ชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นมีสีหน้าเคร่งเครียด: "หูเทียน ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ถือว่าข้าเป็นพี่ชายแล้วสินะ! ข้าสอนวรยุทธ์ให้เสียเปล่าจริง ๆ!"“พี่อวิ๋น ข้าขอบคุณท่านเสมอที่สอนวรยุทธ์ให้ข้า แต่ข้าขอบคุณคุณหนูใหญ่มากกว่า!”หูเทียนใจสั่นไปหมด เขากัดฟันพูดออกมา: "ท่านได้รับการช่วยเหลือจากคุณหนูใหญ่ให้ฝึกฝนผู้คุ้มกันของนาง ข้าได้รับเลือกจากคุณหนูใหญ่ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาที่ข้ากินอยู่ล้วนได้จากคุณหนูใหญ่ทั้งนั้น อะไรก็ตามที่คุกคามความปลอดภัยของคุณหนูใหญ่ ข้าจะปกป้องและอยู่เคียงข้างคุณหนูใหญ่!”"เจ้า!"ดวงตาของชิงเมี่ยนหลาง เหลิ่งอวิ๋นทอประกายเย็นชา เขาก็คว้าด้ามดาบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว!"ท่านแม่ทัพ!"อาจารย์จ้าวหลังค่อมเข้ามาจับเหลิ่งอวิ๋นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "น้องชาย พวกเราจะทำตามที่คุณหนูใหญ่ของเจ้าบอก แค่บอกตำแหน่งที่วางเสบียงก็พอแล้ว เดี๋ยวเราจะเตรียมคนไปขนเอง!"หลังจากเขียนให้ที่อยู่แล้ว หูเทียนก็หันหลังกลับไป: "พี่ชายอวิ๋น ท่านบัณฑิตฝากบอกว่าด้วยเสบียงอาหารนี้ หนี้บุญคุณทุกอย่างของคุณหนูใหญ่ที่เคยติดค้างท่าน ทุกอย่างจะไม่มีอะไรติดค้างกันอีก"“ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก!”เมื่อเห็นหู
“อะแฮ่ม!”หวังหยวนตัวแข็งทื่อ “เจ้ามีเรื่องดี ๆ อะไรจะบอกหรือเปล่า?”ใบหน้าสวยของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนเป็นสีแดง “คุณชาย ตั้งแต่กลับมาจากหมู่บ้านต้าหวัง ก็ไม่ได้เจอท่านทุกวัน ยามค่ำคืนข้าพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ”นางไม่รู้ว่าชายคนนี้เติมเต็มทั้งร่างกายและจิตใจของนางตั้งแต่เมื่อใด!กินไม่ได้นอนไม่หลับทุกวัน หากไม่ได้เจอเขาก่อนทำศึกกับชาวหวง นางได้รวบรวมความกล้าที่จะสารภาพรัก แต่ในขณะนั้นนางยังขาดความกล้าหาญตอนนี้นางไม่อยากทนทุกข์อีกต่อไปแล้ว นางต้องการคำตอบที่ชัดเจนแม้ว่าคุณชายจะไม่ชอบนาง แต่นางก็จะแค่ทำงานให้หนัก และจะไม่คิดไร้สาระอีกต่อไปแล้วหวังหยวนตกใจ “เจ้า เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่ได้คิดมาก หรือเครียดจนนอนไม่หลับ?”ผู้หญิงยุคนี้ทุกคนขี้อายมาก มักจะละอายใจแสดงความรู้สึกออกมาคำสารภาพนี้ช่างยากลำบากนัก!“คุณชาย ข้าชอบท่าน!”หูเมิ่งอิ๋งซบหน้าลงบนไหล่กว้าง น้ำตาไหลอาบแก้ม “ข้ารู้ว่าข้าไร้ยางอายมาก! ข้ารู้ว่าท่านกำลังจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ผู้หญิงที่เสื่อมเสียชื่อเสียงเช่นข้า ไม่คู่ควรที่จะอยู่เคียงข้างท่าน ไม่ต้องพูดถึงการได้รับความโปรดปรานจากท่าน แต่ข้าแค่ควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้
