หากไม่มีผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง การขึ้นสู่ระดับสามได้ภายในสิบปีนั้น แสดงว่าไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน!“ต้องมีสิ!”หูเมิ่งอิ๋งเม้มปากและหัวเราะเบา ๆ “ฮ่องเต้องค์ก่อนต้องการปฏิรูประบบราชการ และท่านไห่เทียนก็เดินหน้าดำเนินการ ทุกที่ที่เขาไป เขาได้โค่นล้มเจ้าหน้าที่ผู้มีอำนาจ ผู้สูงศักดิ์ประจำถิ่น และตระกูลชนชั้นสูง ทำให้ทุกคนในราชสำนักบาดหมางกัน เขาถูกกล่าวโทษตลอดทั้งวัน เป็นเพราะได้รับความคุ้มครองจากฮ่องเต้องค์ก่อน จึงทำให้เขารอดพ้นจากอันตราย!”หวังหยวนเดาะลิ้น “น่าทึ่งยิ่งนัก!”ในสถานที่ที่อันตรายที่สุดในราชสำนัก การปราบปรามจากล่างขึ้นบน และยังคงหลบหนีได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ ไม่ใช่เรื่องที่คนธรรมดาจะทำได้แน่นอนหูเมิ่งอิ๋งกล่าวเพิ่มเติมว่า “หลังจากลาออก ท่านไห่เทียนก็เริ่มให้ความรู้ เขามักจะทดสอบลูกศิษย์ของเขาสามคน เมื่อบัณฑิตมาที่เมืองจิ่วซาน ทุกคนก็ต้องการไปเยี่ยมท่านไห่เทียน และขอเคล็ดลับในการสอบจอหงวนจากเขา”หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ดูเหมือนท่านจะรู้จักท่านไห่เทียนเป็นอย่างดี!”ใบหน้าสวยของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนเป็นเศร้า “เขาเป็นแบบอย่างของพ่อข้า พ่อของข้ามักจะเล่าเรื่องราวของเขา
ในจวนมีคนรับใช้และสาวใช้ไม่มากนัก ทุกคนแต่งกายด้วยผ้าฝ้ายเนื้อหยาบมีศาลากลางบ้านที่ปูเสื่อบนพื้นและวางโต๊ะเตี้ยไว้คนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา มีขมับเป็นสีดอกเลานั่งอยู่บนพื้น หาวและยืดตัว!อีกคนเป็นชายรูปหล่อที่วางมาดเป็นผู้อาวุโส กำลังคุกเข่าลงบนเสื่อและรินชาให้อีกฝ่าย!ชายหนุ่มผู้วางมาดเป็นผู้อาวุโสทำหน้าจริงจัง แล้วพูดว่า “ท่านอาจารย์ ข้าอยู่เมืองจิ่วซานมาสองปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านเชิญข้ามาที่จวน ท่านมีคำสั่งอะไรหรือขอรับ?”วังไห่เทียนกลอกตา “เสี่ยวเหยียน เจ้าก็เป็นขุนนางตำแหน่งถงจือ เหตุใดรองเจ้าเมืองถึงทำตัวเหมือนเด็กสาวไม่พอใจกันเล่า!”เหยียนฟู่กู่ถอนหายใจเบา ๆ “เพราะท่านอาจารย์ทำให้ข้าโกรธ ข้าเป็นศิษย์ของท่าน ข้าทำงานที่เมืองจิ่วซานมาสามปีแล้ว แต่ท่านอาจารย์กลับไปมองข้าเลย ข้ารู้ว่าท่านกำลังพยายามหลีกเลี่ยงความสงสัย แต่มันมากเกินไปขอรับ ทีนี้คนนอกที่ไม่รู้ก็เข้าใจว่าท่านแก่แล้ว จึงอารมณ์แปรปรวนไล่ข้าออกจากสำนัก… โอ๊ย”ท่านไห่เทียนตบท้ายทอยของเหยียนฟู่กู่ แล้วดุว่า “บ่นไม่กี่คำก็เพียงพอแล้ว แต่ยังไม่ยอมจบ ข้าบอกให้เจ้ามาที่นี่ในครั้งนี้เพื่อด
