บทที่20 ตระกูลหวัง

ขบวนรถม้าเดินทางยังคงดำเนินไปอย่างไม่รีบร้อน จุดหมายปลายทางคือจวนตระกูลหวังที่ตั้งอยู่ในมหานครแคว้นเต่าดำแห่งนี้ ตลอดเส้นทางเดินรถม้าได้ตัดผ่านหมู่บ้านน้อยใหญ่มากมาย สิ่งหนึ่งที่หนิงอ้ายสังเกตคือยิ่งเข้าใกล้ใจกลางมหานครแคว้นเต่าดำมากเท่าใดความเจริญรุ่งเรืองของบ้านเมืองรวมไปถึงความคึกคักของตลาดเเลกเปลี่ยนสินค้าก็จะเพิ่มขึ้นไปเท่านั้น

''ตรงด้านหน้าจะเป็นตลาดเมืองหลวงก่อนถึงจวนตระกูลหวัง หนิงอ้าย ลู่ซี เจ้าทั้งสองจะแวะก่อนหรือไม่?'' เยว่ซินเอ่ยถามเด็กหนุ่มทั้งสอง เพราะหากพ้นเขตตลาดเมืองหลวงนี้ไปอีกเพียงไม่ถึงเค่อก็จะถึงจวนตระกูลหวังเเล้ว

''แวะขอรับท่านเเม่ ข้าจะหาซื้อของฝากติดไม้ติดมือให้ท่านตาและท่านยายด้วยขอรับ!'' หนิงอ้ายตอบมารดาไปในทันที ในโลกเดิมของเขาสำหรับการเข้าพบปะผู้อาวุโสที่มีอายุมากกว่า ตามมารยาทที่พึงกระทำแล้วผู้น้อยควรมีของฝากติดมือไปฝากเสมอ เป็นการเเสดงถึงความเคารพให้เกียรตินั่นเอง

นับว่าผิดจากหนิงอ้ายเคยคิดไว้ไปเสียมาก มหานครแคว้นเต่าดำนี้มีพื้นที่กว้างขวางใหญ่โตเป็นอย่างมาก อาคารบ้านเรือนสองข้างทางดูโอ่อ่าอลังการดูเเล้วเจริญหูเจริญตาเป็นอย่างมาก ถนนหนทางจากทุกมุมเมืองที่มุ่งเข้าสู่ใจกลางของมหานครของแคว้นถูกปูด้วยก้อนอิฐที่มีขนาดใกล้เคียงกัน อีกทั้งมีผู้คนมากมายออกมาจับจ่ายซื้อของอย่างคึกคักแน่นขนัด ซึ่งแตกต่างจากทุกเมืองที่เขาได้ผ่านมา

''ช่างดูคึกคักเสียจริง!!'' หนิงอ้ายเอ่ยขึ้น

''แม้จะขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองหลวงของแคว้นเหมือนกัน เเต่หากพินิจดี ๆ เเล้วแคว้นเต่าดำนั้นจะเจริญมากกว่าแคว้นหงส์แดงไปถึงหนึ่งขั้นเลยทีเดียว...'' ลู่ซีเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปยังพื้นที่โดยรอบ แม้ว่าก่อนหน้าตนจะเป็นขอทานในกลางเมืองของแคว้นหงส์เเดงมาก่อนเเต่กลิ่นอายความเจริญรุ่งเรืองของทั้งสองแคว้นนั้นแตกต่างกันอย่างชัดเจน

''หากซื้อผลไม้สดไปฝากท่านตากับท่านยาย ลู่เกอว่าเป็นอย่างไรขอรับ เพราะหากเป็นสิ่งของเครื่องประดับและของมีค่าต่าง ๆ ข้าว่าท่านทั้งสองคงจะมีมากมายแล้วเป็นแน่...'' หนิงอ่ายถามลู่ซีเพื่อตัดสินใจอีกครั้ง

''ตามที่เจ้าต้องการได้เลย'' ลู่ซีเห็นด้วยกับหนิงอ้ายจึงเอ่ยตอบตกลงไป

''ขอรับลู่เกอ''

'หลีกไป หลีกไป อย่าขวางทาง!!'

