Share
บทที่ 537
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 538
จู่เหรินโจวเจิ้งเงยหน้าขึ้น แล้วพูดว่า “เว่ยเฉิง อาจารย์ของข้า หวังฉงกวง เป็นเส่าชิงของศาลต้าหลี่ หากเจ้าใส่ร้ายคนอื่นเช่นนี้ ข้าจะนำเรื่องนี้ไปถึงศาลต้าหลี่แน่นอน!”...ทั้งสิบเอ็ดคนออกมาจากข้างหลังทีละคน เหมือนว่าจะจัดการให้ถึงที่สุด!“ใต้เท้า นี่เป็นความเข้าใจผิดจริง ๆ เป็นพวกคนใต้บัญชาของข้าต่างหากที่ก่อความวุ่นวาย!”หน้าผากของเว่ยเฉิงเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาครุ่นคิดอยู่นานเพื่อหาคำแก้ตัวที่ฟังขึ้น “ข้าไม่เข้มงวดกับผู้ใต้บัญชา ท่านใต้เท้าทุกคนรายงานข้าได้ ข้าก็จะโดนไล่ออกจากตำแหน่ง แต่เป็นคำสั่งของท่านเจ้าเมือง ที่ให้สืบสวนเรื่องการครอบครองชุดเกราะ คันธนู และหน้าไม้อย่างเข้มงวด ใต้เท้าเผยจะสอบสวน แม้ว่าข้าจะเสียตำแหน่งราชการก็ตาม พวกท่านจะขัดขวางใต้เท้าเผย ไม่ให้บังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง เพราะเห็นแก่พ่อค้าผู้ไม่เคยถูกใช้ในราชสำนักหรือ?”สำหรับบัณฑิตกลุ่มนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องยกคนที่อยู่เบื้องหลังมาอ้างเจ้าหน้าที่หลายคนขมวดคิ้ว!พวกเขาเข้าใจความหมายของคำพูดของเว่ยเฉิง คนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้คือเจ้าเมืองหล่งหนาน เผยเซียนเจิ้งตอนนี้พวกเขากำลังยืนหยัดเพื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 539
“ใต้เท้า หากข้ากล้าโจมตีพวกเขา พวกขุนนางในราชสำนักทั้งหมดจะสังหารข้า”เว่ยเฉิงเศร้าใจ แต่ก็รู้สึกโล่งใจทหารทำร้ายข้าราชการฝ่ายพลเรือน ต้าเย่ก่อตั้งมากว่าสองร้อยปี แต่เรื่องเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้น!หากเขากล้าลงมือ เขาจะถูกคนนับพันลงโทษ!ส่วนจะสู้หรือซ่อน ก็ถือว่าต้องพิจารณาก่อนเช่นกันบัณฑิตเหล่านั้นทุบตีเขาเช่นนี้ เขาก็อับอายเกินกว่าจะติดต่อกับพวกเขาอีกแน่นอนว่าหลังจากกลุ่มคนเหล่านั้นทุบตีเขา ก็ไม่มีการพูดถึงการเข้าร่วมกับเขาอีกต่อไปหวังหยวนก็ไม่ได้รบกวนเขาต่อ แต่ออกไปพร้อมกับคนของเขาเผยเซียนเจิ้ง เจ้าเมืองหล่งหนานยังคงตำหนิ “ไร้ประโยชน์ กลุ่มคนที่ไม่มีตำแหน่งอย่างเป็นทางการ ราชบัณฑิตระดับแปด ดูสิว่าเจ้ากลัวแค่ไหน ทั้ง ๆ ที่เจ้าเองก็เป็นแม่ทัพระดับห้า!”“ใต้เท้า ไม่ใช่ว่าท่านไม่รู้ว่าในต้าเย่ ทหารอย่างพวกข้าไม่ได้อยู่ในสายตาของข้าราชการพลเรือน! ไม่ต้องพูดถึงระดับแปด แม้แต่ระดับเจ็ดข้าก็ไม่กล้าสู้กลับ!”เว่ยเฉิงขมขื่น “ใต้เท้า ชายคนนั้นเป็นคนขี้โกงและมีกลอุบายมากมาย ฉะนั้นลืมเรื่องนี้ไปเสียเถอะขอรับ!”“คนทรยศกลุ่มนั้น เจ้ากลัวก็กลัวไป แต่พวกนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของข้าเลย!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 540
