เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 106 หรือว่านางจะเป็นคนผิดจริงๆ
บทที่เกี่ยวข้อง
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 107 ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ด้วยเสมอ
"กรี๊ดดด!"กู้อวิ๋นซีตื่นขึ้นท่ามกลางเสียงกรีดร้องของตัวเองเพิ่งฟื้นขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าที่ทำให้ตัวเองต้องหวาดกลัวสุดขีดอยู่ใกล้เพียงคืบนางตกใจจนใช้ฝ่ามือผลักเขาออกไป "อย่าแตะต้องตัวข้า!"ผู้ชายที่อยู่ข้างเตียงไม่ได้หลบหลีก ยอมรับฝ่ามือของนางทื่อๆ อย่างนั้นแต่ว่า วรยุทธ์ของนางตื้นเขิน ทำร้ายเขาไม่ได้เลยสักนิดเดียวเพียงแต่ท่าทางที่หวาดกลัวของนางเช่นนี้ ทำให้เขาเจ็บปวดใจอย่างมาก"ซีเออร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?""อย่าแตะต้องตัวข้า!" กู้อวิ๋นซีถลึงตามองเขา นิ้วมือยังคงสั่นเทา "อย่าเข้ามา! ท่านอย่าเข้ามานะ!""ซีเออร์ ข้าเองฉู่หลี!""ท่านไม่ใช่! ท่านคือจวินเย่เสวียน! ท่านไม่ใช่ฉู่หลี!"จวินฉู่หลีถอนหายใจออกมาหนึ่งที จ้องมองใบหน้าของนาง "ข้ารู้อยู่แล้วว่าสักวันจะต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้"กู้อวิ๋นซีไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไงเมื่อมองดูสายตาที่อบอุ่นของเขา ความรู้สึกหวาดกลัวในใจของนาง ก็ค่อยๆ สงบลงได้ในที่สุด"ฉู่...หลี?" กู้อวิ๋นซีจ้องเขาอย่างอึ้งๆที่หางตาของเขามีไฝเสน่ห์อยู่เม็ดหนึ่งจริงๆแต่เขากับจวินเย่เสวียน เหมือนกันขนาดนั้น นางแยกไม่ออกหรอก!หากว่าไฝเม็ดนี้ ใช้น้ำยาข
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 108 ถ้าเชื่อข้าก็ยังมีโอกาส
กู้อวิ๋นซีไม่รู้ว่าจวินฉู่หลีไปไหนแล้วตั้งแต่ที่นางพบว่าไทเฮาถูกแทง ตัวเองก็ถูกเข้าใจว่าเป็นผู้ต้องสงสัย ถูกจับมัดเอาไว้จนกระทั่ง มีคนมาเยี่ยมนางจวินฉู่หลีไม่ได้ปรากฎตัวขึ้นเลยตั้งแต่เกิดเรื่องคนที่มาเยี่ยมนางก็คือจวินเย่เสวียนคืนนี้เขาสวมชุดรัดกุม ซึ่งก็ยังเป็นสีดำประจำตัวของเขาชุดสีเย็นแข็งกระด้าง ยิ่งทำให้เขาดูเย็นชาและน่ากลัวขึ้นไปอีกกระทั่งรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหติแห่งการสังหารเลยทีเดียวเมื่อมองเขา ในหัวของกู้อวิ๋นซี ก็ปรากฎเป็นภาพเลือดเนื้อที่ปะปนเละเทะของท่านชายคนนั้นขึ้นมาทันทีนางก้าวถอยหลังทันที คิดจะหลีกหนีเขาไปให้ไกล"ผู้สมรู้ร่วมคิดของเจ้าอยู่ที่ไหน?" จวินเย่เสวียนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนทิ่มแทงไปถึงกระดูก "พูดมา!"ที่แท้ เขาก็มาเพื่อสอบปากคำนางนี่เองนานเลยกว่าที่กู้อวิ๋นซีจะตั้งสติกลับมาได้ แล้วหันไปสบสายตากับเขา"องค์ชายสี่ ข้าไม่ได้เป็นคนแทงไทเฮานะเพคะ ข้าแค่...""ข้าถามเจ้าว่า ผู้สมรู้ร่วมคิดอยู่ที่ไหน?"จู่ๆ จวินเย่เสวียนก็เดินเข้ามาใกล้อย่างกดดัน เขาใช้มือบีบคางนางไว้ความเย็นยะเยือกจากตัวของเขา กดดันจนกู้อวิ๋นซีแทบจะหายใจไม่ออก"ข้าบอกแล้ว
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 109 ลากออกไปให้ห้าอาชาแยกร่าง
