บทที่ 5

หวังซื่อไห่เอามือจับชายแขนเสื้อตัวเองยืนน้ำลายไหลอยู่หน้าประตูบ้านหวังหยวน

หวังหยวนถามว่า "เจ้าทำอะไรน่ะ?"

ต้าหู่และเอ้อหู่ก้าวออกมาล้อมขนาบหวังซื่อไห่ทั้งซ้ายและขวา

มายืนน้ำลายไหลบ้านพี่หยวนแต่เช้า เจ้าอันธพาลนี่ต้องคิดเรื่องไม่ดีอยู่แน่ ๆ

หวังซื่อไห่ตกใจจนสะดุ้ง แล้วจึงรีบถอยออกไปจากประตู “ข้า ข้าอยากกินปลา!"

ช่างหน้าด้านได้อย่างตรงไปตรงมา หวังหยวนส่ายหน้า “เจ้ามาช้าไป ปลาถูกกินหมดแล้ว!”

“เช้ากินหมดแล้ว ยังมีตอนเย็นอีก แค่อยากกินปลาเอง ให้ข้าไปขุดรากหญ้ากับเจ้าก็ได้นะ ไม่มีปัญหา”

เมื่อวานที่เดินเตร็ดเตร่อยู่นั้น พบว่าที่บ้านหวังหยวนนั้นกินปลา และบ้านหวังหานซานก็ได้กินปลาเช่นกัน

เดินมาแต่เช้าก็พบว่าบ้านหวังหยวนก็กินปลา และพ่อลูกหวังหานซานด้วย

เมื่อนึกถึงที่หวังหยวนพูดถึงประโยชน์ เขาเข้าใจแล้วว่าเขาพลาดอะไรไป

ปลาสองมื้อ!

หวังหยวนกระพริบตา "งั้นไปเอาไข่สองฟองก่อน"

ในชนบทแม้ว่าจะมีผู้เลี้ยงไก่อยู่ไม่กี่ราย แต่ไข่ทั้งหมดจะถูกเก็บไว้และขายเป็นเงิน

กว่าจะได้ไข่สองฟองไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ

"...ตกลง!"

หวังซื่อไห่กัดฟันและหันกลับมา

หวังหานซานเตือนว่า "หวังหยวน เจ้าคิดจะใช้ไข่เพื่อให้ซื่อไห่ล่าถอย แต่เขาคนนี้หน้าหนา และหากเขาได้ไข่มาแล้วจริง ๆ ถ้าหากไปพูดมากกับคนอื่นมากเกินไป เคล็ดลับการตกปลาจะถูกเปิดเผยได้โดยง่ายเอานะ”

หวังหยวนยิ้มและพูดว่า "ลุงหานซาน ตกปลาต้องการไข่ ถ้าเขาสามารถทำมันได้จริง ให้เขาเข้าร่วมด้วยเถอะ คนยิ่งเยอะก็ยิ่งมีประสิทธิภาพ!"

เคล็ดลับการตกปลาเป็นแค่การพลิกผันเท่านั้น เขาไม่หวังว่ามันสามารถตั้งหลักตั้งตัวได้อยู่แล้ว

ทั้งสี่คนออกเดินทาง

ไม่นานมากนั้น

บ้านหวังซานไห่ก็ตะโกนเสียงดังเหมือนราชสีห์เหอตงคำรามออกมาว่า “หวังซื่อไห่ เจ้าอันธพาลกินฟรี แม่ให้เจ้ากินดื่ม เจ้ากลับกล้าขโมยไข่ไก่ของแม่ คนอย่างเจ้าอย่าได้กลับมาบ้านนี้อีก ไม่งั้นแม่จะตีขาสุนัขของเจ้าซะ”

"เฮ้ ๆ ข้าได้ไข่มาแล้ว ข้าเข้าร่วมกลุ่มตกปลาของหวังหยวน และจะกินปลาคืนนี้"

หวังซื่อไห่ถือไข่ทั้งสองมือ และรีบวิ่งออกไปเจอหวังหยวนที่นอกหมู่บ้านต้าหวัง

ไข่ไก่ทั้งสองฟองเป็นหลักประกันว่าหวังซื่อไห่ได้เข้าร่วมกลุ่มตกปลาอย่างเป็นทางการ

เริ่มจากขุดรากหญ้า ในกลุ่มมีหวังหานซานและเอ้อหู่ ส่วนต้าหู่และหวังซื่อไห่นั้นอยู่อีกกลุ่มหนึ่ง

