เมืองจิ่วซาน ทางตอนใต้ของเมืองคฤหาสน์หลายหลังอยู่ติดกัน ที่หรูหราที่สุดคือคฤหาสน์หยาง ซึ่งมีทั้งหินจำลอง ลำธาร ศาลากลางน้ำ ศาลาริมน้ำ ทะเลสาบเทียม และพรรณไม้เขียวชอุ่มนก แมวและสุนัขที่เลี้ยงในสวน ล้วนได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดี เลี้ยงด้วยปลาและเนื้อสัตว์มีคนรับใช้และสาวใช้หลายร้อยคน ทุกคนต่างสวมชุดผ้าแพรกระพรวนคล้องคอแมวและสุนัข ก็ทำจากทองคำและเงินในห้องนั่งเล่นที่แบ่งออกเป็นสามส่วนของคฤหาสน์หยาง มีชายวัยกลางคนสองคนนั่งตรงข้ามกันคนหนึ่งพุงพลุ้ย อ้วนท้วนไปทุกส่วน น้ำหนักราวสามร้อยจิน เขาคือนายน้อยสามแห่งตระกูลหยาง หยางซั่ว ซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบอุตสาหกรรมเกลือของตระกูลหยาง!อีกคนเป็นชายร่างผอม นัยน์ตาดูฉลาดแกมโกง มีหน้าตาแบบพ่อค้าหน้าเลือด เขาคือหลิวจื้อผิง นายท่านรองแห่งตระกูลหลิวในเมืองผู้มั่งคั่งคนรับใช้ที่สวมชุดผ้าแพรเข้ามารายงานว่า “นายน้อยสาม เราได้ข่าวจากประตูเมืองแล้ว คนจากเมืองฝูเหล่านั้นได้เข้ามาในเมืองแล้วขอรับ!”“รู้แล้ว!”ใบหน้าของหยางซั่วไร้ความรู้สึก!เขาอยู่ในวัยสี่สิบ แต่ตราบใดที่พ่อของเขายังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะเป็นนายน้อยของบ้านคนรับใช้ถอยออกไป!“นาย
หลังจากกินอาหารมื้อใหญ่สองมื้อ และนอนหลับสบาย ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางก็หมดไปแต่หวังหยวนไม่ได้ออกไปข้างนอก เขายืนฝึกเฉียงจวงเงียบ ๆ อยู่ในห้องตั้งแต่ฝึกเฉียงจวง เขาก็รู้สึกว่าสุขภาพของตนดีขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้สึกปวดหลังหรือเข่าอีกต่อไปนั่งโคลงเคลงบนรถม้าหลายวัน ฝึกตอนกลางคืนแล้วรู้สึกกระปรี้กระเปร่าในวันรุ่งขึ้นเมื่อตื่นนอนทุกเช้า จะรู้สึกได้ชัดเจนว่าร่างกายแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมแต่น่าเสียดายที่หลี่ซื่อหานไม่อยู่ที่นี่ด้วย!ปัง ปัง ปัง!ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู แล้วเสียงของหูเมิ่งอิ๋งก็ดังขึ้น “คุณชาย!”แอ๊ด!เมื่อเปิดประตู หวังหยวนก็ตาเป็นประกายหูเมิ่งอิ๋งอาบน้ำเมื่อคืนนี้ มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ บนตัวนาง นางแต้มสีแดงลงบนใบหน้าอวบอิ่มอ่อนเยาว์ ทาริมฝีปากเป็นสีแดงเชอร์รี่ นางสวมชุดกระโปรงยาวสีขาวพลิ้วไหว ราวกับดอกบัวหิมะบนภูเขาน้ำแข็ง ดูเยือกเย็น บอบบาง และรักอิสระ!“คุณชาย!”เมื่อเห็นเขามองตรง ๆ เช่นนี้ หูเมิ่งอิ๋งก็มองไปทางอื่นขณะใบหน้าร้อนผ่าว แล้วกระซิบ “ตอนนี้เราพักเพียงพอแล้ว ถึงเวลาเตรียมของกำนัลไปเยี่ยมตระกูลหยาง”หวังหยวนรู้สึกตัวและส่ายหน้า “ข้ายังไม่มีแผนไปเยี่ย
