เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 800
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 801
ตัวเองก็ถึงเวลาแล้วที่ต้องออกจากเมืองซ่างจิง! หวังหยวนเตรียมของเรียบร้อย จากนั้นเดินขึ้นไปหยิบคบเพลิงและจุดเชื้อเพลิงที่เตรียมไว้ “ฝ่าบาท โปรดช่วยกระหม่อมด้วย อีกสักครู่กราบทูลให้เสด็จพ่อของท่านด้วยว่ากระหม่อมไปแล้ว” หวังหยวนยิ้มเล็กน้อย หลังจากพูดเช่นนี้จบ องค์ชายใหญ่ก็สับสน “ไป? คุณชาย แต่ท่านออกไปไม่ได้นะ?” องค์ชายใหญ่ไม่เข้าใจว่าการที่หวังหยวนจุดไฟสิ่งนี้มีความเกี่ยงโยงกับการจะจากไปตรงไหนกัน! “ข้าไม่ได้หมายความว่าจะเดินไป แต่ข้าจะบินหนีไป...” หวังหยวนยิ้ม และดูตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาเห็นก๊าซจากเปลวไฟค่อย ๆ เป่าลมผืนผ้าใบของลูกบอลร้อนอย่างช้า ๆ! “บินหนีหรือ? ท่านหมายถึง... สิ่งนี้... บินได้หรือ?” องค์ชายใหญ่ไม่อยากเชื่อเลย! ของสิ่งนี้จะสามารถบินได้อย่างไร? “ฝ่าบาท พระองค์ทรงหลักแหลมยิ่งนัก ของสิ่งนี้บินได้จริง ๆ พระองค์คอยดูพ่ะย่ะค่ะ” หวังหยวนยิ้มและเอ่ยพูด หลังจากพูดเช่นนี้จบ เชื้อเพลิงนั่นก็เริ่มทำงาน ก๊าซขนาดใหญ่ก็ลุกไหม้และลอยไปบนผืนผ้าขนาดใหญ่! ผืนผ้าขนาดใหญ่ก็ลอยขึ้น! ด้วยการลอยตัวอย่างกะทันหัน มันก็โผล่ออกมาทันที!หลังจากนั้น องค์ชายใหญ่ก็ตกตะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 802
หวังหยวนยืนอยู่บนบอลลูนอย่างมีความสุขยิ่ง! คงไม่มีใครคิดว่าตัวเขาจะสามารถหนีรอดออกมาได้กระมัง? ในเวลานี้ แม้ว่าพวกเขาจะโกรธเมื่อพบว่าตัวเองหนีออกมาได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้! เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกปลงอนิจจังบนใบหน้า พลางเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ที่งดงามบนท้องฟ้าด้วยความพึงพอใจมาก ในขณะนี้ หวังหยวนกำลังควบคุมบอลลูน และเตรียมลอยไปทางหมู่บ้านต้าหวัง คาดไม่ถึงว่าในขณะนี้ จู่ ๆ จะมีลมแรงพัดมาอย่างบ้าคลั่งจากระยะไกล! หลังจากนั้น บอลลูนก็เบี่ยงไปทางทิศตะวันตกอย่างควบคุมไม่ได้ทันที! หวังหยวนไม่สามารถยืนนิ่งได้ด้วยซ้ำ เขารีบคว้าที่จับของบอลลูนไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองตกลงไป ทว่าทิศทางได้เบี่ยงไปอีกทางอย่างสิ้นเชิง ในขณะนี้ และไม่มีทางที่จะกลับไปได้อีก! ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว บอลลูนก็ค่อย ๆ ร่อนลงบนภูเขาที่แห้งแล้งไกลโพ้น หวังหยวนกระโดดลงจากบอลลูน และเดินตรงไปตามเส้นทางที่มีเมืองขนาดเล็กที่ตีนเขา เขาออกมาครั้งนี้โดยไม่มีเงินติดตัวเลย ทว่าการเดินทางนั่นจำเป็นต้องมีเงินติดตัวไว้ ทั้งตัวเขานอกจากปืนกระบอกนี้แล้ว ก็มีเพียงเสื้อผ้าบนตัวเขาเท่านั้นแล้วที่มีมูล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 803