หลังจากกระซิบเสียงแผ่วเบา หูเมิ่งอิ๋งก็ยืนเขย่งเท้า แล้วริมฝีปากสีแดงของนางก็ประทับลงไป!ดวงตาของหวังหยวนเบิกกว้าง เขาถูกจุมพิตอย่างแรง ยังคงรู้สึกได้ถึงความชุ่มชื้น!หลังจากจุมพิต หูเมิ่งอิ๋งก็หน้าแดงก่ำ แล้วหันหลังเตรียมวิ่งหนีไป!ก้าวไปยังไม่ทันถึงสองก้าว นางก็ถูกคว้าตัวดึงกลับไป!“ยังไม่ทันได้พูดพร่ำทำเพลงก็ถูกจูบแล้ว ข้าไม่อยากเสียหน้า!”หวังหยวนเรียกร้องความยุติธรรมอย่าง “ร้ายกาจ!”“อืม!”“อื้ม!”ทั้งสองไม่อาจผละจากกันได้ชั่วขณะหนึ่ง ร่างกายแนบชิดดั่งติดกาว สิ้นเสียงอสุนีบาตร ไฟอันเร่าร้อนบนโลกถูกปลุกขึ้น!ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กน้อยดังขึ้น “พี่หยวน พี่สาว พวกท่านกำลังทำอะไรอยู่”ทั้งสองรีบแยกออกจากกันราวกับถูกไฟฟ้าช็อต!ใบหน้าของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนเป็นแดงก่ำจนถึงใบหู นางเขินอายมากจนอยากจะซ่อนตัว “อาเป่า พี่สาวอยู่กำลัง กำลัง ... “หวังหยวนยิ้มอ่อน แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อาเป่า พี่สาวของเจ้าฟันผุเพราะกินขนมหวานมากเกินไป พี่หยวนกำลังจะช่วยกัดแมงกินฟันให้นาง จำไว้ว่าต่อไปเจ้าไม่ควรกินขนมหวานมากเกินไป ไม่เช่นนั้นฟันจะผุหมด!”“...พี่หยวน เช่นนั้นท่านก็ช่วยกัดแมงกินฟันให
ผิงเจี้ยนถอนหายใจ “พวกเขาคิดว่าเราเป็นโจรที่เข้ามารุกราน!”เขามาจากภูเขา จึงรู้ว่าชาวบ้านคิดอย่างไรกับคนนอกหงเยี่ยเม้มปาก นางเองก็เป็นโจร ย่อมรู้ว่าชาวบ้านกลัวโจรเพียงใดทั้งสองลงจากหลังม้า แล้วเดินไปยังบ้านหลังหนึ่ง“เพื่อนเอ๋ย พวกเราเป็นพ่อค้าที่มาสำรวจเหมือง ตอนนี้ก็มืดแล้ว”ผิงเจี้ยนยืนอยู่นอกกำแพง แล้วตะโกนว่า “ข้าขอพักที่บ้านเจ้าหนึ่งคืนได้หรือไม่ เจ้าไม่ต้องดูแลเรื่องอาหาร ข้าแค่ต้องการน้ำร้อน ข้าจะจ่ายให้ครึ่งเหรียญ!”ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ จากในบ้าน ผิงเจี้ยนตะโกนอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว!ทั้งสองจึงย้ายไปบ้านอื่น แต่บ้านหลายหลังที่อยู่ติดกัน ก็ไม่มีใครออกมาเลย!เมื่อมาถึงบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้าน ผิงเจี้ยนก็ตะโกนอีกครั้ง“หัวหน้าบ้าน เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? ไม่กลัวว่าพวกเขาจะเป็นโจรชุดเขียวหรือ?”“โจรชุดเขียวจะพาผู้หญิงออกมาลาดตระเวนด้วยได้อย่างไร! ให้พวกเขาพักค้างคืนเถอะ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะหนาวตายในตอนกลางคืน!”ชายหญิงเริ่มโต้เถียงกัน ในไม่ช้าประตูบ้านก็เปิดออก!ชายวัยกลางคนร่างเตี้ยคนหนึ่งออกมาพูดว่า “สหายทั้งสอง ข้าชื่อซานฮั่วฉิน หากพวกเจ้าไม่รังเกียจ ก็ม
