บทที่ 3 แยกออกหรือไม่ว่าผู้ชายที่กอดเจ้าเป็นใคร?

กู้อวิ๋นซีรู้ว่าจวินเย่เสวียนกับจวินฉู่หลีหน้าตาเหมือนกันมาก

แต่เธอคิดไม่ถึงเลย ว่าทั้งสองคนจะเหมือนกันมากขนาดนี้!

เขาค่อยๆ สาวเท้าลงบันไดมา เงาร่างสูงใหญ่ แผ่กระจายไอเย็นเยียบราวกับเป็นก้อนน้ำแข็งเดินได้

ทั้งแข็งกระด้าง เผด็จการ และเย็นชา!

เป็นคนที่แค่ได้มองแว๊บแรก ก็ต้องรีบละสายตาไม่กล้ามองอีกเป็นครั้งที่สอง

ทั้งตัวเขามีรัศมีความเป็นราชนิกูลผู้สูงส่งมาแต่กำเนิด มีความน่าเกรงขาม ที่แค่เข้าใกล้ก็สามารถกดดันให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก

อย่างที่คิด เขาช่างเป็นคนที่มีนิสัยแตกต่างจากสามีของเธอโดยสิ้นเชิง

เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา กู้อวิ๋นซีก็รีบถวายความเคารพอย่างรวดเร็ว "คารวะองค์ชายสี่"

คนที่เดินมาไม่ได้มีปฏิกริยาตอบรับอะไร

จวินเย่เสวียนเดินผ่านตัวของเธอไป ราวกับตัวเธอเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตนในสายตาเขา

เขาเดินขึ้นรถม้าไป ม่านที่ปิดลงช่วยบดบังความเย็นชาจากตัวเขาไปได้บ้าง

กู้อวิ๋นซีถอนหายออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะได้ยินองค์รักษ์เยียนเป่ยพูดว่า "พระชายา รถม้าของพระชายาเกิดปัญหานิดหน่อย ไม่สามารถใช้การได้พ่ะย่ะค่ะ"

"เหลือเวลาไม่มากแล้ว สามารถซ่อมได้หรือไม่?" กู้อวิ๋นซีถามออกไปอย่างร้อนใจ

วันที่สองหลังจากแต่งงาน หากว่าไม่รีบเข้าวังไปคารวะผู้ใหญ่ จะถือเป็นการผิดธรรมเนียมอย่างร้ายแรง

เยียนเป่ยกล่าวตอบว่า "ซ่อมได้พ่ะย่ะค่ะ แต่อาจจะไม่ทันกาล ท่านอ๋องมีรับสั่งเชิญให้พระชายาร่วมนั่งรถม้าคันเดียวกับพระองค์เข้าวังพ่ะย่ะค่ะ"

นั่งไปกับองค์ชายสี่อย่างนั้นหรือ

เมื่อเธอมองไปที่รถม้าที่ทั้งใหญ่โตและน่าเกรงขามคันนั้น กู้อวิ๋นซีก็แอบรู้สึกต่อต้านอยู่ในใจ

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกหวาดกลัวเสวียนอ๋องคนนี้นัก

เมื่อเยียนเป่ยเห็นว่าเธอไม่มีการตอบสนองใดๆ ก็ได้กล่าวเร่งขึ้นอีกครั้ง "นี่ก็สายมากแล้ว พระชายาเชิญเสด็จเถิดพ่ะย่ะค่ะ!"

ด้วยเหตุนี้กู้อวิ๋นซีจึงต้องเข้าไปนั่งบนรถม้าคันเดียวกันกับจวินเย่เสวียน

พื้นที่ภายในรถม้าใหญ่โตกว้างขวาง จวินเย่เสวียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวตรงตำแหน่งกลาง ส่วนกู้อวิ๋นซีก็นั่งก้มหน้าหลบมุมอยู่อีกฝั่ง

ตั้งแต่เธอขึ้นมาบนรถ เธอก็รู้สึกว่าสายตาขององค์ชายสี่มักจะคอยจับจ้องอยู่ที่เธอตลอดเวลา

กู้อวิ๋นซีรู้สึกเหมือนมีแรงกดดันมหาศาลทับตัวเธอไว้อยู่ จนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

