เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 197
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 198
หวังหยวนรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “พี่รอง อย่าเข้าใจข้าผิด นางถูกอีจั้งหงจับตัวมัดอยู่ในอีเซี่ยนเทียน ข้าเดินทางผ่านไปพอดีจึงช่วยนางไว้ แล้วพาร่วมทางเข้ามาด้วย!”หลี่ซานซือเยาะเย้ย “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือ มีโจรห้าถึงหกร้อยคนอีเซี่ยนเทียน หากนางถูกลักพาตัวจริง เจ้าจะช่วยนางได้หรือ?”หูเมิ่งอิ๋งสะอึกเพราะคำพูดนั้นคงไม่มีใครเชื่อ เว้นแต่จะได้เห็นด้วยตาตนเองหวังหยวนพาคนไปสิบคน ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตนางเท่านั้น แต่ยังจับนายท่านรองหงเย่ รีดไถทองคำสามพันตำลึง ทำให้พวกโจรต้องหลั่งน้ำตาหวังหยวนกางแขน “ในเมื่อท่านไม่เชื่อข้า จึงไม่มีประโยชน์ที่ข้าจะอธิบาย!”“ได้! ได้! ได้!”หลี่ซานซือกัดฟัน “เมื่อข้ากลับไปเมืองฝู ข้าจะบอกซื่อหานแน่นอน ว่าเจ้าทำเรื่องดี ๆ อะไรไว้ที่นี่! มาดูกันว่านางจะยังคงอุทิศตนเพื่อเจ้าเหมือนเมื่อก่อนหรือไม่!”หวังหยวนขมวดคิ้ว “ท่านอย่าหว่านความขัดแย้ง!”“ข้า....”ขณะที่หลี่ซานซือกำลังจะพูด ชายวัยกลางคนก็เข้ามาหา “น้องซานซือ สองคนนี้คือ!”“คนผ่านทาง!”หลี่ซานซือเดินจากไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าเขากลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับหวังหยวน“ฮ่าฮ่า!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 199
เหล่าพ่อค้าและอันธพาลที่เฝ้าดูความตื่นเต้นต่างพากันสับสน และไม่มีใครอยากสับสนอีกต่อไปสุดท้ายก็ไม่เข้าใจคำถามด้วยซ้ำ!“ท่านไห่เทียนถามคำถามสามข้อนี้ ต้องการทดสอบเราอย่างไร!”หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้ว นางได้รับอิทธิพลจากพ่อของนาง และได้อ่านหนังสือหลายเล่มตอนที่นางยังเด็กตอนนี้กำลังนึกถึงคำถามสามข้อนี้ แต่ก็คิดไม่ออก!มองกลุ่มจู่เหรินอีกครั้ง พวกเขาทุกคนต่างก็ขมวดคิ้ว ไม่มีเบาะแสเลย!แม้แต่หลี่ซานซือก็ขมวดคิ้ว ดูนิ่งงัน!“เอ๊ะ!”เมื่อนึกถึงคำถาม ดวงตาของหวังหยวนก็เป็นประกายขึ้นหูเมิ่งอิ๋งที่อยู่ข้าง ๆ ประหลาดใจ แล้วพูดว่า “คุณชาย ท่านเข้าใจคำถามทั้งสามข้อนี้แล้วหรือ!”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ และกวักมือ “มานี่สิ!”“นี่ นี่จะไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”หูเมิ่งอิ๋งเดินเข้าไปหา หวังหยวนโน้มตัวเข้าไปกระซิบ ลมหายใจร้อน ๆ พ่นไปที่คอนาง ใบหน้างามของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ร่างกายก็ร้อนขึ้น และเริ่มพูดติดอ่างแม้นางจะชื่นชมและเชื่อในความกล้าหาญ และกลยุทธ์ของหวังหยวน แต่นางกลับมีข้อสงสัยในความรู้ของเขา!เพราะความรู้ขึ้นอยู่กับการสอบจอหงวน หวังหยวนผ่านการสอบในฐานะถงเซินเท่านั้น ไม่ใช่ซิ่วไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 200
