เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 808
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 809
“ถูกตัอง” หวังหยวนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เขาไม่สามารถพูดได้ว่าเขามาจากโลกอื่น และมีเทคโนโลยีจากอีกโลกหนึ่ง! “เรื่องนี้... ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่น่าเชื่อจริง ๆ คุณชายหมิงถัน อาจารย์บอกว่าท่านคืออัจฉริยะและมีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา เมื่อได้พบท่านในวันนี้ สมคำร่ำลือจริง ๆ!” หลี่เหวินป๋อรีบพูดด้วยความชื่นชมเต็มเปี่ยมในสายตา “ทว่า... วันนี้ท่านหนีออกมา ฝ่าบาท... จะไม่จับตัวท่านกลับไปหรือ?” หวังหยวนยิ้มเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ไม่อีกแล้ว!” หลี่เหวินป๋อยังคงสับสน เหตุใดจึงไม่ทำอีกต่อไป? โดยปกติแล้ว เขาควรจะถูกจับตัวกลับไปนี่! เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นมองหวังหยวนแล้วรีบโค้งคำนับทันที “คุณชายหมิงถัน โปรดชี้แจงข้อสงสัยให้ข้าด้วย” หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูด “จริง ๆ แล้วง่ายมาก ข้าไม่มีความผิด แล้วเหตุใดต้องจับข้าด้วยเล่า?” หลี่เหวินป๋อพูดทันที “แต่ว่าท่าน... ได้รับตำแหน่งว่าเป็นอ๋องเป่ยหลิงไม่ใช่หรือ? ในสายตาของทุกคน ตอนนี้ท่านได้ทรยศต่อต้าเย่นะ!” หวังหยวนพยักหน้าและกล่าวว่า “แม้ว่านี่จะเป็นอีกหนึ่งสาเหตุ แต่ความผิดไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นประหารชีวิต ในเมื่อตอนที่ข้าถูกต้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 810
หวังหยวนเพียงแค่ยิ้ม จากนั้นมองไปที่หลี่เหวินป๋อแล้วพูด “อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องข้าเลย ท่านออกตัวพูดอย่างยึดหลักคุณธรรมเช่นนี้ เกรงว่าหากเรื่องไปถึงราชสำนักคงมีคนไม่น้อยที่อยากเข้าร่วมกับท่านหรอกกระมัง?” หลังจากพูดแบบนี้ หลี่เหวินป๋อก็หัวเราะทันที “ความตายไม่มีอะไรน่ากลัว ถือเป็นเกียรติที่ได้ตายเพื่อคนอย่างคุณชายหมิงถัน!” “ยิ่งกว่านั้น คงจะไม่มีใครกล้าพูดเรื่องนี้ออกไปจริง ๆ!” หวังหยวนก็วางใจลง ในเวลานี้ เขานึกถึงขอทานตัวน้อยแล้วพูดว่า “ขอทานตัวน้อยคนนั้นเป็นคนมีชะตาชีวิตที่ยากลำบาก ข้าเห็นจิตใจบริสุทธิ์ของเขาจึงอยากจะช่วยเหลือ ท่านห้ามขัดขวางเส้นทางการทำกิจการของเขาเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นปู่ของเขายังคงรอกินยาอยู่” หวังหยวนนึกถึงขอทานตัวน้อยแล้วพูดทันที “เรื่องนี้ท่านวางใจได้เลย ข้าสั่งให้คนปล่อยตัวขอทานตัวน้อยแล้ว” หลี่เหวินป๋อหัวเราะ และไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทั้งสองดื่มสุรากันจนถึงเวลารุ่งสาง หลี่เหวินป๋อเลื่อมใสในความรู้และความสามารถอันล้นหลามของหวังหยวนมากยิ่งขึ้น! ตอนนี้เขาจึงรู้ทันทีแล้ว ว่าเหตุใดอาจารย์วังไห่เทียนถึงชื่นชมหวังหยวนมากขนาดน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 811
