เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 196
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 197
เหยียนฟู่กู่พูดด้วยสีหน้าเศร้า “ท่านอาจารย์ ท่านกำลังให้ข้าโกงหรือ?”วังไห่เทียนยกมือขึ้นจะตบท้ายทอยเขาอีกครั้งเหยียนฟู่กู่รองบังคับบัญชาคนที่สองของเมืองจิ่วซาน หันหลังวิ่งหนีไปราวกับกระต่าย...หน้าประตูจวนวังมีคนแน่นไปหมดแล้ว มีทั้งบัณฑิต คนหาบเร่ และพวกอันธพาลหน้าตาดุร้ายมากมาย สรุปแล้วดูเหมือนว่ามีคนจากกลุ่มที่มีความรู้ด้านวิชาการมากมาย และหลากหลายช่วงอายุ!“ข้าสงสัยว่าคราวนี้ท่านไห่เทียนจะถามคำถามอะไร?”“จำคำถามสามข้อที่ท่านไห่เทียนถามเมื่อเดือนที่แล้วได้หรือไม่ เจ้าเป็นใคร? มาจากไหน? จะไปไหน? ไม่มีสักคนเดียวที่ตอบถูก!”“คำถามเมื่อสองเดือนที่แล้วก็ด้วย ธรรมชาติของมนุษย์ดีหรือชั่วโดยเนื้อแท้? ข้าได้ยินมาว่าคนขายเนื้อจางที่ฆ่าหมูตอบถูก จึงได้รับคำเชิญจากท่านไห่เทียน เขาบอกว่าท่านไห่เทียนชวนเขาไปดื่ม และก่อนที่จะจากไป ก็มอบเงินสิบตำลึงให้เขา แล้วบอกว่าได้เรียนรู้บางอย่างจากเขา!”“สามปีที่แล้ว เย่เซียงหลิวก็ตอบคำถามได้ถูกต้องเช่นกัน ท่านไห่เทียนยังเลี้ยงอาหารเขา และมอบเงินให้เขาสิบตำลึงด้วย ทำให้อวดทุกคนที่เขาพบทันที โดยบอกว่าเขาได้กินดื่มกับบัณฑิตอันดับหนึ่ง เขาคุยโวเรื่องนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 198
หวังหยวนรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “พี่รอง อย่าเข้าใจข้าผิด นางถูกอีจั้งหงจับตัวมัดอยู่ในอีเซี่ยนเทียน ข้าเดินทางผ่านไปพอดีจึงช่วยนางไว้ แล้วพาร่วมทางเข้ามาด้วย!”หลี่ซานซือเยาะเย้ย “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือ มีโจรห้าถึงหกร้อยคนอีเซี่ยนเทียน หากนางถูกลักพาตัวจริง เจ้าจะช่วยนางได้หรือ?”หูเมิ่งอิ๋งสะอึกเพราะคำพูดนั้นคงไม่มีใครเชื่อ เว้นแต่จะได้เห็นด้วยตาตนเองหวังหยวนพาคนไปสิบคน ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตนางเท่านั้น แต่ยังจับนายท่านรองหงเย่ รีดไถทองคำสามพันตำลึง ทำให้พวกโจรต้องหลั่งน้ำตาหวังหยวนกางแขน “ในเมื่อท่านไม่เชื่อข้า จึงไม่มีประโยชน์ที่ข้าจะอธิบาย!”“ได้! ได้! ได้!”หลี่ซานซือกัดฟัน “เมื่อข้ากลับไปเมืองฝู ข้าจะบอกซื่อหานแน่นอน ว่าเจ้าทำเรื่องดี ๆ อะไรไว้ที่นี่! มาดูกันว่านางจะยังคงอุทิศตนเพื่อเจ้าเหมือนเมื่อก่อนหรือไม่!”หวังหยวนขมวดคิ้ว “ท่านอย่าหว่านความขัดแย้ง!”“ข้า....”ขณะที่หลี่ซานซือกำลังจะพูด ชายวัยกลางคนก็เข้ามาหา “น้องซานซือ สองคนนี้คือ!”“คนผ่านทาง!”หลี่ซานซือเดินจากไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าเขากลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับหวังหยวน“ฮ่าฮ่า!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 199
