เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 647
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 648
สีหน้าของฟ่านซือเซวียนเปลี่ยนไปมาก เมื่อหวังหยวนพูดเช่นนี้!ต้องบอกว่าสิ่งที่หวังหยวนพูดนั้นสมเหตุสมผล!เขาบุกเข้ามาที่นี่โดยไม่มีหลักฐานหรือคำสั่ง จึงไม่สมเหตุสมผล!ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากราชสำนัก แต่เขาก็ยังเป็นข้าราชการระดับเก้า ตำแหน่งนายทะเบียน หากเขาบุกเข้ามา ก็อาจถูกเขาฆ่าตายในบ้านได้ นี่เสี่ยงเกินไปแม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่เขาทำอะไรไม่ได้หากได้รับบาดเจ็บ!“หวังหยวน สุดท้ายเจ้าก็แค่กลัว มันไร้สาระจริง ๆ หากเป็นเช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าจะพาคนมาค้นหาบ้านของเจ้า”ฟ่านซือเซวียนพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา แล้วพูดด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะขนทองออกไปคืนนี้หรือ?”“แล้วเหตุใดเจ้าถึงคิดว่าพรุ่งนี้จะมีคนมาค้นบ้านข้าแน่นอน? สหาย ไม่ว่าจะทำอะไร เจ้าต้องใส่ใจกับหลักฐาน ข้ารู้ว่าเจ้าที่เป็นคนดูแลธนาคารเทียนเซี่ย มีความสามารถค่อนข้างมาก แต่การโน้มน้าวใจเฉิงเหลียวก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”หวังหยวนยังคงดูถูกเหยียดหยาม แล้วมองเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าทันใดนั้นสีหน้าของฟ่านซือเซวียนก็มืดมน เขามองหวังหยวนแล้วว่าตนไร้อำนาจทันที!รู้สึกเหมือนออกหมัดลงบนฝ้าย อึดอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 649
“จริงหรือ? แม้ว่าข้า หวังหยวน จะไม่มีความสามารถ แต่ข้าก็สามารถทำธุรกิจได้ดี มิฉะนั้น คนที่อยู่เบื้องหลังเจ้าคงไม่สั่งให้เจ้ามาจัดการกับข้าหรอก และเจ้าก็จะไม่ใช้ธุรกิจเพื่อหลอกลวงข้า”หวังหยวนยกยิ้ม ไม่พูดอะไรต่อ จากนั้นหันไปหยิบตะเกียบขึ้นมากินอาหารต่อ“หากเจ้ากล้าเดิมพันก็ให้ทำสัญญาเลย หากไม่กล้าก็ออกไป มันรบกวนการกินของข้า”“วันนี้... มีละครสนุกมาให้ดูด้วย มื้อนี้เลยอร่อยขึ้นไปอีก”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วชนแก้วกับวังฉงโหลวและคนอื่น ๆพวกเขารู้สึกโล่งใจ หลังจากได้ยินการสนทนาระหว่างหวังหยวนและฟ่านซือเซวียน และรู้สึกผ่อนคลายลงมากในขณะนี้ใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนเป็นสีแดงหลังจากดื่มสุราฟ่านซือเซวียนยืนอยู่ตรงนั้น แล้วเริ่มครุ่นคิดเขาฉลาดมาก ฉลาดมากจนหาตัวจับยาก สีหน้าของหวังหยวนไร้ซึ่งพิรุธ แต่เมื่อเขามองวังฉงโหลวและคนอื่น ๆ เขาก็ขมวดคิ้ว“ตอนนี้... ไม่ใช่เวลากิน พวกเขาทำอย่างนี้... อาจจะแค่แสดงละครตบตาข้า!”“พวกเขาต้องการแกล้งทำเป็นว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้น และยังจัดงานเลี้ยงฉลอง เพื่อพยายามขจัดความสงสัยในใจของข้า อันที่จริงนี่คือจุดประสงค์ของพวกเขา!”ในที่สุดฟ่านซือเซวีย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 650