ทหารองครักษ์กลุ่มหนึ่งบุกเข้ามากู้อวิ๋นซีหันหน้ากลับไป ไม่มองใครสักคน สายตาจับจ้องไปที่ร่างกายของจวินเย่เสวียนเพียงคนเดียวตอนนี้ นางต้องพึ่งเสวียนอ๋องเท่านั้น"องค์ชายสี่ เชื่อข้า ขอร้องล่ะ!"จวินเย่เสวียนโบกมือหนึ่งทีทหารองครักษ์ก็หยุดทันที แต่ละคนมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าควรจะฟังคำสั่งใครดี"เสวียนเออร์!" พระสนมหรงโมโหแล้ว กัดฟันพูด "นางเป็นคนร้ายที่ลอบสังหารไทเฮานะ!""ในเมื่อไม่มีหลักฐาน ใครก็จะบอกว่านางเป็นคนร้ายไม่ได้"จวินเย่เสวียนไม่ได้มองที่พระสนมหรง แต่มองไปที่ฝ่าบาทแทน"เสด็จพ่อ ให้โอกาสนางได้พิสูจน์ตัวเองเถอะพ่ะย่ะค่ะ หากนางช่วยไทเฮาไม่ได้ ลูก..."ตอนนี้สายตาของจวินเย่เสวียน ก็มองไปที่กู้อวิ๋นซี "หากนางช่วยไทเฮาไม่ได้ ลูกจะทำให้นางอยู่ไม่สู้ตาย!"สายตานั้น มีความเย็นชาเหนือประมาณ อีกทั้งยังเต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรงกู้อวิ๋นซีรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว ความเย็นค่อยๆ เริ่มเกาะกินจากหัวใจ แผ่ขยายออกไปทั่วร่างสุดท้าย นางก็กัดฟันพูดว่า "ข้าจะรักษาไทเฮาให้หาย แต่ ข้าต้องการเลือดของพวกท่านทุกคน!"...หมอหลวงประกาศแล้วว่าจะไม่รักษาไทเฮาตอนนี้ กู้อวิ๋นซียังคงพยายามดื้อดึงต
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 110 ลอบสังหารเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?
ห้าอาชาแยกร่าง!นี่เป็นโทษที่โหดร้ายทารุณมาก ในหนานหลิงกั๋วของพวกเขา ก็จัดเป็นแค่เรื่องเล่าขาน ไม่เคยใช้จริงต่อให้เป็นนักโทษที่ชั่วร้ายแค่ไหน มากสุดก็แค่โบยจนตาย หรือไม่ก็ประหารตัดคอฝ่าบาทจะให้ห้าอาชาแยกร่างกู้อวิ๋นซี เห็นได้ชัดว่า ในเวลานี้ฝ่าบาทเคียดแค้นกู้อวิ๋นซีมากขนากไหนในขณะที่ทุกคนต่างกำลังตกใจกันอยู่นั้น ในใจก็อดคิดสงสัยไม่ได้ ได้ยินว่าวันนี้หลีอ๋องก็อยู่ในวังด้วยเหตุใดเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ กลับไม่เห็นหน้าของหลีอ๋องเลยล่ะ?ไทเฮาสิ้นพระชนม์ ภรรยาจะถูกลงโทษสถานหนัก หลีอ๋องจะไม่มาดูหน่อยเลยเหรอ?เมื่อฮ่องเต้รับสั่งออกไป เหล่าทหารองครักษ์ก็รีบบุกเข้าไปทันทีคิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะเข้าประตูไป ก็ถูกพลังงานที่แข็งแกร่ง ทำให้กระเด็นออกมา ล้มลงบนพื้นอย่างแรง!เงาร่างที่ปรากฎขึ้นหน้าประตู สวมชุดสีดำสนิท สีหน้าเย็นชามีพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้เชียว!ในใจของทุกคน ต่างเคร่งเครียดกันในทันทีเสวียนอ๋อง!"เสวียนเออร์" พระสนมหรงที่กำลังร้องไห้อยู่พลันลุกขึ้นยืนทันที พูดอย่างโมโห "เจ้ายังจะปกป้องนางไปถึงเมื่อไร?"ฮ่องเต้เองก็โมโหมากเช่นกัน "เสด็จแม่ข้าสิ้นพระชนม์ไปแล้ว กู้อวิ๋นซียัง
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 111 จวินเย่เสวียนท่านกล้าให้ข้าดูหรือไม่
