หวังหยวนรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “พี่รอง อย่าเข้าใจข้าผิด นางถูกอีจั้งหงจับตัวมัดอยู่ในอีเซี่ยนเทียน ข้าเดินทางผ่านไปพอดีจึงช่วยนางไว้ แล้วพาร่วมทางเข้ามาด้วย!”หลี่ซานซือเยาะเย้ย “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือ มีโจรห้าถึงหกร้อยคนอีเซี่ยนเทียน หากนางถูกลักพาตัวจริง เจ้าจะช่วยนางได้หรือ?”หูเมิ่งอิ๋งสะอึกเพราะคำพูดนั้นคงไม่มีใครเชื่อ เว้นแต่จะได้เห็นด้วยตาตนเองหวังหยวนพาคนไปสิบคน ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตนางเท่านั้น แต่ยังจับนายท่านรองหงเย่ รีดไถทองคำสามพันตำลึง ทำให้พวกโจรต้องหลั่งน้ำตาหวังหยวนกางแขน “ในเมื่อท่านไม่เชื่อข้า จึงไม่มีประโยชน์ที่ข้าจะอธิบาย!”“ได้! ได้! ได้!”หลี่ซานซือกัดฟัน “เมื่อข้ากลับไปเมืองฝู ข้าจะบอกซื่อหานแน่นอน ว่าเจ้าทำเรื่องดี ๆ อะไรไว้ที่นี่! มาดูกันว่านางจะยังคงอุทิศตนเพื่อเจ้าเหมือนเมื่อก่อนหรือไม่!”หวังหยวนขมวดคิ้ว “ท่านอย่าหว่านความขัดแย้ง!”“ข้า....”ขณะที่หลี่ซานซือกำลังจะพูด ชายวัยกลางคนก็เข้ามาหา “น้องซานซือ สองคนนี้คือ!”“คนผ่านทาง!”หลี่ซานซือเดินจากไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าเขากลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับหวังหยวน“ฮ่าฮ่า!”
เหล่าพ่อค้าและอันธพาลที่เฝ้าดูความตื่นเต้นต่างพากันสับสน และไม่มีใครอยากสับสนอีกต่อไปสุดท้ายก็ไม่เข้าใจคำถามด้วยซ้ำ!“ท่านไห่เทียนถามคำถามสามข้อนี้ ต้องการทดสอบเราอย่างไร!”หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้ว นางได้รับอิทธิพลจากพ่อของนาง และได้อ่านหนังสือหลายเล่มตอนที่นางยังเด็กตอนนี้กำลังนึกถึงคำถามสามข้อนี้ แต่ก็คิดไม่ออก!มองกลุ่มจู่เหรินอีกครั้ง พวกเขาทุกคนต่างก็ขมวดคิ้ว ไม่มีเบาะแสเลย!แม้แต่หลี่ซานซือก็ขมวดคิ้ว ดูนิ่งงัน!“เอ๊ะ!”เมื่อนึกถึงคำถาม ดวงตาของหวังหยวนก็เป็นประกายขึ้นหูเมิ่งอิ๋งที่อยู่ข้าง ๆ ประหลาดใจ แล้วพูดว่า “คุณชาย ท่านเข้าใจคำถามทั้งสามข้อนี้แล้วหรือ!”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ และกวักมือ “มานี่สิ!”“นี่ นี่จะไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”หูเมิ่งอิ๋งเดินเข้าไปหา หวังหยวนโน้มตัวเข้าไปกระซิบ ลมหายใจร้อน ๆ พ่นไปที่คอนาง ใบหน้างามของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ร่างกายก็ร้อนขึ้น และเริ่มพูดติดอ่างแม้นางจะชื่นชมและเชื่อในความกล้าหาญ และกลยุทธ์ของหวังหยวน แต่นางกลับมีข้อสงสัยในความรู้ของเขา!เพราะความรู้ขึ้นอยู่กับการสอบจอหงวน หวังหยวนผ่านการสอบในฐานะถงเซินเท่านั้น ไม่ใช่ซิ่วไฉ