“พี่หยวน!” “น้องหวัง!” “ท่านพี่...” เมื่อมองดูใบหน้าที่คุ้นเคย และท่าทางที่เป็นกังวลของพวกเขา หวังหยวนก็ยิ้ม “ข้ากลับมาแล้ว ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง” วังไห่เทียนรีบเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “น้องหวัง ข้าไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลยจริง ๆ ว่าเจ้าจะกลับมาได้ นี่มัน... นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไป!” “พี่หยวน! กลับมาก็ดีแล้ว! กลับมาก็ดีแล้ว!” ถังหม่างและคนอื่น ๆ ต่างตื่นเต้นมาก แม้แต่ต้าหู่และเอ้อหู่ ชายฉกาจทั้งสองคนต่างก็หลั่งน้ำตาออกมาเล็กน้อย หวังหยวนมองไปที่หลี่ซื่อหาน ท่ามกลางฝูงชนแล้วยิ้มกว้างขึ้น “น้องหญิง มานี่เร็ว” หวังหยวนอ้าแขน และรู้สึกเป็นทุกข์มากเมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของหลี่ซื่อหาน หลี่ซื่อหานรู้ว่ามีคนอยู่ที่นี่มากมาย แต่นางก็ไม่สนใจพวกเขาในขณะนี้ จากนั้นรีบโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของหวังหยวนทันที! สตรีต่างมีด้านที่เปราะบาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าหวังหยวนยังถูกคุมขังอยู่ในวังลึก เป็นตายอย่างไรไม่อาจรู้ได้อย่างแน่ชัด! อย่ามองว่านางสงบสติอารมณ์ต่อหน้าคนอื่น และคอยปลอบคนอื่นอยู่เสมอ ทว่าความกดดันในใจของนางยิ่งใหญ่กว่าใคร ๆ! ตอนนี้เมื่อเห็นหวังหยวนกลับมาแล้ว ความ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 812
พวกเขาทุกคนต่างรู้ดีว่าหวังหยวนถูกขังอยู่ในเมืองซ่างจิง แต่บัดนี้กลับมาแล้ว เป็นไปได้ไหมว่าฝ่าบาทจะไม่ทรงตรัสอะไรอีก? หลังจากที่หวังหยวนอธิบายให้พวกเขาฟัง พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “หากเป็นเช่นนั้น ฝ่าบาทจะไม่จับกุมตัวท่านกลับไปอีกแล้ว” “ถูกต้อง ในเมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้ เราทุกคนต่างก็รู้สึกวางใจแล้ว” ทุกคนรู้สึกโล่งใจและกลับบ้านของตัวเอง แม้ว่าจะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่หวังหยวนเพิ่งกลับมาในวันนี้ ดังนั้นจึงต้องปล่อยให้หวังหยวนได้อยู่กับสตรีที่รักทั้งสามของเขาถึงจะถูก! “ท่านพี่ ท่านหิวแล้วหรือยัง? ข้าจะไปทำอาหารให้ท่านเดี๋ยวนี้” “คุณชายหวัง ข้า...ข้าจะไปช่วยพี่ซื่อหาน” “ข้าก็เหมือนกัน...” หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดจากไปแล้ว สตรีทั้งสามก็เริ่มกังวล “ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าไม่ได้กินหม้อไฟมานานแล้ว เรามากินหม้อไฟด้วยกันเถอะ ไม่ต้องไปเปลืองแรงทำ” หม้อไฟเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุด เพียงแค่ล้างวัตถุดิบแล้วขึ้นเสิร์ฟทันที สตรีทั้งสามคนใช้เวลาไม่นานในการเตรียมโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร เมื่อเห็นหวังหยวนกินอาหารอย่างมูมมาม สตรีทั้งสามก็หัวเราะ ในขณะนี้ พวกนางรู้สึกสงบใจอย่างยิ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 813
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลี่ซื่อหานก็มีความสุขมาก “ท่านพี่ปฏิบัติต่อข้าอย่างดีมาโดยตลอด ข้าไม่เคยรู้สึกว่าท่านพี่ปฏิบัติต่อข้าอย่างไม่ยุติธรรมเลย” หลี่ซื่อหานยิ้ม หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ในไม่ช้าพระอาทิตย์ก็ตก หูเมิ่งอิ๋งและหวงเจียวเจียวต่างก็มีไหวพริบดีมาก และกลับไปที่ห้องของตัวเอง แม้ว่าพวกนางจะคิดถึงหวังหยวนอย่างมาก แต่คืนนี้พวกนางจะไม่แย่งชิงกับหลี่ซื่อหานอย่างแน่นอน! ยิ่งไปกว่านั้น พวกนางยังไม่ได้แต่งงานเข้าบ้าน แล้วจะไปกล้าขอให้หวังหยวนนอนห้องเดียวกับพวกนางได้อย่างไร? ในตอนกลางคืน หลี่ซื่อหานนอนอยู่บนเตียงพร้อมใบหน้าสวยที่แดงก่ำ หวังหยวนมองไปยังภรรยาที่ทั้งงดงามและน่าอร่อย เขารู้สึกโหยหานางอย่างไม่มีที่สิ้นสุด “ท่านพี่...