บทที่ 9

แม่เฒ่าอู๋กรอกตา ขนาดฮูหยินยังกล้าตี นางเป็นแค่คนใช้ ไม่หาเรื่องจะดีกว่า

ถุยน้ำลายลงพื้นทีหนึ่งอย่างแค้นใจ ก่อนจะโบกมือ

"แยกย้ายๆ ไปทำงานไป"

ถือซะว่านางซวยไป นังแพศยา ลงมือรุนแรงจริงเชียว

เจียงหวานหว่านกับสือหลิ่วถืออาหารที่ทั้งหอมยั่วใจและหน้าตาน่ากินกลับไป

หลิ่วซู่กำลังยืนรอพวกนางอยู่ที่หน้าประตูอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นพวกนางกลับมา นางถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

"หวานเจี่ยเออร์" อย่าไปต่อกรกับพวกเขาโต้งๆ แบบนั้น แม่เป็นห่วงเจ้า

เจียงหวานหว่านคล้องแขนของหลิ่วซู่ ทั้งคู่เดินเข้าไปในเรือนด้วยกัน

อาหารอร่อยมาก ทั้งสามคนกินกันจนพุงกาง รู้สึกพอใจอย่างที่สุด

หลังจากกินข้าวเสร็จ หลิ่วซู่ก็เอาเงินทั้งหมดออกมา เหลือแค่มัดเดียวแล้ว

ถอนหายใจยาว ถ้าไม่มีเงิน แล้วต่อไปพวกนางแม่ลูกจะอยู่กันยังไง

"ท่านแม่ ไม่ต้องกังวล เรื่องเงินให้เป็นหน้าที่ข้าเอง"

หลิ่วซู่อ้าปากคล้ายกับว่าจะพูดอะไร เจียงหวานหว่านก็เร่งให้นางรีบเข้าไปพักผ่อน

ประตูเรือนถูกเคาะเสียงดัง สือหลิ่วเดินออกไปดู เพิ่งจะเปิดประตูออก

สาวใช้กับแม่เฒ่ากลุ่มหนึ่งก็บุกเข้ามา

สือหลิ่วไม่อาจกันไว้ได้ จึงวิ่งไปพลางตะโกนไปพลาง "คุณหนู มีคนบุกเข้ามาเจ้าค่ะ"

สือหลิ่ววิ่งเข้าไปในห้องได้ก่อน

หลิ่วซู่เมื่อได้ฟังก็ร้อนใจ สีหน้าเป็นกังวล ลุกยืนขึ้นมา

เจียงหวานหว่านขมวดคิ้วมุ่น จากนั้นก็เริ่มยืดเส้นยืดสาย

"สือหลิ่ว เฝ้าประตูไว้ให้ดี ปกป้องท่านแม่เอาไว้"

เจียงหวานหว่านคว้าเอาไม้ขึ้นมาท่อนหนึ่งจากหลังประตู ยกกระโปรงขึ้นแล้วก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เซียงเออร์ที่เป็นคนนำขบวนมา มองไปที่เจียงหวานหว่านอย่างได้ใจ "ฮูหยินของเราให้มาเชิญ!"

เจียงหวานหว่านกวาดสายตามองไปอย่างเย็นชา ทุกคนต่างตกใจกลัว แต่เมื่อคิดว่าพวกเขามีคนเยอะกว่า ก็เลยมีความกล้ามากขึ้น

ทำท่าจะเดินขึ้นไปจับตัวเจียงหวานหว่านไว้

เจียงหวานหว่านกำท่อนไม้ในมือเอาไว้แน่น โบกไปที่ข้างหน้าคนบุกรุกอย่างดุดัน

สาวใช้ที่อยู่ใกล้เจียงหวานหว่านที่สุดถูกเตะกระเด็นออกไป

ท่อนไม้ที่เคลื่อนไหวราวกำลังเต้นระบำ ตีไปโดนร่างกายของคนกลุ่มนั้นในทุกครั้งที่โบกสะบัด

ในเวลาไม่นาน นอกจากเจียงหวานหว่าน คนอื่นต่างก็ลงไปนอนกองร้องโอดโอยบนพื้นกันจนหมด

เจียงหวานหว่านพูดเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ "ดูท่าข้าจะลงมือเบาไป พวกเจ้าถึงยังมีแรงมาร้องโอดครวญกันได้"

เมื่อพูดจบ เสียงทั้งหมดก็เงียบลง

เซียงเออร์พยายามอดกลั้นความเจ็บปวด "เจ้ากล้าทุบตีพวกข้า พวกข้าเป็นคนของฮูหยินนะ"

เจียงหวานหว่านฮึดฮัดเสียงเย็น

"ไม่รู้จักดูแลหมาของตัวเองที่เลี้ยงไว้ให้ดี ปล่อยให้เที่ยววิ่งเล่นไปทั่ว สมควรแล้วที่จะโดนทุบตี ไม่รู้จักระเบียบเลยสักนิด!"

เซียงเออร์โมโหมาก ชี้หน้าเจียงหวานหว่าน "นี่เจ้ากำลังตบหน้าฮูหยินอยู่นะ!"

เจียงหวานหว่านไม่สนใจ "หน้าของฮูหยินพวกเจ้า ตบได้ครั้งหนึ่งก็ตบครั้งสองได้ นางน่าจะทำตัวให้ชินไว้!"

"เจ้า..." เซียงเออร์โมโหมากจนพูดอะไรไม่ออก

เจียงหวานหว่านโยนไม้ทิ้งไปด้านหนึ่ง จากนั้นก็ปัดฝุ่นที่เปื้อนมือ

"ไปกันเถอะ ไหนบอกว่านายของเจ้าเรียกหาข้าไง ข้าจะไปพบนางเดี๋ยวนี้"

พูดจบ เจียงหวานหว่านก็เดินออกจากเรือนไปทางข้างนอก

พวกสาวใช้และแม่เฒ่าช่วยกันพยุงร่างให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินตามเจียงหวานหว่านออกไป

เฉาหยูเฟิ่งนอนอยู่บนเตียง กำลังรอให้เซียงเออร์พาตัวเจียงหวานหว่านมาพบ

และตอนนี้เอง เสียงประตูก็ดังขึ้น เฉาหยูเฟิ่งคิดว่าเป็นเซียงเออร์เข้ามา

"เป็นยังไง นังแพศยาน้อยนั่นมาแล้วยัง"

"เรียกใครว่านังแพศยาน้อยห๊ะ!"

เสียงของเจียงหวานหว่านดังขึ้นในห้อง

เฉาหยูเฟิ่งใช้สองมือพยุงร่างกายให้ลุกขึ้นมานอนเอนกาย จ้องมองไปที่เจียงหวานหว่านอย่างไม่เชื่อสายตา

"เจ้าเข้ามาได้ยังไง"

เจียงหวานหว่านยักไหล่ "ถามโง่ๆ ก็เดินเข้ามาสิ"

เฉาหยูเฟิ่งคิดขึ้นได้ เมื่อครู่นางสั่งให้เซียงเออร์พาคนไปจับตัวเจียงหวานหว่านกลับมา คนในเรือนส่วนใหญ่ก็พากันออกไปเกือบหมด

แล้วพวกเซียงเออร์ล่ะ อย่าบอกนะว่า เฉาหยูเฟิ่งรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี