LOGINShare
บทที่ 794
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 795
หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าพี่จะมีคำตอบในใจอยู่แล้ว แล้วเหตุใดถึงมาถามข้าอีกล่ะขอรับ?”หยางเฟิ่งกั๋วถอนหายใจ แล้วส่ายหน้า จากนั้นยกยิ้มฝืดเฝื่อน“บางครั้งก็รู้ชัดเจน แต่ก็ยังคงมีความหวังอยู่ในใจ แค่หวังว่าจะมีโอกาส…”หยางเฟิ่งกั๋วรู้สึกเศร้าใจมาก แต่หวังหยวนไม่ได้พูดอะไรมากในขณะนี้พวกเจ้านายใหญ่โต...เมื่อเทียบกับเมืองหวง สิ่งเดียวที่ดีกว่าก็คือดินแดนนี้อุดมสมบูรณ์!ถ้าพูดถึงราชสำนัก ก็คงสู้ไม่ได้!ต้องบอกว่าต้าเย่เข้มแข็งน้อยกว่า!แต่คนในต้าเย่มีความสามารถมากมาย!ไม่ว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายหรือเสนาบดีฝ่ายขวา ล้วนเป็นคนที่ไม่ธรรมดา แต่กลับไม่ทำงานร่วมกัน!แน่นอนว่าปัญหาที่ใหญ่ที่สุด คือฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน!เขาคือตัวปัญหา!ฝ่ายราชการไม่อาจปกครองได้ด้วยการแต่งตั้งยศตามการเล่นพรรคเล่นพวกแม้ว่าเขาจะถือได้ว่าเป็นฮ่องเต้ที่มีความสามารถ แต่ก็ยังไม่เพียงพอ!อย่างน้อยก็ใจกว้างไม่พอ!ในฐานะฮ่องเต้ หากจัดการกิจการแผ่นดินไม่ได้ แล้วจะครองแผ่นดินได้อย่างไร!?จะทำให้ทุกคนในแผ่นดินนี้บุกน้ำลุยไฟเพื่อตนได้อย่างไร!มีคำกล่าวที่ว่าท้องของมหาเสนาบดีสามารถบรรจุเรือ แล้วฮ่องเต้ล่ะ? ต้อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 796
หยางเฟิ่งกั๋วตกตะลึง!แน่นอนว่าเขาเข้าใจความหมายของถ้อยคำเหล่านี้!แต่นี่มันยากเกินไป!ในโลกนี้ ผู้มีอำนาจย่อมอยากรวยเป็นธรรมดา!จะยอมแบ่งปันความมั่งคั่งให้คนอื่นได้อย่างไร!แต่เขาเข้าใจว่าหากหลักการของหวังหยวนประสบความสำเร็จจริง ๆ ทั้งแผ่นดินก็จะร่ำรวยแน่นอน!เจ้าของที่ดินหนึ่งคนมีที่ดินมากพอ ๆ กับเกษตรกรหลายร้อยคน!ยังมีทรัพย์สินส่วนตัว สำหรับคนรับราชการอีกมากมาย!“สหายน้อยหวัง ความคิดของเจ้านั้นพิเศษจริง ๆ เฉียบแหลมและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่ถ้าต้องนำไปใช้จริง มันจะยากเกินไป…”หยางเฟิ่งกั๋วถอนหายใจ ก่อนจะกล่าว“นี่เป็นเรื่องปกติ พี่หยาง มีบางสิ่งที่ไม่มีใครหยุดได้ บางทีอาจจะยังไม่ถึงเวลานั้น”เวลาที่หวังหยวนพูดถึงยังมาไม่ถึง ดังนั้นแน่นอนว่ายังไม่ถึงขั้นตอนนั้น!แม้ว่าต้าเย่จะเต็มไปด้วยช่องโหว่ แต่ก็ยังคงเป็นอาณาจักรที่ทรงอำนาจ!ในตอนนี้ฮ่องเต้จะใส่ใจเรื่องนี้ได้อย่างไร!“เราคุยกันมานานแล้วโดยไม่รู้ตัว สหายน้อยหวัง ต้องขอโทษจริง ๆ ที่รบกวนเจ้ามานาน”หลังจากเห็นว่าพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าแล้ว หยางเฟิ่งกั๋วรู้สึกว่าการสนทนาของเขากับหวังหยวนในวันนี้ สนุกมาก จนเขาลืมเวลาไปเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 797