'หลีกไปให้พ้น!!! หากไม่อยากเจ็บตัวให้ถอยไปให้ห่างรถม้าเสีย...' เสียงของรถม้าและฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับชายผู้ขี่ม้านำขบวนได้ตระโกนไล่ผู้คนให้หลีกทางดังกล่าว

''รีบไปที่ไหนกัน?'' หนิงอ้ายบ่นออกมาด้วยความรำคานใจ ในโลกเดิมของเขาก็มีเรื่องราวเช่นนี้ให้พบเห็นพวกที่ไร้วินัยขาดความรับผิดชอบในการพื้นที่ส่วนรวมเช่นนี้

'นี่เป็นเส้นทางหลักใจกลางมหานครแคว้นเต่าดำ คนกลุ่มนี้ช่างไม่มีมารยาทเสียจริง!! '

'มีใครเห็นบุตรีข้าหรือไม่? นางพลัดหลงกับข้าไปด้วยเหตุการณ์เมื่อครู่…'

'ดูจากตราสัญลักษณ์บนรถม้าแล้วคงเป็นเหล่าบรรดาศิษย์ของสำนักศึกษาอี๋หลิง ข้าได้ยินมาว่าศิษย์สายใน ศิษย์สายนอกหลายคนของสำนักศึกษา ได้ล่วงหน้ามาก่อนที่งานประลองแคว้นจะเกิดขึ้นในอีกเจ็ดวันข้างหน้า... '

เหตุการณ์ความวุ่นวายได้จบลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงก่นด่าสาบแช่งคนกลุ่มนั้นตามหลัง หนิงอ้ายได้ยินสิ่งที่ผู้คนรอบตัวกล่าวมาทั้งสิ้น ฟังว่าขบวนรถม้าเมื่อครู่คงเป็นคณะเดินทางของศิษย์สายใน ศิษย์สายนอกของสำนักศึกษาอี๋หลิงอันเป็นสำนักศึกษาอันเลื่องชื่อเช่นกัน หนิงอ้ายตั้งใจว่าช่วงเวลาที่เหลืออีกเพียงไม่กี่วันนี้เขาคงต้องหาข้อมูลสุดยอดฝีมือที่คาดว่าจะเข้าร่วมในการประลองครั้งนี้ให้ได้มากที่สุด

เนตรแห่งสวรรค์ได้ผนึกขึ้นเป็นวิหคโปร่งแสงนับร้อยตัวกระจายไปทั่วในรัศมีสองลี้ครอบคลุมพื้นที่เกือบทั้งหมดของมหานครเต่าดำ สิ่งนี้หนิงอ้ายเรียกว่า วิหคสอดแนม ทักษะนี้หนิงอ้ายได้พลิกแพลงจากความสามารถของเนตรแห่งสวรรค์ หมายความว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในระยะการรับรู้ของวิหคสอดแนมแต่ละตัวหนิงอ้ายล้วนรับรู้และได้ยินด้วยเช่นกัน ความเป็นจริงแล้ววิหคสอดแนมนี้ไร้ซึ่งรูปร่าง หาได้มีรูปลักษณ์เป็นวิหคแต่อย่างใด อีกทั้งยังโปร่งแสง ไร้สี ไร้กลิ่น ไม่ทิ้งสัมผัสใดให้ตรวจจับได้ หากไม่พบเจอกับสมบัติวิเศษสายตรวจจับหรือผู้ฝึกตนที่มีญาณลึกล้ำย่อมไม่อาจสัมผัสถึงได้โดยง่าย แน่นอนว่าข้อจำกัดเหล่านี้ล้วนถูกทลายไปสิ้นหากวันหนึ่งหนิงอ้ายเพียบพร้อมไปด้วยพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งนั่นเอง

มหานครแคว้นเต่าดำนับว่ามีการวางรากฐานตั้งรกรากมาอย่างยาวนานหลายพันปีแล้ว มีคำกล่าวไว้ว่าท่านผู้นำของตระกูลใหญ่ทั้งสี่ในตอนนั้นล้วนเป็นบุคคลสำคัญมีชื่อเสียงที่พร้อมไปด้วยฝีมือโดดเด่นได้ร่วมมือก่อตั้งแคว้นปกครองนี้ขึ้น โดยให้พี่ใหญ่ที่พวกเขาทั้งสามคนให้ความนับถือขึ้นเป็นผู้ปกครองแคว้นในฐานะของราชวงศ์เเรกของแคว้นเต่าดำ อีกทั้งพวกเขายังได้ร่วมมือต่อสู่กับชนเผ่าพื้นเมืองต่อต้าน รวมไปถึงการปกป้องแคว้นจากการบุกโจมตีแย่งชิงอาณาจักรใกล้เคียง