ข้าสบายดีแล้ว...ท่าน...หากว่าท่านต้องการล่ะก็...ข้าไหว...” เสียงของหลี่ซื่อหานแผ่วเบาราวกับยุง! หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึก เขาอยากจะทำมันจริง ๆ แต่กลับเอ่ยพูดว่า “น้องหญิง ข้าคิดว่าเรารอจนกว่าจะถึงคืนโล้สำเภากันดีกว่า!” “ในเมื่อข้าต้องการจัดงานแต่งงานใหม่ให้กับเจ้า ข้าไม่สนใจว่าจะต้องรออีกหลายวัน!” หลังจากที่หวังหยวนพูดจบแล้ว หลี่ซื่อหานก็รู้สึกซาบ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 814
หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึกและพยักหน้า จากนั้นก็ครุ่นคิดแล้วพูดว่า “พวกเจ้าอย่าเพิ่งกังวล ข้าต้องหารือเรื่องนี้กับใครสักคนก่อน” “ใครหรือขอรับ?” ทั้งสองตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “พี่วัง” เหตุผลที่หวังหยวนต้องการหารือกับวังไห่เทียน แน่นอนว่าย่อมต้องถามความคิดเห็นของเขา! คนเหล่านี้ของตัวเองล้วนมาจากหมู่บ้านต้าหวัง และพวกเขามีจิตใจหนึ่งเดียวกับเขา แม้จะบอกว่าวังไห่เทียนไม่มีเจตนาเห็นแก่ตัวกับเขาก็ตาม แต่จริง ๆ แล้วพบกันครั้งแรกก็เหมือนเป็นเป็นสหายที่รู้จักกันมานาน ทว่าบัดนี้กำลังวางแผนสิ่งต่าง ๆ ก็เพื่อพยายามหาทางให้ตัวเองอยู่อย่างสงบสุข แน่นอนว่าต่างวาระกัน จะนำมาเปรียบเทียบไม่ได้! “เข้าใจ!” เกาเล่อและถังหม่างต่างมองหน้ากัน และย่อมเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งที่แฝงอยู่ ในขณะนี้ หวังหยวนก็เข้าพบวังไห่เทียนแล้วยิ้ม “พี่วัง เราออกไปเดินเล่นด้วยกันดีหรือไม่?” วังไห่เทียนพยักหน้าทันที เมื่อเขาเห็นท่าทางเช่นนี้ของหวังหยวน เขาเข้าใจว่าหวังหยวนมีบางอย่างที่จะหารือกับเขา พวกเขาทั้งสองเดินไปที่ภูเขาด้านหลังของหมู่บ้านต้าหวัง จากที่นี่ เพียงแค่ก้มหน้ามองพวกเขาก็สามารถเห็นทิวทัศน์ของหมู่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 815
ส่วนอู๋หลิง หวังหยวนไม่ได้พิจารณาเรื่องเขา ตำแหน่งปัจจุบันของเขาปลอดภัยพอแล้ว! เพราะตราบใดที่ต้าเย่ไม่ทำให้ใต้หล้าเป็นหนึ่งเดียว อู๋หลิงก็จะไม่ตกอยู่ในอันตราย! ฮ่องเต้ซิงหลงยังคงต้องพึ่งพาอู๋หลิงเพื่อปราบกบฏ! แต่วังไห่เทียนนั้นแตกต่างออกไป เขาไม่มีตำแหน่งอย่างเป็นทางการ แต่เขาดำรงตำแหน่งสำคัญในกลุ่มผู้รู้หนังสือ หากเขาคัดค้าน ก็แสดงว่ามีคนจำนวนมากต่อต้านตัวเอง ตัวเองกำลังวางแผนสิ่งเหล่านี้ เกรงว่ายังไม่ทันเริ่มดำเนินการด้วยซ้ำ ก็ต้องชนเข้ากับกำแพงทุกด้าน! “พี่วังพูดถูก ข้ามีความกังวลเรื่องนี้จริง ๆ” หวังหยวนไม่ได้ปิดบังอะไรและพูดทันที แต่หลังจากได้ยินสิ่งนี้ วังไห่เทียนก็ยิ้มและพูดว่า “น้องหวัง เจ้าจำสิ่งที่ข้าเคยพูดกับเจ้าได้หรือไม่?” หวังหยวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านพูดถึงเรื่องอะไรหรือ?” “ข้าเคยบอกว่าข้าไม่อยากให้เจ้ากลายเป็นคนที่สองอย่าง...อู๋มู่!” หลังจากพูดแบบนี้ วังไห่เทีย ก็ยิ้มแล้วพูดเบา ๆ “เรื่องบางเรื่อง ข้ารู้ดีว่าต้องจัดการอย่างไร น้องหวัง เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล... ต้าเย่ ... ไม่ใช่แค่ของฮ่องเต้ต้าเย่เท่านั้น แต่ยังเป็นของราษฎรใต้หล้านี้ของพวกเราด้วย..
