บทที่84 พบเจอสหาย

ตลอดสองวันมานี้หนิงอ้ายได้รับเคล็ดลับมากมายเกี่ยวกับการหลอมสร้างโอสถจากเหล่าศิษย์พี่ เพราะเหวินหวู่ได้ให้คำแนะนำกับเด็กหนุ่มเพิ่มเติม ว่าในการหลอมสร้างโอสถนอกจากการที่ต้องฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอจนชำนาญเเล้ว การที่ได้เห็นวิถีหลอมสร้างของนักปรุงโอสถเเต่ละคนก็ช่วยในเรื่องนี้เช่นกัน

ความแตกต่างและเอกลักษณ์เฉพาะเหล่านี้สามารถที่จะนำมาปรับใช้ให้เข้ากับวิถีหลอมสร้างของตนเองได้ ในยุทภพเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดไปเท่าไหร่นัก หากว่านักปรุงโอสถที่มีอาจารย์สั่งสอนคนเดียวกัน เเต่ละสำนักจะมีวิถีหลอมสร้างที่ใกล้เคียงกันเพราะอย่างไรก็ตามหลังจากผ่านพ้นเป็นนักปรุงโอสถระดับสี่ การจะเป็นนักปรุงโอสถระดับห้าอย่างเต็มตัวจำเป็นจะต้องคิดค้นและมีวิถีหลอมสร้างเป็นของตัวเองหากไม่เช่นนั้นก็จะติดอยู่ในขั้นของนักปรุงโอสถระดับสี่เพียงเท่านั้น

ทางฝั่งของหนิงอ้ายเองที่ใช้เวลายามว่างในช่วงบ่ายหลังจากที่ช่วงเช้าที่เด็กหนุ่มรับหน้าที่ทำอาหารเช้าและดูเเลสวนสมุนไพรให้กับอาจารย์ของตน เหวินหวู่ได้มีการสอนทักษะเพิ่มเติมอันเป็นวิถีหลอมสร้างเฉพาะให้กับเด็กหนุ่มอย่างไม่หวงแหน ด้วยเพราะตำแหน่งศิษย์ผู้สืบทอดตำหนักที่เด็กหนุ่มถือครองอยู่

ตัวของเหวินหวู่เองก็ตั้งใจรับหนิงอ้ายเป็นศิษย์สืบทอดสายตรงของตนหลังจากนี้อีกด้วย การที่เด็กหนุ่มไปหาบรรดาศิษย์พี่ในตำหนักในขณะที่อีกฝ่ายกำลังหลอมสร้างโออสถระดับสาม โอสถระดับสี่อยู่นั้นทำให้หนิงอ้ายสามารถเก็บเกี่ยวรายละเอียดเล็กน้อยที่นำมาปรับใช้กับการหลอมสร้างโอสถของตนไปไม่น้อยเลยทีเดียว

อีกทั้งวิญญาณยุทธ์ปราณธาตุไฟของศิษย์พี่เเต่ละคนที่เนตรเเห่งสวรรค์ได้ส่งข้อมูลบางส่วนให้รับรู้ ก็ทำให้หนิงอ้ายได้เข้าใจเพิ่มเติมขึ้นว่าลักษณะเฉพาะของเเต่ละเปลวเพลิงอันเกิดจากวิญญาณยุทธ์ของผู้ฝึกตนที่มีความแตกต่างกันไป ย่อมทำให้เกิดเอกลักษณ์เฉพาะในวิถีปรุงโอสถ ทำให้เกิดคุณสมบัติแฝงในโอสถเม็ดนั้นที่ถูกหลอมสร้างขึ้นมานั่นเอง

นอกจากนั้นหนิงอ้ายได้ทำการหลอมสร้างโอสถระดับหนึ่งอีกหลายสูตรเพื่อให้ศิษย์พี่ได้คำแนะนำแก่เขาเพิ่มเติมเช่นกัน หนิงอ้ายไม่ได้หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีหรือมีความคิดที่ว่าตนเป็นถึงศิษย์ผู้สืบทอดของตำหนักแล้วจะอยู่เหนือขั้นกว่าศิษย์พี่ของตน เพราะตำแหน่งนี้สำหรับเขาเเล้วก็เป็นเพียงหน้าที่หรือหัวโขนหนึ่งที่ต้องเเบกรับ ทำหน้าที่ดังกล่าวให้ดีที่สุดเพียงเท่านั้น

