เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 536
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 537
ไม่ว่าเรื่องที่หวังหยวนเอาชนะชาวหวงจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เขาก็เอาชนะชิงเมี่ยนโช่วในเมืองเฮ่อได้จริง และนำความสงบสุขมาสู่เมืองเฮ่อได้ ส่วนเว่ยเฉิงรู้สึกอิจฉาในความสามารถของเขา ทำให้บัณฑิตหนุ่มเหล่านี้ที่ยังไม่ได้เข้ารับราชการอย่างเป็นทางการโกรธเกรี้ยว!สิ่งสำคัญที่สุดคือถ้อยคำที่ดีชั่วนิรันดร์ของหวังหยวน ได้รับการเผยแพร่ในหมู่บัณฑิต และได้รับความชื่นชมมากมายในหมู่เจ้าหน้าที่!“อ๊ะ เขาเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหลี่จริง ๆ ข้าเคยเห็นเขานอกคฤหาสน์ตระกูลหลี่!”“แล้วเหตุใดเจ้าไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้ล่ะ เมื่อกี้ข้าดึงนายน้อยหลี่อย่างแรงไปแล้ว!”“ตะกี้นายน้อยหลี่ปิดหน้า ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นเขา!”“ใต้เท้ากู้ที่เป็นข้าราชการระดับสูงในเมืองหลวง กลับบ้านมาไว้ทุกข์ หลังจากที่มารดาเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน เหตุใดเขาถึงมาที่นี่ได้!”ทหารกลุ่มหนึ่งตัวสั่น สิบสองคนที่ถูกพวกเขาดึงออกมาต่างล้มลงบนพื้นเมื่อครู่นี้ในต้าเย่บัณฑิตมีสถานะสูงสุด แต่พวกเขาลากคนที่มีตำแหน่งจู่เหรินกับจิ้นซื่อ ลงมากองกับพื้นเช่นนี้ นี่ไม่ได้เป็นการรนหาที่ตายหรอกหรือ!เว่ยเฉิงขนหัวลุก เขากัดฟันจ้องมองหวังหยวน “เจ้าเด็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 538
จู่เหรินโจวเจิ้งเงยหน้าขึ้น แล้วพูดว่า “เว่ยเฉิง อาจารย์ของข้า หวังฉงกวง เป็นเส่าชิงของศาลต้าหลี่ หากเจ้าใส่ร้ายคนอื่นเช่นนี้ ข้าจะนำเรื่องนี้ไปถึงศาลต้าหลี่แน่นอน!”...ทั้งสิบเอ็ดคนออกมาจากข้างหลังทีละคน เหมือนว่าจะจัดการให้ถึงที่สุด!“ใต้เท้า นี่เป็นความเข้าใจผิดจริง ๆ เป็นพวกคนใต้บัญชาของข้าต่างหากที่ก่อความวุ่นวาย!”หน้าผากของเว่ยเฉิงเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาครุ่นคิดอยู่นานเพื่อหาคำแก้ตัวที่ฟังขึ้น “ข้าไม่เข้มงวดกับผู้ใต้บัญชา ท่านใต้เท้าทุกคนรายงานข้าได้ ข้าก็จะโดนไล่ออกจากตำแหน่ง แต่เป็นคำสั่งของท่านเจ้าเมือง ที่ให้สืบสวนเรื่องการครอบครองชุดเกราะ คันธนู และหน้าไม้อย่างเข้มงวด ใต้เท้าเผยจะสอบสวน แม้ว่าข้าจะเสียตำแหน่งราชการก็ตาม พวกท่านจะขัดขวางใต้เท้าเผย ไม่ให้บังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง เพราะเห็นแก่พ่อค้าผู้ไม่เคยถูกใช้ในราชสำนักหรือ?”สำหรับบัณฑิตกลุ่มนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องยกคนที่อยู่เบื้องหลังมาอ้างเจ้าหน้าที่หลายคนขมวดคิ้ว!พวกเขาเข้าใจความหมายของคำพูดของเว่ยเฉิง คนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้คือเจ้าเมืองหล่งหนาน เผยเซียนเจิ้งตอนนี้พวกเขากำลังยืนหยัดเพื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 539
