หมอเคอมองเจียงหวานหว่านด้วยความโกรธเคือง “ผู้ป่วยกินยาตามที่ท่านหมอเจียงสั่งถึงได้ตาย นางยากจะพ้นความผิดหมอคงได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว “หมอเคอ อย่าพูดเหลวไหล”ผู้ป่วยที่อยู่หน้าประตูพากันมองเจียงหวานหว่านด้วยสายตาโกรธเคือง“รีบจับนางไว้ ต้องเป็นนางที่วางยาพิษแน่นอน”“นังเพศยาชั่วร้าย ถุย!”“ฆ่านางปีศาจ”“ฆ่านาง...”……บรรดาผู้ป่วยตะโกนด่าทอด้วยความโกรธเคือง หากไม่ใช่ว่าตรงหน้าประตูมีทหารเฝ้าอยู่ พวกเขาคงพุ่งเข้าไปฉีกเจียงหวานหว่านเป็นชิ้นๆ แล้วเดิมทีการที่ถูกพิษก็ทำให้พวกเขาได้รับความทรมานทั้งร่างกายและจิตใจมากพอแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะยังมีคนคิดทำร้ายพวกเขา พวกเขาจะไม่โกรธเคืองได้เช่นไรเจียงหวานหว่านไม่สนใจว่าคนเหล่านั้นจะเอะอะโวยวายเช่นไร นางตรวจสอบศพผู้ป่วยอย่างละเอียด ไม่พลาดร่องรอยใดไปแม้แต่น้อยเวลานี้เองประตูหอบรรพชนถูกเปิดออก ชายคนหนึ่งกับชายชราอีกครั้งก้าวเข้ามาทหารที่พวกเขาพามาวิ่งล้อมหอบรรพชนไว้ทันทีเกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ทำให้คนในหอบรรพชนตื่นตระหนกขึ้นมา“อยู่ในความสงบ”ชายหนุ่มมองไปรอบๆ สายตารังเกียจ เจ้าพวกฝูงหมด“องค์ชายรอง หอบรรพชนถูกพ
“ทำตัวฉลาดก็ไม่ใช่เรื่องดีเช่นกัน คิดมากมายเช่นนี้ทุกวัน ระวังจะตายเร็ว”เจียงหวานหว่านไม่ตามใจหรงมู่หานเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม นางจะต้องทำให้หรงมู่หานชดใช้ด้วยเลือดหรงมู่หานไม่เคยพบแม่นางที่น่าสนใจเช่นนี้มาก่อน“โจวไท่ฟู่ โรคนี้รักษาให้หายได้ เป็นเพียงการโดนพิษเท่านั้น ชาวบ้านเหล่านี้ล้วนเป็นทหารปลดเกษียณมาจากชายแดน หากฆ่าพวกเขาเกรงว่าจะกระทบถึงทหารชายแดน”โจวไท่ฟู่ฟังคำของเจียงหวานหว่าน เขามีใจอยากช่วยผู้ป่วยเหล่านี้อยู่แล้ว“ห้าวัน หากไม่สามารถรักษาผู้ป่วยให้หายได้ ข้าเองก็ไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาทำร้ายชาวบ้านคนอื่นได้”หรงมู่หานขมวดคิ้วแล้วประสานมือ “โจวไทฟู่ เช่นนี้ไม่ถูกต้อง ทางด้านเสร็จพ่อ พวกเราจะอธิบายเช่นไร”ครั้งนี้เขาช่วยโจวไท่ฟู่มาจัดการเรื่องที่เมืองชิงเหอ อำนาจตัดสินใจอยู่ในมือโจวไท่ฟู่โจวไท่ฟู่ใจกว้าง “องค์ชายรอง ฝ่าบาททรงมีเมตตา รักประชาชนดุจลูกหลาน หากทรงรู้ว่ามีโอกาสช่วยลูกหลานของพระองค์ ฝ่าบาทจะต้องทรงเห็นด้วยกับวิธีของข้า”“โจวไท่ฟู่ เรื่องนี้ ข้าจะรายการต่อเสด็จพ่อตามความจริง”หรงมู่หานไม่อยากแบกความรับผิดชอบ เป้าหมายในการออกมาของเขาครั้งนี้
