เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1547
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1548
“อยู่เพื่อสิ่งใด?”“ท่านอาจารย์ ท่านสามารถอยู่เพื่อช่วยเหลือศิษย์ได้ เราจะร่วมกันพิชิตแผ่นดินนี้ไม่ดีหรือขอรับ? เมื่อข้าได้เป็นฮ่องเต้ เมื่อข้าได้เป็นหนึ่งเดียวในแผ่นดินนี้ เมื่อถึงเวลานั้น ท่านอาจารย์ก็ยังคงเป็นอาจารย์ของข้าอยู่ไม่ใช่หรือขอรับ!”เมื่อได้ยินคำพูดอันหยิ่งทะนงของจีหย่ง หวังหยวนก็หลับตาลงอย่างช้า ๆเหตุใดจึงกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ มันเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร ผู้ใดคอยยุยงส่งเสริมอยู่เบื้องหลัง?เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้ และไม่ปรารถนาจะเห็นศิษย์ผู้บริสุทธิ์ในอดีตกลายมาเป็นคนโหดเหี้ยมเช่นนี้“คงจะไม่ได้แล้ว ด้วยว่าเจ้าไม่ได้เหมือนศิษย์คนเดิมของข้าอีกต่อไปแล้ว”เมื่อพูดจบเช่นนั้น หวังหยวนก็ออกจากตำหนัก พร้อมด้วยเสวี่ยเชียนหลงและนักพรตชิงอีเมื่อออกจากวังหลวงของต้าเย่แล้ว หวังหยวนก็หลับตาลง ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่สามารถระงับได้เสวี่ยเชียนหลงเข้ามาใกล้หวังหยวนแล้วลูบบ่าของเขาเบา ๆ เพื่อปลอบโยน ย่อมไม่มีผู้ใดปรารถนาให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นเมื่อได้ม้าคืนมาแล้ว หวังหยวนก็พาพวกเสวี่ยเชียนหลงไปยังที่พักของไป๋เหยียนเฟยเมื่อได้พบกับไป๋เหยียนเฟย หวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1549
หลังจากออกจากตำหนักไป๋แล้ว หวังหยวนก็มีสีหน้าเคร่งเครียด เสวี่ยเชียนหลงเป็นห่วงความรู้สึกของหวังหยวนในเวลานี้เป็นอย่างมากราชสำนักวุ่นวายและใกล้จะเกิดสงครามแล้ว ไม่รู้ว่าหวังหยวนจะอยู่ฝ่ายใด“สถานการณ์เป็นเช่นนี้ เจ้ามีแผนการอย่างไร?”พี่ชิงอีถามหวังหยวนเกี่ยวกับแผนการอย่างไรต่อไปหวังหยวนขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง“เวลานี้ข้ายังไม่มีแผนการใดเลย เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้แผนการทั้งหมดที่วางไว้ก่อนหน้านี้ต้องพังทลายลง ตอนนี้ทำได้เพียงคิดใหม่ขอรับ”หลังจากได้ยินคำพูดของหวังหยวน พี่ชิงอีก็ลูบไหล่เขาเพื่อปลอบใจเพราะไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น และผู้ที่รู้สึกไม่ดีไม่ใช่แค่หวังหยวนเพียงคนเดียวถึงเวลาอาหารแล้ว พวกเขามาที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งใกล้ ๆ ที่นี่สามารถรับประทานอาหารและใช้โอกาสนี้ในการสืบหาข่าวสารได้ด้วย“เฮ้อ พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ว่าอาณาจักรต้าเป่ยดูเหมือนจะเริ่มส่งทหารมาโจมตีอาณาจักรต้าเย่ของเราแล้ว!”“พวกเขาเพิ่งจะเปลี่ยนฮ่องเต้ไปไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงรีบมาโจมตีอาณาจักรต้าเย่ของเรา พวกเขาคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ถึงเพียงนั้นเลยรึ!”“ใช่ ใครจะไปร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1550
