บทที่ 5 ต่อไปต้องอยู่ห่างเขาให้ไกล

กู้อวิ๋นซีไม่อยากทำให้เขาโกรธ เธอกลัวว่าถ้าหากเขาโกรธ เขาจะทำเรื่องที่เธอรับไม่ได้ขึ้นมาอีก

แล้วเธอก็เชื่อว่าเขาจะทำมันแน่!

เสวียนอ๋องน่ากลัวเสียยิ่งกว่าที่เขาเล่าลือกันเสียอีก

ไม่เพียงนิสัยเย็นชามุทะลุ อีกทั้งยังไม่มีความรู้สึกเห็นใจคนอื่นเลยสักนิด!

บทจะน่ากลัวขึ้นมาก็ไม่สนความเป็นความเป็นความตายของคนอื่นเลย

ในใต้หล้านี้ ทำไมถึงได้มีปีศาจบ้าคลั่งเช่นนี้อยู่ได้นะ

แต่เขาก็ดันเป็นพี่ชายที่ฉู่หลีให้ความเคารพมาก...

กู้อวิ๋นซีพูดขอโทษอย่างระมัดระวัง

"ขอประทานอภัยเพคะ องค์ชายสี่ หม่อมฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วย ต่อไปหม่อมฉันจะไม่ทำอีกแล้ว"

ตั้งแต่เกิดมากู้อวิ๋นซีก็ไม่เคยกลัวใครมาก่อน แต่ตอนนี้ เธอกลัวเขามาก!

ฝ่ามือของชายหนุ่มยังคงจับอยู่บนแก้มก้นของเธอ นิ้วมือเรียวยาวของเขาดูเหมือนจะกำลังเคาะอยู่เบาๆ

คล้ายกับว่าเขากำลังพิจรณาอยู่ว่าจะลงโทษเธอต่อไปดีหรือไม่

รถม้ายังคงวิ่งไปข้างหน้า กู้อวิ๋นซีก็ยังคงนอนทาบอยู่บนตักของจวินเย่เสวียน

เหมือนกับปลาที่นอนอยู่บนเขียง ความรู้สึกรอคอยให้ใครสักคนมาตัดสินชีวิตของตัวเองแบบนี้ มันรู้สึกแย่มากจริงๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร แต่ในที่สุดจวินเย่เสวียนก็ปล่อยตัวเธอได้สักที

กู้อวิ๋นซีตกใจมากจนรีบลนลานถอยไปอยู่จนสุดมุมรถ มือทั้งสองข้างก็รีบจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่เข้าทางทันที

ดวงตากลมโตคู่งาม ฉายชัดให้เห็นถึงความหวาดกลัวและระแวดระวัง

เมื่อจัดเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอก็เตรียมที่จะกระโดดออกไปจากรถม้าทันที

แต่แรงหนึ่งกลับดึงตัวเธอให้กลับเข้าไป ทำให้เธอล้มลงบนเบาะนุ่มๆ แทน

"อยู่ใกล้มือข้าขนาดนี้ เจ้าคิดว่าเจ้าจะหนีไปที่ไหนได้" จวินเย่เสวียนพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย

กู้อวิ๋นซีถลึงตามองเขา ก่อนจะพูดอย่างโมโหสุดขีด "ท่าน..."

จวินเย่เสวียนเลิกคิ้วถาม "รู้สึกเหมือนตัวเองถูกรังแกหรือไง"

กู้อวิ๋นซีกัดฟันพลางกำหมัดแน่น

แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ต้องระงับอารมณ์ไว้!

"ไม่กล้าหรอกเพคะ ก็หม่อมฉันเป็นคนทำผิดก่อน"

จวินเย่เสวียนมองเธอด้วยสายตาเย็นชา สายตานั้น เย็นมากเสียจนเรียกได้ว่าไม่มีความอบอุ่นเจืออยู่เลยสักนิด

หลังจากนั้นเขาก็หยิบเอาคัมภีร์พิชัยสงครามขึ้นมา ก่อนจะนั่งอ่านด้วยท่าทางสบายๆ

โดยไม่ได้สนใจเธออีกต่อไป

ที่เขากระทำการอุกอาจกับเธอเมื่อครู่ ก็ดูเหมือนว่าเขาแค่แก้แค้นที่เธอดันไปเผลอโดนตัวเขาจริงๆ เท่านั้น

ดูไม่เหมือนกับจะคิดอะไรเป็นอื่นกับเธอ

ภายในใจของกู้อวิ๋นซีตอนนี้รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

ชายผู้นี้เจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นที่สุด บ้าระห่ำจนน่ากลัว!