หานหาน เป็นชื่อที่นางไม่รู้จัก ตามที่นางรู้ ชาติก่อนคนสนิทข้างกายหรงซีไม่มีคนผู้นี้“ไท่ฟู่ ผู้ป่วยเหล่านี้ล้วนเป็นทหารปลดเกษียณ เกรงว่ามีคนอยากซ้ำเติมชีวิตของพวกเขา ทำลายบารมีของท่านอ๋องในกองทัพเดิมทีในใจโจวไท่ฟู่รู้สึกผิดปกติ เมื่อได้ฟังคำเตือนของเจียงหวานหว่าน เขาก็เข้าใจในทันที มีคนคิดจะจัดการท่านอ๋อง“แม่นางเจียง ตลอดชีวิตข้าไม่เคยทุจริต และจะไม่ปล่อยให้ผู้ใดถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรม”เจียงหวานหว่านส่ายหน้าและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “เกรงว่าคนที่อยู่เบื้องหลังจะรู้จักนิสัยโจวไท่ฟู่ดี คิดจะยืมมือไท่ฟู่ฆ่าคน”โจวไท่ฟู่ตกใจ ครุ่นคิดอย่างละเอียด ครั้งนี้องค์รัชทายาทและองค์ชายรองพยายามอย่างมากเพื่อแนะนำให้เขามาตรวจสอบครั้งนี้คนที่ใส่ร้ายท่านอ๋อง คิดแม้กระทั่งอยากให้ท่านอ๋องถึงตายนั้นเป็นใคร หรือทั้งสองคนล้วนมีส่วนร่วม“ไท่ฟู่ สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่ความจริง”เพื่อใส่ร้ายหรงซี ผู้บงการเบื้องหลังต้องเตรียมการมาพอสมควรเจียงหวานหว่านแบมือออก หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาฝืนหนึ่ง มีผงสีขาวอยู่บนผ้าเช็ดหน้า“ไท่ฟู่ มีคนวางยาพิษผู้ป่วย นี่เป็นผงแป้งที่พบอยู่ในซอกเล็บมือของหมอเหมียว
เจียงหวานหว่านกระซิบกับหมอข่งหมอข่งพยักหน้า เขากับท่านหมอเจียงจะต้องหาคนร้ายให้เจอหรงมู่หานมองดูท่าทางสบายๆ ผ่อนคลายของเจียงหวานหว่าน เขาสงสัยมากว่านางจะหาตัวคนร้ายด้วยวิธีใดเพียงไม่นาน ผู้ป่วยทุกคนรุดไปยังพื้นที่เปิดโล่งเจียงหวานหว่านกวาดตามองทุกคน นางรู้จักผู้ป่วยทุกคนเป็นอย่างดี“ทุกคนฟังข้าพูด ก่อนที่หมอเหมียวตายไปอย่างกะทันหันนั้นได้ทิ้งหลักฐานสำคัญเอาไว้ ขอให้คนที่ขานรายชื่อเดินออกมาข้างหน้า ยื่นมือทั้งสองข้างของพวกเจ้าออกมา”แม้ในใจผู้ป่วยจะยังโกรธแค้นเจียงหวานหว่าน แต่พวกเขาก็อยากคืนความยุติธรรมให้หรงซีเช่นกันเจียงหวานหว่านมองไปทีละคน แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดจนกระทั่งนางตรวจสอบทุกคนในหอบรรพชนหมดแล้ว ทว่าก็ยังไม่พบผู้ใดทำตัวผิดปกติเจียงหวานหว่านเริ่มลำบากใจ นางจะหาคนร้ายวางยาพิษที่อยู่เบื้องหลังได้เช่นไร“อาจารย์กัว ทุกคนในหอบรรพชนมาอยู่ที่นี่หมดแล้วหรือ?”กัวอี้เทียนพยักหน้า “ทุกคนล้วนอยู่ที่นี่แล้ว”ไม่ถูก ในบรรดาคนเหล่านี้ไม่มีคนที่นางตามหา เจียงหวานหว่านเริ่มท้อใจโจวไท่ฟู่ถอนหายใจ “แม่นางเจียง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแล้วแต่ฟ้าลิขิต อย่าได้ขัดขืนเ