บัณฑิตหลายคนดูถูกเหยียดหยาม ไม่เชื่อว่าถงเซินจะสามารถตอบคำถามของท่านไห่เทียนได้ โดยแทบไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อยแต่เหตุการณ์ต่อไปทำให้ทุกคนต้องตาค้าง!“นี่! นี่! นี่!”เมื่อมองตัวอักษรขนาดใหญ่ทั้งสิบสองตัว ดวงตาของเหยียนฟู่กู่ก็สว่างขึ้น เขาไม่รอให้หมึกแห้ง รีบคว้ากระดาษแล้ววิ่งเข้าไปในจวนตระกูลวัง พลางกระโดดโลดเต้น และตะโกนว่า “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ มีคำตอบแล้ว มีคำตอบแล้ว!”“เอ๊ะ!”ท่าทางกระโดดโลดเต้นนี้ทำให้ทุกคนในกลุ่มผู้ชมตกตะลึง และมองหวังหยวนด้วยความประหลาดใจเขาเขียนอะไรกันแน่?เหยียนถงจือ จิ้นซื่ออันดับสองและขุนนางอันดับห้า ถูกทำให้สูญเสียความสำรวมถึงเพียงนี้!ต้องรู้ว่ารองผู้บังคับบัญชาของเมืองจิ่วซาน ไม่ใช่คนธรรมดาในแง่ของความรู้ความสามารถหูเมิ่งอิ๋งไม่อยากจะเชื่อ “คุณชาย ตอบถูกจริงหรือ?”“นั่นไม่น่าเชื่อเลย!”เอ้อหู่ที่ค่อนข้างสงบมาโดยตลอด อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ความรู้ของพี่หยวนได้รับการชื่นชมจากผู้พิพากษาจ้าว มีอะไรแปลกนัก กับการแค่ตอบคำถามสามข้อ!”หูเมิ่งอิ๋งเม้มปาก แล้วหัวเราะเบา ๆ!ในสายตาของคนในหมู่บ้านต้าหวัง ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่คุณชายทำไม่ได้!“ท่านอาจา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 201
แกร็บ! ประตูสีแดงชาดปิดแล้ว! กลุ่มผู้ชมต่างตกตะลึง! เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น? พวกเรากำลังฝันอยู่หรือเปล่า? ท่านไห่เทียนผู้มีชื่อเสียงไปทั่วหล้ากลับวิ่งเท้าเปล่า แล้วลากเด็กชายเข้าไปในจวน นอกจากนี้ยังสั่งให้ปิดประตูด้วย เกรงว่าเขาจะหลบหนี! ยังเรียกเขาว่าคุณชายน้อยอีก นี่ถือเป็นการลดสถานะโดยตรง! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! เขาเขียนอะไรลงไปกันแน่ ถึงสามารถทำให้วังถงจือและท่านไห่เทียนคลั่งไคล้เช่นนี้! ทันใดนั้น! ตัวอักษรสิบสองคำนั้นก็กลายเป็นเรื่องลึกลับอย่างยิ่ง! หลี่ซานซือที่เพิ่งสรุปว่าหวังหยวนไม่สามารถทำให้ท่านไห่เทียนชายตามองได้เมื่อครู่นี้ บัดนี้ดูเหมือนว่าเขาจะถูกตบหน้า และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงแดงช้ำ! หูเมิ่งอิ๋งมองดูด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก ต้าหู่ยืดหน้าอกของเขาขึ้น ดูราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ! “เฮ้ย เป็นเจ้า!” เมื่อมองไปที่ชายวัยกลางคนที่เท้าเปล่าพร้อมจับมือของเขา หวังหยวนก็รู้สึกว่าโลกนี้เล็กเกินไป เห็นได้ชัดว่าเป็นคนขี้เมาที่เขาพบระหว่างทางตอนที่ไปเช่าบ้านตระกูลเว่ยเมื่อวานนี้ ในเวลานั้น คนขี้เมาผู้นี้ยังคงพูดจาเลอะเทอะไร้สาระ โดยบอกว่าเขากับหูเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 202
