานอาหารกลางวันที่โรงเตี๊ยมที่เข้าพักอยู่ “แม่ของเจ้าเป็นลูกสาวพ่อค้าร้านขายยา” “เอ๋? ท่านพ่อก็เป็นหมอ ท่านแม่เป็นลูกสาวร้านขายยา ไยถึงหนีตามกันเล่า” นางอดประหลาดใจไม่ได้ ตั้งแต่จำความได้ ก็รู้เพียงแค่ว่าท่านพ่อกับท่านแม่รักใคร่ชอบพอกัน แต่ท่านตากับท่านยายไม่ยอมรับในตัวลูกเขยที่ไร้ชาติตระกูล ซ้ำยังยากจนนัก ท่านพ่อจึงพาท่านแม่หนีออกมาและใช้ชีวิตเดินทางรักษาคนทั่วไป มีความสุขตามอัตภาพ “ตอนนั้นท่านตาของเจ้าหวังทำการค้ามากกว่าจะรักษาคน พ่อซึ่งตอนนั้นก็ทระนงตน ไม่ฟังผู้ใด ท่านตาอยากให้พ่อไปนั่งตรวจคนเจ็บป่วยที่ร้านขายยาของท่านตา ทีแรกพ่อก็ไปตาม
บุปผาต้องมนตร์ Chapter 116. ท่านรักข้าบ้างหรือเปล่า
“ท่านพ่อของเจ้าบอกข้าแล้วว่าจะเดินทางไปเมืองหลวง”มู่ฟางเหนียงนิ่งงันไป พ่อเพิ่งคุยกับนางเมื่อครู่แต่บอกกับคนผู้นี้ไปก่อนแล้ว แสดงว่าท่านตัดสินใจแล้ว คงไม่มีเหตุผลให้นางยื้อเวลาที่จะอยู่ที่นี่ได้อีกแล้ว‘ท่านจะให้เราสองคนห่างกันอย่างนั้นหรือ?’เสียงของหมอมู่หยางซัวแทรกเข้ามาในหัวสมองของเขา จ้าวจิ่นสือกอดนางแน่นขึ้น กลัวว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้กอดนางไว้แนบอกเช่นนี้ ยศถาบรรดาศักดิ์หรือแม้แต่ตำแหน่งรองแม่ทัพที่มีอยู่ไม่ได้ทำให้เขามีความสุขได้มากเท่ากับที่มีนางอยู่เคียงข้าง“จากนี้เดินทางไปเมืองหลวงจะสะดวกกว่า ข้าจะเตรียมรถม้าพร้อมผู้ติดตามไปส่งเจ้ากับพ่อให้ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย”ทำไม... ทำไมเขาพูดเหมือนอยากให้นางไปไกลห่างเช่นนี้ด้วยเล่า“สิ่งของของเจ้าที่อยู่ที่บ้านข้า ข้าจะให้คนเก็บรักษาไว้อย่างดี หรือเจ้าต้องการสิ่งใดก็ขอให้บอก ข้าจะให้คนส่งตามไปให้เจ้า”ถ้อยคำแห่งความหวังดีกลับกลายเป็นโบยตีหัวใจนางให้เจ็บปวด นี่เขาคิดแทนนางถึงเพียงเชียวหรือ? กลัวว่านางจะไปไม่พ้นหน้าเขาหรืออย่างไรกันจะติดตามนางไปด้วยก็ไม่ได้ แค่นี้เขาก็หงุดหงิดเต็มประดาแล้ว“ท่านไม่ต้องกังวลเกินกว่าเหตุไป ครา
บุปผาต้องมนตร์ Chapter 115. ทรมาน
“ฟางเหนียง พ่อเห็นว่างานที่นี่ก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลแล้ว พ่อคิดว่าถึงเวลาที่เราต้องเดินทางกันเสียที”“อะไรนะเจ้าคะ” นางตื่นตกใจอย่างเก็บอาการไม่อยู่ เร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?“เจ้าไม่อยากไปกับพ่อแล้วหรือ?”“มิได้ ลูกแค่... เรายังไม่ได้เตรียมตัว”“เตรียมตัว?” มู่หยางซัวทวนคำแล้วหัวเราะในลำคอ “พวกเราเคยเตรียมตัวกันด้วยรึ ถ้าไม่นับที่เราอยู่ชายแดนมาสองปี ที่ผ่านมาเราก็แทบไม่เคยเตรียมตัวก่อนออกเดินทางสักครั้ง”“แต่ว่า เรามีข้าวของอยู่ที่จวนแม่ทัพจ้าว”“เจ้าใส่ใจของพวกนั้นด้วยรึ พ่อไม่เคยนึกถึงเรื่องพวกนั้น” รอยยิ้มกึ่งล้อทำให้มู่ฟางเหนียงแอบค้อนเข้าให้“ข้ามีของที่ได้รับมาจากมิตรสหายเผ่าเอ้อหลุนชุน ถึงมันอาจไม่ได้มีราคาค่างวดมากมาย แต่มีค่ากับจิตใจของข้ามากนัก”“จากที่นี่เดินทางไปเมืองหลวงจะใกล้กว่า ถ้าเจ้าอยากย้อนกลับไปก็จะเสียเวลามาก”“แต่ว่า...” นางนึกถึงเครื่องประดับที่ทำจากหินหรือกระดูกสัตว์ที่นางได้มา คิดถึงเสื้อคลุมหนังหมาป่าที่จินปู๋กับนางลู่อู๋มอบให้ คิดถึงบันทึกการรักษาที่ท่านหมอผู้เฒ่ามอบให้ สิ่งเหล่านั้นมีภาพของชายผู้นั้นปรากฏขึ้นมาด้วย“ฟางเหนียง บางสิ่งที่เจ้าเผชิญอยู่มัน
บุปผาต้องมนตร์ Chapter 114. ข้าเป็นพ่อนาง ข้ามิได้ตาบอดจะได้ไม่รู้ไม่เห็นอะไร
“ท่านหมอมู่” จ้าวจิ่นสือพยายามคุมสติและปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ “ท่านอาจไม่ทราบ ข้ากับฟางเหนียง...” มู่หยางซัวยกมือขึ้นห้ามไม่ให้อีกฝ่ายพูดออกมา “ข้าเป็นพ่อนาง ข้ามิได้ตาบอดจะได้ไม่รู้ไม่เห็นอะไร” มือของเขาเคยแต่จับมีดช่วยคน เพิ่งเคยรู้สึกอยากจับมีดฆ่าคนก็คราวนี้ “ข้าจริงใจกับนาง หวังให้ท่านเข้าใจ” “เจ้าหวังให้ผู้อื่นเข้าใจเจ้า แล้วเจ้าเข้าใจผู้อื่นรึ” “ข้าตั้งใจว่ากลับจากซูโจวจะให้ท่านพ่อสู่ขอฟางเหนียงกับท่าน” “แล้วอย่างไร?” ปกติมู่หยางซัวเป็นคนใจเย็น จะเห็นสีหน้าเคืองโกรธก็น้อยครั้งเหลือเกิน “เจ้าตบแต่งนางเข้าตระกูลเจ้าแล้ว ก็ใช่ว่าเจ้าจะรับหญิงอื่นเข้ามาไม่ได้อีก ตอนนี้เจ้าก็พูดได้ แต่อนาคตเจ้าจะไม่รับใครเข้ามาอีกรึ เจ้าไม่ใช่คนธรรมดา ฐานะชาติกำเนิดของเจ้า เจ้าย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ” “ความหมายของท่านคือไม่ยินดียกนางให้ข้า” แม้จะข่มน้ำเสียงตัวเองให้ราบเรียบ แต่กรุ่นไอโทสะแผ่กระจายออกมาจนอีกฝ่ายยังรู้สึกได้ “ข้าไม่ได้พูดเช่นนั้น” มู่หยางซัวทำน้ำเสียงเยาะในลำคอ แค่นี้ก็โกรธจนไอโท
บุปผาต้องมนตร์ Chapter 113. ข้าเป็นพ่อนาง ข้ามิได้ตาบอดจะได้ไม่รู้ไม่เห็นอะไร