บัณฑิตหลายคนดูถูกเหยียดหยาม ไม่เชื่อว่าถงเซินจะสามารถตอบคำถามของท่านไห่เทียนได้ โดยแทบไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อยแต่เหตุการณ์ต่อไปทำให้ทุกคนต้องตาค้าง!“นี่! นี่! นี่!”เมื่อมองตัวอักษรขนาดใหญ่ทั้งสิบสองตัว ดวงตาของเหยียนฟู่กู่ก็สว่างขึ้น เขาไม่รอให้หมึกแห้ง รีบคว้ากระดาษแล้ววิ่งเข้าไปในจวนตระกูลวัง พลางกระโดดโลดเต้น และตะโกนว่า “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ มีคำตอบแล้ว มีคำตอบแล้ว!”“เอ๊ะ!”ท่าทางกระโดดโลดเต้นนี้ทำให้ทุกคนในกลุ่มผู้ชมตกตะลึง และมองหวังหยวนด้วยความประหลาดใจเขาเขียนอะไรกันแน่?เหยียนถงจือ จิ้นซื่ออันดับสองและขุนนางอันดับห้า ถูกทำให้สูญเสียความสำรวมถึงเพียงนี้!ต้องรู้ว่ารองผู้บังคับบัญชาของเมืองจิ่วซาน ไม่ใช่คนธรรมดาในแง่ของความรู้ความสามารถหูเมิ่งอิ๋งไม่อยากจะเชื่อ “คุณชาย ตอบถูกจริงหรือ?”“นั่นไม่น่าเชื่อเลย!”เอ้อหู่ที่ค่อนข้างสงบมาโดยตลอด อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ความรู้ของพี่หยวนได้รับการชื่นชมจากผู้พิพากษาจ้าว มีอะไรแปลกนัก กับการแค่ตอบคำถามสามข้อ!”หูเมิ่งอิ๋งเม้มปาก แล้วหัวเราะเบา ๆ!ในสายตาของคนในหมู่บ้านต้าหวัง ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่คุณชายทำไม่ได้!“ท่านอาจา
แกร็บ! ประตูสีแดงชาดปิดแล้ว! กลุ่มผู้ชมต่างตกตะลึง! เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น? พวกเรากำลังฝันอยู่หรือเปล่า? ท่านไห่เทียนผู้มีชื่อเสียงไปทั่วหล้ากลับวิ่งเท้าเปล่า แล้วลากเด็กชายเข้าไปในจวน นอกจากนี้ยังสั่งให้ปิดประตูด้วย เกรงว่าเขาจะหลบหนี! ยังเรียกเขาว่าคุณชายน้อยอีก นี่ถือเป็นการลดสถานะโดยตรง! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! เขาเขียนอะไรลงไปกันแน่ ถึงสามารถทำให้วังถงจือและท่านไห่เทียนคลั่งไคล้เช่นนี้! ทันใดนั้น! ตัวอักษรสิบสองคำนั้นก็กลายเป็นเรื่องลึกลับอย่างยิ่ง! หลี่ซานซือที่เพิ่งสรุปว่าหวังหยวนไม่สามารถทำให้ท่านไห่เทียนชายตามองได้เมื่อครู่นี้ บัดนี้ดูเหมือนว่าเขาจะถูกตบหน้า และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงแดงช้ำ! หูเมิ่งอิ๋งมองดูด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก ต้าหู่ยืดหน้าอกของเขาขึ้น ดูราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ! “เฮ้ย เป็นเจ้า!” เมื่อมองไปที่ชายวัยกลางคนที่เท้าเปล่าพร้อมจับมือของเขา หวังหยวนก็รู้สึกว่าโลกนี้เล็กเกินไป เห็นได้ชัดว่าเป็นคนขี้เมาที่เขาพบระหว่างทางตอนที่ไปเช่าบ้านตระกูลเว่ยเมื่อวานนี้ ในเวลานั้น คนขี้เมาผู้นี้ยังคงพูดจาเลอะเทอะไร้สาระ โดยบอกว่าเขากับหูเ