ส่วนหวังหยวนมีหน้าที่ล้างรากหญ้า และบดมันด้วยครกหิน

เมื่อเห็นว่าเขาทำงานช้าเกินไป งานเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้จึงถูกต้าหู่และเอ้อหู่คว้าไปทำแทน

ระหว่างทางชาวบ้านบางคนมองดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่หลังจากดูได้สักพักหนึ่ง พวกเขาก็รู้สึกเบื่อและจากไป

สำหรับมื้อกลางวัน เขากินเซาปิ่งที่ทำในตอนเช้า ทำให้หวังซื่อไห่ผิดหวังนิดหน่อย เขายังไม่ได้กินปลาเลย

หลังจากทำงานจนถึงบ่าย ทั้งห้าคนก็มาถึงริมแม่น้ำจิงพร้อมกับน้ำยารากหญ้าสิบถัง

หาบริเวณแถวน้ำลึกที่มีปลาอาศัยอยู่

หวังหยวนตอกไข่ใส่แป้งถั่วที่ใช้ทำบะหมี่ แล้วป่น ๆ มันให้เป็นผง แล้วโรยลงไปในแม่น้ำ

หวังหานซานและทั้งสี่ที่เห็นรู้สึกเศร้าใจ ไข่ผสมกับแป้ง ผู้คนยังลังเลที่จะกินเลย แต่นี่กลับโยนมันลงแม่น้ำได้โดยไม่กระพริบตา

เมื่อมีไข่เป็นเหยื่อ มีปลาว่ายอยู่ที่ก้นแม่น้ำ ก็แห่ว่ายขึ้นมา และมีปลามากขึ้นเรื่อย ๆ!

ต้าหู่และเอ้อหู่ฟังคำสั่งของหวังหยวน และเทน้ำยารากหญ้านั้นทั้งหมดลงไปในแม่น้ำ

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อน้ำรากหญ้ากระจายตัว ปลาก็ลอยหงายท้องขึ้นมา

ทั้งสี่คนประหลาดใจมาก จนแทบหยุดหายใจ

นี่คือเคล็ดลับการตกปลาของหวังหยวน ที่สามารถเรียนรู้และนำไปใช้ได้โดยง่าย

"รีบจับปลาเร็วเข้า หลังจากหมดฤทธิ์ยาสลบ ปลาจะว่ายอีกครั้ง!"

หวังหยวนพูดเร่งเร้าทุกคน

รากราชาวดี มีพิษมากเพียงพอที่จะทำให้ปลาสลบได้

ยังไม่มีใครในต้าเย่ค้นพบประโยชน์ของมัน

ชาวบ้านขุดเจอต้นราชาวดีตามปกตินั้น ต่างโยนมันลงไปในน้ำเช่นเดียวกัน

แต่หากไม่บดมันให้ละเอียด พิษจะทำงานได้ไม่เต็มที่ และทำให้ฤทธิ์ของมันไม่ถึงตัวปลาได้

ทุกคนรีบจับปลา

ปลาตัวใหญ่เต็มสิบถังไม้ และปลาตัวเล็กที่ห้อยแขวนมัดกับเถาวัลย์เต็มทั้งสี่ไม้หาบ

หวังหยวนเริ่มแบ่งปลา "ลุงหานซาน ต้าหู่ เอ้อหู่ ซื่อไห่ ข้าจะขายปลาตัวใหญ่เพื่อใช้หนี้ แล้วแบ่งปลาตัวเล็กให้พวกเจ้า?"

หวังซื่อไห่รีบพยักหน้า

ปลาตัวเล็กหนักห้าสิบกิโล เขาได้แบ่งมันมาสักสิบหรือสิบห้ากิโล ก็ถือว่ากำไรมากแล้ว

หวังหานซานส่ายหน้า "ไม่เป็นไร แม้ว่าปลาตัวเล็กจะไม่ได้ราคาอะไรมากมาย แต่ถ้าขายเยอะ ๆ ก็คงขายได้สักสองสามกว้าน เจ้าเป็นหนี้สี่สิบกว้าน ถ้าเจ้าขายแค่ปลาตัวใหญ่พวกนี้ คงไม่พอหรอกนะ!"

เอ้อหู่ใจแข็งโบกมือปฏิเสธ “พี่หยวน ปลาตัวเล็กท่านเอาไปขายเถอะ เอาปลาตัวใหญ่สองตัวเมื่อวานที่ท่านให้ไปขายด้วย ด้วยวิธีตกปลาของท่าน วันหลังเราก็ไม่ขาดปลากินแล้ว!”