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 816
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด!แววตาของพวกเขามีความตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!อันที่จริงบางคนไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ในใจพวกเขาอยากให้หวังหยวนวางแผนแล้ว!ต้าเย่ในตอนนี้กำลังล่มสลายจริง ๆ ราษฎรตกอยู่ภายใต้ความทุกข์ยากลำบาก ตอนนี้มีแค่คนกลุ่มเดียวในต้าเย่ที่กำลังดิ้นรนเพื่อประคับประคอง!หากสงครามปะทุขึ้นจริง ๆ เกรงว่าต้าเย่อาจล่มสลาย!ถึงตอนนั้นต้องการความแข็งแกร่งเพื่อปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนของเรา!ทุกคนมองที่หวังหยวนด้วยความคาดหวัง และรอคอยแผนการของเขา!หวังหยวนไม่พูดเรื่องไร้สาระ และเข้าเรื่องทันที“ขั้นแรก เราวางเครือข่ายหน่วยข่าวกรองลับไว้ทุกที่ในต้าเย่ แม้แต่ในแคว้นหวง เผ่าหมาน และซ่งหนู!”“เราต้องติดตามข่าวสารโลกใบนี้ ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เราจะเตรียมการล่วงหน้าเอาไว่ได้!”“นี่ก็เป็นเรื่องที่ยากที่สุดสำหรับพวกเราที่จะทำในตอนนี้ เกาเล่อ... ข้าฝากเรื่องนี้ไว้กับเจ้า เจ้าเต็มใจไหม”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็มองไปที่เกาเล่อ!ชายผู้นี้มีไหวพริบอย่างมาก ไม่เพียงเท่านั้นเขายังมีทักษะมากกว่าอีกด้วย หากปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเขา หวังหยวนคงสบายใจที่สุดแล้ว
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2082
“ปกติพวกเจ้าล้วนองอาจกันไม่ใช่หรือ?”“ก่อนหน้านี้ ตอนที่คิดจะโจมตีราชวงศ์ต้าเย่ พวกเจ้าต่างก็อยากจะแบ่งปันดินแดนกันไม่ใช่หรือ? แล้วตอนนี้ล่ะ? แค่ทหารที่พวกนั้นเชิญมาก็ทำให้พวกเจ้าหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้แล้วหรือ?”“พวกเจ้าอย่าลืมว่าภูมิประเทศของที่นี่อันตราย หากพวกเราไม่ยอมออกจากภูเขา แม้หวังหยวนจะเก่งกาจและมียอดฝีมือมากมายก็ทำอะไรเราไม่ได้! หรือว่าเขาจะสามารถคุกคามเราได้จริง ๆ?”ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดการหลบอยู่ในหุบเขา ไม่ใช่แผนการระยะยาว!“หากผู้ใดกล้าพูดจาบั่นทอนกำลังใจอีก อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน!”เจียงเซี่ยวตวาดอีกครั้ง ทุกคนจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วยคนเราเมื่ออยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่นย่อมต้องยอมก้มหัว!รุ่งเช้า หวังหยวนและกองทัพเริ่มมุ่งหน้าสู่ภูเขาแห่งนี้!ชนเผ่าต่าง ๆ ล้วนได้รับข่าว บัดนี้หวาดผวาไปหมด เพียงแค่เสียงลมพัดก็คิดว่าเป็นศัตรู!ทุกคนต่างเกรงกลัวอำนาจของหวังหยวน ใครจะกล้าต่อกรกับเขา?แม้จะหลบอยู่ในภูเขา แต่หากหวังหยวนตีฝ่าแนวป้องกันมาได้จะทำเช่นไร?ผลลัพธ์สุดท้ายย่อมเดาได้!เมื่อคิดได้เช่นนี้ เหล่าหัวหน้าเผ่าจึงมารวมตัวกัน“พวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2081