หลังจากพี่ชิงอีพูดจบ หวังหยวนก็พยักหน้า ทั้งสองดื่มเหล้านารีแดงหมดไหไปในคราวเดียว ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองจะดื่มดีถึงเพียงนี้เสวี่ยเชียนหลงยังคงเป็นห่วงหวังหยวนเป็นอย่างมาก จึงคอยยืนอยู่เคียงข้างเขาเพราะหากหวังหยวนยืนไม่ไหว นางก็จะได้ยื่นมือออกไปประคองหวังหยวนได้แต่หวังหยวนไม่เพียงแต่ยืนได้อย่างมั่นคงเท่านั้น แต่ยังพูดจาชัดเจนอีกด้วยไม่นานทั้งสามก็รับประทานอาหารเสร็จ และเตรียมตัวกลับหมู่บ้านต้าหวังระหว่างทาง คนทั้งสามต่างก็มีเรื่องต้องคิดในใจหวังหยวนคิดว่าต่อไปนี้เขาควรเลือกสถานะของตนเองอย่างไร ควรเลือกเส้นทางที่ตนเองจะเดินต่อไปอย่างไรส่วนเสวี่ยเชียนหลงก็เต็มไปด้วยความคิดเรื่องเกี่ยวกับหวังหยวนและนักพรตชิงอีคิดถึงซานไว่ซานกับเทียนไว่เทียนซานไว่ซานเป็นฝ่ายฉีกสัญญาก่อนด้วยการเริ่มแทรกแซงเรื่องราวในราชสำนัก ย่อมต้องมีความทะเยอทะยานที่ชั่วร้าย เทียนไว่เทียนไม่สามารถนิ่งเฉยได้!แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นจอมยุทธ์ และความสามารถของพวกเขาก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน จึงไม่สามารถปล่อยให้ซานไว่ซานครองอำนาจได้เพียงลำพังระหว่างทางที่ทั้งสามกำลังกลับไปหมู่บ้านต้าหวังก็ได้พบกับนักพรตเฒ่าชุดดำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1551
นักพรตชิงอีคำรามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เสวี่ยเชียนหลงก็ตามมาติด ๆ แล้วมายืนอยู่ด้านข้าง“นี่คือคนจากซานไว่ซานหรือเจ้าคะ?”เสวี่ยเชียนหลงกระซิบถามหวังหยวนอย่างระมัดระวัง หวังหยวนพยักหน้ารับชายชราตรงหน้ามีจิตสังหารรุนแรง เผยให้เห็นวิทยายุทธ์ที่แข็งแกร่ง ทำให้ผู้อื่นรู้สึกกดดันอย่างมากเสวี่ยเชียนหลงขมวดคิ้วเมื่อมองไปที่ชายชราตรงหน้า นางรู้สึกว่าคนผู้นี้คุ้นเคยมาก แต่คิดไม่ออกว่าเคยพบเจอที่ใดเมื่อรู้แล้วว่าเป็นคนจากซานไว่ซาน แม้ว่าจะต่อสู้กันก็คงไม่มีปัญหาใด เพราะเป็นซานไว่ซานที่ก้าวล่วงมาก่อน!“คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งเทียนไว่เทียนที่นี่ ดูเหมือนว่าเทียนไว่เทียนของท่านจะมีเจตนาแอบแฝงมานานแล้ว อยากจะแทรกแซงกิจการของราชวงศ์ใช่หรือไม่ แต่ก็เพียงแค่ยังไม่มีใครจับได้เท่านั้น!”เมื่อนักพรตเฒ่าชุดดำเห็นเสวี่ยเชียนหลงก็พูดจาเสียดสีทันที หวังหยวนเข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะพูดให้ตนเองเป็นฝ่ายถูกด้วยวิธีนี้ เขาจะสามารถประกาศต่อสาธารณชนได้ว่า เทียนไว่เทียนเป็นฝ่ายแทรกแซงกิจการของราชวงศ์ก่อน ดังนั้นซานไว่ซานจึงคิดว่าสามารถติดต่อกับคนของราชวงศ์ได้“อย่าคิดจะโยนความผิดให้ข้า เร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1552
