LOGINShare
บทที่ 147
Related chapters
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 148
นิ้วมือของหมอเคอชี้ไปที่เจียงหวานหว่าน ทว่าสายตากลับจ้องมองไปที่โจวไท่ฟู่และหรงมู่หาน“ไท่ฟู่ องค์ชายรอง พวกท่านต้องช่วยตัดสินให้ข้า ท่านหมอเจียงอาศัยที่ได้รับการสนับสนุนจากท่านอ๋อง ใส่ร้ายป้ายสีผู้อื่นตามใจชอบ ไม่เห็นกฎหมายแคว้นตงหลินอยู่ในสายตา”หรงซีหานหันไปมองเจียงหวานหว่าน “แม่นางเจียง เรื่องที่หมอเคอพูดเป็นความจริงหรือไม่?”ความจริงกับหัวเจ้าสิ เจียงหวานหว่านก่นด่าหรงมู่หานในใจต่อให้ในใจเกลียดหรงมู่หานมากแค่ไหน นางก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า“องค์ชายรอง ข้าขอให้ไปตรวจสอบที่ห้องหมอเคอ”หรงมู่หานพยักหน้าเห็นด้วยกับคำแนะนำของเจียงหวานหว่าน“เหตุใดจึงตรวจสอบห้องข้าแค่คนเดียว”หมอเคอไม่ยอมและประท้วง“เช่นนั้นก็ตรวจสอบพร้อมกัน”หรงมู่หานออกคำสั่ง ทหารรับคำสั่งไปตรวจสอบขณะที่ทุกคนกำลังรอ เจียงหวานหว่านค่อยๆ เอ่ยปากกล่าว “หมอเหมียวชื่นชอบชา ภายในห้องมีใบชาอยู่หลายชนิด แต่ที่เขาชื่นชอบที่สุดก็คือชาซีกุย”หมอเคอไม่เคลื่อนไหวเจียงหวานหว่านยิ้มมุมปาก จากนั้นก็บอกเขาอีกเรื่องหนึ่ง“ข้าเห็นว่าหมอเหมียวหมกมุ่นอยู่กับชาซีกุย จึงบอกวิธีหนึ่งกับเขา คือนำรสชาติชาซีกุยมาทำเป็นเครื่อง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 149
“คุ้มครององค์ชายรองและโจวไท่ฟู่”ทหารล้อมรอบหรงมู่หานและโจวไท่ฟู่เหล่าผู้ป่วยตกใจพากันแตกกระเจิงออกไปเจียงหวานหว่านหันมองตามทิศที่อาวุธลับโจมตีมา ตรงนั้นไม่มีคน“เทียนซู เจ้าเห็นหรือไม่ว่าเป็นใคร?”เทียนซูส่ายหน้า นึกไม่ถึงว่าคนร้ายจะฆ่าคนต่อหน้าเขาและเขาไม่รู้สึกตัวเลย ฆาตกรจะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญแม้เจียงหวานหว่านจะเสียดาย แต่ก็รู้ว่าเป็นเพราะเทียนซูเอาความสนใจทั้งหมดมาวางไว้ที่นาง จนไม่สนใจสิ่งอื่นรอบตัวโจวไท่ฟู่ตกใจไม่หาย เมื่อครู่เขาอยู่ใกล้กับหมอเคอมาก เกือบจะต้องไปพบพญายามแล้วหรงมู่หานมองตรงไปที่เจียงหวานหว่านหากไม่ได้นางมารักษาผู้ป่วย คนเหล่านี้คงเสียชีวิตไปนานแล้วแผนการของเขาและพวกคงไม่ถูกทำลายเช่นนี้ ภายใต้ใบหน้ารอยยิ้มอบอุ่น ภายในจิตใจกลับชั่วร้ายและเห็นแก่ตัวสตรีที่ฉลาดงดงามเช่นนี้ หากสามารถทำให้นางทำทุกอย่างเพื่อเขาได้ คงไม่มีสิ่งใดดีกว่านี้แล้ว“แม่นางเจียง โชคดีที่เจ้าเปิดโปงหมอเคอ มิฉะนั้นข้าและโจวไท่ฟู่คงต้องใช้ชีวิตด้วยความกังวล”โจวไท่ฟู่เข้าใจดี เจียงหวานหว่านคิดจะถามถึงผู้บงการเบื้องหลัง แต่ผู้บงการเจ้าเล่ห์มาก เขาฆ่าคนปิดปากตอนนี้คนตายไปแล้ว
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 150
