เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 424
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 425
"เอาล่ะ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว!"หวังหยวนตบไหล่บางและปลอบเบา ๆ ด้วยสีหน้าเข้าอกเข้าใจ!ผู้หญิงเวลาลำบากก็ควรมีไหล่ไว้พิงเสมอ!ในฐานะเพื่อน เขาทำได้ดีกว่าซุนปังซะอีก!ในขณะนี้ เอ้อหู่เดินเข้าไปแล้วพูดว่า "พี่หยวน ผู้กำกับซุนมาที่นี่พร้อมกับทหารแล้ว!""คุณชาย!"หูเมิ่งอิ๋งรับปล่อยมืออย่างรวดเร็ว มีร่องรอยของความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ของนาง: แม้ว่าคุณชายจะมีชื่อเสียง แต่เขาไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้ และผู้กำกับซุนยังไม่รู้เรื่องนี้ด้วย!“เอาเถอะ ไม่ต้องห่วง ข้าจะจัดการเอง!”หลังจากลูบจมูกเล็ก ๆ และลูบหัวอาเป่าแล้ว หวังหยวนก็เดินออกจากบ้าน!จากนั้นพวกเขาก็เห็นผู้กำกับซุนล้อมรอบลานบ้าน พร้อมกับกลุ่มทหารที่ถือหน้าไม้และสวมชุดเกราะหนังเอาไว้หูซานเต๋อซึ่งขาหักตะโกนอย่างบ้าคลั่ง: "ผู้กำกับซุน ในที่สุดเจ้าก็มาถึงแล้ว เจ้าต้องให้ความเป็นธรรมกับข้า ไอสารเลวนี่บุกเข้าไปในห้องหลานของข้า เขาหักขาข้าและเข้ามาข่มเหงหลานสาวของข้า เป็นเรื่องชั่วร้ายมาก ขอให้เจ้าให้ความเป็นธรรมกับข้าด้วย ฮือ ฮือ ฮือ!”“หวังหยวน เจ้าบังอาญมาก!”แววตาผู้กำกับซุนเคร่งเครียด เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า: "ในอดีตเจ้าพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 426
เพี้ยะ!เอ้อหูไม่พอใจและตบหน้าเขาฉาดใหญ่อีกครั้ง: "ถ้าเจ้ากล้าที่จะดูหมิ่นพี่หยวนอีก ต่อให้ข้าจะลาออกจากตำแหน่งนี้ ข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้!""ขอรับ ขอรับ ขอรับ!"โดนตบไปสองที แก้มด้านซ้ายและด้านขวาอย่างละรอย และรอยนิ้วมือสิบนิ้วมีความสมมาตรพอดีเป๊ะ ผู้กำกับซุนพยักหน้าหงึก ๆท่าทางอ่อนน้อมประจบประแจงนี้ทำให้เอ้อหู่รังเกียจมากขึ้นไปอีก: "ยิ่งมองเจ้ามากเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น รีบพาคนของเจ้าออกไปซะ!""ขอรับ ขอรับ ขอรับ!"ผู้กำกับซุนพยักหน้าและโค้งคำนับ นำทหารยามจากไปด้วยความหดหู่ใจในลานบ้าน สีหน้าของหูซานเต๋อดูไม่ได้ เขาคลานไปหาหวังหยวนด้วยความหวาดกลัว: "คุณชายหวัง ข้าผิดไปแล้ว ข้ามีตาแต่หามีแววไม่ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ!"หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ: "ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า ให้โอกาสเจ้ามาทำร้ายพวกเราต่อไปงั้นรึ!"“ไม่ ๆ ข้าจะไม่ทำร้ายใครอีก ข้าจะสำนึกผิดอย่างแน่นอน ได้โปรดเมตตาข้าด้วย!”หูซานเต๋อร้องขอชีวิตอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นว่าหวังหยวนไม่มีทีท่าอะไรเลยสักนิด เขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนไปที่ลานบ้านข้างใน: "เมิ่งอิ๋ง เห็นแก่ลุงรองขอร้องคุณชายหวัง ไว้ชีวิตลุงรองด้วย ลุงรองสำนึกผิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 427