“พวกเจ้าจะเป็นอะไรได้นอกจากขยะ? สามคนรุมคนแก่อย่างข้าเพียงคนเดียว แต่ต่อสู้กันมาตั้งนานก็ยังไม่สามารถเอาชนะได้ หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป คาดว่าเทียนไว่เทียนของพวกเจ้าคงจะรู้สึกว่าด้อยกว่าซานไว่ซานของเรากระมัง!”เมื่อนักพรตเฒ่าชุดดำหยุดนิ่ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยหวังหยวนและอีกสองคนไม่ได้ตอบโต้เพราะคนผู้นี้เก่งกาจยิ่งนัก เขามีวิธีการโจมตีเป็นเอกลักษณ์ของตนเอง“ความสามารถของเจ้าไม่ได้สูงส่งอันใด แต่กลับปากเก่งนัก มาที่นี่คนเดียว คงคิดจะฆ่าพวกเราสามคนเพียงลำพัง แต่ผ่านมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ว่าเสียแรงเปล่าหรือ?”พี่ชิงอีเผยรอยยิ้มหยันบนใบหน้า คนผู้นี้ช่างโอหังและในที่สุดก็จะต้องตายเพราะความเย่อหยิ่งของตนเอง“จะเสียแรงเปล่าหรือไม่นั้น รอให้ถึงตอนนั้นค่อยรู้ก็ได้ไม่ใช่หรือ? ข้าเป็นเพียงคนชรา หากพวกเจ้าสามคนถูกข้าสังหารก็คงจะน่าอับอายยิ่งนัก แถมยังมีสตรีศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วย ข้าจะไม่มีวันปล่อยพวกเจ้าไปอย่างง่ายดายแน่นอน!”เดิมทีตอนแรกที่เขามาที่นี่ก็เพียงเพื่อฆ่าหวังหยวนเท่านั้น ส่วนคนอื่นจะตายหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขา เพราะเพียงแค่ฆ่าหัวหน้าได้ ลูกสมุนก็จะแตกพ่ายไปด้วยแต่เมื่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1553
หวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลงซ่อนตัวเงียบกริบอยู่ในป่าลึกตอนนี้นักพรตเฒ่าชุดดำได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาไม่รู้ว่าสิ่งนี้มีพิษหรือไม่ แต่เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเขามีลางสังหรณ์ไม่ดี หากยังคงต่อสู้ต่อไปจะถูกศัตรูเอาชนะเขาได้หรือไม่?แม้ว่านักพรตเฒ่าชุดดำจะมั่นใจในความสามารถของตนเอง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับอาวุธลับแล้ว เคล็ดวิชาที่ชอบธรรมทั้งมวลก็แทบจะไร้ประโยชน์พี่ชิงอีไม่ได้ให้โอกาสเขาพัก เขาโจมตีอย่างสุดกำลัง นักพรตเฒ่าชุดดำจึงจำใจหยิบอาวุธของตนขึ้นมาต่อสู้กับพี่ชิงอีอีกครั้งหวังหยวนที่รอคอยจัวหวะอยู่ด้านข้าง เขาไม่รู้ว่าหวังหยวนและภรรยาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน นั่นหมายความว่ามีอันตรายลึกลับกำลังรอเขาอยู่“พวกเจ้าช่างกล้าได้กล้าเสียจริง ๆ แค่ข้าไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด พวกเจ้าจึงเริ่มย่ามใจกันแล้วใช่หรือไม่? หวังหยวน เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าเจ้าอยู่ที่ไหน? อย่างไรเสียก็ไม่พ้นซ่อนตัวอยู่ในป่าเป็นแน่ เจ้าคอยอยู่เถิด ข้าจะตามจับเจ้ามาเดี๋ยวนี้แหละ!”นักพรตเฒ่าชุดดำผลักพี่ชิงอีออกไปอย่างแรง ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว และนั่นเป็นสิ่งที่หวังหยวนต้องการหวังห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1554