เหยียนฟู่กู่พูดด้วยสีหน้าเศร้า “ท่านอาจารย์ ท่านกำลังให้ข้าโกงหรือ?”วังไห่เทียนยกมือขึ้นจะตบท้ายทอยเขาอีกครั้งเหยียนฟู่กู่รองบังคับบัญชาคนที่สองของเมืองจิ่วซาน หันหลังวิ่งหนีไปราวกับกระต่าย...หน้าประตูจวนวังมีคนแน่นไปหมดแล้ว มีทั้งบัณฑิต คนหาบเร่ และพวกอันธพาลหน้าตาดุร้ายมากมาย สรุปแล้วดูเหมือนว่ามีคนจากกลุ่มที่มีความรู้ด้านวิชาการมากมาย และหลากหลายช่วงอายุ!“ข้าสงสัยว่าคราวนี้ท่านไห่เทียนจะถามคำถามอะไร?”“จำคำถามสามข้อที่ท่านไห่เทียนถามเมื่อเดือนที่แล้วได้หรือไม่ เจ้าเป็นใคร? มาจากไหน? จะไปไหน? ไม่มีสักคนเดียวที่ตอบถูก!”“คำถามเมื่อสองเดือนที่แล้วก็ด้วย ธรรมชาติของมนุษย์ดีหรือชั่วโดยเนื้อแท้? ข้าได้ยินมาว่าคนขายเนื้อจางที่ฆ่าหมูตอบถูก จึงได้รับคำเชิญจากท่านไห่เทียน เขาบอกว่าท่านไห่เทียนชวนเขาไปดื่ม และก่อนที่จะจากไป ก็มอบเงินสิบตำลึงให้เขา แล้วบอกว่าได้เรียนรู้บางอย่างจากเขา!”“สามปีที่แล้ว เย่เซียงหลิวก็ตอบคำถามได้ถูกต้องเช่นกัน ท่านไห่เทียนยังเลี้ยงอาหารเขา และมอบเงินให้เขาสิบตำลึงด้วย ทำให้อวดทุกคนที่เขาพบทันที โดยบอกว่าเขาได้กินดื่มกับบัณฑิตอันดับหนึ่ง เขาคุยโวเรื่องนี
หวังหยวนรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “พี่รอง อย่าเข้าใจข้าผิด นางถูกอีจั้งหงจับตัวมัดอยู่ในอีเซี่ยนเทียน ข้าเดินทางผ่านไปพอดีจึงช่วยนางไว้ แล้วพาร่วมทางเข้ามาด้วย!”หลี่ซานซือเยาะเย้ย “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือ มีโจรห้าถึงหกร้อยคนอีเซี่ยนเทียน หากนางถูกลักพาตัวจริง เจ้าจะช่วยนางได้หรือ?”หูเมิ่งอิ๋งสะอึกเพราะคำพูดนั้นคงไม่มีใครเชื่อ เว้นแต่จะได้เห็นด้วยตาตนเองหวังหยวนพาคนไปสิบคน ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตนางเท่านั้น แต่ยังจับนายท่านรองหงเย่ รีดไถทองคำสามพันตำลึง ทำให้พวกโจรต้องหลั่งน้ำตาหวังหยวนกางแขน “ในเมื่อท่านไม่เชื่อข้า จึงไม่มีประโยชน์ที่ข้าจะอธิบาย!”“ได้! ได้! ได้!”หลี่ซานซือกัดฟัน “เมื่อข้ากลับไปเมืองฝู ข้าจะบอกซื่อหานแน่นอน ว่าเจ้าทำเรื่องดี ๆ อะไรไว้ที่นี่! มาดูกันว่านางจะยังคงอุทิศตนเพื่อเจ้าเหมือนเมื่อก่อนหรือไม่!”หวังหยวนขมวดคิ้ว “ท่านอย่าหว่านความขัดแย้ง!”“ข้า....”ขณะที่หลี่ซานซือกำลังจะพูด ชายวัยกลางคนก็เข้ามาหา “น้องซานซือ สองคนนี้คือ!”“คนผ่านทาง!”หลี่ซานซือเดินจากไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าเขากลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับหวังหยวน“ฮ่าฮ่า!”