กว่าจะรวบรวมเมืองน้อยใหญ่โดยรอบเพื่อสร้างเสริมความเป็นปึกแผ่นจนเป็นมหานครแคว้นเต่าดำเฉกเช่นวันนี้ เเต่ละตระกูลล้วนมีความเเข็งแกร่งที่โดดเด่นแตกต่างกันออกไปทั้งสิ้น อีกทั้งยังมีเคล็ดวิชาลับของตระกูลที่แตกต่างกันออกไป ว่ากันว่าแม้เเต่ราชวงศ์ราชาผู้ปกครองแคว้นเต่าดำนี้ ยังต้องเกรงใจทั้งสี่ตระกูลใหญ่นี้หลายส่วนเลยทีเดียว สำหรับสี่ตระกูลใหญ่ของแคว้นเต่าดำประกอบไปด้วยดังนี้

ตระกูลหมิงเป็นตระกูลใหญ่ที่ขึ้นชื่อในด้านบู๊และการต่อสู้ต่าง ๆ ผู้นำตระกูลคนปัจจุบันเป็นเเม่ทัพใหญ่ของแคว้นเต่าดำที่มีชื่อเสียงน่าเกรงขามไปทั่วทุกแคว้น ท่านผู้นำตระกูลคนก่อนหน้าจากรุ่นสู่รุ่นล้วนต่างใช้ฝีมือความสามารถที่เเท้จริงโดยไม่พึ่งอำนาจของตระกูลในการขึ้นเป็นเเม่ทัพใหญ่ของแคว้น อีกทั้งยังถือครองกิจการเกี่ยวกับพวกการทำอาวุธ รวมไปถึงตำราการต่อสู้ตำรายุทธศาสตร์ที่มีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับอันดับต้น ๆ ในยุทธภพ ในส่วนของปราณธาตุของคนในตระกูลหมิงโดยส่วนมากแล้วคือปราณธาตุน้ำและปราณธาตุดินเสียเป็นส่วนใหญ่ แสดงให้เห็นเป็นอัตลักษณ์ของลูกหลานตระกูลหมิงในลักษณะของความมั่นคงหนักเเน่นไม่เอนเอียงต่อสิ่งอยุติธรรมทั้งสิ้น อีกทั้งปราณธาตุน้ำกับปราณธาตุดินที่ดูเหมือนว่าจะเป็นอริธาตุนั้น กลับส่งเสริมกันเสียมากกว่า นอกจากนั้นแล้วเคล็ดวิชาประจำตระกูลนอกจากจะมีความเเข็งแกร่งเน้นการป้องกันแล้ว การโจมตีตอบโต้ก็รวดเร็ว พลิ้วไหว รุนแรงเฉกเช่นสายน้ำ...

ตระกูลซูเป็นอีกหนึ่งตระกูลที่มีความโดดเด่นไม่แพ้กัน กล่าวกันว่าหากหาผู้ที่มีทรัพย์สมบัติร่ำรวยกว่าราชวงศ์ประจำแคว้น คงหนีไม่พ้นตระกูลซูหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของแคว้นเต่าดำนั่นเอง ด้วยเพราะผู้นำตระกูลซูเเต่ละรุ่นจะมีแนวความคิดก้าวหน้าที่เกี่ยวข้องกับกิจการค้าขายเป็นหลัก มักจะเดินทางไปยังแคว้นต่าง ๆ โดยรอบเพื่อหาเเลกเปลี่ยนสินค้าและนำเข้ามาจำหน่ายในแคว้นให้ผู้คนได้หาซื้อได้โดยง่าย กิจการเหลาอาหารที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอันดับหนึ่งของแคว้น ล้วนมีสาขาหลักอยู่ทุกเมืองใหญ่ของเเต่ละแคว้นปกครองเช่นกัน มากไปกว่านั้นตระกูลซูยังเป็นผู้สนับสนุนหลักเรื่องของเงินท้องพระคลังราชวงศ์แคว้นเต่าดำอีกด้วย สำหรับปราณธาตุประจำตระกูลซูคือปราณธาตุน้ำเพียงปราณธาตุเดียว แม้อาจดูไม่โดดเด่นเท่าไหร่หากเทียบกับตระกูลที่มีผู้สามารถใช้ปราณธาตุได้สองสาย เเต่ก็นับได้ว่าเป็นอีกหนึ่งตระกูลที่มากด้วยผู้ที่มีฝีมือที่มีชื่อเสียงไม่น้อย ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถยืนหยัดเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของแคว้นเฉกเช่นทุกวันนี้มาอย่างยาวนาน