“ท่านนักพรต ท่านไม่เคยได้ยินคำพูดที่ว่ากลศึกย่อมไม่เกี่ยงวิธีบ้างหรือ? ข้าไม่ได้คิดจะทำร้ายท่าน ตราบใดที่ท่านแลกเปลี่ยนข้อมูลบางอย่างกับข้า แล้วข้าจะปล่อยท่านไป”หวังหยวนเป็นคนยุติธรรมเสมอ เมื่อได้ยินคำพูดของหวังหยวน นักพรตเฒ่าชุดดำก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา ก่อนหันหน้าไปทางอื่นอย่างดื้อรั้น และไม่ตอบคำถามของหวังหยวนเมื่อเห็นท่าทางแข็งขืนของเขา หวังหยวนจึงวางแผนที่จะทิ้งเขาไว้ที่นี่เพียงลำพังจากนั้นหวังหยวนก็ลุกขึ้นยืนพูดคุยกับเสวี่ยเชียนหลงและพี่ชิงอีสองสามคำ แล้วหันหลังเตรียมจะจากไปนักพรตเฒ่าชุดดำเพิ่งจะตระหนักได้ว่าเขากำลังจะถูกทอดทิ้ง หวังหยวนจะไม่พาเขาไปด้วยอย่างแน่นอน และจะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆเชือกเหล่านี้ทายาพิษไว้ ร่างกายของเขาอ่อนแรงจนไม่สามารถขยับได้ หากมีสัตว์ป่ามาที่นี่แล้วกินเขา เขาก็ไม่สามารถต่อต้านได้เลยยิ่งไปกว่านั้น ท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลง ซึ่งเป็นเวลาที่สัตว์ป่าออกหากิน“น่าเสียดายนัก ฝีมือยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ แต่สุดท้ายต้องกลับมาตายที่นี่ ช่างน่าเศร้าเสียจริง แต่เจ้าวางใจได้ เมื่อข้ากลับไป ข้าจะเล่าเรื่องการสละชีพอย่างกล้าหาญของเจ้าให้สำนักซานไว่ซานฟัง เจ้าไม่ต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1555
“ท่านแน่ใจหรือว่าจะไม่ยอมบอกความจริง? หากท่านไม่ยอมบอก พวกข้าก็จะไม่คาดคั้น ข้อมูลเหล่านี้ข้าสามารถไปสืบหาเองได้เช่นกัน เพียงแต่ต้องการให้โอกาสท่านเท่านั้น ท่านควรใช้โอกาสนี้ให้ดี”เมื่อเห็นว่านักพรตเฒ่าชุดดำไม่ยอมให้ความร่วมมือ หวังหยวนก็หันหลังทำท่าเตรียมจะจากไปทันทีนักพรตเฒ่าชุดดำรู้สึกตื่นตระหนก เขาถอนหายใจก่อนจะเปิดเผยความจริงออกมา“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเจ้าแต่แรกอยู่แล้ว ความจริงเป็นเช่นนี้ ตามข้อตกลงของเรา ไป๋ชิงชางควรจะฆ่าไป๋เฟยเฟยไปเสีย แต่ด้วยความที่เขาไม่กล้าลงมือ จึงได้กักขังน้องสาวของเขาไว้ และรับปากกับพวกข้าว่าจะไม่ปล่อยนางออกมาเด็ดขาด และสิ่งที่ไป๋เฟยเฟยรู้ก็จะไม่มีใครได้รู้อีก!”ไม่น่าเชื่อว่าคนจากซานไว่ซานจะโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ถึงกับจะให้ไป๋ชิงชางฆ่าน้องสาวของตัวเองได้ลงคอเรื่องนี้จะเป็นไปได้อย่างไร? พี่น้องทั้งสองคนรักใคร่กันมากเสมอ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ไป๋ชิงชางเลือกที่จะกักขังน้องสาวของตนไว้ในวังหลวงตลอดชีวิต แทนที่จะปล่อยให้นางตาย!มีคำโบราณกล่าวไว้ว่า ทนอยู่ยากลำบากก็ยังดีกว่าสิ้นลมแท้จริงแล้วหวังหยวนเคยไม่เข้าใจความหมายของคำกล่าวนี้ แต่บัดนี้เขาเข้าใจ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