"อะ องค์ชายสี่ บนหน้าของหม่อมฉันมีอะไรติดอยู่อย่างนั้นหรือเพคะ"

เขาเอาแต่จ้องที่ใบหน้าของเธอ ต่อให้กู้อวิ๋นซีไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง เธอก็รู้สึกได้อยู่ดี

จวินเย่เสวียนไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเธอตลอดเวลา

"องค์ชายสี่มีอะไรอยากจะแนะนำหม่อมฉันหรือไม่เพคะ" กู้อวิ๋นซีถามขึ้นอีกครั้ง

ทั้งสองคนนั่งอยู่บนรถม้าคันเดียวกัน เขาไม่ยอมพูดอะไร เอาแต่จ้องหน้าเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

บรรยากาศตอนนี้มันช่างน่าอึดอัดยิ่งนัก

จวินเย่เสวียนเม้มริมฝีปากเบาๆ แต่ก็ยังคงไม่ยอมเอ่ยอะไร สายตาที่มองเธอเหมือนจะแฝงประกายความร้อนแรงบางอย่างไว้อย่างบอกไม่ถูก

ราวกับเขาอยากจะถอดเสื้อของเธอลงเสียตรงนั้น

กู้อวิ๋นซีรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะกระโดดลงจากบนรถม้าซะเดี๋ยวนั้น

เขาเป็นพี่ชายของสามีเธอ การที่เขามองเธอด้วยสายตาแบบนั้น มันจะเกินไปหน่อยหรือเปล่า

"องค์ชายสี่..."

คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ จวินเย่เสวียนก็จะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ว่า "ถ้าหากที่หางตาของข้าก็มีไฝเสน่ห์เม็ดหนึ่ง เจ้ายังจะแยกได้หรือไม่ว่าผู้ชายที่หลับนอนกับเจ้ายามค่ำคืนเป็นใคร"

กู้อวิ๋นซีได้ฟังแล้วก็ตกใจจนแทบจะตกจากเก้าอี้เสียเดี๋ยวนั้น

เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าองค์ชายสี่จะกล้าพูดจาแบบนี้กับเธอ!

ตอนนี้ในหัวของเธอปรากฎเป็นภาพเมื่อคืนที่ชายหนุ่มจับเธอกดไว้กับเสาแล้วกอดรัดฟัดเหวี่ยงเธออย่างบ้าคลั่งจากด้านหลัง

เธอหน้าแดงจัด แอบจิกชายเสื้อของตัวเองไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว

"เจ้าแสดงทีท่าเขินอายต่อหน้าข้าเช่นนี้ หรือเจ้ากำลังให้ท่าข้าอยู่" จวินเย่เสวียนพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

กู้อวิ๋นซีรีบกล่าวปฏิเสธทันที "องค์ชายสี่เข้าพระทัยผิดแล้ว! หากว่าองค์ชายสี่ไม่พอพระทัย หม่อมฉันจะลงไปจากรถม้าเดี๋ยวนี้เพคะ"

และในจังหวะนี้เอง จู่ๆ รถม้าก็เร่งความเร็วขึ้นมาอย่างกระทันหัน ทำให้กู้อวิ๋นซีที่เพิ่งสะดุ้งจนลุกขึ้นมาไม่ทันตั้งตัว กลิ้งหลุนๆ ลงไปกับพื้น

เธอก้มหน้าอยู่ก็เห็นว่ามือของตัวเองกำลังคว้าจับอะไรบางอย่าง เมื่อดูอีกที ก็รู้ว่าเป็นเสื้อคลุมของผู้ชาย

เธอรีบเงยหน้าขึ้นมามอง จังหวะนั้นก็ดันประสานเข้ากับสายตานุ่มลึกสุดหยั่งของจวินเย่เสวียนพอดี

เขาก้มหน้ามามองที่เธอ ราวกับผู้ใหญ่มองผู้น้อย ไม่แสดงอารมณ์โกรธแต่ก็ดูน่าเกรงขาม

กู้อวิ๋นซีเพิ่งจะรู้ตัว ว่าตอนที่เธอล้ม ดันล้มกลิ้งมาอยู่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของเขา

ตำแหน่งที่เธอเงยหน้าขึ้น จึงเป็นตำแหน่งอ่อนไหวของผู้ชายพอดิบพอดี!