ผู้ป่วยในหอบรรพชนเริ่มกระซิบกัน บรรยากาศตึงเครียดเจียงหวานหว่านเห็นท่าไม่ดี สั่งให้กัวอี้เทียนนำคนไปปิดล้อมประตูหอบรรพชนทั้งสี่ทิศอย่างแน่นหนา ป้องกันคนคิดหลบหนีหมอข่งที่ยืนอยู่ด้านข้างมองดูศพหมอเคอด้วยความรู้สึกหลากหลายนึกไม่ถึงว่าหมอเคอจะทำร้ายหมอเหมียวที่เป็นดั่งอาจารย์และเพื่อนของเขาเองได้ลงคอก็เพื่อที่จะให้ถึงเป้าหมายของตนแต่หมอเคอกลับถูกคนฆ่าทิ้ง ไม่ได้มีจุดจบที่ดีเช่นกันสำนักหมอหลวงชิงเหอส่งพวกเขาสามคนมารักษาคนไข้ ทว่ากลับมีเพียงเขาคนเดียวที่รอดนี่เป็นกลอุบายกำจัดคนจริงๆ!เทียนซูเองก็รับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของผู้ป่วย เขายื่นเฝ้าเจียงหวานหว่านไม่ห่าง กลัวว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นนางต้องรีบถอนพิษชนิดนี้ มิฉะนั้นจะเกิดเรื่องใหญ่ เพื่อให้มีชีวิตรอดต่อไป ผู้ป่วยเหล่านี้อาจหลบหนีออกจากหอบรรพชนหากพวกเขาหลบหนีออกไปจากหอบรรพชน เช่นนั้นก็จะเป็นการปล่อยให้พิษชนิดนี้แพร่ออกไป ผลที่ตามมานั้นยากเกินจิตนาการได้กัวอี้เทียนสั่งให้คนจับตาดูผู้ป่วยทุกฝีเก้าเจียงหวานหว่านปิดประตูและเริ่มค้นความยาถอนพิษกลางคืนดึกดื่น เจียงหวานหว่านก็ยังไม่ได้พักผ่อน เวล
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 151
ทุกคนนิ่งเงียบ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากความตายเลยหรือ?“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ขอให้ทุกคนให้เวลาข้าหน่อย ข้าจะคิดค้นสูตรยาถอนพิษออกมาให้ได้ พวกเราต้องรอดไปด้วยกัน”ไช่หยางอารมณ์ขุ่นมัว “จะให้พวกเราเชื่อเจ้าได้เช่นไร”เดิมทีพวกเขาก็ไม่เชื่อเจียงหวานหว่านอยู่แล้ว สตรีอายุเยาว์วัยเช่นนี้จะรักษาโรคพวกเขาให้หายได้เช่นไรแต่วันที่สองที่เจียงหวานหว่านตรวจอาการให้พวกเขา พวกเขาถึงได้รู้จักเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านตอบไช่หยาง “จะเชื่อข้าหรือจะรอวันตาย เจ้าเลือกเองได้”ไช่หยางอ้าปาก แต่ก็ไม่ได้พูดต่อเจียงหวานหว่านรู้ว่าพวกผู้ป่วยตรงหน้ามีความมุมานะมากกว่าผู้ป่วยทั่วไป“พวกเจ้าจงเอาความมุมานะที่ใช้ตอนออกรบออกมาให้หมด คิดถึงตอนที่พวกเจ้าพุ่งเข้าสู่สนามรบ ปกป้องบ้านเมืองในตอนนั้น ทว่าตอนนี้กลับหวาดกลัวโรคระบาดจนกลายเป็นทหารหนีทัพ พวกเจ้าไม่รู้สึกผิดต่อรอยแผลเป็นทุกรอยบนตัวบ้างหรือ?”สายตาของพวกผู้ป่วยพากันหันมองเจียงหวานหว่านเป็นจุดเดียว พวกเขาลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยเป็นใคร พวกเขาก็เคยเป็นทหารคนหนึ่ง“ท่านหมอเจียง เจ้ารักษาพวกเราได้จริงหรือ?”ท่ามกลางผู้ป่วย มีคนถามขึ้นอย่างอ่อนแ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 152
