Share
บทที่ 541
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 542
สาวใช้ของตระกูลเยี่ยทำแป้งอบธัญพืช โจ๊กข้าวฟ่าง ผัดหัวไชเท้าหนึ่งหม้อ และตุ๋นไก่หนึ่งตัวเพื่อต้อนรับหวังหยวนทหารผ่านศึกของหวังหยวนปรุงอาหารเอง หลังจากทำงานหนักตลอดทาง อาหารมื้อนี้ก็ไม่เลวนำเนื้อแห้งมาย่าง อบแผ่นแป้งบนกองไฟ และทำซุปไข่ในหม้อ กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วทั้งนอกประตู!เด็กหลายคนรวมตัวกันยืนกลืนน้ำลายอยู่รอบประตู รวมทั้งเยี่ยโก่วเซิ่งด้วย!“วันนี้ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ ไม่มีเนื้อสำหรับพวกเจ้า รีบกลับบ้านไปเถอะ!”เยี่ยเทียนโบกมือให้เด็ก ๆ ก่อนมองหวังหยวนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ในชนบทนั้นยากจน เมื่อเนื้อสุก เด็ก ๆ ต่างก็หิวโหย แต่ละคนจะได้รับส่วนแบ่งเป็นเนื้อชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นเดียวเท่านั้น!”เด็ก ๆ หันหน้าหนีอย่างไม่เต็มใจ แต่หวังหยวนกวักมือเรียกเยี่ยโก่วเซิ่ง “อยากกินเนื้อหรือ!”เยี่ยโก่วเซิ่งกลืนน้ำลายแล้วส่ายหน้า เมื่อเห็นหวังหยวนมองเขาด้วยรอยยิ้ม เขาก็หน้าแดงและก้มหน้าลง “อยากขอรับ!”หวังหยวนยิ้มและพูดว่า “บอกให้เพื่อน ๆ ของเจ้าเข้าแถว ทุกคนจะได้กินเนื้อกันคนละชิ้น!”“ขอบคุณขอรับคุณชาย!”เยี่ยโก่วเซิ่งรีบวิ่งไปบอกให้เด็ก ๆ เริ่มเข้าแถวที่หน้าประตู!หวังหยวนพูดกับทหารผ่านศึกท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 543
ไม่ใช่ว่าเขาฉลาดถึงเพียงนั้น!“พี่หยวน โปรดระวังคำพูดด้วย!”ใบหน้าของเยี่ยเทียนเคร่งขรึม เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านหมิงถันเป็นผู้เชี่ยวชาญ ทั้งด้านวรรณกรรมและการทหาร เขาสามารถเอาชนะทหารม้าชาวหวงนับแสนได้ เป็นผู้ประพันธ์ 'สี่ประโยคของหมิงถัน' 'แดงทั่วธาร’ ' ช่วยส่งจ้าวเว่ยหมินไปในเมือง เขาเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริงในโลกนี้”“อะแฮ่ม!”หวังหยวนขมวดคิ้ว “เป็นแม่ทัพหนุ่มที่เอาชนะชาวหวง ไม่ใช่ท่านหมิงถัน!”ชายคนนี้ เขาได้ยินข่าวมาจากไหน รู้ดีเกี่ยวกับเมืองจิ่วซานจริง ๆ!“ความดีความชอบของแม่ทัพหนุ่มนั้นมีจริง แต่ความดีความชอบใหญ่เป็นของท่านหมิงถัน นี่คือสิ่งที่ชาวหวงบอกข้า ตอนที่ผ่านทางมาขออาหาร!”เยี่ยเทียนลดเสียงลง “น่าเสียดายที่พวกขุนนางทรยศในราชสำนักได้หลอกลวงฮ่องเต้ จึงไม่จ้างท่านหมิงถัน มันน่าเสียดายจริง ๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านหมิงถันจะเป็นอย่างไรบ้าง จะท้อแท้หรือเปล่า!”ต้าหู่ องครักษ์รุ่นเยาว์ และทหารผ่านศึกเกราะทมิฬที่นั่งอยู่ห่าง ๆ ต่างกลั้นเสียงหัวเราะไว้เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังขบขัน หวังหยวนก็กัดฟันพูดว่า “เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก หากท่านหมิงถันมีความสามารถจริง ๆ ย่อมจะไม่โดนโจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 544
ทุกคนในหมู่บ้านเยี่ยเจียมีนามสกุลคือเยี่ย มีเพียงคุณชายหวังหยวนที่มาพักค้างคืนเท่านั้น ที่มีนามสกุลหวัง คนน่ากลัวเหล่านี้กำลังพูดถึงเขาอยู่แน่นอน!เยี่ยโก่วเซิ่งย่อตัวไปพิงกำแพง แล้วแอบฟังเงียบ ๆตะเกียงน้ำมันถูกจุดไว้ในห้องมืดสลัว เจ้าของบ้านที่มีนามว่าเยี่ยเอ้อผีคุกเข่าลงบนพื้น ขณะตัวสั่นเทาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวนั้นเป็นชายวัยกลางคน ที่มีหนวดและดวงตาคมกริบราวกับนกอินทรี ด้านข้างมีหลี่ฉางและเจ้าหน้าที่ตรวจการอีกสี่คนหลี่ฉางผายมือไปที่ชายวัยกลางคน แล้วแนะนำ “เอ้อผี นี่คือผู้ตรวจการเฉียวจากในเมือง เขาต้องการถามคำถามเจ้า เจ้าต้องตอบตามความเป็นจริง!”“ได้ ได้ขอรับ!”เยี่ยเอ้อผีคุกเข่าลง และพยักหน้ารัวราวไก่จิกข้าวเขาเคยได้ยินชื่อเสียงของผู้ตรวจการเฉียว ในฐานะผู้ตรวจการจอมอันธพาล เขาคือคนสำคัญในเมืองนี้เขาไขคดีได้ราวกับเทพเจ้า ทั้งขาวทั้งดำรับหมด และวิธีการของเขาโหดเหี้ยมอย่างยิ่ง!เฉียวคุน หัวหน้าผู้ตรวจการหล่งหนานกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ชายสกุลหวังคนหนึ่งมาที่หมู่บ้านของเจ้า เพื่อพักค้างคืนพร้อมรถม้ายี่สิบคัน ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนแล้ว?”เมื่อผู้ตรวจการเฉียวถามว่าพ่อค้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 545
หวังหยวนพยักหน้า แล้วเริ่มฝึกจวงกงต่อ เพื่อเสริมสร้างกล้ามเนื้อและกระดูกของเขารุ่งสาง ทั้งกลุ่มกินอาหารเช้า บรรจุน้ำใส่กระบอก แล้วออกเดินทาง“พี่หยวน เช้านี้หมอกหนาทึบนัก ไม่น่าต้องรีบเดินทางเลย!”เยี่ยเทียนตื่นมาพบเขา ข้างกายเขาก็มีเยี่ยโก่วหวา และภรรยาสาวแสนสวยของเขา!หวังหยวนประสานมือแน่น แล้วพูดว่า “สินค้าชุดนี้ต้องรีบนำไปส่งด่วน ข้าอยากจะส่งมันไปโจวเฉิงให้เร็วที่สุด!”ปกติกลุ่มรถม้าเกือบจะเหมือนกัน คือเริ่มออกเดินทางแล้วในเวลานี้วันนี้เช้ากว่านั้นเล็กน้อย!เยี่ยเทียนถอนหายใจแล้วพูดว่า “ท่านกับข้าเจอกันครั้งแรก ก็รู้สึกสนิทเหมือนเป็นเพื่อนเก่า หากท่านไม่ได้ยุ่งกับธุรกิจ ข้าอยากจะให้ท่านอยู่ที่นี่ต่อไปอีกสักพัก!”หญิงสาวสวยข้างเขาพยักหน้า หายากที่สามีจะรู้สึกสนิทเหมือนเป็นเพื่อนเก่ากับคนอื่นเช่นนี้!โก่วหวาจับมือหวังหยวน แล้วเงยหน้าขึ้น “ท่านอาหยวน น้ำตาลคริสตัลที่ท่านให้มา หวานอร่อยเหลือเกินขอรับ เมื่อท่านกลับมาจากโจวเฉิงแล้ว ท่านต้องกลับมาบ้านข้านะขอรับ!”“ฮ่าฮ่าฮ่า!”หวังหยวนอุ้มโก่วหวา แล้วหัวเราะ “เจ้าอยากเจออาหรืออยากกินน้ำตาลคริสตัล!”โก่วหวาน้ำลายไหล แล้วพูดด้ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 546
เฮ้อ!สามลี้จากหมู่บ้านเยี่ยเจีย หวังหยวนเปิดหน้าต่างรถม้า มองออกไปข้างนอกพลางถอนหายใจยาว!ต้าหู่ที่กำลังขับรถม้าอยู่ประหลาดใจ “พี่หยวน ไม่สบายหรือเปล่า มีบางอย่างผิดปกติตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้า!”“เปล่า ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มักจะรู้สึกไม่สบายใจมาก!”หวังหยวนขมวดคิ้วพูด ยิ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านเยี่ยเจียมากเท่าไหร่ ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้นพูดจบ รถม้าข้างหน้าก็หยุดกะทันหัน แล้วอวี๋เถี่ยซานก็ตะโกน “ใคร!”“ข้าเอง โก่วเซิ่ง พวก พวกท่านคือขบวนรถม้าของคุณชายหยวนใช่หรือไม่!”ท่ามกลางหมอกหนาทึบเบื้องหน้า มีร่างผอมบางที่กำลังตัวสั่นเทาปรากฏขึ้น หวังหยวนเปิดประตูรถม้า แล้วกระโดดออกไป เมื่อเขามาถึงหน้าขบวนรถม้า เขาก็เห็นโก่วเซิ่งที่มีใบหน้าซีดเซียวและตัวสั่น เขาจึงหยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่มาสวมให้ แล้วขมวดคิ้วถามว่า “โก่วเซิ่ง เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?”“คุณชายหยวน เมื่อคืนนี้มีเจ้าหน้าที่บางคนเข้ามาในหมู่บ้าน…”ร่างกายของเขาอุ่นขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่ โก่วเซิ่งพูดตะกุกตะกัก เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เขาต้องการแจ้งหวังหยวนเมื่อคืนนี้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 547
“อ๊าก...”หลังจากนั้นไม่นาน ชาวบ้านสติแตกวิ่งเข้ามาก็ล้มลงกับพื้นทีละคนชาวบ้านมองหวังหยวนด้วยความกลัว หลายคนถือไม้ แต่ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า“ข้าได้พบกับโก่วเซิ่ง รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงย้อนกลับมาดู!”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ “หากข้าฆ่าคนจริง ๆ เหตุใดข้าถึงกลับมาล่ะ?”“...”ชาวบ้านหลายคนตกตะลึงไปชั่วขณะกับคำถามนี้ คนที่ฆ่าคนมักจะต้องการหนีไปให้ไกลที่สุดหวังหยวนเดินเข้าไปในบ้านตระกูลเยี่ย โดยมีต้าหู่และอวี๋เถี่ยซานตามเข้าไป!ชาวบ้านหลายคนตามมาติด ๆ!เยี่ยเทียนนอนตายตาไม่หลับอยู่ใต้ชายคาโดย มีกองเลือดสีแดงฉานอยู่ใต้ตัวเขา มีหลุมเลือดอยู่บริเวณหัวใจ ข้างศพเขามีคำว่า “หยวน” เขียนด้วยเลือดอยู่ด้วย“นายท่าน นี่เป็นบาดแผลที่เกิดจากหน้าไม้ จากนั้นก็ใช้แทงซ้ำ มันเป็นดาบหางวัวที่ใช้ทำลายร่องรอยของลูกธนูจากหน้าไม้!”เมื่อเห็นหลุมเลือดนั้น อวี๋เถี่ยซานผู้มีประสบการณ์ก็เตือนเขาทันที!“พี่เยี่ย ข้าเป็นคนทำให้เจ้าเดือดร้อน!”หวังหยวนคุกเข่าลงปิดตาให้เยี่ยเทียน “ข้าจะล้างแค้นให้เจ้า ไม่ว่าใครอยู่เบื้องหลัง ข้าจะให้มันชดใช้ด้วยเลือด”“นายท่านอย่าโทษตัวเองมากเกินไปเลยขอรับ แม้ว่าเราจะไม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 548
