บทที่ 4

"หนิงเกอเออร์..."

หลิ่วซู่มองไปที่ลูกชายที่อยู่ใกล้แค่คืบอย่างเหม่อลอย ร้องเรียกชื่อของเขาออกมา

เจียงจิ่นหนิงชะงักไปครู่หนึ่ง

จ้องมองไปที่ผู้หญิงสูงวัยที่สวมใส่เสื้อผ้าโทรมๆ จนดูน่าอนาถ

เขาขมวดคิ้วมุ่น "เจ้าเป็นใคร บังอาจมาเรียกชื่อของข้า"

ชัดเจน เขาจำหน้าตาของแม่ตัวเองไม่ได้แล้ว

หลิ่วซู่โซเซถอยหลังไปสองก้าว ถึงจะค่อยถูกสือหลิ่วช่วยประคองตัวเอาไว้

ในใจก็อดที่จะรู้สึกเศร้าเสียใจไม่ได้ น้ำตาเริ่มไหลลงมาอย่างช้าๆ

เจียงหวานหว่านที่เห็นว่าเขาทำร้ายแม่แบบนี้ ก็อดกลั้นความโกรธในใจต่อไปไม่ไหวแล้ว

แต่แล้วยังไม่ทันรอให้นางได้มีปฏิกริยาตอบสนองอะไร เฉาหยูเฟิ่งก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมาก่อน

"หนิงเกอเออร์ พวกมันสองคนแม่ลูกเป็นพวกหลอกลวง แอบอ้างว่าตัวเองเป็นแม่และน้องสาวของเจ้า เจ้ารีบมาช่วยแม่เร็วเข้า!"

เสียงร้องของเฉาหยูเฟิ่งทำให้เจียงจิ่นหนิงได้สติกลับมา

มองไปที่บาดแผลบนใบหน้าของเฉาหยูเฟิ่ง ในใจของเขาก็คุกรุ่นขึ้นมา

"ปล่อยแม่ของข้านะ!"

"เจียงจิ่นหนิง เจ้าเอาโจรมาเป็นแม่ ไม่สมควรจะเป็นคน!"

พูดไป นางก็ใช้เท้าเหยียบลงไปแรงๆ อีกครั้ง

เฉาหยูเฟิ่งร้องโหยหวนเป็นหมูโดนเชือดออกมา

เจียงจิ่นหนิงรู้สึกโกรธแค้นจนดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธมองไปบนพื้นก่อนจะหยุดที่ตัวของหลิ่วซู่

รีบรุดขึ้นไป ผลักตัวสือหลิ่ว ยื่นมือออกไปบีบคอนาง

"นังเด็กเลว! ปล่อยแม่ของข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะให้นางตายตกไปตามกัน!"

หลิ่วซู่ถูกเจียงจิ่นหนิงบีบคอไว้จนหน้าแดงก่ำ

แต่ในใจของนางกลับรู้สึกเศร้าเสียใจมากกว่า

ลูกชายแท้ๆ ไม่ยอมรับก็แล้วไปเถอะ

ตอนนี้ยังมาบีบคอนางเพื่อผู้หญิงคนอื่นอีกเหรอ

เจียงหวานหว่านสายตาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ นางก้าวเท้าเข้ามาใกล้เจียงจิ่นหนิง

สายตาเย็นเฉียบประดุจดาบที่แหลมคม ทำให้คนรู้สึกหนาวไปทั่วทั้งร่าง

"เจียงจิ่นหนิง ตอนที่ท่านแม่คลอดเจ้ามีสภาวะคลอดยาก แต่นางก็พยายามจะคลอดเจ้าออกมาให้ได้ แต่ตอนนี้เจ้ากลับคิดจะบีบคอนางเหรอ ไอ้คนอกตัญญู ไม่สมควรจะเกิดเป็นคน!"

เจียงจิ่นหนิงพูดอย่างเย็นชา "ท่านแม่ข้าตายไปตั้งนานแล้ว แม่เป็นคนเลี้ยงข้ามาจนโต"

"งั้นเหรอ มิน่าเจ้าถึงโง่เป็นควาย!"

เมื่อสบโอกาส เจียงหวานหว่านก็บีบไปที่จุดเหอกู่บนมือของเขา

เจ็บจนเขาต้องจำใจปล่อยหลิ่วซู่

ในช่วงเวลาที่เจียงจิ่นหนิงปล่อยมือออก เจียงหวานหว่านก็เข้าไปใกล้เจียงจิ่นหนิง

แรงมหาศาล ทำให้เขาล้มลงไป

เจียงจิ่นหนิงล้มคมำลงบนพื้น เจ็บมากจนต้องกัดฟันร้องครางออกมา

แต่เจียงหวานหว่านก็ยังไม่คิดจะปล่อยเขาไป หมัดถูกต่อยลงมาอย่างกับน้ำฝนที่ตกลงบนพื้น

"ไอ้คนอกตัญญู กล้าทำร้ายท่านแม่ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย..."

เจียงจิ่นหนิงอยากจะต่อต้าน แต่กลับถูกเจียงหวานหว่านตีลงมาแรงกว่าเดิม

ถูกผู้หญิงคนหนึ่งตบตีอย่างเจ็บปวดบนพื้น

ในใจของเขาเกิดความรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก จึงได้ดึงมีดพกที่พกติดตัวเสมอออกมา แทงไปที่เจียงหวานหว่าน

หลิ่วซู่ที่เห็นว่ามีดมุ่งไปยังเจียงหวานหว่าน ก็ร้องตะโกนออกมาอย่างตกใจ "ระวัง!"

แววตาของเจียงหวานหว่านฉายประกายเย็นชา

หลบออกด้านข้าง ใช้ขาเตะมีดให้ร่วงลงไปบนพื้น

จากนั้นก็ตบเจียงจิ่นหนิงอย่างแรงจนเขากระเด็นออกไป

เจียงจิ่นหนิงที่ถูกตบตีจนหูอื้อตาลาย กระเด็นมาล้มลงตรงหน้าของเจียงป๋อเหนียนพอดิบพอดี

พวกคนใช้ช่วยประคองตัวเจียงจิ่นหนิงให้ลุกขึ้น

เจียงป๋อเหนียนที่เห็นหลิ่วซู่อยู่ท่ามกลางคนกลุ่มนั้น ก็ถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้หลิ่วซู่เองก็เห็นเจียงป๋อเหนียนแล้ว กัดฟัน สองมือกำหมัดแน่น

เจียงป๋อเหนียนสายตาเลิ่กลั่ก ยื่นมือออกมาจัดเสื้อผ้าบนร่างกาย

เจียงหวานหว่านที่หัวเสียเต็มขั้นเลิกคิ้วมองไปที่เจียงป๋อเหนียน

"ใครก็ได้ จับตัวคนที่ก่อเรื่องมาให้ข้า"

เจียงป๋อเหนียนกระแอมหนึ่งที คนใช้ก็เตรียมจะเข้ามาจับคน

หลิ่วซู่ถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ก้าวขึ้นมาบังหน้าเจียงหวานหว่านไว้โดยสัญชาตญาณ

เจียงหวานหว่านใช้มือดึงตัวหลิ่วซู่มาอยู่ด้านหลังตนเอง

"เจียงป๋อเหนียน คนใจง่าย ทิ้งเมียแต่งงานใหม่ ผิดศีลธรรม ไม่คู่ควรจะเป็นขุนนาง!"

เจียงป๋อเหนียนโมโหจัดจนบนลำคอปรากฏเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปน

"นังเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ภรรยาเอกของข้าเสียชีวิตไปนานแล้ว อย่ามาพูดจาเหลวไหล!"