ต้าหู่พยักหน้าเห็นด้วยและมองไปที่หวังซื่อไห่

หวังซื่อไห่หัวเราะแห้ง “ได้สิ แต่ข้าต้องเอาปลาตัวเล็กสองตัวกลับไป ข้าขโมยไข่สองฟองมาจากพี่สะใภ้ในตอนเช้า และถ้าข้าไม่เอาอะไรไปให้นางคืนนี้ นางจะไม่ยอมให้ข้านอนในคอกวัว”

ฮ่าฮ่าฮ่า!

เอ้อหู่หัวเราะเสียงดัง ส่วนหวังต้าซานและต้าหู่นั้นกลั้นขำอยู่

เป็นอันธพาลมันไม่ง่ายเลย ซื่อไห่อาศัยอยู่ที่บ้านของซานไห่ เขาถูกพี่สะใภ้ดุด่าว่าขอทานกินไปเป็นประจำ และตอนกลางคืนได้แต่นอนในคอกวัว เขาดูเจ๋ง แต่ที่จริงช่างยากลำบาก และเป็นทุกข์อย่างยิ่ง

“ไม่มีปัญหา ปลาที่เหลือจะขายทั้งหมดด้วยกันในวันพรุ่งนี้ จากนั้นก็จะแบ่งเงินให้พวกเจ้าด้วย!”

หวังหยวนยิ้มและเปลี่ยนหัวข้อ “แต่พรุ่งนี้ขายปลาต้องลำบากพวกเจ้าทุกคนแล้ว”

หมู่บ้านต้าหวังอยู่ห่างจากอำเภอสี่สิบลี้ ถนนขรุขระและไม่เรียบ ถ้าต้องขนปลาหลายร้อยตัวด้วยตัวเอง สิบวันเขาก็คงขนไปไม่ถึง

หวังหานชานขมวดคิ้ว "คนกันเอง พูดอะไรเกรงใจไปได้ คืนนี้ข้าจะกลับไปยืมเกวียนล่อมา และพวกเราจะไปที่อำเภอก่อนรุ่งสาง พยายามขายให้ได้ราคาดี ๆ"

หวังหยวนยังกล่าวอีกว่า "วิธีการจับปลานี้จะไม่เผยแพร่สู่ภายนอกในตอนนี้ ข้าได้วางแผนไว้แล้ว"

หวังหานซานพยักหน้า "เข้าใจแล้ว รากหญ้านั้นและแม่น้ำมีปลาอยู่มากมาย ถ้ามีคนรู้วิธีนี้ การตกปลาของพวกเราตกจะน้อยลง และยากขึ้นด้วย!"

หวังซื่อไห่พูดเตือนว่า "ลุงหานซาน ข้าจะไม่บอกพี่ชายข้า และท่านก็ไม่ต้องบอกป้าหงเหมือนกัน หากพี่ชายบอกพี่สะใภ้ ป้าหงบอกบ้านแม่ของนาง ในไม่ช้าเคล็ดลับนี้ก็จะแพร่กระจายไปทั่วตำบลเป่ยผิง ตอนนั้นถึงพวกเราจับปลาได้ ก็จะขายไม่ได้ราคา จงเก็บความลับของการตกปลาไว้สักสองสามปี พวกเราก็สามารถซื้อที่ดิน และเป็นเจ้าของที่ดินได้”

ดวงตาของต้าหู่และเอ้อหู่เป็นประกาย

เป็นเจ้าของที่ดิน ให้คนอื่นทำงาน เก็บอาหารด้วยตัวเองและไม่เคยอดอยาก

หวังหานซาน พยักหน้า "พวกเราห้าคนทำได้ วิธีการลับในการตกปลานี้หวังหยวนเป็นคนคิดขึ้นมา หวังหยวนเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง ส่วนเราเป็นลูกมือ"

หวังซื่อไห่พยักหน้าเห็นด้วย

แม้ว่าหวังหยวนจะทำงานได้นิดหน่อย แต่ถ้าไม่มีเคล็ดการตกปลาของเขา แม้ว่าพวกเขาทั้งสี่จะมีพละกำลังมากเพียงใด มันก็ไร้ประโยชน์

หวังหานซานพูดอีกว่า "พรุ่งนี้ขายปลาใช้หนี้แล้ว หวังหยวนเจ้าควรเรียนต่อ! คนเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงตกปลาครั้งนี้คือเจ้า ต้องเรียนสอบเป็นขุนนางเท่านั้นถึงจะเป็นเกียรติให้บรรพบุรุษของเจ้าได้"

ต้าหู่ เอ้อหู่ และหวังซื่อไห่มองไปที่หวังหยวนด้วยความยำเกรง

ในหมู่บ้านใกล้เคียงหลายแห่ง หวังหยวนเป็นถงเซินคนเดียวที่สามารถสอบเข้าเป็นขุนนางได้!

