เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 622
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 623
อู๋หลิงรู้ถึงความสามารถของตัวเขาเองเป็นอย่างดี แล้วฝ่ายเสนาธิการฝ่ายซ้ายก็ย่อมรู้ดีเช่นกันนอกจากกลยุทธ์ของตนเองในการรักษาเสถียรภาพของประเทศแล้ว พวกเขาทุกคนต่างรู้เรื่องนี้ และไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้ส่วนเสนาธิการฝ่ายขวานั้น การสามารถดำรงตำแหน่งในราชสำนักได้นานหลายปี โดยไม่สูญเสียอำนาจนั้น ถือเป็นความสามารถพิเศษส่วนตัวเป็นอย่างยิ่งนอกจากนี้พวกเขากลัวมาก จนพวกเขาอยากยืมมือฝ่าบาทจัดการเขาจนตาย ซึ่งก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ได้ว่าพวกเขาแสร้งทำเป็นเลอะเลือน ทั้ง ๆ ที่พวกเขาเข้าใจอยู่แล้ว!วันนี้หากมีคนหนึ่งที่ไม่รู้จักความสามารถ และความรู้ที่แท้จริงของหวังหยวน ก็จะคิดว่าเป็นเพียงคนที่ดื้อรั้นเอาแต่ใจตัวเองเป็นอย่างมากเท่านั้น“น้องไป๋เป็นคนดีมาก” หวังหยวนดึงสติของเขาและพูดด้วยรอยยิ้มไป๋เฟยเฟยกล่าวต่อ "สถานการณ์ปัจจุบันของพี่หวังไม่จำเป็นต้องพูดเพิ่มเติม เดิมทีด้วยฝ่ายเสนาธิการฝ่ายซ้ายและคนอื่น ๆ ไม่กล้าแตะต้องท่าน แต่ตอนนี้คำสั่งของฝ่าบาททำให้สถานการณ์ของท่านแย่ลง ฝ่ายเสนาธิการฝ่ายซ้ายเองก็ยากที่จะปกป้องท่านได้”“ประกอบกับทางฝั่งเสนาธิการฝ่ายขวาที่มีความจำเป็นเร่งด่วนต้องจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 624
หวังหยวนไม่คาดคิดว่าไป๋เฟยเฟยจะย้อนกลับมาถามตัวเขาแทนอันที่จริง ความทะเยอทะยานของหวังหยวนไม่ได้รุนแรงเท่าพวกเขาเขาแค่อยากมีชีวิตที่สุขสบาย ส่วนเรื่องเงินนั้น หวังหยวนคิดว่ายิ่งมากก็ยิ่งดี เพราะในโลกนี้ไม่มีเงินอยู่ไม่ได้หรอกแต่เมื่อเทียบกับตระกูลไป๋แล้ว ความทะเยอทะยานของเขาดูน้อยกว่ามากตระกูลไป๋เป็นตระกูลขุนนางที่มีเงินมากมาย และพวกเขายังเป็นพ่อค้าเหล็กรายใหญ่ที่สุด!รู้ไหมว่าเมื่อสงครามเกิดขึ้น สิ่งที่จำเป็นมากที่สุดคือเงินและอาวุธ!โดยพื้นฐานแล้วตระกูลไป๋ก็เป็นเจ้าของของทั้งหมดนั้น ด้วยความแข็งแกร่งเช่นนี้ การมีความทะเยอทะยานจึงไม่ใช่เรื่องเกินจริง“ข้าแค่พูดไปงั้น เจ้าก็พูดต่อสิ” หวังหยวนยิ้มและพูดจากนั้นไป๋เฟยเฟยก็พูดต่อว่า "นอกเหนือจากราชสำนักต้าเย่แล้ว พ่อค้าเกลือและพ่อค้าผ้าไหมล้วนถูกตระกูลใหญ่ควบคุมไว้ และท่านก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับการขายเกลือ ในฐานะพ่อค้าเกลือรายใหญ่ที่สุดของต้าเย่ ตระกูลจีแห่งเมืองกู่โจวจะไม่นั่งอยู่เฉย ๆ แน่ ฉะนั้น... พวกเขาจะเป็นคนแรกที่จะลงมือจัดการท่าน!”“นอกจากนี้ ธนาคารและสถานรับแลกเงินทั้งหมดในโลกมีตระกูลใหญ่พวกนี้ควบคุมด้วยกัน ตระกูลไป๋เอง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 625
