หน้าไม้ซานกงฉวงและหน้าไม้จูเก่อพร้อมแล้ว ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าของขันทีหลินเจาเอินดูน่ากลัวราวกับหมาป่า เขาแสดงสีหน้าเยือกเย็นและไร้ความปรานี “ข้าจะให้เวลาเจ้าสิบลมหายใจ ถอดชุดเกราะของเจ้าออกทั้งหมด ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าให้หมด!” “ขันทีบ้านั้นต้องการจะฆ่าเรา ซ้ำยังสั่งให้เราปลดชุดเกราะลง ท่านคิดว่าเราโง่หรือไง” “หากเจ้าต้องการฆ่าพวกเราก็เข้ามา สังหารหนึ่งคนได้ทุนคืน สังหารสองคนได้กำไร!” “ขันทีสารเลว คนไม่เอาไหน ท่านเสนาธิการทหารบอกว่าจะปล่อยเราไป แต่ท่านกลับต้องการจะฆ่าพวกเรา!” “ท่านใต้เท้า ข้าไม่ได้เป็นกบฏชาวหวง ข้าหนีกลับมาจากด่านหัวมังกร!” “เหตุใดท่านถึงอยากฆ่าพวกเรา ด่านหัวมังกรพังไม่ใช่ความผิดของเราด้วยซ้ำ!” ทหารจำนวนมากในค่ายต่างตะโกนด่าและร้องไห้! คิ้วสีขาวของหลินเจาเอินสั่นไหว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า เขาชูป้ายทองอาญาสิทธิ์ขึ้น “โจมตี!” “ขอรับ!” อู๋หยวน, เว่ยชิงซาน, และเจิ้งฝาเป่ย ขุนพลทั้งสามต่างกำหมัดและก้มศีรษะแล้วสั่งการ “โจมตี!” พวกเขาไม่อยากสั่งการเช่นกัน มีทหารเกือบหนึ่งหมื่นนายในค่ายนี้ แม้ว่าบุกโจมตีเข้าเกล่ากำลังทหารก็จะพ่ายแพ้อยู่ดี! ในเมืองมีท
หลินเจาเอินหันกลับไปดู! หอคอยทางทิศเหนือลุกเป็นไฟ และเสียงคำรามแห่งการสังหารดังขึ้น! สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก! ม้าเร็ววิ่งเข้ามา “ท่านขันที เกิดเรื่องแล้ว หนิวเวยและเชลยทหารก่อกบฏ กองทัพชาวหวงได้เข้ามาในเมืองแล้ว ขุนพลหวางห่าวได้นำกองกำลังของเขาไปต่อต้านและส่งข้ามาขอความช่วยเหลือ!” “ชาวหวงบุกเข้ามาในเมืองแล้ว!” สีหน้าของหลินเจาเอินเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารีบสั่งการ “ขุนพลเว่ย ขุนพลเจิ้ง พวกเจ้าตามข้าไปต่อต้านกองทัพของชาวหวง ขุนพลอู๋ เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อฆ่าเชลยทหารชาวหวงเหล่านี้ อย่าปล่อยให้พวกเขาโจมตีประสานกันทั้งศึกในและศึกนอก!” หลังจากพูดจบ เขาก็เพิกเฉยต่อหวังหยวน และจากไปอย่างรวดเร็ว เว่ยชิงซานและเจิ้งฝาเป่ยก็ติดตามพร้อมกับกองกำลังของพวกเขา คนกลุ่มหนึ่งเดินไปสองช่วงตึกอย่างเร่งรีบ! สีหน้าของเจิ้งฝาเป่ยเปลี่ยนไปและเขาหยุด “ท่านขันที เราไปสนับสนุนที่ประตูทิศเหนือเถอะ เราไม่ควรใช้ถนนสายนี้ ท่านไปผิดทางหรือไม่?” หลินเจาเอินยังคงเดินทางต่อไป “กองทัพชาวหวงได้เข้ามาในเมืองแล้ว พวกเขามีทหารม้ามากกว่าเจ็ดหมื่นนาย รวมกับกองเชลยทหารหนึ่งหมื่นกว่านายในเมืองแล้ว เรามีคนเพียง