“ใต้เท้า หากข้ากล้าโจมตีพวกเขา พวกขุนนางในราชสำนักทั้งหมดจะสังหารข้า”เว่ยเฉิงเศร้าใจ แต่ก็รู้สึกโล่งใจทหารทำร้ายข้าราชการฝ่ายพลเรือน ต้าเย่ก่อตั้งมากว่าสองร้อยปี แต่เรื่องเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้น!หากเขากล้าลงมือ เขาจะถูกคนนับพันลงโทษ!ส่วนจะสู้หรือซ่อน ก็ถือว่าต้องพิจารณาก่อนเช่นกันบัณฑิตเหล่านั้นทุบตีเขาเช่นนี้ เขาก็อับอายเกินกว่าจะติดต่อกับพวกเขาอีกแน่นอนว่าหลังจากกลุ่มคนเหล่านั้นทุบตีเขา ก็ไม่มีการพูดถึงการเข้าร่วมกับเขาอีกต่อไปหวังหยวนก็ไม่ได้รบกวนเขาต่อ แต่ออกไปพร้อมกับคนของเขาเผยเซียนเจิ้ง เจ้าเมืองหล่งหนานยังคงตำหนิ “ไร้ประโยชน์ กลุ่มคนที่ไม่มีตำแหน่งอย่างเป็นทางการ ราชบัณฑิตระดับแปด ดูสิว่าเจ้ากลัวแค่ไหน ทั้ง ๆ ที่เจ้าเองก็เป็นแม่ทัพระดับห้า!”“ใต้เท้า ไม่ใช่ว่าท่านไม่รู้ว่าในต้าเย่ ทหารอย่างพวกข้าไม่ได้อยู่ในสายตาของข้าราชการพลเรือน! ไม่ต้องพูดถึงระดับแปด แม้แต่ระดับเจ็ดข้าก็ไม่กล้าสู้กลับ!”เว่ยเฉิงขมขื่น “ใต้เท้า ชายคนนั้นเป็นคนขี้โกงและมีกลอุบายมากมาย ฉะนั้นลืมเรื่องนี้ไปเสียเถอะขอรับ!”“คนทรยศกลุ่มนั้น เจ้ากลัวก็กลัวไป แต่พวกนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของข้าเลย!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 540
มูลค่าเกือบสามร้อยตำลึงเงิน!“... ท่านมอบให้ ไม่กล้าหรอกขอรับ!”หลังจากรับของไปแล้วก็รู้สึกหนัก เมื่อรู้สึกว่าได้สัมผัสแท่งเงินในห่อผ้า กู้ชิงเฟิงก็รู้สึกมีความสุข แล้วเข้าไปในรถม้าด้วยสีหน้าสงบก่อนจากไป!จู่เหรินหลัวซื่อเฉิงก็ก้าวเข้ามาพูดว่า “ใต้เท้า ภรรยาของศิษย์กำลังจะคลอดในเดือนตุลาคมนี้ ศิษย์ไม่อาจอยู่ข้างนอกได้เป็นเวลานานอีกต่อไป ต้องบอกลาแล้วขอรับ!”“นี่ก็เป็นเรื่องใหญ่เช่นกัน หากเจ้าอยากกลับไปเฝ้า ข้าก็จะไม่รั้งไว้!”หวังหยวนหยิบห่อใส่ของมาให้ด้วย แล้วพูดเหมือนเดิม!บัณฑิตนั้นใส่ใจเรื่องหน้าตา หากเสนอเงินให้พวกเขาในที่สาธารณะ ก็จะไม่มีใครยอมรับแต่อาจจะหันมาทะเลาะกันด้วยซ้ำ!หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็มาบอกลา ด้วยเหตุผลเรื่องครอบครัว!หวังหยวนมีสีหน้าเห็นใจ พูดปลอบโยน และแบ่งของให้พวกเขารับไปทีละคน!ในช่วงเวลาสั้น ๆ ทั้งสิบเอ็ดคนก็จากไปจนหมด!หลี่จ้าวหลินขมวดคิ้ว คนเหล่านี้ยังคงกลัวเผยเซียนเจิ้ง จึงไม่กล้าอยู่ด้วย!กุบกับกุบกับ!ในขณะนี้ มีม้าเร็วตัวหนึ่งควบม้าเข้ามา และคนรับใช้ในชุดเขียวก็ลงจากหลังม้ามาหาหลี่จ้าวหลิน คุกเข่าลงแล้วรายงานว่า “คุณชายใหญ่ นายท่านไม่สบา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 541