หวังหยวนที่ได้ฟัง เขาก็ได้เลยรู้ว่าตระกูลจีได้ลงมือแล้ว“ข้าหวังว่าพวกเขาจะแค่ใช้วิธีการทางธุรกิจ หากพวกเขามีเจตนาอื่นก็อย่าหาว่าข้าหยาบคาย”หวังหยวนก็มีขีดจำกัดเช่นกัน หากเป็นเพียงวิธีทางธุรกิจก็ไม่เป็นไร ในท้ายที่สุดแล้วทุกคนก็เป็นนักธุรกิจแต่หวังหยวนทนต่อการใช้วิธีที่ไร้ยางอายแบบนี้ไม่ได้อย่างน้อย เขายังรับได้สำหรับการกระทำของตระกูลจีในตอนนี้ โดยพื้นฐานคงไม่ยอมให้ตัวเองเปิดประมูลได้การเคลื่อนไหวนี้มีผลกระทบบ้างแต่ไม่มาก“งานชุมนุมกวีนิพนธ์หนานซานจะจัดขึ้นในอีกสองวัน ตอนนั้นเราค่อยขายกันเถอะ”หวังหยวนวางแผนที่จะทำตามวิธีการเดียวกันกับการขายดาบยาวมีคนมากมายมาที่งานชุมนุมกวีนิพนธ์หนานซาน เขาไม่เชื่อว่าคนเหล่านี้ไม่กล้าซื้อของของตัวเอง!หวังหยวนกล่าวอย่างนิ่ง ๆ รองานชุมนุมกวีนิพนธ์หนานซานในสองวัน งานชุมนุมกวีนิพนธ์หนานซานก็เริ่มขึ้นในที่สุดนี่ไม่ใช่งานเทศกาลติ้งหลงไถครั้งล่าสุด ที่จัดขึ้นโดยชาวเฉิงโจวที่เชี่ยวชาญด้านบทกวีแต่ถึงกระนั้น มันก็ยังมีคนให้ความสนใจเป็นอย่างมากในขณะนี้ที่ชานเมืองเฉิงโจว มีภูเขาชื่อดังชื่อว่าหนานซาน สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่สำหรับบัณฑิตนักวิ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 626
เดิมทีคิดว่าการแสดงออกของเฉิงอู๋จี้อาจแตกต่างเล็กน้อยตามสถานที่ หรืออย่างน้อยก็ควรจะแสดงอะไรบางอย่างออกมา แต่ที่จริงแล้วกลับไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักนิดนึกถึงท่าทีหยิ่งผยองครั้งล่าสุดของเขาที่ตระกูลซุน วันนี้กลับมาแสดงท่าทีเช่นนี้ หวังหยวนจึงได้เข้าใจ และเกรงว่าเฉิงอู๋จี้คนนี้อาจไม่ใช่คนธรรมดาเขาเกลียดตัวเองมากขนาดนี้ แต่เขายังทักทายได้อย่างร่าเริงเช่นนี้ได้ ผู้ตรวจการเมืองนี้ดูท่าคงไม่ธรรมดาเช่นกันวังฉงโหลวและหลี่จ้าวหลินก็ตามหวังหยวนมาด้วยครั้งนี้หวังหยวนไม่ได้พาคนมามากนัก นอกจากตัวเขาเองและภรรยาแล้ว มีเพียงต้าหู่และสองคนนี้ รวมกันห้าคนต้าหู่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถือดาบยาวอยู่ในมือ ระแวดระวังรอบ ๆ รัศมีที่แผ่ออกมาไม่ธรรมดาเลย"ไปกันเถอะ"หวังหยวนยิ้มแล้วเดินนำไปที่ริมทะเลสาบ บริเวณตีนเขาอัฒจันทร์ได้รับการจัดเตรียมไว้ก่อนแล้ว บริเวณนั้นรายล้อมไปด้วยผู้คน บางคนวางที่นั่ง และบางคนก็นั่งกับพื้น“พี่หวัง!”ในตอนนั้น ไป๋เฟยเฟยที่อยู่ไม่ไกลก็โบกมือเรียกหวังหยวนยิ้มแล้วเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ“น้องไป๋ มางานรวมบทกวีนี้ด้วย” หวังหยวนถามด้วยรอยยิ้ม"แน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นท่านหมิงถันก็มาที่นี่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 627