หวังหยวนไม่สนใจคำพูดของฟ่านซือเซวียนเลย เพราะเขารู้ว่าไม่ว่าฟ่านซือเซวียนจะคิด หรือคาดเดาอะไรก็ตาม สุดท้ายก็จะไม่พบหลักฐานอยู่ดียิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้ด้วยว่าชายคนนี้เป็นคนฉลาด และข้อบกพร่องที่ใหญ่ที่สุดของคนฉลาด ก็คือความเย่อหยิ่ง!หวังหยวนเองก็อยากจะเย่อหยิ่ง แต่หลังจากความล้มเหลวครั้งล่าสุด เขาก็ตั้งคำถามกับตัวเองวิธีนี้ถือเป็นการลงโทษคนฉลาดที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย!ฟ่านซือเซวียนไม่รู้ว่าหวังหยวนกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขานั่งลงอธิบายอย่างใจเย็น“มันง่ายมาก ประเด็นแรกคือเวลาที่เพื่อน ๆ ของเจ้ามานั้นบังเอิญเกินไป ไม่ว่าจะเป็นการลอบวางเพลิง หรือการปล้น มันเกิดขึ้นโดยบังเอิญเกินไป นี่คือจุดแรกที่ทำให้ข้าเดาได้”หลังจากที่ฟ่านซือเซวียนพูดจบ พวกเขาก็ไม่สนใจ เพราะทุกคนคิดเรื่องนี้ได้อยู่แล้วแต่นี่เป็นเพียงข้อสงสัย!“ประเด็นที่สอง คือคนกลุ่มนี้ไม่ได้ออกจากเฉิงโจว และทองคำก็หายไป ข้าคิดว่าไม่ใช่พวกโจรจากค่ายต้าเฟิง แม้ว่าพวกเขาจะหยิ่งผยองมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ แต่พวกเขาไม่กล้าเข้ามาในเฉิงโจว นับประสาอะไรกับการกล้าไปธนาคารของพวกข้า เพื่อปล้นทอง!”“และเมื่อมองทั่วเฉิงโจวแล้ว เจ้า หวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 651
“เจ้าซ่อนทองคำไว้ในไห!” ฟ้านซือเซวียนเอ่ยพูด ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ วังฉงโหลวและคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกสะดุ้งในใจ “คุณชายฟ่านล้อเล่นแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ดูแต่ละอันพร้อมกับท่านก็แล้วกัน” หวังหยวนกล่าวและเปิดไหหนึ่งที่อยู่ในมือ ฟ้านซือเซวียนรีบก้มหน้าลงมองทันที นอกจากกลิ่นฉุนที่แตะจมูกแล้ว มีเพียงของเหลวขุ่นเล็กน้อยอยู่ในขวดเท่านั้น ไหที่สองก็เช่นกัน ไหที่สามก็เช่นกัน... ในที่สุดหวังหยวนก็เปิดไหทั้งหมดออก แต่ไม่มีทองคำแม้แต่แท่งเดียว! ในเวลานี้ ในที่สุดสีหน้าของฟ้านซือเซวียนก็เปลี่ยนไป! “เป็นไปได้อย่างไรที่ไม่มี!” เขาไม่เชื่อ เขาคิดว่าการวิเคราะห์ของเขาสมเหตุสมผลแล้ว! นอกจากนี้ เขายังเชื่อว่าหวังหยวนต้องเป็นคนทำแน่ ๆ! แต่เหตุใด... ถึงไม่มี! “คุณชายฟ้าน ท่านฉลาดมาก เมื่อเงื่อนไขเหล่านี้รวมกันย่อมทำให้ท่านสงสัยตัวข้าได้จริง ๆ แต่ความฉลาดของท่านกลับตกเป็นเหยื่อความฉลาดของตนเอง สิ่งที่ข้าต้องการคือทองหนึ่งแสนแปดหมื่นแท่ง” “ข้ากล้าเดิมพันกับท่าน แน่นอนว่าข้ามีความมั่นใจ” “แม้ว่าข้าจะความทรนง แต่ท่านคิดว่าใครกันที่จะสามารถซ่อนทองคำนับแสนในลานนี้ได้?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 652
