บทที่ 13

ในตอนนี้เจียงอวิ้นเองก็รู้สึกได้ว่ามันแปลก ไม่เห็นท่านแม่เลย

กระซิบพูดอะไรบางอย่างกับชิวจวี๋สาวใช้คนสนิท

ชิวจวี๋ถอยหลังไปสองก้าว อาศัยจังหวะที่ไม่มีใครเห็นแอบวิ่งเข้าประตูหลังไป

เจียงป๋อเหนียนฉีกยิ้มออกมา "นางป่วยน่ะ ท่านแม่อย่าไปโทษนางเลย!"

ฮูหยินใหญ่เจียงไม่พอใจ ช่างบอบบาง อ่อนแอเสียเหลือเกิน

"ท่านย่า ด้านนอกอากาศหนาว เดี๋ยวจะไม่สบายเอา เข้าไปในบ้านก่อนเถอะค่ะ"

แม่ของนางชอบเอาใจท่านย่าตอนอยู่ต่อหน้าท่านพ่อที่สุด เกรงว่าน่าจะป่วยจริง

เจียงป๋อเหนียนกับเจียงอวิ้นช่วยกับประคองซ้ายขวา พาฮูหยินใหญ่เจียงเข้าไปในจวน

ฮูหยินใหญ่เจียงเพิ่งเข้ามาในเรือนก็เห็นเฉาหยูเฟิ่งแล้ว

นางยืนอยู่หน้าห้องนอนของฮูหยินใหญ่เจียง คุกเข่าคารวะฮูหยินใหญ่เจียง

"นางเฉา เจ้ามาทำอะไรที่นี่ อีกทั้งใบหน้าของเจ้าไปโดนอะไรมา"

ฮูหยินใหญ่เจียงมองแค่แว๊บเดียวก็เห็นว่าใบหน้าของเฉาหยูเฟิ่งปูดบวมอย่างหนัก บนนั้นยังมีรอยฝ่ามือเด่นชัด

"ท่านแม่ เป็นอะไรไปคะ ใครตบตีท่านจนเป็นเช่นนี้!"

เจียงอวิ้นร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมา รีบเดินขึ้นไปจับมือของเฉาหยูเฟิ่ง

เฉาหยูเฟิ่งกลั้นน้ำตาเอาไว้ บอกกล่าวเรื่องที่เจียงหวานหว่านเข้าจวนตบตีผู้คนให้ฟัง

"ท่านแม่ ลูกรอให้ท่านกลับมาทวงความยุติธรรมให้อยู่นะคะ!"

เจียงอวิ้นน้ำตาไหลไม่หยุด "ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่เป็นผู้ใหญ่กว่า เหตุใดพี่หว่านถึงตบตีนาง ต่อให้ในใจจะคิดแค้นแค่ไหน ก็น่าจะรอให้ท่านย่ากลับมาจัดการสิ เหตุใดจะต้องตบตีท่านแม่จนเป็นเช่นนี้!"

เฉาหยูเฟิ่งแม่ลูกกอดกันร้องไห้โฮ

แม่นมหลี่ที่เป็นผู้ดูแลเรือนของฮูหยินใหญ่เจียง กระซิบบางอย่างข้างหูของฮูหยินใหญ่เจียง

สีหน้าของฮูหยินใหญ่เจียงเคร่งขรึม

"อวิ้นเออร์ รีบประคองพาแม่ของเจ้าไปพักผ่อนซะ!"

เจียงอวิ้นประคองเฉาหยูเฟิ่งออกไปก่อน เจียงป๋อเหนียนอยู่เป็นเพื่อนฮูหยินใหญ่เจียงต่อ

สองแม่ลูกปิดประตูพูดคุยกันอย่างลับๆ

แววตาของฮูหยินใหญ่เจียงเคร่งขรึม นางหลิ่วสมควรตายนัก ไหนบอกว่าตายไปนานแล้วไง ทำไมจู่ๆ ถึงโพล่มาได้

"ป๋อเหนียน เจ้าคิดจะจัดการเช่นไร"

เจียงป๋อเหนียนถอนหายใจแรงๆ หนึ่งที "ท่านแม่ ตอนนี้นางหลิ่วกับลูกสาวก่อเรื่องใหญ่โตแบบนี้ คนในเมืองหลวงต่างเล่าลือกันไปทั่วว่าข้าละทิ้งลูกเมีย ทิ้งเมียมาแต่งงานใหม่ ข้าจะทำยังไงได้!"