เหล่าพ่อค้าและอันธพาลที่เฝ้าดูความตื่นเต้นต่างพากันสับสน และไม่มีใครอยากสับสนอีกต่อไปสุดท้ายก็ไม่เข้าใจคำถามด้วยซ้ำ!“ท่านไห่เทียนถามคำถามสามข้อนี้ ต้องการทดสอบเราอย่างไร!”หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้ว นางได้รับอิทธิพลจากพ่อของนาง และได้อ่านหนังสือหลายเล่มตอนที่นางยังเด็กตอนนี้กำลังนึกถึงคำถามสามข้อนี้ แต่ก็คิดไม่ออก!มองกลุ่มจู่เหรินอีกครั้ง พวกเขาทุกคนต่างก็ขมวดคิ้ว ไม่มีเบาะแสเลย!แม้แต่หลี่ซานซือก็ขมวดคิ้ว ดูนิ่งงัน!“เอ๊ะ!”เมื่อนึกถึงคำถาม ดวงตาของหวังหยวนก็เป็นประกายขึ้นหูเมิ่งอิ๋งที่อยู่ข้าง ๆ ประหลาดใจ แล้วพูดว่า “คุณชาย ท่านเข้าใจคำถามทั้งสามข้อนี้แล้วหรือ!”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ และกวักมือ “มานี่สิ!”“นี่ นี่จะไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”หูเมิ่งอิ๋งเดินเข้าไปหา หวังหยวนโน้มตัวเข้าไปกระซิบ ลมหายใจร้อน ๆ พ่นไปที่คอนาง ใบหน้างามของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ร่างกายก็ร้อนขึ้น และเริ่มพูดติดอ่างแม้นางจะชื่นชมและเชื่อในความกล้าหาญ และกลยุทธ์ของหวังหยวน แต่นางกลับมีข้อสงสัยในความรู้ของเขา!เพราะความรู้ขึ้นอยู่กับการสอบจอหงวน หวังหยวนผ่านการสอบในฐานะถงเซินเท่านั้น ไม่ใช่ซิ่วไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 200
บัณฑิตหลายคนดูถูกเหยียดหยาม ไม่เชื่อว่าถงเซินจะสามารถตอบคำถามของท่านไห่เทียนได้ โดยแทบไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อยแต่เหตุการณ์ต่อไปทำให้ทุกคนต้องตาค้าง!“นี่! นี่! นี่!”เมื่อมองตัวอักษรขนาดใหญ่ทั้งสิบสองตัว ดวงตาของเหยียนฟู่กู่ก็สว่างขึ้น เขาไม่รอให้หมึกแห้ง รีบคว้ากระดาษแล้ววิ่งเข้าไปในจวนตระกูลวัง พลางกระโดดโลดเต้น และตะโกนว่า “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ มีคำตอบแล้ว มีคำตอบแล้ว!”“เอ๊ะ!”ท่าทางกระโดดโลดเต้นนี้ทำให้ทุกคนในกลุ่มผู้ชมตกตะลึง และมองหวังหยวนด้วยความประหลาดใจเขาเขียนอะไรกันแน่?เหยียนถงจือ จิ้นซื่ออันดับสองและขุนนางอันดับห้า ถูกทำให้สูญเสียความสำรวมถึงเพียงนี้!ต้องรู้ว่ารองผู้บังคับบัญชาของเมืองจิ่วซาน ไม่ใช่คนธรรมดาในแง่ของความรู้ความสามารถหูเมิ่งอิ๋งไม่อยากจะเชื่อ “คุณชาย ตอบถูกจริงหรือ?”“นั่นไม่น่าเชื่อเลย!”เอ้อหู่ที่ค่อนข้างสงบมาโดยตลอด อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ความรู้ของพี่หยวนได้รับการชื่นชมจากผู้พิพากษาจ้าว มีอะไรแปลกนัก กับการแค่ตอบคำถามสามข้อ!”หูเมิ่งอิ๋งเม้มปาก แล้วหัวเราะเบา ๆ!ในสายตาของคนในหมู่บ้านต้าหวัง ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่คุณชายทำไม่ได้!“ท่านอาจา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 201
