เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 497
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 498
นี่คือวิธีการสร้างคริสตัลที่หายากและล้ำค่า“ไม่เลว!”หวังหยวนดูอย่างเบื่อหน่ายด้วยเทคโนโลยีปัจจุบันของต้าเย่ การสร้างแก้วใสคงเป็นเรื่องยากมาก!แต่ไม่มีปัญหาสำหรับเขา!มีเบ้าหลอมแกรไฟต์ดินเหนียว ที่สามารถเข้าถึงจุดหลอมเหลวสูงพอที่จะหลอมแก้วได้ แก้วใสสามารถผลิตได้ด้วยการใช้หินแก้ว และโซเดียมคาร์บอเนตที่มีความบริสุทธิ์สูง!นอกจากนี้เขายังทำท่อเหล็กขึ้นมา แล้วสอนคนเหล่านี้เป่าแก้วและทำงานฝีมือแต่เวลานั้นมีน้อยเกินไป ช่างเหล่านี้จึงทำได้เพียงเป่าแก้วด้วยทักษะปัจจุบันเท่านั้นแต่เขาไม่ได้รีบร้อนในยุคนี้ ตราบใดที่สร้างสิ่งประดิษฐ์จากแก้วใสได้ ก็ถือเป็นสมบัติล้ำค่าแล้วเพียงแค่ทำลูกปัดแก้ว ถ้วยแก้ว และกระจกขึ้นมา ให้ตรงตามความต้องการของตลาดก็พอแล้ว“ท่านพี่ ท่านเก่งสุดยอด ท่านสร้างคริสตัลขึ้นมาได้อย่างไร!”ดวงตากลมโตของจ้าวชิงเหอเต็มไปด้วยความชื่นชมในตอนแรก นางรู้สึกว่าค่อนข้างสิ้นเปลือง เมื่อหวังหยวนไปที่เมืองเฮ่อเพื่อจัดตั้งกลุ่มขุดแร่!ตอนนี้เมื่อเห็นแก้วคริสตัล ก็เข้าใจทันทีว่ามูลค่าของมันสูงกว่าของดาบราชวงศ์ถังกัวเจิ้งไฉและช่างเป่าแก้วก็มองหวังหยวน แล้วรู้สึกชื่นชมยินด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 499
ขาตั้งรองรับลำกล้องตั้งอยู่เงียบ ๆ บนชั้นสามหูเมิ่งอิ๋งถามด้วยความสงสัย “นี่คืออะไร?”“กล้องส่องฟ้า!”หวังหยวนชี้ไปยังช่องมองภาพ แล้วพูดว่า “เมื่อเจ้ามองผ่านจุดนี้ เจ้าจะมองเห็นดวงดาวและดวงจันทร์ บนท้องฟ้ายามค่ำคืนได้ชัดเจน”ด้วยหยกน้ำ กระจกใสจึงถูกสร้างขึ้นมาได้ แล้วหวังหยวนก็สร้างเลนส์นูนและเลนส์เว้ามากมาย!ใช้เวลากว่าครึ่งเดือน ในการสร้างกล้องโทรทรรศน์ดาราศาสตร์ ที่มีกำลังขยายถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เพื่อให้คนในยุคนี้เข้าใจได้ง่ายขึ้น เขาจึงเปลี่ยนชื่อเป็นกล้องส่องฟ้า“น่าทึ่งมาก!”หูเมิ่งอิ๋งถามด้วยความประหลาดใจ “นี่เหมือนกับกล้องส่องทางไกล ที่ห้ามมองดวงอาทิตย์หรือเปล่า?”นางใช้กล้องส่องทางไกล มองเห็นทิวทัศน์ที่อยู่ห่างออกไปหลายลี้ และรู้ว่าจะต้องไม่ส่องดวงอาทิตย์หวังหยวนโอบเอวบางของนาง ดมกลิ่นผอมจากผมยาวสีดำขลับ แล้วตอบเบา ๆ “อืม มันจะทำให้เจ้าเจ็บตา แต่การดูดวงจันทร์และดวงดาวในตอนกลางคืนนั้นไม่เป็นอะไร!”หูเมิ่งอิ๋งรู้สึกอ่อนระทวยไปทั้งตัว นางทิ้งตัวไว้ในอ้อมแขนของหวังหยวน หัวใจพลันเต้นเร็วขึ้น “คุณชาย ดวงจันทร์มีลักษณะเป็นอย่างไร มันเป็นไข่มุกเรืองแสงที่ส่องแสงยามค่ำค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 500