คุณชายหลายคนจากตระกูลขุนนาง รวมถึงผู้รู้หนังสือบางคนรีบพูดอย่างให้เกียรติเฉิงเหลียวยิ้มและพยักหน้า "ในกรณีนี้ ข้าขอให้เกียรติแก่ทางพวกเจ้าดีกว่า"“เนื่องจากวันนี้เป็นงานชุมนุมกวีนิพนธ์ จึงเป็นธรรมดาที่จะได้พบปะเพื่อนฝูงนักกวี หากให้ข้ากำหนดหัวข้อ จริง ๆ แล้ว ข้าคงยกหัวข้อเป็นปัญหาความมั่นคงของชาติ แต่ท่านหมิงถันอยู่ที่นี่ ครั้งล่าสุดนั้น บทเพลงแดงทั่วธาราเป็นที่รู้จักของทุกคน นี่เกรงว่าหัวข้อครั้งนี้คงไม่มีใครเอาชนะเขาได้”หลังจากที่เฉิงเหลียวพูดประโยคแรกจบ หวังหยวนก็อึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ตาเฒ่านี้กำลังทำอะไรอยู่?“เช่นนั้น ให้ท่านหมิงถันเป็นคนกำหนดหัวข้อดีไหม”เฉิงเหลียวกล่าว และมองหวังหยวนด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจเล็กน้อย“แดงทั่วธาราของท่านหมิงถันยอดเยี่ยมจริง ๆ เนื่องจากใต้เท้าให้ความสนใจ งั้นให้ท่านหมิงถันตัดสินใจเลือกหัวข้อดีกว่า”"ถูกต้อง ให้ท่านหมิงถันเลือกหัวข้อกันเถอะ!"ทุกคนพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้นหวังหยวนเหลือบตามองจ้องไปที่เฉิงเหลียวแล้วยิ้มออกมา“ในเมื่อใต้เท้าให้เกียรติข้า งั้นข้าจะคิดหัวข้อดี ๆ เอาเป็น... บุคคลที่มีอำนาจและอิทธิพลเป็นหัวข้อแล้วกัน”ทันทีที่หวังหยว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 628
เฉิงเหลียวยิ้มเล็กน้อย และมองไปที่หวังหยวนความหมายชัดเจน ไหนให้ข้าดูหน่อยสิ อยากรู้ว่าเจ้าคิดยังไงกับคนมีอำนาจ!หวังหยวนยิ้มเล็กน้อย ทุกคนก็มองดูด้วยสีหน้ากังวลใจหลี่อีเหนียนที่กังวลใจอดกลืนน้ำลายไม่ได้ กลัวว่าหวังหยวนจะพูดอะไรที่ไม่เชื่อฟังอกตัญญูออกมาจริง ๆ!ในทางกลับกัน เฉิงอู๋จี้กลับยิ้ม และอยากรู้อยากเห็นอีกด้วยสำหรับไป๋เฟยเฟยและผู้หญิงชุดม่วง พวกเขาก็อยากรู้อยากเห็น และอยากได้ยินว่าหวังหยวนสามารถพูดบทกวีประเภทใดออกมาทุกคนจับตามองหวังหยวน และรอบทกวีของเขา อยากรู้ว่าท่านหมิงถันคนนี้จะคิดบทกวีประเภทไหนได้บ้างกลัวผู้มีอำนาจจริง ๆ ถึงได้วิพากษ์วิจารณ์ผู้มีอำนาจ?ในสายตาของทุกคน หวังหยวนค่อย ๆ เปิดปากของเขาและพูดเบา ๆ“ข้าปรารถนาจะตายในวัยชรา ร่ำสุราชมดอกไม้เสพสุข ไม่ปรารถนาโค้งคำนับต่อหน้ารถม้า ฝุ่นควันของรถม้าช่างคู่ควรเหมาะสมกับผู้มีอำนาจนัก คนจนนั้นกิ่งดอกไม้จอกเหล้านับเป็นพร หากเปรียบเทียบคนรวยกับคนจน คนหนึ่งอยู่ต่ำต้อยบนพื้นดิน อีกคนอยู่สูงส่งบนฟากฟ้า หากเปรียบเทียบคนจนกับรถม้า เขาต่างวุ่นวาย ข้านั้นเป็นอิสระ คนอื่นหัวเราะเยาะข้าเสียสติ ข้าหัวเราะเพราะพวกเขากลับมองไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 629