ดวงตาที่มีรอยตีนกาของฮูหยินใหญ่เจียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"ป๋อเหนียน เรื่องของนางหลิ่วกับลูกสาวเจ้าไม่ต้องยุ่งแล้ว ให้เป็นหน้าที่แม่เอง จะไม่ยอมให้นางหลิ่วมาทำลายอนาคตของเจ้าได้แน่"

เจียงอวิ้นกลับมาถึงชุนหยวนพร้อมกับเฉาหยูเฟิ่ง

ทั้งร่างของเจียงอวิ้นแผ่รังสีไอเย็นทิ่มกระดูก

นังกาฝาก บังอาจมาตบแม่ของนาง นางจะไม่ยอมให้นางอยู่อย่างมีความสุขแน่

เฉาหยูเฟิ่งกัดฟันพูด "อวิ้นเออร์นังแพศยาเจียงหวานหว่านใช้เรื่องหอหยางชุนมาข่มขู่ เอาเงินแม่ไปหนึ่งหมื่นบาท แม่ไม่ยอม รอให้แม่หายดีก่อนจะไปจัดการนังสองแม่ลูกสารเลวนั่นเอง!"

หน้าของนางปูดบวมอย่างกับหัวหมู

เจียงอวิ้นสีหน้าดำครึ้ม

เจียงหวานหว่านเพิ่งกลับมา นางรู้เรื่องหอหยางชุนได้ยังไงกัน

นางหลิ่วที่เป็นภรรยาเอกกลับมา ตำแหน่งภรรยาเอกของท่านแม่ก็กลายเป็นไม่ถูกต้องตามครรลองแล้ว นางจะไม่ยอมกลายเป็นลูกของภรรยาน้อยแน่

นางจะต้องหาทางไล่สองแม่ลูกนั่นไปให้ได้

เจียงหวานหว่าน นางอยากจะรู้นักว่าเจียงหวานหว่านยังจะเริงร่าได้อีกนานแค่ไหน

เฉาหยูเฟิ่งหยิบกล่องเครื่องประดับออกมากล่องหนึ่ง ส่งให้กับเจียงอวิ้น

"เหิงเกอเออร์นำมาให้เจ้า"

นัยน์ตาเจียงอวิ้นฉายแววดีใจ ของที่พี่สามให้นาง ต้องเป็นของดีแน่นอน

เมื่อเปิดกล่องเครื่องประดับออก ก็เห็นเป็นเครื่องประดับของมีค่าเต็มกล่อง ด้านล่างสุดยังมีธนบัตรอีกปึกใหญ่

นัยน์ตาของเจียงอวิ้นมีประกายความเย็นชาฉายชัดครู่หนึ่ง

เพชรนิลจินดาเป็นของนาง พวกพี่ชายเป็นของนาง คุณหนูจวนเจียงก็เป็นของนาง เจียงหวานหว่านอย่าคิดว่าจะแย่งไปได้

เฉาหยูเฟิ่งกล่าวเตือน "ตอนนี้น้องสาวที่แท้จริงของพี่สามของเจ้ากลับจวนมาแล้ว เกรงว่าพี่สามจะไม่ดีกับเจ้าเท่าแต่ก่อนแล้ว!"

เจียงอวิ้นยกยิ้มมุมปาก ต่อให้น้องสาวแท้ๆ กลับมาแล้วยังไง

พี่ชายทั้งห้าคนดีกับนางมาตั้งแต่เล็กๆ ต่อให้เจียงหวานหว่านขี่ม้าไล่ก็ตามไม่ทันหรอก!

"ท่านแม่คะ ได้ยินมาว่าพี่ห้าเองก็ถูกทำร้ายเช่นกัน อีกเดี๋ยวข้าจะไปเยี่ยมสักหน่อย"