“พ่อไม่พูดใช่ว่าไม่รู้” มู่หยางซัวจับไหล่ของลูกสาวให้ก้าวเข้าไปนั่งบนเตียง ส่วนตนนั้นก็เลื่อนเก้าอี้กลมมานั่งใกล้ๆ “เจ้ารู้ว่าพ่อพูดถึงเรื่องจ้าวจิ่นสืออยู่” “ท่านพ่อ” นางหลุบตาลง เป็นฝ่ายไม่กล้าสบตาเสียเอง แม้จะรู้ดีแก่ใจว่าสักวันเรื่องนี้พ่อต้องเอ่ยปากกับนาง “เจ้ารักคนผู้นั้นมากเลยหรือ” น้ำเสียงที่ถามเป็นน้ำเสียงตัดพ้อมากกว่าต้องการคำตอบ “พ่อรู้ อย่างไรก็ต้องมีวันนี้... อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องแต่งงานมีครอบครัวของตัวเอง เจ้าจะทำตัวติดกับพ่อตลอดไปไม่ได้หรอก” “ท่านพ่ออย่าพูดเช่นนั้น ท่านพ่อตัวคนเดียว ลูกไม่ยอมทิ้งท่านพ่อเด็ดขาด หากลูกจะแต่งงานกับผู้ใด คนผู้นั้นก็ต้องยอมรับท่านพ่อได้ด้วยเช่นกัน” “เราผ่านอะไรกันมามากมายเหลือเกิน เจ้าอาจได้เห็นโลกกว้างมากกว่าเด็กวัยเดียวกัน” มู่หยางซัวตบหลังมือของลูกสาวเบาๆ “เจ้าก็เห็นแล้ว ทั้งเศรษฐี ทั้งขุนนาง ทั้งยาจก ทั้งคนยากไร้ เจ้าย่อมรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ยิ่งสูงศักดิ์มากเพียงใด ก็ยิ่งแก่งแย่งแข่งขันกันมากเพียงนั้น แล้วเจ้าจะรับมือเรื่องราวเหล่านั้นได้ไหวหรือไม่ เมื่อกลายเป็นคนของเขาไปแล้ว เจ้า
บุปผาต้องมนตร์ Chapter 112. หายดี
มู่ฟางเหนียงเดินเคียงข้างจ้าวจิ่นสือไปถึงศาลาหกเหลี่ยมที่องค์ชายไท่หยางประทับอยู่ องค์ชายไท่หยางเชื้อเชิญให้ทั้งสองนั่ง รอจนบ่าวรับใช้รินน้ำชาเรียบร้อยแล้ว จึงโบกมือไล่ให้ผู้อื่นออกไปให้หมด แม้จะไม่เห็นเงาร่างแต่ก็รู้ว่าต้าซื่อองครักษ์ขององค์ชายเฝ้าอารักขาอยู่“ข้าต้องยอมรับความสามารถในการจัดการของรองแม่ทัพจ้าวจิ่นสือ ต่อให้ข้ามิได้มา เจ้าก็คงจัดการที่นี่ได้อย่างราบรื่นด้วยดี”“เป็นเพราะพระบารมีขององค์ฮ่องเต้และองค์ชาย ทำให้การงานครั้งนี้ลุล่วงด้วยดีพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าเองสุขภาพไม่ค่อยดีนัก ครั้นจะให้องค์รัชทายาทเสด็จมาเองก็เกรงว่าจะมีคนลอบเอาชีวิต คราวที่แล้วยังหาตัวผู้บงการมิได้ ครั้งนี้ข้าเลยต้องมาเอง ข้าอาจจะทำอะไรได้ไม่เต็มที่นัก อย่างไรก็ต้องฝากเจ้าดูแลต่อด้วย”“ข้าน้อยรับพระบัญชา”มู่ฟางเหนียงนั่งฟังนิ่งๆ แล้วลอบมองคุณชายเฉิน ไม่สิ ตอนนี้คนผู้นี้คือองค์ชายไท่หยางที่มักพูดออกตัวว่าตนเองสุขภาพไม่แข็งแรง แต่เท่าที่นางเห็นตอนนี้ ช่างเป็นองค์ชายที่สุขภาพแข็งแรงดีเหลือเกิน“ความจริงที่เรียกเจ้าทั้งสองมาดื่มน้ำชาที่นี่ไม่ใช่เพราะเรื่องงาน ข้าอยากคุยเรื่องเคอหลิ่งหลิน”จ้าวจิ่นสือเงยหน้าสบด