การต่อสู้แย่งชิงเสบียงบนภูเขาตลอดทั้งวัน ทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนก!หงเยี่ยขมวดคิ้ว พี่ใหญ่เหลิ่งอวิ๋นคนนั้นไม่รู้จักควบคุมพี่น้องของตัวเอง ปล่อยให้พวกเขาปล้นคนจนเช่นนี้ จะถือเป็นวีรบุรุษได้อย่างไร! พวกเขาเก็บเงินค่าผ่านทางทุกวัน โดยเก็บเงินจากพ่อค้าที่ร่ำรวยเท่านั้น แต่จะไม่เก็บค่าผ่านทางคนจนเลย!“เฮ้อ!”ผิงเจี้ยนถอนหายใจ “พี่ชายเจ้าไม่เคยคิดจะหาทางอื่นเลยหรือ!”ซานฮั่วฉินยิ้มฝืดเฝื่อน แล้วพูดว่า “เรามีที่ดินเพียงเล็กน้อยสำหรับเพาะปลูก ไม่มีแร่เหล็กหรือเหมืองอัญมณีอันมีค่า มีแต่เหมืองหยกน้ำไร้ค่า! ปกติข้าแค่เก็บของป่าจากภูเขาไปขาย แต่ก็ไม่สามารถทำเงินได้มาก!”ผิงเจี้ยนหรี่ตา “เช่นนั้นเจ้าคิดจะหาเงินเพิ่มหรือไม่?”“คิดสิ แน่นอนว่าคิด แม้แต่ตอนหลับฝัน!”ดวงตาของซานฮั่วฉินเป็นประกาย ขณะพูดว่า “ผู้มาเยือน หากเจ้ามีวิธีนำไปสู่ความร่ำรวยก็โปรดบอกข้าด้วยเถอะ!”ผิงเจี้ยนยิ้ม แล้วพูดว่า “ไม่ต้องพูดถึงความร่ำรวยหรอก ข้าจะทำให้คนทั้งหมู่บ้านของเจ้าได้กินดีอยู่ดี!”ฟึ่บ!ซานฮั่วฉินคุกเข่าลงบนพื้น “ช่วยแนะนำหน่อยได้หรือไม่?”“พี่ชาย ลุกขึ้นเถอะ!”ผิงเจี้ยนช่วยซานฮั่วฉินกล่าวว่า “ข้ามีลูกค
ต้าโก่วและเอ้อร์โก่วตาแดงก่ำ คนหนึ่งถือหอก คนหนึ่งถือคราดหงเยี่ยชักดาบแล้วพุ่งไปข้างหน้า!การเก็บเกี่ยวต้องเสร็จสิ้นในคราวเดียว แต่โจรชุดเขียวกำลังเก็บเกี่ยวสองครั้ง บังคับให้ชาวบ้านอดตาย!ผิงเจี้ยนโบกมือห้ามทั้งสามคน แล้วดึงหงเยี่ยข้ามกำแพง กระโดดไปที่หลังบ้าน!จากนั้นซานฮั่วฉินก็เปิดประตูด้วยรอยยิ้มฝืดเฝื่อน “สหายผู้กล้าทุกคน ที่บ้านเรามีอาหารไม่มากจริง ๆ หากพวกท่านไม่เชื่อข้าก็ลองดูสิ!”“ออกไป ข้าจะดูเอง!”หัวหน้าโจรสวมชุดเกราะหนัง อีกสองคนถือคบเพลิงเดินขนาบทั้งสองด้าน และคนทั้งแปดในกลุ่มก็ถือดาบ“เฮ้ มีลาหนึ่งตัวและม้าสองตัว ครอบครัวของพวกเจ้ารวยพอแล้ว!”ทันทีที่คบเพลิงสว่างขึ้น หัวหน้ากลุ่มก็มองไปทางคอกม้า แล้วโบกมือ “เอาม้าสองตัวออกไป!”“ไม่ได้นะ!”ซานฮั่วฉินรีบก้าวเข้าไปขวางเขา “ท่าน ม้าตัวนี้ไม่ใช่ของข้า แต่เป็นของพ่อค้าที่ผ่านมา พวกท่านจะเอามันไปไม่ได้!”“พ่อค้าที่ผ่านมาก็เป็นคนรวยเช่นกัน พวกเราอยากเจอ!”คนกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งถือคบเพลิงเข้าไปในบ้าน ค้นหาไปรอบ ๆ ก็ไม่พบใคร จึงได้แต่พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า “เจ้าหมาเฒ่า กล้าโกหกพวกข้าได้อย่างไร!”“ข้า ข้า!”ซานฮั่วฉิ