เขาไม่สนใจแล้ว พอมาถึงห้องสายตรวจ เขารอสายตรวจอยู่ที่นั้น!ตอนนี้เขาสับสน!ตอนนี้หวังพั่วหลู่ได้รับตำแหน่งเป็นผู้บังคับการกองพันหลักขั้นหก เขากลับยังคงติดตามหวังหยวนในฐานะผู้คุ้มกันจ้าวเว่ยหมินเคยเป็นข้าราชการระดับสูงในราชสำนัก ฟู่ชิงเป็นผู้กำกับตรวจการของราชสำนัก พวกเขาต่างปฏิบัติต่อหวังหยวนอย่างสุภาพมาก!นี่ทำให้เขารู้สึกว่าเขาอาจเข้าใจผิดหวังหยวน และคาดเดาภูมิหลังของเขาผิดไป!ตอนนี้เขาต้องการความชัดเจน ไม่เช่นนั้นจะเป็นเหมือนหนามตำใจให้เขาคิดสงสัยอยู่ร่ำไปหลังจากนั้นไม่นาน ผู้ตรวจการสวี่ก็กลับมาที่ว่าการพร้อมกลุ่มเจ้าหน้าที่เมื่อเห็นรอยตบบนใบหน้าของผู้กำกับซุน กลุ่มสายตรวจก็เม้มริมฝีปากกลั้นหัวเราะ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทุกคนรู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลหูอยู่แล้วผู้กำกับซุนกล่าวว่า: "ผู้ตรวจการสวี่ ข้ามีอะไรจะถามเจ้าเป็นการส่วนตัว!"ผู้ตรวจการสวี่โบกมือให้สายตรวจรีบออกไปและพูดอย่างสุภาพ: "เชิญนายท่านว่ามาเถอะ!"แม้ว่าจะรู้สึกดูถูกรักษาการแทนนายอำเภอ แต่ก็ไม่สามารถแสดงออกมาทางสีหน้าได้!ผู้กำกับซุนยกมือคารวะเขา: "ข้าอยากรู้ภูมิหลังของหวังหยวน ได้โปรดให้คำแนะนำข้าด้วย!""นายท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 428
ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นพูดเร่ง: "รีบพูดเร็ว!"อาจารย์จ้าวหลังค่อมกล่าวว่า: "ท่านแม่ทัพ เดิมทีหวังหยวนเป็นบัณฑิตในหมู่บ้านต้าหวัง เขาแต่งงานกับคุณหนูหลี่จากในเมืองเมื่อสามปีที่แล้ว!""อะไรนะ!"ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นขมวดคิ้วกำหมัดแน่น: "ที่แท้เขาก็แต่งงานแล้ว!"คุณหนูตกหลุมรักผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ความกล้าหาญกับฝีมือการต่อสู้สูงส่งนั้นกลับไม่เข้าตานาง อาจารย์จ้าวหลังค่อมพยักหน้าและกระซิบต่อว่า: "เดิมที หวังหยวนเป็นคนธรรมดาทั่วไป แต่สองเดือนที่ผ่านมานั้น เขาก็แสดงความสามารถด้านบทกวีของเขาและประพันธ์ 'บทกวีหมิงถัน' เป็นที่ชื่นชอบของจ้าวเว่ยหมินนายอำเภอฝู เขายังได้ทำลายล้างค่ายซานหู่ของเมืองฝู ด้วยการสนับสนุนของจ้าวเว่ยหมิน เขาได้ทำลายตระกูลหลิวที่มีอำนาจในเมืองด้วยวิธีการที่โหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง เขาเดินทางกลับมาครั้งนี้ เขาได้นำยอดฝีมือมากมายมาด้วย ไม่เพียงแต่ทำลายแค่ตระกูลโจวเท่านั้น แต่เขายังฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้สังหารป๋อหม่าเฉียนด้วย!”วันนี้ออกไปข้างนอก ได้พยายามอย่างมากที่จะทำความเข้าใจสถานการณ์ของหวังหยวนอย่างคร่าว ๆ!หลังจากได้รู้ "บทกวีหมิงถัน" เขาที่เรียนหนังสือมาเก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 429