“ส่วนเรื่องของตานสยงเฟย ข้าจะจัดการภายหลัง”ตานสยงเฟยเป็นคนดื้อรั้นและแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อาจไต่เต้าสร้างพรรคทมิฬขึ้นมาได้!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดี จึงไม่โทษต่งอวี่“ขอบพระคุณท่านผู้นำขอรับ!”ต่งอวี่รับคำ แล้วเดินออกไปพรุ่งนี้มีศึกใหญ่ ต้องพักผ่อนให้เต็มที่ จึงจะมั่นใจได้ว่าจะไม่พลาด!แม้ว่าจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว หวังหยวนและคนอื่น ๆ นั้นหลับสนิท แต่ในเวลานี้ ชนเผ่าต่าง ๆ ที่เป็นศัตรูกับหวังหยวนกลับยังไม่พักผ่อน เหล่าหัวหน้าเผ่ารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับมาตรการตอบโต้!แต่ทุกคนล้วนมีสีหน้ากังวล!“พวกท่านคงได้ยินแล้วกระมัง?”“หวังหยวนนำทัพมาเอง บัดนี้ใกล้จะเปิดศึกกับพวกเราแล้ว จะทำเช่นไรดี?”“ทุกคนคงรู้จักชื่อเสียงของหวังหยวนดี เขาไม่ใช่คนอ่อนแอเลย!”“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แม้มีความกล้าหาญกว่านี้สิบเท่า ข้าก็ไม่กล้าไปยั่วยุราชวงศ์ต้าเย่!”ตอนนี้ทุกคนต่างเสียใจ อยากถอนตัวกลับกันทั้งนั้นช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก!เดิมทีคิดว่าราชวงศ์ต้าเย่ใกล้สิ้นอำนาจ แผ่นดินจะวุ่นวาย!แต่ไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขายังมีแผนสำรอง ยอมทุ่มเทกำลังคนและทรัพย์สินเพื่อเชิญหวังหย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2080
หวังหยวนโบกมือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “กองทัพไม่ได้อยู่ที่จำนวนมาก แต่อยู่ที่ความแข็งแกร่ง พวกนั้นเป็นแค่ชนเผ่าป่าเถื่อน จะทำอะไรข้าได้?”“เพียงทหารห้าหมื่นนายของข้าก็เพียงพอแล้ว!”“ท่านขุนพลแค่ประจำการอยู่ในเมือง รอฟังข่าวดีจากข้าก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจแน่นอนว่าหวังหยวนไม่ใช่คนโง่ เขาย่อมรู้ดีว่าหากให้ซือฟางนำทหารออกรบพร้อมกัน เมื่อถึงเวลาแบ่งปันดินแดนจะทำเช่นไร?ช่างยุ่งยากยิ่งนัก!สู้ให้เขานำทัพไปปราบชนเผ่าต่าง ๆ เอง เมื่อสำเร็จ ดินแดนเหล่านั้นก็ตกเป็นของเขาย่อมดีกว่า!แม้มีผู้ใดคิดแย่งชิงก็คงไม่มีโอกาส!ยิ่งกว่านั้น คาดว่าซือฟางคงไม่กล้าเช่นนั้น!หากทั้งสองฝ่ายเปิดศึก ผลลัพธ์ย่อมเป็นหายนะ!ยิ่งไป๋เหยียนเฟยประชวรหนักย่อมกระทบขวัญกำลังใจ ราชวงศ์ต้าเย่จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้รบ?“ในเมื่อท่านหวังกล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะรอฟังข่าวดี”“ขอให้ท่านหวังได้รับชัยชนะ!”ซือฟางประสานมือกล่าวทุกคนสนทนากันอีกสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันไปซือฟางต้องดูแลการป้องกันเมืองจึงกลับไปก่อน ส่วนไป๋ลั่วหลีอยู่ที่ค่าย คอยช่วยเหลือหวังหยวนวางแผนรบ!ต้องมีคนรู้จักภูมิประเทศนำทาง หวังหยวนจึงจะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2079