ตระกูลเหวินเป็นตระกูลใหญ่อีกหนึ่งตระกูลที่มีความสำคัญมากเช่นกัน ด้วยเพราะผู้นำตระกูลคนปัจจุบันนั้นขึ้นชื่อในด้านของบุ๋น ได้รับตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาสูงสุดของราชวงศ์ปกครองแคว้นเต่าดำสืบทอดกันรุ่นสู่รุ่น ไม่ว่าจะเป็นที่ปรึกษาในตำแหน่งในราชสำนัก ตำแหน่งกุนซือในกองทัพทหารรวมไปถึงบัณฑิตที่มีชื่อเสียงโด่งดังในความเฉลียวฉลาดส่วนใหญ่มักจะเป็นลูกหลานตระกูลเหวินทั้งสิ้น อีกทั้งยังเป็นตระกูลที่บ่มเพาะหมอรักษาไม่น้อยเช่นกัน สำหรับปราณธาตุประจำตระกูลเหวินนั้นจะเป็นปราณธาตุน้ำและปราณธาตุไม้นับว่าส่งเสริมกันยิ่ง ด้วยเพราะความพิเศษของปราณธาตุไม้ นั้นย่อมสามารถควบคุมพฤกษาได้เกือบทั้งหมด สามารถเร่งการเติบโตของต้นไม้สมุนไพรหายาก ยิ่งตระกูลเหวินมีการเปิดร้านขายโอสถ สมุนไพรด้วยเเล้วนั้นความบริสุทธิ์ของพลังธาตุน้ำจะประสานรวมกับพลังธาตุพฤกษาจึงทำให้ผลผลิตเกี่ยวกับสมุนไพร โอสถต่างๆ ของตระกูลเหวินนั้นจะมีประสิทธิภาพดียิ่ง

ตระกูลหวังหรือตระกูลของท่านตาของหนิงอ้ายนั้น กล่าวกันว่าตระกูลหวังเป็นตระกูลใหญ่ที่ก้าวเข้าสู่ทำเนียบของแคว้นเต่าดำได้เพียงเเค่ไม่กี่ร้อยปีเท่านั้น ประวัติความเป็นมาอาจน้อยกว่าทั้งสามตระกูลที่กล่าวมาทั้งสิ้น เเต่ถึงอย่างไรแล้วตระกูลหวังหาว่าเป็นตระกูลที่สามารถดูเเคลนได้โดยง่าย บรรพบุรุษต้นตระกูลหวังเป็นผู้ใช้ปราณสุริยะธาตุนับว่าเป็นธาตุต้นกำเนิดบริสุทธิ์ของปราณธาตุไฟที่ยังไม่ปรากฎผู้สืบทอดพรสวรรค์ดังกล่าวมาหลายร้อยปีแล้ว

เส้นทางการเข้าสู่หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของแคว้นเต่าดำคือ องค์ราชาผู้ปกครองของแคว้นได้ถูกพิษจากการเข้าร่วมสนามรบต่อสู้กับชนเผ่าเร่ร่อนที่เข้ามาบุกประชิดรอยต่อของแคว้นจนทำให้แทบจะสิ้นชีวิตในสนามรบเเต่ได้ท่านบรรพบุรุษของตระกูลหวังที่เป็นผู้ใช้พลังสุริยะธาตุดูดซับพิษช่วยเหลือไว้ได้ทัน ครั้นเมื่อองค์ราชาทรงหายดีเป็นปกติจึงได้ออกราชโองการให้ตระกูลหวังขึ้นเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของแคว้นเต่าดำตั้งแต่นั้นมา ตระกูลหวังจะไม่ค่อยมีบทบาทที่โดดเด่นเทียบเท่าอีกสามตระกูลใหญ่ที่เหลือ แต่อย่างไรในช่วงหนึ่งถึงกับมีข่าวลืออย่างหนาหูในยุทธภพว่าตระกูลหวังนั้นมีผู้ฝึกตนระดับมหาพรหมยุทธ์วิญญาณหลายคนนั่งประจำการอยู่ ด้วยข่าวลือเช่นนี้จึงทำให้ตระกูลหวังเป็นหนึ่งในสี่ของตระกูลใหญ่ของแคว้นได้อย่างมั่นคงมาอย่างยาวนาน