“คุณชาย ข้าเปล่านะ!”หูเมิ่งอิ๋งหายใจถี่ แล้วหันหน้าหนีด้วยความยากลำบาก “ช่วงนี้ธุรกิจไปได้ดี สบู่กับน้ำตาลคริสตัลถูกขายให้กับเมืองหล่งหนานแล้ว พ่อค้าจากสองแห่งต้องการเจรจาเป็นตัวแทนขาย และต้องการให้เราเพิ่มกำลังการผลิตน้ำตาลคริสตัล ตอนนี้ใกล้ปีใหม่แล้ว น้ำตาลคริสตัลเป็นที่ต้องการสูง!”สบู่และน้ำตาลคริสตัลขายในเมืองจิ่วซานมานานแล้วทันทีที่ชิงเมี่ยนโช่ว ถูกกำจัดในเมืองเมืองหล่งหนานและเมืองเฮ่อ กองคาราวานก็มุ่งหน้าลงไปเปิดตลาดทางใต้ทันทีราคาขายส่งสบู่ก้อนละหนึ่งตำลึง และขายปลีกก้อนละสามตำลึง เป็นที่นิยมมากในหมู่ครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยขายน้ำตาลคริสตัลในราคาสามสิบก้วน สำหรับการขายส่ง และขายปลีกราคาหนึ่งร้อยก้วน มันถูกขายหมดทันทีที่ไปถึงตลาดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อใกล้ปีใหม่ สมบัติล้ำค่าอย่างขนมคริสตัล ที่จะนำไปเป็นของขวัญก็ขาดแคลนหวังหยวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ระงับแรงกระตุ้นตามสัญชาตญาณ “เจ้าต้องรับผิดชอบเรื่องนี้แต่เพียงผู้เดียว ข้าเชื่อในความคิดทางธุรกิจของเจ้า หากเจ้าต้องการเพิ่มกำลังการผลิต ก็เพียงแค่บอกโรงงาน!”เขาไม่ได้มีความสนใจเรื่องธุรกิจ ดังนั้นด้วยความช่วยเหลือของหูเมิ่งอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 501
“สหายน้อย อารมณ์ของเขายังไม่เย็นลง เขายังต้องเรียนรู้อีกมาก!”หยางเฟิ่งกั๋วยื่นสมุดพับไปข้างหน้าพร้อมกล่าว “ผู้เฒ่าหยวน อ่านสมุดพับเล่มนี้สิ เสนาบดีกรมขุนนางแถลงข่าวอย่างเป็นทางการให้เลื่อนตำแหน่งขุนนางสามคนโดยอ้างอิงจากการประเมิน จากนั้นลดตำแหน่งเจ้าเมืองและแม่ทัพแห่งเมืองหลงหนานด้วยความผิดที่ว่าแม้แต่กบฏตัวเล็ก ๆ ก็ไม่อาจจัดการได้”ราชเลขานุการรับสมุดพับแล้วส่งต่อเจ้ากรมขุนนางหยวนกวนหลวนผู้มีหน้าที่เลื่อนตำแหน่งขุนนางทั่วแผ่นดินมองสมุดพับพลางหัวเราะเล็กน้อย “ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย หวังพั่วหลู่ผู้นี้เป็นเฉียนจ๋ง แม้เราจะต้องการกำจัดเขา แต่ถ้าดูจากความดีความชอบในการปราบกบฏครั้งนี้แล้ว พวกเราจำต้องเลื่อนตำแหน่งให้เขาเสียก่อน ส่วนรักษาการนายอำเภอซุนไป๋ชวนจะได้เลื่อนขั้นเป็นนายอำเภอ และผู้ตรวจการสวีต้าโหย่วจะได้เลื่อนขั้นเป็นนายอำเภอเช่นกัน! สุดท้ายแล้วเจ้าเมืองหล่งหนานเหลียวชิงเจี๋ยและแม่ทัพเว่ยเฉิงก็จะถูกลดตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหยางจงกั๋วพยักหน้า!หยวนกวนหลวนเขียนบางอย่างลงบนสมุดพับก่อนยื่นให้ราชเลขานุการส่งต่อ!ในตอนนี้ชะตากรรมของคนทั้งห้าได้รับการเปลี่ยนแปลงท่ามกลางเสียงหั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 502