หวังหยวนยกยิ้มและโบกมือ “รบกวนมากแล้ว ดังนั้นข้าจะให้เจ้าอีกสองก้วน ให้ช่วยไปถามให้ข้าหน่อย!”ไม่ใช่ว่าเขาลังเลกลัวจะให้เยอะเกินไป แต่ตอนนี้เงินเป็นเพียงตัวเลขสำหรับเขา!แต่คนจนเหล่านี้ หากให้เงินสองตำลึง พวกเขาก็จะสามารถซื้อข้าวและบะหมี่ได้!ให้พวกเขาสักสิบหรือยี่สิบตำลึง มันจะไม่ตกไปอยู่ในมือพวกเขา!“คุณชาย ท่านมีจิตใจดีจริง ๆ ข้าจะช่วยหาบ้านให้ท่านเดี๋ยวนี้!”เยี่ยโก่วเซิ่งวิ่งจากไปฮือฮากันทั้งหมู่บ้านไม่นานหลังจากนั้น ชาวบ้านในชุดมอมแมมกลุ่มหนึ่ง ก็เดินล้อมรอบชายหนุ่มในชุดคลุมยาวเข้ามาหาเสื้อคลุมสีขาวของชายหนุ่มมีรอยเปื้อนจาง ๆ แต่ก็ยังสะอาดมาก มือและใบหน้าของเขาก็ขาวสะอาดเยี่ยโก่วเซิ่งแนะนำให้รู้จักกับหวังหยวน “คุณชาย นี่คือพี่เยี่ยเทียน หัวหน้าหมู่บ้านเยี่ยเจียของเรา เขาเป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียง และเป็นเจ้าของที่ดินรายใหญ่ในหมู่บ้านของเรา ครอบครัวมีที่ดินห้าร้อยหมู่ แต่เขาเมตตาพวกเรายิ่งนัก เพราะคิดราคาค่าเช่าแค่ร้อยละยี่สิบเท่านั้น!”“น้องเยี่ยช่างเมตตานัก!”หวังหยวนกำประสานมือแล้วเอ่ยชมอย่างจริงใจ “ข้า หวังหยวน มาจากเมืองฝู จะไปทำธุรกิจในเมือง!”เจ้าของที่ดินมักเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 542
สาวใช้ของตระกูลเยี่ยทำแป้งอบธัญพืช โจ๊กข้าวฟ่าง ผัดหัวไชเท้าหนึ่งหม้อ และตุ๋นไก่หนึ่งตัวเพื่อต้อนรับหวังหยวนทหารผ่านศึกของหวังหยวนปรุงอาหารเอง หลังจากทำงานหนักตลอดทาง อาหารมื้อนี้ก็ไม่เลวนำเนื้อแห้งมาย่าง อบแผ่นแป้งบนกองไฟ และทำซุปไข่ในหม้อ กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วทั้งนอกประตู!เด็กหลายคนรวมตัวกันยืนกลืนน้ำลายอยู่รอบประตู รวมทั้งเยี่ยโก่วเซิ่งด้วย!“วันนี้ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ ไม่มีเนื้อสำหรับพวกเจ้า รีบกลับบ้านไปเถอะ!”เยี่ยเทียนโบกมือให้เด็ก ๆ ก่อนมองหวังหยวนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ในชนบทนั้นยากจน เมื่อเนื้อสุก เด็ก ๆ ต่างก็หิวโหย แต่ละคนจะได้รับส่วนแบ่งเป็นเนื้อชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นเดียวเท่านั้น!”เด็ก ๆ หันหน้าหนีอย่างไม่เต็มใจ แต่หวังหยวนกวักมือเรียกเยี่ยโก่วเซิ่ง “อยากกินเนื้อหรือ!”เยี่ยโก่วเซิ่งกลืนน้ำลายแล้วส่ายหน้า เมื่อเห็นหวังหยวนมองเขาด้วยรอยยิ้ม เขาก็หน้าแดงและก้มหน้าลง “อยากขอรับ!”หวังหยวนยิ้มและพูดว่า “บอกให้เพื่อน ๆ ของเจ้าเข้าแถว ทุกคนจะได้กินเนื้อกันคนละชิ้น!”“ขอบคุณขอรับคุณชาย!”เยี่ยโก่วเซิ่งรีบวิ่งไปบอกให้เด็ก ๆ เริ่มเข้าแถวที่หน้าประตู!หวังหยวนพูดกับทหารผ่านศึกท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 543