หูเมิ่งอิ๋งงุนงงเมื่อได้ยินดังนั้น และพูดหลังจากนั้นไม่นาน “ข้ารู้ว่านายน้อยเป็นบัณฑิต ไม่อาจโค้งคำนับผู้อื่นได้ง่าย ๆ เหตุใดไม่ให้ข้าไปที่ตระกูลหยางเพื่อนายน้อยกันเล่า!”หวังหยวนพูดด้วยความประหลาดใจ “ท่านจะขอร้องแทนข้าหรือ?”ใบหน้างามของหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนเป็นสีแดง นางก้มศีรษะลง และกระซิบ “นายน้อยช่วยชีวิตข้าไว้ ดังนั้นไม่สำคัญว่าข้าจะต้องขอร้องคนอื่นแทนท่าน ข้าเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เรื่องรักษาหน้าตาไม่ได้สำคัญถึงเพียงนั้น!”หวังหยวนส่ายหน้า “ข้าก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับหน้าตาถึงเพียงนั้น แต่การทำธุรกิจจะยากขึ้นเมื่อต้องขอร้อง!”หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้วและพูดว่า “เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี”นางมีวิสัยทัศน์และทักษะที่ดี แต่นางไม่รู้ว่าจะผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างไร หากไม่ขอความช่วยเหลือหวังหยวนกะพริบตา “มันยากสำหรับเราที่จะขอร้องพวกเขา แต่ต้องให้พวกเขาขอร้องเรา!”“ขะ ขอร้องพวกเรา!”หูเมิ่งอิ๋งตกตะลึงหากคนอื่นบอกนาง นางคงจะคิดว่าคนผู้นั้นกำลังคุยโม้อยู่ ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!แต่ชายหนุ่มตรงหน้านาง มักจะใช้วิธีที่เหลือเชื่อเพื่อพลิกสถานการณ์แต่นางใช้สมองจนสับสน ก็ยังไม่เข้าใจว่าเห
หวังหยวนกลายเป็นเอาแต่สั่งคนอื่นเมื่อหูเมิ่งอิ๋งอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่จำเป็นต้องจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเรื่องเช่าบ้านเช่าบ้านหลังใหญ่ ทำสบู่และน้ำตาลเป็นหลัก แล้วลองดูว่าจะเปิดตลาดคนที่นี่ได้หรือไม่หวังซื่อไห่มุ่งความสนใจไปที่การเรียนรู้ และพยายามเก็บประสบการณ์จากหูเมิ่งอิ๋งที่กำลังจัดการกับผู้คนหากต้องการบ้านหลังใหญ่ ก็ต้องมีค่านายหน้า อวี๋ว่านสิงพูดอย่างมีความสุข “คุณหนู มีบ้านสามหลังในอยู่ทางตอนใต้ของเมือง หลังแรกเป็นของตระกูลเว่ย ครอบคลุมพื้นที่สิบไร่ ค่าเช่าเดือนละห้าสิบก้วน สัญญาเช่าขั้นต่ำคือหนึ่งปี หลังที่สองเป็นของนักธุรกิจต่างชาติ ครอบคลุมพื้นที่สิบห้าไร่ ค่าเช่าเดือนละเจ็ดสิบก้วน สัญญาเช่าขั้นต่ำคือหนึ่งปี บ้านที่ใหญ่ที่สุด ครอบคลุมพื้นที่ยี่สิบไร่ มีนักธุรกิจต่างชาติเป็นเจ้าของด้วยเช่นกัน ค่าเช่าหนึ่งร้อยก้วน ทุกห้องตกแต่งอย่างหรูหราแล้ว ย้ายเข้าอยู่ได้เลยทันที! ส่วนค่านายหน้าคิดเป็นค่าเช่าเดือนเดียวเท่านั้นขอรับ”หูเมิ่งอิ๋งพูดว่า “ค่าเช่าขั้นต่ำต่อเดือนของบ้านตระกูลเว่ยนั้นเท่าไหร่นะ?”“ห้าสิบก้วนขอรับ!”อวี๋ว่านสิงพูดเสียงสูง “ผู้สูงศักดิ์ตระกูลเว่ยนี้มีไ
