ขณะมองชาวบ้านที่กำลังเสียงดังจอแจ หวังหยวนก็ชักดาบราชวงศ์ถังออกมา ใบมีดคมกริบทำให้หลายคนถอยหลังด้วยความกลัว!เขาสั่งให้ต้าหู่ไปที่ห้องครัว แล้วหยิบเนื้อออกมาชิ้นหนึ่ง หวังหยวนใช้ดาบแทงมัน แล้วหันกลับมาฟันมันด้วยดาบอีกครั้ง ทำให้แถบกระดูกแตกออกเป็นสองท่อน!หวังหยวนไปที่ห้องตำราอีก จากนั้นหยิบอักษรคัดลายมือที่เยี่ยเทียนเขียนไว้ออกมา แล้วเอาไปวางไว้ข้างคำว่า 'หยวน'!ชาวบ้านสับสน ไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไร!“อย่าพูดเลยว่าคำพูดของเอ้อผีนั้นจริงหรือเท็จ ดูสิว่าดาบของข้าคมแค่ไหน! หากข้าเป็นคนฆ่าเยี่ยเทียน บาดแผลของเขาจะไม่เป็นเช่นนี้ และโก่วหวาจะไม่ถูกฟันเช่นนี้ด้วย หากถูกดาบนี้ฟันจริง”หวังหยวนมองชาวบ้านแล้วพูดว่า “'หยวน' คือชื่อของข้า ดูลายมือที่เยี่ยเทียนเขียนสิ มันคล้ายกับลายมือบนพื้นมากแค่ไหน?”ใส่ร้ายเขาได้ แต่ดาบของพวกเขา ไม่สามารถเลียนแบบดาบราชวงศ์ถังได้ และกลุ่มเจ้าหน้าที่ตรวจการก็ไม่สามารถเลียนแบบลายมือของเยี่ยเทียนได้ สิ่งเหล่านี้คือข้อบกพร่องทั้งหมด ที่สามารถเห็นได้อย่างรวดเร็วแต่ชาวบ้านเหล่านี้คงไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว จึงเป็นแค่การทำให้พวกเขาโกรธมากขึ้นเมื่อถึงตอนนั้น คนท
นอกหมู่บ้านเยี่ยเจีย!เฉียวคุนพาเจ้าหน้าที่ยี่สิบนาย ตามมาด้วยเยี่ยเอ้อผีที่ไปแจ้งเจ้าหน้าที่ทั้งสองฝ่ายแยกทางกันที่บ้านของเยี่ยเทียนเยี่ยเอ้อผีไปเรียกชาวบ้านมา หลังจากใส่ร้ายหวังหยวนในข้อหาฆาตกรรมแล้ว เขาก็ออกไปแจ้งเจ้าหน้าที่!เฉียวคุนและพรรคพวกของเขาออกจากหมู่บ้านเยี่ยเจีย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หมู่บ้านใกล้ ๆ แล้วแกล้งทำเป็นว่าผ่านมาทำคดีแถวนี้พอดี และบังเอิญพบกับเยี่ยเอ้อผีที่กำลังไปแจ้งข่าว!กลุ่มคนกลับมารวมตัวกันตามที่นัดแนะ แล้วกลับมาที่หมู่บ้านเยี่ยเจีย!แต่เพื่อความสมจริง ต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วยามในการกลับไปกลับมา!ในขณะนี้ เยี่ยเอ้อผีทั้งรู้สึกเศร้าและกระวนกระวายเยี่ยเทียนเป็นคนดีมาก คนในหมู่บ้านเยี่ยเจียทุกคนก็เป็นคนบ้านนอกเหมือนเขา แต่ก็ได้รับความช่วยเหลือจากเยี่ยเทียน คงจะเป็นการโกหกหากจะบอกว่าเขาไม่รู้สึกผิด!แต่เพื่อรักษาชีวิตของตัวเอง เขาจึงจำต้องเชื่อฟังคำสั่งของผู้ตรวจการเฉียว และลงเอยด้วยการทำร้ายพี่สะใภ้เทียน!สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความสุขที่เต็มไปด้วยความผิดบาป!แต่เมื่อนึกถึงผู้ตรวจการเฉียวเขาก็เงียบกริบ เพราะอีกฝ่ายสัญญาว่าจะจัดสรรที่ดินของเยี่ยเที