ตอนที่หรงมู่หานพบหรงซีก็รู้สึกอึ้งเล็กน้อยเขานึกไม่ถึงว่าหรงซีถูกควบคุมตัวไว้ยังสงบนิ่งอยู่เช่นนี้ได้หรงซีไม่แปลกใจสักนิดกับการมาของพวกเขา ราวกับว่าเขารู้อยู่แล้ว“คารวะท่านอ๋อง”“คารวะเสด็จอา”โจวไท่ฟู่และหรงมู่หานคารวะหรงซีหรงซีหันไปมองโจวไท่ฟู่ “ไท่ฟู่ไม่ต้องพิธีรีตอง เชิญนั่ง”หรงมู่หานยังคงอยู่ในท่าประสานมือคารวะ เมื่อเห็นหรงซีเชิญไท่ฟู่นั่งลงเพียงคนเดียว ทว่าเขายังคงรักษาท่าประสานมือคารวะอยู่เหมือนเดิม ทำให้เขารู้สึกอับอายถึงอย่างไรเขาก็เป็นถึงองค์ชายรองแห่งแคว้นตงหลิง หรงซีกล้าทำกับเขาเช่นนี้ได้อย่างไรเขาเก็บความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ ใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มสุภาพอบอุ่นหรงซีพูดคุยกับโจวไท่ฟู่สองสามประโยค เมื่อเห็นว่าหรงมู่หานยังคงอยู่ในท่าประสานมือคารวะเหมือนเดิม เขามองด้วยความแปลกใจ“องค์ชายรอง เหตุใดเจ้ายังไม่นั่งลงอีก?”หรงมู่หานยิ้มแห้ง “เสด็จอายังไม่ได้เอ่ยปาก หลานชายไม่กล้านั่ง”หรงซียิ้มไม่สนใจคำพูดแฝงความตำหนิของหรงมู่หาน “องค์ชายรอง นั่งลงเถอะ”โจวไท่ฟู่รอให้หรงมู่หานนั่งเรียบร้อยแล้ว เขาถึงจะบอกเจตนาในการมากับหรงซีเมื่อได้ยินว่านายพลลูกน้องของตัวเองเป
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 153
หรงซีตามหาท่านแม่อยู่ตลอด จนกระทั่งตอนนี้เขายังไม่มีเบาะแสแม้แต่น้อย“ท่านอ๋อง ดูออกว่าแม่นางเจียงมีไมตรีให้ท่าน”โจวไท่ฟู่ใช้เวลาที่ว่างอยู่มองหรงซีหรงซีไม่พูดจา เขากำลังตั้งใจดูหมากล้อม“ได้ยินว่าแม่นางเจียงติดตามท่านหญิงหลิงโหรวไปนอกเมือง นึกไม่ถึงว่าจะถูกท่านพามาที่เมืองชิงเหอ เกรงว่าชื่อเสียงของนางจะเสียหายแล้ว”โลกนี้โหดร้ายกับสตรี หากชื่อเสียงด่างพร้อยก็จะเป็นผลเสียต่อสตรีในการแต่งงาน“ท่านหญิงหลิงโหรวอยู่ในเมืองชิงเหอด้วยเช่นกัน”โจวไท่ฟู่นึกไม่ถึงว่าเพื่อชื่อเสียงของเจียงหวานหว่าน หรงซีจะเชิญท่านหญิงหลิงโหรวมาถึงเมืองชิงเหอ“ท่านอ๋องช่างจริงใจ ช่างเป็นสุภาพบุรุษ ช่างองอาจ”หรงมู่หานลงหมากขาวในมือ“ไท่ฟู่ การชมหมากด้วยความเงียบถือว่าเป็นสุภาพบุรุษ”“ฮ่าๆๆ”โจวไท่ฟู่หัวเราะอย่างชอบใจดูเหมือนว่าหรงซีก็ไม่ได้ไม่สนใจแม่นางเจียงทั้งสองคนเล่นหมากล้อมกัน ราวกับความวุ่นวายภายนอกไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาคนที่หรงมู่หานพามากำลังค้นเรือนของหรงซี แต่ล้วนไม่พบสิ่งใดเหตุใดจึงไม่พบสิ่งใดเลย หรงมู่หานไม่เชื่อ เขาเดาว่าหรงซีซ่อนหลักฐานแผนการกบฏไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วเขาสั่งให้คนต
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 154
หรงมู่หานกระอักกระอ่วน เขายิ้ม “ข้าแค่ล้อเจ้าเมืองเว๋ยเล่นเท่านั้น ฝ่าบาทเชื่อใจเจ้าเมืองเว๋ยมาก จะตรวจค้นจวนเจ้าเมืองได้เช่นไร เจ้าเมืองเว๋ยอย่าได้ถือสา”เว๋ยซื่อเจี๋ยหัวเราะ “ที่แท้องค์ชายรองก็กำลังล้อข้าเล่นนี่เอง ข้ากลัวมากจริงๆ”“เจ้าเมืองเว๋ย ข้ามาครั้งนี้ ยังหาที่พักไม่ได้ชั่วคราว ข้าขอรบกวนเจ้าเมืองสักสองสามวันได้หรือไม่?”