บทที่ 14

พูดถึงเจียงจิ่นหนิง เฉาหยูเฟิ่งก็รู้สึกโมโหขึ้นมา เจียงจิ่นหนิงสู้ไม่ได้กระทั่งเด็กคนหนึ่ง

เฉาหยูเฟิ่งสะบัดเสียงอย่างไม่พอใจ "มีอะไรให้เยี่ยม เสียแรงที่ข้าดูแลเขาดีมาตลอด คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนไร้ค่าไม่ได้เรื่องคนหนึ่ง"

เจียงอวิ้นยิ้มอย่างอ่อนโยน

ไม่ได้เรื่องก็ส่วนไม่ได้เรื่อง ใช้เขามาต่อกรกับนางหลิ่ว เหมาะสมที่สุดแล้ว!

เฉาหยูเฟิ่งได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกว่าเจียงอวิ้นพูดจามีเหตุผล

"ลูกที่นางหลิ่วคลอดเอง เรียกข้าว่าแม่ ช่างสะใจเหลือเกิน"

เจียงอวิ้นยิ้มกว้าง

"ท่านแม่ ท่านใจร้อนเกินไปแล้ว!"

หลังออกจากเรือนเฉาหยูเฟิ่งไป เจียงอวิ้นก็ไปเยี่ยมเจียงจิ่นหนิง

ทำให้เจียงจิ่นหนิงซึ้งใจจนน้ำมูกน้ำตาไหล อวิ้นเออร์ดีเหลือเกิน รู้จักเป็นห่วงเป็นใยเขา

หลังจากเจียงอวิ้นออกไป เจียงจิ่นหนิงก็รีบร้อนไปที่เรือนของฮูหยินใหญ่เจียงทันที

……

หลิ่วซู่กำลังพูดคุยอยู่กับสือหลิ่วสองคน คนของเรือนฮูหยินใหญ่เจียงก็มาเอาตัวหลิ่วซู่ไปทันทีโดยไม่บอกกล่าวอะไรทั้งสิ้น

สือหลิ่วเป็นห่วงอยากจะตามหลิ่วซู่ไปด้วย แต่ก็ถูกกันเอาไว้ ทำเอานางร้อนรนไปหมด

ฮูหยินเป็นคนใจอ่อน ถ้าถูกคนรังแกจะทำยังไง!

ถ้าหากคุณหนูอยู่ก็ดีสิ ใช่แล้ว ไปหาคุณหนู สือหลิ่วรีบวิ่งออกไปทันที

รถม้าของจวนอ๋องหยุดจอดที่หน้าประตูจวนเจียง

เจียงหวานหว่านเพิ่งจะลงจากรถม้า ก็เห็นเงาร่างคนหนึ่งกำลังวิ่งมาหานาง

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู แย่แล้ว คนของฮูหยินใหญ่เจียงพาตัวฮูหยินไปแล้วค่ะ!"

เจียงหวานหว่านสีหน้าเคร่งเครียด พาสือหลิ่วรีบกลับเข้าจวนอย่างร้อนรน

ในเรือนซูอิ่ง ฮูหยินใหญ่กำลังนั่งรออยู่

"คารวะท่านแม่" หลิ่วซู่สีหน้าเรียบเฉย คุกเข่าลงคารวะ

ใบหน้าของฮูหยินใหญ่เจียงประดับไปด้วยรอยยิ้ม ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไปไม่ถึงดวงตา

โบกมือเป็นสัญญาณให้หลิ่วซู่ลุกขึ้นได้

ฮูหยินใหญ่เจียงสอบถามหลิ่วซู่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดหลายปีมานี้

หลิ่วซู่ตอบคำถามฮูหยินใหญ่เจียงกลับด้วยท่าทางนอบน้อม

เมื่อถามจบ ฮูหยินใหญ่เจียงก็ตบมือของหลิ่วซู่เบาๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ข้างๆ มาซับน้ำตาที่หางตา

"ซู่เหนียงเอ๋ย หลายปีมานี้เจ้าลำบากแล้ว ยังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว!"