อู๋หยวนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม "ยิงหน้าไม้และหน้าไม้ยักษ์ซะ อย่าปล่อยให้พวกมันบุกเข้ามา!"ทหารพ่ายศึกหลายหมื่นคนรีบวิ่งพุ่งเข้ามา พวกเขามีแค่พันคนเท่านั้น จำนวนขนาดนี้พวกเขาถูกข่มกลับได้ทันที!ทหารพ่ายศึกนวนมากในค่ายล่าถอยกลับไปใครก็ตามที่รีบออกไปก่อนจะต้องเผชิญหน้ากับการกระหน่ำยิงเครื่องยิงหน้าไม้ยักษ์และหน้าไม้จนต้องตายหมดเป็นแน่!"หยุดซะ!"หวังหยวนตะโกนด้วยเสียงทุ้ม ทหารจำนวนมากก็หยุดลงทันที เขาหันกลับแล้วพูดต่อไปว่า "อู๋หยวนเจ้าพาทหารไปเสริมกำลังการป้องกันที่ประตูเมือง ที่นี่ไว้ให้เป็นหน้าที่ข้าเอง!"อู๋หยวนขมวดคิ้วไม่พูดอะไร!หากเป็นก่อนหน้านั้นเขาเคยฟังคำสั่งของหวังหยวนมาก่อน แต่ตอนนี้เสวี่ยผานและหลินเจาเอินเป็นคนกุมอำนาจไว้ในขณะนั้นผู้ส่งสารของเจิ้งฝาเป่ยรีบวิ่งเข้ามาและตะโกนว่า "แม่ทัพอู๋ ขันทีหลินหนีไปพร้อมกับแม่ทัพเว่ยแล้ว แม่ทัพเจิ้งไปที่ประจำประตูเมืองแล้ว เขาให้ข้าบอกแม่ทัพหนุ่มและท่านเสนาธิการทหารว่าเขาจะสู้ตาย ให้พวกท่านก็อย่ายอมแพ้ด้วยเช่นกัน!”"ว่าไงนะ!"อู๋หยวนอึ้งจนทำตัวไม่ถูกชาวหวงเข้ามาในเมือง ในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้ หลินเจาเอินกับเว่ยชิงซา
ทหารพ่ายศึกหลายคนมีสายตาที่แข็งกร้าว แต่ส่วนใหญ่กลับดูยังสนิทสนมและเป็นกังวล!“ข้ารู้ว่าตอนนี้พวกเจ้าโกรธ ข้าเองก็โกรธเป็นอย่างมากเช่นเดียวกัน!”เมื่อมองไปรอบ ๆ หวังหยวนก็ด่าเสียงดัง "เราต่อสู้อย่างสุดชีวิตเพื่อราชสำนัก แต่ขุนนางและขันทีเหล่านั้นกลับทำกับเราเช่นนี้ ข้าล่ะแค้นจนอยากจะไปฆ่าไอเวรตะไลพวกนั้นให้หมดไปซะ!"ทหารพ่ายศึกหลายคนพยักหน้าทั้งน้ำตา เป็นคำพูดที่ยิงตรงเข้ามาในใจของพวกเขาหากไม่ถูกสถานการณ์บังคับ ใครจะยอมจำนนต่อชาวหวงที่น่าชิงชังเหล่านี้ได้?หวังหยวนกัดฟันแล้วพูดว่า "แต่ข้าจะยังคงต่อสู้ในศึกครั้งนี้ต่อไป!"“ราชสำนักไม่ยอมปล่อยเราไป แล้วทำไมเราต้องช่วยสู้ให้พวกมันด้วย!”"ไม่สู้ก็พูดได้สิ แต่ถ้าชนะก็ตายอยู่ดี!"“พวกเราไม่ได้โง่นะ!”ทหารพ่ายศึกหลายคนตะโกน!หวังหยวนกัดฟันตะโกนออกมา "ข้าไม่ได้ต่อสู้ในศึกนี้เพื่อราชสำนัก เพื่อเกียรติยศ หรือเพื่อเลื่อนยศใด ๆ ทั้งนั้น ข้ากำลังต่อสู้เพื่อภรรยา ลูก ๆ พ่อแม่ของข้า เพื่อดินแดนที่บรรพบุรุษของเราทิ้งไว้ให้เรา เพื่อคนรุ่นหลังของเราไม่ต้องเป็นทาสใคร เพื่อให้ใต้หล้านี้อยู่อย่างสงบสุข!"ทหารพ่ายศึกทั้งหมดดูดิ้นรนสับสนท่านเสน