เหล่าพ่อค้าและอันธพาลที่เฝ้าดูความตื่นเต้นต่างพากันสับสน และไม่มีใครอยากสับสนอีกต่อไปสุดท้ายก็ไม่เข้าใจคำถามด้วยซ้ำ!“ท่านไห่เทียนถามคำถามสามข้อนี้ ต้องการทดสอบเราอย่างไร!”หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้ว นางได้รับอิทธิพลจากพ่อของนาง และได้อ่านหนังสือหลายเล่มตอนที่นางยังเด็กตอนนี้กำลังนึกถึงคำถามสามข้อนี้ แต่ก็คิดไม่ออก!มองกลุ่มจู่เหรินอีกครั้ง พวกเขาทุกคนต่างก็ขมวดคิ้ว ไม่มีเบาะแสเลย!แม้แต่หลี่ซานซือก็ขมวดคิ้ว ดูนิ่งงัน!“เอ๊ะ!”เมื่อนึกถึงคำถาม ดวงตาของหวังหยวนก็เป็นประกายขึ้นหูเมิ่งอิ๋งที่อยู่ข้าง ๆ ประหลาดใจ แล้วพูดว่า “คุณชาย ท่านเข้าใจคำถามทั้งสามข้อนี้แล้วหรือ!”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ และกวักมือ “มานี่สิ!”“นี่ นี่จะไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”หูเมิ่งอิ๋งเดินเข้าไปหา หวังหยวนโน้มตัวเข้าไปกระซิบ ลมหายใจร้อน ๆ พ่นไปที่คอนาง ใบหน้างามของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ร่างกายก็ร้อนขึ้น และเริ่มพูดติดอ่างแม้นางจะชื่นชมและเชื่อในความกล้าหาญ และกลยุทธ์ของหวังหยวน แต่นางกลับมีข้อสงสัยในความรู้ของเขา!เพราะความรู้ขึ้นอยู่กับการสอบจอหงวน หวังหยวนผ่านการสอบในฐานะถงเซินเท่านั้น ไม่ใช่ซิ่วไฉ
บัณฑิตหลายคนดูถูกเหยียดหยาม ไม่เชื่อว่าถงเซินจะสามารถตอบคำถามของท่านไห่เทียนได้ โดยแทบไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อยแต่เหตุการณ์ต่อไปทำให้ทุกคนต้องตาค้าง!“นี่! นี่! นี่!”เมื่อมองตัวอักษรขนาดใหญ่ทั้งสิบสองตัว ดวงตาของเหยียนฟู่กู่ก็สว่างขึ้น เขาไม่รอให้หมึกแห้ง รีบคว้ากระดาษแล้ววิ่งเข้าไปในจวนตระกูลวัง พลางกระโดดโลดเต้น และตะโกนว่า “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ มีคำตอบแล้ว มีคำตอบแล้ว!”“เอ๊ะ!”ท่าทางกระโดดโลดเต้นนี้ทำให้ทุกคนในกลุ่มผู้ชมตกตะลึง และมองหวังหยวนด้วยความประหลาดใจเขาเขียนอะไรกันแน่?เหยียนถงจือ จิ้นซื่ออันดับสองและขุนนางอันดับห้า ถูกทำให้สูญเสียความสำรวมถึงเพียงนี้!ต้องรู้ว่ารองผู้บังคับบัญชาของเมืองจิ่วซาน ไม่ใช่คนธรรมดาในแง่ของความรู้ความสามารถหูเมิ่งอิ๋งไม่อยากจะเชื่อ “คุณชาย ตอบถูกจริงหรือ?”“นั่นไม่น่าเชื่อเลย!”เอ้อหู่ที่ค่อนข้างสงบมาโดยตลอด อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ความรู้ของพี่หยวนได้รับการชื่นชมจากผู้พิพากษาจ้าว มีอะไรแปลกนัก กับการแค่ตอบคำถามสามข้อ!”หูเมิ่งอิ๋งเม้มปาก แล้วหัวเราะเบา ๆ!ในสายตาของคนในหมู่บ้านต้าหวัง ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่คุณชายทำไม่ได้!“ท่านอาจา