สีหน้าของฮ่องเต้พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาพร้อมกล่าว “หวังหยวนผู้นั้นมีบุญคุณก็จริง เขาให้การร่วมมือด้วยการคิดค้นหน้าไม้ซานกงฉวน และสร้างอาวุธวิเศษที่สามารถตัดเหล็กได้อย่างง่ายดายราวกับตัดโคลนตม ซึ่งช่วยให้สถานการณ์ของเราได้เปรียบอย่างมาก ถึงกระนั้นความดีงามเหล่านี้ก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้ได้รับตำแหน่ง!”“หา!”อู๋หลิงมุ่นคิ้วด้วยความประหลาดใจ “ฝ่าบาท เขาไม่เพียงแต่สร้างอาวุธเท่านั้น แต่กลยุทธ์ต่าง ๆ ที่ทำให้เราชนะสงครามล้วนเป็นการวางแผนของท่านเสนาธิการทหารทั้งนั้น หากไม่มีเขา กองทัพของเราคงถูกโจมตีมากมายจนยากที่จะป้องกัน นับประสาอะไรกับชัยชนะอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ ฝ่าบาทโปรดพิจารณา และให้ความเป็นธรรมแก่ท่านเสนาธิการทหารด้วยพ่ะย่ะค่ะ”สาส์นกราบทูลหลายฉบับล้วนบันทึกความดีความชอบของเสนาธิการทหารไว้อย่างชัดเจน ทว่าฮ่องเต้กลับเพิกเฉยต่อความดีของเขาอู๋หลิงตั้งใจเดินทางเข้ามาในพระราชวังเพื่อเผชิญหน้ากับฮ่องเต้ เขาตัดสินใจแล้วว่าตนจะสาธยายข้อดีของเสนาธิการทหารผู้นี้ แม้จะต้องโทษประหารก็ตามเขาได้รับการแต่งตั้งให้เป็นท่านโหว แต่เสนาธิการทหารกลับถูกมองข้าม ซึ่งทำให้รู้สึกอึดอัดใจไม่น้อยตึง!ดวงตา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 503
ฮ่องเต้ซิงหลงเยาะเย้ย “สาบานด้วยชื่อเสียงของบิดาเจ้างั้นรึ เขาเป็นทั้งหัวขโมยแล้วยังก่อกบฏอีก!”“ฝ่าบาท...”ดวงตาของอู๋หลิงแดงก่ำ ราวกับว่ามันจะระเบิดออก ขณะกำหมัดจนเส้นเลือดปูดโปน “บิดาผู้ล่วงลับของข้าเสียชีวิตไปนานแล้ว ได้โปรดอย่าหยามหยันเขาเลยพ่ะย่ะค่ะ!” ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง...ห่างออกไปยี่สิบจั้ง กลุ่มทหารองครักษ์รีบรุดไปข้างหน้าพลางชักดาบออกมา!“ถ้าข้าจะเหยียดหยามเขาเล่า เจ้ากล้าฆ่าฮ่องเต้งั้นรึ!”ฮ่องเต้ซิงหลงหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา จากนั้นก้าวถอยหลังออกห่างจากอีกฝ่ายพลางสาปแช่ง “ในตอนนั้นวังไห่เทียนเป็นเจ้าปัญญา ส่วนพ่อของเจ้าเป็นผู้บัญชาการทหาร ทั้งสองคนสมรู้ร่วมคิดกับอ๋องติ้งลอบวางแผนชั่วเพื่อยึดบัลลังก์ของข้า ดังนั้นพวกมันจึงถูกข้าเปิดโปงและกำจัดทีละคน หากพวกมันไม่ใช่โจรกบฏ แล้วจะเป็นอะไรเล่า?”“ฝ่าบาท!”อู๋หลิงหลับตาพร้อมกัดฟัน “บิดาของกระหม่อมจงรักภักดีต่อราชสำนัก และไม่มีเจตนาใดแอบแฝง ในตอนที่อ๋องติ้งเขียนจดหมายถึงบิดากระหม่อมเพื่อขอให้ยกทัพไปช่วย แต่เขาก็ไม่ลังเลที่จะปฏิเสธ หากบิดาของกระหม่อมมีเจตนาแอบแฝงและเต็มใจช่วยอ๋องติ้งยึดบัลลังก์จริง ๆ กองทัพของราชสำนักคงไม่สามาร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 504