หญิงชรามองขอทานตัวน้อยด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว และตะโกนอย่างสั่นเทา “รีบเอาของไปคืนให้คนอื่นเร็วเข้า!” ขอทานตัวน้อยอ้าปากค้างและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยื่นของให้หวังหยวนอย่างเชื่อฟัง หญิงชราเดินไปหาหวังหยวนและขอโทษอย่างสุภาพ “ขอโทษนะ คุณชาย ท่านอย่าได้ตำหนิอายวี้ไปเลย เขาขโมยเงินก็เพราะเหตุสุดวิสัย...” หวังหยวนรับของที่เป็นของตัวเองกลับคืนมา เขามองขอทานตัวน้อยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “เจ้าไม่มีเงิน เจ้าก็สามารถหาเงินได้ด้วยมือทั้งสองของเจ้าเอง เจ้าไม่รู้สึกละอายใจกับการที่ขโมยของหรือ?” “เจ้าสามารถขโมยได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่ไม่สามารถขโมยได้ตลอดชีวิต!” ขอทานตัวน้อยไม่พูดจา แต่กลับหันหลังวิ่งเข้าไปในบ้าน หญิงชรามองหวังหยวนด้วยท่าทางขอโทษแล้วพูดว่า “คุณชาย ข้าขอโทษจริง ๆ ท่านเชิญเข้ามาดื่มชาสักถ้วยเถอะ คนแก่อย่างข้าขอขมาท่านด้วย!” เมื่อเห็นท่าทางที่สุภาพมากของหญิงชรา หวังหยวนก็ไม่ปฏิเสธและก้าวเข้าไป แม้ว่าบ้านจะเล็กมาก แต่ก็เรียบร้อยมากเช่นกัน มีโต๊ะ เก้าอี้ และเตียงที่เรียบง่าย ทั้งนี้ยังมีชายชราที่เป็นอัมพาตนอนอยู่บนเตียง เขามีสีหน้าซีดเซียว หน้าเหลือ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 804
ขอทานตัวน้อยมีสีหน้าตื่นเต้น เขารีบกินลูกชิ้นเนื้อที่หวังหยวนมอบให้ตัวเองจนหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเลียน้ำแกงเนื้อที่เหลืออยู่บนนิ้ว “เป็นยังไงบ้าง อร่อยใช่ไหมเล่า?” หวังหยวนถามด้วยรอยยิ้ม “อร่อยขอรับ!” ขอทานตัวน้อยปรบมือแล้วพูดอย่างตื่นเต้น “หากว่าเอาไปขายในตลาดจริง ๆ จะต้องมีคนจำนวนมากมาซื้อ้ป็นแน่!” ขอทานตัวน้อยเปลี่ยนทัศนคติที่ดูถูกกิจการนี้ในเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นท่าทางของตัวเองที่สร้างผลกำไรอย่างล้นเหลือ! เขาค่อย ๆ คลุมลูกชิ้นเนื้อด้วยผ้านึ่งอย่างระมัดระวัง จากนั้นเดินตามหวังหยวนไปยังตลาดในเทศบาล ทั้งสองเลือกสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน จากนั้นหาที่ว่างและเริ่มตั้งแผงขายของ ขอทานตัวน้อยมักจะออกมาเดินที่ตลาดบ่อย ๆ และเขาก็คุ้นเคยกับการตะโกนอยู่แล้ว เขาเริ่มเลียนแบบพ่อค้าและคนหาบเร่ที่อยู่รอบ ๆ แล้วเริ่มขายลูกชิ้นพร้อมกับตะโกน “เร่เข้ามา เร่เข้ามา ลูกชิ้นวัวที่เพิ่งทำสดใหม่ออกจากเตา ยังร้อน ๆ แถมยังอร่อยมาก!” หลังจากตะโกนไปหลายครั้ง มีผู้คนมากมายเริ่มมารวมตัวกัน ทุกคนต่างสับสนและไม่รู้ว่าขอทานตัวน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 805