นอกเมืองหลวงหวังหยวนเดินทางพร้อมกับไป๋ลั่วหลีกลับมายังค่ายของตนทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากด้านนอก ซือฟางในชุดเกราะเดินเข้ามาต้อนรับเนื่องจากไป๋ลั่วหลีได้แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันแล้ว หวังหยวนจึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้ากำลังสงสัยว่าเป็นผู้ใด ที่แท้ก็เป็นท่านขุนพลนี่เอง! เชิญเข้ามาเถิด!”“ท่านหวังเกรงใจเกินไปแล้วขอรับ!”“ท่านมาไกล แถมยังช่วยข้าปราบกบฏทางเหนือ เชิญท่านเข้าไปก่อนเถิดขอรับ!”ซือฟางกล่าวตอบอย่างสุภาพไม่นาน ทุกคนต่างเข้าไปในกระโจมใหญ่ต้าหู่และต่งอวี่ยืนขนาบข้างหวังหยวน ดูองอาจน่าเกรงขาม!ซือฟางมองไปที่ทั้งสอง แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “ไม่ทราบว่าสองท่านนี้คือใครหรือขอรับ?”ทั้งสองดูสง่างาม เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญ คงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่!ซือฟางเป็นขุนพลมายาวนานย่อมมีสายตาที่เฉียบคม!หวังหยวนแนะนำด้วยรอยยิ้ม “ท่านที่อยู่ทางซ้ายมือข้าคือต่งอวี่ นักธนูมือหนึ่งในใต้หล้า ยิงธนูไม่เคยพลาดเป้า เป็นขุนพลเอกในกองทัพ!”“กองกำลังพลธนูที่ข้าฝึกฝนล้วนอยู่ภายใต้การบัญชาการของเขา!”ต่งอวี่พยักหน้าทักทาย“ส่วนท่านที่อยู่ทางขวาคือพี่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2078
“หรือว่าแผ่นดินนี้จะต้องตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น?”สิ้นคำพูด ซือฟางก็ซัดกำปั้นลงบนกำแพงเมืองอย่างเดือดดาล!เหล่าขุนพลที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างไม่กล้าเข้าไปใกล้ หรือแม้แต่จะเอ่ยปาก!“ท่านขุนพลไม่ต้องกังวล!”ทันใดนั้น ขุนนางชราผู้หนึ่งก็เดินออกมา บนใบหน้ามีเคราสีขาวโพลน เพียงดูก็รู้ว่าไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่นอน!คนผู้นี้คือที่ปรึกษาคนสำคัญของไป๋เหยียนเฟยนามว่า เจี๋ยงโฉ่วอี!ในราชสำนัก ผู้ที่อยู่เหนือเขามีเพียงจักรพรรดินีเท่านั้น!บัดนี้ไป๋เหยียนเฟยป่วยหนัก ขุนนางน้อยใหญ่ล้วนพึ่งพาเจี๋ยงโฉ่วอี ราชกิจสำคัญล้วนตกเป็นภาระให้เขาตัดสินใจทั้งสิ้น!เห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจสูงส่งล้นฟ้า!“ปรากฏว่าเป็นท่านเจี๋ยงนี่เอง!”“ท่านคงได้ยินสิ่งที่ข้าพูดไปเมื่อครู่แล้วกระมัง?”ซือฟางประสานมือคารวะเจี๋ยงโฉ่วอี แล้วเอ่ยถามเจี๋ยงโฉ่วอีพยักหน้า กล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้ารู้ว่าท่านขุนพลจงรักภักดี ย่อมคิดถึงฝ่าบาท แต่พระองค์ก็มีเรื่องที่ต้องกังวลเช่นกัน!”“ครั้งนี้พระองค์ไม่เพียงต้องการให้หวังหยวนช่วยปราบปรามอริทางเหนือเท่านั้น แต่ยัง...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง เจี๋ยงโฉ่วอีก็หยุดพูด พร้อมกับเหลือบมองขุนพลน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2077