“ความสัมพันธ์ของท่านพ่อได้ผลจริง ๆ!” หลี่ซานซือดีใจมากและเดินเข้าไปยังจวนวัง “เดิมทีหลาน...” “แค่ก ๆ!” วังไห่เทียนรีบยกมือขึ้นห้ามแล้วพูดว่า “คือว่านะเสี่ยวซานซือ เจ้าต้องมาเร็วกว่านี้หน่อย ลุงจะได้ต้อนรับเจ้าได้ ทว่าตอนนี้คุณชายน้อยท่านนี้อยู่ที่นี่ เจ้าค่อยมาพรุ่งนี้เถอะ เด็ก ๆ ช่วยจัดเตรียมอาหารและที่พักให้เสี่ยวซานซือ หลานชายของข้าหน่อย รอจนกว่าต้อนรับคุณชายน้อยท่านนี้เสร็จก่อน แล้วจึงค่อยต้อนรับเขา!” คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าและโบกมือ “คุณชายหลี่เชิญขอรับ!” “...” หลี่ซานซือสูดหายใจอย่างข่มอารมณ์ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านลุงไห่เทียน ข้าอยากรู้ว่าเมื่อครู่นี้เขาเขียนอะไร เหตุใดจึงทำให้นักปราชญ์อย่างท่านเป็นเช่นนี้!” 'น้องเขย' ที่เขารังเกียจผู้นี้กลายเป็น 'คุณชายน้อย' ตามคำเรียกของท่านลุงไห่เทียน คนกลุ่มหนึ่งกำลังรอคอยสิ่งนี้อย่างใจจดใจจ่อ และพวกเขาก็อยากรู้อยากเห็นอย่างตะหงิดใจ! “เสี่ยวซานซือ อย่าเรียกข้าว่านักปราชญ์ต่อหน้าคุณชายน้อย!” วังไห่เทียนโบกมือ “ส่วนเรื่องที่คุณชายน้อยเขียน ข้าให้เจ้าดูแล้ว แต่เจ้าอาจไม่เข้าใจ ดังนั้นอย่าดูเลยเสียอีกว่า!” “พรวด!” หลี
คนกลุ่มหนึ่งขมวดคิ้ว หลี่ซานซือตั้งหน้าตั้งตารอ หูเมิ่งอิ๋งก็ละสายตาไม่ได้เช่นกัน พวกเขาไม่รู้สึกเลยว่าตัวอักษรสี่คำนี้ มันน่าทึ่งตรงไหนกัน! หูของหวังหยวนตั้งตรง แอบฟังคำสอนสักหน่อยก่อน พอเริ่มถกเถียงหารือกันทีหลัง เขาก็สามารถพูดได้สองสามคำด้วย! วังไห่เทียนเอ่ยพูดอย่างฉะฉาน “ความรู้คือการตระหนักรู้ในใจ ความเข้าใจในสิ่งต่าง ๆ และการกระทำคือพฤติกรรมที่แท้จริง การทำความเข้าใจหลักการของสิ่งต่าง ๆ และการฝึกปฏิบัตินั้นแยกกันไม่ออก พูดง่าย ๆ คือเจ้าต้องกระทำหลังจากที่เจ้าเรียนรู้ สิ่งนี้คือความรู้และความสามารถเป็นหนึ่งเดียวกัน!” หลี่ซานซือพูดอย่างเหยียดหยาม “นี่เป็นหลักการง่าย ๆ ไม่ใช่หรอกเหรอ?” บัณฑิตจู่เหรินหลายคนพยักหน้า เมื่อเรียนรู้แล้วก็ควรปฏิบัติได้ พวกเขาย่อมรู้! ทว่าคำพูดของหวังหยวนนั้นแปลกใหม่และชักนำผู้คน! เสียงของวังไห่เทียนเคร่งขรึม “หลักการอันยิ่งใหญ่จะเรียบง่ายอย่างที่สุด และหลักการที่แท้จริงนั้นล้วนเรียบง่าย สิ่งที่ยากคือการบรรลุเป้าหมาย! ต้าเย่มีบัณฑิตมากมายและอ่านหนังสือมามาก หนำซ้ำต้าเย่มีทุกวันนี้เพราะเหตุใดเล่า! เป็นเพราะรู้หลักการในหนังสือดี แต่ไม่ปฏิบัติ