แกร็บ! ประตูสีแดงชาดปิดแล้ว! กลุ่มผู้ชมต่างตกตะลึง! เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น? พวกเรากำลังฝันอยู่หรือเปล่า? ท่านไห่เทียนผู้มีชื่อเสียงไปทั่วหล้ากลับวิ่งเท้าเปล่า แล้วลากเด็กชายเข้าไปในจวน นอกจากนี้ยังสั่งให้ปิดประตูด้วย เกรงว่าเขาจะหลบหนี! ยังเรียกเขาว่าคุณชายน้อยอีก นี่ถือเป็นการลดสถานะโดยตรง! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! เขาเขียนอะไรลงไปกันแน่ ถึงสามารถทำให้วังถงจือและท่านไห่เทียนคลั่งไคล้เช่นนี้! ทันใดนั้น! ตัวอักษรสิบสองคำนั้นก็กลายเป็นเรื่องลึกลับอย่างยิ่ง! หลี่ซานซือที่เพิ่งสรุปว่าหวังหยวนไม่สามารถทำให้ท่านไห่เทียนชายตามองได้เมื่อครู่นี้ บัดนี้ดูเหมือนว่าเขาจะถูกตบหน้า และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงแดงช้ำ! หูเมิ่งอิ๋งมองดูด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก ต้าหู่ยืดหน้าอกของเขาขึ้น ดูราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ! “เฮ้ย เป็นเจ้า!” เมื่อมองไปที่ชายวัยกลางคนที่เท้าเปล่าพร้อมจับมือของเขา หวังหยวนก็รู้สึกว่าโลกนี้เล็กเกินไป เห็นได้ชัดว่าเป็นคนขี้เมาที่เขาพบระหว่างทางตอนที่ไปเช่าบ้านตระกูลเว่ยเมื่อวานนี้ ในเวลานั้น คนขี้เมาผู้นี้ยังคงพูดจาเลอะเทอะไร้สาระ โดยบอกว่าเขากับหูเ
“ความสัมพันธ์ของท่านพ่อได้ผลจริง ๆ!” หลี่ซานซือดีใจมากและเดินเข้าไปยังจวนวัง “เดิมทีหลาน...” “แค่ก ๆ!” วังไห่เทียนรีบยกมือขึ้นห้ามแล้วพูดว่า “คือว่านะเสี่ยวซานซือ เจ้าต้องมาเร็วกว่านี้หน่อย ลุงจะได้ต้อนรับเจ้าได้ ทว่าตอนนี้คุณชายน้อยท่านนี้อยู่ที่นี่ เจ้าค่อยมาพรุ่งนี้เถอะ เด็ก ๆ ช่วยจัดเตรียมอาหารและที่พักให้เสี่ยวซานซือ หลานชายของข้าหน่อย รอจนกว่าต้อนรับคุณชายน้อยท่านนี้เสร็จก่อน แล้วจึงค่อยต้อนรับเขา!” คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าและโบกมือ “คุณชายหลี่เชิญขอรับ!” “...” หลี่ซานซือสูดหายใจอย่างข่มอารมณ์ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านลุงไห่เทียน ข้าอยากรู้ว่าเมื่อครู่นี้เขาเขียนอะไร เหตุใดจึงทำให้นักปราชญ์อย่างท่านเป็นเช่นนี้!” 'น้องเขย' ที่เขารังเกียจผู้นี้กลายเป็น 'คุณชายน้อย' ตามคำเรียกของท่านลุงไห่เทียน คนกลุ่มหนึ่งกำลังรอคอยสิ่งนี้อย่างใจจดใจจ่อ และพวกเขาก็อยากรู้อยากเห็นอย่างตะหงิดใจ! “เสี่ยวซานซือ อย่าเรียกข้าว่านักปราชญ์ต่อหน้าคุณชายน้อย!” วังไห่เทียนโบกมือ “ส่วนเรื่องที่คุณชายน้อยเขียน ข้าให้เจ้าดูแล้ว แต่เจ้าอาจไม่เข้าใจ ดังนั้นอย่าดูเลยเสียอีกว่า!” “พรวด!” หลี