ในใจของหลิ่วซู่แอบคาดเดาเรื่องไม่ดีบางอย่างได้

เมื่อฮูหยินใหญ่เจียงเห็นว่าหลิ่วซู่ไม่ได้ตอบ จึงได้พูดเองเออเองต่อ

"ซู่เหนียงเอ๋ย ป๋อเหนียนเองก็ไม่ง่าย ครอบครัวใหญ่ขนาดนี้ ต้องการให้เขาดูแล เจ้าจะต้องใจกว้างสักหน่อยนะ!"

คางของหลิ่วซู่สั่นน้อยๆ นางเดาได้แล้วว่าฮูหยินใหญ่เจียงจะพูดอะไร นางจึงปิดปากไม่ตอบรับ

"หลายปีมานี้ เกอเออร์ทั้งหลายก็ได้นางเฉา คอยอบรมสั่งสอน แต่ละคนมีอนาคตที่ดี ดูแลกตัญญูต่อคนแก่อย่างข้าเป็นที่สุด ป๋อเหนียนถึงได้ตำแหน่งนี้มาโดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง!"

เมื่อฮูหยินใหญ่เจียงเห็นว่าหลิ่วซู่ไม่เชื่อฟังก็เริ่มจะหมดความอดทน

"ซู่เหนียง ล้วนเป็นชะตาฟ้ากลั่นแกล้ง คนในเมืองหลวงต่างรู้กันดีว่านางเฉาเป็นภรรยาเอกของป๋อเหนียน หลายปีมานี้นางเฉาก็จัดการงานในจวนได้อย่างดี เพื่อป๋อเหนียน เพื่อลูกๆ คงต้องขอให้เจ้าเสียสละยอมเป็นภรรยารองเถอะ!"

หลิ่วซู่รู้สึกสับสนในใจ ความโกรธในใจปะทุถึงขีดสุด รู้สึกเหมือนอกมันจะระเบิด

"ท่านแม่คะ ข้าไม่เอาอะไรเลยก็ได้ มีเพียงตำแหน่งภรรยาเอกที่ไม่สามารถยอมให้ได้ ลูกของข้าจะต้องเป็นลูกที่เกิดจากภรรยาเอกเท่านั้น!"

ฮูหยินใหญ่เจียงดวงตาเคร่งขรึม น้ำเสียงเริ่มเคร่งเครียดรุนแรง

"นางหลิ่ว หรือเจ้าอยากให้คนเขารู้กันหมดว่าเกอเออร์ทั้งหลายของเราเป็นลูกที่เกิดจากหญิงสาวบ้านป่า แล้วต่อไปอนาคตของพวกเขา ครอบครัวภรรยา ก็จะต้องถูกดูถูกงั้นเหรอ!"

"ลูกภรรยาน้อยต่างหากถึงจะโดนดูถูก ท่านแม่ ตำแหน่งภรรยาเอกข้ายอมให้ไม่ได้!"

นางหลิ่วขอบตาแดงก่ำ เอียงตัว หันหลังให้กับฮูหยินใหญ่ ไม่อยากจะเห็นหน้านางอีก

ฮูหยินใหญ่ตบโต๊ะทีหนึ่ง กำลังจะระบายโทสะ

"ฮูหยินใหญ่ คุณชายห้ามาเจ้าค่ะ"

แม่นมหลี่เข้ามารายงานข้างหน้าฮูหยินใหญ่

หลิ่วซู่ตาโตอย่างดีใจ แต่ครู่หนึ่งก็หม่นหมองลง

ฮูหยินใหญ่ขมวดคิ้วทันที ไอ้ตัวแสบนี่มาทำไมตอนนี้

แม่นมหลี่คล้ายจะพูดอะไรแต่ก็หยุดไว้ "ฮูหยินใหญ่ ท่านพบคุณชายห้าสักหน่อยเถิด!"

"ให้เขาเข้ามา"

ฮูหยินใหญ่เจียงถอนหายใจ เจียงจิ่นหนิงมาแล้ว เรื่องภรรยารองคงต้องค่อยว่ากันคราวหลัง