''ข้าขอตรวจสอบป้ายหยกประจำตัวด้วยขอรับ...'' บุรุษวัยกลางคนผู้เฝ้าหน้าประตูของจวนตระกูลหวังเอ่ยขึ้น หลังจากที่มีรถม้าหยุดตรงหน้าจวน

''ลุงหมิงจำข้าไม่ได้หรือเจ้าคะ?'' เยว่ซินเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นป้ายหยกประจำตัวของนางส่งให้ชายวัยกลางคนตรงหน้า ก่อนที่จะปลดผ้าคลุมที่ปกปิดออกเห็นเป็นใบหน้างามที่ทุกคนในตระกูลหวังล้วนคุ้นเคยและจดจำได้เป็นอย่างดี

''คุณหนูเยว่ซิน! ยินดีต้อนรับกลับตระกูลหวัง การเดินทางราบรื่นใช่หรือไม่ขอรับ?'' ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกขานว่าลุงหมิงเมื่อเห็นมือเรียวขาวยื่นป้ายหยกประจำตัวให้ตรวจสอบ แม้จะไม่ได้เห็นนานเเล้วเเต่ย่อมชัดเจนในความทรงจำยิ่งนักว่าเป็นป้ายหยกของผู้ใดเพราะตนทำหน้าที่ตรงนี้มานานเเล้ว

''มีข้าร่วมเดินทางในครั้งนี้ด้วยเจ้ายังต้องเป็นกังวลอยู่อย่างนั้นรึ?'' หวังฮุ่ยที่ตามาด้านหลังเอ่ยหยอกล้อกับหวังหมิงสหายของตน พร้อมกับหัวเราะออกมาเบา ๆ

''ได้ยินเช่นนั้นข้าก็สบายใจ แล้วนี่คือนายน้อยทั้งสองใช่หรือไม่ขอรับ?''

''เด็กหนุ่มคนนี้มีนามว่าหวังหนิงอ้าย ส่วนเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกันมีนามว่าหวังลู่ซีเป็นบุตรบุตรธรรมของข้า…''

''สองสามีภรรยาตรงด้านหลังมีนามว่าท่านจางปินกับหรันหรู ทั้งสองจะพักอยู่ในจวนตระกูลหวังระหว่างนี้ รบกวนท่านลุงหมิงเป็นธุระจัดการเรื่องเรือนรับรองให้ด้วยนะเจ้าคะ''

''คุณหนูไม่ต้องกังวล ในส่วนของเรือนพักรับรองอูหยินเหมยฮวาให้บ่าวรับใช้จัดการตระเตรียมเรียบร้อยแล้ว สำหรับเรือนพักของคุณชายน้อยทั้งสองเป็นเรือนที่อยู่ติดกันกับเรือนของคุณหนูเลยขอรับ...'' หวังหมิงตอบกลับเยว่ซินไป

''ตอนนี้นายท่านและฮูหยินอยู่ที่เรือนหลัก ข้าได้ให้บ่าวไปแจ้งว่าคุณหนูกลับมาเเล้ว เชิญทุกท่านตามข้ามาได้เลยขอรับ...'' หวังหมิงกล่าวด้วยความกระตือรือร้น ก่อนที่จะเดินนำทุกคนเข้าสู่เขตพื้นที่ในจวนตระกูลหวัง

จวนตระกูลหวังนี้ที่มีขนาดใหญ่กว่าจวนตระกูลจางจนเห็นได้ชัด พื้นที่โดยรอบได้มีการปลูกต้นไม้ ดอกไม้ประดับทั่วทั้งจวนที่ต่างส่งกลิ่นหอมอ่อน นอกจากนั้นยังมีลมปราณฟ้าดินที่บริสุทธิ์ไหลเวียนหนาแน่น หากสังเกตดี ๆ เเล้วจะพบว่าตรงใจกลางจวนของตระกูลหวังมีไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ที่เเผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาปกคลุมไปเกือบครึ่งจวน มหาพฤกษาต้นนี้ได้เเผ่ลมปราณอันบริสุทธิ์ลึกล้ำออกมาอย่างสม่ำเสมอชวนให้ตกตะลึงยิ่งนัก