สีหน้าของเฉียวคุนเปลี่ยนไปมาก เขาดึงดาบหางวัวออกมา แล้วชี้มันเข้าไปในห้อง พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆตามแผนการของเขา เขาจะมาที่บ้านของเยี่ยเทียนเป็นพิธี แล้วจึงสรุปคดี!เมื่อกลับไปที่เมืองจวิ้น ก็จะไปพบกับเว่ยเฉิงที่เป็นแม่ทัพ และพวกเขาก็ร่วมกันจับหวังหยวน เพื่อนำตัวเขาเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมเสร็จสิ้นภารกิจที่ท่านเจ้าเมืองมอบให้!แต่ตอนนี้หวังหยวนอยู่ในที่เกิดเหตุ ราวกับกำลังรอพวกเขาอยู่นี่ทำให้เขารู้สึกว่าผิดแผนมาก!“แน่นอนว่าข้าต้องกลับมา หากข้าไม่กลับมา ใครจะล้างแค้นให้พี่เทียน!”หวังหยวนยืนขึ้น จับดาบราชวงศ์ถัง แล้วเดินไปข้างหน้าทีละก้าว ด้วยสายตาราวกับอยากจะกินใครสักคน!“แก้แค้น เจ้าต้องการแก้แค้นอะไร!”สีหน้าของผู้ตรวจการเฉียวคุนเปลี่ยนไป และยังคงใส่ร้ายเขาด้วยข้อกล่าวหาอันเป็นเท็จต่อไป “เจ้าเป็นคนที่มีหน้าตาเป็นมนุษย์ แต่มีหัวใจเป็นสัตว์ร้าย เยี่ยเทียนปฏิบัติต่อเจ้าอย่างใจดี แต่เจ้ากลับใช้ประโยชน์จากเขา เพื่อข่มขืนภรรยาของเขา ซ้ำยังฆ่าคนทั้งครอบครัวของเขาด้วย แม้แต่ลูกวัยห้าขวบของเขาก็ไม่เว้น เจ้ามันไม่ใช่มนุษย์! เอาล่ะ เข้าไปจับเขา!”ชิ้ง! ชิ้ง!เจ้าหน้าที่ตรวจการสอง
“เจ้า สารเลว!” เยี่ยเอ้อผีเดือดดาลและชี้ไปที่เจ้าหน้าที่ตรวจการทั้งสี่ “คุณชายหยวนเป็นคนบงการข้าจริง ๆ เจ้าหน้าที่ตรวจการผู้นั้นยิงสังหารเทียนซิ่วฉาย เจ้าหน้าที่ตรวจการผู้นั้นสังหารลูกสุนัขนั่น พวกเขาทั้งสี่คนเป็นคนทำลายเทียนซิ่วฉาย จากนั้นก็ใช้ดาบสังหารอีกครั้ง!” หวังหยวนกำหมัดทั้งสองข้างพร้อมเส้นเลือดที่ปูดออกมา สายตาที่มองดูคนทั้งสี่คนเหมือนกับที่ทั้งสี่คนมองดูเขา และพูดทีละคำว่า “จับตัวพวกเขาไว้ ข้าขอคนเป็น!” ทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬทั้งสี่คนเดินเข้าไป เจ้าหน้าที่ตรวจการทั้งสี่ชักดาบออกมาแต่ทันทีที่เพิ่งยกดาบหางวัวขึ้น ดาบราชวงศ์ถังก็ถูกวางไว้บนคอของพวกเขาแล้ว! เฉียวคุนและเจ้าหน้าที่ตรวจการที่เหลือจับดาบของพวกเขา แต่เมื่อพวกเขามองไปที่ทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬมากกว่ายี่สิบคน ซ้ำยังมีต้าหู่และอวี๋เถี่ยซานพวกเขาทั้งหมดล้วนขมวดคิ้วและไม่ขยับ! ช่วงเวลาต่อมา พวกเขาทั้งสี่ถูกทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬจับตัวแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าหวังหยวน หวังหยวนมองดูคนทั้งสี่อย่างไร้ความรู้สึก “ข้าแค่อยากถามพวกเจ้าคำเดียวว่าใครเป็นผู้บงการให้พวกเจ้าทำเช่นนี้!” เจ้าหน้าที่ตรวจการทั้งสี่จิตใจ