ช่วงนี้ทุกครั้งที่ได้เจอจวินเย่เสวียน ในหัวของกู้อวิ๋นซีก็พลันสับสนขึ้นเล็กน้อยเขาเหมือนกับฉู่หลีมากจริงๆ!นอกจากที่หางตาไม่มีไฝเสน่ห์แล้ว ก็เหมือนกันในทุกจุดนางยังสงสัยมาตลอดเลยว่า สรุปแล้วเขาใช่สามีของนางหรือไม่?เมื่อเห็นสายตาสับสนของนางที่มองเขา จวินเย่เสวียนก็ตีหน้าขรึม "คิดจะให้ท่าข้าอีกแล้วเหรอ?"กู้อวิ๋นซีรีบดึงสติกลับมาทันที รีบเก็บสายตา ในใจรู้สึกสับสนขนาดสามีของตัวเองยังแยกไม่ออก นี่นางเป็นคนที่ล้มเหลวขนาดไหนกัน?แต่เขา เหมือนกับฉู่หลีมากจริงๆพอตอนนี้ได้อยู่กับเขา ก็ราวกับได้อยู่กับฉู่หลีอย่างนั้นเพื่อจะปกปิดความคิดในใจของตัวเอง นางก็พูดออกไปเบาๆ ว่า "ขอบพระคุณองค์ชายสี่ที่ยอมเชื่อข้าในวันนั้น!"หากไม่ใช่จวินเย่เสวียนยอมที่จะเชื่อนาง ให้โอกาสนางในการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง เกรงว่าตอนนี้นางคงจะได้ตายตามไทเฮาไปนานแล้วแต่จวินเย่เสวียนกลับสะบัดเสียงพูดอย่างเย็นชา "ข้าสนใจก็เพียงแค่ไทเฮา เจ้าจะเป็นหรือตาย เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย?"กู้อวิ๋นซีไม่ได้พูดอะไร แถมยังขยับไปอยู่ในมุมๆ หนึ่งด้วยความเคยชินเพื่อเอาตัวเองออกห่างจากเขา"กลัวข้าเหรอ?" จวินเย่เสวียนหรี่ต
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 112 ถ้าดูแล้วเจ้าต้องเป็นของข้านะ
กู้อวิ๋นซีกำลังจะเปิดเสื้อของจวินเย่เสวียนออก แต่กลับถูกจวินเย่เสวียนคว้ามือเอาไว้ก่อนเขาจ้องมองนางด้วยดวงตาที่เคร่งขรึม แต่สีหน้ากลับยังคงเย็นชาเช่นเคย"เจ้าคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? คิดจะถอดเสื้อของข้าอย่างนั้นเหรอ?" เขาพูดเสียงเย็น "ข้าเป็นอะไรกับเจ้า? เจ้าช่างบังอาจมากนักนะ!""ท่านเป็นอะไรกับข้า ถอดเสื้อออก ทุกอย่างก็ชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือ?"ในใจของกู้อวิ๋นซีรู้สึกตื่นเต้น แต่นางก็พยายามดึงสติให้ตัวเองกลับมาสงบอย่างน้อย ก็แค่ให้สีหน้าดูสงบก็พอ"เสวียนอ๋องไม่กล้าเหรอ?" นางพูดพลางหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา" แกล้งข้าเล่นมันสนุกมากนักใช่หรือไม่?""ข้าเคยแกล้งเจ้าเล่นตั้งแต่เมื่อไรกัน?""ในเมื่อไม่มี เช่นนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกเถอะ ให้ข้าดูเอง!" กู้อวิ๋นซีพูดเสียงเบาๆน้ำตาแห้งเหือดไปแล้ว นางเงยหน้าเล็กๆ ขึ้น จ้องมองเขาอย่างดื้อรั้น!ตั้งแต่ที่นางได้เห็นเขาครั้งแรก โลกทั้งใบของนางก็เละตุ้มเป๊ะไปหมดตอนนี้ขนาดผู้ชายของตัวเองนางก็แยกไม่ออกแล้วในระยะนี้ ทุกครั้งที่เห็นเขา ในหัวก็รู้สึกมึนๆ งงๆนี่ก็คือเหตุผลที่ถึงแม้ฉู่หลีกับเสวียนอ๋องจะอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน แต่นางรู้จักฉู่หลีมาป
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 113 ถ้าเข้ามาอีกจะฆ่านางซะ
