เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 793
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 794
คำพูดเหล่านี้เหมือนกับคำพูดของกบฏที่มีโทษร้ายแรง!หากแพร่งพรายออกไป ฮ่องเต้จะโกรธมากถ้ารู้เรื่องนี้ และเขาอาจจะถูกตัดหัวเลยก็ได้!“พี่หยาง พูดตามตรง ข้ารู้สึกประหลาดใจมากที่ท่านพูดเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงใจ ก็คงไม่พูดเช่นนี้ออกมา”“แต่ข้ารู้อยู่แล้วว่าเมื่อข้ากลับมา ผลจะเป็นอย่างไร แต่ข้าก็ยังกลับมา เพราะครอบครัวของข้าอยู่ในต้าเย่ ถ้าข้าไม่กลับมา พวกเขาอาจต้องทุกข์ทรมานแสนสาหัส”“ยิ่งกว่านั้น ข้ามั่นใจว่าข้าสามารถออกจากเมืองซ่างจิงได้”หลังจากพูดจบ หวังหยวนก็หัวเราะ หยางเฟิ่งกั๋วจึงประหลาดใจมาก“สหายน้อยหวัง เจ้า... เจ้ามีวิธีออกไปจากที่นี่หรือ?”“จะเป็นไปได้อย่างไร!!”เขารู้จักฮ่องเต้ดีที่สุด ฮ่องเต้จะไม่มีทางปล่อยหวังหยวนไป!“ฮ่าฮ่า คนเราย่อมมีแผนอันชาญฉลาดเป็นของตัวเอง ให้ข้าลองจัดการเองเถอะขอรับ”หวังหยวนยิ้มและไม่พูดอะไรอีก โดนไม่ได้บอกว่าเขาจะออกจากเมืองซ่างจิงอย่างไรแต่หยางเฟิ่งกั๋วรู้สึกประหลาดใจ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเหตุใดหวังหยวนถึงมั่นใจถึงเพียงนี้ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเชื่อมันเพราะหวังหยวนสามารถรอดกลับมาได้ หลังจากไปเยือนราชสำนักเมืองหวง ทั้งยังได้ยศอ๋องเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 795
หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าพี่จะมีคำตอบในใจอยู่แล้ว แล้วเหตุใดถึงมาถามข้าอีกล่ะขอรับ?”หยางเฟิ่งกั๋วถอนหายใจ แล้วส่ายหน้า จากนั้นยกยิ้มฝืดเฝื่อน“บางครั้งก็รู้ชัดเจน แต่ก็ยังคงมีความหวังอยู่ในใจ แค่หวังว่าจะมีโอกาส…”หยางเฟิ่งกั๋วรู้สึกเศร้าใจมาก แต่หวังหยวนไม่ได้พูดอะไรมากในขณะนี้พวกเจ้านายใหญ่โต...เมื่อเทียบกับเมืองหวง สิ่งเดียวที่ดีกว่าก็คือดินแดนนี้อุดมสมบูรณ์!ถ้าพูดถึงราชสำนัก ก็คงสู้ไม่ได้!ต้องบอกว่าต้าเย่เข้มแข็งน้อยกว่า!แต่คนในต้าเย่มีความสามารถมากมาย!ไม่ว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายหรือเสนาบดีฝ่ายขวา ล้วนเป็นคนที่ไม่ธรรมดา แต่กลับไม่ทำงานร่วมกัน!แน่นอนว่าปัญหาที่ใหญ่ที่สุด คือฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน!เขาคือตัวปัญหา!ฝ่ายราชการไม่อาจปกครองได้ด้วยการแต่งตั้งยศตามการเล่นพรรคเล่นพวกแม้ว่าเขาจะถือได้ว่าเป็นฮ่องเต้ที่มีความสามารถ แต่ก็ยังไม่เพียงพอ!อย่างน้อยก็ใจกว้างไม่พอ!ในฐานะฮ่องเต้ หากจัดการกิจการแผ่นดินไม่ได้ แล้วจะครองแผ่นดินได้อย่างไร!?จะทำให้ทุกคนในแผ่นดินนี้บุกน้ำลุยไฟเพื่อตนได้อย่างไร!มีคำกล่าวที่ว่าท้องของมหาเสนาบดีสามารถบรรจุเรือ แล้วฮ่องเต้ล่ะ? ต้อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 796
