เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1516
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1517
ชายผู้นี้โจมตีอย่างเฉียบขาด ทุกกระบวนท่าล้วนหมายมุ่งโจมตีจุดสำคัญของหวังหยวนด้วยปรารถนาจะปลิดชีพหวังหยวนแม้ไม่อาจทราบได้ว่าเหตุใดไป๋ชิงชางจึงคบค้าสมาคมกับจอมยุทธ์ แต่ก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลย“เจ้ามีความสัมพันธ์ใดกับฮ่องเต้?”ขณะที่หวังหยวนหลบหลีกก็ยังไม่ลืมที่จะล้วงข้อมูลจากปากของชายผู้นี้ทว่าชายผู้นี้จดจ่ออยู่กับการสังหารหวังหยวนอย่างเดียว ไม่ได้เอ่ยตอบแต่อย่างใดเขาเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าแม้ฝีมือของตนจะจัดว่าเยี่ยมยอด แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหวังหยวน ต่อให้รุกโจมตีอย่างรวดเร็วเพียงใด หวังหยวนก็ยังหลบหลีกได้อย่างง่ายดายแม้หวังหยวนจะไม่ได้โต้ตอบ แต่เขาก็ตระหนักดีว่าหากหวังหยวนโต้กลับ เขาก็คงไม่มีโอกาสได้มีชีวิตอยู่“เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่? ผู้ใดอยู่เบื้องหลังฮ่องเต้?”หวังหยวนได้ซักถามคำถามมากมายเช่นนี้แล้ว แต่ชายผู้นี้กลับไม่สนใจไยดี ไม่ยอมเอ่ยคำใดเลย หวังหยวนจึงรู้สึกสิ้นหวังในเมื่อชายผู้นี้ไม่ยอมตอบคำถาม ก็คงไม่สามารถไว้ชีวิตเขาไว้ได้หลังจากนั้นหวังหยวนก็กระโดดตีลังกากลับหลัง ลงมายืนอยู่ห่างจากชายสวมหน้ากากเล็กน้อย แล้วชักปืนพกที่เหน็บไว้ที่เอวออกมาปากกระบอกปืนจ่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1518
หรือว่าไป๋เฟยเฟยรู้เรื่องบางอย่าง? จึงไม่สามารถปล่อยให้นางแพร่งพรายได้? แต่ก็ไม่อาจลงมือสังหารได้ จึงกระทำเช่นนี้หรือไม่?เมื่อได้ยินคำพูดของหวังหยวน ไป๋ชิงชางก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นสายตาก็เหลือบไปทางซ้ายขวา แล้วส่ายหน้าบอกให้เขาอย่าซักถามต่อไปอีก“พี่หวัง ข้าไม่อยากโกหกท่าน แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่ท่านสามารถควบคุมได้ และเรื่องราวก็ได้เกิดขึ้นแล้ว ขอให้มันผ่านพ้นไปเถิด ตกลงหรือไม่? วันนี้ท่านมาหาข้าเพื่อดื่มชาเท่านั้น อย่าได้ซักถามเรื่องอื่นอีกเลย”ไป๋ชิงชางเรียกเขาว่าพี่หวังตามปกติแท้จริงแล้วเขายังคงอยากพึ่งพาหวังหยวนอยู่บ้าง เขายังคงถือว่าหวังหยวนเป็นพี่น้อง จึงไม่ต้องการให้หวังหยวนเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ และได้รับอันตรายไปด้วยขณะที่หวังหยวนยังคงยืนกรานที่จะซักถามต่อไป ทันใดนั้นก็มีรัศมีอำมหิตแผ่ซ่านเข้ามาหวังหยวนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนนั่งตัวตรง จ้องมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังเขาไม่พบเงาของผู้ใด แต่กลิ่นอายแห่งจิตสังหารยังคงปรากฏอยู่นั่นหมายความว่าผู้ที่ปล่อยกลิ่นอายแห่งจิตสังหารนี้ซ่อนตัวอยู่ในห้องตำราของไป๋ชิงชาง เพียงแต่ไม่สามารถปรากฏตัวได้เพราะเรื่องสถานะห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1519