บนหน้าอกของจวินเย่เสวียน เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น!ทั้งรอยแผลจากมีด! จากกระบี่! ซ้อนทับกันเยอะไปหมด!รอยแผลเป็นเยอะมากมาย แต่กลับไม่เห็นรอยแผลจากมีดที่นางแทงเข้าไปในตอนนั้น!นิ้วมือเรียวยาวของกู้อวิ๋นซี สัมผัสลงไปบนรอยแผลเป็นที่ทั้งยาว ทั้งลึกรอยหนึ่งบนหน้าอกของเขารอยแผลเป็นนี้เริ่มต้นจากหัวไหล่ด้านซ้ายของเขาไล่ยาวลงมาจนถึงหน้าอกดูจากสีและร่องรอยของแผลเป็น คิดว่าตอนที่เขาโดนฟันดาบนี้คงจะลึกจนถึงกระดูก บาดเจ็บรุนแรงสาหัสเป็นแน่!สามารถรอดชีวิตมาได้ ไม่ง่ายเลย!“เจ้าคิดอยากจะพูดว่า ข้าใช้รอยแผลจากดาบนี้เพื่อมาปกปิดร่องรอยการถูกมีดที่เจ้าแทงวันนั้นใช่หรือไม่?”จวินเย่เสวียน ยกมุมปากขึ้นรอยยิ้มนั้นเย็นเยียบจนทำให้ คนเห็นรู้สึกขนลุกขนชัน“เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรที่จะให้ข้าเสี่ยงอันตรายขนาดนี้ ไม่สนแม้แต่ชีวิตตัวเอง เพื่อที่จะลบร่องรอยจากรอยแผลเป็นของเจ้าอย่างนั้นเหรอ?”กู้อวิ๋นซีตัวแข็งทื่อ รีบชักมือกลับออกมาจากหน้าอกของเขาทันทีเมื่อเงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหยามเหยียดของเขา หัวใจรู้สึกกระตุกเป็นจังหวะใช่แล้ว! ดาบนี้ หากไม่ใช่ว่าเสวียนอ๋อง แข็งแกร่งมากพอ ชีวิต
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 114 ดูสิว่านางมีความสำคัญสักแค่ไหน
“เจ้าคิดว่าข้าจะสนเรื่องความเป็นตายของนางงั้นเหรอ?”จวินเย่เสวียนไม่เพียงไม่หยุด แถมยังเร่งฝีเท้าขึ้นอีกด้วยชายชุดดำคนนั้นรู้สึกตึงเครียดในใจ หรือว่า เขาจะไม่สนใจจริงๆ?เมื่อเห็นว่าเสวียนอ๋องอยู่ใกล้กับตัวเองมากแล้ว แถมเขายังยกมือขึ้นแล้วด้วย!ชายชุดดำตกใจจนมือสั่น มีดสั้นเล่มนั้น ก็ประทับรอยแผลไว้บนลำคอขาวดุจหิมะของกู้อวิ๋นซีทันทีกู้อวิ๋นซีรู้สึกเจ็บจนต้องขมวดคิ้ว แต่ก็ยังพยายามกันฟันไว้ ไม่ส่งเสียงออกมาเมื่อจวินเย่เสวียนมองเห็นรอยเลือด ฝีเท้าของเขาก็ชะงักลงไปชั่วจังหวะหนึ่ง ซึ่งถ้าไม่สังเกตก้ไม่อาจรู้ได้แต่เพียงชั่วจังหวะนั้นก็ทำให้คนชุดดำจัดสังเกตได้อย่างชัดเจนแล้วเขารู้สึกยินดีก่อนยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ในเมื่อเสวียนอ๋องไม่สนใจ เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะ!”เขาเพิ่มแรงกดลงไปที่นิ้ว รอยเลือดบนคอของกู้อวิ๋นซีก็ยิ่งเห็นได้ชัดขึ้น“หยุดนะ!” จวินเย่เสวียนหยุดเคลื่อนไหว สายตาเย็นเยียบจับจ้องไปที่มีดสั้นเล่มนั่น“เสวียนอ๋อง ไหนบอกว่าไม่สนว่านางจะเป็นหรือตายอย่างไรเล่า?” คนชุดดำหัวเราะออกมาอย่างได้ใจความรู้สึกที่สามารถบีบบังคับเสวียนอ๋องได้มันช่างดีเหลือเกิน!รอบข้างมีกา
บทล่าสุด
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 335 ขอโทษ
"ท่านอ๋อง ข้าต้องการยาเล็กน้อย อีกทั้งเหล้ากาหนึ่ง" กู้หรูชิวกล่าวจวินเย่เสวียนโบกมือหนึ่งที ความจริงเยียนเป่ยไม่ยินยอม แต่สุดท้ายเขาก็ไปเตรียมของมาให้กู้หรูชิวอย่างรวดเร็วกู้หรูชิวเดินไปอยู่ตรงหน้าของหลานโจว พูดอย่างอ่อนโยนว่า "คุณชายท่านนี้ ขออภัยด้วย"ที่ขมับของหลานโจวมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาเยี่ยนอีกำมือแน่น แต่ก็ได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรเยียนเป่ยร้อนใจ "ท่านอ๋อง หลานโจวติดตามข้างกายท่านมาสิบกว่า สิบกว่าปี เขา..."