“ไม่เลว ผู้ชายคนนี้ไม่เกรงกลัวเทวดาฟ้าดินเลยรึไง ถึงได้รนหาที่ตายแบบนี้!”“แต่ข้าก็ชื่นชมเขาเหมือนกัน เรื่องแบบนี้ว่ากันแล้ว ใครเป็นคนมอบความกล้าให้เขากัน”“หากไม่พูดถึงเรื่องอื่น แค่บทกวีนี้ จากมุมมองวรรณกรรม มันก็ไม่ด้อยไปกว่าแดงทั่วธาราเลย!”“ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ราชสำนักไม่อยากให้ท่านหมิงถันกลับมารับใช้อีก อันที่จริงคำพูดของเขาไม่ได้มีความหมายอื่นใช่ไหม”ทุกคนพูดคุยกันมากมาย หลังจากหวังหยวนนั่งลง ไป๋เฟยเฟยก็ยกนิ้วให้“พี่หวัง นับถือ นับถือ!”ไป๋เฟยเฟยชื่นชมเขาจริง ๆ แม้แต่ตระกูลไป๋เองก็ยังไม่กล้าพูดเช่นนั้น“อย่า ข้ารับการคารวะจากเจ้าไม่ได้” หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม“แต่ในวันพรุ่งนี้ บทกวีของท่านจะทำให้ราชสำนักขุ่นเคืองน่ะสิ ท่านไม่กังวลหรือว่าฝ่าบาทจะฆ่าท่าน?”ไป๋เฟยเฟยอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา“ถ้าอยากฆ่าข้า คงฆ่าข้าไปนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องรอจนถึงวันนี้หรอก” หวังหยวนกล่าวอย่างสงบ“แล้วเฉิงเหลียวล่ะ? ท่านไม่กลัวว่าเขาจัดการท่านเหรอ? เมื่อกี้ตอนเขากลับไป สีหน้าเขาดูน่าเกลียดมาก”เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวังหยวนก็หัวเราะทันที“ถ้าเขาไม่ออกไป การประมูลของข้าก็พังน่ะสิ” หวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 630
หวังหยวนไม่รู้จักคนผู้นี้ แต่เขาบอกได้เลยว่าเขาต้องโด่งดังมาก และเป็นคุณชายที่มีชื่อเสียงสำหรับทุกคน“คุณชายฟ่าน จากธนาคารเทียนเซี่ยรึ?”ไป๋เฟยเฟยตกใจจนหลุดพูดออกมา“โอ้? คนนี้เป็นใครกันหรือ?”หวังหยวนตกใจเล็กน้อย จึงถามออกไปตามตรง“เจ้าของสำนักการเงินแห่งเฉิงโจว ฟ่านต้าเสียน นั่นคือลูกชายของฟ่านต้าเสียน ฟ่านซือเซวียน!”ไป๋เฟยเฟยแนะนำให้เขารู้จัก หวังหยวนก็ให้ความสนใจทันที"ธนาคารเทียนเซี่ยในโลกนี้ล้วนร่ำรวย ดีจริง ๆ"หวังหยวนกล่าวพร้อมกับยกมือประสานทักทายและยิ้ม "คุณชายฟ่าน อยากได้ทั้งหมดเลยไหม?"ฟ่านซือเซวียนพยักหน้า "แน่อยู่แล้ว ก็แค่หนึ่งแสนแปดหมื่นตำลึงทองเองมิใช่หรือ? ข้าอยากได้ วันหลังข้าเอาไปขายทำกำไรได้อีก"หลังจากพูดเช่นนั้น ฟ่านซือเซวียนก็หยิบตั๋วทองคำกองหนึ่งออกมามอบให้หวังหยวนหรี่ตาลงและยิ้ม "ในเมื่อคุณชายฟ่านชอบมากขนาดนี้ ก็ยิ่งดีเลย"พูดเช่นนั้นแล้ว เขาก็มอบถ้วยคริสตัล และส่งกองตั๋วทองคำให้กับต้าหู่“พี่หวังไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ หากท่านมีเวลาไปที่สำนักการเงิน ข้าจะเชิญท่านมาดื่มชาท่องบทกวีด้วยกัน”หลังจากที่ฟ่านซือเซวียนพูดจบ เขาก็นำถ้วยคริสตัลเหล่านี้จากไปอย
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