“ท่านหวังมาแล้วหรือ?”เมื่อหวังหยวนและพรรคพวกเข้ามาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แต่แฝงด้วยความอ่อนแอดังมาจากด้านในไป๋ลั่วหลีรีบเข้าไปในกระโจม เปิดม่านทั้งสองข้าง หวังหยวนจึงเห็นไป๋เหยียนเฟยนอนอยู่บนเตียงอาการของไป๋เหยียนเฟยดูย่ำแย่กว่าที่เขาคิด ไม่เพียงแต่ใบหน้าซีดเผือดเท่านั้น แม้แต่ริมฝีปากไร้สีเลือดฝาด ดูอ่อนแรงมาก!หวังหยวนเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ได้พบกันนาน เหตุใดฝ่าบาทจึงเป็นเช่นนี้?”“ไม่ได้เชิญหมอมารักษาหรือ?”“แค่ก แค่ก”ไป๋เหยียนเฟยไอสองสามครั้ง ไป๋ลั่วหลีช่วยพยุงนางขึ้น นางเงยหน้ามองหวังหยวน แล้วส่ายหน้ายิ้มอย่างจนใจก่อนกล่าวว่า “เมื่อฟ้าลิขิตแล้ว จะทำเช่นไรได้?”“ข้าตามหาหมอมารักษา หมอชื่อดังทั่วดินแดนทั้งเก้าต่างบอกว่าหมดหนทาง บางทีนี่อาจเป็นเจตจำนงของสวรรค์ก็ได้ไม่ใช่หรือ?”“เมื่อสวรรค์ต้องการให้ข้าตาย ข้าจะฝืนได้อย่างไร?”“แต่น่าเสียดาย กลุ่มกบฏทางเหนือกลับบุกอาณาจักรข้า! ประกอบกับอาณาจักรต้าเป่ยต่างจ้องมองพวกข้าอยู่ ข้าจึงให้ไป๋ลั่วหลีไปเชิญท่านมา หวังว่าท่านจะช่วยปราบกบฏพวกนั้นได้!”หวังหยวนรู้สึกสงสารในบรรดาสี่อาณาจักรใหญ่ เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับอาณาจักรต้าเย่ และ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2076
“ครั้งนี้คงไม่นาน ข้าจะรีบพาทุกคนกลับมา!”“ยิ่งกว่านั้น ยังมีต้าหู่และขุนพลต่งอยู่กับข้าด้วย พวกเจ้าไม่ต้องกังวล”“แค่รออยู่ที่บ้านก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มเขารู้ว่าตนเองรู้สึกผิดต่อพวกนาง แต่บุรุษเกิดมาแล้วย่อมต้องสร้างฐานะไม่ใช่หรือ?สวรรค์ให้โอกาสเขาเกิดใหม่ จึงต้องใช้ความสามารถสร้างความสำเร็จที่ไม่มีใครเทียบได้!“น้องหรูเยียนยังไม่ค่อยสนิทกับพวกเจ้า ครั้งนี้ข้าจะพานางไปอาณาจักรต้าเย่ก่อน รอให้พวกเรากลับมาแล้วค่อยทำความรู้จักกัน”หลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ ต่างพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดอีกในเมื่อหวังหยวนตัดสินใจแล้ว พวกนางก็ได้แต่ทำตามภรรยาย่อมต้องเชื่อฟังสามี!“ท่านตงฟาง!”หลังจากพูดคุยกับภรรยาแล้ว หวังหยวนก็มองไปที่ตงฟางฮั่น“หลังจากที่ข้าไปแล้ว ต้องรบกวนท่านและท่านถงช่วยดูแลที่นี่ด้วย”“ข้าได้สั่งเอ้อหู่ ให้เขาเชื่อฟังคำสั่งของพวกท่าน ห้ามกระทำการโดยพลการ!”“เมืองหลิงคือรากฐานของข้า จึงมีความสำคัญยิ่ง ต้องไม่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นเด็ดขาด!”“คนของอาณาจักรต้าเป่ยจ้องมองพวกเราอยู่ หานเทาพร้อมจะสู้รบกับข้าทุกเมื่อ พวกท่านต้องระวังตัว!”หวังหยวนกำชับหลายครั้งตงฟางฮั่นแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2075