จวินเย่เสวียนไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองด้วยสายตาเย็นชากู้หรูชิวบดยาหลายชนิดให้กลายเป็นผงแล้วใส่ลงไปในเหล้าหลานโจวรู้ว่านั่นเป็นยาที่ทำให้เขาขาดสติ โดยส่วนมากไว้ใช้สำหรับผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ เพื่อลดความเจ็บปวดของร่างกายเขาไม่รู้เลยว่ายาพวกนี้เมื่อเอามาผสมกับเหล้าแรงจะสามารถดึงวิญญาณของคนๆ หนึ่งได้แต่เมื่อทั้งสองชนิดผสมเข้าด้วยกัน ก็สามารถทำให้คนๆ หนึ่งมีสติเลือนลาน ช้าเชือนได้จริงๆ!เมื่อเห็นว่ากู้หรูชิวผสมยากับเหล้าเข้ากันดีแล้ว เดินถือมาอยู่ตรงหน้าของตัวเอง หลานโจวก็ได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างสงบว่า "ท่านอ๋อง เป็นกระหม่อมที่เอายาพิษรุนแรง
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 334 ได้ยินว่าเจ้ารู้วิชาดึงวิญญาณ
ไม่รอให้หลานโจวได้เอ่ยปาก หมอคนนั้นก็พูดขึ้นว่า "จะไม่มีปัญหาได้อย่างไร? ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นดื่มยาพิษอะไรเข้าไป ซึ่งเป็นการทำร้ายเด็กในท้องตั้งนานแล้ว"เมื่อหมอคิดไปถึงสีหน้าของผู้หญิงคนนั้นในตอนนั้น ก็อดที่จะสงสารไม่ได้"ผู้หญิงคนนั้นจะต้องรักลูกในท้องของนางมากแน่ ข้าน้อยแนะนำให้นางรีบตัดสินใจ อะ เอาเด็กออก..."เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาของเสวียนอ๋อง ที่จู่ๆ ก็เย็นเยียบขึ้นมา หมอคนนั้นก็หวาดกลัวจนตัวสั่น ฉับพลันไม่รู้ว่าควรจะพูดต่อไปหรือไม่แต่ก็เป็นจวินเย่เสวียนที่พูดออกมาประโยคหนึ่งอย่างเย็นชา "พูดต่อ!"หมอคนนั้นถึงได้พูดต่อไปอย่างกลัวๆ กล้าๆ "ข้าน้อยคิดเพื่อร่างกายของผู้หญิงคนนั้นเองถึงได้แนะนำให้ดื่มยาขับเลือด แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ยินยอม ข้าน้อยรู้ว่านางยังแอบมีความหวังอยู่"สายตาของจวินเย่เสวียนมองไปยังร่างของหลานโจวหลานโจวรู้สึกสิ้นหวังมากเขารู้อยู่แล้วว่าสักวัน วันนี้ก็จะต้องมาถึงแต่แค่คิดไม่ถึงว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้"มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?" ในที่สุดเยียนเป่ยก็ทนไม่ไหวเขาเชื่อใจหลานโจวขนาดนั้น แต่ทำไมตอนนี้ หลานโจว...ดูเหมือนว่าหลานโจวกำลังปกปิดอะไรไว้อยู่จริงๆ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 333 เขายังจะยกโทษให้นางไหม
"เสวียนเออร์ เจ้า...เจ้าพูดเรื่องเหลวไหลอะไร? ข้าจะไปทำอะไรนางได้? นางอยู่ในการคุ้มครองของเจ้าตลอดเวลานะ!"พระสนมหรงรู้สึกละอายใจ แต่ก็พยายามรักษาจิตใจให้สงบนิ่งนางปล่อยมือที่จับชายเสื้อของจวินเย่เสวียนเอาไว้ แล้วก้าวถอยหลังไปสองก้าวเริ่มรู้สึกหวาดกลัวลูกชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ขึ้นมาอย่างประหลาด"เสวียนเออร์ เจ้าลืมความเจ็บปวดของเจ้าได้เร็วขนาดนี้เชียวเหรอ? นางเป็นคนฆ่า...ของเจ้าเองกับมือเพื่อช่วยหลีเออร์นะ...""