หรงมู่หานสมองแล่น คิดหาวิธีที่เพื่ออยู่ต่อเว๋ยซื่อเจี๋ยกำลังก่นด่าถึงมารดาในใจ ทว่าใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม“องค์ชายรองสามารถพักแรมอยู่ที่จวนเจ้าเมืองได้ เป็นเกียรติของข้าแล้ว ข้าจะสั่งให้คนไปจัดเตรียม”ในเมื่อไม่มีหนังสือตรวจค้น เขาก็จะอยู่ที่นี่สักหลายวัน มันต้องได้เงื่อนงำสักอย่างเช่นกันอีกทั้ง หากเสด็จอาคิดจะติดต่อเว๋ยซื่อเจี๋ย เขาก็จะคว้าหลักฐานแผนการกบฎของเสด็จอาได้พอดีเว๋ยซื่อเจี๋ยแอบส่งสายตาให้กับคนสนิท คนสนิทแอบออกจากจวนเจ้าเมืองและนำเรื่องราวในจวนรายงานหรงซีเมื่อหรงซีได้ข่าว เขากลับไม่แปลกใจแม้แต่น้อยเว๋ยซื่อเจี๋ยเป็นลูกน้องของเขา หรงมู่หานลงมือกับเขาก็เป็นเรื่องปกติฝ่าบาทไม่มีทางฉีกหน้าเขาเพียงเพราะมีคนฟ้องร้องเขาผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 155
ไช่หยางเชื่อว่าจางจางจะดูแลน้องสาวเข้าเป็นอย่างดีเจียงหวานหว่านกล่าว “จางจาง เจ้ามาทดลองยา”“ท่านหมอเจียง เหตุใดไม่ใช้ข้าทดลองยา”ไช่หยางถามอย่างไม่ยอมแพ้เจียงหวานหว่านมองประเมินเขาหัวจรดเท้า“เจ้าผอมเกินไป แล้วก็มีห่วง”จางจางตบไหล่ไช่หยาง จากนั้นก็เดินตามเจียงหวานหว่านเข้าไปในห้องตรงหน้าเจียงหวานหว่านมียาน้ำสีดำทมิฬตั้งอยู่“จางจาง ข้าจะถามเจ้าเป็นรอบสุดท้าย ยังต้องการทดลองยาอยู่หรือไม่ เจ้ายังเลือกได้”จางจางตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าคิดดีแล้ว หากรอด นั่นเพราะชะตาของข้ายังไม่ขาด หากตาย นั่นก็เป็นชะตาของข้าเช่นกัน ข้าไม่เสียใจ ไม่โกรธแค้น”เจียงหวานหว่านผลักชามยามาอยู่ตรงหน้าเขาจางจางหยิบชามและดื่มรวดเดียวหมดเจียงหวานหว่านมองด้วยความนับถือ จางจางมีความกล้าหาญเด็ดเดี่ยว หากมีชีวิตรอด วันหน้าต้องกลายเป็นคนสำคัญหลังจากจางจางดื่มยาจนหมดก็นั่งอยู่กับพื้น รอให้ยาออกฤทธิ์หมอข่งและกัวอี้เทียนรอผลอยู่ข้างนอกด้วยความกังวลหนึ่งชั่วยามผ่านไป สองชั่วยามผ่านไปตั้งแต่ฟ้ามืดรอจนฟ้าสาง จางจางยังไม่มีอาการใดในทางไม่ดีเจียงหวานหว่านคอยสังเกตอาการของจางจางสารพิษในร่างกายเขาลดลงไ
Latest chapter
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 210
เจียงหวานหว่านตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองชาติก่อน หรงมู่หานขังนางเอาไว้ในห้องลับ ยังมีสตรีอีกนางหนึ่งอยู่ด้วยตอนที่นางถูกจับเข้าไป สตรีนางนั้นก็ถูกนำตัวออกไปสตรีนางนั้นหายใจโรยรินตอนที่หิ้วสตรีนางนั้นออกไป นางได้เห็นใบหน้าสตรีนางนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจตอนนั้นคิดว่าสตรีนางนั้นหน้าตาคุ้นตามากเมื่อรวมกับใบหน้าของหรงซี สตรีนางนั้นและหรงซีมีความคล้ายกันอยู่แปดส่วนคงเป็นเสด็จแม่ของหรงซีซ่างกวนเสวี่ยเจียงหวานหว่านมองหรงซีด้วยสายตาสับสนนางรู้แล้ว เป็นความลับที่ชาติก่อนนางกับหรงซีไม่ล่วงรู้นางคิดว่าจะบอกเรื่องนี้กับหรงซีเช่นไรหรงซีเห็นสีหน้าเจียงหวานหว่านก็คิดว่านางต้องรู้เรื่องบางอย่าง“เจ้ารู้จักเสด็จแม่ข้า?”