หยางเฟิ่งกั๋วตกตะลึง!แน่นอนว่าเขาเข้าใจความหมายของถ้อยคำเหล่านี้!แต่นี่มันยากเกินไป!ในโลกนี้ ผู้มีอำนาจย่อมอยากรวยเป็นธรรมดา!จะยอมแบ่งปันความมั่งคั่งให้คนอื่นได้อย่างไร!แต่เขาเข้าใจว่าหากหลักการของหวังหยวนประสบความสำเร็จจริง ๆ ทั้งแผ่นดินก็จะร่ำรวยแน่นอน!เจ้าของที่ดินหนึ่งคนมีที่ดินมากพอ ๆ กับเกษตรกรหลายร้อยคน!ยังมีทรัพย์สินส่วนตัว สำหรับคนรับราชการอีกมากมาย!“สหายน้อยหวัง ความคิดของเจ้านั้นพิเศษจริง ๆ เฉียบแหลมและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่ถ้าต้องนำไปใช้จริง มันจะยากเกินไป…”หยางเฟิ่งกั๋วถอนหายใจ ก่อนจะกล่าว“นี่เป็นเรื่องปกติ พี่หยาง มีบางสิ่งที่ไม่มีใครหยุดได้ บางทีอาจจะยังไม่ถึงเวลานั้น”เวลาที่หวังหยวนพูดถึงยังมาไม่ถึง ดังนั้นแน่นอนว่ายังไม่ถึงขั้นตอนนั้น!แม้ว่าต้าเย่จะเต็มไปด้วยช่องโหว่ แต่ก็ยังคงเป็นอาณาจักรที่ทรงอำนาจ!ในตอนนี้ฮ่องเต้จะใส่ใจเรื่องนี้ได้อย่างไร!“เราคุยกันมานานแล้วโดยไม่รู้ตัว สหายน้อยหวัง ต้องขอโทษจริง ๆ ที่รบกวนเจ้ามานาน”หลังจากเห็นว่าพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าแล้ว หยางเฟิ่งกั๋วรู้สึกว่าการสนทนาของเขากับหวังหยวนในวันนี้ สนุกมาก จนเขาลืมเวลาไปเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 797
เพราะหวังหยวนเป็นญาติทางสายเลือดของพวกเขา!พวกจู่ปันและคนอื่น ๆ ต่างก็กังวลเรื่องความปลอดภัยของหวังหยวนในขณะนี้ ทุกคนได้รวมตัวกัน เพื่อวางแผนหาทางช่วยเหลือหวังหยวน“เรารอเช่นนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว! ต่อให้ต้องบุกเข้าไปในวังหลวงก็ต้องทำ เราต้องพาพี่หยวนกลับมาให้ได้!”ถังหม่างตะคอกอย่างเย็นชา สายตาฉายแววดุดัน“ใช่แล้ว พี่หยวนเป็นผู้มอบชีวิตใหม่ให้ข้า แม้ว่าต้องแลกชีวิต ข้าก็จะช่วยพี่หยวน!”เอ้อหู่พูด ขณะที่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธหวังหานซานสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขาเองก็อยากจะบุกเข้าไปในวังหลวงด้วย!แม้ว่าเขาจะรู้ว่าการทำเช่นนั้นผิด แต่เขาก็ยังไม่อาจต้านทานแรงกระตุ้นได้“พี่สะใภ้ พี่หยวนไม่อยู่ที่นี่ ท่านโปรดตัดสินใจด้วย เราควรบุกเข้าไปในวังหลวงหรือไม่ หากท่านพยักหน้า ทั้งพวกเรา หุบเขาชิงหลง และพันธมิตรเส้นทางการค้าป่าเขียว จะเริ่มดำเนินการทันที!”พวกเขาทุกคนมองหลี่ซื่อหาน!หลี่ซื่อหานหวังว่าจะช่วยสามีได้แต่นางเชื่อว่าสิ่งที่เขียนไว้ในจดหมาย ที่บอกให้นางไม่ต้องกังวล เขาจะกลับมาภายในเวลาไม่เกินครึ่งเดือน!“ทุกคน ข้ารู้ว่ามิตรภาพของพวกเจ้ากับหวังหยวนนั้นสำคัญมาก ความจริงแล้วข้าเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 798