ลูก" คำนี้พระสนมหรงไม่กล้าที่จะพูดมันออกไปรอบข้างมีทั้งขันทีและนางกำนัลมากมายแต่นางรู้ดีว่าลูกชายของนางเข้าใจจริงดังนั้น ประโยคนี้ทำให้จวินเย่เสวียนกำหมัดแน่นทีเดียวเขาไม่อาจทำใจยอมรับเรื่องนี้ได้!โชคดีที่หลังจากกลับมา นางได้พบกับมู่อันหนิงแล้ว และได้คุยกับเรื่องคำที่จะพูดแล้วมู่อันหนิงช่างรู้งานจริงๆ!หากว่าไม่มีมู่อันหนิง พระสนมหรงเองคนเดียวคงไม่อาจจัดการเรื่องให้ดีได้เช่นนี้"เสวียนเออร์ แม่ก็แค่สงสารเจ้า หรือว่าเจ้าไม่คิดแค้นนาง...""นางช่วยลูกชายสุดที่รักของท่านไว้ แต่ท่านกลับ แค้นนาง?"จวินเย่เสวียนหรี่ตาลง ฉับพลันก็เดินขึ้นไปข้างหน้าพระสนมหรงตกใจจ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 332 ท่านทำอะไรไว้กับนางกันแน่
"เจ้า..."พระสนมหรงคิดไม่ถึงเลยว่ากู้อวิ๋นซีจะกล้ายอมรับออกมาจริงๆ!นางทำไปเพื่อแก้แค้นนางจริงๆ!แถมนางยังคิดจะให้ลูกชายทั้งสองคนของนางกลายเป็นศัตรู ฆ่ากันเอง!พระสนมหรงโมโหจนตัวสั่น แต่กู้อวิ๋นซีกลับใช้ดวงตาคู่โตชุ่มชื้นนั้นมองมาที่นางด้วยสายตาที่ไร้เดียงสาอย่างเดิมรอยยิ้มที่มุมปากเหมือนจะอ่อนโยน แต่คำพูดที่ออกมากลับเย็นชาสุดขีด"เสด็จแม่ ข้าเกือบจะถูกท่านฆ่าตายแล้ว หากว่าข้าไม่ทำให้ลูกชายทั้งสองของท่านตายไปบ้าง ข้าจะทำใจเรื่องความแค้นนี้ได้อย่างไร?""นังแพศยา เจ้ากล้า!"พระสนมหรงโมโหจนเสียสติ ยกมือขึ้นมาอย่างเร็ว และกำลังจะตบลงไปบนหน้าของกู้อวิ๋นซีอย่างแรงที่น่าแปลกก็คือ การต้องเผชิญกับฝ่ามือของตัวเอง กู้อวิ๋นซีไม่เพียงไม่คิดหลบ แต่ยังกลับยิ้มออกมาอย่างสะใจพระสนมหรงตกใจ จู่ๆ ก็เข้าใจได้ทันทีว่าตัวเองโดนหลอกแล้ว!แต่แรงตบที่นางอ้างออกไปมันไม่สามารถเก็บกลับได้ทันแล้ว ฝ่ามือนี้ในที่สุดก็จบลงไปบนหน้าของกู้อวิ๋นซีอย่างแรงเพราะว่าแรงมาก กู้อวิ๋นซีถึงได้ล้มลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นทันทีตาลายไปหมด ลุกขึ้นมาไม่ได้เลย"ซีเออร์!" เงาของสองร่างปรากฎออกมาในทันทีตอนที่จวินฉู่หลีช่
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 331 ลองทายดูว่าจะสนุกมากหรือไม่
ความจริงแล้วพระสนมหรงไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่กลับมาจะยังเจอหน้าผู้หญิงคนนี้อีกตอนนั้นที่นางจากมา กู้อวิ๋นซีนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างเตียง ปากก็กระอักเลือดสีดำ ลมหายใจรวยรินถึงแม้นางจะมีความสงสารอยู่บ้าง แต่เมื่อคิดถึงว่าลูกชายของตัวเองทังสองคนจะต้องผิดใจกันเพราะผู้หญิงคนนี้ นางก็ใจแข็งได้อีกครั้งวันนั้นที่ออกคำสั่งไม่ให้มีใครมา จริงๆ แล้วไม่ใช่ความปรารถนาของมู่อันหนิงแค่คนเดียวแต่เป็นความอนุญาตกลายๆ ของพระสนมหรงอีกด้วยเพียงแค่มู่อันหนิงนับว่ายังดีอยู่บ้างที่รับจบเรื่องนี้เอาไว้เอง ไม่ได้ทำให้ลูกชายทั้งสองของนางเกลียดนางด้วยเรื่องนี้ ทำให้ท่าทีที่พระสนมหรงมีต่อมู่อันหนิงก็ยิ่งดีขึ้นอีกเดิมคิดว่าหลังจากสามเดือนผ่านไป ตอนที่กลับมากู้อวิ๋นซีก็คงจะตายไปนานแล้ว และด้วยระยะเวลาที่ยาวนานนี้ ลูกชายทั้งสองของนางก็คงทำใจเรื่องผู้หญิงคนนี้ไปได้แล้วถึงตอนนั้น หลีเออร์ก็จะมีชีวิตใหม่ ส่วนเสวียนเออร์ นางเองก็ชอบมู่อันหนิงถ้าจะให้มู่อันหนิงมาเป็นพระชายาของเสวียนอ๋อง นางก็พอใจอย่างมากสรุปก็คือมันจะต้องเป็นการจบเรื่องที่สมบูรณ์แบบแต่นางคิดไม่ถึงเลยว่ากู้อวิ๋นซีไม่เพียงไม่ตาย แต่ยังกล้าท