หรงซีกล่าวประโยคนี้ออกมาสัญชาตญาณเขาบอกเขาว่าเจียงหวานหว่านเคยพบเสด็จแม่ของเขาเจียงหวานหว่านสับสนในใจห้องลับอยู่ในห้องอักษรของฝ่าบาทหากสตรีนางนั้นเป็นเสด็จแม่ของหรงซีจริงเช่นนั้นใครเป็นผู้บงการเรื่องการหายตัวของเสด็จแม่หรงซี ก็ไม่ต้องคาดเดาแล้วเป็นฝ่าบาทองค์ปัจจุบันฝ่าบาทมีประสงค์ใดจึงได้กักขังเสด็จแม่ของหรงซีเอาไว้ในห้องลับหรือเพื่อควบคุมอำนาจทหารในมือหรง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 209
“เจียงหวานหว่าน เจ้าเคยทำอาหารให้เซียวหวายกินหรือไม่?”เจียงหวานหว่านยิ้ม “นอกจากท่านแม่และสือหลิ่วแล้ว ข้าเคยทำอาหารให้ท่านอ๋องแค่คนเดียว”หรงซีพอใจกับคำตอบของเจียงหวานหว่านมาก“ต่อไปทำอาหารให้ข้ากินได้คนเดียวเท่านั้น”เจียงหวานหว่านคิดสักพัก “ได้”หรงซีพอใจมากเมื่อเห็นคราบโจ๊กที่มุมปากนางหรงซีใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดให้ ทำเอาเจียงหวานหว่านเขินจนหน้าแดง“ท่านอ๋อง มือท่านไม่มีแรงไม่ใช่หรือ?”เจียงหวานหว่านถามอย่างรู้ทัน“อืม”หรงซีหน้าไม่แดง ใจไม่เต้นเร็วเจียงหวานหว่านเบะปาก หรงซีกำลังโกหกชัดๆแต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่หรงซีถูกพิษเพราะขนมของนาง นางก็ยอมให้ความร่วมมือกับเขา“ท่านอ๋องต้องกินให้มากหน่อย ไม่แน่พรุ่งนี้ก็อาจลุกจากเตียงได้แล้ว”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยความหงุดหงิด“ยาพิษกลืนวิญญาณ จะหายเร็วเพียงนั้นได้เช่นไร”“ตุบ”ชามในมือเจียงหวานหว่านร่วงลงพื้น“ท่านถูกยาพิษกลืนวิญญาณ?”ผู้ถูกยาพิษกลืนวิญญาณจะต้องตายภายในสามวันนางจับมือของหรงซีแล้ววางนิ้วมือตัวเองทาบลงไปหรงซีเห็นท่าทางร้อนใจของนางก็รู้สึกอบอุ่นในใจ“ชีพจรท่านอ๋องได้รับความเสียหาย ยังดีที่ยายใบ้อยู่ด้วย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 208
เจียงหวานหว่านส่ายหน้า นางไม่ได้วางยาหรงซี“ปล่อยนาง”หรงซีได้ยินเสียงจึงเอ่ยปาก“ท่านอ๋อง พิษถอนหมดแล้ว พักผ่อนมากๆ”หญิงชรานั่งอยู่ข้างเตียงหรงซีกล่าวเสียงทุ้มต่ำ“ขอบคุณมากยายเฒ่า”หรงซีกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรงหญิงชราลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปตอนที่เจียงหวานหว่านได้เห็นใบหน้าหญิงชราก็ใจกระตุกหญิงชราก็คือยายใบ้ อาจารย์ของซิ่วกู่“เทียนซู เจ้าก็ออกไปด้วย”“ท่านอ๋อง แต่ว่า...”เทียนซูไม่ไว้ใจกลัวว่าเจียงหวานหว่านจะคิดร้ายต่อท่านอ๋อง“ออกไป...”แม้เสียงของหรงซีจะอ่อนแรง แต่น้ำเสียงนั้นก็เกินพอแล้วเทียนซูมองเจียงหวานหว่านด้วยสายตาเตือน จากนั้นก็ออกจากห้องไปเจียงหวานหว่านเห็นหรงซีใบหน้าซีดขาว นางไม่กล้าเข้าไปหานางนึกถึงฉากที่หรงซีตายเพื่อนางในชาติที่แล้วขึ้นมา“เข้ามา”หรงซีขมวดคิ้วเจียงหวานหว่านน้ำตาตก เดินเข้าไปหาหรงซี“เจียงหวานหว่าน เป็นโชคดีของเจ้าที่ข้ายังไม่ตาย”หรงซีมองเจียงหวานหว่านที่กำลังตื่นตระหนกทำสิ่งใดไม่ถูกเขาถูกพิษหลังจากที่กินขนมของเจียงหวานหว่านแต่เขาไม่สงสัยในตัวเจียงหวานหว่านสักนิด“ท่านอ๋อง ข้าไม่รู้เหตุใด...”“เจ้าไม่ใช่คนวางยา ข้ารู้”