ชาวบ้านต่างก้มศีรษะและไม่พูดอะไร: เจ้าหน้าที่ทหารมาแล้ว ความแค้นของเทียนซิ่วฉายไม่สามารถล้างแค้นได้อีกต่อไป! อวี๋เถี่ยซานขมวดคิ้วและหยุดลงมือ: ยิ่งมีเจ้าหน้าที่ถูกสังหารมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งพาเสนาธิการทางทหารออกไปยากขึ้นเท่านั้น! หวังหยวนเข้ามาหาเฉียวคุนพร้อมดาบราชวงศ์ถังโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นฟันเขาด้วยดาบ! พรวด! หัวของเขาตกลงมาและกลิ้งไปบนพื้น ดวงตาของเฉียวคุนเบิกกว้างด้วยความตกใจ: นายพลเว่ยมาถึงแล้ว เจ้าเด็กนี่ยังกล้าฆ่าเขาได้อย่างไร เขาไม่กลัวเจ้าหน้าที่ทหารหรืออย่างไร? “อย่าว่าแต่แม่ทัพมาเลย แม้ว่าฮ่องเต้จะมา วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าเพื่อแสดงความเคารพต่อสหายเทียน!” หวังหยวนจับศีรษะของเฉียวคุนมาที่ห้องโถงไว้ทุกข์และวางศีรษะไว้ในห้องโถง! พรวด! เยี่ยโก่วเซิ่งคุกเข่าลง! ชาวบ้านทุกคนในหมู่บ้านเยี่ยเจียคุกเข่าลงทั้งน้ำตา: คุณชายหยวนเป็นคนมีความชอบธรรมมากจนเต็มใจที่จะฆ่าเจ้าหน้าที่เพื่อล้างแค้นให้กับเทียนซิ่วฉาย “สหายเทียน ข้าส่งคนที่ทำร้ายทั้งครอบครัวของเจ้าไปขอขมาเจ้า ส่วนผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังนั่น เจ้าอดใจรออีกนิด แล้วข้าจะส่งเขาลงไปด้วย!” หวังหยวนโค้งคำนับสามครั้
เล่นตลกอะไรกัน ผู้บงการเบื้องหลังคือเจ้าเมืองหล่งหนานเผยเซียนเจิ้ง ซึ่งพยายามทุกวิถีทางเพื่อใส่ร้ายที่ท่านเสนาธิการทหาร! ตอนนี้ท่านเสนาธิการทหารได้สังหารเจ้าหน้าที่ ซึ่งเป็นจุดอ่อนอันใหญ่หลวง หากไปที่นั่นก็จะเหมือนแกะเข้าปากเสือ ต้าหู่ก็คัดค้านทันที “พี่หยวนไปไม่ได้เด็ดขาด พวกเราปล่อยให้ท่านไปจวนศาลาว่าการไม่ได้ มันเสี่ยงเกินไป!” หวังหยวนอธิบายอย่างอดทน “สิ่งที่เผยเซียนเจิ้งต้องการคือเงิน ตราบใดที่เงินยังไม่ตกอยู่ในมือของเขา ข้าก็จะไม่ตกอยู่ในอันตราย!” พอทุกคนคิดดูดี ๆ ก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ทว่าพวกเขาก็ยังกังวลอยู่ดี อวี๋เถี่ยซานพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เผยเซียนเจิ้งผู้นั้นละโมบโลภมาก คุณชายเผยให้เห็นจุดอ่อนเช่นนี้ ข้าเกรงว่าเขาจะไม่ปล่อยท่านไป ไม่ว่าท่านจะให้เงินเขามากแค่ไหนก็ตาม!” “ข้าไม่เคยคิดที่จะขอให้เขาปล่อยข้าไป ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่คิดจะให้เงินเขาเลย” ดวงตาของหวังหยวนมืดลง “ข้าไปเพื่อส่งเขาไปยังที่ที่เขาควรจะไป ให้เขาชดใช้ตามราคาที่เขาสมควรได้รับ!” เมื่อเห็นว่าดูเหมือนจะมีแผน อวี๋เถี่ยซานและทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬต่างก็กำหมัด “คุณชาย ท่านโปรดออกคำสั่ง!” ท่านเสนาธิก