หลายปีมานี้นางเชื่อคำพูดของตานสยงเฟยมาโดยตลอด คิดว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า แม้กระทั่งเกลียดชังบิดามารดาของตนเองด้วยซ้ำ!เหตุใดพวกเขาจึงทอดทิ้งนาง?ทำให้นางต้องระหกระเหินมานานหลายปี!แต่ทั้งหมดนี้กลับเป็นคำโกหกของตานสยงเฟย บิดามารดาของนางไม่ได้ทอดทิ้งนาง แต่ถูกตานสยงเฟยฆ่าตายต่างหาก!บัดนี้เมื่อความจริงปรากฏ นางจึงอยากไปเคารพหลุมศพของพวกเขา!เป็นการแสดงความกตัญญูและทำให้หมดห่วง“เป็นเช่นนี้เอง”หวังหยวนพยักหน้า“ได้!”“ในเมื่อเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าจะพาเจ้าไปที่คุกเอง”“เพื่อป้องกันไม่ให้ตานสยงเฟยใช้อุบายอันใด”หลิ่วหรูเยียนมีท่าทีแปลกไป อาจจะถูกตานสยงเฟยชักจูงได้หลิ่วหรูเยียนไม่ได้ปฏิเสธ นางพยักหน้า หวังหยวนจึงพานางไปที่คุกที่จวน ทุกคนยังคงดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน!ภายในคุกเนื่องจากตานสยงเฟยและพรรคพวกล้วนเป็นคนชั่ว หวังหยวนจึงสั่งให้ขังพวกเขาไว้ที่ชั้นใต้ดินของคุกที่นี่มักจะใช้ขังนักโทษอุกฉกรรจ์ยิ่งไปกว่านั้น การจะหนีออกไปจากที่นี่ก็ช่างยากเย็นพอ ๆ กับการปีนสู่สวรรค์!“หวังหยวน!”“ข้าสำนึกผิดแล้ว ขอท่านปล่อยข้าไปเถิด!”“ต่อไปนี้ข้ายินดีอยู่เคียงข้างรับใช้ท่าน!”“
“เจ้าไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับข้า แสดงว่าเจ้าคงอารมณ์ไม่ดีจริง ๆ”“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่เล่าให้ข้าฟังสักหน่อยล่ะ อย่างน้อยก็ให้ข้าสนุกขึ้นมาบ้าง”หวังหยวนนั่งลงข้างหลิ่วหรูเยียน เขานั่งไขว่ห้างมือวางบนราวบันไดขณะมองหลิ่วหรูเยียนด้วยรอยยิ้ม“เหตุใดท่านถึงน่ารำคาญนัก?”“ดูไม่ออกหรือว่าข้าไม่อยากคุยกับท่าน?”“รีบกลับไปดื่มกับพวกเขาซะเถอะ จะมานั่งขวางหูขวางตาข้าทำไม?”หลิ่วหรูเยียนกลอกตามองหวังหยวนแท้จริงแล้ว นางเพียงแค่รู้สึกว่างเปล่าหลังจากได้ล้างแค้นสำเร็จ ราวกับชีวิตไม่มีจุดหมายอีกต่อไป นางไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป จึงทำให้ดูเหม่อลอยและเศร้าสร้อยแต่ไม่รู้ว่าทำไม ตั้งแต่วังหยวนมาที่นี่ นางกลับรู้สึกเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง“ว่ามาสิ เป็นอะไรไป?”หวังหยวนเปลี่ยนเรื่อง“ข้าอยากไปพบตานสยงเฟย”“ครั้งก่อนท่านสัญญากับข้าว่า เมื่อจับตานสยงเฟยได้จะให้ข้าจัดการเขา ยังจำได้หรือไม่?”หลิ่วหรูเยียนถาม“อืม...”หวังหยวนครุ่นคิด ใช้นิ้วเคาะขมับพิจารณาถึงข้อดีข้อเสียเรื่องของพรรคทมิฬเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจตัดสินใจเพียงเพราะคำพูดของคนคนเดียวได้ ยิ่งกว่านั้น เพื่อจับตานสยงเฟย ยังต้องสูญ
“หวังหยวน! เจ้าช่างน่ารังเกียจ! กล้าเล่นงานแบบไม่ทันตั้งตัวหรือ?”ตานสยงเฟยกล่าวอย่างเดือดดาลส่วนโอวหยางอวี่และลั่วเฉินเห็นท่าไม่ดี จึงไม่รีรอ รีบพาผู้ใต้บัญชาหนีลงจากเขา!แต่น่าเสียดาย ที่เชิงเขามีการวางกองกำลังดักไว้แล้ว!ตานสยงเฟยและคนอื่น ๆ ต่างถูกจับเป็น!การต่อสู้ครั้งนี้ หวังหยวนได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์แบบ!