สำหรับชายทั้งสองคนนี้ ปัจจุบันไป๋ชิงชางยังไม่สามารถหาวิธีต่อกรได้ จึงได้แต่เป็นเพียงหุ่นเชิดอยู่ในมือของพวกเขาหลังจากที่หวังหยวนจากไป เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบมาพากลเขาต้องรีบช่วยไป๋เฟยเฟยออกมาให้ได้ แต่การจะช่วยไป๋เฟยเฟยไม่ใช่เรื่องง่ายดายเขาเข้าใจดีว่าในวังหลวงขณะนี้มีจอมยุทธ์มากมายคอยเฝ้าอยู่สิ่งสำคัญที่สุดคือตอนนี้เขาไม่รู้ว่าไป๋เฟยเฟยอยู่ที่ใด หากลงมือโดยไม่คิดหน้าคิดหลังก็เท่ากับเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นหวังหยวนกลับไปที่โรงเตี๊ยม แล้วสั่งการให้องครักษ์ที่ติดตามตนไปแจ้งสถานการณ์ให้เสวี่ยเชียนหลงทราบโดยเร็วและให้นางส่งข่าวไปยังเทียนไว่เทียน เพื่อถามชิงอีว่ามีผู้ใดจากเทียนไว่เทียนเข้ามาแทรกแซงอำนาจในราชสำนักหรือไม่ระหว่างที่รอคอย หวังหยวนก็พยายามสืบหาว่าองค์หญิงถูกคุมขังอยู่ที่ใดแต่ไม่ว่าเขาจะสืบหาอย่างไรก็ไม่มีข่าวคราวใด ๆ เลยหลังจากที่เสวี่ยเชียนหลงได้รับข่าวที่หวังหยวนส่งมา นางก็รีบนำจดหมายไปให้นักพรตชิงอีด้วยนกพิราบสื่อสารเมื่อนักพรตชิงอีเห็นจดหมายที่เสวี่ยเชียนหลงส่งมาก็ขมวดคิ้วมุ่นเทียนไว่เทียนและซานไว่ซานมีกฎห้ามไม่ให้เข้าไปแทรกแซงอำนาจในราชสำนักเด็ดขา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1520
“คุณชาย พวกเราแพร่ข่าวที่ท่านสั่งไปแล้ว ตอนนี้ทั้งเมืองหลวงน่าจะรู้ข่าวนี้แล้วขอรับ”“ดีมาก! ข้าจะไปดูสักหน่อยว่าตอนนี้เมืองหลวงวุ่นวายแค่ไหน!”หวังหยวนตบโต๊ะเบา ๆ จากนั้นก็สั่งให้องครักษ์ติดตามตนไป พวกเขาจะออกไปดูความวุ่นวายด้วยกันเพิ่งลงมาที่ชั้นล่างก็ได้ยินเสียงชาวบ้านที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ในโรงเตี๊ยมพูดคุยกันถึงข่าวการสิ้นพระชนม์ขององค์หญิง“พวกเจ้าได้ยินหรือไม่? องค์หญิงของเราสิ้นพระชนม์แล้ว และสิ้นพระชนม์อย่างอนาถมากด้วย!”“ข่าวนี้จริงหรือเปล่า? เจ้าได้ยินมาจากไหน?”“จริงแน่นอน ตอนนี้ทั้งเมืองหลวงรู้กันหมดแล้ว เจ้ายังไม่รู้หรือ? เจ้านี่ตกข่าวเสียแล้วนะ!”“แล้วองค์หญิงสิ้นพระชนม์ได้อย่างไร?”“ได้ยินว่าองค์หญิงสิ้นพระชนม์เพราะความโศกเศร้าจากการสิ้นพระชนม์ของฮ่องเต้พระองค์ก่อน สุดท้ายก็สิ้นพระชนม์เพราะตรอมใจ” “ไม่จริงไม่จริง ข่าวที่เจ้าได้ยินมาจากไหนกัน? องค์หญิงถูกฮ่องเต้สังหารต่างหาก แม้ว่าท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์จะเป็นน้องสาว แต่ก็เป็นธิดาของฮ่องเต้พระองค์ก่อน ได้ยินว่าฮ่องเต้ของเราตอนนี้ฆ่าบิดาเพื่อแย่งชิงบัลลังก์!”เมื่อได้ยินข่าวลือเหล่านี้ หวังหยวนก็ตกใจไม่คิดว่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1521