โจรชุดเขียวมาจากทุกทิศทุกทาง!เมื่อผิงเจี้ยนนอนอยู่บนพื้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปมาก เขาอยากหนีออกไปทันที แต่แล้วเขาก็เห็นครอบครัวฉินที่กำลังหวาดกลัว เขาจึงกัดฟันหยิบศพขึ้นมา แล้วโยนออกไปจากลานบ้านทีละคน!หงเยี่ยขมวดคิ้วและพูดว่า “อาเจี้ยน พวกโจรชุดเขียวมาแล้ว ท่านกำลังทำอะไรอยู่!”“มีศพอยู่ในบ้าน โจรชุดเขียวโกรธมากแล้ว พวกเขาจะตายกันทั้งครอบครัว!”ผิงเจี้ยนมีสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้ากลับไปบอกนายท่านว่าข้าอยู่ที่ไหน ข้าจะอยู่สู้ต่อเอง!”หงเยี่ยขมวดคิ้ว “อาเจี้ยน พวกเรามาด้วยกัน หากจะไปก็ต้องไปด้วยกัน!”ในฐานะโจร สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความภักดี และไม่ทิ้งเพื่อนโจรไว้ข้างหลัง!“เราอาจหนีออกไปได้ แต่ครอบครัวของพวกเขาล่ะ?”ผิงเจี้ยนชี้ไปที่ครอบครัวของซานฮั่วฉินหากพวกเขาไม่มาคืนนี้ แม้ว่าภรรยาของต้าโก่วอาจจะถูกย่ำยี แต่ทั้งครอบครัวก็คงไม่ตาย!การเคลื่อนไหวของพวกเขาทำให้เรื่องยิ่งแย่ลง!หงเยี่ยแทบสำลัก!โจรแปดคนเสียชีวิตที่นี่ เมื่อทั้งสองจากไป ซานฮั่วฉินก็จะต้องตาย“กลับไปบอกนายท่านว่าการได้ติดตามแม่ทัพมู่และเขา เป็นบุญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้า!”วางดาบราชวงศ์ถัง และชุดเกราะส
สตรีผู้นี้งดงามเหลือเกิน งามยิ่งกว่าคุณหนูหรืออนุของเหล่าชนชั้นสูงด้วยซ้ำ!“เขาเป็นทหารผ่านศึกเกราะทมิฬ!”หงเยี่ยหยิบชุดเกราะสีดำของเขาออกมา แล้วสวมให้กับผิงเจี้ยน จากนั้นเงยหน้าสวยขึ้นแล้วพูดว่า “เขาเคยต่อสู้กับกองทัพชาวหวงทั้งทางเหนือและใต้ ต่อต้านศัตรูที่เข้ามารุกรานต้าเย่ทุกทิศทุกทาง ไม่นานมานี้ในเมืองจิ่วซาน เขาติดตามจอมพลหนุ่มและเสนาธิการทหาร เพื่อเอาชนะเหล่าชาวหวง หากเขาไม่ยอมเสี่ยงชีวิต ตอนนี้เมืองเฮ่อคงถูกชาวหวงยึดครองแล้ว พวกเจ้าคงไม่มีโอกาสมาปล้นบ้านเรือนที่นี่อีก!”“ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬ!”โจรกลุ่มหนึ่งจ้องมองเกราะสีดำ จากนั้นจึงมองผิงเจี้ยนด้วยสายตาตกตะลึงและชื่นชม!ใครก็ตามที่เคยได้ยินชื่อเสียงของกองทัพเกราะทมิฬ ย่อมรู้ว่าพวกเขาแข็งแกร่งเพียงใด!เฮยเมี่ยนจินกังกระโดดลงจากหลังม้า รีบวิ่งไปหาผิงเจี้ยน ยกชุดเกราะสีดำขึ้นมาแล้วขมวดคิ้ว “เจ้าเป็นทหารผ่านศึกเกราะทมิฬ!”ในช่วงเวลาวิกฤติของความเป็นความตาย ผิงเจี้ยนไม่ได้ปิดบังสิ่งใด “ผิงเจี้ยน ผู้พิทักษ์ส่วนตัวคนที่สามสิบแปดของขุนพลมู่!”“เช่นนั้นจงดูเพลงดาบของข้า เจ้าช่วยบอกชื่อกระบวนท่าได้หรือไม่!”เฮยเมี่ยนจินกังชักดาบ