ตราบใดที่จับคนผู้นั้นได้ และจัดการเขาอย่างทารุณ เพื่อล้างแค้นให้กับแค้นครั้งใหญ่ของเมื่อวาน! ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เว่ยเฉิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขาดูมั่นใจราวกับควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างได้ ปัง! ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากหมู่บ้านเยี่ยเจีย ทำให้ผู้คนตกใจพร้อมม้าที่ส่งเสียงร้อง “เกิดอะไรขึ้น? เสียงฟ้าร้องหรือ? ไม่เห็นท้องฟ้ามีการเคลื่อนไหวนี่!” เว่ยเฉิงควบม้ามองดูหมู่บ้านเยี่ยเจียในระยะไกล จากนั้นจึงมองไปที่เมฆบนท้องฟ้า ปัง! ปัง! เสียงดังขึ้นอีกสองครั้ง! กับ! กับ! ม้าตกใจมากจนวิ่งว่อน ทหารทั้งหมดต่างหวาดกลัวไปหมด พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดอย่างบ้าคลั่ง! เว่ยเฉิงที่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงออกคำสั่งด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ไป เข้าไปดูกันเถอะ” เฉียวคุนนำเจ้าหน้าที่ตรวจการไปที่หมู่บ้านเยี่ยเจียเป็นเวลานานแล้ว แต่ตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่ออกมา ซึ่งทำให้เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ! ท้ายที่สุดแล้วจะต้องเสียเวลามากแค่ไหนในการเคลื่อนไหว ก็ถึงเวลาที่ควรจะออกมาตั้งนานแล้ว! กลุ่มคนรีบไปที่หมู่บ้านเยี่ยเจีย และได้ยินเสียงดังสี่ครั้งระหว่างทาง แต่ละครั้งดังกว่าครั้งแรก! เหงื
ดวงตาของหวังหยวนมืดลง “เว่ยเฉิง เจ้าคิดให้รอบคอบ ตราบใดที่พวกเขาเข้ามาใกล้ข้าไม่เกินสิบจั้ง เจ้าจะตายทันทีโดยไม่มีที่ให้ฝังศพ!” “เจ้าคิดจะขู่ขวัญข้า!” เว่ยเฉิงมองไปรอบ ๆ และยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ข้าสวมชุดเกราะ และไม่มีหน้าไม้ในระยะร้อยก้าว เจ้าจะทำร้ายข้าได้อย่างไร!” หวังหยวนยิ้มอย่างเย็นชา “ครานั้นอ๋องถูหนานก็คิดเช่นเดียวกันกับเจ้า!” เชิ้ง เชิ้ง เชิ้ง... สีหน้าของเว่ยเฉิงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารีบลงจากหลังม้าและวิ่งไปข้างหลังทหารกลุ่มหนึ่ง “หวังหยวน ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ของราชสำนัก การฆ่าข้าก็เท่ากับการกบฏ!” หลังจากชนะศึกอ๋องถูหนานก็เกิดความขัดแย้งในราชสำนัก และไม่ยอมรับผู้บัญชาการผู้นี้! ทว่าเรื่องที่เขาสร้างหน้าไม้ซานกงฉวงขึ้นมา แล้วยิงสังหารอ๋องถูหนานที่อยู่ห่างออกไปหกร้อยก้าว นี่เป็นข้อเท็จจริงที่ไม่อาจถกเถียงไม่ได้! หากคนผู้นี้ซ่อนหน้าไม้ซานกงฉวงซึ่งห่างออกไปหกร้อยก้าว เขาคงจะมีจุดจบเช่นเดียวกับอ๋องถูหนาน! นอกจากนี้เสียงปังปังปังที่ดังก้องเมื่อครู่นี้ ก็สงสัยว่าเกี่ยวข้องกับคนผู้นี้ด้วย “เฮ้อ...” หวังหยวนสับสนเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่เอ่ยถึงการสังหารอ๋อง