มูลค่าเกือบสามร้อยตำลึงเงิน!“... ท่านมอบให้ ไม่กล้าหรอกขอรับ!”หลังจากรับของไปแล้วก็รู้สึกหนัก เมื่อรู้สึกว่าได้สัมผัสแท่งเงินในห่อผ้า กู้ชิงเฟิงก็รู้สึกมีความสุข แล้วเข้าไปในรถม้าด้วยสีหน้าสงบก่อนจากไป!จู่เหรินหลัวซื่อเฉิงก็ก้าวเข้ามาพูดว่า “ใต้เท้า ภรรยาของศิษย์กำลังจะคลอดในเดือนตุลาคมนี้ ศิษย์ไม่อาจอยู่ข้างนอกได้เป็นเวลานานอีกต่อไป ต้องบอกลาแล้วขอรับ!”“นี่ก็เป็นเรื่องใหญ่เช่นกัน หากเจ้าอยากกลับไปเฝ้า ข้าก็จะไม่รั้งไว้!”หวังหยวนหยิบห่อใส่ของมาให้ด้วย แล้วพูดเหมือนเดิม!บัณฑิตนั้นใส่ใจเรื่องหน้าตา หากเสนอเงินให้พวกเขาในที่สาธารณะ ก็จะไม่มีใครยอมรับแต่อาจจะหันมาทะเลาะกันด้วยซ้ำ!หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็มาบอกลา ด้วยเหตุผลเรื่องครอบครัว!หวังหยวนมีสีหน้าเห็นใจ พูดปลอบโยน และแบ่งของให้พวกเขารับไปทีละคน!ในช่วงเวลาสั้น ๆ ทั้งสิบเอ็ดคนก็จากไปจนหมด!หลี่จ้าวหลินขมวดคิ้ว คนเหล่านี้ยังคงกลัวเผยเซียนเจิ้ง จึงไม่กล้าอยู่ด้วย!กุบกับกุบกับ!ในขณะนี้ มีม้าเร็วตัวหนึ่งควบม้าเข้ามา และคนรับใช้ในชุดเขียวก็ลงจากหลังม้ามาหาหลี่จ้าวหลิน คุกเข่าลงแล้วรายงานว่า “คุณชายใหญ่ นายท่านไม่สบา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 541
หวังหยวนยกยิ้มและโบกมือ “รบกวนมากแล้ว ดังนั้นข้าจะให้เจ้าอีกสองก้วน ให้ช่วยไปถามให้ข้าหน่อย!”ไม่ใช่ว่าเขาลังเลกลัวจะให้เยอะเกินไป แต่ตอนนี้เงินเป็นเพียงตัวเลขสำหรับเขา!แต่คนจนเหล่านี้ หากให้เงินสองตำลึง พวกเขาก็จะสามารถซื้อข้าวและบะหมี่ได้!ให้พวกเขาสักสิบหรือยี่สิบตำลึง มันจะไม่ตกไปอยู่ในมือพวกเขา!“คุณชาย ท่านมีจิตใจดีจริง ๆ ข้าจะช่วยหาบ้านให้ท่านเดี๋ยวนี้!”เยี่ยโก่วเซิ่งวิ่งจากไปฮือฮากันทั้งหมู่บ้านไม่นานหลังจากนั้น ชาวบ้านในชุดมอมแมมกลุ่มหนึ่ง ก็เดินล้อมรอบชายหนุ่มในชุดคลุมยาวเข้ามาหาเสื้อคลุมสีขาวของชายหนุ่มมีรอยเปื้อนจาง ๆ แต่ก็ยังสะอาดมาก มือและใบหน้าของเขาก็ขาวสะอาดเยี่ยโก่วเซิ่งแนะนำให้รู้จักกับหวังหยวน “คุณชาย นี่คือพี่เยี่ยเทียน หัวหน้าหมู่บ้านเยี่ยเจียของเรา เขาเป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียง และเป็นเจ้าของที่ดินรายใหญ่ในหมู่บ้านของเรา ครอบครัวมีที่ดินห้าร้อยหมู่ แต่เขาเมตตาพวกเรายิ่งนัก เพราะคิดราคาค่าเช่าแค่ร้อยละยี่สิบเท่านั้น!”“น้องเยี่ยช่างเมตตานัก!”หวังหยวนกำประสานมือแล้วเอ่ยชมอย่างจริงใจ “ข้า หวังหยวน มาจากเมืองฝู จะไปทำธุรกิจในเมือง!”เจ้าของที่ดินมักเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 542