ฮ่องเต้ซิงหลงรู้สึกโล่งใจมากเรื่องหวังหยวน เขารู้ว่าหวังหยวนไม่อาจไปจากเมืองซ่างจิงได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!เมื่อมาถึงบ้านที่กักตัวหวังหยวนอีกครั้ง แล้วเห็นเขายังคงตอกตะปูเหมือนเดิม ก็แอบส่ายหน้า พลางคิดในใจว่าแม้แต่คนที่เย่อหยิ่งและฉลาดมาก ก็ไม่อาจหลบหนีจากเงื้อมมือของเขาได้“หวังหยวน ช่วงนี้ข้าเห็นเจ้าเบื่อมาก ไม่อย่างนั้นเจ้าไปล่าสัตว์กับข้าดีหรือไม่?”ฮ่องเต้ซิงหลงไม่ได้มีความคิดแอบแฝง เขาแค่คิดว่ามันคงจะสนุก ถ้าได้ออกไปข้างนอกกับหวังหยวนหวังหยวนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาไม่คาดคิดว่าฮ่องเต้ซิงหลงจะชวนเขาไปล่าสัตว์ หลังจากคิดดูแล้ว เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธแม้ว่าจะกังวลที่ต้องออกไปข้างนอก แต่ออกไปสักวันก็คงไม่เป็นอะไร“ขอบพระทัยฝ่าบาท” หวังหยวนยกยิ้มฮ่องเต้ซิงหลงหัวเราะ แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นก็ไปจัดเตรียมการ แล้วคนกลุ่มใหญ่ก็ไปถึงอุทยานหลวงมีกองทหารองครักษ์อยู่รอบ ๆ หวังหยวนจึงไม่อาจหนีออกไปจากที่นี่ได้เช่นกันหวังหยวนขี่ม้าตัวสูง ไม่มีเจตนาจะล่าสัตว์ เขาแค่ออกมาสูดอากาศฮ่องเต้ซิงหลงรู้ดีว่าหวังหยวนไม่ได้สนใจล่าสัตว์นัก เขาจึงเตรียมการให้ตั้งกระโจมเพื่อพักผ่อนฮ่องเต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 799
แม้จะไม่รู้ว่าจะทำได้หรือไม่ แต่เขาก็ยังอยากลอง ไม่มีอะไรน่าสนใจไปกว่าการเอาชนะคนที่หยิ่งผยอง!หลังจากกลับมาถึงวังหลวง องค์ชายใหญ่ก็มาแล้ว“หย่งเอ๋อร์คำนับท่านอาจารย์ขอรับ”องค์ชายใหญ่ยังคงให้ความเคารพอย่างมาก แม้ว่าเขาจะอายุเพียงสิบขวบ แต่เขาได้ยินเรื่องราวมากมาย เกี่ยวกับกิจการของราชสำนัก และรู้เรื่องการกระทำบางอย่างของหวังหยวน“องค์ชาย โปรดอย่าเรียกอย่างนั้นเลย ข้าบอกไปแล้วว่าข้าไม่ใช่อาจารย์ของท่าน”หวังหยวนรีบพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่ยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับศิษย์“แล้วจะให้ข้าเรียกท่านว่าอะไรล่ะ?”องค์ชายใหญ่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถาม“หากไม่ว่าอะไร ก็เรียกท่านก็ได้”เพราะเขาเป็นองค์ชาย ดังนั้นเรียกว่าท่านก็พอแล้ว!