แกร็บ! ประตูสีแดงชาดปิดแล้ว! กลุ่มผู้ชมต่างตกตะลึง! เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น? พวกเรากำลังฝันอยู่หรือเปล่า? ท่านไห่เทียนผู้มีชื่อเสียงไปทั่วหล้ากลับวิ่งเท้าเปล่า แล้วลากเด็กชายเข้าไปในจวน นอกจากนี้ยังสั่งให้ปิดประตูด้วย เกรงว่าเขาจะหลบหนี! ยังเรียกเขาว่าคุณชายน้อยอีก นี่ถือเป็นการลดสถานะโดยตรง! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! เขาเขียนอะไรลงไปกันแน่ ถึงสามารถทำให้วังถงจือและท่านไห่เทียนคลั่งไคล้เช่นนี้! ทันใดนั้น! ตัวอักษรสิบสองคำนั้นก็กลายเป็นเรื่องลึกลับอย่างยิ่ง! หลี่ซานซือที่เพิ่งสรุปว่าหวังหยวนไม่สามารถทำให้ท่านไห่เทียนชายตามองได้เมื่อครู่นี้ บัดนี้ดูเหมือนว่าเขาจะถูกตบหน้า และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงแดงช้ำ! หูเมิ่งอิ๋งมองดูด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก ต้าหู่ยืดหน้าอกของเขาขึ้น ดูราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ! “เฮ้ย เป็นเจ้า!” เมื่อมองไปที่ชายวัยกลางคนที่เท้าเปล่าพร้อมจับมือของเขา หวังหยวนก็รู้สึกว่าโลกนี้เล็กเกินไป เห็นได้ชัดว่าเป็นคนขี้เมาที่เขาพบระหว่างทางตอนที่ไปเช่าบ้านตระกูลเว่ยเมื่อวานนี้ ในเวลานั้น คนขี้เมาผู้นี้ยังคงพูดจาเลอะเทอะไร้สาระ โดยบอกว่าเขากับหูเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 202
“ความสัมพันธ์ของท่านพ่อได้ผลจริง ๆ!” หลี่ซานซือดีใจมากและเดินเข้าไปยังจวนวัง “เดิมทีหลาน...” “แค่ก ๆ!” วังไห่เทียนรีบยกมือขึ้นห้ามแล้วพูดว่า “คือว่านะเสี่ยวซานซือ เจ้าต้องมาเร็วกว่านี้หน่อย ลุงจะได้ต้อนรับเจ้าได้ ทว่าตอนนี้คุณชายน้อยท่านนี้อยู่ที่นี่ เจ้าค่อยมาพรุ่งนี้เถอะ เด็ก ๆ ช่วยจัดเตรียมอาหารและที่พักให้เสี่ยวซานซือ หลานชายของข้าหน่อย รอจนกว่าต้อนรับคุณชายน้อยท่านนี้เสร็จก่อน แล้วจึงค่อยต้อนรับเขา!” คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าและโบกมือ “คุณชายหลี่เชิญขอรับ!” “...” หลี่ซานซือสูดหายใจอย่างข่มอารมณ์ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านลุงไห่เทียน ข้าอยากรู้ว่าเมื่อครู่นี้เขาเขียนอะไร เหตุใดจึงทำให้นักปราชญ์อย่างท่านเป็นเช่นนี้!” 'น้องเขย' ที่เขารังเกียจผู้นี้กลายเป็น 'คุณชายน้อย' ตามคำเรียกของท่านลุงไห่เทียน คนกลุ่มหนึ่งกำลังรอคอยสิ่งนี้อย่างใจจดใจจ่อ และพวกเขาก็อยากรู้อยากเห็นอย่างตะหงิดใจ! “เสี่ยวซานซือ อย่าเรียกข้าว่านักปราชญ์ต่อหน้าคุณชายน้อย!” วังไห่เทียนโบกมือ “ส่วนเรื่องที่คุณชายน้อยเขียน ข้าให้เจ้าดูแล้ว แต่เจ้าอาจไม่เข้าใจ ดังนั้นอย่าดูเลยเสียอีกว่า!” “พรวด!” หลี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 203