“หูเทียน ข้าไม่ได้เจอเจ้ามาตั้งหลายปีแล้ว ท่าทางฝีมือเจ้าพัฒนาขึ้นมาก!”ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นหัวเราะพลางบ่นไป จากนั้นก็ชวนคุยเปลี่ยนเรื่องว่า "คุณหนูใหญ่ให้เจ้ามารึ!""ขอรับ!"หูเทียนพูดเข้าประเด็นเลยว่า: "คุณหนูใหญ่บอกว่าไม่สามารถขนอาหารไปยังอำเภอเฮ่อให้ท่านได้ ทำได้แค่วางไว้ในเมืองใกล้ ๆ กับอำเภอเฮ่อเท่านั้น ขอให้ท่านไปรับของเองนะ แต่จำไว้ว่าห้ามทำร้ายใครเด็ดขาด!”ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นขมวดคิ้ว: "คุณหนูใหญ่จริง ๆ หมายความว่าแบบนี้จริงรึ!"ปล่อยให้เขาไปเอาเองแบบนี้ ก็เท่ากับว่าเป็นการบอกฐานะของเขาอย่างชัดเจนว่าคืออะไร!การที่เขาไปหาหูเมิ่งอิ๋งขอเสบียงนั้น มันมีความหมายบางอย่างแอบแฝงอยู่ เป็นการผูกมัดความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ไว้การได้รับเสบียงแบบนี้ ก็จะไม่มีข้อผูกมัดทั้งสองไว้"...ขอรับ!"หูเทียนพยักหน้าอย่างจริงจังเดิมทีคุณหนูวางแผนที่จะส่งคนของตระกูลหูไปส่งเสบียงให้ แต่ท่านบัณฑิตได้คัดค้านไว้!ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นฝืนยิ้มออกมา: "เดี๋ยวเถอะหูเทียนเจ้านี่มัน เจ้าโกหกข้าได้จริง ๆ งั้นรึ เจ้าลืมไปแล้วว่าใครสอนวรยุทธ์ให้เจ้า!"หูเทียนรีบอธิบายทันที: "พี่เหลิ่งอว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 430
ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นมีสีหน้าเคร่งเครียด: "หูเทียน ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ถือว่าข้าเป็นพี่ชายแล้วสินะ! ข้าสอนวรยุทธ์ให้เสียเปล่าจริง ๆ!"“พี่อวิ๋น ข้าขอบคุณท่านเสมอที่สอนวรยุทธ์ให้ข้า แต่ข้าขอบคุณคุณหนูใหญ่มากกว่า!”หูเทียนใจสั่นไปหมด เขากัดฟันพูดออกมา: "ท่านได้รับการช่วยเหลือจากคุณหนูใหญ่ให้ฝึกฝนผู้คุ้มกันของนาง ข้าได้รับเลือกจากคุณหนูใหญ่ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาที่ข้ากินอยู่ล้วนได้จากคุณหนูใหญ่ทั้งนั้น อะไรก็ตามที่คุกคามความปลอดภัยของคุณหนูใหญ่ ข้าจะปกป้องและอยู่เคียงข้างคุณหนูใหญ่!”"เจ้า!"ดวงตาของชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นทอประกายเย็นชา เขาก็คว้าด้ามดาบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว!"ท่านแม่ทัพ!"อาจารย์จ้าวหลังค่อมเข้ามาจับเหลิ่งอวิ๋นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "น้องชาย พวกเราจะทำตามที่คุณหนูใหญ่ของเจ้าบอก แค่บอกตำแหน่งที่วางเสบียงก็พอแล้ว เดี๋ยวเราจะเตรียมคนไปขนเอง!"หลังจากเขียนให้ที่อยู่แล้ว หูเทียนก็หันหลังกลับไป: "พี่ชายอวิ๋น ท่านบัณฑิตฝากบอกว่าด้วยเสบียงอาหารนี้ หนี้บุญคุณทุกอย่างของคุณหนูใหญ่ที่เคยติดค้างท่าน ทุกอย่างจะไม่มีอะไรติดค้างกันอีก"“ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก!”เมื่อเห็นหู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 431