แต่เนื่องจากหน้าผาแห่งนี้ตั้งอยู่ในที่ห่างไกล โดยรอบไม่มีบ้านเรือนหรือเมืองจึงไม่มีใครรู้เรื่องนี้ซึ่งเป็นสิ่งที่หวังหยวนต้องการเพราะที่นี่คืออาณาจักรต้าเป่ย หากหานเทารู้ว่าเขายกทัพมาในดินแดนของอาณาจักรต้าเป่ย ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร พวกเขาก็อาจจะหาเรื่องจู่โจมได้!เมื่อถึงเวลานั้น เรื่องราวคงจะวุ่นวายและเกิดความขัดแย้ง!หลังจากที่จับตานสยงเฟยและพรรคพวกได้แล้ว หวังหยวนจึงรีบกลับเมืองอู่เจียงทันที!ใช้เวลาเพียงวันครึ่งก็กลับมาถึง!ระหว่างทาง แม้ว่าจะมีคนเห็น แต่มีเกาเล่อคอยนำทาง จึงไม่ทำให้คนของอาณาจักรต้าเป่ยรู้ตัว!...ณ ที่ว่าการเมืองอู่เจียงตอนนี้ทุกคนกำลังดื่มฉลองกันอย่างสนุกสนาน!คนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์คือหวังหยวน!ส่วนเอ้อหู่และคนอื่น ๆ ต่างก็อยู่ที่
หลิ่วหรูเยียนไม่เอ่ยคำใด นางจ้องมองตานสยงเฟยด้วยความโกรธแค้นนางต้องการล้างแค้น!“ชีวิตของเขาเป็นของเจ้า ข้าจะช่วยจับเป็นให้!”“ส่วนต่อไป เจ้าจะจัดการเขาอย่างไรก็สุดแล้วแต่เจ้า!”หวังหยวนกล่าวจบก็หยิบปืนคาบศิลาออกมาจากอก แล้วเล็งไปที่ตานสยงเฟย“ในเมื่อเจ้ารู้จักข้าดี”“เจ้าควรรู้ว่าอาวุธลับของข้าไม่มีผู้ใดเทียบได้ ใช่หรือไม่?”“ข้าแนะนำให้เจ้ายอมจำนนเสีย จะได้ไม่เจ็บตัว!”หวังหยวนเตือนมุมปากของตานสยงเฟยกระตุก เขาสืบเรื่องของหวังหยวนมานาน จึงรู้จักหวังหยวนดี และจำได้ว่าอาวุธในมือของหวังหยวนคืออะไร!ไม่ต้องพูดถึงเขา แม้แต่ขุนพลที่เก่งกาจก็ยังไม่อาจหลบอาวุธนี้ได้!ทันใดนั้น ตานสยงเฟยก็คว้าตัวสาวกพรรคทมิฬคนหนึ่งมาใช้เป็นโล่มนุษย์!“ปัง!”เสียงปืนดังขึ้น สาวกพรรคทมิฬคนนั้นล้มลงกับพื้นต้องยอมรับว่าตานสยงเฟยช่างโหดเหี้ยม!เพื่อเอาชีวิตรอด กลับยอมเสียสละชีวิตคนอื่น ช่างน่ารังเกียจ!หวังหยวนยกปืนขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเล็งไปที่ตานสยงเฟย ไม่ให้เขามีโอกาสหนี!“หวังหยวน!”“วันนี้ไว้ชีวิตข้าเถิด ต่อไปข้าจะตอบแทนเจ้าแน่นอน!”“เจ้าคิดเห็นเช่นไร?”“การบีบให้ข้าจนตรอกไม่ได้เป็นผลดีต่อ
ลั่วเฉินพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดอีก เพียงแค่รีบพาผู้ใต้บัญชาออกไป!เสียงโห่ร้องแห่งการฆ่าฟันดังขึ้น สาวกพรรคทมิฬล้มตายเป็นใบไม้ร่วง!ตานสยงเฟยเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ!สมาชิกพรรคทมิฬล้วนเป็นคนที่เขาฝึกฝนเอง เขาทุ่มเทมากมายเพื่อสร้างกองกำลังที่แข็งแกร่ง!เดิมทีเขาต้องการครองแผ่นดิน แต่ไม่นึกเลยว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้!สูญเสียกำลังพลไปเยอะมาก!ปัญหาเกิดขึ้นมากมาย!“ตานสยงเฟย! อย่าหนีนะ!”“เจ้าคนสารเลว! หลอกลวงข้ามาหลายปี!”“ไม่เพียงแต่ฆ่าพ่อแม่ข้าเท่านั้น ยังฝึกฝนข้าให้เป็นเครื่องมือทำเรื่องเลวร้ายมากมาย!”“วันนี้พวกเราต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!”