เพราะหวังหยวนเป็นญาติทางสายเลือดของพวกเขา!พวกจู่ปันและคนอื่น ๆ ต่างก็กังวลเรื่องความปลอดภัยของหวังหยวนในขณะนี้ ทุกคนได้รวมตัวกัน เพื่อวางแผนหาทางช่วยเหลือหวังหยวน“เรารอเช่นนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว! ต่อให้ต้องบุกเข้าไปในวังหลวงก็ต้องทำ เราต้องพาพี่หยวนกลับมาให้ได้!”ถังหม่างตะคอกอย่างเย็นชา สายตาฉายแววดุดัน“ใช่แล้ว พี่หยวนเป็นผู้มอบชีวิตใหม่ให้ข้า แม้ว่าต้องแลกชีวิต ข้าก็จะช่วยพี่หยวน!”เอ้อหู่พูด ขณะที่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธหวังหานซานสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขาเองก็อยากจะบุกเข้าไปในวังหลวงด้วย!แม้ว่าเขาจะรู้ว่าการทำเช่นนั้นผิด แต่เขาก็ยังไม่อาจต้านทานแรงกระตุ้นได้“พี่สะใภ้ พี่หยวนไม่อยู่ที่นี่ ท่านโปรดตัดสินใจด้วย เราควรบุกเข้าไปในวังหลวงหรือไม่ หากท่านพยักหน้า ทั้งพวกเรา หุบเขาชิงหลง และพันธมิตรเส้นทางการค้าป่าเขียว จะเริ่มดำเนินการทันที!”พวกเขาทุกคนมองหลี่ซื่อหาน!หลี่ซื่อหานหวังว่าจะช่วยสามีได้แต่นางเชื่อว่าสิ่งที่เขียนไว้ในจดหมาย ที่บอกให้นางไม่ต้องกังวล เขาจะกลับมาภายในเวลาไม่เกินครึ่งเดือน!“ทุกคน ข้ารู้ว่ามิตรภาพของพวกเจ้ากับหวังหยวนนั้นสำคัญมาก ความจริงแล้วข้าเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 798
ฮ่องเต้ซิงหลงรู้สึกโล่งใจมากเรื่องหวังหยวน เขารู้ว่าหวังหยวนไม่อาจไปจากเมืองซ่างจิงได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!เมื่อมาถึงบ้านที่กักตัวหวังหยวนอีกครั้ง แล้วเห็นเขายังคงตอกตะปูเหมือนเดิม ก็แอบส่ายหน้า พลางคิดในใจว่าแม้แต่คนที่เย่อหยิ่งและฉลาดมาก ก็ไม่อาจหลบหนีจากเงื้อมมือของเขาได้“หวังหยวน ช่วงนี้ข้าเห็นเจ้าเบื่อมาก ไม่อย่างนั้นเจ้าไปล่าสัตว์กับข้าดีหรือไม่?”ฮ่องเต้ซิงหลงไม่ได้มีความคิดแอบแฝง เขาแค่คิดว่ามันคงจะสนุก ถ้าได้ออกไปข้างนอกกับหวังหยวนหวังหยวนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาไม่คาดคิดว่าฮ่องเต้ซิงหลงจะชวนเขาไปล่าสัตว์ หลังจากคิดดูแล้ว เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธแม้ว่าจะกังวลที่ต้องออกไปข้างนอก แต่ออกไปสักวันก็คงไม่เป็นอะไร“ขอบพระทัยฝ่าบาท” หวังหยวนยกยิ้มฮ่องเต้ซิงหลงหัวเราะ แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นก็ไปจัดเตรียมการ แล้วคนกลุ่มใหญ่ก็ไปถึงอุทยานหลวงมีกองทหารองครักษ์อยู่รอบ ๆ หวังหยวนจึงไม่อาจหนีออกไปจากที่นี่ได้เช่นกันหวังหยวนขี่ม้าตัวสูง ไม่มีเจตนาจะล่าสัตว์ เขาแค่ออกมาสูดอากาศฮ่องเต้ซิงหลงรู้ดีว่าหวังหยวนไม่ได้สนใจล่าสัตว์นัก เขาจึงเตรียมการให้ตั้งกระโจมเพื่อพักผ่อนฮ่องเต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 799
