บทที่ 2 เสวียนอ๋อง เทพแห่งสงครามในตำนาน

กู้อวิ๋นซีรู้สึกเหมือนว่าตัวเธอใกล้จะตายเต็มที

พละกำลังของชายหนุ่มช่างน่ากลัวยิ่งนัก

คล้ายกับเทพแห่งสงครามที่ศัตรูได้ยินชื่อก็ต่างพากันกลัวจนหัวหด เขารุกเธอกระหน่ำรุนแรง คล้ายจะบดขยี้ตัวเธอให้แหลกละเอียดไปซะเดี๋ยวนั้น!

เนื่องจากตัวเขาแนบชิดเธอจากด้านหลัง ทำให้กู้อวิ๋นซีไม่สามารถมองใบหน้าของเขาได้ชัดเจน

ทุกครั้งที่เธอพยายามจะหันหลังกลับไปมอง เขาก็มักจะใช้ริมฝีปากของเขามาปิดปากของเธอไว้ก่อนเสมอ

จากนั้นก็จะยิ่งรุกรุนแรงขึ้นอย่างน่ากลัว!

ทั้งร่างกายและวิญญาณของเธอ ถูกเขากระแทกกระทั้นจนแทบจะแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ

จนสุดท้าย เธอก็หลับไป เนื่องจากความหวาดกลัวและอ่อนล้าที่สะสม

...ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอหลับไปนานเท่าไร แต่ตอนนี้เหมือนจะใกล้ถึงเวลาย่ำรุ่งแล้ว

กู้อวิ๋นซีที่ยังคงมึนๆ งงๆ อยู่ รู้สึกได้ว่าเหมือนมีใครกำลังโอบกอดตัวเธอ

ด้วยท่าทีที่ไม่หยาบคาย แต่ก็เป็นความอ่อนโยนที่เธอเองก็อธิบายไม่ถูกเช่นกัน

"...ฉู่หลี?" กู้อวิ๋นซีรู้สึกหวาดระแวงในใจ เธอรีบลืมตาขึ้นมาดูพร้อมกับเรียกชื่อของเขาออกไป "ฉู่หลี!"

ที่อยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้ คือใบหน้าหล่อเหลาของจวินฉู่หลี

ไฝเสน่ห์ที่หางตาของเขา ยังคงโดดเด่นชัดเจนอยู่ตรงนั้น

กู้อวิ๋นซีไม่รู้ว่าตัวเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ยกมือขึ้นไปแตะใบหน้าของเขา ก่อนจะใช้ปลายนิ้วมือนวดไปที่ไฝเสน่ห์ของเขาอย่างแรง

สีไม่ตก แสดงว่าไม่ได้วาดเพิ่มเข้าไป มันเป็นของจริง!

จู่ๆ เธอก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมา

"เป็นอะไรไป? เป็นเพราะเมื่อคืนข้ารุนแรงกับเจ้าเกินไป เลยทำให้เจ้าหวาดกลัวอย่างนั้นหรือ?"

จวินฉู่หลีจับมือของเธอขึ้นมา ก่อนจะเอามันแนบไปกับริมฝีปากของเขาเบาๆ

รอยยิ้มของเขา ยังคงอ่อนโยนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ "ขอโทษนะ เมื่อคืนข้าดื่มเหล้าเข้าไป แถมยังเป็นครั้งแรกของข้า ข้าจึงอาจจะเผลอใช้กำลังมากไปหน่อย"

ที่แท้เขาก็เพิ่งทำเรื่องอย่างว่าเป็นครั้งแรกเหมือนกันนี่เอง

ใบหน้าเล็กๆ ที่ดูขาวซีดของกู้อวิ๋นซี มันช่างดูร้อนแรงยิ่งนัก

"ไม่ต้องกลัวนะ ต่อไปข้าจะพยายามระงับอารมณ์ให้ได้" จวินฉู่หลีก้มหน้าลงก่อนจะค่อยๆ จูบไปที่ริมฝีปากของเธอ

ริมฝีปากบางค่อยๆ ย้ายจากริมฝีปากของเธอไปที่ลำคอระหงและต่ำลง

"ดะ เดี๋ยวก่อน" กู้อวิ๋นซีพูดขัดขึ้นอย่างตกใจ เธอใช้สองมือประคองใบหน้าของเขาที่กำลังซุกอยู่ที่หน้าอกของเธอขึ้นมา

"ขอข้า...ขอข้ามองเจ้าให้ชัดๆ ก่อน"

เธอมองไปยังไฝเสน่ห์ที่หางตาของเขาเม็ดนั้นอย่างใจลอยเช่นเคย

เธอรู้สึกว่าในตอนนี้ไฝเสน่ห์เม็ดนี้มันดูแล้วให้ความรู้สึกไม่ค่อยอ่อนโยน แต่กลับแฝงไว้ด้วยความดุร้าย!