ไม่มีใครคาดคิดว่าหวังหยวนจะสามารถชักชวนทหารพ่ายศึกกือบหมื่นคนได้ด้วยฝีปากอันเฉียบคมของเขาหวังหานซานยิ้มเล็กน้อย เขาเชื่อในตัวหวังหยวนอย่างไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ทั้งนั้น!หวังหยวนก้าวไปข้างหน้าด้วยสายตาที่ซับซ้อน!หลังจากพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขาอย่างต่อเนื่องมานานกว่าครึ่งเดือน ในที่สุดทหารพ่ายศึกเหล่านี้ก็เชื่อในตัวเขา!ที่เขากล้าเข้าค่ายตามลำพัง เพราะเขาเข้าใจความต้องการของผู้คนที่อยู่เบื้องล่างการมาในครั้งนี้มันยากที่จะจินตนาการว่าทหารเกือบหนึ่งหมื่นคนจะได้กลับมากี่คน!แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือก!หลังจากที่พวกเขาออกไป ทหารพ่ายศึกที่เหลืออีกพันคนก็รีบออกจากค่ายและหนีไปที่ประตูทิศใต้พวกเขาไม่เชื่อราชสำนักและไม่เชื่อว่าหวังหยวนจะชนะศึกนี้ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะหนีทัพกลายเป็นโจร...เมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว ในค่ายทหารอู๋หลิงที่นั่งอยู่ในกระโจม เขาขมวดคิ้วแน่น!ตอนนี้เขากำลังเจ็บปวดขมขื่นหัวใจ!ตระกูลอู๋จงรักภักดีต่อราชสำนักมาโดยตลอด กล่าวได้ว่าพวกเขาหลั่งเลือดสละชีวิตถวายให้ได้แต่ราชสำนักปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างไร!พ่อของเขาถูกตัดหัว ส่วนแม่ น้องชายและน้องสาวของเขาถูกจำคุกท
กุบกับ กุบกับ…เหมือนม้าศึกเหยียบย่ำพื้นด้วยเกือกเหล็ก!เมื่อทั้งสามหันกลับมา พวกเขาเห็นอู๋หลิงเป็นผู้นำตามมาด้วยทหารราบสวมชุดเกราะหนา!“ทหารชุดเกราะ แม่ทัพหนุ่มได้นำทหารชุดเกราะมาที่นี่ด้วย เราสามารถหยุดชาวหวงได้แล้ว!”หวางห่าว, อู๋หยวนและ เจิ้งฝาเป่ยมีใจจะสู้ต่ออย่างเต็มเปี่ยม และขวัญกำลังใจของทุกคนก็เพิ่มขึ้นมาทันที!ทหารชุดเกราะหรือทหารราบเกราะหนักของต้าเย่ ล้วนเป็นทหารชั้นยอด พวกเขาสวมชุดเกราะหนักเจ็ดสิบกิโลกรัม สามารถปกป้องได้ทั้งร่างกาย พวกเขาใช้ทั้งดาบ ขวาน และค้อน แข็งแกร่งไร้เทียมทานมากในการต่อสู้ระยะประชิด!ช่างฝีมือของต้าเย่ฝีมือเหนือกว่าชาวหวง อุปกรณ์เกราะผ้าก็แข็งแกร่งกว่าของทหารราบหนักของชาวหวง"ฆ่ามัน!"อู๋หลิงเป็นผู้นำ พุ่งไปข้างหน้าวาดดาบออกไป ทุกที่ที่ดาบวาดไปหัวก็หลุดตามดาบที่ผ่านไปทุกที่!ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง…ทหารหุ้มเกราะสองพันคนเดินตามไปติด ๆ ทหารราบหนักชาวหวงฟันและแทงร่างกายของพวกเขาด้วยดาบและหอก ทำให้เกิดประกายไฟออกมาหลายจุด!เคร้ง เคร้ง เคร้ง...ต่อมา ค้อนและขวานก็พุ่งกระเด็นเข้าใส่ทหารราบชาวหวง!ทหารราบหนักชาวหวงนับไม่ถ้วนล้มลงกับพื้น!ไม่มีใครใช้หอก