แม้จะไม่รู้ว่าจะทำได้หรือไม่ แต่เขาก็ยังอยากลอง ไม่มีอะไรน่าสนใจไปกว่าการเอาชนะคนที่หยิ่งผยอง!หลังจากกลับมาถึงวังหลวง องค์ชายใหญ่ก็มาแล้ว“หย่งเอ๋อร์คำนับท่านอาจารย์ขอรับ”องค์ชายใหญ่ยังคงให้ความเคารพอย่างมาก แม้ว่าเขาจะอายุเพียงสิบขวบ แต่เขาได้ยินเรื่องราวมากมาย เกี่ยวกับกิจการของราชสำนัก และรู้เรื่องการกระทำบางอย่างของหวังหยวน“องค์ชาย โปรดอย่าเรียกอย่างนั้นเลย ข้าบอกไปแล้วว่าข้าไม่ใช่อาจารย์ของท่าน”หวังหยวนรีบพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่ยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับศิษย์“แล้วจะให้ข้าเรียกท่านว่าอะไรล่ะ?”องค์ชายใหญ่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถาม“หากไม่ว่าอะไร ก็เรียกท่านก็ได้”เพราะเขาเป็นองค์ชาย ดังนั้นเรียกว่าท่านก็พอแล้ว!“ได้ขอรับท่าน”องค์ชายใหญ่ไม่ได้พูดอะไรมาก“ท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือ?”องค์ชายใหญ่รู้สึกสนใจมาก เมื่อเห็นหวังหยวนใช้ค้อนตอกตะปู จึงอดไม่ได้ที่จะถาม“ไม่มีอะไรหรอก แค่ทำอุปกรณ์บางอย่าง องค์ชายทราบหรือไม่ว่าเหตุใดฝ่าบาท จึงให้ท่านเข้ามาขอคำแนะนำจากข้า?”แต่เมื่อไม่มีอะไรทำ หวังหยวนก็เริ่มพูดคุยกับองค์ชายใหญ่ใครจะรู้ว่าเมื่อหวังหยวนถามแบบสบาย ๆ เช่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 800
หวังหยวนจึงเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเด็กคนนี้ที่อายุเพียงสิบขวบ ถึงมีความรู้เยอะมาก เป็นเพราะเขาติดตามฮ่องเต้ซิงหลง และเรียนรู้กิจการระดับชาติที่สำคัญ!ต้องบอกว่าฮ่องเต้ซิงหลงเก่งมาก ในการถ่ายทอดความรู้แก่ลูก ๆ ของเขาแต่องค์ชายใหญ่คนนี้ฉลาดจริง ๆ ปกติเด็กวัยนี้คงได้แต่เล่นดินเล่นโคลนเท่านั้น!แต่เขาสามารถวิเคราะห์สถานการณ์ และเข้าใจหลายเรื่องพื้นฐานแน่นอนว่าจะสามารถเข้าใจเรื่องที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นได้!นี่ไม่ธรรมดาเลย!“ท่านฉลาดยิ่งนัก องค์ชาย ข้าหวังว่าท่านจะเป็นฮ่องเต้ที่ดีในอนาคต!”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม องค์ชายใหญ่ได้ยินดังนั้นก็ถามด้วยความสงสัย“ท่านรู้วิธีเป็นฮ่องเต้ที่ดีหรือไม่ขอรับ?”หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า “รักราษฎรเหมือนลูก มีความทะเยอทะยาน แต่ไม่มากจนเกินไป รู้ผิดชอบชั่วดี แต่งตั้งคนตามความดีความชอบ ไม่หักโหมจนเกินไป ปล่อยวางตามสมควรก็จะได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้น!”ทันทีที่ได้ฟังถ้อยคำเหล่านี้ ตากลมโตขององค์ชายใหญ่ก็หรี่ลง แสดงสีหน้าความสับสนที่หาได้ยากคำพูดเหล่านี้ค่อนข้างหนัก สำหรับเด็กอายุเท่าเขาจริง ๆ!มันไม่ใช่สิ่งที่เขาจะเข้าใจได้ในวัยนี้!หวังหยวนใช้เวลาทั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 801