สาวใช้ของตระกูลเยี่ยทำแป้งอบธัญพืช โจ๊กข้าวฟ่าง ผัดหัวไชเท้าหนึ่งหม้อ และตุ๋นไก่หนึ่งตัวเพื่อต้อนรับหวังหยวนทหารผ่านศึกของหวังหยวนปรุงอาหารเอง หลังจากทำงานหนักตลอดทาง อาหารมื้อนี้ก็ไม่เลวนำเนื้อแห้งมาย่าง อบแผ่นแป้งบนกองไฟ และทำซุปไข่ในหม้อ กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วทั้งนอกประตู!เด็กหลายคนรวมตัวกันยืนกลืนน้ำลายอยู่รอบประตู รวมทั้งเยี่ยโก่วเซิ่งด้วย!“วันนี้ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ ไม่มีเนื้อสำหรับพวกเจ้า รีบกลับบ้านไปเถอะ!”เยี่ยเทียนโบกมือให้เด็ก ๆ ก่อนมองหวังหยวนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ในชนบทนั้นยากจน เมื่อเนื้อสุก เด็ก ๆ ต่างก็หิวโหย แต่ละคนจะได้รับส่วนแบ่งเป็นเนื้อชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นเดียวเท่านั้น!”เด็ก ๆ หันหน้าหนีอย่างไม่เต็มใจ แต่หวังหยวนกวักมือเรียกเยี่ยโก่วเซิ่ง “อยากกินเนื้อหรือ!”เยี่ยโก่วเซิ่งกลืนน้ำลายแล้วส่ายหน้า เมื่อเห็นหวังหยวนมองเขาด้วยรอยยิ้ม เขาก็หน้าแดงและก้มหน้าลง “อยากขอรับ!”หวังหยวนยิ้มและพูดว่า “บอกให้เพื่อน ๆ ของเจ้าเข้าแถว ทุกคนจะได้กินเนื้อกันคนละชิ้น!”“ขอบคุณขอรับคุณชาย!”เยี่ยโก่วเซิ่งรีบวิ่งไปบอกให้เด็ก ๆ เริ่มเข้าแถวที่หน้าประตู!หวังหยวนพูดกับทหารผ่านศึกท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 543
ไม่ใช่ว่าเขาฉลาดถึงเพียงนั้น!“พี่หยวน โปรดระวังคำพูดด้วย!”ใบหน้าของเยี่ยเทียนเคร่งขรึม เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านหมิงถันเป็นผู้เชี่ยวชาญ ทั้งด้านวรรณกรรมและการทหาร เขาสามารถเอาชนะทหารม้าชาวหวงนับแสนได้ เป็นผู้ประพันธ์ 'สี่ประโยคของหมิงถัน' 'แดงทั่วธาร’ ' ช่วยส่งจ้าวเว่ยหมินไปในเมือง เขาเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริงในโลกนี้”“อะแฮ่ม!”หวังหยวนขมวดคิ้ว “เป็นแม่ทัพหนุ่มที่เอาชนะชาวหวง ไม่ใช่ท่านหมิงถัน!”ชายคนนี้ เขาได้ยินข่าวมาจากไหน รู้ดีเกี่ยวกับเมืองจิ่วซานจริง ๆ!“ความดีความชอบของแม่ทัพหนุ่มนั้นมีจริง แต่ความดีความชอบใหญ่เป็นของท่านหมิงถัน นี่คือสิ่งที่ชาวหวงบอกข้า ตอนที่ผ่านทางมาขออาหาร!”เยี่ยเทียนลดเสียงลง “น่าเสียดายที่พวกขุนนางทรยศในราชสำนักได้หลอกลวงฮ่องเต้ จึงไม่จ้างท่านหมิงถัน มันน่าเสียดายจริง ๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านหมิงถันจะเป็นอย่างไรบ้าง จะท้อแท้หรือเปล่า!”ต้าหู่ องครักษ์รุ่นเยาว์ และทหารผ่านศึกเกราะทมิฬที่นั่งอยู่ห่าง ๆ ต่างกลั้นเสียงหัวเราะไว้เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังขบขัน หวังหยวนก็กัดฟันพูดว่า “เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก หากท่านหมิงถันมีความสามารถจริง ๆ ย่อมจะไม่โดนโจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 544