ที่สำคัญคือประสบการณ์และองค์ความรู้ต่าง ๆ เกี่ยวกับสมุนไพรรวมไปถึงการหลอมโอสถจากแนวทางวิถีปรุงโอสถเฉพาะของศิษย์พี่เเต่ละคนนั้นเรียกได้ว่าเปิดมุมมองใหม่ให้กับหนิงอ้ายเป็นอย่างมาก คำแนะนำที่อีกฝ่ายได้ให้กับเด็กหนุ่มนั้นก็เป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์กับตัวเขามากเช่นกัน

"เจ้าช่างมีพรสวรรค์ยิ่งนักศิษย์น้องหนิงอ้าย เพียงเเค่สองวันเจ้าก็สามารถหลอมสร้างโอสถระดับหนึ่งที่มีความบริสุทธิ์ได้ถึงสิบส่วนเช่นนี้ เป็นอย่างที่เจ้าคิดเรื่องของเวลาในการหลอมสร้างนั้นเป็นตัวแปรที่สำคัญในการหลอมสร้างโอสถเช่นกัน..." เหยียนฮุ่ยเอ่ยชมศิษย์น้องเล็กของตนเสียไม่ได้

ก่อนหน้านี้ที่อีกฝ่ายสามารถเรียนรู้ จดจำเกี่ยวกับสมุนไพรต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็วก็นับว่าทำให้ตนประหลาดใจเเล้ว เเต่นี่ถึงกับปรุงโอสถระดับหนึ่งที่มีความบริสุทธิ์ถึงสิบส่วนเช่นนี้ได้เพียงเเค่ระยะเวลาเท่านี้หากเทียบกับตนที่ใช้เวลาไปเกือบเดือนแล้วจะเป็นอันใดได้กัน

"ความจริงเเล้วศิษย์พี่ใหญ่อีกคนก็มากไปด้วยพรสวรรค์เช่นเดียวกับเจ้า วิถีปรุงโอสถของศิษย์พี่นั้นเรียกได้ว่าล้ำลึกพิศดารเป็นรองจากท่านอาจารย์ไปเพียงไม่กี่ส่วนเท่านั้น หากมีเวลาเจ้าสามารถไปขอคำแนะนำได้เพราะบ่อยครั้งที่ท่านอาจารย์ไม่อยู่ตำหนัก เหล่าศิษย์พี่ของพวกเจ้าหากมีข้อสงสัยในการปรุงโอสถก็จะไปปรึกษาสอบถามจากศิษย์พี่ใหญ่เช่นกัน..." ชายหนุ่มแนะนำศิษย์น้องของตนไปพร้อมกับตบไหล่ให้กำลังใจ

"ขอรับศิษย์พี่..." หนิงอ้ายที่ได้ยินก็ได้เเต่ตอบรับอยู่ในคออย่างแผ่วเบาพร้อมกับชวนอีกฝ่ายคุยเรื่องอื่นไปเสีย

จนมาถึงตอนนี้ตั้งเเต่ที่หนิงอ้ายได้พบเจอกับอีกฝ่ายที่เป็นศิษย์พี่ใหญ่ของตน เขายังไม่สามารถหาจุดเชื่อมโยงได้ว่าอีกฝ่ายมีความเกี่ยวกับกับเเทนไทยังไงกันแน่ เพราะไม่ว่าจะเป็นสายตาและท่าทางต่าง ๆ ของอีกฝ่ายที่เขาสังเกตุแทบเป็นคนเดียวกันในความรู้สึกของเขา เเต่ถึงอย่างนั้นข้อมูลของอีกฝ่ายที่เขาได้รับรู้จากเนตรเเห่งสวรรค์นั้นก็ไม่ได้พบความผิดปกติอันใด เเต่ด้วยสัญชาติญาณส่วนลึกของเขาได้ร้องบอกว่าควรที่จะอยู่ห่างจากศิษย์พี่คนนี้ให้มากจะเป็นการดีที่สุด...