“อะแฮ่ม!”หวังหยวนตัวแข็งทื่อ “เจ้ามีเรื่องดี ๆ อะไรจะบอกหรือเปล่า?”ใบหน้าสวยของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนเป็นสีแดง “คุณชาย ตั้งแต่กลับมาจากหมู่บ้านต้าหวัง ก็ไม่ได้เจอท่านทุกวัน ยามค่ำคืนข้าพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ”นางไม่รู้ว่าชายคนนี้เติมเต็มทั้งร่างกายและจิตใจของนางตั้งแต่เมื่อใด!กินไม่ได้นอนไม่หลับทุกวัน หากไม่ได้เจอเขาก่อนทำศึกกับชาวหวง นางได้รวบรวมความกล้าที่จะสารภาพรัก แต่ในขณะนั้นนางยังขาดความกล้าหาญตอนนี้นางไม่อยากทนทุกข์อีกต่อไปแล้ว นางต้องการคำตอบที่ชัดเจนแม้ว่าคุณชายจะไม่ชอบนาง แต่นางก็จะแค่ทำงานให้หนัก และจะไม่คิดไร้สาระอีกต่อไปแล้วหวังหยวนตกใจ “เจ้า เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่ได้คิดมาก หรือเครียดจนนอนไม่หลับ?”ผู้หญิงยุคนี้ทุกคนขี้อายมาก มักจะละอายใจแสดงความรู้สึกออกมาคำสารภาพนี้ช่างยากลำบากนัก!“คุณชาย ข้าชอบท่าน!”หูเมิ่งอิ๋งซบหน้าลงบนไหล่กว้าง น้ำตาไหลอาบแก้ม “ข้ารู้ว่าข้าไร้ยางอายมาก! ข้ารู้ว่าท่านกำลังจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ผู้หญิงที่เสื่อมเสียชื่อเสียงเช่นข้า ไม่คู่ควรที่จะอยู่เคียงข้างท่าน ไม่ต้องพูดถึงการได้รับความโปรดปรานจากท่าน แต่ข้าแค่ควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 432
หลังจากกระซิบเสียงแผ่วเบา หูเมิ่งอิ๋งก็ยืนเขย่งเท้า แล้วริมฝีปากสีแดงของนางก็ประทับลงไป!ดวงตาของหวังหยวนเบิกกว้าง เขาถูกจุมพิตอย่างแรง ยังคงรู้สึกได้ถึงความชุ่มชื้น!หลังจากจุมพิต หูเมิ่งอิ๋งก็หน้าแดงก่ำ แล้วหันหลังเตรียมวิ่งหนีไป!ก้าวไปยังไม่ทันถึงสองก้าว นางก็ถูกคว้าตัวดึงกลับไป!“ยังไม่ทันได้พูดพร่ำทำเพลงก็ถูกจูบแล้ว ข้าไม่อยากเสียหน้า!”หวังหยวนเรียกร้องความยุติธรรมอย่าง “ร้ายกาจ!”“อืม!”“อื้ม!”ทั้งสองไม่อาจผละจากกันได้ชั่วขณะหนึ่ง ร่างกายแนบชิดดั่งติดกาว สิ้นเสียงอสุนีบาตร ไฟอันเร่าร้อนบนโลกถูกปลุกขึ้น!ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กน้อยดังขึ้น “พี่หยวน พี่สาว พวกท่านกำลังทำอะไรอยู่”ทั้งสองรีบแยกออกจากกันราวกับถูกไฟฟ้าช็อต!ใบหน้าของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนเป็นแดงก่ำจนถึงใบหู นางเขินอายมากจนอยากจะซ่อนตัว “อาเป่า พี่สาวอยู่กำลัง กำลัง ... “หวังหยวนยิ้มอ่อน แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อาเป่า พี่สาวของเจ้าฟันผุเพราะกินขนมหวานมากเกินไป พี่หยวนกำลังจะช่วยกัดแมงกินฟันให้นาง จำไว้ว่าต่อไปเจ้าไม่ควรกินขนมหวานมากเกินไป ไม่เช่นนั้นฟันจะผุหมด!”“...พี่หยวน เช่นนั้นท่านก็ช่วยกัดแมงกินฟันให
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