“ได้ขอรับท่าน”องค์ชายใหญ่ไม่ได้พูดอะไรมาก“ท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือ?”องค์ชายใหญ่รู้สึกสนใจมาก เมื่อเห็นหวังหยวนใช้ค้อนตอกตะปู จึงอดไม่ได้ที่จะถาม“ไม่มีอะไรหรอก แค่ทำอุปกรณ์บางอย่าง องค์ชายทราบหรือไม่ว่าเหตุใดฝ่าบาท จึงให้ท่านเข้ามาขอคำแนะนำจากข้า?”แต่เมื่อไม่มีอะไรทำ หวังหยวนก็เริ่มพูดคุยกับองค์ชายใหญ่ใครจะรู้ว่าเมื่อหวังหยวนถามแบบสบาย ๆ เช่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 800
หวังหยวนจึงเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเด็กคนนี้ที่อายุเพียงสิบขวบ ถึงมีความรู้เยอะมาก เป็นเพราะเขาติดตามฮ่องเต้ซิงหลง และเรียนรู้กิจการระดับชาติที่สำคัญ!ต้องบอกว่าฮ่องเต้ซิงหลงเก่งมาก ในการถ่ายทอดความรู้แก่ลูก ๆ ของเขาแต่องค์ชายใหญ่คนนี้ฉลาดจริง ๆ ปกติเด็กวัยนี้คงได้แต่เล่นดินเล่นโคลนเท่านั้น!แต่เขาสามารถวิเคราะห์สถานการณ์ และเข้าใจหลายเรื่องพื้นฐานแน่นอนว่าจะสามารถเข้าใจเรื่องที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นได้!นี่ไม่ธรรมดาเลย!“ท่านฉลาดยิ่งนัก องค์ชาย ข้าหวังว่าท่านจะเป็นฮ่องเต้ที่ดีในอนาคต!”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม องค์ชายใหญ่ได้ยินดังนั้นก็ถามด้วยความสงสัย“ท่านรู้วิธีเป็นฮ่องเต้ที่ดีหรือไม่ขอรับ?”หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า “รักราษฎรเหมือนลูก มีความทะเยอทะยาน แต่ไม่มากจนเกินไป รู้ผิดชอบชั่วดี แต่งตั้งคนตามความดีความชอบ ไม่หักโหมจนเกินไป ปล่อยวางตามสมควรก็จะได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้น!”ทันทีที่ได้ฟังถ้อยคำเหล่านี้ ตากลมโตขององค์ชายใหญ่ก็หรี่ลง แสดงสีหน้าความสับสนที่หาได้ยากคำพูดเหล่านี้ค่อนข้างหนัก สำหรับเด็กอายุเท่าเขาจริง ๆ!มันไม่ใช่สิ่งที่เขาจะเข้าใจได้ในวัยนี้!หวังหยวนใช้เวลาทั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 801
ตัวเองก็ถึงเวลาแล้วที่ต้องออกจากเมืองซ่างจิง! หวังหยวนเตรียมของเรียบร้อย จากนั้นเดินขึ้นไปหยิบคบเพลิงและจุดเชื้อเพลิงที่เตรียมไว้ “ฝ่าบาท โปรดช่วยกระหม่อมด้วย อีกสักครู่กราบทูลให้เสด็จพ่อของท่านด้วยว่ากระหม่อมไปแล้ว” หวังหยวนยิ้มเล็กน้อย หลังจากพูดเช่นนี้จบ องค์ชายใหญ่ก็สับสน “ไป? คุณชาย แต่ท่านออกไปไม่ได้นะ?” องค์ชายใหญ่ไม่เข้าใจว่าการที่หวังหยวนจุดไฟสิ่งนี้มีความเกี่ยงโยงกับการจะจากไปตรงไหนกัน! “ข้าไม่ได้หมายความว่าจะเดินไป แต่ข้าจะบินหนีไป...” หวังหยวนยิ้ม และดูตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาเห็นก๊าซจากเปลวไฟค่อย ๆ เป่าลมผืนผ้าใบของลูกบอลร้อนอย่างช้า ๆ! “บินหนีหรือ? ท่านหมายถึง... สิ่งนี้... บินได้หรือ?” องค์ชายใหญ่ไม่อยากเชื่อเลย! ของสิ่งนี้จะสามารถบินได้อย่างไร? “ฝ่าบาท พระองค์ทรงหลักแหลมยิ่งนัก ของสิ่งนี้บินได้จริง ๆ พระองค์คอยดูพ่ะย่ะค่ะ” หวังหยวนยิ้มและเอ่ยพูด หลังจากพูดเช่นนี้จบ เชื้อเพลิงนั่นก็เริ่มทำงาน ก๊าซขนาดใหญ่ก็ลุกไหม้และลอยไปบนผืนผ้าขนาดใหญ่! ผืนผ้าขนาดใหญ่ก็ลอยขึ้น! ด้วยการลอยตัวอย่างกะทันหัน มันก็โผล่ออกมาทันที!หลังจากนั้น องค์ชายใหญ่ก็ตกตะ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2248
ดูท่าแล้ว เกาเล่อคงจะทุ่มเทไปไม่น้อยเลย!เดินชมอยู่ราวหนึ่งชั่วยาม หวังหยวนจึงพาหลิ่วหรูเยียนกลับไปยังห้องโถง “คืนนี้พวกเราพักที่นี่ ดีหรือไม่?”แม้ว่าเมืองอู่เจียงจะอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านต้าหวัง แต่ก็ยังมีระยะทางที่ต้องใช้เวลาอีกหนึ่งวันหลายวันมานี้ หวังหยวนและคนอื่น ๆ เดินทางมาโดยตลอด ย่อมต้องพักผ่อนให้เต็มที่หลิ่วหรูเยียนรีบพยักหน้า พลางเอ่ยอย่างสมเหตุสมผลว่า “หากสามารถอยู่ที่นี่ได้ย่อมเป็นเรื่องดี!”“ที่นี่น่าสนุกกว่าเผ่าทางเหนือมาก!”หวังหยวนส่ายหน้ายิ้มขื่นเห็นได้ชัดว่าแต่งงานเป็นภรรยาผู้อื่นแล้ว อีกไม่นานก็จะกลายเป็นแม่คน แต่กลับยังคงทำตัวเหมือนเด็กน้อย!น่าสนใจ ช่างน่าสนใจยิ่งนัก!“จริงสิ ไฉจวิ้นเล่าหายไปไหน?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แต่กลับไม่เห็นร่องรอยของไฉจวิ้นเขาจำได้อย่างชัดเจนว่าทุกคนเข้ามาในหอไร้เทียมทานพร้อมกัน แต่ไม่รู้ว่าไฉจวิ้นหายไปตอนไหน?“คงจะออกไปเที่ยวเล่นกระมัง?”“ท่านก็อย่าไปใส่ใจน้องชายคนนี้ของท่านเลย เขายังเป็นเด็ก การเล่นสนุกคือสัญชาตญาณของเขา!”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจช่างเป็นพวกเดียวกันโดยแท้!ทันใดนั้น ทหารองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2247
หอไร้เทียมทานตั้งอยู่ทางเหนือของเมืองอู่เจียง ปกติแล้วแม้ว่าที่นี่จะรกร้าง แต่ก็เงียบสงบยิ่งนักแต่หลังจากที่หอไร้เทียมทานได้ก่อสร้างขึ้น ที่นี่มีผู้คนมากมายเมื่อมองออกไป รอบนอกของหอไร้เทียมทานมีชาวบ้านมากมายยืนชมอยู่ ยามนี้กำลังพูดคุยกันถึงเรื่องราวบางอย่างอย่างไรเสีย พวกเขาก็เพิ่งเคยเห็นสถาปัตยกรรมอันสวยงามยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้เป็นครั้งแรก!หอไร้เทียมทานมีพื้นที่กว้างใหญ่ เพียงแค่มองผ่านประตูใหญ่ก็สามารถมองเห็นภาพภายในได้อย่างง่ายดาย ต้องยอมรับว่าความโอ่อ่านี้ไม่ด้อยไปกว่าวังหลวงเลย!