หูเมิ่งอิ๋งตื่นตระหนก! เธอมองออกว่าท่านไห่เทียนกำลังทดสอบความรู้ของหวังหยวนเพิ่มเติม หากหวังหยวนกล่าวได้ดี เขาสามารถทำให้คนเหล่านี้ตกใจและสร้างชื่อเสียงของตัวเองได้ หากกล่าวได้ไม่ดี ชื่อเสียงที่ท่านไห่เทียนเพิ่งสร้างมาเมื่อครู่นี้ก็จะพังทลายลงทันที “...ช่างประไร การศึกษาไม่แบ่งชนชั้น ในเมื่อพวกเจ้าเจ้าอยากฟัง เช่นนั้นข้าก็จะกล่าวให้ฟัง!” สมองของหวังหยวนปั่นป่วน และทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น “จิตใจเป็นหนึ่ง ไม่ว่าความรู้และการกระทำจะเป็นหนึ่งเดียวกัน หรือสรรพสิ่งเป็นอนิจจัง หรือแสวงศึกษาเพื่อเพิ่มพูลความรู้ ทุกอย่างเกี่ยวข้องกับคำสามคำ ตราบใดที่เจ้าเข้าใจสามคำนี้ เจ้าจะเข้าใจพื้นฐานของการเรียนรู้จิตใจ!” แซด! ผู้ชมทั้งหมดตกตะลึง! ดวงตาของวังไห่เทียนเป็นประกาย! ใบหน้าของเหยี่ยนถงจือเต็มไปด้วยความตกใจ! หลี่ซานซือและจู่เหรินทุกคนต่างมองหวังหยวนเหมือนคนเสียสติ! หลักการจิตใจ นำคำสามคำนี้เป็นความรู้พื้นฐาน น้ำเสียงนี้ทรงพลังดั่งสวรรค์ ลัทธิขงจื๊อได้รับการสืบทอดมาเป็นเวลาหลายพันปี และความรู้พื้นฐานของลัทธิขงจื๊อประกอบด้วยคำเพียงห้าคำเท่านั้น ได้แก่ ความรักต่อเพื่อนม
นอกจากนี้ ผู้อื่นก็ต่างตระหนักรู้แล้ว ถ้าหากเจ้ายังไม่ตระหนักรู้อีก ก็คงจะเป็นโง่เขลาเบาปัญญาซินะ! เป็นผลให้เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของจู่เหรินในที่แห่งนั้นต่าง “ตระหนักรู้” กันถ้วนหน้า มีเพียงหลี่ซานซือคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่หน้าประตูซึ่งโดดเด่นเป็นพิเศษ! หวังหยวนหันกลับมาและมองไปที่พี่เขยคนที่สองของเขา “ท่านไม่ตระหนักรู้หรือ?” ให้ตายเถอะ ทุกคนต่างตระหนักรู้แล้ว แต่เขาซึ่งเป็นผู้เทศนากลับไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป โชคดีที่พี่เขยคนที่สองของเขาอยู่ด้วย ซึ่งทำให้เขาสบายใจขึ้นบ้าง “ข้า ข้าก็ตระหนักรู้ได้บ้างแล้ว!” ใบหน้าของหลี่ซานซือเปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาก็ยกเสื้อผ้าขึ้นทันที แล้วคุกเข่าลงไปหาวังไห่เทียน “ขอบคุณท่านลุงไห่เทียนที่ช่วยไขข้อสงสัย!” เนื่องจากความสัมพันธ์ของพ่อของเขา หลี่ซานซือจึงได้ศึกษาความรู้ของวังไห่เทียนมานานแล้ว บัดนี้ด้วยคำพูดสิบห้าคำของหวังหยวน วังไห่เทียนก็แก้ไขข้อสงสัยของเขา และเข้าใจบางสิ่งบางอย่างจริง ๆ ในขณะนี้ หัวใจที่ดื้อรั้นของเขาสั่นคลอน และเขารู้สึกว่า 'น้องเขย' คนนี้ที่โง่เขลา ดูเหมือนว่าเขาจะมีความรู้จริง ๆ! อย่างไรก็ตาม เขายังคงคำน