"ท่านอาจารย์ วันนี้ข้าออกไปพบสหายที่ด้านนอกตำหนักนะขอรับ..." หนิงอ้ายบอกกับอาจารย์ของตนหลังจากที่ในช่วงเช้าที่ผ่านมานั้นเด็กหนุ่มได้ทำอาหารและรดน้ำดูเเลสวนสมุนไพรให้กับอาจารย์ของตนเสร็จเรียบร้อยเเล้วดั่งเช่นทุกวันที่ผ่านมา

"เจ้าไปเถิดแล้วอย่าลืมแวะอาคารส่วนกลางของตำหนักเราก่อนเล่า โอสถระดับหนึ่งที่เจ้าหลอมสร้างได้ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาจงนำไปแลกแต้มคะแนนคงจะได้มาอยู่ไม่น้อย..."

"เอาป้ายหยกอันนี้ไปด้วย ข้าได้บอกกับตาเฒ่าซุนให้เตรียมสมุนไพรที่ใช้ในการปรุงโอสถระดับสองให้แก่เจ้า สำหรับการเรียนขั้นไปหลังจากนี้..." เหวินหวู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

"ขอรับท่านอาจารย์" หนิงอ้ายตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเเยกตัวไป ซึ่งใช้เวลาเพียงไม่นานเด็กหนุ่มก็มาถึงอาคารส่วนกลางที่เป็นเป้าหมายของตนเเล้ว

"เจ้ามาแล้วอย่างนั้นรึ...ตาเฒ่าเหวินได้บอกกับเจ้าเเล้วใช่หรือไม่เรื่องสมุนไพร?" ซุนเกาเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มผู้เป็นศิษย์ผู้สืบทอดได้ก้าวเท้าเข้ามายังอาคารส่วนกลางหลังนี้

"คำนับเหล่าซุนขอรับ วันนี้ข้ารับสมุนไพรตามที่ท่านอาจารย์ได้ฝากไว้พร้อมกับนำโอสถระดับหนึ่งที่ข้าหลอมสร้างเสร็จมาแลกแต้มคะแนนขอรับ..." หนิงอ้ายตอบกลับไปพร้อมกับยื่นป้ายหยกอีกชิ้นที่ตนได้รับมาจากอาจารย์ก่อนหน้านี้

"โอ้!! ถึงกับหลอมสร้างโอสถระดับหนึ่งได้สำเร็จแล้วอย่างนั้นรึ?? ไม่ธรรมดา ไม่ธรรมดา"

"เป็นความเมตตาของท่านอาจารย์ที่สั่งสอนรวมไปถึงศิษย์พี่ทุกคนที่เอ็นดูให้คำแนะนำแก่ข้าขอรับ..."

"เอาละ!!เจ้ารออยู่ตรงนี้สักครู่เดี๋ยวข้าไปหยิบสมุนไพรให้ เจ้าเตรียมโอสถที่เจ้าต้องการแลกแต้มคะแนนออกมารอเลยก็ได้เช่นกัน..." กล่าวจบลง รางสูงใหญ่ของอีกฝ่ายนั้นได้หายไปตรงทางด้านหลัง หนิงอ้ายก็ทำตามที่อีกฝ่ายได้บอกนั่นคือการยืนรออย่างสงบพร้อมกับตรวจทานโอสถระดับหนึ่งที่ได้เตรียมมาอีกครั้ง

"เเหวนมิตินี้มีสมุนไพรสำหรับสูตรโอสถระดับสองจำนวนทั้งหมดยี่สิบชุดให้แก่เจ้าตามที่ตาเฒ่าเหวินได้บอกกับข้า แล้วไหนเล่าโอสถที่เจ้าต้องการเเลกเป็นแต้มคะเเนนในวันนี้..."