นิ้วมือของหมอเคอชี้ไปที่เจียงหวานหว่าน ทว่าสายตากลับจ้องมองไปที่โจวไท่ฟู่และหรงมู่หาน“ไท่ฟู่ องค์ชายรอง พวกท่านต้องช่วยตัดสินให้ข้า ท่านหมอเจียงอาศัยที่ได้รับการสนับสนุนจากท่านอ๋อง ใส่ร้ายป้ายสีผู้อื่นตามใจชอบ ไม่เห็นกฎหมายแคว้นตงหลินอยู่ในสายตา”หรงซีหานหันไปมองเจียงหวานหว่าน “แม่นางเจียง เรื่องที่หมอเคอพูดเป็นความจริงหรือไม่?”ความจริงกับหัวเจ้าสิ เจียงหวานหว่านก่นด่าหรงมู่หานในใจต่อให้ในใจเกลียดหรงมู่หานมากแค่ไหน นางก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า“องค์ชายรอง ข้าขอให้ไปตรวจสอบที่ห้องหมอเคอ”หรงมู่หานพยักหน้าเห็นด้วยกับคำแนะนำของเจียงหวานหว่าน“เหตุใดจึงตรวจสอบห้องข้าแค่คนเดียว”หมอเคอไม่ยอมและประท้วง“เช่นนั้นก็ตรวจสอบพร้อมกัน”หรงมู่หานออกคำสั่ง ทหารรับคำสั่งไปตรวจสอบขณะที่ทุกคนกำลังรอ เจียงหวานหว่านค่อยๆ เอ่ยปากกล่าว “หมอเหมียวชื่นชอบชา ภายในห้องมีใบชาอยู่หลายชนิด แต่ที่เขาชื่นชอบที่สุดก็คือชาซีกุย”หมอเคอไม่เคลื่อนไหวเจียงหวานหว่านยิ้มมุมปาก จากนั้นก็บอกเขาอีกเรื่องหนึ่ง“ข้าเห็นว่าหมอเหมียวหมกมุ่นอยู่กับชาซีกุย จึงบอกวิธีหนึ่งกับเขา คือนำรสชาติชาซีกุยมาทำเป็นเครื่อง
“คุ้มครององค์ชายรองและโจวไท่ฟู่”ทหารล้อมรอบหรงมู่หานและโจวไท่ฟู่เหล่าผู้ป่วยตกใจพากันแตกกระเจิงออกไปเจียงหวานหว่านหันมองตามทิศที่อาวุธลับโจมตีมา ตรงนั้นไม่มีคน“เทียนซู เจ้าเห็นหรือไม่ว่าเป็นใคร?”เทียนซูส่ายหน้า นึกไม่ถึงว่าคนร้ายจะฆ่าคนต่อหน้าเขาและเขาไม่รู้สึกตัวเลย ฆาตกรจะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญแม้เจียงหวานหว่านจะเสียดาย แต่ก็รู้ว่าเป็นเพราะเทียนซูเอาความสนใจทั้งหมดมาวางไว้ที่นาง จนไม่สนใจสิ่งอื่นรอบตัวโจวไท่ฟู่ตกใจไม่หาย เมื่อครู่เขาอยู่ใกล้กับหมอเคอมาก เกือบจะต้องไปพบพญายามแล้วหรงมู่หานมองตรงไปที่เจียงหวานหว่านหากไม่ได้นางมารักษาผู้ป่วย คนเหล่านี้คงเสียชีวิตไปนานแล้วแผนการของเขาและพวกคงไม่ถูกทำลายเช่นนี้ ภายใต้ใบหน้ารอยยิ้มอบอุ่น ภายในจิตใจกลับชั่วร้ายและเห็นแก่ตัวสตรีที่ฉลาดงดงามเช่นนี้ หากสามารถทำให้นางทำทุกอย่างเพื่อเขาได้ คงไม่มีสิ่งใดดีกว่านี้แล้ว“แม่นางเจียง โชคดีที่เจ้าเปิดโปงหมอเคอ มิฉะนั้นข้าและโจวไท่ฟู่คงต้องใช้ชีวิตด้วยความกังวล”โจวไท่ฟู่เข้าใจดี เจียงหวานหว่านคิดจะถามถึงผู้บงการเบื้องหลัง แต่ผู้บงการเจ้าเล่ห์มาก เขาฆ่าคนปิดปากตอนนี้คนตายไปแล้ว