ทุกคนในหมู่บ้านเยี่ยเจียมีนามสกุลคือเยี่ย มีเพียงคุณชายหวังหยวนที่มาพักค้างคืนเท่านั้น ที่มีนามสกุลหวัง คนน่ากลัวเหล่านี้กำลังพูดถึงเขาอยู่แน่นอน!เยี่ยโก่วเซิ่งย่อตัวไปพิงกำแพง แล้วแอบฟังเงียบ ๆตะเกียงน้ำมันถูกจุดไว้ในห้องมืดสลัว เจ้าของบ้านที่มีนามว่าเยี่ยเอ้อผีคุกเข่าลงบนพื้น ขณะตัวสั่นเทาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวนั้นเป็นชายวัยกลางคน ที่มีหนวดและดวงตาคมกริบราวกับนกอินทรี ด้านข้างมีหลี่ฉางและเจ้าหน้าที่ตรวจการอีกสี่คนหลี่ฉางผายมือไปที่ชายวัยกลางคน แล้วแนะนำ “เอ้อผี นี่คือผู้ตรวจการเฉียวจากในเมือง เขาต้องการถามคำถามเจ้า เจ้าต้องตอบตามความเป็นจริง!”“ได้ ได้ขอรับ!”เยี่ยเอ้อผีคุกเข่าลง และพยักหน้ารัวราวไก่จิกข้าวเขาเคยได้ยินชื่อเสียงของผู้ตรวจการเฉียว ในฐานะผู้ตรวจการจอมอันธพาล เขาคือคนสำคัญในเมืองนี้เขาไขคดีได้ราวกับเทพเจ้า ทั้งขาวทั้งดำรับหมด และวิธีการของเขาโหดเหี้ยมอย่างยิ่ง!เฉียวคุน หัวหน้าผู้ตรวจการหล่งหนานกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ชายสกุลหวังคนหนึ่งมาที่หมู่บ้านของเจ้า เพื่อพักค้างคืนพร้อมรถม้ายี่สิบคัน ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนแล้ว?”เมื่อผู้ตรวจการเฉียวถามว่าพ่อค้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 545
หวังหยวนพยักหน้า แล้วเริ่มฝึกจวงกงต่อ เพื่อเสริมสร้างกล้ามเนื้อและกระดูกของเขารุ่งสาง ทั้งกลุ่มกินอาหารเช้า บรรจุน้ำใส่กระบอก แล้วออกเดินทาง“พี่หยวน เช้านี้หมอกหนาทึบนัก ไม่น่าต้องรีบเดินทางเลย!”เยี่ยเทียนตื่นมาพบเขา ข้างกายเขาก็มีเยี่ยโก่วหวา และภรรยาสาวแสนสวยของเขา!หวังหยวนประสานมือแน่น แล้วพูดว่า “สินค้าชุดนี้ต้องรีบนำไปส่งด่วน ข้าอยากจะส่งมันไปโจวเฉิงให้เร็วที่สุด!”ปกติกลุ่มรถม้าเกือบจะเหมือนกัน คือเริ่มออกเดินทางแล้วในเวลานี้วันนี้เช้ากว่านั้นเล็กน้อย!เยี่ยเทียนถอนหายใจแล้วพูดว่า “ท่านกับข้าเจอกันครั้งแรก ก็รู้สึกสนิทเหมือนเป็นเพื่อนเก่า หากท่านไม่ได้ยุ่งกับธุรกิจ ข้าอยากจะให้ท่านอยู่ที่นี่ต่อไปอีกสักพัก!”หญิงสาวสวยข้างเขาพยักหน้า หายากที่สามีจะรู้สึกสนิทเหมือนเป็นเพื่อนเก่ากับคนอื่นเช่นนี้!โก่วหวาจับมือหวังหยวน แล้วเงยหน้าขึ้น “ท่านอาหยวน น้ำตาลคริสตัลที่ท่านให้มา หวานอร่อยเหลือเกินขอรับ เมื่อท่านกลับมาจากโจวเฉิงแล้ว ท่านต้องกลับมาบ้านข้านะขอรับ!”“ฮ่าฮ่าฮ่า!”หวังหยวนอุ้มโก่วหวา แล้วหัวเราะ “เจ้าอยากเจออาหรืออยากกินน้ำตาลคริสตัล!”โก่วหวาน้ำลายไหล แล้วพูดด้ว
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1670
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1669
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1668
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1667
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1666
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1665
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1664
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1663
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