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 207
“ไอ้หยา”เจียงจิ่นเซวียนแกล้งทำเงินตกพื้นอย่างไม่ตั้งใจสือหลิ่วเห็นดังนั้นก็วางกล่องอาหารลงและวิ่งไปเก็บเศษเงินที่ตกกระจายอยู่ทั่วพื้นเจียงจิ่นเซวียนค่อยๆ ขยับและเปิดกล่องอาหารอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โรยผงบางอย่างลงไปสือหลิ่วเก็บเศษเงินกลับมาหมดแล้ว เจียงจิ่นเซวียนกล่าวขอโทษ “แม่นางสือหลิ่วลำบากแล้ว”“ไม่เป็นไร คุณชายสี่ ข้าไปก่อนเจ้าค่ะ”สือหลิ่วหยิบกล่องอาหารขึ้นมาแล้วบอกลาเจียงจิ่นเซวียนเจียงจิ่งเซวียนกล่าวอย่างนุ่มนวล “แม่นางสือหลิ่วเดินทางระวังด้วย”“เจ้าค่ะ”สือหลิ่วรู้สึกเขินอายหลังจากพยักหน้าให้เจียงจิ่นเซวียนแล้ว นางก็เดินทางไปจวนอ๋องในมุมที่สือหลิ่วมองไม่เห็น เจียงจิ่นเซวียนยิ้มเยาะเย็นชานี่คือบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาให้เจียงหวานหว่านสือหลิ่วไม่สงสัยสักนิด นางเดินถือกล่องอาหารมาถึงจวนอ๋องหลังส่งกล่องอาหารเรียบร้อย นางไปร้านหนังสือเพื่อซื้อกระดาษให้เจียงจิ่นเซวียนซื้อกระดาษเสร็จแล้ว สือหลิ่วกลับถึงจวนและนำกระดาษไปส่งให้เจียงจิ่นเซวียน“แม่นางสือหลิ่ว เรื่องซื้อกระดาษในวันนี้ ไม่ต้องบอกน้องหก นางไม่ชอบให้ข้าเข้าใกล้คนเรือนเหมย หากนางรู้ว่าข้าเรียกใช้คนข
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 206
เจียงหวานหว่านมองดูรถม้าจวนอ๋องจากไปรถม้าจวนอ๋องไปไกลแล้ว เจียงหวานหว่านเก็บสายตากลับมาและเดินเข้าจวนไป“น้องหก รอก่อน”เจียงจิ่นเซวียนเรียกเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหยุดเดินแล้วถามเสียงเย็น “มีเรื่องใด?”“น้องหก ได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋อง เป็นวาสนาของเจ้านัก ต้องรักษาไว้ให้ดี อย่าทำให้ท่านอ๋องโกรธจนลากคนในจวนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย”เจียงจิ่นเซวียนเดินมาข้างกายเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหงุดหงิด เจียงจิ่นเซวียนไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปจริงด้วย คอยแต่จะหาโอกาสถากถางนางน้ำเสียงดูแคลนหาว่านางไม่คู่ควรกับท่านอ๋อง ช่างเป็นพี่ชายแท้ๆ ของนางจริงๆ“พี่สี่คอยปรนนิบัติรัชทายาทมาตั้งหลายปี การประจบสอพลอคงเป็นสิ่งที่พี่สี่ถนัดนัก หน้าไหว้หลังหลอกเป็นความสามารถโดดเด่นของพี่สี่ พี่สี่ใช้ชีวิตได้อย่างหน้าซื่อใจคดจริงๆ”รอยยิ้มจอมปลอมของเจียงจิ่นเซวียนเลือนหายไปเขานึกไม่ถึงว่าเจียงหวานหว่านจะด่าเขาไม่ไว้หน้าสักนิดเจียงหวานหว่านไม่มองเจียงจิ่นเซวียนแม้แต่น้อย นางเดินเข้าไปในประตูจวนหากอยู่นานกว่านี้หน่อยนางยิ่งรู้สึกขยะแขยง เจียงจิ่นเซวียนน่ารังเกียจกว่าเจียงจิ่นหนิงเสียอีกเจียงจิ่น