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ต้าหู่และคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึง! คิดไม่ถึงว่าหวังหยวนจะใช้วิธีนี้ หากว่าเผยแพร่ออกไปจริง ๆ นั่นหมายความว่าคุณชายตระกูลฟ่านผู้นั้นก็ถึงจุดจบมิใช่หรือ? วันรุ่งขึ้น ข่าวเกี่ยวกับธนาคารเทียนเซี่ยแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และทุกคนก็รู้เรื่องนี้ทันที! พวกเขาต่างตกใจมากจนคิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าปล้นค่ายต้าเฟิงจริง ๆ! เรื่องนี้ไม่สามารถสรุปได้เพียงการเอะอะโวยวายอีกต่อไป! พูดได้คำเดียวว่าแกว่งเท้าหาเสี้ยน! ชาวบ้านทั้งเฉิงโจวต่างเริ่มค้นหาทุกที่ทันที ท้ายที่สุดตามรายงานของธนาคารเทียนเซี่ย เงินหลายแสนตำลึงทองเหล่านี้ไม่ได้ออกจากเฉิงโจว! ในขณะนี้ ภายในจวนของผู้ว่าราชการฟ่านต้าเสียนและฟ่านซือเสวี่ยนกำลังนั่งอยู่ในห้องโถง เช่นเดียวกับเฉิงเหลียวและเฉิงอู่จี้ “ใต้เท้าเฉิง ข้ายังต้องการความช่วยเหลือจากท่านในเรื่องนี้... ท้ายที่สุดแล้ว นี่ไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยเท่านั้น…” ฟ่านต้าเสียนยกมือขึ้นแล้วยิ้มพร้อมพูดอย่างสุภาพ แม้ว่าเขาจะไม่พูด แต่เฉิงเหลียวก็ย่อมทำสุดความสามารถ ในเมื่อเงินจำนวนนี้... หากเขาไม่สามารถหาจากในเฉิงโจวได้ และอาจทำให้บางคนขุ่นเคือง เช่นนั้นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 653
เมื่อพูดอย่างนั้น เขากำลังจะออกคำสั่งให้จับกุมหวังหยวน ใครจะรู้ว่าในขณะนั้น จู่ ๆ บ่าวรับใช้ก็วิ่งเข้ามา “ท่านใต้เท้าเกิดเรื่องแล้วขอรับ! เกิดเรื่องแล้ว!” เฉิงเหลียวขมวดคิ้วและดุเขาทันที “ลุกลี้ลุกลน เป็นอะไรไป พูดมาว่าเกิดอะไรขึ้น!” บ่าวรับใช้รีบเอ่ยปากพูดว่า “ข้างนอก...ข้างนอกมีข่าวลือว่า...ธนาคารเทียนเซี่ยรวมกลุ่มกับผู้อื่น ยักยอกทรัพย์สินภายใต้การดูแลของตัวเอง...” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ทั้งเฉิงเหลียวและฟ่านต้าเสียนต่างก็ตกตะลึง! “สารเลว! ใครเป็นคนปล่อยข่าวว่าข้าฟ่านต้าเสียนยักยอกทรัพย์สินภายใต้การดูแลของตัวเอง!” ฟ่านต้าเสียนโกรธมากและตบโต๊ะอย่างแรง “ข้าน้อย... ข้าน้อยก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ข่าวลือแพร่สะพัดอยู่ข้างนอก…” ในขณะนี้ ทั้งพ่อค้าและชาวบ้านต่างก็พูดถึงเรื่องนี้ “เฮ้ย... เจ้าได้ยินเรื่องนี้หรือยัง? เงินจากธนาคารเทียนเซี่ยไม่ได้สูญหาย เป็นหนึ่งในพวกเขาเองที่ยักยอกทรัพย์สินภายใต้การดูแลของตัวเอง โดยอ้างว่าช่วงนี้มีการปล้นในค่ายต้าเฟิง!” “หา? จริงเหรอ! เป็นไปได้อย่างไร!” “จะเป็นไปไม่ได้ได้อย่างไรเล่า ข้ายังได้ยินมาว่ามีผู้สมรู้ร่วมคิดอีกด้วย! ไม่อย่างนั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 654