ผู้ป่วยในหอบรรพชนเริ่มกระซิบกัน บรรยากาศตึงเครียดเจียงหวานหว่านเห็นท่าไม่ดี สั่งให้กัวอี้เทียนนำคนไปปิดล้อมประตูหอบรรพชนทั้งสี่ทิศอย่างแน่นหนา ป้องกันคนคิดหลบหนีหมอข่งที่ยืนอยู่ด้านข้างมองดูศพหมอเคอด้วยความรู้สึกหลากหลายนึกไม่ถึงว่าหมอเคอจะทำร้ายหมอเหมียวที่เป็นดั่งอาจารย์และเพื่อนของเขาเองได้ลงคอก็เพื่อที่จะให้ถึงเป้าหมายของตนแต่หมอเคอกลับถูกคนฆ่าทิ้ง ไม่ได้มีจุดจบที่ดีเช่นกันสำนักหมอหลวงชิงเหอส่งพวกเขาสามคนมารักษาคนไข้ ทว่ากลับมีเพียงเขาคนเดียวที่รอดนี่เป็นกลอุบายกำจัดคนจริงๆ!เทียนซูเองก็รับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของผู้ป่วย เขายื่นเฝ้าเจียงหวานหว่านไม่ห่าง กลัวว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นนางต้องรีบถอนพิษชนิดนี้ มิฉะนั้นจะเกิดเรื่องใหญ่ เพื่อให้มีชีวิตรอดต่อไป ผู้ป่วยเหล่านี้อาจหลบหนีออกจากหอบรรพชนหากพวกเขาหลบหนีออกไปจากหอบรรพชน เช่นนั้นก็จะเป็นการปล่อยให้พิษชนิดนี้แพร่ออกไป ผลที่ตามมานั้นยากเกินจิตนาการได้กัวอี้เทียนสั่งให้คนจับตาดูผู้ป่วยทุกฝีเก้าเจียงหวานหว่านปิดประตูและเริ่มค้นความยาถอนพิษกลางคืนดึกดื่น เจียงหวานหว่านก็ยังไม่ได้พักผ่อน เวล
ทุกคนนิ่งเงียบ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากความตายเลยหรือ?“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ขอให้ทุกคนให้เวลาข้าหน่อย ข้าจะคิดค้นสูตรยาถอนพิษออกมาให้ได้ พวกเราต้องรอดไปด้วยกัน”ไช่หยางอารมณ์ขุ่นมัว “จะให้พวกเราเชื่อเจ้าได้เช่นไร”เดิมทีพวกเขาก็ไม่เชื่อเจียงหวานหว่านอยู่แล้ว สตรีอายุเยาว์วัยเช่นนี้จะรักษาโรคพวกเขาให้หายได้เช่นไรแต่วันที่สองที่เจียงหวานหว่านตรวจอาการให้พวกเขา พวกเขาถึงได้รู้จักเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านตอบไช่หยาง “จะเชื่อข้าหรือจะรอวันตาย เจ้าเลือกเองได้”ไช่หยางอ้าปาก แต่ก็ไม่ได้พูดต่อเจียงหวานหว่านรู้ว่าพวกผู้ป่วยตรงหน้ามีความมุมานะมากกว่าผู้ป่วยทั่วไป“พวกเจ้าจงเอาความมุมานะที่ใช้ตอนออกรบออกมาให้หมด คิดถึงตอนที่พวกเจ้าพุ่งเข้าสู่สนามรบ ปกป้องบ้านเมืองในตอนนั้น ทว่าตอนนี้กลับหวาดกลัวโรคระบาดจนกลายเป็นทหารหนีทัพ พวกเจ้าไม่รู้สึกผิดต่อรอยแผลเป็นทุกรอยบนตัวบ้างหรือ?”สายตาของพวกผู้ป่วยพากันหันมองเจียงหวานหว่านเป็นจุดเดียว พวกเขาลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยเป็นใคร พวกเขาก็เคยเป็นทหารคนหนึ่ง“ท่านหมอเจียง เจ้ารักษาพวกเราได้จริงหรือ?”ท่ามกลางผู้ป่วย มีคนถามขึ้นอย่างอ่อนแ