“ความสัมพันธ์ของท่านพ่อได้ผลจริง ๆ!” หลี่ซานซือดีใจมากและเดินเข้าไปยังจวนวัง “เดิมทีหลาน...” “แค่ก ๆ!” วังไห่เทียนรีบยกมือขึ้นห้ามแล้วพูดว่า “คือว่านะเสี่ยวซานซือ เจ้าต้องมาเร็วกว่านี้หน่อย ลุงจะได้ต้อนรับเจ้าได้ ทว่าตอนนี้คุณชายน้อยท่านนี้อยู่ที่นี่ เจ้าค่อยมาพรุ่งนี้เถอะ เด็ก ๆ ช่วยจัดเตรียมอาหารและที่พักให้เสี่ยวซานซือ หลานชายของข้าหน่อย รอจนกว่าต้อนรับคุณชายน้อยท่านนี้เสร็จก่อน แล้วจึงค่อยต้อนรับเขา!” คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าและโบกมือ “คุณชายหลี่เชิญขอรับ!” “...” หลี่ซานซือสูดหายใจอย่างข่มอารมณ์ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านลุงไห่เทียน ข้าอยากรู้ว่าเมื่อครู่นี้เขาเขียนอะไร เหตุใดจึงทำให้นักปราชญ์อย่างท่านเป็นเช่นนี้!” 'น้องเขย' ที่เขารังเกียจผู้นี้กลายเป็น 'คุณชายน้อย' ตามคำเรียกของท่านลุงไห่เทียน คนกลุ่มหนึ่งกำลังรอคอยสิ่งนี้อย่างใจจดใจจ่อ และพวกเขาก็อยากรู้อยากเห็นอย่างตะหงิดใจ! “เสี่ยวซานซือ อย่าเรียกข้าว่านักปราชญ์ต่อหน้าคุณชายน้อย!” วังไห่เทียนโบกมือ “ส่วนเรื่องที่คุณชายน้อยเขียน ข้าให้เจ้าดูแล้ว แต่เจ้าอาจไม่เข้าใจ ดังนั้นอย่าดูเลยเสียอีกว่า!” “พรวด!” หลี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 203
คนกลุ่มหนึ่งขมวดคิ้ว หลี่ซานซือตั้งหน้าตั้งตารอ หูเมิ่งอิ๋งก็ละสายตาไม่ได้เช่นกัน พวกเขาไม่รู้สึกเลยว่าตัวอักษรสี่คำนี้ มันน่าทึ่งตรงไหนกัน! หูของหวังหยวนตั้งตรง แอบฟังคำสอนสักหน่อยก่อน พอเริ่มถกเถียงหารือกันทีหลัง เขาก็สามารถพูดได้สองสามคำด้วย! วังไห่เทียนเอ่ยพูดอย่างฉะฉาน “ความรู้คือการตระหนักรู้ในใจ ความเข้าใจในสิ่งต่าง ๆ และการกระทำคือพฤติกรรมที่แท้จริง การทำความเข้าใจหลักการของสิ่งต่าง ๆ และการฝึกปฏิบัตินั้นแยกกันไม่ออก พูดง่าย ๆ คือเจ้าต้องกระทำหลังจากที่เจ้าเรียนรู้ สิ่งนี้คือความรู้และความสามารถเป็นหนึ่งเดียวกัน!” หลี่ซานซือพูดอย่างเหยียดหยาม “นี่เป็นหลักการง่าย ๆ ไม่ใช่หรอกเหรอ?” บัณฑิตจู่เหรินหลายคนพยักหน้า เมื่อเรียนรู้แล้วก็ควรปฏิบัติได้ พวกเขาย่อมรู้! ทว่าคำพูดของหวังหยวนนั้นแปลกใหม่และชักนำผู้คน! เสียงของวังไห่เทียนเคร่งขรึม “หลักการอันยิ่งใหญ่จะเรียบง่ายอย่างที่สุด และหลักการที่แท้จริงนั้นล้วนเรียบง่าย สิ่งที่ยากคือการบรรลุเป้าหมาย! ต้าเย่มีบัณฑิตมากมายและอ่านหนังสือมามาก หนำซ้ำต้าเย่มีทุกวันนี้เพราะเหตุใดเล่า! เป็นเพราะรู้หลักการในหนังสือดี แต่ไม่ปฏิบัติ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 204