ตัวเองก็ถึงเวลาแล้วที่ต้องออกจากเมืองซ่างจิง! หวังหยวนเตรียมของเรียบร้อย จากนั้นเดินขึ้นไปหยิบคบเพลิงและจุดเชื้อเพลิงที่เตรียมไว้ “ฝ่าบาท โปรดช่วยกระหม่อมด้วย อีกสักครู่กราบทูลให้เสด็จพ่อของท่านด้วยว่ากระหม่อมไปแล้ว” หวังหยวนยิ้มเล็กน้อย หลังจากพูดเช่นนี้จบ องค์ชายใหญ่ก็สับสน “ไป? คุณชาย แต่ท่านออกไปไม่ได้นะ?” องค์ชายใหญ่ไม่เข้าใจว่าการที่หวังหยวนจุดไฟสิ่งนี้มีความเกี่ยงโยงกับการจะจากไปตรงไหนกัน! “ข้าไม่ได้หมายความว่าจะเดินไป แต่ข้าจะบินหนีไป...” หวังหยวนยิ้ม และดูตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาเห็นก๊าซจากเปลวไฟค่อย ๆ เป่าลมผืนผ้าใบของลูกบอลร้อนอย่างช้า ๆ! “บินหนีหรือ? ท่านหมายถึง... สิ่งนี้... บินได้หรือ?” องค์ชายใหญ่ไม่อยากเชื่อเลย! ของสิ่งนี้จะสามารถบินได้อย่างไร? “ฝ่าบาท พระองค์ทรงหลักแหลมยิ่งนัก ของสิ่งนี้บินได้จริง ๆ พระองค์คอยดูพ่ะย่ะค่ะ” หวังหยวนยิ้มและเอ่ยพูด หลังจากพูดเช่นนี้จบ เชื้อเพลิงนั่นก็เริ่มทำงาน ก๊าซขนาดใหญ่ก็ลุกไหม้และลอยไปบนผืนผ้าขนาดใหญ่! ผืนผ้าขนาดใหญ่ก็ลอยขึ้น! ด้วยการลอยตัวอย่างกะทันหัน มันก็โผล่ออกมาทันที!หลังจากนั้น องค์ชายใหญ่ก็ตกตะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 802
หวังหยวนยืนอยู่บนบอลลูนอย่างมีความสุขยิ่ง! คงไม่มีใครคิดว่าตัวเขาจะสามารถหนีรอดออกมาได้กระมัง? ในเวลานี้ แม้ว่าพวกเขาจะโกรธเมื่อพบว่าตัวเองหนีออกมาได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้! เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกปลงอนิจจังบนใบหน้า พลางเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ที่งดงามบนท้องฟ้าด้วยความพึงพอใจมาก ในขณะนี้ หวังหยวนกำลังควบคุมบอลลูน และเตรียมลอยไปทางหมู่บ้านต้าหวัง คาดไม่ถึงว่าในขณะนี้ จู่ ๆ จะมีลมแรงพัดมาอย่างบ้าคลั่งจากระยะไกล! หลังจากนั้น บอลลูนก็เบี่ยงไปทางทิศตะวันตกอย่างควบคุมไม่ได้ทันที! หวังหยวนไม่สามารถยืนนิ่งได้ด้วยซ้ำ เขารีบคว้าที่จับของบอลลูนไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองตกลงไป ทว่าทิศทางได้เบี่ยงไปอีกทางอย่างสิ้นเชิง ในขณะนี้ และไม่มีทางที่จะกลับไปได้อีก! ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว บอลลูนก็ค่อย ๆ ร่อนลงบนภูเขาที่แห้งแล้งไกลโพ้น หวังหยวนกระโดดลงจากบอลลูน และเดินตรงไปตามเส้นทางที่มีเมืองขนาดเล็กที่ตีนเขา เขาออกมาครั้งนี้โดยไม่มีเงินติดตัวเลย ทว่าการเดินทางนั่นจำเป็นต้องมีเงินติดตัวไว้ ทั้งตัวเขานอกจากปืนกระบอกนี้แล้ว ก็มีเพียงเสื้อผ้าบนตัวเขาเท่านั้นแล้วที่มีมูล
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