กู้อวิ๋นซียังคงใจลอยไม่ค่อยมีสติ โชคดีที่จวินเย่เสวียนไม่ได้แกล้งอะไรเธอเพิ่มอีก

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร จู่ๆ จวินเย่เสวียนก็พูดด้วยน้ำเสียงคาดโทษว่า "ถ้าครั้งหน้าเจ้ายังกล้าให้ท่าข้าอีก ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!"

"......" กู้อวิ๋นซีได้แต่ก้มหน้างุด ไม่กล้าพูดอะไร

เขาไม่ฟังที่เธออธิบายเลยหรือไง

องค์ชายสี่คนนี้ ต่อไปถ้าไม่จำเป็น ขออย่าได้เจอกับเขาเลยเป็นดีที่สุด

ดีที่สุดกว่านั้นก็คือไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกันเลยอีกตลอดชีวิต!

เมื่อมาถึงที่วังหลวง ยังไม่ทันที่ทั้งสองคนจะได้ลงจากรถม้า

ใกล้ๆ นั้นมีเสียงขององค์หญิงแปดลอยมา "ท่านพี่ห้าหนิ! ข้าไม่ได้คุยกับท่านพี่ห้านานแล้ว ข้าจะไปพูดคุยกับท่านพี่ห้า!"

"นั่นมันรถม้าขององค์ชายสี่ต่างหาก" องค์ชายรองจวินหนานถิงรีบห้ามไว้ทันที

"จะเป็นไปได้อย่างไร" องค์หญิงแปดจ้องไปที่เขา "ก็เมื่อครู่บนถนน ต่อให้มีม่านบัง ข้าก็ยังเห็นว่าทั้งสองคนด้านในกำลังกอดกันอยู่ หากไม่ใช่ท่านพี่ห้ากับพี่สะใภ้ห้า หรือจะเป็นท่านพี่สี่กับพี่สะใภ้ห้าล่ะ?"

"หลิวหลี อย่าพูดจาเหลวไหล!" องค์ชายรองกล่าวตักเตือน

เรื่องแบบนี้จะมาพูดเลื่อยลอยได้ที่ไหน

หากว่ามีคนเอาไปเล่าลือต่อ จะกลายเป็นเรื่องฉาวโฉ่ของราชวงศ์ได้

"ข้าถึงบอกไงว่านั่นคือท่านพี่ห้า พี่รองถ้าท่านไม่เชื่อก็ไปดูพร้อมกันกับข้าเลยสิ!"

แล้วคนทั้งสองก็เดินเข้ามาทางรถม้าที่พวกเขานั่งอยู่จริงๆ

กู้อวิ๋นซีตกใจจนหัวใจเธอเต้นระรัว อดที่จะมองไปทางจวินเย่เสวียนไม่ได้

เมื่อครู่ที่เธอมีเรื่องให้ต้องใกล้ชิดกับองค์ชายสี่ คิดไม่ถึงว่าจะถูกองค์หญิงแปดเห็นเข้า!

เรื่องนี้คงอธิบายกันยุ่งยากแน่

ถ้าพวกเขาพบว่าคนที่อยู่บนรถม้าคือเสวียนอ๋องจริง เช่นนั้นเธอจะไม่ถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงแพศยาที่ให้ท่าองค์ชายสี่หรอกหรือ

โทษเบาเธออาจจะถูกประหารคนเดียว โทษหนัก คนทั้งจวนอ๋องอาจจะถูกสั่งประหารหมดทุกคนเลยก็ได้!

ทำยังไงดี?

"ท่านพี่ห้า!" องค์หญิงแปดรู้สึกลุ้นระทึกขึ้นทุกที จนฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาก็เร็วขึ้นไปด้วย

กู้อวิ๋นซีมองไปที่จวินเย่เสวียน นัยตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวลใจ

แต่จวินเย่เสวียนก็ยังคงมองมาที่เธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย คล้ายกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลยอย่างนั้นแหละ

ในขณะที่องค์หญิงแปดเข้ามาใกล้รถม้าเรื่อยๆ และกู้อวิ๋นซีไม่รู้ว่าจะแก้ไขสถานการณ์นี้ยังไงดีอยู่นั้น จู่ๆ จวินเย่เสวียนก็คว้าของมือของกู้อวิ๋นซีไว้ แล้วดึงตัวเธอเข้าไปหาเขา

จากนั้นก็ใช้ร่างกายของเขากดทับร่างกายของเธอเอาไว้

"องค์..."

เธอรู้สึกเย็นที่บริเวณหน้าอก กู้อวิ๋นซีตกตะลึงเมื่อรู้ตัวว่าเสื้อผ้าของเธอถูกเขากระชากให้เปิดออก

ในขณะที่กำลังจะต่อต้านนั้น ก็ได้ยินเสียงจวินเย่เสวียนกล่าวขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ร้องสิ!"

จากนั้นเขาก็ก้มหน้าแล้วกระแทกหัวเข้าไปบนผิวขาวราวหิมะของเธออย่างแรง...