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 330 ไม่เจอกันนาน
สองวันต่อจากนั้น กู้อวิ๋นซีก็พักอยู่ที่ตำหนักของไทเฮาตลอดสองวันนี้จวินฉู่หลียุ่งมากด้านหนึ่งก็ยุ่งเรื่องการก่อสร้างจวนหลีอ๋อง อีกด้านหนึ่งก็ยุ่งเรื่องการย้ายไปประจำการที่เมืองฝานกู้อวิ๋นซีได้พักผ่อนอยู่สองวัน พอถึงเช้าตรู่วันที่สาม ในที่สุดก็ได้รับข่าวดี"คนในจวนแม่ทัพออกนอกเมืองไปแล้วเหรอ?"ข่าวนี้ทำให้นางอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูกไปทั้งวัน"เจ้ากังวลว่าเสวียนอ๋องจะมาขัดขวางเหรอ?" ขนาดมู่เฟยหย่ายังดูออกเลยว่านางเบาใจไปมากกู้อวิ๋นซีไม่ได้ตอบคำถามนี้ความคิดของจวินเย่เสวียน ใครจะเดาออกกัน?สามวันก่อนหน้านี้เขาถูกนางทำให้โกรธจนกลับออกไป เสวียนอ๋องเป็นคนอารมณ์แปรปรวณ อีกทั้งยังรู้ว่านางตั้งใจจะให้คนในจวนแม่ทัพออกห่างจากความวุ่นวายนี้ดังนั้นการที่เขาจะขวางก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร"เรื่องนี้ข้าได้ปรึกษากับอาหลีแล้ว อาหลีเองก็เคยคิดวิธีรับมือ หากว่าเสวียนอ๋องตั้งใจจะขวาง อาหลีก็จะทำตามที่ข้าบอก"การที่จวินเย่เสวียนเก็บตัวเงียบแบบนี้ เป็นเรื่องที่เหนือการคาดหมายไปเหมือนกัน"วันนี้เจ้าช่วยข้าออกไปตามหาคุณชายมู่อีกครั้งเถอะ" จู่ๆ กู้อวิ๋นซีก็พูดขึ้นมา"หามาตั้งหลายวันแล้วยังไม่ได้ข
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 329 อย่างดีก็แค่ตายแล้วก็ข้ามเวลาไปอีกครั้ง
"อื้อ!"หมอนใบหนึ่งกระเด็นมาโดนที่หัวของมู่เฟยหย่าพอดิบพอดีมู่เฟยหย่าจึงทำได้เพียงแค่ต้องเงียบปากไปเท่านั้นแต่ในหัวสมองของนางยังคงมีภาพแผ่นหลังที่โดดเดี่ยวอ้างว้าง ราวกับถูกคนทั้งโลกละทิ้งของจวินเย่เสวียนตอนเดินจากไปวนเวียนอยู่ไม่หายนางรู้สึกปวดใจจริงๆ นะ!ก็ไม่รู้ว่าทำไมกู้อวิ๋นซีถึงใจร้ายได้แบบนี้กู้อวิ๋นซีในตอนนี้ นิ่งสงบราวกับผิวน้ำที่ไร้คลื่นความเจ็บปวดของเขา มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดของนางแม้เพียงสักหนึ่งส่วน มีอะไรให้น่าสงสารกัน?อีกอย่าง ต่อไปเสวียนอ๋องก็มีโอกาสอีกกว้างไกลในอนาคตแต่ตัวนางกับคนในจวนแม่ทัพกลับต้องตกอยู่ในสภาพที่ลำบากแค่สถานการณ์ของตัวนางเองในตอนนี้ก็ไม่มีสิทธิที่จะไปสงสารคนอื่นแล้ว"เอาล่ะ ข้าไม่พูดแล้ว แต่ว่า เจ้าไม่ใช่ต้องการจะแก้แค้นเหรอ? เหตุใดเจ้าถึงไม่ใช้เสวียนอ๋องกับหลีอ๋องมาต่อกรกับพระสนมหรงโดยตรงล่ะ?"ตอนนี้เป็นไง ทำให้เสวียนอ๋องโกรธจนจากไปแล้ว ต่อไปไม่ใช่ว่าจะมีศัตรูที่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกคนอย่างนั้นเหรอ?กู้อวิ๋นซีได้แต่มองนางอย่างนิ่งสงบ "แล้วถ้าหากว่าเป็นเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?"มู่เฟยหย่าคิดสักพัก ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้นางแล้วพู