"ขายหน้ากับเหล่าซุนแล้วขอรับ เป็นข้าที่ปรุงโอสถเหล่านี้ขึ้นมาเองทั้งสิ้นรบกวนเหล่าซุนตรวจสอบก่อนโอสถที่ข้าเตรียมมาจะเป็นโอสถรักษาสามสิบเม็ด โอสถห้ามเลือดห้าสิบเม็ดและโอสถลมปราณอีกยี่สิบเม็ด ล้วนเเต่มีความบริสุทธิ์สิบส่วนทั้งสิ้นขอรับ..." หนิงอ้ายตอบกลับไปพร้อมกับมอบเเหวนมิติที่ตนบรรจุโอสถทั้งหมดให้กับอีกฝ่ายได้ตรวจสอบ

"โอสถระดับหนึ่งที่มีความบริสุทธิ์สิบส่วน เจ้าเป็นผู้ปรุงโอสถทั้งหมดนี่เองงั้นรึ??" ซุนเการ้องดังขึ้นด้วยความแปลกประหลาดใจ ด้วยเพราะเด็กหนุ่มพึ่งเข้าเป็นศิษย์ในตำหนักยังไม่ถึงเจ็ดวัน จากที่ตนพอทราบมานั่นคืออีกฝ่ายพึ่งได้หลอมสร้างโอสถเพียงสองถึงสามวันเท่านั้น เเต่กลับสามารถปรุงโอสถระดับนี้ออกมาได้ นับว่าเป็นสุดยอดรุ่นเยาว์ที่มากด้วยพรสวรรค์อย่างเเท้จริง

"รุ่นเยาว์เดี๋ยวนี้ช่างน่าชื่นชมเสียจริง เอาละ ๆ ตำหนักของเราจะมีกฎเกณฑ์เกี่ยวกับการนำโอสถที่หลอมสร้างมาเเลกเป็นแต้มคะเเนนดังเช่น โอสถระดับหนึ่งที่มีความบริสุทธิ์สิบส่วนหนึ่งเม็ดก็จะได้รับไปสิบแต้มคะเเนน โอสถระดับสองความบริสุทธิ์สิบส่วนหนึ่งเม็ดก็จะได้รับไปยี่สิบแต้มคะเเนน โอสถระดับสามความบริสุทธิ์สิบส่วนหนึ่งเม็ดก็จะได้รับไปสามสิบแต้มคะเเนน เจ้าจะเห็นว่าแต้มคะเเนนที่ได้มานั้นจะเป็นล้อไปกับระดับของโอสถและความบริสุทธิ์ของโอสถ..."

"โอสถที่เจ้านำมาล้วนเป็นโอสถระดับหนึ่งจำนวนทั้งหมดหนึ่งร้อยเม็ด มีความบริสุทธิ์สิบส่วนทั้งสิ้น ดังนั้นเจ้าจะได้รับไปนั่นคือหนึ่งพันแต้มคะเเนนในวันนี้ ยื่นป้ายหยกประจำตัวของเจ้ามาข้าจะมอบแต้มคะเเนนนี้ให้แก่เจ้า..."

"ครั้งต่อไปหากเจ้าทำการปรุงโอสถได้มากพอแล้วก็สามารถนำมาเเลกเปลี่ยนเป็นแต้มคะเเนนหรือเป็นสมุนไพรตามสูตรโอสถที่เจ้าต้องการได้ หรือหากต้องการฝากโอสถเหล่านั้นไปขายที่ตลาดในเมืองก็บอกข้าได้เช่นกัน" ซุนเกาแนะนำหนิงอ้ายไปอีกครั้ง

"ข้าทราบแล้วขอรับเหล่าซุน อย่างไรวันนี้ขอบคุณท่านมากนะขอรับ..." หนิงอ้ายเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายที่เป็นธุระจัดการให้กับตนในวันนี้ พร้อมกับคำนับอีกฝ่ายไปอีกเล็กน้อยก่อนที่จะออกจากอาคารส่วนกลางไปยังเรือนพักของตนเนื่องจากตอนนี้ใกล้เวลานัดหมายเเล้ว เด็กหนุ่มคาดการณ์เอาว่าเขานั้นน่าจะไปทันพอดี...