อู๋หลิงก้าวไปข้างหน้าทักถามเขา "เจ้ามาที่นี่ทำไม"เอ้อหู่พูดอย่างฮึกเฮิม "พวกชาวหวงบุกมา แน่นอนว่าเราต้องมาอยู่แล้ว!"“วิกฤตใหญ่หลวง ล้วนมิมีใครหนีพ้น!”วังไห่เทียนหายใจหอบ "ให้เราทำหน้าที่ของเราเพื่อปกป้องเมืองด้วย!"อู๋หลิงพยักหน้า "เอาล่ะ ท่านลุง มีหินก้อนใหญ่อยู่ในบ้านทั้งสองฝั่งของถนน สั่งให้คนย้ายพวกมันออกไปปิดถนนไว้ เหลือทางเข้าด้านข้างไว้ให้เราถอย!""ได้!"วังไห่เทียนและวังฉงโหลวให้คนรับใช้และพวกจ้าวหู้ขนย้ายก้อนหินขนาดใหญ่ไปปิดทางเข้าถนน!เมื่อมองดูทหารราบของพวกชาวหวงที่แห่กันเข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดิน ดวงตาของเอ้อหู่ก็เป็นประกายและพูดว่า "แม่ทัพหนุ่ม ข้าไม่อยากขนหิน ให้ข้าไปฆ่าพวกมันเถอะ!"“นี่คือทหารราบเกราะหนัก จุดอ่อนอยู่ที่ช่วงว่างเกราะคอและใบหน้า ส่วนอื่น ๆ โจมตีเพียงครั้งเดียวไม่อาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้!”รู้ว่าเป็นหนุ่มเลือดร้อนบ้าการต่อสู้ อู๋หลิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเตือนเขาเอาไว้เอ้อหู้ตะโกนและรีบเข้าไปในสนามรบ!ต้าหู่กำลังจะตามมา แต่ถูกอู๋หลิงหยุดไว้ก่อน "รีบไปที่ฝั่งเหนือ ท่านเสนาธิการทหารอยู่ที่นั่นเพื่อโน้มน้าวกองทหารพ่ายศึกให้ยอมจำนน ข้าเป็นห่วงความ
เมื่อมองดูประตูเมืองที่ถูกตีแตก ได้ยินเสียงการต่อสู้ในเมือง อากู่ฉาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยสีหน้าเย็นชาและโศกเศร้า แต่ยังแฝงได้ถึงความตื่นเต้น “เสด็จพ่อ ท่านอยู่บนฟ้าท่านเห็นนั่นไหม? ข้ายึดจิ่วซานได้แล้ว เราจะเริ่มแก้แค้นเดี๋ยวนี้!”โจวไป่ตวนกล่าวว่า "อ๋องน้อย ก่อนที่ท่านอ๋องตาย เขาสั่งให้ท่านเก็บหวังหยวนไว้ ให้ทุกสิ่งที่เขาอยากได้ เอาชนะใจเขาให้ได้ ทำไมท่านไม่เก็บเขาไว้ล่ะ"“ความแค้นที่ฆ่าเสด็จพ่อไม่อาจอยู่ร่วมโลกได้ ถ้าข้าเก็บเขาไว้ เหล่าพี่น้องชาวหวงจะคิดอย่างไรกับข้า!”อากู่ฉาจิ้ปากอย่างเย็นชา "หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ข้ารู้สึกว่าสติปัญญาของเขาก็แค่เท่านั้นงั้น เขาใช้หน้าไม้ยักษ์ยิงใส่เสด็จพ่อเท่านั้น ไม่ได้มีความสามารถพิเศษอะไรมากนัก นอกจากนี้ข้ายังมีท่านช่วยข้าอยู่ จะเอาเขามาทำอะไรอีก!”“ขอบพระทัยอ๋องน้อยที่ชมเชย!”โจวไป่ตวนดูมั่นใจ "ตราบใดที่อ๋องน้อยฟังแผนการของข้า ข้ารับประกันว่าท่านจะตีเฉิงโจวแตกได้ภายในสามเดือนและบุกเมืองหลวงต้าเย่ได้ในครึ่งปี กลายเป็นราชาผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดของเหล่าชาวหวง!""ฮ่า ฮ่า ฮ่า !"อากู่ฉาพูดอย่างภาคภูมิใจ "ท่านเป็นคนมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม ข้าม