แม้แต่หวังหยวนยังอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง“เจ้าใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งเดือนไม่ใช่หรือ?”“เหตุใดจึงสามารถสร้างพระราชวังที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้ได้?”หวังหยวนมองเกาเล่อด้วยความสงสัยเกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นก็เพราะคนผู้นี้ที่อยู่ข้างกายข้าขอรับ!”ขณะที่พูดคุยกัน เกาเล่อแนะนำคนผู้หนึ่งให้หวังหยวนรู้จัก คนผู้นั้นสวมชุดผ้าป่าน ผิวสีคล้ำ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มซื่อ“นี่คือช่างเทวดาอันดับหนึ่งใต้หล้า ความเร็วในการก่อสร้างเร็วกว่าช่างทั่วไปมาก!”“ภายใต้การนำของเขา พระราชวังนี้ไม่เพียงแต่มีคุณภาพ ยังสร้างเสร็จอย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2246
ตอนนี้หวังหยวนกลับพูดจาเยาะเย้ยเช่นนี้ นางจะไม่โกรธได้อย่างไร?“ดีนัก!”“พวกเราเพิ่งจะอยู่ร่วมกันไม่ถึงครึ่งปี ท่านก็เริ่มรังเกียจข้าแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ให้ข้าไปตอนนี้เลยแล้วกัน!”“ถือเสียว่าพวกเราไม่เคยรู้จักกัน!”หลิ่วหรูเยียนยังคงแข็งกร้าวเช่นเดิม พูดจบนางก็ลุกขึ้น เตรียมจะกระโดดลงจากรถม้าหวังหยวนรีบคว้าแขนของหลิ่วหรูเยียนไว้ พลางเอ่ยขอโทษอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าพูดผิดไป เจ้าเป็นคนใจกว้าง อย่าได้ถือสาข้าเลย!”“อีกอย่าง ต่อให้ร่างกายของเจ้าจะมีรอยแผลเป็น แล้วจะเป็นอย่างไร? ใจของข้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง!”“ข้ารู้ดีว่ารอยแผลเป็นบนร่างกายของเจ้าเกิดขึ้นเพราะข้า หากไม่มีรอยแผลเป็นนี้ บางทีข้าอาจจะลืมเลือนความดีของเจ้าที่มีต่อข้า แต่หากรอยแผลเป็นนี้ยังคงอยู่ ย่อมทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้น!”“อย่างน้อยก็ทำให้ข้าจดจำความดีของเจ้าได้ตลอดไป!”หลิ่วหรูเยียนพ่นลมหายใจ แต่ในใจกลับรู้สึกยินดีนางรู้ดีว่าหวังหยวนไม่ใช่คนอกตัญญู ไม่เช่นนั้นในคืนนั้นนางคงไม่ยืนหยัดต่อสู้เต็มที่อยู่เคียงข้างหวังหยวน!ความทุ่มเทถือว่าได้รับผลตอบแทน!หลายวันผ่านไป หวังหยวนและพรรคพวกได้เดินทางมาถึงเชิงเขา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2245