จวินฉู่หลีจับจ้องไปที่สีหน้าและแววตาของนาง ก่อนที่จะฉีกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

"หากวันข้างหน้าข้าไม่มีไฝเสน่ห์เม็ดนี้แล้ว เจ้ายังจะจำข้าได้อยู่หรือไม่"

กู้อวิ๋นซีพ่นลมหายใจยาวออกมาครั้งหนึ่ง ก่อนจะตอบเขาไปอย่างเนือยๆ "ได้ยินมาว่าเจ้ากับองค์ชายสี่มีนิสัยที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ข้าจะจำเจ้าไม่ได้ได้อย่างไรล่ะ"

"ดีมาก" จวินฉู่หลียิ้มออกมาก่อนจะก้มหน้าลงจูบเธออย่างรุนแรง

มันเป็นจูบที่ทั้งร้อนแรงและดุดัน คล้ายกับว่าจะกลืนกินเธอลงไปในท้องทั้งตัวอย่างนั้นก็ไม่ปาน!

การกระทำที่ทั้งดิบเถื่อนและบ้าระห่ำนี้ ทำให้ร่างกายที่ทั้งบอบบางและอวบอัดของกู้อวิ๋นซีแอบสั่นเล็กน้อยด้วยความตกใจ

แล้วจู่ๆ จวินฉู่หลีก็จับตัวของเธอพลิกไป เพื่อให้เธอนอนคว่ำหน้าลงบนเตียงแทน

"ฉู่หลี..." ด้านหลังอีกแล้วเหรอ! เธอกลัวท่านี้มาก

จวินฉู่หลีจ้องมองไปที่แผ่นหลังบอบบางและขาวผ่องราวหิมะของเธอ ดวงตาของเขาฉายแววหิวกระหายราวสัตว์ป่าขึ้นมาแวบหนึ่ง

ถึงกู้อวิ๋นซีจะมองมันไม่เห็น แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ตัวเขาดูเหมือนจะมีรังสีของเย็นชาและดุดันบางอย่างเพิ่มขึ้น

เธออยากจะหันหน้ากลับไปมอง แต่ก็ไม่มีโอกาส

ชายหนุ่มใช้มือของเขาแหวกขาบอบบางของเธอให้กางออก จากนั้นก็เริ่มทาบทับเธอลงมาจากด้านหลัง

"อื้อ..." กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปากล่างของเธออย่างแรง

เจ็บจัง! การร่วมรักครั้งนี้ยังคงเจ็บปวดจนเธอต้องขมวดคิ้ว เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาเต็มหน้าผากของเธอ

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังยังคงดุดันเหมือนหมาป่าที่หิวโหย เขาใช้มือกดเอวบางของเธอเอาไว้แน่น

พายุรักพัดโหมกระหน่ำตลอดทั้งคืน

......

เช้าวันต่อมา เมื่อกู้อวิ๋นซีตื่นขึ้นก็พบว่าในห้องนอนเหลือเพียงเธอคนเดียว

เพราะเมื่อคืนสามีของเธอดันทำรุนแรงมากไปหน่อย ทำให้วันนี้ตอนที่เธอเดินออกจากห้อง ขาทั้งสองข้างจึงยังคงรู้สึกปวดเมื่อยอยู่ Comment by [e-mail]: 拼写不准确，请优化

ขนาดท่าเดินก็ยังดูแตกต่างกว่าปกติ

วันนี้จำเป็นจะต้องเข้าวังเพื่อไปถวายความเคารพกับญาติผู้ใหญ่ทั้งหลาย

แต่ที่กู้อวิ๋นซีคิดไม่ถึงก็คือ จวินฉู่หลีดันได้รับภารกิจลับแต่เช้า ออกจากจวนไปแล้ว

และคนที่จะส่งนางเข้าวังวันนี้ก็คือเสวียนอ๋อง หรือจวินเย่เสวียนพี่ชายฝาแฝดของสามีเธอนั่นเอง

ตอนที่กู้อวิ๋นซีเดินมาถึงลานกลาง ยังแอบได้ยินสาวใช้สองนางกำลังกระซิบกระซาบกัน

"สามวันก่อนเสวียนอ๋องออกไปปราบกบฎที่นอกเมือง ได้ยินว่าเพิ่งจะกลับมาถึงเมื่อเช้าตรู่วันนี้เอง"

"ก็ใช่น่ะสิ ท่านอ๋องเสี่ยงชีวิตออกไปทำสงคราม ขนาดพิธีสมรสของหลีอ๋องยังไม่ได้มาเข้าร่วมเลย แต่กลับรีบกลับมาเพื่อส่งพระชายาหลีอ๋องเข้าวัง"

"เสวียนอ๋องช่างดีกับน้องสะใภ้คนนี้จริงๆ เลย!"

สาวใช้ในจวนทั้งหมด ต่างก็รู้สึกอิจฉากู้อวิ๋นซีเป็นอย่างมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่กู้อวิ๋นซีจะได้เจอกับองค์ชายสี่จวินเย่เสวียนในตำนาน

เขาเดินลงมาจากบันไดด้วยชุดคลุมยาวสีดำสนิท พร้อมกับพลังไอเย็นบางอย่างที่แผ่กระจายออกมาจากตัวของเขา

เมื่อเธอได้เห็นใบหน้าของเขาเต็มตา หัวใจของกู้อวิ๋นซีก็รู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างกระแทกเข้าอย่างจัง

เธอรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ภาพตรงหน้ามืดสนิท แทบอยากจะเป็นลมล้มตายลงไปซะเดี๋ยวนั้น!