ใบหน้าขอทานตัวน้อยเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขามอบเงินทั้งหมดให้หวังหยวนอย่างตื่นเต้น และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่หวัง พี่เก่งมากจริง ๆ!” “เงินพวกนี้ ข้าให้เจ้า!” หวังหยวนไม่ได้รับเงินมา แต่กลับมองขอทานตัวน้อยด้วยรอยยิ้มแล้วพูดเบา ๆ ว่า “เอาเงินพวกนี้ไปซื้อเนื้อวัวแล้วมาทำลูกชิ้นเนื้อต่อไป” เมื่อขอทานตัวน้อยได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจมาก “เงินทั้งหมดที่หามาได้จะเอาไปซื้อเนื้อวัวหมดเลยหรือ นี่คือเงินสิบตำลึงเชียวนะ…” “แน่นอนซิ แค่หาเงินก็พอแล้วหรือ?” หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม “รีบไปเร็วเข้า พรุ่งนี้เราจะขายลูกชิ้นเนื้อที่นี่ต่อไป วันนี้เปิดตลาดแล้ว พรุ่งนี้จะมีคนมาซื้อลูกชิ้นเนื้อวัวที่นี่มากขึ้นแน่นอน” เมื่อขอทานตัวน้อยเห็นหวังหยวนยืนกราน เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่พยักหน้าและตกลง จากนั้นจึงรีบวิ่งไปร้านขายเนื้อเพื่อซื้อเนื้อ! เนื่องจากมีประสบการณ์ครั้งแรกแล้ว ดังนั้นความสามารถในการทำลูกชิ้นจึงพัฒนาขึ้นมากในวันถัดมา! ขอทานตัวน้อยสามารถทำตามขั้นตอนทั้งหมดที่หวังหยวนสอนเขาด้วยตัวเอง! ในไม่ช้า ลูกชิ้นเนื้อสดใหม่ก็ออกมาจากเตา คราวนี้ เนื่องจากมีลูกชิ้นจำนวนเยอะมาก ขอทานตัวน้อยและหวังหยวนจึ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 806
“พวกเจ้าไม่มีตราประทับอย่างเป็นทางการ ดังนั้นการตั้งแผงขายของที่นี่จึงผิดกฎหมาย” ใบหน้าของเจ้าหน้าที่ศาลาว่าการเคร่งขรึมมาก เขาขมวดคิ้วและมองไปที่หวังหยวน แล้วพูดอย่างเย็นชา “หากพวกเจ้าไม่รีบออกไปล่ะก็ ข้าก็จะจับตัวคนไป!” เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของหวังหยวนก็ดูน่าเกลียดยิ่งขึ้นไปอีก เขาชี้ไปที่พ่อค้าและคนหาบเร่เล็ก ๆ ที่ตั้งแผงขายของรอบ ๆ ตัวเขา และถามด้วยน้ำเสียงเข้มว่า “เช่นนั้นพวกเขาล่ะ เหตุใดพวกเขาไม่มีตราประทับอย่างเป็นทางการ แต่ยังสามารถตั้งแผงขายของได้ตามต้องการเล่า?” “ข้าไม่เคยได้ยินมาว่าการตั้งแผงขายของต้องได้รับอนุมัติจากนักการในศาล!” ท่าทางของหวังหยวนนั้นเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “พวกเจ้าทำเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังมุ่งเป้ามาที่พวกเราโดยเจตนา” “อวดดี!” เจ้าหน้าที่ศาลาว่าการดูโกรธมาก เขาชี้ไปที่หวังหยวนแล้วพูดเสียงดัง “เจ้ากล้าพูดจากับเราเช่นนี้ ถือเป็นการละเมิดกฎหมาย พาพวกเขาออกไป และจับกุมพวกเขาทั้งหมด!” เจ้าหน้าที่ศาลาว่าการโบกมือ และหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขารีบคว้าหวังหยวนและขอทานตัวน้อย แล้ววิ่งตรงไปที่ศาลาว่าการ! ชายที่อยู่ไกล ๆ มองดูทั้งสองถูกจับ ใ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 807