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 205
นางเปิดผ้าม่านเตรียมตัวลงรถม้าทันใดก็ถูกแรงกระชากนางกลับเข้ามาในรถม้าเจียงหวานหว่านจมเข้าสู่อ้อมกอดหรงซีกลิ่นหอมอำพันทะเลลอยเข้าจมูกนางหรงซีกุ้มหน้ามองเจียงหวานหว่านไม่พูดไม่จาเจียงหวานหว่านคิดจะลุกขึ้นกลับถูกหรงซีกอดเอาไว้แน่นคนสองคนจ้องตากันและกัน ไม่มีใครพูดจา“เหตุใดรถม้าจวนอ๋องถึงจอดอยู่ตรงนี้?”เจียงจิ่นเซวียนกลับมาถึงจวนพอดีและเห็นรถม้าจวนอ๋องจอดอยู่หน้าบ้านของตนเจียงหวานหว่านได้ยินเสียงเจียงจิ่นเซวียน ดวงตาก็กลับมาแจ่งชัดอีกครั้ง“ท่านอ๋อง พี่สี่ข้าอยู่ข้างนอก รีบปล่อยข้า”หรงซียิ้มเย็น “ข้าต้องกลัวเขาด้วย?”เจียงหวานหว่านกัดฟัน “ท่านอ๋องไม่กลัว แต่ชื่อเสียงข้าไม่เหลือแล้ว วันหน้าหากแต่งงานก็จะถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์เอาได้”“เจ้าคิดจะแต่งกับใคร? กู้ฉางชิง? หรือเซียวหวาย?”เจียงหวานหว่านประหลาดใจ นางแต่งงานเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเขาฝีเท้าของเจียงจิ่นเซวียนเดินเข้ามาใกล้เจียงหวานหว่านกดร่างต่ำลงแล้วกล่าวอย่างออดอ้อน “ท่านอ๋อง ขอร้องท่านล่ะ”หรงซีได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเจียงหวานหว่าน ความโมโหในใจลดไปไม่น้อย“เจียงหวานหว่าน เจ้าติดค้างข้า ครั้งหน้าข้าไม่ปล่อ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 204
เจียงหวานหว่านได้ฟังคำพูดของหรงซีก็หันไปยิ้มให้เซียวหวายอย่างจนปัญญา“เซียวหวาย ขอโทษด้วย พรุ่งนี้ข้าจะไปพบเจ้า”เซียวหวายยิ้มแย้ม “แม่นางเจียง พรุ่งนี้ข้ามารับเจ้า”“ก็ดี...”ยังไม่ทันได้กล่าวจบประโยค เจียงหวานหว่านรู้สึกว่าตัวเองถูกจับข้อมือเอาไว้ไม่รู้ว่าหรงซีลงมาจากรถม้าตั้งแต่เมื่อใดเขาสีหน้าบึ้งตึง ดึงข้อมือเจียงหวานหว่าน ลากนางขึ้นรถม้าจวนอ๋อง“ท่านอ๋อง โปรดปล่อยแม่นางเจียงด้วย”เซียวหวายเห็นเจียงหวานหว่านถูกหรงซีผลักขึ้นรถม้า เขาจึงตามไปขวางแต่ถูกเทียนซูขวางเอาไว้ เซียวหวายผลักเทียนซู ทว่าเทียนซูไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยหรงซีทำเหมือนไม่ได้ยินเซียวหวายโกรธเจียงหวานหว่านหันหน้ามากล่าวกลับเซียวหวายที่อยู่ด้านหลัง“คุณชายเซียว ข้าไปก่อนนะ”มือของหรงซีดึงศีรษะเจียงหวานหว่านเข้าไปในรถม้าเซียวหวายนั่งอยู่บนรถม้าสกุลเซียว กำลังตามท้ายรถม้าจวนอ๋อง“ท่านอ๋อง รถม้าของคุณชายเซียวตามอยู่ด้านหลัง”เทียนซูที่อยู่ด้านนอกกล่าวรายงานหรงซี“สะกดรอยตามราชวงศ์ มีเจตนาไม่ดี เทียนซู ส่งคุณชายเซียวไปยังสถานที่ที่เขาควรไป”เทียนซูลังเล“ท่านอ๋อง คุณชายเซียวเป็นน้องชายเซียวกุ้ย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 203