เคล็ดลับการตกปลานี้ดูเหมือนจะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า แต่จริง ๆ แล้วมันคือการวางแผนหาอาหารจากพื้นดิน

หวังหยวนยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ทั้งห้าคนแบกปลากลับไปที่หมู่บ้าน

หวังหยวนเดินไปได้สองก้าวก็หยุดเดิน เพราะปวดไหล่จนทนไม่ไหว

เอ้อหู่จึงยื่นมือไปหยินเครื่องมือทั้งหมดขึ้นมาคนเดียว แล้วแบกปลาสี่ถังและเดินเร็วราวกับบินได้

คนทั้งห้ากลับไปถึงหมู่บ้านต้าหวัง และถังปลาสิบถังได้ดึงดูดความสนใจให้ชาวบ้านจำนวนมากล้อมรอบพวกเขา

“ปลาเยอะแยะอะไรขนาดนี้?”

“ขายได้เงินเยอะแน่!”

"บ้านบรรพบุรุษของหวังหยวน ภรรยา และทุ่งนารอดแล้ว!"

“ไม่แน่สักหน่อย สี่สิบกว้านเลยนะ ปลาพวกนี้ไม่พอขายแน่!”

"พวกเจ้าจับมายังไง?”

ชาวบ้านมีทั้งอิจฉา พูดถึงหนี้สินของหวังหยวน และมีคนถามถึงเคล็ดลับในการตกปลา

วิธีการหาปลาแบบดั้งเดิม ทั้งการทอดอวน การหย่อนเบ็ดตกปลา

ตาข่ายทอด้วยเชือกป่าน หลังจากการแช่น้ำเป็นเวลานานจะเน่าได้ง่าย ดังนั้นต้องใช้เวลาสามวันจับปลา สองวันตากแห ในหนึ่งวันได้ปลาสองสามตัวนับว่าใช้ได้แล้ว

สายเบ็ดนั้นไม่แข็งแรง และสายเบ็ดก็ขาดง่าย ถ้าตกปลาตัวใหญ่ คงจะตกได้เฉพาะปลาตัวเล็กเท่านั้น

ทั้งห้าคนทักทายกันด้วยรอยยิ้ม และพวกเขาไม่ได้พูดคุยกับใครเลยที่ถามถึงเคล็ดลับในการตกปลา!

"หวังหยวน เจ้าจับได้ปลามามากมาย ยังไม่แบ่งให้แต่ละครอบครัวเลย แม่น้ำจิ้งเป็นของทุกคน เจ้าจะกินคนเดียวไม่ได้!"

ทันใดนั้น ชายชราคนหนึ่งก็เดินเอามือไพล่หลังย่างเข้ามา

เขาแก้มตอบ ตาเรียวแหลม ไว้เคราะแพะ สวมชุดคลุมยาวสีขาว สวมหมวกบัณฑิตดูแตกต่างจากชาวบ้าน

หัวหน้าหมู่บ้านต้าหวัง หวังปี่จงเป็นเจ้าของที่ดินสองร้อยแปดสิบหมู่

"ใช่ แบ่งบ้านละตัว!”

บางคนเห็นด้วยแต่มีจำนวนน้อยมาก

จริงอยู่ว่าหวังหยวนมีปลามากมาย แต่ด้วยหนี้สินที่ติดค้างอยู่สี่สิบกว้าน แค่ขายปลาอาจจะไม่พอ

หวังหยวนขมวดคิ้วและมองไปที่หวังปี่จง

หัวหน้าตระกูลนี้เรียนหนังสือมาสี่สิบปี สอบไม่ผ่านสักที

เจ้าของร่างเดิมสอบเป็นถงเซิงเมื่ออายุสิบห้าปี ซึ่งเท่ากับว่าตบใบหน้าชราของเขาไม่มีผิด

เขาไม่น้อยหน้าใครในเรื่องที่พูดไม่ดีกับเจ้าของร่างเดิมอย่างเปิดเผย และลับๆ ในช่วงสามปีที่ผ่านมา

หวังหานชานเตือนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ตาเฒ่าชอบฉวยโอกาส มอบปลาตัวเล็กสองตัวให้เขา อย่าให้เขาก่อความวุ่นวายกับทุกคน พาลจะทำให้เจ้าเสียชื่อเปล่า ๆ"