“พวกเจ้าพูดเรื่องไร้สาระกันอยู่หรือ? ขณะนี้องค์หญิงทรงพักผ่อนอยู่ในตำหนักดีอยู่แล้ว จะเป็นไปได้อย่างไรที่ฝ่าบาทจะทรงประหารพระองค์?”นางกำนัลขององค์หญิงก้าวเข้ามาตะโกนเสียงดัง ทุกคนจึงคุกเข่าลงกับพื้นแม้ว่านางกำนัลผู้นี้จะมีฐานะเทียบเท่ากับพวกเขา แต่ก็เป็นผู้ที่รับใช้ใกล้ชิดองค์หญิง จึงสูงส่งกว่าพวกเขาอยู่ขั้นหนึ่งเหล่าข้าทาสเหล่านี้ต่างตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ไม่รู้จะอธิบายเรื่องราวเหล่านี้อย่างไร พวกเขาเพียงได้ยินมาเท่านั้น ไม่ทราบว่าเป็นความจริงหรือไม่“พี่เสี่ยวฮวา โปรดอย่าโกรธไปเลย พวกเราเพียงพูดคุยกันเล่น ๆ ในยามว่างเท่านั้น พวกเราไม่ทราบว่าเรื่องราวเหล่านี้เป็นจริงหรือไม่!”“ในเมื่อไม่รู้ว่าเป็นจริงหรือไม่ก็อย่าได้กระจายข่าวลือในวังหลวงเช่นนี้! ที่นี่คือวังหลวง ไม่ใช่ข้างนอก ระวังหัวของพวกเจ้าไว้ให้ดี หากข้าได้ยินเรื่องเช่นนี้อีก ข้าจะนำไปฟ้ององค์หญิง!”เมื่อนางกำนัลขององค์หญิงกล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อแล้วจากไปนางต้องรีบกลับไปเล่าเรื่องนี้ให้องค์หญิงทราบ พวกเขากระทำการอุกอาจไร้ขอบเขต และข่าวลือจากภายนอกช่างเหลือเชื่อยิ่งนัก!นางต้องให้องค์หญิงและฝ่าบาทปรึกษาหารือกันเพื่อห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1522
องค์หญิงตรัสเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? เหตุใดจึงถามว่านางออกจากวังหลวงได้หรือไม่?“ข้าถามเจ้าว่าเจ้าออกจากวังหลวงได้หรือไม่?”เรื่องนี้สำคัญยิ่งสำหรับไป๋เฟยเฟย นางต้องหาคนที่ออกจากวังหลวงได้และไว้ใจได้!“บ่าวต้องอยู่เคียงข้างองค์หญิงตลอดเวลา ไม่สามารถออกจากวังหลวงได้เพคะ”เมื่อนางกำนัลตั้งสติได้แล้วก็ก้มหน้าตอบไป๋เฟยเฟยไป๋เฟยเฟยลังเลอีกครั้ง เรื่องนี้ยากยิ่งนักผู้ที่อยู่เคียงข้างนางไม่เหลือมากนัก และผู้ที่สามารถอยู่ใกล้ชิดนางได้ก็มีเพียงเสี่ยวฮวาคนนี้เท่านั้นหลังจากเงียบไปหลายนาที นางก็เงยหน้าขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว แล้วมองไปที่เสี่ยวฮวาข้าง ๆเสี่ยวฮวารู้สึกงุนงงกับการกระทำขององค์หญิงไป๋เฟยเฟยลุกจากเตียง แล้วเดินไปหาเสี่ยวฮวา จากนั้นก็จับมือของนางแล้วค่อย ๆ ประคองนางให้ลุกขึ้น“เสี่ยวฮวา เจ้าติดตามข้ามาตั้งแต่เยาว์วัย ข้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร?”“องค์หญิงตรัสเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรเพคะ? องค์หญิงทรงปฏิบัติต่อเสี่ยวฮวาดุจพี่สาวแท้ ๆ เสี่ยวฮวาซาบซึ้งยิ่งนักเพคะ!”หากไม่มีไป๋เฟยเฟย เสี่ยวฮวาคงตายไปนานแล้ว ดังนั้นนางจึงรู้สึกขอบคุณยิ่งนัก และไป๋เฟยเฟยก็เป็นเจ้านายที่มีเมตตาเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1523