เมื่อมาถึงเรือนใหญ่หนิงอ้ายก็ได้พบกับชายหญิงที่มีอายุราว ๆ ห้าสิบปีหน้าตาหล่อเหลาหมดจดงดงามสมวัย เมื่อนั่งเคียงคู่กันช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก ดูเหมือนว่ามารดาของเขาจะรับเอาความโดดเด่นทางหน้าตาของทั้งคู่มาไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะเยว่ซินถึงกับส่งต่อความงดงามดังกล่าวนี้มายังใบหน้าที่งดงามเกินชายของหนิงอ้ายผู้นี้นั่นเอง

''ซินเอ๋อร์ มารดาดีใจนักที่เจ้ากลับมา แล้วการเดินทางราบรื่นดีหรือไม่?'' ท่านยายเหมยฮวาเอ่ยถามพร้อมกับดึงมารดาของเขาเข้ากอดพร้อมกับใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่น

''การเดินทางราบรื่นเจ้าค่ะ''

''ข้า...ข้าต้องอภัยท่านพ่อและท่านเเม่ที่ทำให้เสียชื่อเสียงของตระกูลหวังนะเจ้าคะ'' เยว่ซินเมื่อเห็นบิดามารดาของตนคล้ายกับว่าความเเข็งแกร่งที่เคยมีนั้นสลายไปสิ้น

ข่าวที่นางได้หย่าขาดจากตระกูลจางเเห่งแคว้นหงส์เเดงผู้คนใกล้เคียงต่างรับรู้กันถ้วนหน้าทั้งสิ้น ด้วยเพราะตระกูลหวังและตระกูลจางล้วนเป็นตระกูลใหญ่ของแคว้นทั้งคู่ ดังนั้นเยว่ซินจึงละอายอยู่ในใจไม่น้อย ที่นางทำให้ตระกูลหวังต้องมาเสียหาย และมากไปกว่านั้นนางยังเป็นต้นเหตุที่ทำให้บิดามารดาต้องทุกข์ใจเช่นนี้

''บิดาและมารดาของเจ้าไม่เคยคิดเช่นนั้นเลยสักครั้งเจ้าอย่ากังวลไปเลยลูกรัก ตระกูลหวังของเราร่ำรวยถึงเพียงใดเจ้าย่อมรู้ดีแก่ใจมิใช่อย่างนั้นหรือ? เพียงเเค่บุตรสาวและหลานข้าไม่กี่คนเช่นนี้ข้าจะไม่สามารถเลี้ยงดูตลอดชีวิตได้อย่างไรกัน!''

''ที่นี่เป็นบ้านของเจ้านะซินเอ๋อร์...'' หวังจิ่งหลงผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้นพร้อมกับรวบตัวเยว่ซินและภรรยาของตนเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น

ภาพตรงหน้าของหนิงอ้ายนับว่าเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยพบเจอมาตลอดทั้งชีวิต คำว่าครอบครัว คำว่าบ้านแม้จะเป็นเพียงคำสั้น ๆ เเต่เมื่อได้ฟังและได้สัมผัสเช่นนี้เเล้วมันช่างอบอุ่นไปทั้งหัวใจยิ่งนัก

หลังจากที่หวังจิ่งหลงกับหวังเหมยฮวาได้กอดบุตรสาวของตนที่ไม่ได้พบเจอกันมานานนับสิบกว่าปีพอให้ได้คลายความคิดถึงเเล้ว ทั้งสองจึงปล่อยให้นางนั่งยังที่ว่างข้างตนที่มีการจัดเตรียมไว้

''คารวะท่านตา ท่านยายขอรับ!!'' หนิงอ้ายกับลู่ซียกมือประสานขึ้นพร้อมกับโค้งคำนับอย่างนอบน้อม

''หนิงอ้าย ตาดีใจมากที่ได้รู้ว่าเจ้าสามารถปลุกพลังวิญญาณเป็นผู้ฝึกตนได้สำเร็จและครอบครองปราณธาตุมากว่าหนึ่งเช่นนี้ อีกทั้งหนึ่งในนั้นยังเป็นปราณธาตุเดียวกันกับท่านบรรพบุรุษตระกูลหวัง นับว่าเป็นเรื่องราวที่น่ายินดีแก่ตระกูลหวังของเรายิ่ง!!"