การนัดหมายกับลู่ซีและสหายคนอื่น ๆ ในวันนี้ หนิงอ้ายตั้งใจว่าจะพาต้าเฮยออกไปเปิดหูเปิดตาด้วย เมื่อเจ้าตัวน้อยได้ยินอย่างนั้นก็มีทีท่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเป็นอย่างมาก ก่อนที่อสรพิษน้อยนั้นจะเลื้อยขึ้นมาตามแขนของหนิงอ้ายและหายไปอยู่ในอกเสื้อของเด็กหนุ่มดั่งเช่นทุกครั้งพร้อมกับชูคอออกมาเล็กน้อยด้วยท่าทางที่น่าเอ็นดูยิ่ง

คิดถูกเเล้วที่หนิงอ้ายเลือกพาอีกฝ่ายออกมาด้วยเพราะว่าก่อนหน้านี้เขาทุ่มเทกับการปรุงโอสถเป็นอย่างมากเลยทำให้ไม่ค่อยมีเวลาให้กับอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก ดังนั้นเขาจึงสัญญากับตัวเองว่าหลังจากนี้หากตนไปที่ใดก็จะพาเจ้าตัวน้อยนี้ไปด้วยทุกครั้งอย่างแน่นอน

ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อเท่านั้นหนิงอ้ายออกจากนอกเขตประตูของตำหนักศาสตร์แห่งการรักษาของตนเเล้วท่ามกลางสายตาของศิษย์สายใน ศิษย์สายนอกชายหญิงมากมายที่มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นเเต่นั่นก็ไม่ได้ส่งผลกับเด็กหนุ่มไปมากสักเท่าไหร่

เพียงชั่วครู่หนิงอ้ายก็ไปถึงโรงครัวส่วนรวมเสียที ร่างกายบอบบางรวมไปถึงหน้าตาที่รูปงามของหนิงอ้ายได้เรียกความสนใจจากทุกคนในที่นี้ ด้วยเป็นวันหยุดที่ทางสำนักเป็นผู้กำหนดให้ทั้งสี่ตำหนักได้หยุดตรงกันดังนั้นจำนวนผู้คนจึงมากกว่าในยามปกติไปมากเมื่อวิหคสอดแนมส่งรูปภาพกลุ่มสหายของเขาที่นั่งอยู่ในอีกฝั่งหนิงอ้ายจึงไม่รอช้าก้าวเท้าเดินไปทิศทางนั้นในทันที

"เป็นอย่างไรบ้างหนิงอ้าย ปรับตัวได้มากเเล้วใช่หรือไม่??" จ้าวหลานเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าสหายอายุน้อยของพวกตนมาถึงเเล้ว

"ข้าสบายดีตอนนี้ก็ปรับตัวได้มากเเล้ว พวกเจ้าทุกคนเล่าเป็นอย่างไรบ้าง??" หนิงอ้ายตอบกลับจ้าวหลานไปพร้อมกับเอ่ยประโยคสุดท้ายถามสหายของตนทุกคน

"พวกข้าสบายดี เเต่ก็มีความตื่นเต้นอยู่มากเเต่ก็ถือว่าปรับตัวได้มากเเล้ว..." หลี่ซวงตอบกลับไปพร้อมกับขยับตัวให้สหายมานั่งข้างตน

"ลู่เกอเล่าขอรับ อยู่ตำหนักศาสตร์แห่งค่ายกลเป็นอย่างไรบ้าง?"

"เกอสบายดี ตอนนี้ถือว่าปรับตัวได้มากแล้วเช่นกัน ยังดีที่มีอู๋ฮั่นอยู่ด้วยจึงพอมีเพื่อนพูดคุยอยู่บ้าง..." ลู่ซีตอบกลับเด็กหนุ่มไปพร้อมกับสำรวจเด็กหนุ่มที่เป็นดั่งน้องชายของตน

"พวกข้าต่างล้วนมีสหายอยู่ในตำหนักเดียวกัน มีเพียงเเต่เจ้านั่นเเหละหนิงอ้ายที่อยู่ตำหนักศาสตร์แห่งการรักษาเพียงคนเดียว ไม่รู้ว่าข้าจะไปหาเจ้าที่ตำหนักได้หรือไม่นะ??" อี้หลินเอ่ยขึ้นพร้อมกับถามเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่คาดหวัง

"หยุดเลยอี้หลิน เจ้าก็น่าจะรู้ว่าท่านเหวินหวู่เจ้าตำหนักศาสตร์แห่งการรักษานั้นไม่ชอบให้ศิษย์จากตำหนักอื่นเข้าไปวุ่นวายในอาณาเขตตำหนักสักเท่าไหร่หากไม่ได้มีเรื่องสำคัญจริง ๆ พวกเราค่อยนัดเจอกันข้างนอกเช่นนี้ก็ได้..." จินหั่วเอ่ยห้ามปรามเด็กหนุ่มร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างกัน ก็มีการตอบรับคำพูดนั้นด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งจากการถูกขัดใจจากสหายของตนนั่นเอง

"เป็นอย่างที่จินหั่วว่าไว้นั่นเเหละ หากคิดถึงข้าก็เขียนจดหมายเวทย์มาหรือพวกเราจะนัดเจอกันที่นี่ทุกอาทิตย์ก็ย่อมได้..."