เช้าวันรุ่งขึ้น เสี่ยวฮวาได้มาเฝ้าอยู่ที่ข้างเตียงขององค์หญิง“องค์หญิง เมื่อคืนบ่าวคิดทั้งคืนจนได้หนทางอันพอใช้ได้แล้ว ขอองค์หญิงโปรดร่วมมือด้วยเถิดเพคะ!”เมื่อได้ยินดังนั้น ไป๋เฟยเฟยจึงรีบเปิดม่านเตียงออก แล้วบอกให้เสี่ยวฮวารายงานโดยละเอียดขณะเดียวกันนั้น หวังหยวนยังคงเฝ้าคอยข่าวคราวของไป๋เฟยเฟยอย่างใจจดใจจ่อ ไม่รู้ว่านางเข้าใจเจตนาของเขาหรือไม่ ไม่รู้ว่านางจะส่งข่าวออกมาได้หรือไม่“ช่วงนี้ไป๋ชิงชางคงฆ่าคนไปไม่น้อย แต่ผลลัพธ์กลับค่อนข้างดี หลังจากที่สังหารคนไปหลายคน ข่าวลือก็เงียบหายไป ไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวถึงเรื่องที่องค์หญิงสิ้นพระชนม์อีกต่อไป”หวังหยวนรำพึงกับตนเองในโรงเตี๊ยมเขากังวลนักว่าไป๋เฟยเฟยจะไม่เข้าใจเจตนาของเขา หากเป็นเช่นนั้น เขาก็จะไม่รู้ที่อยู่ปัจจุบันของนางแล้วก็จะไม่สามารถช่วยเหลือนางได้ รวมถึงไม่รู้ว่าเกิดเหตุใดขึ้นกับตระกูลไป๋กันแน่โลกนี้ช่างลี้ลับเหลือเกิน เขาเพิ่งจากไปเพียงไม่กี่เดือน แต่กลับเกิดความวุ่นวายใหญ่หลวงถึงเพียงนี้ แม้แต่ฮ่องเต้ยังเปลี่ยนไปแล้วเขาชกกำปั้นลงบนโต๊ะด้วยความโกรธไป๋ชิงชางกำลังทำสิ่งใดกันอยู่กันแน่?แม้ว่าเขาจะมีเหตุผลจำเป็น ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1524
แต่ผู้ฝึกยุทธชั้นสูงกลับใช้โอกาสนี้เหยียบมือของเขา แล้วเตะเข้าที่ศีรษะของเขาอย่างแรงพละกำลังของคนผู้นี้ช่างมากมายนัก หวังหยวนเกือบจะทรงตัวไม่ได้แต่หวังหยวนก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็วและกลับมาอยู่ในสภาพเดิมได้เขาฟาดกระบองลงไปอย่างแรงที่แขนขวาของผู้ฝึกยุทธชั้นสูงผู้ฝึกยุทธชั้นสูงไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บเล็กน้อยนี้ แต่กลับเลือกที่จะโจมตีต่อไป วิธีการโจมตีของเขาคล้ายคลึงกับคนก่อนหน้าทั้งสองคนนี้คงมาจากสำนักเดียวกัน“หรือว่าเจ้ามีฝีมือเพียงแค่นี้? หากมีเพียงแค่นี้ ข้าขอแนะนำให้เจ้ารีบหนีไปเถิด ไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องตายอย่างน่าอนาถ!”ผู้ฝึกยุทธชั้นสูงเยาะเย้ยหวังหยวน หวังหยวนไม่ได้สนใจ แต่ยังคงมุ่งมั่นในการโจมตีต่อไปเขายังไม่ได้ใช้เคล็ดวิชากระบองสัปดนของเขาเลย แล้วจะให้หนีไปได้อย่างไร?หลังจากโจมตีไปหลายครั้ง หวังหยวนก็พบว่าคู่ต่อสู้มีฝีมือดีจริง จึงต้องต่อสู้ด้วยความจริงจัง จากนั้นจึงเปลี่ยนวิธีการถือกระบอง“โอ้โห ท่าทางการถือกระบองของเจ้าช่างสัปดนยิ่งนัก หรือว่านี่เป็นวิทยายุทธ์ที่เจ้าคิดค้นขึ้นเอง?”เมื่อเห็นท่าทางการถือกระบองสัปดนของหวังหยวน ผู้ฝึกยุทธชั้นสูงก็หัวเราะอย่างบ้าค
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