หวงปี๋จื่อและคนอื่น ๆ ต่างน้อมรับคำสั่งทันที และตอนนี้ได้นำคนนับพันพุ่งไปยังเฉิงโจวอีกครั้ง! “ใกล้แล้ว...เฉิงโจวใกล้จะจะขอความช่วยเหลือแล้ว เมื่อถึงตอนนั้นเราก็จะสามารถควบคุมเฉิงโจวได้ ลมฝนก็ไม่อาจหยุดยั้งได้!” เจิ้งเซิ่งหัวเราะด้วยสายตาที่มุ่งมั่น! ในขณะที่ ภายในเฉิงโจวยังไม่รู้เรื่องนี้ และยังตกใจกับการปล้นทองคำ ไป๋เฟยเฟยก็รู้ข่าวนี้เช่นกัน จากนั้นหัวเราะเสียงดังออกมาทันที “หวังหยวนผู้นี้โหดเหี้ยมจริง ๆ เขาพูดคำเดียวก็ได้เงินมาหกแสนกว่าตำลึงทองจากธนาคารเทียนเซี่ยในคราวเดียว น่าสนใจ น่าสนใจจริง ๆ!” ทันทีที่ได้ยินเช่นนี้ สตรีในชุดกระโปรงสีม่วงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “หวังหยวน? เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าเป็นเขา?” ไป๋เฟยเฟยกล่าวอย่างราบเรียบว่า “นอกจากเขาแล้วจะมีใครอีกเล่า? คงมีคนในเฉิงโจวไม่มากนักที่กล้าปล้นธนาคาร นอกจากนี้เงินจำนวนนี้ก็ไม่ไหลออกไปข้างนอก และยังอยู่ในเมืองนี้ ข้านึกไม่ออกเลยว่าจะมีใครอื่นที่กล้าทำเช่นนี้อีก!” “สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ไม่มีกำลังที่จะทำสิ่งนี้ได้!” คนอื่นไม่รู้ แต่นางรู้ดีว่าหวังหยวนเป็นคนเดียวที่ทำได้! คนรอบตัวของเขาไม่ใช่คนธรรมดาเลย! “เป็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 655
ไม่นานหลังจากนั้น รถม้าของไป๋เฟยเฟยก็ถึงที่หน้าลานบ้านของหวังหยวน หลังจากที่ถูกเชิญเข้าไปในลานบ้านและเห็นหวังหยวน ไป๋เฟยเฟยก็หัวเราะออกมา “สหายหวัง ช่างเป็นกลอุบายที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ!” หวังหยวนหัวเราะ “สหายไป๋ เหตุใดเจ้าถึงกล่าวเช่นนี้เล่า?” ไป๋เฟยเฟยไม่พูดเพ้อเจ้อและพูดขึ้นทันทีว่า “สหายหวัง ระหว่างท่านกับข้ายังเชื่อใจกันไม่ได้อีกหรือ? ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเป็นท่านใช่หรือไม่” หวังหยวนหัวเราะขึ้นมาทันที “พวกเจ้ารู้ ก็รู้ไปเถอะ แต่ข้าไม่มีทางยอมรับหรอกนะ” “อีกอย่าง...พูดเรื่องเชื่อใจ สหาย...ไป๋ ระหว่างข้าและเจ้าเชื่อใจกันด้วยจริงหรือ?! หวังหยวนปิดปากนางด้วยคำพูดดังกล่าว ซึ่งทำให้ไป๋เฟยเฟยรู้สึกหดหู่ใจในทันที อย่างไรก็ตาม เมื่อฟังความหมายของคำพูดของหวังหยวน นางก็รู้ดีว่าต้องเป็นอู๋หลิงชายหนุ่มผู้นั้นที่พูด! “เอาล่ะ ในเมื่อท่านรู้ทุกอย่างแล้ว เหตุใดยังทดสอบข้าอยู่อีก ข้าขอคาราวะ ท่านพอใจแล้วใช่ไหม!” ไป๋เฟยเฟยรู้สึกหมดหนทางแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สหายหวัง ครั้งนี้ท่านควรบอกความจริงกับข้าแล้วใช่ไหม” “เจ้าไม่ต้องห่วง จุดอ่อนของข้าอยู่่านเสียเท่าไหร่ ปล้นมาแล้
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