คนกลุ่มหนึ่งขมวดคิ้ว หลี่ซานซือตั้งหน้าตั้งตารอ หูเมิ่งอิ๋งก็ละสายตาไม่ได้เช่นกัน พวกเขาไม่รู้สึกเลยว่าตัวอักษรสี่คำนี้ มันน่าทึ่งตรงไหนกัน! หูของหวังหยวนตั้งตรง แอบฟังคำสอนสักหน่อยก่อน พอเริ่มถกเถียงหารือกันทีหลัง เขาก็สามารถพูดได้สองสามคำด้วย! วังไห่เทียนเอ่ยพูดอย่างฉะฉาน “ความรู้คือการตระหนักรู้ในใจ ความเข้าใจในสิ่งต่าง ๆ และการกระทำคือพฤติกรรมที่แท้จริง การทำความเข้าใจหลักการของสิ่งต่าง ๆ และการฝึกปฏิบัตินั้นแยกกันไม่ออก พูดง่าย ๆ คือเจ้าต้องกระทำหลังจากที่เจ้าเรียนรู้ สิ่งนี้คือความรู้และความสามารถเป็นหนึ่งเดียวกัน!” หลี่ซานซือพูดอย่างเหยียดหยาม “นี่เป็นหลักการง่าย ๆ ไม่ใช่หรอกเหรอ?” บัณฑิตจู่เหรินหลายคนพยักหน้า เมื่อเรียนรู้แล้วก็ควรปฏิบัติได้ พวกเขาย่อมรู้! ทว่าคำพูดของหวังหยวนนั้นแปลกใหม่และชักนำผู้คน! เสียงของวังไห่เทียนเคร่งขรึม “หลักการอันยิ่งใหญ่จะเรียบง่ายอย่างที่สุด และหลักการที่แท้จริงนั้นล้วนเรียบง่าย สิ่งที่ยากคือการบรรลุเป้าหมาย! ต้าเย่มีบัณฑิตมากมายและอ่านหนังสือมามาก หนำซ้ำต้าเย่มีทุกวันนี้เพราะเหตุใดเล่า! เป็นเพราะรู้หลักการในหนังสือดี แต่ไม่ปฏิบัติ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 204
หูเมิ่งอิ๋งตื่นตระหนก! เธอมองออกว่าท่านไห่เทียนกำลังทดสอบความรู้ของหวังหยวนเพิ่มเติม หากหวังหยวนกล่าวได้ดี เขาสามารถทำให้คนเหล่านี้ตกใจและสร้างชื่อเสียงของตัวเองได้ หากกล่าวได้ไม่ดี ชื่อเสียงที่ท่านไห่เทียนเพิ่งสร้างมาเมื่อครู่นี้ก็จะพังทลายลงทันที “...ช่างประไร การศึกษาไม่แบ่งชนชั้น ในเมื่อพวกเจ้าเจ้าอยากฟัง เช่นนั้นข้าก็จะกล่าวให้ฟัง!” สมองของหวังหยวนปั่นป่วน และทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น “จิตใจเป็นหนึ่ง ไม่ว่าความรู้และการกระทำจะเป็นหนึ่งเดียวกัน หรือสรรพสิ่งเป็นอนิจจัง หรือแสวงศึกษาเพื่อเพิ่มพูลความรู้ ทุกอย่างเกี่ยวข้องกับคำสามคำ ตราบใดที่เจ้าเข้าใจสามคำนี้ เจ้าจะเข้าใจพื้นฐานของการเรียนรู้จิตใจ!” แซด! ผู้ชมทั้งหมดตกตะลึง! ดวงตาของวังไห่เทียนเป็นประกาย! ใบหน้าของเหยี่ยนถงจือเต็มไปด้วยความตกใจ! หลี่ซานซือและจู่เหรินทุกคนต่างมองหวังหยวนเหมือนคนเสียสติ! หลักการจิตใจ นำคำสามคำนี้เป็นความรู้พื้นฐาน น้ำเสียงนี้ทรงพลังดั่งสวรรค์ ลัทธิขงจื๊อได้รับการสืบทอดมาเป็นเวลาหลายพันปี และความรู้พื้นฐานของลัทธิขงจื๊อประกอบด้วยคำเพียงห้าคำเท่านั้น ได้แก่ ความรักต่อเพื่อนม
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