หวังหยวนเฝ้าดูตั้งแต่ต้นจนจบโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของหูเมิ่งอิ๋ง!การต่อรองของหูเมิ่งอิ๋งทำให้เขารู้สึกแปลกใจ!เมื่อพบกันครั้งแรก นางเสนอเงินหนึ่งพันก้วนเพื่อซื้อสบู่ และตอนที่อยู่อีเซี่ยนเทียน นางเสนอเงินหนึ่งพันก้วน เพื่อให้โจรส่งผู้บาดเจ็บกลับบ้าน นางดูสงบนิ่งและใจกว้าง ไม่ยุ่งยาก!ตอนนี้ดูเหมือนนางจะกลายเป็นคนละคนแล้ว!ทุกคนมาที่บ้านตระกูลเว่ย!บ้านขนาดสิบไร่ มีทางเข้าสามทาง และทางออกสามทาง มีเพียงคนรับใช้ชราเท่านั้นที่คอยดูแลเมื่อสิ้นสุดฤดูใบไม้ร่วง ทุกอย่างไร้ชีวิตชีวา ใบไม้สีเหลืองร่วงหล่นอยู่ทุกหนทุกแห่งในลานบ้านหวังหยวนเห็นว่าบ้านหลังนี้ ดูเหมือนบ้านโบราณที่ตกทอดกันมาหลายรุ่นต้าหู่ กัวเหลียง และหวังซื่อไห่ตกตะลึงพวกเขาไม่เคยเห็นบ้านที่สร้างได้สวยงามถึงเพียงนี้!สายตาของหูเมิ่งอิ๋งเต็มไปด้วยความรังเกียจ “เสาแปดต้นในบ้านแตกร้าว จำเป็นต้องซ่อมแซม จะมีค่าใช้จ่ายอีกอย่างน้อยสิบสองก้วน ค่าเช่าจะลดลงหนึ่งก้วนเป็นเวลาหนึ่งเดือน!”ดวงตาของอวี๋ว่านสิงเต็มไปด้วยน้ำตา “คุณหนู ท่านได้บอกว่าจะไม่ต่อราคาอีกไม่ใช่หรือขอรับ!”“เจ้าบอกเองว่าสามารถเข้าอย
ทันใดนั้นรถม้าก็เงียบลง ทั้งสองไม่รู้จะพูดคุยอะไรกันความจริงแล้ว ช่วงนี้ทั้งสองคนแทบไม่ได้คุยกันเลย หากไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเพราะคนหนึ่งแต่งงานแล้ว และอีกคนหนึ่งแต่งงานเป็นครั้งที่สาม หากไม่มีเหตุจำเป็น พวกเขาจะไม่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง!“อ๊ะ!”“ฮี้ ฮี้!”ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องของคนและม้าดังขึ้น แล้วรถม้าก็หยุดกะทันหัน ราวกับว่ามีคนมาขวางไว้ต้าหู่กล่าวว่า “พี่หยวน จู่ ๆ คนเมาก็รีบวิ่งมาล้มหน้ารถม้า!”“แกล้งถูกชนเพื่อจะเรียกเงิน!”หวังหยวนแหวกม่านลงจากรถม้า หูเมิ่งอิ๋งก็เดินตามไปด้วยชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าซูบผอมบาง มีกลิ่นสุราคลุ้งเต็มตัวนอนอยู่หน้ารถม้า ถือขวดสุราอยู่ในมือ และยังคงกระดกเข้าปากแม้จะเมามายหวังหยวนช่วยพยุงชายวัยกลางคนให้ลุกขึ้น “ท่านลุง เป็นอย่างไรบ้าง!”“มีเรื่องใหญ่ ข้ามีปัญหาใหญ่ แต่น่าเสียดายที่เจ้าช่วยข้าไม่ได้!”หวังหยวนลุกขึ้นยืน ชายวัยกลางคนยืนโซเซ ก้มหน้าลงมองพื้น“ท่านลุง ระวัง!”หูเมิ่งอิ๋งที่เข้ามาจากด้านหลัง คว้าตัวชายวัยกลางคนไว้ทัน ป้องกันไม่ให้เขาล้ม“คุณหนู เจ้างดงามนัก หากข้าอายุน้อยกว่านี้สักยี่สิบปี ข้าจะส่งแม่สื่อไปที่บ้านเจ้าแน่นอ