ไม่ใช่ว่าเขาฉลาดถึงเพียงนั้น!“พี่หยวน โปรดระวังคำพูดด้วย!”ใบหน้าของเยี่ยเทียนเคร่งขรึม เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านหมิงถันเป็นผู้เชี่ยวชาญ ทั้งด้านวรรณกรรมและการทหาร เขาสามารถเอาชนะทหารม้าชาวหวงนับแสนได้ เป็นผู้ประพันธ์ 'สี่ประโยคของหมิงถัน' 'แดงทั่วธาร’ ' ช่วยส่งจ้าวเว่ยหมินไปในเมือง เขาเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริงในโลกนี้”“อะแฮ่ม!”หวังหยวนขมวดคิ้ว “เป็นแม่ทัพหนุ่มที่เอาชนะชาวหวง ไม่ใช่ท่านหมิงถัน!”ชายคนนี้ เขาได้ยินข่าวมาจากไหน รู้ดีเกี่ยวกับเมืองจิ่วซานจริง ๆ!“ความดีความชอบของแม่ทัพหนุ่มนั้นมีจริง แต่ความดีความชอบใหญ่เป็นของท่านหมิงถัน นี่คือสิ่งที่ชาวหวงบอกข้า ตอนที่ผ่านทางมาขออาหาร!”เยี่ยเทียนลดเสียงลง “น่าเสียดายที่พวกขุนนางทรยศในราชสำนักได้หลอกลวงฮ่องเต้ จึงไม่จ้างท่านหมิงถัน มันน่าเสียดายจริง ๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านหมิงถันจะเป็นอย่างไรบ้าง จะท้อแท้หรือเปล่า!”ต้าหู่ องครักษ์รุ่นเยาว์ และทหารผ่านศึกเกราะทมิฬที่นั่งอยู่ห่าง ๆ ต่างกลั้นเสียงหัวเราะไว้เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังขบขัน หวังหยวนก็กัดฟันพูดว่า “เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก หากท่านหมิงถันมีความสามารถจริง ๆ ย่อมจะไม่โดนโจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 544
ทุกคนในหมู่บ้านเยี่ยเจียมีนามสกุลคือเยี่ย มีเพียงคุณชายหวังหยวนที่มาพักค้างคืนเท่านั้น ที่มีนามสกุลหวัง คนน่ากลัวเหล่านี้กำลังพูดถึงเขาอยู่แน่นอน!เยี่ยโก่วเซิ่งย่อตัวไปพิงกำแพง แล้วแอบฟังเงียบ ๆตะเกียงน้ำมันถูกจุดไว้ในห้องมืดสลัว เจ้าของบ้านที่มีนามว่าเยี่ยเอ้อผีคุกเข่าลงบนพื้น ขณะตัวสั่นเทาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวนั้นเป็นชายวัยกลางคน ที่มีหนวดและดวงตาคมกริบราวกับนกอินทรี ด้านข้างมีหลี่ฉางและเจ้าหน้าที่ตรวจการอีกสี่คนหลี่ฉางผายมือไปที่ชายวัยกลางคน แล้วแนะนำ “เอ้อผี นี่คือผู้ตรวจการเฉียวจากในเมือง เขาต้องการถามคำถามเจ้า เจ้าต้องตอบตามความเป็นจริง!”“ได้ ได้ขอรับ!”เยี่ยเอ้อผีคุกเข่าลง และพยักหน้ารัวราวไก่จิกข้าวเขาเคยได้ยินชื่อเสียงของผู้ตรวจการเฉียว ในฐานะผู้ตรวจการจอมอันธพาล เขาคือคนสำคัญในเมืองนี้เขาไขคดีได้ราวกับเทพเจ้า ทั้งขาวทั้งดำรับหมด และวิธีการของเขาโหดเหี้ยมอย่างยิ่ง!เฉียวคุน หัวหน้าผู้ตรวจการหล่งหนานกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ชายสกุลหวังคนหนึ่งมาที่หมู่บ้านของเจ้า เพื่อพักค้างคืนพร้อมรถม้ายี่สิบคัน ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนแล้ว?”เมื่อผู้ตรวจการเฉียวถามว่าพ่อค้
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