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 328 จวินเย่เสวียนข้าไม่รักท่านแล้ว
"ข้าชอบอาหลีหรือไม่ ข้าไม่รู้ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ข้ารู้ได้ชัดเจน"กู้อวิ๋นซีเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา อย่างน้อย ครั้งนี้ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ"จวินเย่เสวียน ข้าไม่รักท่านแล้ว""เจ้าคิดว่าข้าจะสนหรือยังไง?" น้ำเสียงของจวินเย่เสวียนที่พูดออกมาแทบจะแค้นมันออกมาจากซอกฟันอยู่แล้วถ้าเป็นในเวลาปกติ กู้อวิ๋นซีจะต้องกลัวแน่แต่ตอนนี้ ไม่รู้ทำไม จู่ๆ นางก็รู้สึกไม่กลัวแล้วจริงๆ"ทางที่ดีท่านอ๋องพูดแล้วก็ทำให้ได้ด้วย ไม่สน ต่อไปก็อย่ามารบกวนชีวิตของพวกเราสองสามีภรรยา"ใบหน้าเขาเรียบเฉย ดูแล้วจิตใจสงบนิ่งราวผิวน้ำแต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าคำพูดของกู้อวิ๋นซี เป็นเหมือนมีดเล่มหนึ่งที่ปักเข้าไปในหัวใจเขาอย่างจังลึกและแรงมาก!ประกายแสงเพียงน้อยนิดในดวงตาของเขา หายไปหมดแล้ว"กู้อวิ๋นซี เจ้าอย่าเสียใจทีหลังล่ะ!"...ในที่สุดเขาก็ไปแล้วกู้อวิ๋นซีนั่งลงไปบนพื้นอย่างอ่อนแรง หมดอาลัยตายอยากด้านนอกมีคนวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนนางจับขอบเตียงเอาไว้เพื่อพยุงตัวเองขึ้นมาอย่างช้าๆเพิ่งจะลุกขึ้นมาได้ ก็เห็นจวินฉู่หลีที่วิ่งเข้ามาในห้องโถงด้วยสีหน้าที่ร้อนรน"ท่านพี่สี่เขา...""ไปแล้ว" กู้
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 327 โลกทั้งใบทิ้งเขาไปแล้ว
การปรากฎตัวขึ้นของจวินเย่เสวียนเป็นอะไรที่กู้อวิ๋นซีคิดไม่ถึงมาก่อนตอนที่เห็นเงาร่างของเขาเดินเข้ามา นางก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ ก่อนจะถอยหลังไปหลายก้าวโดยสัญชาตญาณ"เจ้าคิดเหรอว่ามาหลบอยู่ที่ตำหนักของเสด็จย่าแล้วจะสามารถหลบข้าพ้น?"สายตาเย็นเยียบของจวินเย่เสวียนจับจ้องไปที่ร่างกายของนางตรงๆ"ให้คนของจวนแม่ทัพย้ายไปที่เมืองฝาน เพื่อจะได้รอดพ้นจากขอบเขตอำนาจของข้าก็คิดว่าจะสามารถไปไหนก็ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?""ก็แค่พวกมดแมลงตัวเล็กๆ ที่ต้องการรักษาชีวิตเท่านั้น ท่านอ๋อง ท่านต้องการปกป้องครอบครัวของท่าน ข้าก็ต้องการให้ครอบครัวของข้าได้มีชีวิตต่อไป เหตุใดท่านอ๋องถึงไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปล่ะ?"กู้อวิ๋นซียังคงเดินถอยหลังอยู่ ไม่ทันระวังก็เลยเดินถอยไปจนถึงเตียงนอน จนไม่อาจถอยหลังได้อีก"ท่านอ๋อง คนที่ท่านแค้นคือข้า ไม่เกี่ยวกับพวกเขา ท่านอ๋องจะสามารถปล่อยให้พวกเขาได้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่?"ถึงแม้ฝีเท้าของจวินเย่เสวียนจะดูเอื่อยเฉื่อย แต่เพียงไม่นานเขาก็เดินมาอยู่ตรงหน้าของนางแล้ว"ดังนั้น ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเจ้ายังพูดว่าต้องการผู้ชายที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่แบบข้าในอ้อมแขนของข้า แต่คืนนี