เมื่อครู่ฮ่องเต้ซิงหลงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะลูกของขุนนางกบฏผู้นี้กล้าเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่กลัวเกรงหากไม่ใช่เพราะคำโน้มน้าวของเหล่าขุนนาง อีกฝ่ายคงถูกคุมขังและถูกประหารไปนานแล้ว เพื่อป้องกันปัญหาในอนาคตเมื่อเห็นสีหน้าของฮ่องเต้ซิงหลง อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหยางเฟิ่งกั๋วก็ดึงอู๋หลิงเข้ามาหาตนแล้วตำหนิว่า “อู๋หลิง เหตุใดเจ้าถึงทำให้ฝ่าบาทขุ่นเคืองพระทัย? หนำซ้ำยังไม่ร้องขอความเมตตาอีก เจ้ากลับมายังเมืองหลงไม่ถึงปีด้วยซ้ำ แต่อยากให้แม่และพี่น้องต้องทนทุกข์กับปัญหาที่เจ้าเป็นคนก่อรึ?”เมื่อตระหนักถึงมารดา น้องชาย และน้องสาวที่กำลังป่วย อู๋หลิงพลันรู้สึกขมขื่นไม่น้อย เขาคุกเข่าลงขณะที่ในใจแหลกสลายเป็นผุยผงไปแล้ว “กระหม่อมหยิ่งทะนงในความสำเร็จของตนเองมากเกินไปจนล่วงเกินพระองค์ แต่กระหม่อมไม่เคยคิดร้ายกับพระองค์เลย โปรดพระราชทานอภัยให้กระหม่อมด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”“ฝ่าบาท!”หยางเฟิ่งกั๋ว หยวนกวนหลวน และฉินจ้านต่างจ้องมองภาพตรงหน้า!“ขุนนางเป็นคนตรงไปตรงมา และอุทิศตนเพื่อจุดประสงค์อันยิ่งใหญ่ ดังนั้นข้าจะอภัยให้เจ้า!”ใบหน้าของฮ่องเต้ซิงหลงยังคงเฉยเมยราวกับกำลังมองดูศพ จากนั้นหันหลังกล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 505
คนผู้หนึ่งสวมชุดสีแดงและสวมมงกุฎหงส์สีทองอร่ามไว้บนศีรษะ หน้าผากแต้มกลีบดอกบัวสีชาด ใบหน้าไม่แต่งแต้มเครื่องสำอางแม้แต่น้อย และนี่คือความงดงามอันไร้ที่ติของเซี่ยวฉู่ฉู่ นางเปิดจดหมายลับและอ่านอย่างรวดเร็วแล้วพนมมือ “ขอสวรรค์อวยพรเมืองหวงของข้า ความรุ่งเรืองของต้าเย่ได้จบลงแล้ว!”เด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างนางแต่งกายด้วยชุดลายมังกรถามด้วยความสงสัย “ท่านป้า ท่านทำความดีมาหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ฉิวเอ้อร์!”เซี่ยวฉู่ฉู่หยิกแกมของเด็กน้อยเบา ๆ พลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฮ่องเต้ซิงหลงเกิดความสงสัย และเข้าใจผิดคิดว่าเสนาธิการทหารว่าเป็นหนึ่งในหมากของอีกฝ่าย เขาจึงรับสั่งไม่ให้คนผู้นั้นสอบคัดเลือกขุนนางเคอจี่ และห้ามใช้งานเขาเด็ดขาด ดังนั้นตอนนี้พวกเขาก็จะไม่มีเสนาธิการทหารแล้ว เมืองหวงของเราจึงไม่ต้องกังวลอีกต่อไป”“โอ้!”ฮ่องเต้น้อยเผยสีหน้าสับสนตึง ตึง ตึง!ขณะที่นางกำลังเคาะโต๊ะ นางกำนัลคนหนึ่งก็ปรากฏตัวอย่างเงียบ ๆ ใบหน้างามของเซี่ยวฉู่ฉู่พลันเปล่งประกายทันใด “มีข่าวคราวจากองครักษ์เหยี่ยวดำในเฉิงโจวหรือไม่!”“กราบทูลไทเฮา ข้าเสนอป้ายหยกของพระองค์ให้แก่ท่านเสนาธิการทหาร แต่เขาปฏิเสธเพคะ”นางกำนั
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