ยิ่งที่ปรึกษาคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเขาก็ยิ่งตื่นเต้นและตื่นตระหนกมากขึ้น! หากสืบสาวราวเรื่องว่ามีปัญหาระหว่างคนสองคนนี้จริง ๆ ล่ะก็ เช่นนั้นตัวเองก็สามารถใช้โอกาสนี้เพื่อให้เจ้าเมืองลงจากตำแหน่งได้โดยตรง! เมื่อถึงเวลาตัวเองก็ไม่ต้องเป็นที่ปรึกษาอีกต่อไป ตำแหน่งท่านเจ้าเมืองจะเป็นของตัวเองอย่างแน่นอน! ดวงตาของที่ปรึกษาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ทว่าเขาก็สงบลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ดูเคร่งขรึมอย่างยิ่งและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ท่านเจ้าเมือง คนผู้นี้เป็นคนทรยศแผ่นดินจริง ๆ!” “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราต้องจับเขาให้ได้ ไม่เช่นนั้น หากคนผู้นี้หลุดมือเราไป นั่นคงเป็นเรื่องยากที่จะกล่าวว่าฮ่องเต้จะไม่ตำหนิเรา!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของท่านเจ้าเมืองก็ดูน่าเกลียดยิ่งขึ้นไปอีก เขาตีไม้ปลุกสติและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่นว่า “เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องเหลวไหลอันใด คุณชายหมิงถันปราบปรามกบฏที่ชายแดนในใต้หล้าเพื่อต้าเย่!” “เขาปกป้องแผ่นดินต้าเย่ให้มีความสงบสุขชั่วนิรันดร์ของราษฎร ปกป้องภูเขา และแม่น้ำหลายพันไมล์ของต้าเย่ ซ้ำยังมีคุณูปาการในการปลงพระชนม์อ๋องถูหนาน!” “เขาไปพบเม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 808
ในจวนศาลาว่าการ หลี่เหวินป๋อเตรียมโต๊ะอาหารอร่อยในห้องหนังสือเรียบร้อยแล้ว เขานั่งตรงข้ามหวังหยวน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมในขณะที่มองไปที่หวังหยวน และไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นในใจได้ เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องที่หวังหยวนกระทำ เขาเป็นศิษย์ของวังไห่เทียน แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ข้างกายอาจารย์ตลอดเวลา แต่ก็ยังแลกเปลี่ยนจดหมายกัน ซ้ำยังเป็นสมาชิกของสมาพันธ์ต้าถงด้วย เขาย่อมรู้สิ่งเหล่านี้โดยปริยาย! “คุณชายหมิงถัน เชิญ!” หลี่เหวินป๋อพูดด้วยความเคารพ หวังหยวนก็ไม่สุภาพมากนัก เพียงแต่ในแววตาของเขายังคงมีข้อสงสัย ไม่รู้ว่าหลี่เหวินป๋อผู้นี้เป็นใคร ตัวเองไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเขา แล้วเหตุใดเขาถึงเคารพตัวเองมากขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นขุนนางชั้นผู้น้อย ที่ซื่อสัตย์และเที่ยงธรรม และเข้าใจถึงความชอบธรรมอันยิ่งใหญ่? “ใต้เท้าหลี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านและข้าพบกัน เหตุใด...ท่านถึงปฏิบัติกับข้าเช่นนี้ด้วยเล่า?” หวังหยวนถามด้วยความสับสน หากเขาไม่ถาม เขาก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย จากนั้นหลี่เหวินป๋อก็หัวเราะและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณชายหมิงถันย่อมต้องแปลกใจแน่นอน ไม่สู้
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