ทันใดนั้น เสียงไอก็ขัดจังหวะหวังหยวนเขาหันไปมองตามเสียงจึงเห็นตงฟางฮั่นทั้งสองแค่สบตากันก็เข้าใจความคิดของกันและกัน“คุณหนูไป๋”“ข้าขอคิดทบทวนก่อน จึงค่อยให้คำตอบ! วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับ อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องหนักใจเช่นนี้เลย รอให้ดื่มกันให้หนำใจก่อน แล้วค่อยพูดคุยกันดีกว่า เจ้าว่าเช่นไร?”หวังหยวนให้เกียรติไป๋ลั่วหลีไป๋ลั่วหลีพยักหน้า “เช่นนั้นข้าจะรอฟังข่าวจากท่านหวังเจ้าค่ะ!”เมื่องานเลี้ยงเลิกราและจัดการเรื่องที่พักของไป๋ลั่วหลีแล้ว หวังหยวนก็รีบออกไปข้างนอกพร้อมกับตงฟางฮั่นริมถนน หวังหยวนและตงฟางฮั่นเดินเล่นไปพลางคุยกัน “ท่านตงฟาง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”“ข้าคิดว่าควรส่งกองกำลังไปช่วย!”“ตอนนี้ไม่ใช่ยุคสงคราม โครงการชลประทานทำให้อาณาจักรอื่น ๆ เห็นถึงประโยชน์ เท่าที่ข้ารู้ แม้แต่อาณาจักรต้าเป่ยก็กำลังเร่งสร้างโครงการชลประทานเหมือนกัน!”“ในเมื่อพวกเราสร้างเสร็จก่อน ก็ควรใช้โอกาสนี้ขยายอาณาเขต!”หืม?หวังหยวนเลิกคิ้ว รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย “ท่านตงฟาง ท่านลืมแล้วหรือ ครั้งก่อนที่พวกเราพบกันที่หอหลิวหลี ต่างให้สัญญากันว่าจะไม่ทำสงครามเพื่อให้โลกสงบสุข!”“หากข้ายกทัพตอน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2074
ดูเหมือนว่าเมืองหลิงจะเป็นเมืองที่รุ่งเรืองและมั่งคั่งที่สุดในดินแดนทั้งเก้า!ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข เป็นที่หมายปองของทุกคน!เมื่อทุกคนกลับถึงบ้านของหวังหยวน พวกหลี่ซื่อหานได้สั่งให้คนเตรียมอาหารไว้แล้ว เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต๊ะแล้ว หวังหยวนจึงแนะนำหลิ่วหรูเยียนให้เหล่าภรรยารู้จักพวกนางชินกับเรื่องแบบนี้แล้วบุรุษมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกติ ไม่นานพวกนางก็สนิทสนมกันดั่งพี่สาวน้องสาวเนื่องจากไป๋ลั่วหลีอยู่ที่นี่ด้วย หวังหยวนจึงไม่อาจอยู่พูดคุยกับภรรยาได้ เพราะต้องไปดูแลไป๋ลั่วหลีก่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาทหวังหยวนกลับมานั่งที่โต๊ะ หลังจากดื่มกับไป๋ลั่วหลีสองสามจอกแล้วจึงกล่าวว่า “คุณหนูไป๋เดินทางมาไกล คงไม่ใช่แค่มาขอบคุณข้ากระมัง?”“ตอนนี้เราเป็นสหายกันแล้ว หากเจ้ามีเรื่องอยากปรึกษาก็บอกมาตามตรงเถิด ไม่ต้องอ้อมค้อม! ข้าไม่ใช่คนใจแคบ! หากมีสิ่งใดให้ข้าช่วย ข้าก็ยินดี”หวังหยวนเป็นคนใจกว้างไป๋ลั่วหลีได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้าและถอนหายใจเป็นเช่นที่ร่ำลือกันจริง ๆ!หวังหยวนมีสายตาเฉียบแหลม แม้จะอายุยังน้อยแต่ก็มองคนได้ทะลุปรุโปร่ง ไม่มีความคิดใดหลบเลี่ยงสายตาเขาไปได้!“ในเมื่อท