ครึ่งเดือนผ่านไป เนื่องจากเกาเล่อได้รวบรวมช่างฝีมือมามากมาย การก่อสร้างหอไร้เทียมทานจึงคืบหน้าไปอย่างรวดเร็วยามนี้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วคาดว่าอีกครึ่งเดือน หอไร้เทียมทานก็จะสร้างเสร็จสมบูรณ์!และในช่วงเวลานี้ อาการของหลิ่วหรูเยียนค่อย ๆ ดีขึ้น หวังหยวนได้ติดต่อกับคนของหมู่บ้านต้าหวัง เพื่อทำให้ทุกคนสบายใจตั้งแต่หลิ่วหรูเยียนล้มป่วย หวังหยวนนั้นไม่มีแก่ใจจะทำสิ่งใด ไม่ได้ติดต่อกับคนของหมู่บ้านต้าหวัง ซึ่งทำให้ต้าหู่และเอ้อหู่สองพี่น้องร้อนใจยิ่งนัก!ยามนี้เมืองหลิงอยู่ภายใต้การปกครองของพวกเขาทั้งสอง แม้ว่าจะมีถงจื่อเจี้ยนและคนอื่นช่วยเหลือ แต่ทั้งสองนั้นเป็นห่วงความปลอดภัยของหวังหยวนมากกว่าแม้ว่าพวกเขาทั้งหลายจะไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด แต่ก็รักใคร่กันยิ่งกว่าพี่น้อง!แม้ว่ายามนี้จะมีอำนาจอยู่ในมือ แต่สำหรับพวกเขาแล้ว สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่สำคัญ!ขอเพียงพี่น้องได้อยู่ร่วมกัน ต่อให้ต้องสูญเสียแผ่นดินไป แล้วจะมีความหมายอะไร?เวลาผ่านไปครึ่งเดือน ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง และในช่วงครึ่งเดือนนี้ หอไร้เทียมทานสร้างเสร็จสมบูรณ์ หวังหยวนออกจากเผ่าแล้ว ยามนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังเม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2244
หากจะกล่าวให้ยิ่งใหญ่ขึ้นก็เพื่อปวงประชา!ดินแดนทั้งเก้าได้กลับคืนสู่ความสงบสุขได้ก็เพราะเขา เขาจึงต้องการให้ความสงบสุขนี้คงอยู่สืบไป ปวงประชาจะได้อยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุขตลอดกาล!“ไม่ทราบว่าท่านหมอเทวดาอันมีความคิดเห็นเช่นไร?”หวังหยวนเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาของเขา อันจูหมิงจึงรีบโบกมือเอ่ยว่า “ในเมื่อมีเรื่องดีเช่นนี้ มีหรือที่ข้าจะไม่เข้าร่วม? ข้าจะต้องมีที่นั่งในหอไร้เทียมทานนี้อย่างแน่นอน! ถือว่าเป็นการพิสูจน์ความสามารถของข้าด้วยก็แล้วกัน!”“อีกอย่าง ข้ารู้ว่าท่านมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า ปวงประชาต่างเคารพท่านราวกับเป็นฮ่องเต้ แม้แต่คนของอาณาจักรต้าเป่ยก็คิดเช่นนั้น!”“หอไร้เทียมทานย่อมต้องเจริญรุ่งเรืองภายใต้การดูแลของท่าน แล้วชื่อเสียงของข้าก็จะยิ่งโด่งดัง!”“เรื่องดีเช่นนี้ มีหรือที่ข้าจะพลาด?”คิดไม่ถึงว่าอันจูหมิงจะตอบรับอย่างง่ายดาย!หวังหยวนยินดียิ่งนัก “เช่นนั้นต้องขอบคุณท่านหมอเทวดาอันที่ให้เกียรติ!”เมื่อได้หมอเทวดาอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าเข้าร่วม คาดว่าอีกไม่นานหอไร้เทียมทานนี้ก็จะสามารถรวบรวมผู้มีความสามารถไว้ได้มากมายแน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2243