เซียวกุ้ยเฟยยิ้มอย่างอบอุ่น“ฝีมือของอ้ายเฟย ข้าชอบยิ่งนัก”ฝ่าบาทตรัสด้วยถ้อยคำสองแง่สองง่ามเซียวกุ้ยเฟยหุบตาลงด้วยความเขินอาย จากนั้นก็พยุงฝ่าบาทเดินไปด้วยกันรอจนกระทั่งไม่เห็นเงาฝ่าบาทแล้วหรงซีสีหน้าเย็นชา ดวงตาเย็นชายิ่งกว่า จับจ้องมองหรงมู่หานหรงมู่หานรับรู้ถึงความโกรธท่วมท้นของหรงซี“เสด็จอา หลานขอตัวก่อน”ระหว่างที่กล่าว สายตาเขาเหล่มองเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านกรอกตาบนใส่หรงมู่หานนัยน์ตาหรงซีใกล้ระเบิดแล้วเขาขยับข้อมือก้อนเงินถูกดีดออกไปดีดโดนบริเวณกระดูกขาของหรงมู่หาน“เอื้อ...”หรงมู่หานรู้สึกถึงกระแทกที่ขาความเจ็บปวดจู่โจมกะทันหัน ทำให้เขาทรุดเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเจียงหวานหว่าน”“องค์ชายรอง รู้ว่าผิดรู้จักแก้ไข เป็นสิ่งที่ดียิ่ง แต่ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองเช่นนี้”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยท่าทางใจกว้าง“เจ้า พวกเจ้า...”หรงซีและเจียงหวานหว่านเดินเคียงข้างกันจากไปโดยไม่สนใจหรงมู่หานหรงมู่หานรู้ว่าเป็นฝีมือหรงซีความรู้สึกอัปยศอดสูพุ่งเข้าสู่หน้าอกใบหน้าของเขาถูกหรงซีกับเจียงหวานหว่านทำลายจนป่นปี้หรงมู่หานมองแผ่นหลังทั้งสองคนแล้วสาบานกับตัวเอง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 202
วิชาการแพทย์ของเจียงหวานหวานล้ำเลิศ พิษในร่างกายของน้องชายจะกำจัดไปได้เมื่อใดก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว เขาต้องวางแผนเอาไว้“น้องชาย ช่วงนี้สุขภาพเจ้าดีหรือไม่ เจ้าไม่ได้ไปให้หมอหลวงตรวจนานแล้ว”หรงซีหุบสายตาลง จากนั้นก็ประสานมือ “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงนึกถึง ช่วงนี้น้องชายสุขภาพไม่ดี วันนี้จะไปให้หมอหลวงตรวจอาการ”ฝ่าบาทเมื่อได้รับฟังก็เบาพระทัยลงมากพิษในตัวน้องชายถูกถอนไปแล้วหรือไม่ ถามหมอหลวงก็รู้แล้วฝ่าบาทหรี่พระเนตร มีแผนการในพระทัยแค่หมอหลวงจับชีพจรก็จะรู้ว่าหรงซีถอนพิษไปแล้วหรือไม่“แม่นางเจียง โรคของหรงซี เจ้ามีวิธีรักษาหรือไม่?”ฝ่าบาททอดพระเนตรเจียงหวานหว่าน“ฝ่าบาท แม่นางเจียงก็รักษาโรคของข้าไม่หายเช่นกัน”หรงซีกล่าวประโยคหนึ่งเจียงหวานหว่านรู้สึกว่าหรงซีประหลาดมาก เหตุใดกล่าวเช่นนั้นทว่าเมื่อเห็นสายพระเนตรฝ่าบาท นางเข้าใจทันทีฝ่าบาทต้องการให้หรงซีประคองความมั่นคงของแคว้น เขาไม่มีทางเปิดโอกาสให้หรงซีได้ครองบัลลังก์ในสมองเจียงหวานหว่านผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาพิษหนอนกู่ในร่างกายหรงซีเป็นของฝ่าบาทจังหวะหัวใจนางเต้นเร็วขึ้น หากเป็นเช่นนี้ หรงซีก็จะถูกฝ่าบาทควบคุม