ขณะมองชาวบ้านที่กำลังเสียงดังจอแจ หวังหยวนก็ชักดาบราชวงศ์ถังออกมา ใบมีดคมกริบทำให้หลายคนถอยหลังด้วยความกลัว!เขาสั่งให้ต้าหู่ไปที่ห้องครัว แล้วหยิบเนื้อออกมาชิ้นหนึ่ง หวังหยวนใช้ดาบแทงมัน แล้วหันกลับมาฟันมันด้วยดาบอีกครั้ง ทำให้แถบกระดูกแตกออกเป็นสองท่อน!หวังหยวนไปที่ห้องตำราอีก จากนั้นหยิบอักษรคัดลายมือที่เยี่ยเทียนเขียนไว้ออกมา แล้วเอาไปวางไว้ข้างคำว่า 'หยวน'!ชาวบ้านสับสน ไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไร!“อย่าพูดเลยว่าคำพูดของเอ้อผีนั้นจริงหรือเท็จ ดูสิว่าดาบของข้าคมแค่ไหน! หากข้าเป็นคนฆ่าเยี่ยเทียน บาดแผลของเขาจะไม่เป็นเช่นนี้ และโก่วหวาจะไม่ถูกฟันเช่นนี้ด้วย หากถูกดาบนี้ฟันจริง”หวังหยวนมองชาวบ้านแล้วพูดว่า “'หยวน' คือชื่อของข้า ดูลายมือที่เยี่ยเทียนเขียนสิ มันคล้ายกับลายมือบนพื้นมากแค่ไหน?”ใส่ร้ายเขาได้ แต่ดาบของพวกเขา ไม่สามารถเลียนแบบดาบราชวงศ์ถังได้ และกลุ่มเจ้าหน้าที่ตรวจการก็ไม่สามารถเลียนแบบลายมือของเยี่ยเทียนได้ สิ่งเหล่านี้คือข้อบกพร่องทั้งหมด ที่สามารถเห็นได้อย่างรวดเร็วแต่ชาวบ้านเหล่านี้คงไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว จึงเป็นแค่การทำให้พวกเขาโกรธมากขึ้นเมื่อถึงตอนนั้น คนท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 549
นอกหมู่บ้านเยี่ยเจีย!เฉียวคุนพาเจ้าหน้าที่ยี่สิบนาย ตามมาด้วยเยี่ยเอ้อผีที่ไปแจ้งเจ้าหน้าที่ทั้งสองฝ่ายแยกทางกันที่บ้านของเยี่ยเทียนเยี่ยเอ้อผีไปเรียกชาวบ้านมา หลังจากใส่ร้ายหวังหยวนในข้อหาฆาตกรรมแล้ว เขาก็ออกไปแจ้งเจ้าหน้าที่!เฉียวคุนและพรรคพวกของเขาออกจากหมู่บ้านเยี่ยเจีย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หมู่บ้านใกล้ ๆ แล้วแกล้งทำเป็นว่าผ่านมาทำคดีแถวนี้พอดี และบังเอิญพบกับเยี่ยเอ้อผีที่กำลังไปแจ้งข่าว!กลุ่มคนกลับมารวมตัวกันตามที่นัดแนะ แล้วกลับมาที่หมู่บ้านเยี่ยเจีย!แต่เพื่อความสมจริง ต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วยามในการกลับไปกลับมา!ในขณะนี้ เยี่ยเอ้อผีทั้งรู้สึกเศร้าและกระวนกระวายเยี่ยเทียนเป็นคนดีมาก คนในหมู่บ้านเยี่ยเจียทุกคนก็เป็นคนบ้านนอกเหมือนเขา แต่ก็ได้รับความช่วยเหลือจากเยี่ยเทียน คงจะเป็นการโกหกหากจะบอกว่าเขาไม่รู้สึกผิด!แต่เพื่อรักษาชีวิตของตัวเอง เขาจึงจำต้องเชื่อฟังคำสั่งของผู้ตรวจการเฉียว และลงเอยด้วยการทำร้ายพี่สะใภ้เทียน!สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความสุขที่เต็มไปด้วยความผิดบาป!แต่เมื่อนึกถึงผู้ตรวจการเฉียวเขาก็เงียบกริบ เพราะอีกฝ่ายสัญญาว่าจะจัดสรรที่ดินของเยี่ยเที
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1670
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1669
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1668
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1667
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1666
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1665
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1664
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1663
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