“รับความไว้วางใจจากผู้อื่น ต้องรักภักดีต่องานของผู้อื่น”อันจูหมิงหยิบขวดยาออกมาจากอกเสื้อ พลางเอ่ยขึ้นว่า “นี่คือยาเม็ดที่ข้าปรุงให้ฮูหยิน ทานวันละหนึ่งเม็ด หลังอาหารเย็น ในนี้มียาสามสิบเม็ด หนึ่งเดือนต่อมา ฮูหยินก็จะหายดี!”หลังจากที่หวังหยวนและคนอื่น ๆ กลับมาเมื่อวาน ก็ให้เกาเล่อนำดอกหน้าผาชันมามอบให้อันจูหมิงเขาทำได้เพียงนำดอกหน้าผาชันกลับมา ส่วนการนำมาใช้เป็นยานั้นต้องอาศัยความสามารถของอันจูหมิงอีกทั้งอันจูหมิงก็ไม่ดื่มสุราเลย เพียงคืนเดียว ยาเม็ดนี้ก็ปรุงเสร็จ!“ยังต้องกินยาอีกหรือ?”หลิ่วหรูเยียนเดินมาด้วยสีหน้าจนใจ เมื่อเห็นขวดยาอันสวยงามประณีตก็ไม่รู้สึกสนใจแม้แต่น้อยเนื่องจากนางยังมีบาดแผล ทุกวันนี้จึงต้องดื่มยามากมาย ทำให้รู้สึกเบื่อหน่ายคิดไม่ถึงเลยว่าอาการป่วยของนางยังไม่หายดี แต่ปริมาณยากลับเพิ่มขึ้น ช่างน่าเจ็บใจนัก!หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คือสิ่งที่พวกเราแลกมาด้วยชีวิต เจ้าต้องกินให้ดี ไม่เช่นนั้นทั้งข้า เกาเล่อ และเฉินอวิ่นจะเสียแรงเปล่า”“เกิดอะไรขึ้น?”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยถามด้วยความสงสัยส่วนอันจูหมิงที่อยู่ด้านข้างโบกมือ เมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2242
หวังหยวนใช้นิ้วเคาะเบา ๆ ที่หน้าผากของตน จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นส่วนเกาเล่อยกยิ้ม แล้วเอ่ยอย่างเฉยเมยว่า “นี่ก็เป็นเรื่องง่าย หากต้องการจะได้รับฉายาไร้เทียมทานย่อมต้องไปให้ถึงจุดสูงสุดของด้านนั้นๆ ต่อให้มีผู้เชี่ยวชาญมาสองคน พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องรับไว้ทั้งหมด สู้ให้พวกเขาทั้งสองประลองฝีมือกัน ผู้ใดแข็งแกร่งกว่า ผู้อ่อนแอกว่า ย่อมรู้ได้ในพริบตา!”“ท่านผู้นำคิดเห็นเช่นไรขอรับ?”หวังหยวนตบมือ เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร?เขาก็คิดเช่นนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ?หากสามารถรวบรวมผู้ที่ไร้เทียมทานเหล่านี้มาอยู่เคียงข้างได้ เขาสามารถจินตนาการถึงภาพนั้นได้แล้ว!ต่อให้ภายภาคหน้าเขาจะไม่ได้เป็นเจ้าผู้ครองเมืองหลิงอีกต่อไป เพียงแค่หอไร้เทียมทานก็สามารถทำให้ผู้คนทั่วหล้ายังคงเคารพเขา และปกป้องแผ่นดินให้สงบสุขได้ด้วย!“ดื่มสุรา! ดื่มสุรา!”หวังหยวนอารมณ์ดียิ่งนัก เขายกจอกสุราขึ้น พลางโบกมือให้กับทุกคน ทุกคนจึงดื่มสุราตามเฉินอวิ่นไม่ได้ทำตัวเป็นคนนอก ในไม่ช้าก็สามารถเข้ากับทุกคนได้ดี ผู้ที่มีความสัมพันธ์อันดีที่สุดกับเขาคือไฉจวิ้นแม้ว่าไฉจวิ้นจะอายุน้อยกว่าเขามาก แต่ไฉจวิ้นมีนิสัยห้าวหาญ อีกทั้งยังไม่
