บทที่ 133 น้ำตาหยดสุดท้ายที่จะหลั่นรินเพื่อเขา

กู้อวิ๋นซีสีหน้าเคร่งขรึม "ท่านก็รู้ดีว่าท่านไม่..."

แววตาของจวินเย่เสวียน เข้มขึ้นในบัดดล

กู้อวิ๋นซีกัดริมฝีปากไว้ ไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีก

จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหานาง

กู้อวิ๋นซีคิดอยากจะหนีโดยสัญชาตญาณ

ประตูห้องอยู่ตรงด้านหลังห่างจากนางไม่ไกล ในสวนด้านนอกประตู กู้หรูชิวเพิ่งจะเดินจากไป ไม่รู้ว่าเดินไปได้ไกลขนาดไหนแล้ว

ในตอนนี้เวลานี้ การเข้าใกล้ของเขา ทำให้กู้อวิ๋นซีรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

คิดอยากที่จะวิ่งออกไป แต่ก็กลัวจะถูกกู้หรูชิวเห็นเข้า จะทำให้ท่านพี่เป็นห่วงได้

ในขณะที่คิดอยู่นั้น จวินเย่เสวียนก็ได้เดินมาถึงตรงหน้าของนางแล้ว

กู้อวิ๋นซีถอยไปจนถึงประตูด้านหลัง เมื่อเงยหน้าก็เห็นว่าเขากำลังก้มหน้าลงมามองนาง ด้วยท่าทีสูงส่ง

จู่ๆ นางก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา

เหตุใด ทุกคนจึงเดินกันมาถึงตรงจุดนี้ได้?

"เจ้ากลัวข้าเหรอ?" ถึงแม้ จวินเย่เสวียนก็รู้ ว่าคำถามนี้ของเขามันโง่เง่าเพียงใด

"หลังจากที่ท่านอ๋องกระทำเรื่องล่วงเดินข้าเหล่านั้นไป ท่านอ๋องคิดว่า ข้าไม่ควรกลัวเหรอ?"

"เมื่อก่อนเจ้าไม่เคยกลัวข้าเลย"

กู้อวิ๋นซีกลับกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า "คนที่ข้าไม่กลัวก็คือฉู่หลี!"

จวินเย