"จริงสิ!!ข้ามีบางสิ่งที่จะมอบให้กับพวกเจ้า" หนิงอ้ายร้องขึ้นราวกับพึ่งนึกขึ้นได้ก่อนที่จะล้วงหยิบสิ่งของบางสิ่งออกจากเเหวนมิติของตน จากนั้นจึงได้มอบขวดแก้วเหล่านั้นให้กับสหายของตนทุกคน

"โอสถอย่างนั้นรึ??"

"กลิ่นหอมยิ่งนัก พินิจจากกลิ่นแล้วน่าจะมีความบริสุทธิ์ถึงสิบส่วนเลยกระมัง...

"ทั้งสามขวดนั่นคือโอสถห้ามเลือด โอสถรักษาและโอสถลมปราณระดับหนึ่งที่มีความบริสุทธิ์สิบส่วนขวดละห้าเม็ด ทั้งหมดนี้เป็นโอสถที่ข้าปรุงขึ้นมาด้วยตนเองทั้งสิ้น..." หนิงอ้ายบอกไปเมื่อเห็นว่าในมือของทุกคนนั้นต่างมองดูขวดโอสถที่พึ่งได้รับไป

"นี่ข้าไม่ได้ยินผิดไปใช่หรือไม่?? โอสถนี้เป็นเจ้าที่หลอมสร้างเองงั้นรึ!!" อี้หลินร้องดังขึ้นด้วยความตกใจ

"เจ้าพึ่งเริ่มเรียนรู้ได้ไม่กี่วันไม่ใช่รึ เหตุใดจึงหลอมสร้างโอสถได้เร็วเช่นนี้??" จ้าวหลานถามกลับไปด้วยความตกใจไม่แพ้กัน

"โอสถระดับหนึ่งที่มีความบริสุทธิ์สิบส่วนทั้งสิ้น เเสดงว่าในตอนนี้เจ้าเป็นนักปรุงโอสถระดับหนึ่งเเล้วใช่หรือไม่??" จ้าวหลานที่พอมีความรู้ในเรื่องนี้อยู่บ้างจึงถามขึ้น สหายตัวน้อยของเขาใช้เวลาไม่ถึงเจ็ดวันหากนับตั้งเเต่วันคัดเลือกเข้าตำหนัก ทว่าในวันนี้อีกฝ่ายถึงกับมีคุณสมบัติเป็นนักปรุงโอสถระดับหนึ่งเเล้ว ช่างมากไปด้วยพรสวรรค์อย่างเเท้จริง

"ท่านอาจารย์บอกว่าข้าต้องสอบเลื่อนขั้นเสียก่อน หากไม่เช่นนั้นจะถือได้ว่ายังไม่ใช่นักปรุงโอสถระดับหนึ่งเเบบเต็มตัว..." หนิงอ้ายบอกกับสหายขอเขาไปตามที่ท่านอาจารย์ได้บอกกับตน

"หากท่านเเม่ ท่านตาท่านยายรู้เข้าคงภูมิใจในตัวเจ้าเป็นมากแน่..." ลู่ซีเอ่ยชมหนิงอ้ายพร้อมกับลูบหัวของเด็กหนุ่มเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู เขาไม่ค่อยเเปลกใจเท่าไหร่นักที่เพียงไม่กี่วันอีกฝ่ายสามารถทำเช่นนี้ได้ ยิ่งเด็กหนุ่มพัฒนาตัวเองมากขึ้นเท่าไหร่ตัวของเขานั้นก็ต้องพยายามให้มากขึ้นและต้องเเข็งแกร่งให้มากพอเพื่อที่จะปกป้องอีกฝ่ายในวันข้างหน้าได้...