ชายวัยกลางคนที่มีคนรับใช้แปดคน ยืนอยู่หน้าโรงเตี๊ยมด้วยสีหน้าดุร้าย มองหวังหยวนเหมือนหมาจิ้งจอกจ้องกินคน!หวังหยวนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “เจ้าเป็นใคร?”หูเมิ่งอิ๋งกล่าวว่า “เขาเป็นนายท่านรองของตระกูลหลิว หลิวจื้อผิง อาของหลิวเจี้ยนเย่!”เมื่อได้ยินดังนั้น ต้าหู่และกัวเหลียงก็รีบไปยืนปกป้องหวังหยวนทางซ้ายและขวา หวังซื่อไห่ถอยกลับไปที่รถม้าเงียบ ๆ แล้วหยิบดาบราชวงศ์ถังสองเล่มออกมาให้พวกเขาหวังหยวนโต้ตอบอย่างไม่สุภาพ “หากมีอะไรจะพูดก็พูดมาเร็ว ๆ หากจะพูดเหลวไหลก็ไปให้พ้น!”“เจ้าเด็กสกุลหวัง เจ้าทำลายธุรกิจที่เป็นมรดกของตระกูลหลิว ที่ตกทอดมาถึงสามชั่วอายุคน ส่งพี่ชายคนโตของข้าเข้าคุก และฆ่าเจี้ยนเย่หลานชายของข้า ไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะบดขยี้เจ้าให้เป็นเถ้าถ่าน!”หลิวจื้อผิงกัดฟัน ดวงตาลุกโชนด้วยความโกรธ และเส้นเลือดก็ปูดออกมาจากกำปั้นของเขาเขาไม่คาดคิดมาก่อนจริง ๆ ว่าพี่ชายคนโตและหลานชายคนโตของเขาจะล้มลงเพราะเงื้อมมือของชายหนุ่มคนนี้หวังหยวนรู้สึกประหลาดใจ “หลิวเจี้ยนเย่ตายแล้วหรือ?”ดวงตาของกัวเหลียงสั่นไหว ตัวเกร็งโดยไม่รู้ตัว พยายามอย่างเต็มที่ที่จะแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น!
ผู้สูงศักดิ์ประจำถิ่นนั้นเหมือนผู้มีอำนาจที่ยั่วยุไม่ได้ พวกเขามักมีคนในครอบครัวเป็นข้าราชการ ในฝ่ายราชการเมื่อฝ่ายราชการเจอผู้สูงศักดิ์ประจำถิ่น ก็ยังต้องให้เกียรติ ไม่กล้ารุกรานง่าย ๆ!อาจกล่าวได้ว่าถึงขั้นมือเดียวใช้ปิดท้องฟ้าได้ คนธรรมดาไม่อาจต่อกรได้!ผู้มีพระคุณยังเด็กและมีพลัง คงไม่เคยติดต่อกับผู้สูงศักดิ์ประจำถิ่นมาก่อน จึงไม่รู้ว่าพวกเขาแข็งแกร่งเพียงใด!“เจ้าหนูผู้หยิ่งผยอง หากไม่เชื่อก็ลองดู อีกไม่นานเจ้าจะได้รู้ว่ามันหนักหนาเพียงใด!”หลิวจื้อผิงโกรธมาก จนอดไม่ได้ที่จะเดินจากไป!เขามาเพื่อเปิดเผยความคิดของตระกูลหยาง และอยากเห็นหวังหยวนหวาดกลัว ร้องขอความเมตตาด้วยความกลัวและความสิ้นหวังสุดท้ายหวังหยวนก็ไม่สนใจ ซ้ำยังด่าตระกูลหยางด้วยซ้ำ บังอาจยิ่งนัก!น่าโมโหมาก!แต่เมื่อถึงคราวที่เด็กคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมาน เขาจะได้รู้ว่าตระกูลหยางแข็งแกร่งเพียงใด!เมื่อถึงเวลานั้น จะต้องมาคุกเข่าหน้าคฤหาสน์ตระกูลหยาง หรือแม้แต่คุกเข่าแทบเท้าเขา เพื่อขอความเมตตาแน่นอน!คงต้องหุบปากสนิทเป็นแน่!หน้าโรงเตี๊ยม!ต้าหู่ กัวเฉียงหวังซื่อไห่ และหูเมิ่งอิ๋งต่างเป็นกังวล“ตระกูลหยางทำให