ขณะที่ตานสยงเฟยกำลังจะลงจากเขา หลิ่วหรูเยียนก็วิ่งเข้ามา ในมือถือกริชเปื้อนเลือด สายตาเย็นชาราวกับคมดาบจ้องมองตานสยงเฟย!“มาคนเดียวหรือ?”เมื่อเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนมาคนเดียว ตานสยงเฟยก็หัวเราะในลำคอ เขาหันมาคว้าทวนยาวจากมือผู้ใต้บัญชาที่อยู่ด้านข้าง!เหตุผลที่ตานสยงเฟยสร้างฐานะขึ้นมาได้ ไม่ใช่เพียงเพราะเขามีความคิดที่แตกต่าง แต่ยังเป็นเพราะฝีมือของเขาด้วย!ในยุคสงคราม ผู้แข็งแกร่งย่อมเป็นผู้ชนะ!ยิ่งกว่านั้น ฝีมือ
“ทุกคนขึ้นเขาเดี๋ยวนี้!”“ห้ามปล่อยให้ใครหนีรอดไปได้!”หวังหยวนออกคำสั่ง ขุนพลนายกองเริ่มเคลื่อนไหวคนที่อาศัยอยู่บนหน้าผาแห่งนี้ล้วนเป็นระดับสูงของพรรคทมิฬและมีตำแหน่งสำคัญ การกำจัดพวกเขาให้หมดสิ้น จึงจะทำให้พรรคทมิฬหายไปอย่างสมบูรณ์!ตัดวัชพืชไม่ถอนราก เมื่อลมฤดูใบไม้ผลิพัดมาก็งอกขึ้นมาใหม่!เมื่อทุกคนเข้าไปบนหน้าผาแล้ว หวังหยวนก็ออกคำสั่ง ต่งอวี่และเอ้อหู่ต่างเป็นผู้นำพาผู้ใต้บัญชาบุกขึ้นไปบนยอดเขา!ส่วนหวังหยวนและคนอื่น ๆ ก็ตามไปติด ๆ!“เจ้าจะทำอะไร?”หวังหยวนหันไปคว้าแขนหลิ่วหรูเยียน แล้วถามขึ้นหลิ่วหรูเยียนมีสีหน้าเย็นชา กำหมัดแน่น สีหน้าโกรธเกรี้ยวนางขมวดคิ้วกล่าวว่า “ข้าจะขึ้นไปล้างแค้นด้วยตัวเอง!”“ไม่เพียงแต่ข้าเกือบตายเท่านั้น แม้แต่บิดามารดาข้าก็ถูกคนของพรรคทมิฬฆ่าตาย จะปล่อยพวกมันไปได้อย่างไร?”“วันนี้ไม่มีใครหยุดข้าได้ ข้าจะฆ่าตานสยงเฟย ล้างแค้นให้พ่อแม่!”พูดจบ หลิ่วหรูเยียนก็สะบัดแขนหวังหยวนออก ก่อนจะชักกริชออกมาแล้ววิ่งขึ้นไปบนยอดเขา!แม้ว่านางจะเป็นคนบอกที่ตั้งฐานทัพนี้ให้หวังหยวน แต่ไม่มีใครรู้จักที่นี่ดีไปกว่านาง!ไม่นานพวกหวังหยวนก็ขึ้นไปถึงยอดเขา
หวังหยวนกลอกตามองเอ้อหู่ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “ชีวิตของทหารที่อยู่ข้างหลังเจ้าล้วนอยู่ในมือเจ้า!”“การที่เจ้าพาพวกเขามาเสี่ยงอันตราย หากไม่มีอะไรผิดพลาดก็ดีไป แต่หากเกิดความผิดพลาด เจ้าจะเผชิญหน้ากับครอบครัวของพวกเขาได้อย่างไร?”“อย่าลืมว่าการเป็นขุนพลไม่ใช่แค่เพื่อรบชนะ!”“แต่ต้องชนะอย่างสวยงาม ลดการสูญเสียให้มากที่สุด!”ทุกคนต่างตกตะลึงเดิมทีพวกเขาคิดว่าการติดตามหวังหยวนก็เพื่อหาเลี้ยงชีพ ในยุคสงคราม การมีข้าวกินก็ดีมากแล้วชีวิตพวกเขาจะสำคัญอะไร?ในสายตาของชนชั้นสูง ชีวิตพวกเขาไม่ต่างจากเศษหญ้า!เป็นเพียงเครื่องมือในการแย่งชิงอำนาจ!แต่หวังหยวนกลับมีเมตตา เห็นใจพวกเขา ทำให้พวกเขาซาบซึ้งจริง ๆ!ในตอนนี้ทุกคนต่างก็ตัดสินใจแล้ว แม้ว่าจะต้องสูญเสียมากมาย พวกเขาก็ยินดีสละชีพเพื่อช่วยหวังหยวนพิชิตหน้าผาแห่งนี้ และฆ่าคนของพรรคทมิฬให้หมดสิ้น!“รีบก่อไฟทำอาหาร!”“เมื่อทุกคนอิ่มท้องแล้วก็คงถึงเวลาพอดี!”“จำไว้! ห้ามส่งเสียงดัง ประเดี๋ยวพวกมันจะรู้ตัว!”“หากพวกมันรู้ตัวจะเป็นอันตรายต่อพวกเรา!”หวังหยวนกำชับทุกคนพยักหน้ารับ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองเ
ในช่วงเวลาไม่กี่วันต่อมา ด้วยการนำทางของหลิ่วหรูเยียน หวังหยวนและคนอื่น ๆ จึงไม่หลงทาง เดินทางมาถึงเชิงผาได้อย่างรวดเร็ว!บัดนี้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อก็ได้แทรกซึมเข้าไปในพื้นที่โดยรอบแล้วหวังหยวนและคนอื่น ๆ ตั้งค่ายอยู่ในป่าแห่งหนึ่งเมื่อมองไปรอบ ๆ จะเห็นเงาคนมากมาย พวกเขาล้วนเป็นสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ“สืบทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหรือ?”หวังหยวนสวมชุดเกราะเตรียมพร้อมรับมือกรณีฉุกเฉินและป้องกันการโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว!เกาเล่อรีบเข้ามารายงานด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “สืบเรียบร้อยแล้วขอรับ คนร้ายอยู่บนเขาลูกนี้!”“แต่ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังขนย้ายสิ่งของ ตั้งแต่ที่พวกเรามาถึงก็เห็นรถม้าลงมาจากเขาไม่ต่ำกว่าร้อยคันแล้ว!”“แต่พวกเราไม่ได้ลงมือเพื่อไม่ให้พวกมันตื่นตัว!”“ข้าได้ส่งคนไปตามเส้นทางที่พวกมันใช้ หลังจากที่พวกเราจัดการเรื่องบนหน้าผาแล้ว จากนั้นจึงไปกวาดล้างพวกมัน!”“แล้วทรัพย์สมบัติของพวกมันก็จะตกเป็นของพวกเรา!”หวังหยวนพยักหน้าอย่างพึงพอใจเรื่องนี้จัดการได้ดีมาก!เหตุผลที่พรรคทมิฬเติบโตอย่างรวดเร็วก็เพราะความร่ำรวย!หากตัดเส้นทางการเงินของพวกมัน แม้ว่าตานเฟยจ
ตานเฟยยิ้มอย่างพึงพอใจช่วงนี้หลังจากถูกหวังหยวนจับตามอง เขารู้สึกเหมือนมีคนคอยจ้องมองทุกการกระทำของเขาอยู่ตลอดเวลา!แม้แต่การหาสาวกใหม่ก็ยังยากลำบาก!หวังหยวนคอยขัดขวางเขา เขาจึงต้องสั่งสอนหวังหยวนบ้าง!แต่น่าเสียดาย...ยังหาโอกาสไม่ได้!ยิ่งไปกว่านั้น ตานเฟยไม่ใช่คนโง่ เขารู้ดีว่าตนเองต่างกับหวังหยวน แล้วจะสู้หวังหยวนได้อย่างไร?อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่ได้!ดังนั้นแม้ว่าในใจจะเคียดแค้นอาฆาต แต่ย่อมต้องหลีกเลี่ยง“ที่เจ้าทำงานสำเร็จก็แค่ช่วยถ่วงเวลาเท่านั้น”“ตราบใดที่หลิ่วหรูเยียนยังมีชีวิตอยู่ นางก็เหมือนระเบิดเวลาที่พร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ!”“ดังนั้นก่อนที่พวกเราจะฆ่านางได้ พวกเราต้องระวังตัวและดำเนินแผนการต่อไป!”“พยายามขนย้ายสิ่งของออกไป หากถึงเวลาจำเป็น พวกเราก็ต้องทิ้งฐานที่มั่นแห่งนี้”ทุกคนต่างรู้สึกเสียดายหน้าผาแห่งนี้เป็นสถานที่ที่ดี ไม่เพียงแต่มีชัยภูมิที่ได้เปรียบเท่านั้น แต่ยังปลอดภัยมากอีกด้วย!จึงทำให้พวกเขาเติบโตได้อย่างรวดเร็ว!แม้ว่าสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะกระจายอยู่ทั่วดินแดนทั้งเก้า แต่ก็ไม่ได้ตรวจสอบพื้นที่ใกล้เคียงหน้าผาแห่งนี้!แต่น่าเสียดา