หูเมิ่งอิ๋งตื่นตระหนก! เธอมองออกว่าท่านไห่เทียนกำลังทดสอบความรู้ของหวังหยวนเพิ่มเติม หากหวังหยวนกล่าวได้ดี เขาสามารถทำให้คนเหล่านี้ตกใจและสร้างชื่อเสียงของตัวเองได้ หากกล่าวได้ไม่ดี ชื่อเสียงที่ท่านไห่เทียนเพิ่งสร้างมาเมื่อครู่นี้ก็จะพังทลายลงทันที “...ช่างประไร การศึกษาไม่แบ่งชนชั้น ในเมื่อพวกเจ้าเจ้าอยากฟัง เช่นนั้นข้าก็จะกล่าวให้ฟัง!” สมองของหวังหยวนปั่นป่วน และทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น “จิตใจเป็นหนึ่ง ไม่ว่าความรู้และการกระทำจะเป็นหนึ่งเดียวกัน หรือสรรพสิ่งเป็นอนิจจัง หรือแสวงศึกษาเพื่อเพิ่มพูลความรู้ ทุกอย่างเกี่ยวข้องกับคำสามคำ ตราบใดที่เจ้าเข้าใจสามคำนี้ เจ้าจะเข้าใจพื้นฐานของการเรียนรู้จิตใจ!” แซด! ผู้ชมทั้งหมดตกตะลึง! ดวงตาของวังไห่เทียนเป็นประกาย! ใบหน้าของเหยี่ยนถงจือเต็มไปด้วยความตกใจ! หลี่ซานซือและจู่เหรินทุกคนต่างมองหวังหยวนเหมือนคนเสียสติ! หลักการจิตใจ นำคำสามคำนี้เป็นความรู้พื้นฐาน น้ำเสียงนี้ทรงพลังดั่งสวรรค์ ลัทธิขงจื๊อได้รับการสืบทอดมาเป็นเวลาหลายพันปี และความรู้พื้นฐานของลัทธิขงจื๊อประกอบด้วยคำเพียงห้าคำเท่านั้น ได้แก่ ความรักต่อเพื่อนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 205
นอกจากนี้ ผู้อื่นก็ต่างตระหนักรู้แล้ว ถ้าหากเจ้ายังไม่ตระหนักรู้อีก ก็คงจะเป็นโง่เขลาเบาปัญญาซินะ! เป็นผลให้เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของจู่เหรินในที่แห่งนั้นต่าง “ตระหนักรู้” กันถ้วนหน้า มีเพียงหลี่ซานซือคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่หน้าประตูซึ่งโดดเด่นเป็นพิเศษ! หวังหยวนหันกลับมาและมองไปที่พี่เขยคนที่สองของเขา “ท่านไม่ตระหนักรู้หรือ?” ให้ตายเถอะ ทุกคนต่างตระหนักรู้แล้ว แต่เขาซึ่งเป็นผู้เทศนากลับไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป โชคดีที่พี่เขยคนที่สองของเขาอยู่ด้วย ซึ่งทำให้เขาสบายใจขึ้นบ้าง “ข้า ข้าก็ตระหนักรู้ได้บ้างแล้ว!” ใบหน้าของหลี่ซานซือเปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาก็ยกเสื้อผ้าขึ้นทันที แล้วคุกเข่าลงไปหาวังไห่เทียน “ขอบคุณท่านลุงไห่เทียนที่ช่วยไขข้อสงสัย!” เนื่องจากความสัมพันธ์ของพ่อของเขา หลี่ซานซือจึงได้ศึกษาความรู้ของวังไห่เทียนมานานแล้ว บัดนี้ด้วยคำพูดสิบห้าคำของหวังหยวน วังไห่เทียนก็แก้ไขข้อสงสัยของเขา และเข้าใจบางสิ่งบางอย่างจริง ๆ ในขณะนี้ หัวใจที่ดื้อรั้นของเขาสั่นคลอน และเขารู้สึกว่า 'น้องเขย' คนนี้ที่โง่เขลา ดูเหมือนว่าเขาจะมีความรู้จริง ๆ! อย่างไรก็ตาม เขายังคงคำน
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