''ส่วนเจ้าลู่ซี สำหรับข้าแล้วย่อมไม่สนใจว่าเจ้าจะมีชาติกำเนิดหรือความเป็นมาเช่นไร ในเมื่อซินเอ๋อร์รับเจ้าเป็นบุตรบุญธรรมแล้วฐานะของเจ้าย่อมไปต่างไปจากหลานของข้าคนหนึ่งเช่นกัน"

หนิงอ้ายรู้มาจากเยว่ซินมารดาของตนว่า หวังจิ่งหลงมีใจรักเดียวให้แก่เหมยฮวาเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่ยอมรับธรรมเนียมตบแต่งสตรีเข้าจวนมากกว่าหนึ่งดังเช่นทั่วไป แม้ว่าจะมีตระกูลใหญ่หรือองค์หญิงในราชวงศ์ต้องการที่จะตบแต่งเข้ามาในตระกูลหวังเเต่ท่านตาของเขาก็ปฏิเสธไปทั้งสิ้น โดยบอกเหตุผลนั่นคือไม่อยากทำให้คนรักต้องเสียใจ ทั้งสองต่างมีความรักเเท้ที่มั่นคงให้แก่กันอย่างเเท้จริง อีกทั้งยังร่วมต่อสู้ฝันฝ่าอุปสรรคต่าง ๆ มาด้วยไม่น้อยกว่าที่จะได้รับการยอมรับเฉกเช่นทุกวันนี้ พวกท่านทั้งคู่ยังอยู่ด้วยกันในเรือนใหญ่โดยไม่ได้มีการเเยกเรือนเฉพาะของสามีหรือฮูหยินคนละเรือน เหมือนกับจวนของตระกูลอื่นๆ เเต่อย่างใด เรื่องราวความรักมั่นคงของท่านตาของเขาที่มีต่อท่านยายเป็นที่กล่าวเลื่องลือขึ้นชื่อไปทั่วทุกแคว้น

''ลู่ซี หนิงอ้ายพวกเจ้าทั้งสองมาให้ยายเห็นหน้าใกล้ ๆ หน่อยสิเจ้า'' หวังเหมยฮวาเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น

''ขอรับ'' หนิงอ้ายกับลู่ซีเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

''หนิงอ้ายกับลู่ซีใครอายุมากกว่ารึ?'' 

''ลู่เกอตอนนี้อายุสิบหกปี ส่วนข้าอายุสิบห้าปีขอรับท่านยาย...'' 

''เช่นนั้นรึ ต่อจากนี้ข้าฝากดูเเลน้องของเจ้าด้วยเล่า'' เหมยฮวาพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันหน้าคุยกับลู่ซีโดยตรง

''ข้าสาบานว่าจะคอยดูเเลปกป้องหนิงอ้ายให้ดีที่สุดขอรับ...'' ลู่ซีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นคงหนักเเน่นมั่นคง

''ใครจะให้ท่านคอยดูเเลข้าฝ่ายเดียวกัน พวกเราเป็นพี่น้อง เป็นครอบครัวเดียวกัน อย่างไรต้องคอยดูเเลช่วยเหลือกันอยู่เเล้วไม่สมควรเป็นหน้าที่ของใครคนใดคนหนึ่งทั้งสิ้น...'' หนิงอ้ายแย่งออกไป

''ฮ่าฮ่าฮ่า ต้องอย่างนี้สิหลานของตาเจ้าทั้งสอง จงจำไว้ให้มั่นเล่าในคำพูดของตนวันนี้และยึดถือปฏิบัติตามด้วยเล่า?'' หวังจิ่งหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยินดีเเละถูกใจยิ่งนัก

''หนิงอ้าย ให้ตากับยายดูหน้าของเจ้าสักหน่อยเถิด...''

''ได้เลยขอรับ'' หนิงอ้ายรับคำขอนั้น พร้อมกับทำการถอดผ้าคลุมที่ตนสวมอยู่ออกทันที...